Relaties
alle pijlers
Zeurende vriendin
woensdag 23 juli 2014 14:28
De laatste tijd merk ik dat ik erg weinig zin heb ik contact met een vriendin van mij. We hebben al een aantal jaar een goede vriendschap en zijn er altijd voor elkaar geweest. Dat ik nu minder zin heb in contact met haar heeft te maken met haar in mijn ogen negatieve houding. Ze heeft allerlei problemen en klaagt daar over maar ze doet er niets aan. Ze vraagt regelmatig (professioneel) advies en dat geef ik haar ook maar daar doet ze niets mee of er is altijd wel een (flauwekul)reden waarom iets niet kan. Vervolgens gaat het niet beter of gaat iets slechter en klaagt ze er weer verder over door. Ze maakt vaak keuzes die ik niet kan begrijpen. Zo heeft ze een grote studieschuld en een instabiel inkomen (zzp) en woont op een kamer waar ze graag weg wil. Maar als ze dan eens inkomen heeft na een project geeft ze het direct uit aan luxe aankopen (nieuwe laptop terwijl de oude nog meer dan prima is bijvoorbeeld). Vervolgens klaagt ze weer over haar kamer en dat ze nergens geld voor heeft en dat ze nooit vooruitkomt in haar leven.
Als ik haar wijs op bijvoorbeeld de keuzes die ze maakt en hoe dat invloed heeft op haar mogelijkheden voor de toekomst, zegt ze dat ik makkelijk praten heb omdat ik mijn zaken goed voor elkaar heb. Dat is wel zo maar dat is natuurlijk ook niet vanzelf gegaan, ik heb ook moeten studeren en hard moeten werken om mijn (enorme!) studieschuld af te betalen en dat super fijne huis te kunnen kopen en een auto enz. Nu heb ik het over materiële zaken maar het zelfde geld voor het feit dat zij single is en ik een gezin heb enz.
Ik merk dat ik er gewoon behoorlijk moe van word. Ik vind het eigenlijk heel jammer want ik geef wel om haar en misschien raakt het mij daarom ook wel dat het niet beter met haar gaat maar dat ze daar zelf schuld aan heeft. Ze heeft geen onoplosbare problemen alleen moet ze er wel iets aan doen en goede keuzes maken vooral. Het frustreert me.
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet. In dit gezeur heb ik eigenlijk geen zin meer maar verder weet ik het ook niet. Iemand ervaring of advies?
Als ik haar wijs op bijvoorbeeld de keuzes die ze maakt en hoe dat invloed heeft op haar mogelijkheden voor de toekomst, zegt ze dat ik makkelijk praten heb omdat ik mijn zaken goed voor elkaar heb. Dat is wel zo maar dat is natuurlijk ook niet vanzelf gegaan, ik heb ook moeten studeren en hard moeten werken om mijn (enorme!) studieschuld af te betalen en dat super fijne huis te kunnen kopen en een auto enz. Nu heb ik het over materiële zaken maar het zelfde geld voor het feit dat zij single is en ik een gezin heb enz.
Ik merk dat ik er gewoon behoorlijk moe van word. Ik vind het eigenlijk heel jammer want ik geef wel om haar en misschien raakt het mij daarom ook wel dat het niet beter met haar gaat maar dat ze daar zelf schuld aan heeft. Ze heeft geen onoplosbare problemen alleen moet ze er wel iets aan doen en goede keuzes maken vooral. Het frustreert me.
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet. In dit gezeur heb ik eigenlijk geen zin meer maar verder weet ik het ook niet. Iemand ervaring of advies?
woensdag 23 juli 2014 14:30
woensdag 23 juli 2014 15:06
Ik zou het graag willen bespreken temeer omdat aan de verhalen te horen contacten met andere ook afnemen, wellicht om dezelfde reden? Ik vind het ook gewoon jammer van wegen de goede vriendschap en ze kan ook heel leuk en gezellig zijn en een goede vriendin. Maar hoe breng je "ik ben je gezeik zat" op een tactvolle manier?
