Aan kinderen beginnen met angststoornis en persoonlijkheidss

Mooie post Conny. En U. ik snap je uitleg. Leuk dat je daar eerlijk over bent!

Unuance, ik begrijp precies wat je bedoelt dat je je altijd meer moet bewijzen in je moederschap wanneer je psychische problemen hebt.

Je schiet daarom snel in de verdediging.

Needles to say,dat ik ook zeer intelligente en onwijs leuke kinderen heb

quote:sabbaticalmeds schreef op 14 juli 2014 @ 02:55:

Mooie post Conny. En U. ik snap je uitleg. Leuk dat je daar eerlijk over bent!Thanks.

Oh en volgens mijn stiefdochter zijn de slechtste ouders de allerleukste volgens kinderen.

Had ze ergens gelezen en daar was ze het helemaal mee eens.



Ik vroeg, wat voor een moeder ben ik dan?

Ze antwoorde, een hele leuke!!!



Okeew



Dus stop maar met jezelf te bewijzen

Dani, misschien ook nog iets om je mee te geven.

Heb je veel steun aan je man? Heeft hij veel tijd om het ouderschap te delen met je?

Hij kan natuurlijk als een gezonde tegenhanger functioneren.

Heb je een goede achterban? Niet onbelangrijk dat je mensen om je heen hebt die je in het ouderschap kunnen ondersteunen.



Je zal ondanks je angsten vast ook kwaliteiten hebben die juist heel positief zijn om het moederschap te vervullen.

Het mooie is van het hebben van twee ouders, dat je elkaar kan aanvullen en zo sterke en minder sterke punten in balans kan brengen.



Anyway, het is goed dat je er zo bewust over na denkt.

Eens met Meds.



TO je bent jezelf alleen maar aan het verdedigen.

Jij wilt een kind, en jij kan dat, sterker nog je hebt een voorsprong als moeder. (Grapje hoop ik?)



Hoe trek jij het als je kind het je straks kwalijk neemt dat het geboren is? Als het zelf met psychische problemen kampt?



Ik snap gewoon niet dat je het risico wil nemen een kind op de wereld te zetten dat een grote kans heeft zelf psychische problemen te ontwikkelen.

Zoals ik al eerder zei; puur egoïsme.

TO, je zal het zéker beter doen dan je moeder.Ik vind het lastige aan dit soort dingen dat er altijd twee partijen zijn: de ouders en het kind. Wie heeft de meeste rechten?

Wat ik merk: kinderen zijn nog erger dan huisdieren. Als het n niet goed gaat reageren ze erop. Door extra aandacht te vragen op momenten dat dat niet uitkomt.

Mijne zijn, 2 onder de vier, regelmatig ziek en slapen dan slecht. Ik ook. Je kunt het verdelen, maar ook drie nachten per week slecht slapen vreet energie.Ik ben nog nóóit zo vaak zo lang achter elkaar moe geweest.Vriendinnen met iets oudere kinderen hebben de laatste weken voor de vakantie kinderen met kortere lontjes. Toen de vakantie eenmaal begonnen was, zaten ze elkaar op de lip, klieren en klagen bij moeders.

Dagen alleen thuis met een hangerige baby die niks wil duren weken.

Gelukkig herstel ik snel en zijn ze verder heel leuk.

Maar kinderen vreten energie. Als je nu al niet genoeg hebt om te werken, hou je met kinderen dan wel genoeg voor jezelf over?

Hoe pijnlijk ook de constatering, zou je bij jezelf op willen groeien?

TO, ik zou wachten tot je weer volledig werkt en er voor zorgen dat je geen paniek aanvallen meer hebt, voordat je überhaupt aan kinderen begint.

Dat is toch gewoon een goede doelstelling voor jezelf?



Je kan wel eerder beginnen, maar dat lijkt mij gewoon erg onverstandig, waarom zou je niet eerst gezond worden?

Want dat kan namelijk wel.

boeien...

Fijn het begrip Consuela & S.



