Psyche
alle pijlers
Vriendin misschien ziek
zondag 6 juli 2014 11:50
Ineens lijkt alles anders. Alles lijkt anders sinds één van mijn beste vriendinnen deze week vertelde dat ze in het ziekenhuis vermoeden dat ze ernstig ziek is. En dan heb ik het over die verschrikkelijke ziekte kanker....
Natuurlijk sta ik er vaak bij stil dat niets in leven vanzelfsprekend is. Ik wrijf regelmatig (spreekwoordelijk) in mijn handen en denk dan hoeveel geluk ik heb. Maar ik bedenk er dan altijd wel bij dat alles in één keer helemaal anders en minder vanzelfsprekend kan zijn. Er rekening mee moeten houden dat iemand die zo dicht bij me staat misschien wel ernstig ziek is, daar ben ik echt door ontdaan. Het lijkt zo onrealistisch. Ik ben 27 en mijn vriendin 29, dan wil je daar nog helemaal niet over nadenken.
Het is nog niet zeker, maar het lijkt op een slecht scenario en artsen maken zich zorgen. Verder onderzoeken moeten uitsluitsel gaan geven. Mijn vriendin heeft er in ieder geval een heel slecht gevoel bij. En ik ook. Oké, de diagnose is niet zeker, maar sinds dit nieuws lijkt mijn wereld ineens ook wel een soort van stil te staan.
En nu is het dus wachten, wachten op duidelijkheid. En hopen dat het mee gaat vallen. Ondertussen vreet ik me wel helemaal op. Ik kan me niet concentreren op mijn werk en barstte gisteren ineens in erge huilen uit. Oh laat het alsjeblieft niet waar zijn denk ik steeds... Maar meer dan wachten kan nu niet.
Ik wilde hier even mijn verhaal doen, van me af schrijven. Want ik ben helemaal uit mijn doen. Ik durf mijn gevoelens ook niet met mijn vriendin te delen. Zij heeft al genoeg aan haar hoofd. En sommige mensen uit mijn omgeving zeggen: "Maak je geen zorgen joh, misschien valt het allemaal wel mee." Ik hoop echt dat het meevalt.
Natuurlijk sta ik er vaak bij stil dat niets in leven vanzelfsprekend is. Ik wrijf regelmatig (spreekwoordelijk) in mijn handen en denk dan hoeveel geluk ik heb. Maar ik bedenk er dan altijd wel bij dat alles in één keer helemaal anders en minder vanzelfsprekend kan zijn. Er rekening mee moeten houden dat iemand die zo dicht bij me staat misschien wel ernstig ziek is, daar ben ik echt door ontdaan. Het lijkt zo onrealistisch. Ik ben 27 en mijn vriendin 29, dan wil je daar nog helemaal niet over nadenken.
Het is nog niet zeker, maar het lijkt op een slecht scenario en artsen maken zich zorgen. Verder onderzoeken moeten uitsluitsel gaan geven. Mijn vriendin heeft er in ieder geval een heel slecht gevoel bij. En ik ook. Oké, de diagnose is niet zeker, maar sinds dit nieuws lijkt mijn wereld ineens ook wel een soort van stil te staan.
En nu is het dus wachten, wachten op duidelijkheid. En hopen dat het mee gaat vallen. Ondertussen vreet ik me wel helemaal op. Ik kan me niet concentreren op mijn werk en barstte gisteren ineens in erge huilen uit. Oh laat het alsjeblieft niet waar zijn denk ik steeds... Maar meer dan wachten kan nu niet.
Ik wilde hier even mijn verhaal doen, van me af schrijven. Want ik ben helemaal uit mijn doen. Ik durf mijn gevoelens ook niet met mijn vriendin te delen. Zij heeft al genoeg aan haar hoofd. En sommige mensen uit mijn omgeving zeggen: "Maak je geen zorgen joh, misschien valt het allemaal wel mee." Ik hoop echt dat het meevalt.
zondag 6 juli 2014 11:55
Dat is ook zwaar. Laat het je leven niet dusdanig beinvloeden dat het op een negatieve manier effect heeft op je leven. Daarmee kun je haar niet helpen. Dus, hoe zwaar ook, zet het op je werk van je af. Wacht de uitslag af van de onderzoeken. Neem het stap voor stap.
