Relaties
alle pijlers
Ik weet het echt, maar dan ook echt niet meer
donderdag 10 juli 2014 11:48
To gepost over de adhd van mijn zoon
To gepost over relatie.
Maar nu weet ik het echt niet meer. Ik moet het kwijt. Ik moet erover praten.
Ik weet dat mijn huwelijk niet goed is. Ik weet dat ik ontzettend stom ben geweest door met hem te trouwen. Ik had nooit kinderen met hem moeten krijgen. Maar die zijn er wel. Drie schitterende schatjes.
De dingen die in het verleden gebeurd zijn, zijn gebeurd zeg maar. Manipulatie, mijn leven controleren, mentale mishandeling, zelfs fysieke. Ik ga niet de term narcist hier laten vallen, want er is geen diagnose. Hij heeft totaal geen zin om in therapie te gaan en medicijnen slikt hij niet. Dat hij niet normaal is weet ik al lang.
Ik schaam me ervoor om hier alles te vertellen, want het is mijn eigen schuld. Ik ben gebleven. Ik liet het toe.
Nu is het daar te laat voor. Ik heb kinderen, en die hebben een vader nodig.
Nog steeds bepaalt hij mijn leven. Zelfs naar mijn ouders kan ik gaan, als hij op dat moment goed in zijn vel zit. Ik heb vrienden, maar daar kan ik beperkt mee omgaan. Hij heeft geen vrienden, want iedereen is stom en fout. Hij werkt niet, zal denk ik ook nooit een baan kunnen houden. Voor nu heeft hij een uitkering, maar als die ophoudt zal hij niet gaan solliciteren.
En waarom ben ik er nog? Ik ben zo bang om mijn kinderen verdriet aan te doen. Van mijzelf ben ik heel emotioneel. Ik kan de stap niet zetten omdat ik weet dat ze gek op hun vader zijn. Al is hij geen goed voorbeeld van hoe het moet. Het ene moment is hij poeslief, dat kan dan zonder aanleiding omslaan in boosheid geschreeuw en gescheld. Dat doet hij ook tegen mij waar de kinderen bij zijn. Hij is opvliegend en agressief, maar is dat beter dan het leven wat ze erna gaan krijgen? Hoe ga ik dat financieel doen? Kan ik dan nog blijven werken?We hebben schulden (echt torenhoge). Waar gaan we wonen? Kunnen we tot een goed plan komen m.b.t. de kinderen. Ik zou liever hier weggaan, maar ik wil dat de kinderen zo dicht mogelijk bij vader in de buurt gaan wonen. En ik werk ook in de woonplaats. Dat zijn allemaal dingen die mij tegenhouden, maar het allerbelangrijkste het gevoel dat het zo nu beter is. Ik heb al zoveel geaccepteerd, getolereerd, opgegeven. Ik heb de kracht niet om opnieuw te beginnen, en ik zou ook niet weten waar ik moet beginnen.
Wie heeft ook in zo'n situatie gezeten. Wie is er ondanks alles gebleven voor de kinderen? En hoe heb je dat ervaren?
Ik red me op het moment nog wel, maar ik weet niet of ik bij een volgende uitbarsting het nog kan opbrengen. Ik ben de mindfucking spelletjes beu. Ik ben het beu om aan te horen dat de hele wereld slecht is. Dat het aan mij ligt, wat ik lange tijd heb gedacht. Nu weet ik het zeker, het ligt niet aan mij. Ik ben zijn egoïsme beu.
Ik wil op alles voorbereid zijn, maar hoe doe ik dat?
To gepost over relatie.
Maar nu weet ik het echt niet meer. Ik moet het kwijt. Ik moet erover praten.
Ik weet dat mijn huwelijk niet goed is. Ik weet dat ik ontzettend stom ben geweest door met hem te trouwen. Ik had nooit kinderen met hem moeten krijgen. Maar die zijn er wel. Drie schitterende schatjes.