Spreek voor mezelf maar ik heb door mijn kids juist energie gekregen, vooral door de 2de, ben dat jaar ook heel eigenwijs een zaak begonnen. Ik heb mezelf letterlijk van de grond geraapt, geschraapt... (God wat heb ik een jaren een heftige angsten gekend en nee daar moet je wel eerst mee om leren gaan voor je aan kinderen begint, wat niet wil zeggen dat je geen tijdelijke terugval kan krijgen maar dán weet je er mee om te gaan.) en heb geknokt en ben in de loop der jaren van het moeder en ondernemerschap alleen maar gegroeid en sterker geworden. Mijn kinderen zien een moeder met haar menselijke zwaktes die tegelijk haar kracht zijn. We leven van mijn zaak, ik ben al vele jaren geheel zelfstandig en financieel onafhankelijk tot de stomme verbazing van mijn familie en vrienden, ik sta voor mijn kinderen als een Leeuw. (Niet dat de crisis mij niet raakt of ik niet net als ieder andere ondernemer failliet kan gaan etc.) En ja ook leeuwen hebben welleens een minder moment, een litteken, en laten het jagen (lees bv de boodschappen doen(en ik doe ze zelf online)) goeddeels over aan leeuwinnen haha.



Klinkt slap & zweverig maar leestip ; Het boek "the Secret" gaf me het laatste duwtje om de zaak te beginnen om in mijzelf te geloven en alles positief te zien. Heeft ook in tijden van angst (bv als mijn netwerk even wat minder aanwezig was en ik er even alleen voor stond) alle angst weggenomen puur door positief denken.



Iedereen zei "zorg nou eerst eens dat je van je angsten afkomt." Ik was daar al 20 jaar mee bezig ! Dat schoot niet op ! Ik wist zelf dat ik beter andersom kon beginnen ruggengraat en een sterke identiteit moest kweken als remedie. Dat dan mijn angsten vanzelf langzaamaan op zouden lossen. En dat blijkt zo te werken. Niet denken in beperkingen maar in mogelijkheden.



De eerste vriendjes uit school hier erbij koste me bv al mijn energie, maar het lukte, nu is het hier de zoete inval ! Reuze gezellig, kom maar op. Niet dat ik niet eens een mindere dag heb maar je wordt sterk energiek & ervaren door die kids.



Mijn eerste klanten ook ik had een bloedneus door de spanning maar doorgezet, daarna kon ik alles aan, nu vind ik het heerlijk, gezellig om klanten te ontvangen.



En ik heb nog steeds wel eens mijn zwakke momenten en stress of een dreigende paniek aanval en heel af en toe nog een aanval. Maar ik haal nu mijn schouders er voor op. Kom maar op, ik overleef het wel. En dat maakt het verschil.



Er zijn nog steeds veel dingen die ik niet kan doen of durf en ja ik ben een andere moeder, met een handicap en een netwerk (hun vader, een vriendin die ook weleens een beroep op ons doet voor oppas afhalen van school ed zij heeft ook een zieke man dat gaat over en weer). Maar ik en mijn kids hebben een hoop lol ook al kan ik bepaalde dingen niet met ze. Dat doet hun vader die vriendin of hun opa met plezier met ze. Ik heb weer andere kwaliteiten. Aandacht liefde opvoedkundig creatief speels humor dans sport filosofie wetenschap zakelijk etc.



Dus ja voor de aanvulling op wat je zelf niet kan ; een voor de kinderen zorgzame aanvullende partner en je omgeving is inderdaad wel belangrijk. Valt er iemand weg, heb je dan alternatieven, ben je goed in op een verantwoordelijke manier organiseren, het zoeken naar en vragen om ondersteuning of alternatieve oplossingen ?

Je hebt als je zelf (nog) geen sterk netwerk hebt (wat ik gelukkig wel heb en ik ben zeer creatief zie overal een oplossing of alternatief) met een handicap (en bv (angststoornis met) straatvrees is gelukkig een officieel erkend een handicap zie VN rechten van de mens/kind) hierdoor ook recht op ouderschap en ouderschaps ondersteuning. Maar dat is voor mij dus nooit nodig gebleken ik rooi het prima zelf maar het is een fijne gedachte dat dat vangnet er in nood ook nog is mocht dat ooit eens even nodig zijn.