Jij bent op dit moment niet de aangewezen persoon op wie zij kan leunen. En jij moet troost zoeken bij anderen dan bij haar.
Het moet niet zo zijn dat zij jou moet gaan troosten omdat zij ziek kan zijn.
Jij bent op dit moment niet de aangewezen persoon op wie zij kan leunen. En jij moet troost zoeken bij anderen dan bij haar.
Het moet niet zo zijn dat zij jou moet gaan troosten omdat zij ziek kan zijn.
zondag 6 juli 2014 11:58
Ik heb dit 3 weken geleden te horen gekregen. Een goede vriendin heeft botkanker en er is geen behandeling meer mogelijk om beter te worden. We hebben samen gehuild, geknuffeld en verder zijn we gewoon elke keer blij als ze een goede dag heeft.
Ik kom 1x in de week langs (deed ik ook altijd al) om koffie te drinken. Nu pak ik daar steeds een stukje huishoudelijk bij, bijvoorbeeld even de was opvouwen, de was doen, wat boodschappen meenemen,
Op dit moment gaat het nog best goed met mijn vriendin. Er komt een tijd dat het minder gaat worden. Daar wil ik nog even niet aan denken.
Ik kom 1x in de week langs (deed ik ook altijd al) om koffie te drinken. Nu pak ik daar steeds een stukje huishoudelijk bij, bijvoorbeeld even de was opvouwen, de was doen, wat boodschappen meenemen,
Op dit moment gaat het nog best goed met mijn vriendin. Er komt een tijd dat het minder gaat worden. Daar wil ik nog even niet aan denken.
zondag 6 juli 2014 11:59
Dank je Doreia. Ja op zich is werk een goede afleiding. Maar gisteren barstte ik daar toch even in tranen uit. Op zich logisch, maar dan denk ik ook: stel ik me nu niet aan? Het is nog niet eens zeker. Maar die angst en onzekerheid is zo klote.
En precies wat je zegt: Ik zeg tegen mijn vriendin weinig over mijn gevoelens en luister naar haar en probeer haar gerust te stellen/op te beuren. Maar ondertussen....
Wachten nu, en hopen dat het meevalt.
En precies wat je zegt: Ik zeg tegen mijn vriendin weinig over mijn gevoelens en luister naar haar en probeer haar gerust te stellen/op te beuren. Maar ondertussen....
Wachten nu, en hopen dat het meevalt.
zondag 6 juli 2014 13:12
Herkenbaar, ik heb het meegemaakt met een vriendin toen we beide 21 waren. Het verdriet om de diagnose...het willen steunen van je vriendin maar tegelijkertijd zelf steun nodig hebben... het besef dat als zij zo jong ziek kan worden jij zelf ook niet onsterfelijk bent...het niet kunnen delen van je angst en machteloosheid omdat juist zíj altijd degene was met wie je alles deelde en je haar daar nu niet mee op wilt zadelen.
Ik vond het een hel en begrijp dat je er helemaal de kluts door kwijt bent. Wat mij hielp was in kleine stapjes denken: het eerstvolgende onderzoek/het eerstvolgende teruggavegesprek/de eerste behandeling. Niet vooruit kijken, per week leven. Dat hield het voor mij hanteerbaar, ondanks keer op keer slecht nieuws. Ik moest het echt zien als losse stukjes, want alles bij elkaar was de ellende te groot. En aan de andere kant ook wel denken: ondanks tien tegenslagen is ze er nog steeds, dus ze is sterk!
Verder hield ik zelf bij wat er op welk moment was gebeurd. Voelde als een houvast om te weten op welke datum de diagnose werd gesteld, wanneer ik door haar familie werd gebeld met bepaald nieuws, e.d. Jaren later herinner ik me nog steeds bepaalde data die toen cruciaal waren. Het hielp me achteraf ook, toen ze genezen was, om de hele periode in mijn hoofd te reconstrueren om eens terug te kijken op wat we allemaal doorgemaakt hadden en het zo een beetje te gaan verwerken. Daar kwam ik namelijk totaal niets aan toe toen ze nog ziek was, voelde als een achtbaan waar we toen inzaten.
En verder: ga juist door met werk en andere dagelijkse bezigheden, het geeft ritme en houvast. Mij althans wel.
Sterkte!