De dingen die in het verleden gebeurd zijn, zijn gebeurd zeg maar. Manipulatie, mijn leven controleren, mentale mishandeling, zelfs fysieke. Ik ga niet de term narcist hier laten vallen, want er is geen diagnose. Hij heeft totaal geen zin om in therapie te gaan en medicijnen slikt hij niet. Dat hij niet normaal is weet ik al lang.
Ik schaam me ervoor om hier alles te vertellen, want het is mijn eigen schuld. Ik ben gebleven. Ik liet het toe.
Nu is het daar te laat voor. Ik heb kinderen, en die hebben een vader nodig.
Nog steeds bepaalt hij mijn leven. Zelfs naar mijn ouders kan ik gaan, als hij op dat moment goed in zijn vel zit. Ik heb vrienden, maar daar kan ik beperkt mee omgaan. Hij heeft geen vrienden, want iedereen is stom en fout. Hij werkt niet, zal denk ik ook nooit een baan kunnen houden. Voor nu heeft hij een uitkering, maar als die ophoudt zal hij niet gaan solliciteren.
En waarom ben ik er nog? Ik ben zo bang om mijn kinderen verdriet aan te doen. Van mijzelf ben ik heel emotioneel. Ik kan de stap niet zetten omdat ik weet dat ze gek op hun vader zijn. Al is hij geen goed voorbeeld van hoe het moet. Het ene moment is hij poeslief, dat kan dan zonder aanleiding omslaan in boosheid geschreeuw en gescheld. Dat doet hij ook tegen mij waar de kinderen bij zijn. Hij is opvliegend en agressief, maar is dat beter dan het leven wat ze erna gaan krijgen? Hoe ga ik dat financieel doen? Kan ik dan nog blijven werken?We hebben schulden (echt torenhoge). Waar gaan we wonen? Kunnen we tot een goed plan komen m.b.t. de kinderen. Ik zou liever hier weggaan, maar ik wil dat de kinderen zo dicht mogelijk bij vader in de buurt gaan wonen. En ik werk ook in de woonplaats. Dat zijn allemaal dingen die mij tegenhouden, maar het allerbelangrijkste het gevoel dat het zo nu beter is. Ik heb al zoveel geaccepteerd, getolereerd, opgegeven. Ik heb de kracht niet om opnieuw te beginnen, en ik zou ook niet weten waar ik moet beginnen.
Wie heeft ook in zo'n situatie gezeten. Wie is er ondanks alles gebleven voor de kinderen? En hoe heb je dat ervaren?
Ik red me op het moment nog wel, maar ik weet niet of ik bij een volgende uitbarsting het nog kan opbrengen. Ik ben de mindfucking spelletjes beu. Ik ben het beu om aan te horen dat de hele wereld slecht is. Dat het aan mij ligt, wat ik lange tijd heb gedacht. Nu weet ik het zeker, het ligt niet aan mij. Ik ben zijn egoïsme beu.
Ik wil op alles voorbereid zijn, maar hoe doe ik dat?
donderdag 10 juli 2014 13:16
quote:sabbaticalmeds schreef op 10 juli 2014 @ 13:06:
Hoe komen jullie aan die schulden?
Lening afgesloten voor een onderneming. Het was duidelijk dat hij niet met een meerdere kon omgaan, dus dan maar eigen baas. Na zes maanden besloot hij dan maar weer dat de maatschappij niet deugde en hij zijn werkzaamheden niet kon uitvoeren. Daarna niet gewerkt, jaren niet. In de tussen tijd zonder overleg vakantie geboekt, in plaats van aflossen. Hoger en hoger opgelopen. En nog beseft hij niet hoe ernstig de situatie is. En ja ook ik was er nog steeds bij.
Als ik het allemaal teruglees, hoe erg kan het zijn?
Ik moet niet meer terug denken aan de leuke dingen, over hoe het had kunnen zijn, maar aan de nare dingen. Anders ga ik terugkrabbelen.
Hoe komen jullie aan die schulden?
