Psyche
alle pijlers
Even mijn hart luchten.
dinsdag 22 juli 2014 22:09
Goedeavond dames,
Ik zou graag even mijn hart willen luchten over het volgende, mijn vriend en ik hebben vorig jaar rond deze tijd besloten om te gaan samenwonen, (4jaar samen 22&23 jr) nu wil het feit dat er hier in onze stad behoorlijke wachtlijsten zijn waardoor dat niet echt opschoot, in februari dit jaar ben ik zwanger geraakt, geen ongelukje!! Wel een bewuste keuze, hoewel we ook toen nog géén huis hadden kwam het best wel als een donderslag bij heldere hemel (hadden beide niet verwacht zo snel zwanger te raken) inmiddels is het juli en ben ik 25 weken zwanger en hebben we alles op de rit, huisje gevonden, druk geweest met klussen en zijn sinds een week of 2 gesetteld. Affijn dat is dus op zijn pootjes terecht gekomen!
Nu het volgende, ik ben heel erg gehecht aan mijn moeder, zo erg dat ik nu terwijl ik dit typ huil van heimwee naar huis toe, dit heeft te maken met een traumatische gebeurtenis in mijn jeugd waar ik liever niet veel over kwijt wil, wat ik wel kan zeggen is dat mijn moeder vanaf mij 6de altijd alleen voor mij gezorgd heeft (ouders zijn gescheiden) ik vind het heel lastig om mijn moeder los te laten, en tja je weet op een begeven moment zou dat toch eens moeten, maar het valt me echt enorm zwaar, en misschien door mijn hormonen wat dubbel zwaar maargoed dat terzijde, het is ook niet dat mijn moeder aan de andere kant van het land woont, ze woont ongeveer op 10minuutjes afstand, ik heb het vooral zwaar als zij bij mij is geweest en ze weer weggaat, verder mis ik de kusjes voor het slapen gaan (ja ik weet het klinkt kinderachtig) wie weet hoe ik hier mee om kan leren gaan, of het een plekje kan geven, ik vind het zelf erg vervelend in de zin van onvolwassen..
Oh en over het eerst genoemde hoef ik geen tips ik weet zelf ook dat dat fout en stom is maar ik heb mijn consequenties al aanvaard de afgelopen maanden.
Bedankt voor het lezen en eventuele tips.
Giselle.
Ik zou graag even mijn hart willen luchten over het volgende, mijn vriend en ik hebben vorig jaar rond deze tijd besloten om te gaan samenwonen, (4jaar samen 22&23 jr) nu wil het feit dat er hier in onze stad behoorlijke wachtlijsten zijn waardoor dat niet echt opschoot, in februari dit jaar ben ik zwanger geraakt, geen ongelukje!! Wel een bewuste keuze, hoewel we ook toen nog géén huis hadden kwam het best wel als een donderslag bij heldere hemel (hadden beide niet verwacht zo snel zwanger te raken) inmiddels is het juli en ben ik 25 weken zwanger en hebben we alles op de rit, huisje gevonden, druk geweest met klussen en zijn sinds een week of 2 gesetteld. Affijn dat is dus op zijn pootjes terecht gekomen!
Nu het volgende, ik ben heel erg gehecht aan mijn moeder, zo erg dat ik nu terwijl ik dit typ huil van heimwee naar huis toe, dit heeft te maken met een traumatische gebeurtenis in mijn jeugd waar ik liever niet veel over kwijt wil, wat ik wel kan zeggen is dat mijn moeder vanaf mij 6de altijd alleen voor mij gezorgd heeft (ouders zijn gescheiden) ik vind het heel lastig om mijn moeder los te laten, en tja je weet op een begeven moment zou dat toch eens moeten, maar het valt me echt enorm zwaar, en misschien door mijn hormonen wat dubbel zwaar maargoed dat terzijde, het is ook niet dat mijn moeder aan de andere kant van het land woont, ze woont ongeveer op 10minuutjes afstand, ik heb het vooral zwaar als zij bij mij is geweest en ze weer weggaat, verder mis ik de kusjes voor het slapen gaan (ja ik weet het klinkt kinderachtig) wie weet hoe ik hier mee om kan leren gaan, of het een plekje kan geven, ik vind het zelf erg vervelend in de zin van onvolwassen..
Oh en over het eerst genoemde hoef ik geen tips ik weet zelf ook dat dat fout en stom is maar ik heb mijn consequenties al aanvaard de afgelopen maanden.
