Relaties
alle pijlers
Persoonlijkheidsstoornis. Hoe ga je daar mee om?
maandag 17 juli 2006 11:51
In Viva 30 verteld Anke (30) over de relatie met haar vriend. Anke's vriend heeft een persoonlijkheidsstoornis. In de praktijk betekent het dat hij periodes heeft waarin hij denkt dat hij de wereld aankan, afgewisseld met tijden waarin hij er helemaal doorheen zit. Herkenbaar of niet? Ken jij iemand met een persoonlijkheidsstoornis? En hoe ga je daar mee om?
maandag 8 juli 2013 10:37
Hoi allemaal,
Mijn man heeft add en persoonlijkheidsstoornis nao met neiging tot vermijden.
Ik vind het heel moeilijk om met hem te leven, want alles draait om hem, hij neemt geestelijk heel veel ruimte in, en heeft totaal geen inlevingsvermogen als om mijn gevoelens gaat en of praktische werk gerelateerde zaken.
Communicatie? Doe ik heel graag en het liefst heel veel, maar met hem verkramp ik want we praten niet met elkaar , maar tegen elkaar op een wijze ( dwangmatig) die zo slopend is dat ik mijn mond maar dicht hou.
Daardoor kom ik met mezelf in conflict want ik kan mijn gevoelens niet te uiten maar ja als je stelselmatig niet begrepen wordt of je woorden worden verdraaid, of hij liegt dan leer je het op een gegeven ogenblik wel. Voordat je het weet zit je in een vicieuze cirkel.
Ik voel me een niet gewaardeerde mantelzorger er is niets gelijkwaardigs aan.
En ik bemerk steeds meer aan mezelf dat mijn liefde afneemt omdat het totaal niet wederkerig is.
Daarbij komt hij uit een gezin waarvan zijn moeder narsistisch is en zijn vader in dienst van zijn vrouw staat.
Ik bemerk aan mijn man dat hij ook narsistische trekken heeft( ook bevestigd door psychotherapeut) het leven met hem is bijna onleefbaar.
wie heeft er tips voor mij?
Mijn man heeft add en persoonlijkheidsstoornis nao met neiging tot vermijden.
Ik vind het heel moeilijk om met hem te leven, want alles draait om hem, hij neemt geestelijk heel veel ruimte in, en heeft totaal geen inlevingsvermogen als om mijn gevoelens gaat en of praktische werk gerelateerde zaken.
Communicatie? Doe ik heel graag en het liefst heel veel, maar met hem verkramp ik want we praten niet met elkaar , maar tegen elkaar op een wijze ( dwangmatig) die zo slopend is dat ik mijn mond maar dicht hou.
Daardoor kom ik met mezelf in conflict want ik kan mijn gevoelens niet te uiten maar ja als je stelselmatig niet begrepen wordt of je woorden worden verdraaid, of hij liegt dan leer je het op een gegeven ogenblik wel. Voordat je het weet zit je in een vicieuze cirkel.
Ik voel me een niet gewaardeerde mantelzorger er is niets gelijkwaardigs aan.
En ik bemerk steeds meer aan mezelf dat mijn liefde afneemt omdat het totaal niet wederkerig is.
Daarbij komt hij uit een gezin waarvan zijn moeder narsistisch is en zijn vader in dienst van zijn vrouw staat.
Ik bemerk aan mijn man dat hij ook narsistische trekken heeft( ook bevestigd door psychotherapeut) het leven met hem is bijna onleefbaar.
wie heeft er tips voor mij?
zondag 11 augustus 2013 20:15
quote:sofia75 schreef op 14 augustus 2006 @ 18:22:
Ik denk dat ik een lichtere vorm van MD heb, ik heb geen psychoses en geen schizofrenie. Wat ik wel erg heb is dat ik gevoelig ben voor aandacht (ook grotendeels door onzekerheid). Ik heb mijn man dan ook bedrogen, maar heb het wel opgebiecht, daarna is dus de diagnose MD gesteld door een psychiater. Naas de anti-depressiva die ik al had, heb ik korte tijd Lithium geslikt, maar daar werd ik erg depressief van. In overleg met de arts ben ik hiermee gestopt, we bewaren de Lithium nu voor het geval ik weer in een ernstige manische periode kom.