Lening afgesloten voor een onderneming. Het was duidelijk dat hij niet met een meerdere kon omgaan, dus dan maar eigen baas. Na zes maanden besloot hij dan maar weer dat de maatschappij niet deugde en hij zijn werkzaamheden niet kon uitvoeren. Daarna niet gewerkt, jaren niet. In de tussen tijd zonder overleg vakantie geboekt, in plaats van aflossen. Hoger en hoger opgelopen. En nog beseft hij niet hoe ernstig de situatie is. En ja ook ik was er nog steeds bij.
Als ik het allemaal teruglees, hoe erg kan het zijn?
Ik moet niet meer terug denken aan de leuke dingen, over hoe het had kunnen zijn, maar aan de nare dingen. Anders ga ik terugkrabbelen.
donderdag 10 juli 2014 13:17
Lieve Samia, wat een rotsituatie. Maar je moet inderdaad voor je kinderen kiezen en niet zo doormodderen. Je kinderen zitten nu in een heel onveilige situatie, zelfs als ze zelf niet direct het slachtoffer zijn. Degene van wie ze houden en waar ze op moeten kunnen vertrouwen, kan ieder moment, totaal uit het niets, omslaan als een blad aan een boom. Als ze bij hun eigen vader al zo op hun hoede moeten zijn, hoe zullen ze dan ooit leren om gezonde relaties op te bouwen? Jij kunt die cirkel doorbreken door nu te handelen.
Ik begrijp dat er heel veel op je afkomt en dat er veel onzeker is. Makkelijk zal het niet zijn, maar bedenk dat een veilig thuis het kostbaarste is wat een mens kan hebben. Kun je je zus niet in vertrouwen nemen, zodat zij je kan helpen?
Veel sterkte in ieder geval
Ik begrijp dat er heel veel op je afkomt en dat er veel onzeker is. Makkelijk zal het niet zijn, maar bedenk dat een veilig thuis het kostbaarste is wat een mens kan hebben. Kun je je zus niet in vertrouwen nemen, zodat zij je kan helpen?
Veel sterkte in ieder geval
donderdag 10 juli 2014 13:19
donderdag 10 juli 2014 13:33
quote:turquasi schreef op 10 juli 2014 @ 13:15:
Tuurlijk, wacht eerst nog even op dit, en erna is er toch dat en dan weer zus en who are you kidding?
*verder; wat dahlia zegt, actie ondernemen!
Ik kan niet meteen vertrekken, ik heb een plan nodig. Ik moet dingen op een rijtje zetten. Ik moet aan de kinderen denken.Ik heb geld nodig, en daarvoor moet ik even wachten. Ik snap jullie reacties maar ik moet eerst kalmeren, om helder na te denken.
Ik heb al eerder weggaan pogingen gehad, maar die zijn mislukt. I moet het deze keer doorzetten
Tuurlijk, wacht eerst nog even op dit, en erna is er toch dat en dan weer zus en who are you kidding?
*verder; wat dahlia zegt, actie ondernemen!
Ik kan niet meteen vertrekken, ik heb een plan nodig. Ik moet dingen op een rijtje zetten. Ik moet aan de kinderen denken.Ik heb geld nodig, en daarvoor moet ik even wachten. Ik snap jullie reacties maar ik moet eerst kalmeren, om helder na te denken.
Ik heb al eerder weggaan pogingen gehad, maar die zijn mislukt. I moet het deze keer doorzetten
donderdag 10 juli 2014 13:34
Waarom denk jij in godesnaam dat co-ouderschap beter zal zijn voor de kinderen? Dat is bij normale ouders al zeer de vraag vanwege het heen en weer gesjouw van die co-kinderen maar in jouw situatie zou ik bidden dat je man ze maar af en toe wil zien straks.
Denk je dat hij lekker stabiel en respectvol met jullie kinderen om zal gaan als ze daar de halve week met hem ALLEEN zijn, zonder moeder om de vernederingen op te vangen..
Je bent ver van huis als je denkt dat co-ouderschap goed is voor de kids met zo'n vader. Misschien moet jij eerst maar eens het ideaalplaatje van een gezinnetje, en nu weer de ideale scheiding met co ouderschap, loslaten en de realiteit onder ogen zien. Hoe hij zich tegen jou gedraagt, zo gaat hij zich ook tegen de kinderen gedragen. Zeker als ze oud genoeg zijn om wat terug te zeggen.