Waar je wel rekening mee moet houden door de hormonen en de ervaring zal het best even wat zaken verwerken zijn. Je onzekerheden kunnen af en toe wat opspelen en soms op best vervelende vreemde manieren bv uit onzekerheid wat zwaardere gedachten maar daar weten we inmiddels mee om te gaan, blijven relativeren, je zal af en toe wat terug vallen op je man (maar die kan het wel hebben maak ok uit zijn zonnige houding op) maar ook je leeuw, moeder oer krachten zullen sterk toenemen. In tegenstelling tot wat ik bv verwachte heb ik tijdens de bevalling maar één heel kort momentje van paniek gehad. En dat was denk ik wel het moment dat iedere vrouw er ff doorheen zit. Waarna de oerkrachten het weer over nemen. Wil je hieruit komen dan zal je op je zelf en je man moeten gaan vertrouwen. Maar ook op je kind. Dat heeft zijn eigen krachten en maakt krachten los. Twijfel je teveel daar allemaal aan niet doen. Denk je yes yes yes dit kan ik en dit wil ik dan zal je er vanzelf steeds sterker naar toe groeien



Met we en wij bedoel ik mensen zoals TO en ik en vele ouders of mensen met een kinderwens met een stoornis zoals een angst stoornis waarbij de kundige ervaren proff's, psych's ouderschap verantwoord vinden. Tuurlijk zijn er ook stoornissen of mate van stoornissen of gebrek aan zelf inzicht of netwerk of een combinatie met andere stoornissen of problematiek bv bij beide ouders verslavings of gewelds problematiek waarin het niet doenlijk of verantwoord is. Dat kan TO en haar psycholoog zelf het beste inschatten. Haar psycholoog staat er positief tegenover en ik merk zij ook. Das echt niet zomaar.

Unuance,



Je mag ook gewoon trots zijn op wat je hebt bereikt en op jezelf als moeder.

Laat nooit iemand dat gevoel van je afnemen.



Ben het met je eens dat zelfinzicht en een goed vangnet nodig is,al denk ik dat dit voor iedere ouder goed is om dit te bezitten.

TO, ik snap het even niet. In al je post verdedig je je te zeggen dat het allemaal wel kan en alle bezwaren van forummers wapper je weg, want bij jou zal dat wel goed gaan.



Waarom open je dan dit topic? Volgens mij om te horen dat het heus wel kan, psychische problemen en een kind.

Maar je kon de stress van je werk niet aan, wat denk je dat een kind voor stress teweeg brengt? Ik ben een stabiel iemand, nooit angsten gehad of andere psychische problemen, in een enorm stressvolle baan ben ik de rust zelve. Maar mijn twee kinderen maken van mij regelmatig een stressmonster, het is echt geen makkie. Plus dat kinderen veel meer merken/doorhebben dan je denkt; denk je nou echt dat het geen kwaad kan, een moeder met stoornissen?



Ik ben het helemaal eens met Meds. Eerst beter worden, dan kinderen.

Hoe kijkt je man er tegen aan?

quote:unuance schreef op 14 juli 2014 @ 01:24:

Alsof een lichamelijke handicap geen psychische impact heeft.

Denk inderdaad dat wij bewuster en alerter zijn. En sterker geworden en beter kunnen inspelen op.

De negativiteit hier maakt alles behalve perfectie onmogelijk. Met positiviteit overleef jij en je kind het vast wel hoor. Mijn kinderen zijn de meest bruisende intelligente sprankelende vrolijke positieve energieke en getalenteerde kinderen. En God dan zullen ze eens iets hebben of iets in aanleg. Dat hebben die rechter en wethouders in mijn familie ook. Dat hoort bij het mens zijn. Daar moet je mee om leren gaan. That's live Honney.

Een fysieke beperking is een constante en ook nog eens eentje die niet ongemerkt je leven insluipt. Het is niet zo dat je ineens wakker word en merkt dat je eigenlijk al een half jaar niet kunt lopen.