Ik heb de laatste tijd al minder contact. Van de week sprak ik haar en was het weer een en al geklaag. Ik wilde met haar afspreken maar toen we onze agenda's trokken begon ze weer een verhaal over wat allemaal niet kon om allerlei onzin redenen of door eigen keuze. Na een kwartier! Ik overdrijf niet. Heb ik gevraagd hoe het met die afspraak zat. Toen herinnerde ze zich het weer en begon vervolgens weer een heel verhaal. Toen heb ik gezegd dat ik het wel zou horen en ben afgehaakt. Dat was denk ik een beetje de druppel, vandaar dit topic..
Ik heb de laatste tijd al minder contact. Van de week sprak ik haar en was het weer een en al geklaag. Ik wilde met haar afspreken maar toen we onze agenda's trokken begon ze weer een verhaal over wat allemaal niet kon om allerlei onzin redenen of door eigen keuze. Na een kwartier! Ik overdrijf niet. Heb ik gevraagd hoe het met die afspraak zat. Toen herinnerde ze zich het weer en begon vervolgens weer een heel verhaal. Toen heb ik gezegd dat ik het wel zou horen en ben afgehaakt. Dat was denk ik een beetje de druppel, vandaar dit topic..
woensdag 23 juli 2014 15:08
Ik had ook zo'n vriendin, maakt een puinhoop van haar leven, maakt idiote keuzes.. In het kader van 8 jaar mooie vriendschap, haar goede hart, liefde etc heb ik het (te) lang laten gebeuren. Uiteindelijk is onze vriendschap opgehouden door een onbenullig meningsverschil.. Ik mis haar maar alle drama niet. We hebben geen contact meer. Het is sneu maar voor mij wel beter.
woensdag 23 juli 2014 15:11
ooh die periodes hebben mijn vriendinnen ook..na een aantal keer zeuren en niets veranderen, zeg ik gewoon: luister je maakt constant dezelfde keuzes, blijkbaar is dit wat je wil. je verandert niets, of ga door met wat je doet en stop met klagen, of ga iets anders doen en dan kunnen we het erover hebben. Tot die tijd wil ik er niets meer over horen.
meestal werkt dat
meestal werkt dat
woensdag 23 juli 2014 15:21
Als ik jou relaas zo lees ben jij die vriendin duidelijk ontgroeit.
Waar jij met hard werken en studeren verder bent gegaan is zij stil blijven staan en hierdoor verkeren je nu beide op een compleet ander niveau in het leven.
Ik zou hier niet te veel energie meer insteken en haar vriendschap nemen voor wat 'ie waard is en dat is niet zo heel veel meer.
Waar jij met hard werken en studeren verder bent gegaan is zij stil blijven staan en hierdoor verkeren je nu beide op een compleet ander niveau in het leven.
Ik zou hier niet te veel energie meer insteken en haar vriendschap nemen voor wat 'ie waard is en dat is niet zo heel veel meer.
En nou is het afgelopen!
woensdag 23 juli 2014 15:29
Als je vriendin weer hetzelfde advies vraagt zeg je: daar heb ik de vorige keer al op geantwoord. Wat heb je met dat advies gedaan?
Of je zegt: lieverd, ik geef je vaak advies wanneer je erom vraagt. Wanneer ben je van plan er iets mee te doen?
Of: je kent mijn advies in deze. Die heb ik je al vaker gegeven. Je zal er eens naar moeten handelen als je echt weg wilt. iets anders wilt. Ik hoor je aan, maar JIJ zal dingen moeten gaan doen. Ik kan het niet voor je oplossen, dat zal jij moeten doen.
Of: je krijgt van mij 15 minuten om te klagen. De tijd loopt! Daarna gaan we het weer over leuke dingen hebben.
Of je zegt: lieverd, ik geef je vaak advies wanneer je erom vraagt. Wanneer ben je van plan er iets mee te doen?
Of: je kent mijn advies in deze. Die heb ik je al vaker gegeven. Je zal er eens naar moeten handelen als je echt weg wilt. iets anders wilt. Ik hoor je aan, maar JIJ zal dingen moeten gaan doen. Ik kan het niet voor je oplossen, dat zal jij moeten doen.