Denk je dat hij lekker stabiel en respectvol met jullie kinderen om zal gaan als ze daar de halve week met hem ALLEEN zijn, zonder moeder om de vernederingen op te vangen..
Je bent ver van huis als je denkt dat co-ouderschap goed is voor de kids met zo'n vader. Misschien moet jij eerst maar eens het ideaalplaatje van een gezinnetje, en nu weer de ideale scheiding met co ouderschap, loslaten en de realiteit onder ogen zien. Hoe hij zich tegen jou gedraagt, zo gaat hij zich ook tegen de kinderen gedragen. Zeker als ze oud genoeg zijn om wat terug te zeggen.
donderdag 10 juli 2014 13:37
Ook ik lees een hoop excuses om (nog) geen actie te ondernemen en knopen door te hakken.
Wachten tot na de vakantie als broer terug is. Het is zo zielig voor de kinderen. Kan niet naar maatschappelijk werk, want werk vier dagen in de week.
Zo zal er altijd een reden of smoesje zijn om het uit te stellen.
Je kan bijv. vast wel een uurtje vrij krijgen van je werk om naar het mw te gaan, dat krijg je ook als je naar de tandarts moet.
Verder adviseer ik je om je gene en vals gevoel van loyaliteit opzij te gooien. Ga maar met de billen bloot en hang de vuile was maar buiten. Het is pijnlijk, maar waarschijnlijk zul je daardoor ook meer hulp krijgen. En die hulp ga je vast nog hard nodig hebben.
Heel veel sterkte.
Wachten tot na de vakantie als broer terug is. Het is zo zielig voor de kinderen. Kan niet naar maatschappelijk werk, want werk vier dagen in de week.
Zo zal er altijd een reden of smoesje zijn om het uit te stellen.
Je kan bijv. vast wel een uurtje vrij krijgen van je werk om naar het mw te gaan, dat krijg je ook als je naar de tandarts moet.
Verder adviseer ik je om je gene en vals gevoel van loyaliteit opzij te gooien. Ga maar met de billen bloot en hang de vuile was maar buiten. Het is pijnlijk, maar waarschijnlijk zul je daardoor ook meer hulp krijgen. En die hulp ga je vast nog hard nodig hebben.
Heel veel sterkte.
donderdag 10 juli 2014 13:45
quote:samia1 schreef op 10 juli 2014 @ 13:33:
[...]
Ik kan niet meteen vertrekken, ik heb een plan nodig. Ik moet dingen op een rijtje zetten. Ik moet aan de kinderen denken.Ik heb geld nodig, en daarvoor moet ik even wachten. Ik snap jullie reacties maar ik moet eerst kalmeren, om helder na te denken.
Ik heb al eerder weggaan pogingen gehad, maar die zijn mislukt. I moet het deze keer doorzetten
Het is begrijpelijk dat je niet over vijf minuten met je kinderen onder je arm de deur uit kan wandelen. Maar wat let je om alvast wat dingen in gang te zetten? Bel bijv. vandaag nog met het maatschappelijk werk om een afspraak te maken. Zij kunnen je helpen met een plan van aanpak.
Neem contact op met familie en/of vrienden. Laat hen weten wat er aan de hand is en dat je hun steun hard nodig hebt.
Je schreef eerder over je zus die ook gescheiden is. Misschien kan je haar in vertrouwen nemen?
[...]
Ik kan niet meteen vertrekken, ik heb een plan nodig. Ik moet dingen op een rijtje zetten. Ik moet aan de kinderen denken.Ik heb geld nodig, en daarvoor moet ik even wachten. Ik snap jullie reacties maar ik moet eerst kalmeren, om helder na te denken.
Ik heb al eerder weggaan pogingen gehad, maar die zijn mislukt. I moet het deze keer doorzetten
Het is begrijpelijk dat je niet over vijf minuten met je kinderen onder je arm de deur uit kan wandelen. Maar wat let je om alvast wat dingen in gang te zetten? Bel bijv. vandaag nog met het maatschappelijk werk om een afspraak te maken. Zij kunnen je helpen met een plan van aanpak.