Een geestelijke handicap, en zeker een angststoornis merk je niet. In jouw opinie zijn bepaalde acties normaal. Net als een gemiddelde moeder bepaalde angsten heeft, oh oh, niet op de tafel want dan kun je vallen. Deze angsten slaan echter niet door. Bij mensen met een angststoornis slaan die wel door én ongemerkt. Zodra je merkt dat een bepaald gedrag of reactie van jouw kant niet normaal is kun je dat corrigeren of hulp inroepen. Het probleem is echter dat het bij stoornissen zo langzaam in sluipt dat je al maanden lang bepaalde angsten hoogtij laat vieren en bepaald gedrag vertoont voordat je er erg in hebt dat iets niet helemaal in orde is, als je er al erg in hebt.

Ik zou geen moeder willen worden met iemand die me iedere dag op de vingers kijkt of het allemaal nog goed gaat en of ik mijn kind niet in kokend water was omdat dat beter is voor de bacteriën. Zonder dagelijks toezicht zou ik het niet doen namelijk. Veel te gevaarlijk.

Zorg eerst idd maar eens dat je kunt werken, een vol leven kunt leiden zonder in te storten of in paniek te raken.

Btw is het ook niet echt gezond om tijdens de zwangerschap van die paniek aanvallen te krijgen . Het overmaat aan cortisol kan de hersens van je ongeboren baby aantasten.

Een vrouw die een moeder had met een angststoornis



http://www.mentalhelp.net/poc/view_doc. ... c&id=13447

Je wil alle reacties horen maar de negatieve neem je niet serieus?



Zet dat volgende keer even in je OP dan.

@SpringDing. Ze bedoelt de negatieve naar haar persoonlijk neemt ze niet serieus. En dat ik mij voorstellen.Want we kennen haar toch niet. Niemand kan iets persoonlijks zeggen over haar.

quote:nina1966 schreef op 14 juli 2014 @ 13:04:

[...]



Een fysieke beperking is een constante en ook nog eens eentje die niet ongemerkt je leven insluipt. Het is niet zo dat je ineens wakker word en merkt dat je eigenlijk al een half jaar niet kunt lopen.

Een geestelijke handicap, en zeker een angststoornis merk je niet. In jouw opinie zijn bepaalde acties normaal. Net als een gemiddelde moeder bepaalde angsten heeft, oh oh, niet op de tafel want dan kun je vallen. Deze angsten slaan echter niet door. Bij mensen met een angststoornis slaan die wel door én ongemerkt. Zodra je merkt dat een bepaald gedrag of reactie van jouw kant niet normaal is kun je dat corrigeren of hulp inroepen. Het probleem is echter dat het bij stoornissen zo langzaam in sluipt dat je al maanden lang bepaalde angsten hoogtij laat vieren en bepaald gedrag vertoont voordat je er erg in hebt dat iets niet helemaal in orde is, als je er al erg in hebt.

Ik zou geen moeder willen worden met iemand die me iedere dag op de vingers kijkt of het allemaal nog goed gaat en of ik mijn kind niet in kokend water was omdat dat beter is voor de bacteriën. Zonder dagelijks toezicht zou ik het niet doen namelijk. Veel te gevaarlijk.

Zorg eerst idd maar eens dat je kunt werken, een vol leven kunt leiden zonder in te storten of in paniek te raken.



Ehm, mensen met een angststoornis zijn ook weer niet achterlijk .

Men weet heus wel dat een hoop angsten niet rationeel zijn.



Mijn ervaring is dat het eerder aan jezelf vreet, niet dat je je kinderen in gouden kooitjes of in kokend water gaat stoppen.



Daarnaast bestaan er legio angsten, het is natuurlijk ook afhankelijk welke angsten je hebt ,wat dit voor impact gaat hebben op jezelf en welke invloed je het laat hebben in de verzorging van je kind.

En de optie die ik stel Dani?



Om gewoon pas met kinderen te beginnen als je weer volledig werkt en de meeste angsten onder controle hebt en dan pas aan kinderen Te beginnen?

Waarom nu?

Misschien is hypnotherapie ook geschikt voor jou?