Kinderen
alle pijlers
Schipperen tussen je puberdochter en je partner
maandag 21 juli 2014 13:37
De 16-jarige dochter van een goede vriend heeft me verteld dat ze erg ongelukkig is thuis. Ze vindt de partner van haar vader niet aardig (niet haar eigen moeder) en voelt zich daarom thuis totaal niet op haar gemak. Met haar vader kan ze hier niet over praten, ze heeft dit weleens geprobeerd maar zegt dat hij niet naar haar luisterde maar met tegenargumenten kwam en haar ondankbaar noemde. Ze is daardoor dichtgeklapt en praat steeds minder met hem over persoonlijke zaken, ook op andere gebieden. Daar voelt ze zich verdrietig en eenzaam door.
Ik zie dat het niet goed gaat met het meisje en het gaat me aan het hart. Ze vindt het goed als ik met haar vader praat, ik denk dat deze hier voor open staat, het is een goede vriend.
De situatie inschattend denk ik niet dat er nog veel mogelijkheden zijn om de relatie tussen de dochter en de nieuwe partner te verbeteren. Soms klikt het gewoon niet tussen mensen. Ik heb daarom een andere vraag, waar ik nog geen informatie over heb kunnen vinden.
Als je puber niet op kan schieten met de partner waarmee je samenwoont, en het ziet ernaar uit dat dit blijvend is, wat is dan het beste dat je kunt doen om je puber zich toch (enigszins) gelukkig te laten voelen? Ik merk dat het kind zich graag gehoord en begrepen wil voelen. Maar dat is nog niet zo makkelijk realiseer ik me, je vindt het natuurlijk niet leuk om negatieve opinies over je partner te horen en wil deze ook niet afvallen. Maar doen alsof er niks aan de hand is is ook geen optie. Hoe kun je hierover het beste communiceren met je kind?
Ik zie dat het niet goed gaat met het meisje en het gaat me aan het hart. Ze vindt het goed als ik met haar vader praat, ik denk dat deze hier voor open staat, het is een goede vriend.
De situatie inschattend denk ik niet dat er nog veel mogelijkheden zijn om de relatie tussen de dochter en de nieuwe partner te verbeteren. Soms klikt het gewoon niet tussen mensen. Ik heb daarom een andere vraag, waar ik nog geen informatie over heb kunnen vinden.
Als je puber niet op kan schieten met de partner waarmee je samenwoont, en het ziet ernaar uit dat dit blijvend is, wat is dan het beste dat je kunt doen om je puber zich toch (enigszins) gelukkig te laten voelen? Ik merk dat het kind zich graag gehoord en begrepen wil voelen. Maar dat is nog niet zo makkelijk realiseer ik me, je vindt het natuurlijk niet leuk om negatieve opinies over je partner te horen en wil deze ook niet afvallen. Maar doen alsof er niks aan de hand is is ook geen optie. Hoe kun je hierover het beste communiceren met je kind?
maandag 21 juli 2014 22:17
Er zijn veel vragen voor meer informatie over de precieze situatie. Ik wil daar terughoudend in zijn, het voelt al een beetje als een inbreuk op de privacy van deze mensen dat ik hun situatie op een forum beschrijf, ook al is het anoniem. Ik vraag me af of er, met deze beknopte informatie, mensen zijn die (een deel van) de situatie herkennen en me op ideeën kunnen brengen hoe je als ouder kunt handelen zodat zowel je kind als je partner zich begrepen voelen.
maandag 21 juli 2014 22:58
Ik kan je alleen vertellen hoe het ging toen mijn moeder was overleden en mijn vader heel snel een nieuwe relatie kreeg, binnen 3 maanden. Ik was overigens wel ouder dan de dochter in jouw verhaal.
Het grote verschil zit hem er in dat ik ook al wel het huis uit was en ik zijn partner al kende en het daarmee heel goed kan vinden.
Mijn vader heeft zich nooit voor mij afgesloten en als ik wilde praten dan kon dat ook gewoon. Ook in het bijzijn van zijn partner overigens, die een vriendin was van mijn moeder.
Zij kwam een heel stuk later bij mijn vader inwonen (mijn ouderlijk huis) en van lieverlee bracht zij steeds meer haar eigen spullen mee. Hoewel ze dat wel moeilijk vond, wilde ze toch ook het huis haar eigen plekje maken. Logisch. Maar nooit is ze rigoreus aan de gang gegaan en alles van mijn moeder verwijderd. Sommigen spullen stonden ook gewoon naast elkaar, iets van mijn moeder en iets van haarzelf. Prima.