Neem contact op met familie en/of vrienden. Laat hen weten wat er aan de hand is en dat je hun steun hard nodig hebt.
Je schreef eerder over je zus die ook gescheiden is. Misschien kan je haar in vertrouwen nemen?
donderdag 10 juli 2014 13:50
Ik heb jouw post niet eens helemaal uitgelezen. Halverwege kreeg ik al kippevel. En ik post niet graag in hoofdletters maar in dit geval maak ik een uitzondering. ZOEK/VRAAG HULP!!!
Begin maar eens bij jouw huisarts ... en (dit is k*t en veel slechter kan het ook niet worden)
Begin maar eens bij jouw huisarts ... en (dit is k*t en veel slechter kan het ook niet worden)
Sommige fouten zijn te leuk om maar een keer te maken...
donderdag 10 juli 2014 13:54
quote:samia1 schreef op 10 juli 2014 @ 13:33:
[...]
Ik kan niet meteen vertrekken, ik heb een plan nodig. Ik moet dingen op een rijtje zetten. Ik moet aan de kinderen denken.Ik heb geld nodig, en daarvoor moet ik even wachten. Ik snap jullie reacties maar ik moet eerst kalmeren, om helder na te denken.
Ik heb al eerder weggaan pogingen gehad, maar die zijn mislukt. I moet het deze keer doorzettenHoe kwam het dan dat deze pogingen zijn mislukt?
[...]
Ik kan niet meteen vertrekken, ik heb een plan nodig. Ik moet dingen op een rijtje zetten. Ik moet aan de kinderen denken.Ik heb geld nodig, en daarvoor moet ik even wachten. Ik snap jullie reacties maar ik moet eerst kalmeren, om helder na te denken.
Ik heb al eerder weggaan pogingen gehad, maar die zijn mislukt. I moet het deze keer doorzettenHoe kwam het dan dat deze pogingen zijn mislukt?
De zin van het leven, die schrijf je zelf.
donderdag 10 juli 2014 13:59
quote:valentinamaria schreef op 10 juli 2014 @ 13:13:
to, jij kan voorlopig in het huis blijven toch?
hij moet eruit.
Hij zal weigeren te gaan. Want hij heeft niks gedaan, ik ben diegene die weggaat. Het is allemaal mijn schuld. Altijd, alles. Of van een ander behalve hijzelf.
Ik denk niet dat hij zal meewerken hierin.
to, jij kan voorlopig in het huis blijven toch?
hij moet eruit.
Hij zal weigeren te gaan. Want hij heeft niks gedaan, ik ben diegene die weggaat. Het is allemaal mijn schuld. Altijd, alles. Of van een ander behalve hijzelf.
Ik denk niet dat hij zal meewerken hierin.
donderdag 10 juli 2014 14:02
quote:bloemetje77 schreef op 10 juli 2014 @ 13:34:
Waarom denk jij in godesnaam dat co-ouderschap beter zal zijn voor de kinderen? Dat is bij normale ouders al zeer de vraag vanwege het heen en weer gesjouw van die co-kinderen maar in jouw situatie zou ik bidden dat je man ze maar af en toe wil zien straks.
Denk je dat hij lekker stabiel en respectvol met jullie kinderen om zal gaan als ze daar de halve week met hem ALLEEN zijn, zonder moeder om de vernederingen op te vangen..
Je bent ver van huis als je denkt dat co-ouderschap goed is voor de kids met zo'n vader. Misschien moet jij eerst maar eens het ideaalplaatje van een gezinnetje, en nu weer de ideale scheiding met co ouderschap, loslaten en de realiteit onder ogen zien. Hoe hij zich tegen jou gedraagt, zo gaat hij zich ook tegen de kinderen gedragen. Zeker als ze oud genoeg zijn om wat terug te zeggen.
En dit is nou waarom ik zwak ben. Als hij ze straks te weinig ziet, voel ik me weer schuldig.
Realiteit is hard.