Of: je krijgt van mij 15 minuten om te klagen. De tijd loopt! Daarna gaan we het weer over leuke dingen hebben.
woensdag 23 juli 2014 15:35
woensdag 23 juli 2014 15:46
Probeer eens wat er gebeurt als je geen oplossingen meer aan blijft dragen, maar alleen gaat spiegelen? Misschien dat ze zich dan wat bewuster wordt van wat ze (met jou) doet.
En wat Doreia ook al zegt: begin een afspraak met een zeikkwartiertje, en daarna gaat het over leuke dingen. Lukt dat niet, dan is er beter gezelschap te vinden.
Niet alle vriendschappen zijn voor altijd.
En wat Doreia ook al zegt: begin een afspraak met een zeikkwartiertje, en daarna gaat het over leuke dingen. Lukt dat niet, dan is er beter gezelschap te vinden.
Niet alle vriendschappen zijn voor altijd.
woensdag 23 juli 2014 16:17
Wat nbk zegt is wel een punt. Ik ken haar uit mijn studententijd, we deden dezelfde studie. Zij is afgehaakt omdat de studie te zwaar was (het is ook een zware studie) daarna is ze een andere studie gaan doen waar ze om vage redenen mee gestopt is. Nu dus geen diploma maar wel een flinke studieschuld die nog steeds niet afbetaald is. Ik heb lang gestudeerd en in die tijd verwaterde het contact wat. Een aantal jaar geleden kregen we weer contact en had ik mijn diploma's gehaald een baan, een man, kinderen, een huis het complete plaatje zeg maar. Zij woont nog op een kamer en haar inkomen wisselt, soms werkt ze maanden niet en soms heeft ze een baan maar dat is ook nooit wat dan weer een project. Maar ze komt amper rond. Ze wil graag een relatie maar komt amper buiten de deur en neemt geen initiatief. Ze heeft dus enkel kort een oppervlakkige relatie gehad. Dat is sowieso een opmerkelijke situatie voor iemand van begin veertig lijkt mij.
Misschien moet ik bovenstaande voorbeelden een proberen als reactie. Als ik het rechtstreeks zeg dan is het ook opgelost dan is ze denk ik diep gekwetst en wil mij niet meer spreken. Ik wil liever geen ruzie maken eigenlijk.
Misschien moet ik bovenstaande voorbeelden een proberen als reactie. Als ik het rechtstreeks zeg dan is het ook opgelost dan is ze denk ik diep gekwetst en wil mij niet meer spreken. Ik wil liever geen ruzie maken eigenlijk.
woensdag 23 juli 2014 16:46
Wil je dan wel die 'vriendin' zijn die eigenlijk van haar gedrag baalt, die zich daar niet echt over durft te uiten, en die zich dus uiteindelijk in bochten gaat wringen om onder afspraken af te komen?
Da's toch ook niks waard.
Dit is ook geen vriendschap. Dit is hulpverlenen. En nog op een slechte en onprettige manier ook.
Da's toch ook niks waard.
Dit is ook geen vriendschap. Dit is hulpverlenen. En nog op een slechte en onprettige manier ook.
woensdag 23 juli 2014 17:22
Ik zat een tijd geleden in een soortgelijke situatie. Ik heb toen besloten om wat afstand te nemen, zowel in frequentie als in hoeverre ik me wat aantrek van haar problemen en er met haar mee denk. Dat blijkt een goede keuze. Ik zie nu in dat onze band eigenlijk al best een tijd veranderd/verminderd was, maar dat ik uit loyaliteit naar haar deze toch in stand probeerde te houden. De manier waarop we nu contact hebben (minder vaak en wat oppervlakkiger) past veel beter bij hoe onze vriendschap nu is. Ze is een tijd een van mijn betere vriendinnen geweest, nu is ze 'gewoon' een vriendin met wie ik af en toe bijklets.
Ik heb trouwens best een tijd overwogen om dit met haar te bespreken, maar uiteindelijk besloten om dit niet te doen. Ik kon gewoonweg geen manier bedenken om het te brengen zonder haar te kwetsen. Het is echt niet dat ik haar stom of slecht vind of zo, ik had in de loop van de tijd gewoon minder de behoefte om heel erg betrokken bij alle ins en outs van haar leven te zijn. Ik twijfel nog wel eens of dat niet laf van me is, dat ik dit niet open met haar besproken heb, maar omdat het resultaat van het afstand nemen mij goed bevalt en ik van haar ook niks heb gehoord en ze vrij gemakkelijk hier in mee is gegaan ga ik er vanuit dat het goed is zo.