Ze is er ook voor mij geweest. Ook voor haar was het niet makkelijk om in zo'n situatie toch een relatie op te bouwen, zonder zichzelf weg te cijferen.
En hoewel ik zelf toch ook, zeker in het begin, moeite had met de snelheid van de relatie, heb ik haar wel echt in mijn hart gesloten. Zoon ziet ze ook bijv. als haar eerste kleinzoon, ondanks dat ze zelf 3 kinderen heeft met op hun beurt ook weer kinderen. Dat vind ik toch bijzonder. Ze maakt bij niemand onderscheid en maakt zich soms net zulke zorgen om mij en zoon als dat ze bij haar eigen kinderen doet .
Het belangrijkste is, is dat mijn moeder nooit ook nog eens is doodgezwegen. En ook nu nog hoor, als we gesprekken hebben over wat dan ook, komt mijn moeder nog weleens ter sprake. Fijn juist, het verleden hoeft niet weggemoffeld te worden.
Uiteraard is dit maar een deel maar dat dochter met haar verhaal naar haar vader moet kunnen en vader zich niet afsluit of partner verdedigt, vind ik wel belangrijk.
Het grote verschil zit hem er in dat ik ook al wel het huis uit was en ik zijn partner al kende en het daarmee heel goed kan vinden.
Mijn vader heeft zich nooit voor mij afgesloten en als ik wilde praten dan kon dat ook gewoon. Ook in het bijzijn van zijn partner overigens, die een vriendin was van mijn moeder.
Zij kwam een heel stuk later bij mijn vader inwonen (mijn ouderlijk huis) en van lieverlee bracht zij steeds meer haar eigen spullen mee. Hoewel ze dat wel moeilijk vond, wilde ze toch ook het huis haar eigen plekje maken. Logisch. Maar nooit is ze rigoreus aan de gang gegaan en alles van mijn moeder verwijderd. Sommigen spullen stonden ook gewoon naast elkaar, iets van mijn moeder en iets van haarzelf. Prima.
Ze is er ook voor mij geweest. Ook voor haar was het niet makkelijk om in zo'n situatie toch een relatie op te bouwen, zonder zichzelf weg te cijferen.
En hoewel ik zelf toch ook, zeker in het begin, moeite had met de snelheid van de relatie, heb ik haar wel echt in mijn hart gesloten. Zoon ziet ze ook bijv. als haar eerste kleinzoon, ondanks dat ze zelf 3 kinderen heeft met op hun beurt ook weer kinderen. Dat vind ik toch bijzonder. Ze maakt bij niemand onderscheid en maakt zich soms net zulke zorgen om mij en zoon als dat ze bij haar eigen kinderen doet .
Het belangrijkste is, is dat mijn moeder nooit ook nog eens is doodgezwegen. En ook nu nog hoor, als we gesprekken hebben over wat dan ook, komt mijn moeder nog weleens ter sprake. Fijn juist, het verleden hoeft niet weggemoffeld te worden.
Uiteraard is dit maar een deel maar dat dochter met haar verhaal naar haar vader moet kunnen en vader zich niet afsluit of partner verdedigt, vind ik wel belangrijk.
wij slapen nooit.
dinsdag 22 juli 2014 10:39
Tweedledee.. ik heb geen ervaring (gelukkig!) maar is maatschappelijk werk of centrum voor jeugd en gezin een optie?
Eerst rustig met vader praten, dan kijken of er met een buitenstaander gepraat kan worden. Een soort gespreksleider, die niet in emotie schiet, maar wel tactisch in kan springen.
Ik vind het wel heel lief dat je deze moeite voor dat meisje neemt.
Tieners kunnen inderdaad veel van huis zijn, maar het is wel belangrijk dat ze graag thuiskomen, lijkt mij. Dat dat toch een prettige en veilige plek voor ze is, waar ze gezien en gehoord worden, ook als ze niet schreeuwen en met deuren gooien
Eerst rustig met vader praten, dan kijken of er met een buitenstaander gepraat kan worden. Een soort gespreksleider, die niet in emotie schiet, maar wel tactisch in kan springen.
Ik vind het wel heel lief dat je deze moeite voor dat meisje neemt.
Tieners kunnen inderdaad veel van huis zijn, maar het is wel belangrijk dat ze graag thuiskomen, lijkt mij. Dat dat toch een prettige en veilige plek voor ze is, waar ze gezien en gehoord worden, ook als ze niet schreeuwen en met deuren gooien
Later is nu