Bedankt voor het lezen en eventuele tips.
Giselle.
We all gonna die, we bleed from similar veins..
dinsdag 22 juli 2014 22:19
dinsdag 22 juli 2014 22:23
quote:dat snap ik, alleen is dat makkelijker gezegd dan gedaan..Als je al zit te huilen terwijl je dit typt en je het vreselijk vindt dat je de kusjes van je moeder moet missen als je met je 22//23e op jezelf gaat wonen, met je moeder op 10 minuten afstand, dan denk ik dat je serieus psychologische hulp moet overwegen.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
dinsdag 22 juli 2014 22:29
quote:himalaya schreef op dinsdag 22 juli 2014 22:23 Als je al zit te huilen terwijl je dit typt en je het vreselijk vindt dat je de kusjes van je moeder moet missen als je met je 22//23e op jezelf gaat wonen met je moeder op 10 minuten afstand, dan denk ik dat je serieus psychologische hulp moet overwegen.Ik heb in het verleden al hulp gehad hiervoor, het was namelijk nog erger in mijn puberjaren, ik kan het zorgen nu loslaten, maar het is toch een soort van heimwee denk ik wat dit is. Ik ben een echt moederskindje.. Misschien is dat het. En natuurlijk is dit allemaal nog vers en moet het nog een plekje krijgen maar als dat na een half jaar nog niet zo zou zijn dan denk ik dat dat inderdaad wel een goede oplossing is. En de nachtkusjes dat komt echt door het verleden waardoor ik echt nooit meer wegga zonder te groeten of een kusje te geven.
We all gonna die, we bleed from similar veins..
dinsdag 22 juli 2014 22:46
dinsdag 22 juli 2014 22:47
quote:himalaya schreef op dinsdag 22 juli 2014 22:32 Dan bel, sms of app je haar voor je gaat slapen.Dat doe ik ook, maar ik denk de hele tijd misschien wel in mijn onderbewust zijnde "het kan zomaar eens de laatste zijn" en dat is denk ik mijn probleem.
We all gonna die, we bleed from similar veins..
dinsdag 22 juli 2014 22:48
quote:spuit-elf schreef op dinsdag 22 juli 2014 22:35 Je bent 25 weken zwanger, dus over een week of 15 heb je waarschijnlijk iemand die je nog véél liever een nachtkusje geeft 's avondsJa dat is waar, en dan heb ik ook niet meer zoveel tijd om over dit alles na te denken omdat ik dan bezig ben met mijn kindje, alleen nu is het even lastig en moeilijk maar aan het eind van een tunnel is altijd licht! 
We all gonna die, we bleed from similar veins..
dinsdag 22 juli 2014 22:51
Je bent veel te afhankelijk van je moeder. Dat is niet goed op jouw leeftijd. Ik veroordeel het niet hoor, ik kan me goed voorstellen dat het zo groeit als je iets traumatisch meemaakt. Als je zometeen op jezelf woont, word je vanzelf zelfstandiger en ga je je meer losmaken van je moeder. Helemaal als je over een aantal maanden zelf moeder bent.
dinsdag 22 juli 2014 23:18
Ik miste mijn moeder ook erg toen ik op mezelf ging wonen. Niet zo erg als jij, maar toch meer dan ik van tevoren had verwacht. Maar uiteindelijk is het bij mij een heel stuk minder geworden.Geef jezelf wat tijd, je woont nog maar zo kort op jezelf. Misschien gaat het niet helemaal over, maar het zal heus wel minder worden.
woensdag 23 juli 2014 06:02
Wat houdt je tegen om een paar gesprekken met de therapeut te hebben?
De grote life events zijn verhuizen, kinderen krijgen, van baan wisselen, overlijden, en dan vergeet ik er misschien nog eentje.
Je krijgt een kind, gaat officieel samenwonen (dat is er óók één), gaat uit huis en hebt misschien wel hormonen.
Ga er maar aan staan.
Nu is wel de tijd om ermee om te leren gaan dat je je dierbaren kunt verliezen.
Praat met je verloskundige, veel oud zeer komt tijdens zwangerschap naar boven, zij kan jou beter begeleiden als ze weet wat er speelt.
De grote life events zijn verhuizen, kinderen krijgen, van baan wisselen, overlijden, en dan vergeet ik er misschien nog eentje.
Je krijgt een kind, gaat officieel samenwonen (dat is er óók één), gaat uit huis en hebt misschien wel hormonen.