Waarom denk jij in godesnaam dat co-ouderschap beter zal zijn voor de kinderen? Dat is bij normale ouders al zeer de vraag vanwege het heen en weer gesjouw van die co-kinderen maar in jouw situatie zou ik bidden dat je man ze maar af en toe wil zien straks.
Denk je dat hij lekker stabiel en respectvol met jullie kinderen om zal gaan als ze daar de halve week met hem ALLEEN zijn, zonder moeder om de vernederingen op te vangen..
Je bent ver van huis als je denkt dat co-ouderschap goed is voor de kids met zo'n vader. Misschien moet jij eerst maar eens het ideaalplaatje van een gezinnetje, en nu weer de ideale scheiding met co ouderschap, loslaten en de realiteit onder ogen zien. Hoe hij zich tegen jou gedraagt, zo gaat hij zich ook tegen de kinderen gedragen. Zeker als ze oud genoeg zijn om wat terug te zeggen.
En dit is nou waarom ik zwak ben. Als hij ze straks te weinig ziet, voel ik me weer schuldig.
Realiteit is hard.
donderdag 10 juli 2014 14:13
quote:samia1 schreef op 10 juli 2014 @ 14:02:
[...]
En dit is nou waarom ik zwak ben. Als hij ze straks te weinig ziet, voel ik me weer schuldig.
Realiteit is hard.
Ik kan maar 1 ding zeggen: ga in therapie.
Dat meen ik uit de grond van m'n hart. Jij kan niet de moeder zijn die je kinderen nu en na een scheiding nodig hebben als je niet wat beter zelfbeeld krijgt. Zolang jij gevangen zit tussen schuld en schaamte zal jij je kinderen en jezelf bloot blijven stellen aan ongezond gedrag van of je man of een toekomstige man. Dit komt niet goed door de deur uit te wandelen. Ja zal iets in jezelf moeten veranderen, de knop moet om, de oogkleppen moeten af, je moet jezelf leren kennen en van jezelf gaan houden. Dat is uiteindelijk de enige weg hieruit, bevrijd je geest.
Psycholoog vindt je op google, mijn tip: neem een vrijgevestigde, niet ggz. Heel veel succes!
[...]
En dit is nou waarom ik zwak ben. Als hij ze straks te weinig ziet, voel ik me weer schuldig.
Realiteit is hard.
Ik kan maar 1 ding zeggen: ga in therapie.
Dat meen ik uit de grond van m'n hart. Jij kan niet de moeder zijn die je kinderen nu en na een scheiding nodig hebben als je niet wat beter zelfbeeld krijgt. Zolang jij gevangen zit tussen schuld en schaamte zal jij je kinderen en jezelf bloot blijven stellen aan ongezond gedrag van of je man of een toekomstige man. Dit komt niet goed door de deur uit te wandelen. Ja zal iets in jezelf moeten veranderen, de knop moet om, de oogkleppen moeten af, je moet jezelf leren kennen en van jezelf gaan houden. Dat is uiteindelijk de enige weg hieruit, bevrijd je geest.
Psycholoog vindt je op google, mijn tip: neem een vrijgevestigde, niet ggz. Heel veel succes!
donderdag 10 juli 2014 14:14
quote:Fame schreef op 10 juli 2014 @ 14:05:
Naar advocaat. Voorlopige voorzieningen aanvragen dat jij met kroost in de woning verblijft tot betere oplossing.
Kijk dit zijn goede praktische tips.
Je hoeft je niet schuldig te voelen dat hij zijn kinderen straks minder ziet, zou me eerder schuldig voelen dat je je kinderen in deze ongezonde situatie laat.
Nogmaals, ik lees alleen maar allemaal uitvluchten waarom je niet begint met actie ondernemen.
Naar advocaat. Voorlopige voorzieningen aanvragen dat jij met kroost in de woning verblijft tot betere oplossing.
Kijk dit zijn goede praktische tips.
Je hoeft je niet schuldig te voelen dat hij zijn kinderen straks minder ziet, zou me eerder schuldig voelen dat je je kinderen in deze ongezonde situatie laat.
