Thuis
alle pijlers
Kat met kanker, mezelf voorbereiden op het einde
woensdag 16 juli 2014 03:06
Bij mijn superlieve kat (poes) van 12 jaar is in april helaas lympheklierkanker geconstateerd, wat betekent dat de kanker zich via haar bloedbanen verspreidt. (Ik heb er ook nog eentje van 10 jaar oud.)
Ik schrok me kapot toen ik het hoorde en ben er heel verdrietig om. Maar heb nu ook geaccepteerd dat zij niet 'het gemiddelde' van 16 jaar gaat halen, maar helaas wat korter zal leven. En hopelijk zonder teveel lijden op het eind.
Ik heb gekozen om haar (sinds april dus al) Prednison te geven (remmende pilletjes) zodat ze nog een tijdje op een prettige manier kan leven zonder teveel dierenartsbezoeken en schijnbaar met een euforisch gevoel van die pilletjes.
Een chemokuur zou nog steeds weinig kans hebben gegeven op overleving en dan had ze heel vaak naar de arts gemoeten (in het begin zelfs wekelijks), wat ze echt verschrikkelijk vindt. Alleen de autorit al vindt ze afschuwelijk.
Dus ik heb geen spijt van mijn keuze voor Prednison.
Op dit moment is er nog niks aan de poes te merken, nog steeds heel vrolijk, actief, speels en aanhankelijk net als altijd, glimmende vacht en zo. Alleen wat meer eetlust. Vorige week is ze onderzocht door de dierenarts en die kon ook nog geen nieuwe bultjes of opvallende dingen vinden.
En ondertussen geniet ik extra veel van haar.
Op een gegeven moment zal de ziekte het echter gaan winnen, ergens in haar lijfje. Ik hoop dat ik op tijd merk of ze lijdt.
Ik heb dit nog nooit meegemaakt en wil graag weten waar ik rekening mee moet houden de komende tijd, zowel qua regelen als emoties. Iemand zei bijvoorbeeld dat ik het beste nu al kan nadenken en uitzoeken wat ik dan wil als het einde nadert, omdat dat op het moment zelf 'teveel' is.
Ik denk dat ik haar het liefst bij mij thuis zou willen laten inslapen. Want ten eerste lijkt het me echt heel moeilijk om haar 'weg te brengen'; in zo'n kille sfeerloze kamer waar zij vreselijke stress/angst heeft, het afscheid te moeten nemen, en daar waarschijnlijk hard te huilen; en haar achter te laten en daar dan zelf fysiek weg te gaan. Heen met poes, terug zonder, lijkt me echt heel naar en extra macaber ofzo.
Het lijkt mij fijner voor poes en mezelf als het thuis in veilige omgeving kan. (De dierenarts kan langskomen, heb ik al gevraagd. Alleen moet ik daarna nog zelf iets regelen voor het lichaampje want de dierenarts komt op de fiets... ja heel praktisch en suf maar zo is het.)
Schat ik dat goed in? Zijn er dingen waar ik niet aan denk?
Ten tweede lijkt het me 'goed' voor mijn andere poes als zij meemaakt en kan beseffen dat die eerste dood is. Ze zijn niet de állerdikste maatjes (liggen bijna nooit dicht bij elkaar), maar hebben best veel interactie, en stoeien vrijwel elke dag even speels.
Werkt dat zo bij katten, snappen ze het dan echt beter? Het lijkt me anders ook zo raar voor die tweede, als ik weg ga met poes, en dat die dan opeens nooit meer terug komt.
Ik moet dus nog uitzoeken wat ik kan doen met de overleden poes. Ik wil haar laten cremeren en verder geen extra poespas (ook de as niet hebben ofzo). Ik geniet nu van haar, ik maak extra foto's en filmpjes. Een lichaam is voor mij niet meer de poes zelf.
Of hebben jullie daar heel andere ervaringen mee en zie ik iets over het hoofd?
Alvast bedankt voor jullie reacties.
Ik schrok me kapot toen ik het hoorde en ben er heel verdrietig om. Maar heb nu ook geaccepteerd dat zij niet 'het gemiddelde' van 16 jaar gaat halen, maar helaas wat korter zal leven. En hopelijk zonder teveel lijden op het eind.
Ik heb gekozen om haar (sinds april dus al) Prednison te geven (remmende pilletjes) zodat ze nog een tijdje op een prettige manier kan leven zonder teveel dierenartsbezoeken en schijnbaar met een euforisch gevoel van die pilletjes.
Een chemokuur zou nog steeds weinig kans hebben gegeven op overleving en dan had ze heel vaak naar de arts gemoeten (in het begin zelfs wekelijks), wat ze echt verschrikkelijk vindt. Alleen de autorit al vindt ze afschuwelijk.
Dus ik heb geen spijt van mijn keuze voor Prednison.
Op dit moment is er nog niks aan de poes te merken, nog steeds heel vrolijk, actief, speels en aanhankelijk net als altijd, glimmende vacht en zo. Alleen wat meer eetlust. Vorige week is ze onderzocht door de dierenarts en die kon ook nog geen nieuwe bultjes of opvallende dingen vinden.