Ga er maar aan staan.
Nu is wel de tijd om ermee om te leren gaan dat je je dierbaren kunt verliezen.
Praat met je verloskundige, veel oud zeer komt tijdens zwangerschap naar boven, zij kan jou beter begeleiden als ze weet wat er speelt.
woensdag 23 juli 2014 06:14
quote:gisellecarterx schreef op 22 juli 2014 @ 22:47:
[...]
Dat doe ik ook, maar ik denk de hele tijd misschien wel in mijn onderbewust zijnde "het kan zomaar eens de laatste zijn" en dat is denk ik mijn probleem.
Verlatingsangst/separatieangst?
http://www.opvoedadvies.nl/separatie.htm
Wat zwaar om zulke gedachten te hebben. Ga hulp zoeken, lijkt me ook verstandig voor als je kleintje er straks is.
(Ben ik trouwens de enige die moeite heeft met roze letters op een roze achtergrond?)
[...]
Dat doe ik ook, maar ik denk de hele tijd misschien wel in mijn onderbewust zijnde "het kan zomaar eens de laatste zijn" en dat is denk ik mijn probleem.
Verlatingsangst/separatieangst?
http://www.opvoedadvies.nl/separatie.htm
Wat zwaar om zulke gedachten te hebben. Ga hulp zoeken, lijkt me ook verstandig voor als je kleintje er straks is.
(Ben ik trouwens de enige die moeite heeft met roze letters op een roze achtergrond?)
woensdag 23 juli 2014 08:59
quote:ikeaverslaafde schreef op woensdag 23 juli 2014 06:14 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="gisellecarterx in "Even mijn hart luchten."" class="messagelink">gisellecarterx schreef op 22 juli 2014 @ 22:47</a>:</b>
[...]
Dat doe ik ook, maar ik denk de hele tijd misschien wel in mijn onderbewust zijnde "het kan zomaar eens de laatste zijn" en dat is denk ik mijn probleem.</div></blockquote>
Verlatingsangst/separatieangst?
<a href="http://www.opvoedadvies.nl/separatie.htm" class="link">http://www.opvoedadvies.nl/separatie.htm</a>
Wat zwaar om zulke gedachten te hebben. Ga hulp zoeken, lijkt me ook verstandig voor als je kleintje er straks is.
(Ben ik trouwens de enige die moeite heeft met roze letters op een roze achtergrond?) Dankjewel voor je post, hier heb ik zeker iets aan. Het is zwaar in de zin van het houd me bezig maar het is niet zo dat dit mij belemmerd in mijn functioneren.
[...]
Dat doe ik ook, maar ik denk de hele tijd misschien wel in mijn onderbewust zijnde "het kan zomaar eens de laatste zijn" en dat is denk ik mijn probleem.</div></blockquote>
Verlatingsangst/separatieangst?
<a href="http://www.opvoedadvies.nl/separatie.htm" class="link">http://www.opvoedadvies.nl/separatie.htm</a>
Wat zwaar om zulke gedachten te hebben. Ga hulp zoeken, lijkt me ook verstandig voor als je kleintje er straks is.
(Ben ik trouwens de enige die moeite heeft met roze letters op een roze achtergrond?) Dankjewel voor je post, hier heb ik zeker iets aan. Het is zwaar in de zin van het houd me bezig maar het is niet zo dat dit mij belemmerd in mijn functioneren.
We all gonna die, we bleed from similar veins..
woensdag 23 juli 2014 09:06
@Madderijn, in het verleden heb ik hier over gepraat met een therapeut, het was in mijn puberjaren nog erger namelijk, ik durfte niet meer naar school en ik was elke dag "schoolziek" toen ben ik bij de leerplichtambtenaar terecht gekomen en moest ik onder reclassering staan, op advies van mijn begeleidster van bjz heb ik gesprekken gehad met een therapeut en durfde ik weer naar school te gaan, misschien moet ik mezelf een doelstelling gaan toezeggen, dat als het na de geboorte van mijn kindje het nog steeds zo erg is ik echt weer even met zo'n persoon moet gaan praten! Verder heb ik wel genoeg afleiding overdags om er niet aan te denken en ik lig er snachts ook niet wakker van, het is puur het "nachtkusje" wat mij bezig houd wanneer ik wil gaan slapen, en het heeft verder ook geen invloed op mijn relatie oid, ik kan er goed over praten met mijn vriend.
We all gonna die, we bleed from similar veins..