Nu heb ik hiernaast ook nog last van ME, het vermoeidheidssyndroom. Ik ben dus 'een lastig iemand' om mee samen te leven. Hoeveel kan/mag ik vragen van mijn partner? Sofia, ik ben bipolair, heb 2 kinderen opgevoed in m'n eentje en ben sinds 10 jaar doorlopend vermoeid. ik vertel je graag wat meer, maar mijn kleindochter van anderhalf is een etmaal bij me geweest en net naar huis en ben dan werkelijk kapot. het zal jou niet verbazen haha.
Ik denk dat ik een lichtere vorm van MD heb, ik heb geen psychoses en geen schizofrenie. Wat ik wel erg heb is dat ik gevoelig ben voor aandacht (ook grotendeels door onzekerheid). Ik heb mijn man dan ook bedrogen, maar heb het wel opgebiecht, daarna is dus de diagnose MD gesteld door een psychiater. Naas de anti-depressiva die ik al had, heb ik korte tijd Lithium geslikt, maar daar werd ik erg depressief van. In overleg met de arts ben ik hiermee gestopt, we bewaren de Lithium nu voor het geval ik weer in een ernstige manische periode kom.
Nu heb ik hiernaast ook nog last van ME, het vermoeidheidssyndroom. Ik ben dus 'een lastig iemand' om mee samen te leven. Hoeveel kan/mag ik vragen van mijn partner? Sofia, ik ben bipolair, heb 2 kinderen opgevoed in m'n eentje en ben sinds 10 jaar doorlopend vermoeid. ik vertel je graag wat meer, maar mijn kleindochter van anderhalf is een etmaal bij me geweest en net naar huis en ben dan werkelijk kapot. het zal jou niet verbazen haha.
vrijdag 14 februari 2014 20:17
Ik heb ook een persoonlijkheidsstoornis, maar je relatie hoeft daar niet zo zeer onder te leiden.
In het begin van mijn relatie heb ik duidelijk aangegeven wat er met mij ''aan de hand is''.
Ook met vriendinnen, en zo lang er duidelijkheid is en antwoord op alle vragen kan het zonder problemen verlopen.
Enige nadeel is, dat je er zelf 100x meer last van hebt dan de mensen om je heen.
Bijvoorbeeld dat ik mijn gedrag niet onder controle kan houden, hoe graag ik ook wil. Ook komt hierbij een nare zelfbeeld probleem bij kijken, enorme twijfels, en qua ontwikkeling van mezelf is het ook lastig.
Ik heb dit al sinds dat ik van de basisschool af kom,
maar ik dacht altijd dat ik gewoon een stresskip was,
tot dat ik zo moedeloos werd dat mijn wereld instortte.
Ik kon niet meer naar school door energie tekort en concentratie lag ook veel te laag, en zoveel meer klachten.
Nu sinds kort in therapie, heb mijn ups en downs maar wanneer ik mijn down heb zit ik er ook ver in.
En hoe ik daar mee omga bij belangrijke mensen?
Gewoon vertellen dat ik last heb van de symptomen die bij een gedragsstoornis horen en ik snel weer op de been ben om wat leuks te kunnen doen!
In het begin van mijn relatie heb ik duidelijk aangegeven wat er met mij ''aan de hand is''.
Ook met vriendinnen, en zo lang er duidelijkheid is en antwoord op alle vragen kan het zonder problemen verlopen.
Enige nadeel is, dat je er zelf 100x meer last van hebt dan de mensen om je heen.
Bijvoorbeeld dat ik mijn gedrag niet onder controle kan houden, hoe graag ik ook wil. Ook komt hierbij een nare zelfbeeld probleem bij kijken, enorme twijfels, en qua ontwikkeling van mezelf is het ook lastig.
Ik heb dit al sinds dat ik van de basisschool af kom,
maar ik dacht altijd dat ik gewoon een stresskip was,
tot dat ik zo moedeloos werd dat mijn wereld instortte.