En ondertussen geniet ik extra veel van haar.
Op een gegeven moment zal de ziekte het echter gaan winnen, ergens in haar lijfje. Ik hoop dat ik op tijd merk of ze lijdt.
Ik heb dit nog nooit meegemaakt en wil graag weten waar ik rekening mee moet houden de komende tijd, zowel qua regelen als emoties. Iemand zei bijvoorbeeld dat ik het beste nu al kan nadenken en uitzoeken wat ik dan wil als het einde nadert, omdat dat op het moment zelf 'teveel' is.
Ik denk dat ik haar het liefst bij mij thuis zou willen laten inslapen. Want ten eerste lijkt het me echt heel moeilijk om haar 'weg te brengen'; in zo'n kille sfeerloze kamer waar zij vreselijke stress/angst heeft, het afscheid te moeten nemen, en daar waarschijnlijk hard te huilen; en haar achter te laten en daar dan zelf fysiek weg te gaan. Heen met poes, terug zonder, lijkt me echt heel naar en extra macaber ofzo.
Het lijkt mij fijner voor poes en mezelf als het thuis in veilige omgeving kan. (De dierenarts kan langskomen, heb ik al gevraagd. Alleen moet ik daarna nog zelf iets regelen voor het lichaampje want de dierenarts komt op de fiets... ja heel praktisch en suf maar zo is het.)
Schat ik dat goed in? Zijn er dingen waar ik niet aan denk?
Ten tweede lijkt het me 'goed' voor mijn andere poes als zij meemaakt en kan beseffen dat die eerste dood is. Ze zijn niet de állerdikste maatjes (liggen bijna nooit dicht bij elkaar), maar hebben best veel interactie, en stoeien vrijwel elke dag even speels.
Werkt dat zo bij katten, snappen ze het dan echt beter? Het lijkt me anders ook zo raar voor die tweede, als ik weg ga met poes, en dat die dan opeens nooit meer terug komt.
Ik moet dus nog uitzoeken wat ik kan doen met de overleden poes. Ik wil haar laten cremeren en verder geen extra poespas (ook de as niet hebben ofzo). Ik geniet nu van haar, ik maak extra foto's en filmpjes. Een lichaam is voor mij niet meer de poes zelf.
Of hebben jullie daar heel andere ervaringen mee en zie ik iets over het hoofd?
Alvast bedankt voor jullie reacties.
Wanneer heb je voor het laatst iets voor het eerst gedaan?
zondag 20 juli 2014 16:21
quote:cecilia74 schreef op 20 juli 2014 @ 12:16:
Oh tegen mij werd gezegd dat als ik eenmaal start met Prednison dat de chemo niet meer aanslaat. Dus ik moest kiezen.
Hoe dan ook veel sterkte voor jou ook.
Klopt als je eerst met prednoson start en later pas ad chemo begint. Echter eerst chemo en dan prednison werkt wel.
Dank je, jij ook. Hoop dat ze niet te veel lijdt en dat ze nog even een paar goede maanden heeft.
Houd wel in mijn achterhoofd dat die van mij het ook niet gaat halen.
Blijft een k u t ziekte, lymfeklierkanker.
Oh tegen mij werd gezegd dat als ik eenmaal start met Prednison dat de chemo niet meer aanslaat. Dus ik moest kiezen.
Hoe dan ook veel sterkte voor jou ook.
Klopt als je eerst met prednoson start en later pas ad chemo begint. Echter eerst chemo en dan prednison werkt wel.
Dank je, jij ook. Hoop dat ze niet te veel lijdt en dat ze nog even een paar goede maanden heeft.
Houd wel in mijn achterhoofd dat die van mij het ook niet gaat halen.
Blijft een k u t ziekte, lymfeklierkanker.
zondag 20 juli 2014 20:35
Ik heb een anderhalve week geleden mijn kat moeten laten inslapen bij de dierenarts, een chronisch ontstoken alvleesklier met een beroerte er boven op. De dierenarts was heel lief en ze hadden zo'n wollen deken waar de kat dan op kon zitten. Die werd op schoot gelegd, ik heb hem nog kunnen knuffelen terwijl hij eerst zijn slaapmiddel kreeg en daarna het 'middel'. Hij is op schoot ingeslapen, dat vond ik wel heel mooi. Tranen springen nu wel in mijn ogen, maar tegelijkertijd weet ik dat het lijden voor hem voorbij is.
Je kunt de kat meenemen en hem dan in je tuin begraven. Dat mag tegenwoordig gewoon. Ik heb hem begraven in de tuin van mijn schoonmoeder, die heeft een grote tuin met weilanden erom heen, een mooi uitzicht. Een prachtige plek. Mijn andere kat die 18 is geworden ligt daar ook.
Je kunt de kat meenemen en hem dan in je tuin begraven. Dat mag tegenwoordig gewoon. Ik heb hem begraven in de tuin van mijn schoonmoeder, die heeft een grote tuin met weilanden erom heen, een mooi uitzicht. Een prachtige plek. Mijn andere kat die 18 is geworden ligt daar ook.