Ik vond het een hel en begrijp dat je er helemaal de kluts door kwijt bent. Wat mij hielp was in kleine stapjes denken: het eerstvolgende onderzoek/het eerstvolgende teruggavegesprek/de eerste behandeling. Niet vooruit kijken, per week leven. Dat hield het voor mij hanteerbaar, ondanks keer op keer slecht nieuws. Ik moest het echt zien als losse stukjes, want alles bij elkaar was de ellende te groot. En aan de andere kant ook wel denken: ondanks tien tegenslagen is ze er nog steeds, dus ze is sterk!
Verder hield ik zelf bij wat er op welk moment was gebeurd. Voelde als een houvast om te weten op welke datum de diagnose werd gesteld, wanneer ik door haar familie werd gebeld met bepaald nieuws, e.d. Jaren later herinner ik me nog steeds bepaalde data die toen cruciaal waren. Het hielp me achteraf ook, toen ze genezen was, om de hele periode in mijn hoofd te reconstrueren om eens terug te kijken op wat we allemaal doorgemaakt hadden en het zo een beetje te gaan verwerken. Daar kwam ik namelijk totaal niets aan toe toen ze nog ziek was, voelde als een achtbaan waar we toen inzaten.
En verder: ga juist door met werk en andere dagelijkse bezigheden, het geeft ritme en houvast. Mij althans wel.
Sterkte!
Ik spreek toch geen Chinees?!
zondag 6 juli 2014 13:14
Ik kreeg 40 jaar geleden te horen dat mijn moeder kanker had.
In een tijd dat kanker eigenlijk net pas bekend werd en de behandelingen nog in de kinderschoenen stonden.
Op dit moment viert zij nog steeds jaarlijks haar verjaardag, ruim in de 80. Een diagnose betekend dus niet meteen het einde. Zeker tegenwoordig niet meer.
Sterkte,
In een tijd dat kanker eigenlijk net pas bekend werd en de behandelingen nog in de kinderschoenen stonden.
Op dit moment viert zij nog steeds jaarlijks haar verjaardag, ruim in de 80. Een diagnose betekend dus niet meteen het einde. Zeker tegenwoordig niet meer.
Sterkte,
Niet geschoten is altijd mis
zondag 6 juli 2014 13:26
Bedankt voor jullie reacties! Doet me echt goed. Weet je, ik ken ook geen mensen die de situatie herkennen. Ik heb er nooit echt bij stil gestaan dat een goede vriendin van me erg ziek kon worden. En nu lijkt dit wel het geval te zijn. En wat ik voel komt goed overeen met wat jij beschrijft Tinkerbell. Je wil steun bieden, maar hebt het zelf ook moeilijk. Oh ik hoop echt dat het iets anders blijkt te zijn dan kanker. Het woord alleen al....
zondag 6 juli 2014 19:06
Ik kreeg het woord eerst ook niet over mijn lippen als ik het er met haar over had. Zij heeft nog veel langer moeite gehad met haar ziekte bij de naam noemen. Lijkt zo confronterend op de een of andere manier, terwijl ik normaal geen blad voor de mond neem.
Ik heb helaas inmiddels drie mensen om me heen meegemaakt, van mijn eigen leeftijd, die kanker kregen. Ik weet inmiddels dat het iedereen dus treft, jong of oud.
Maar ik hoop van harte dat het voor jouw vriendin mee valt!
Ik heb helaas inmiddels drie mensen om me heen meegemaakt, van mijn eigen leeftijd, die kanker kregen. Ik weet inmiddels dat het iedereen dus treft, jong of oud.
Maar ik hoop van harte dat het voor jouw vriendin mee valt!
Ik spreek toch geen Chinees?!
dinsdag 8 juli 2014 11:25
Vanmiddag heb ik met haar afgesproken. Ik heb haar zondag ook nog even aan de telefoon gehad. Ze klonk alsof ze zich groot houdt. En daar moest ik ook wel even van slikken. Ik vind het fijn om haar vanmiddag weer te zien, maar merk dat ik er ook wel een beetje tegenop zie. Bang voor de emoties etc. Maar dat hoort er bij natuurlijk. Het gaat de laatste dagen wel weer wat beter met me, ik schiet niet eht meer vol of zo. Het is dus maar even afwachten op de uitslag, maar dat vind ik best slopend. En voor haar al helemaal natuurlijk.
Steeds denk ik: dit zal toch geen waar gaan zijn?
Steeds denk ik: dit zal toch geen waar gaan zijn?