Wat nbk zegt herken ik ook in mijn verhaal. Alleen zou ik niet zeggen dat de een stil is blijven staan en de ander door is gegaan, maar meer dat we een heel ander soort route volgen en elkaars keuze(s) daarin niet helemaal begrijpen. En dus ook niet de problemen die daar uit voortvloeien. Uit elkaar gegroeid. Dat soort dingen gebeuren, en afstand nemen van mensen waar je minder mee hebt geeft weer tijd en energie om in andere dingen te steken waar je gelukkiger van wordt.
Ik heb trouwens best een tijd overwogen om dit met haar te bespreken, maar uiteindelijk besloten om dit niet te doen. Ik kon gewoonweg geen manier bedenken om het te brengen zonder haar te kwetsen. Het is echt niet dat ik haar stom of slecht vind of zo, ik had in de loop van de tijd gewoon minder de behoefte om heel erg betrokken bij alle ins en outs van haar leven te zijn. Ik twijfel nog wel eens of dat niet laf van me is, dat ik dit niet open met haar besproken heb, maar omdat het resultaat van het afstand nemen mij goed bevalt en ik van haar ook niks heb gehoord en ze vrij gemakkelijk hier in mee is gegaan ga ik er vanuit dat het goed is zo.
Wat nbk zegt herken ik ook in mijn verhaal. Alleen zou ik niet zeggen dat de een stil is blijven staan en de ander door is gegaan, maar meer dat we een heel ander soort route volgen en elkaars keuze(s) daarin niet helemaal begrijpen. En dus ook niet de problemen die daar uit voortvloeien. Uit elkaar gegroeid. Dat soort dingen gebeuren, en afstand nemen van mensen waar je minder mee hebt geeft weer tijd en energie om in andere dingen te steken waar je gelukkiger van wordt.
woensdag 23 juli 2014 18:07
Probeer gesprekken over haar "problemen" af te houden/af te kappen. Dus niet praten over dat jij een auto en gezin hebt en zij een oude fiets en single is. Daarmee bevestig je haar alleen maar en spreek je (onbewust) ook het oordeel uit dat zij slechter af is c.q. het slechter doet in het leven. Dat hoeft niet per definitie het geval te zijn. Je vriendin heeft andere keuzes gemaakt en bij haar is het anders gelopen, dat heeft nu eenmaal bepaalde consequenties.
Wel kan je haar aanspreken op het gezeur en geklaag over deze onderwerpen. Als vriendin weer begint te miepen, gewoon rustig en duidelijk laten weten dat je het niet fijn/gezellig/sfeerverhogend vindt.
Wel kan je haar aanspreken op het gezeur en geklaag over deze onderwerpen. Als vriendin weer begint te miepen, gewoon rustig en duidelijk laten weten dat je het niet fijn/gezellig/sfeerverhogend vindt.
woensdag 23 juli 2014 18:48
woensdag 23 juli 2014 19:26
Niet over haar problemen praten is lastig. Als ik vertel over de verjaardag van mijn kind reageert ze met dat ze nooit moeder zal worden en alleen zal sterven. Ja echt zo dramatisch, alleen sterven. Eigenlijk zie ik dit voorlopig niet echt veranderen. Misschien maar wat afstand blijven houden en zien waar het schip strand. Misschien gaat dat soms zo.
woensdag 23 juli 2014 22:17
Ik snap dat je graag wil vertellen over de verjaardag van je kind zonder gelijk een heel verhaal te krijgen over hoe zij nooit moeder zal worden en alleen zal sterven.
Maar wat ik een beetje mis in je verhaal is wat je gedaan hebt qua meeleven.
Je schrijft dat je allerlei oplossingen aandraagt, die zij ofwel niet ziet zitten ofwel voor haar wellicht toch te hoog gegrepen zijn.