Nogmaals, ik lees alleen maar allemaal uitvluchten waarom je niet begint met actie ondernemen.
donderdag 10 juli 2014 14:21
Idd, zorgen dat jij en de kinderen in het huis kunnen blijven, dus als het zover is, sloten veranderen en zijn spullen naar zijn moeder brengen.
Heel veel sterkte. Ik hoop dat je de kracht kan vinden om deze keer door te zetten en jouw kinderen eindelijk een veilige thuisbasis te geven.
Heel veel sterkte. Ik hoop dat je de kracht kan vinden om deze keer door te zetten en jouw kinderen eindelijk een veilige thuisbasis te geven.
Life is short. Eat dessert first.
donderdag 10 juli 2014 14:22
quote:sabbaticalmeds schreef op 10 juli 2014 @ 12:38:
Dat wat Enn zegt, alles wat jij en je man doen en zeggen wordt door je kinderen als een spons opgezogen en in hun systeem geprent als "normaal". Als je wilt dat je dochter later ook zo'n type als je man zoekt als verkering dan moet je vooral blijven dat roep ik niet snel maar deze reactie en die van Enn natuurlijk zou ik erg serieus nemen!
Dat wat Enn zegt, alles wat jij en je man doen en zeggen wordt door je kinderen als een spons opgezogen en in hun systeem geprent als "normaal". Als je wilt dat je dochter later ook zo'n type als je man zoekt als verkering dan moet je vooral blijven dat roep ik niet snel maar deze reactie en die van Enn natuurlijk zou ik erg serieus nemen!
Sommige fouten zijn te leuk om maar een keer te maken...
donderdag 10 juli 2014 14:34
Ik herken het. Gelukkig heb ik geen kinderen gekregen met mijn ex...
quote:samia1 schreef op 10 juli 2014 @ 12:27:
Deze week vroeg mijn leidinggevende hoe het ging, met de schulden o.a.(heb loonbeslag). Hij vond mij heel sterk zei hij, en dapper. Hij zou eens moeten weten.
Ga terug naar je leidinggevende en doe je masker af. Zeg dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat. Ik neem aan dat je graag je baan wilt behouden en dan kun je een beetje coulance van je werkgever goed gebruiken.
Bovendien: hoe meer mensen je in vertrouwen inlicht, hoe meer je je stappen onomkeerbaar maakt. Pas toen ik er met vrienden over ging praten, zag ik de realiteit pas echt onder ogen en werd ik doordrongen van het feit hoe absurd mijn relatie was. Bovendien krijg je dan broodnodige steun.
Ik snap wel dat je dit niet halsoverkop wilt doen, maar maak je proces onomkeerbaar. Maak een lijst met benodigde voorbereidingen en streep er elke dag eentje af. Maar allereerst: praat er met mensen over!
Heel veel sterkte!
donderdag 10 juli 2014 14:37
donderdag 10 juli 2014 14:46
quote:samia1 schreef op 10 juli 2014 @ 14:37:
Ik heb de huisarts gebeld!! Maandag heb ik een afspraak.
Daarom heb ik de stap ook nooit kunnen zetten. Ik ben ook bang voor hem. Bang voor zijn agressie. En hier mogen de kinderen niet bij zijn.
Ik kan ook het huis van mijn ouders in, ik heb de sleutels, als het moet.
Als er sprake is van agressie (of dreiging van geweld) is het helemaal belangrijk om je omgeving op de hoogte te stellen. Wat o.a. Rasa ook al aangeeft.
Goed dat je i.i.g. de huisarts gebeld hebt.
Ik heb de huisarts gebeld!! Maandag heb ik een afspraak.
Daarom heb ik de stap ook nooit kunnen zetten. Ik ben ook bang voor hem. Bang voor zijn agressie. En hier mogen de kinderen niet bij zijn.
Ik kan ook het huis van mijn ouders in, ik heb de sleutels, als het moet.
Als er sprake is van agressie (of dreiging van geweld) is het helemaal belangrijk om je omgeving op de hoogte te stellen. Wat o.a. Rasa ook al aangeeft.
Goed dat je i.i.g. de huisarts gebeld hebt.