Ik kon niet meer naar school door energie tekort en concentratie lag ook veel te laag, en zoveel meer klachten.
Nu sinds kort in therapie, heb mijn ups en downs maar wanneer ik mijn down heb zit ik er ook ver in.
En hoe ik daar mee omga bij belangrijke mensen?
Gewoon vertellen dat ik last heb van de symptomen die bij een gedragsstoornis horen en ik snel weer op de been ben om wat leuks te kunnen doen!
donderdag 19 juni 2014 14:34
hallo iedereen,
ik wil toch even jullie advies of raad nodig over het volgende.
Op dit moment heb ik nu sinds feb definitief geen contact meer met mijn moeder/dit heeft zij voor de zoveelste keer gedaan. dit keer lijkt het wel gemeend.
Maar waar ik nu veel zelf tegen aan loop is dat mijn vermoeden is dat mijn moeder een persoonlijkheidsstoornis heeft en waarschijnlijk dus toen op het moment dat ze het contact verbrak met mij in een soort van dal/piek hoe je het ook kun noemen heeft gezeten...
Want de situatie hoe mijn moeder zich gedraagt komt ook met vlagen steeds weer terug en dat is al jaren en ken het ook niet anders van mijn moeder. het gekke is dat ook het contact is verbroken met m'n zussen en m'n broer. en ze laat ook daarin het verloop zeg maar echt wel hetzelfde patroon ook zien van gedrag enz.
heeft iemand hetzelfde mee gemaakt en heeft er tip of advies hoe je met een ouder met persoonlijkheidsstoornis heeft het beste mee om kunt gaan hoor ik dit graag! links enz voor info zijn ook meer dan welkom
ik wil toch even jullie advies of raad nodig over het volgende.
Op dit moment heb ik nu sinds feb definitief geen contact meer met mijn moeder/dit heeft zij voor de zoveelste keer gedaan. dit keer lijkt het wel gemeend.
Maar waar ik nu veel zelf tegen aan loop is dat mijn vermoeden is dat mijn moeder een persoonlijkheidsstoornis heeft en waarschijnlijk dus toen op het moment dat ze het contact verbrak met mij in een soort van dal/piek hoe je het ook kun noemen heeft gezeten...
Want de situatie hoe mijn moeder zich gedraagt komt ook met vlagen steeds weer terug en dat is al jaren en ken het ook niet anders van mijn moeder. het gekke is dat ook het contact is verbroken met m'n zussen en m'n broer. en ze laat ook daarin het verloop zeg maar echt wel hetzelfde patroon ook zien van gedrag enz.
heeft iemand hetzelfde mee gemaakt en heeft er tip of advies hoe je met een ouder met persoonlijkheidsstoornis heeft het beste mee om kunt gaan hoor ik dit graag! links enz voor info zijn ook meer dan welkom
donderdag 19 juni 2014 16:04
Misschien heb je iets aan deze info: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid
Sterkte!
Sterkte!
woensdag 24 september 2014 00:57
hoi
ik heb al jarenlang een wajong uitkering omdat ik het echt niet aan kon om te werken heb het geprobeerd maar voor al het contact met mensen en het gevoel gevangen te zitten en niet weg te kunnen als ik het moeilijk had met mij zelf was te zwaar.
Er is nooit een duidelijke diagnose gesteld maar voor mijzelf is het wel duidelijk dat ik een stoornis heb.Bipolair of borderline kan allebei maar ik heb het hoe dan ook zwaar gehad.
Ook niet echt het idee gehad dat hulpverleners mij konden helpen . Mijn familie ook niet dus ik stond er nog al alleen voor.
Momenteel zit ik in rustiger vaarwater en voel ik me meer ontspannen .Ik heb enorm grote emoties altijd , heb wel geleerd om ze te onderdrukken al moet ik wel veel tijd alleen door brengen om dan weer kalm te worden.Dat is mijn medicijn geworden eenzaamheid en heel veel slapen.Saai en jammer van mijn leven wat door tikt terwijl ik niets doe maar het is inmiddels duidelijk dat dit voor mij blijkt te werken.