Maar oplossingen aandragen is op zich nog geen gelijkwaardig gesprek. Veel vrouwen willen alleen aangehoord worden, hun verhaal kwijt kunnen, even wat bemoedigende woorden.
En blijven, normaal gesproken als je kijkt naar relaties bijvoorbeeld, vaak tegen die man aanpraten, herhalen, omdat ze het idee hebben niet gehoord te worden. Oplossingen aandragen en verwachten dat ze die dan opvolgt is wat anders dan luisteren en echt horen wat ze zegt.
Waarom wil je haar problemen oplossen, waarom wil je oplossingen aandragen? Je zegt dat je het doet omdat je om haar geeft, maar bereikt er eigenlijk alleen maar mee dat je meer afstand van haar neemt en juist datgene wat waarschijnlijk voor haar nog belangrijk is, namelijk contact, juist ook voor jou zo niet leuk meer is en je je voornamelijk lijkt te ergeren omdat zij jouw advies niet opvolgt.
Uiteraard is het niet leuk als de ander op alles wat je zegt negatief over hun eigen leven gaat praten maar ik maak niet echt op uit je verhaal dat ze "gehoord" wordt zolang ze jouw oplossingen niet accepteert?
En meestal zeggen ze daarvan dat dat een mannenprobleem is in een relatie met een vrouw. Namelijk dat zij alleen haar verhaal kwijt wil en hij dan allerlei oplossingen de hele tijd aan het aandragen is. Dat is meestal niet wat die vrouw wil, dat een ander zegt hoe ze het op moet lossen van buitenaf. Ze willen meestal iemand die meeloopt in het verhaal, aanwijzingen of sturing geeft maar proberen voor zichzelf bij de kern te komen van wat er echt speelt.
De oplossingen van buiten zijn vaak de buitenste schil, je komt zo niet bij de kernen van een probleem. Daarvoor moet je met iemand praten en niet tegen iemand.
Ze klinkt als iemand die haar emoties niet in de hand heeft en dat ga je echt niet oplossen door te zeggen dát ze niet ineens al haar geld weer gelijk uit moet geven.
Dat weet ze vast zelf ergens ook wel.
Maar wat ik een beetje mis in je verhaal is wat je gedaan hebt qua meeleven.
Je schrijft dat je allerlei oplossingen aandraagt, die zij ofwel niet ziet zitten ofwel voor haar wellicht toch te hoog gegrepen zijn.
Maar oplossingen aandragen is op zich nog geen gelijkwaardig gesprek. Veel vrouwen willen alleen aangehoord worden, hun verhaal kwijt kunnen, even wat bemoedigende woorden.
En blijven, normaal gesproken als je kijkt naar relaties bijvoorbeeld, vaak tegen die man aanpraten, herhalen, omdat ze het idee hebben niet gehoord te worden. Oplossingen aandragen en verwachten dat ze die dan opvolgt is wat anders dan luisteren en echt horen wat ze zegt.
Waarom wil je haar problemen oplossen, waarom wil je oplossingen aandragen? Je zegt dat je het doet omdat je om haar geeft, maar bereikt er eigenlijk alleen maar mee dat je meer afstand van haar neemt en juist datgene wat waarschijnlijk voor haar nog belangrijk is, namelijk contact, juist ook voor jou zo niet leuk meer is en je je voornamelijk lijkt te ergeren omdat zij jouw advies niet opvolgt.
Uiteraard is het niet leuk als de ander op alles wat je zegt negatief over hun eigen leven gaat praten maar ik maak niet echt op uit je verhaal dat ze "gehoord" wordt zolang ze jouw oplossingen niet accepteert?
En meestal zeggen ze daarvan dat dat een mannenprobleem is in een relatie met een vrouw. Namelijk dat zij alleen haar verhaal kwijt wil en hij dan allerlei oplossingen de hele tijd aan het aandragen is. Dat is meestal niet wat die vrouw wil, dat een ander zegt hoe ze het op moet lossen van buitenaf. Ze willen meestal iemand die meeloopt in het verhaal, aanwijzingen of sturing geeft maar proberen voor zichzelf bij de kern te komen van wat er echt speelt.