Soms flip ik wel enorm dat ik zo weinig doe met mijn leven maar ook dat is een grote emotie die ik weer kalm moet zien te krijgen.Ergens ben ik ook dankbaar voor mijn uitkering en de mogelijkheid die dat mij bied om mijn leven rustig in te delen zo dat ik een optimale omstandigheid voor mij zelf kan creeren.
Ik ben beschadigd in mijn jeugd en denk dat ik mede daarom zo vaak moe verward en depressief was.Nu ik wat ouder wordt lijkt het er inderdaad op dat mijn symptomen wat afzwakken.Helaas is de periode waar in mensen een opleiding doen werk vinden en een gezin stichten inmiddels wel bijna voor bij voor mij.
Dat is jammer maar daar kan ik beter niet te veel bij stil staan .Ik denk dat het in mijn geval goed is dat ik geen kind gekregen heb.De zorg daar voor had mij mogelijk wel te zwaar geworden en het is de vraag of ik me nu zo goed had gevoeld als ik bijvoorbeeld een kind had moeten af staan.Mijn zus heeft 4 kinderen en psychische problemen wat haar uitwerking gehad heeft op haar gezin negatief uiteraard.Dat is mij gelukkig bespaard gebleven dus zo slecht heb ik het nog niet gedaan in mijn leven denk ik dan maar.
ik heb al jarenlang een wajong uitkering omdat ik het echt niet aan kon om te werken heb het geprobeerd maar voor al het contact met mensen en het gevoel gevangen te zitten en niet weg te kunnen als ik het moeilijk had met mij zelf was te zwaar.
Er is nooit een duidelijke diagnose gesteld maar voor mijzelf is het wel duidelijk dat ik een stoornis heb.Bipolair of borderline kan allebei maar ik heb het hoe dan ook zwaar gehad.
Ook niet echt het idee gehad dat hulpverleners mij konden helpen . Mijn familie ook niet dus ik stond er nog al alleen voor.
Momenteel zit ik in rustiger vaarwater en voel ik me meer ontspannen .Ik heb enorm grote emoties altijd , heb wel geleerd om ze te onderdrukken al moet ik wel veel tijd alleen door brengen om dan weer kalm te worden.Dat is mijn medicijn geworden eenzaamheid en heel veel slapen.Saai en jammer van mijn leven wat door tikt terwijl ik niets doe maar het is inmiddels duidelijk dat dit voor mij blijkt te werken.
Soms flip ik wel enorm dat ik zo weinig doe met mijn leven maar ook dat is een grote emotie die ik weer kalm moet zien te krijgen.Ergens ben ik ook dankbaar voor mijn uitkering en de mogelijkheid die dat mij bied om mijn leven rustig in te delen zo dat ik een optimale omstandigheid voor mij zelf kan creeren.
Ik ben beschadigd in mijn jeugd en denk dat ik mede daarom zo vaak moe verward en depressief was.Nu ik wat ouder wordt lijkt het er inderdaad op dat mijn symptomen wat afzwakken.Helaas is de periode waar in mensen een opleiding doen werk vinden en een gezin stichten inmiddels wel bijna voor bij voor mij.
Dat is jammer maar daar kan ik beter niet te veel bij stil staan .Ik denk dat het in mijn geval goed is dat ik geen kind gekregen heb.De zorg daar voor had mij mogelijk wel te zwaar geworden en het is de vraag of ik me nu zo goed had gevoeld als ik bijvoorbeeld een kind had moeten af staan.Mijn zus heeft 4 kinderen en psychische problemen wat haar uitwerking gehad heeft op haar gezin negatief uiteraard.Dat is mij gelukkig bespaard gebleven dus zo slecht heb ik het nog niet gedaan in mijn leven denk ik dan maar.
woensdag 8 november 2017 17:38
Ik kan daar helemaal niet op klikken helaas.Sunshine585 schreef: ↑08-11-2017 01:34Bij mij gaat het goed als ik op het cijfertje achter het topic klik (aantal reacties) ipv op de topic titel zelf
Ik wilde eigenlijk iets lezen over de lidl.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