De oplossingen van buiten zijn vaak de buitenste schil, je komt zo niet bij de kernen van een probleem. Daarvoor moet je met iemand praten en niet tegen iemand.
Ze klinkt als iemand die haar emoties niet in de hand heeft en dat ga je echt niet oplossen door te zeggen dát ze niet ineens al haar geld weer gelijk uit moet geven.
Dat weet ze vast zelf ergens ook wel.
donderdag 24 juli 2014 14:12
Ik snap dat het zo over komt uit wat ik schrijf maar het is zeker niet zo dat ik niet luister. Ik luister juist heel veel en ik begrijp dat er een achterliggend probleem is en daar probeer ik het ook over te hebben en daar begrip voor te tonen. Het is ook niet zo dat ik vind dat ze moet veranderen. Dat is iets dat ze zelf graag wil. Dat haar dat niet lukt vind ik heel rot en daar wil ik best naar luisteren in bij steunen en advies geven. Ik wil het alleen ook wel eens over iets anders hebben.
Ik luister al jaren en ik hoor dus telkens hetzelfde verhaal. Het zijn telkens dezelfde dingen die mis gaan en ze maakt steeds dezelfde foute keuzes. Het laatste half jaar krijg ik steeds vaker van die negatieve persoonlijke reacties op mijn verhalen. Vaak vertel ik het verhaal niet eens af omdat het dan weer over haar en haar problemen gaat. Ik probeer het gesprek er dan wel op terug te brengen en verder te vertellen maar dan ben ik klaar en gaat ze weer verder. Ook als we het over iets positiefs hebben dan herinnert ze zich er altijd wel weer een probleem bij waar het dan weer over gaat. Het is ook niet zo dat ze heel veel of enorme problemen heeft in praktische zin, het gaat er alleen altijd over.
Het punt is dat ik heel goed weet dat er meer achter zit dan deze oplosbare problemen. Ik ben hulpverlener en zou wat dat betreft haar kunnen helpen. Dat is alleen niet verstandig natuurlijk gezien de persoonlijke band dus dat wil ik niet en zij denk ik ook niet. Maar ze wil ook niet naar een andere hulpverlener toe terwijl dat denk ik wel nodig is. Dat is iets dat ik haar al meerdere malen gezegd heb en ook aangeboden te helpen zoeken naar iemand aangezien ik genoeg mensen ken. Maar ze wil gewoon helemaal niets eigenlijk en wil wel verandering en dat werkt natuurlijk niet zo. Op zich niet mijn probleem maar het steeds weer aanhoren van hetzelfde verhaal kost gewoon energie of zo en dat vind ik wel een probleem.
Ik luister al jaren en ik hoor dus telkens hetzelfde verhaal. Het zijn telkens dezelfde dingen die mis gaan en ze maakt steeds dezelfde foute keuzes. Het laatste half jaar krijg ik steeds vaker van die negatieve persoonlijke reacties op mijn verhalen. Vaak vertel ik het verhaal niet eens af omdat het dan weer over haar en haar problemen gaat. Ik probeer het gesprek er dan wel op terug te brengen en verder te vertellen maar dan ben ik klaar en gaat ze weer verder. Ook als we het over iets positiefs hebben dan herinnert ze zich er altijd wel weer een probleem bij waar het dan weer over gaat. Het is ook niet zo dat ze heel veel of enorme problemen heeft in praktische zin, het gaat er alleen altijd over.
Het punt is dat ik heel goed weet dat er meer achter zit dan deze oplosbare problemen. Ik ben hulpverlener en zou wat dat betreft haar kunnen helpen. Dat is alleen niet verstandig natuurlijk gezien de persoonlijke band dus dat wil ik niet en zij denk ik ook niet. Maar ze wil ook niet naar een andere hulpverlener toe terwijl dat denk ik wel nodig is. Dat is iets dat ik haar al meerdere malen gezegd heb en ook aangeboden te helpen zoeken naar iemand aangezien ik genoeg mensen ken. Maar ze wil gewoon helemaal niets eigenlijk en wil wel verandering en dat werkt natuurlijk niet zo. Op zich niet mijn probleem maar het steeds weer aanhoren van hetzelfde verhaal kost gewoon energie of zo en dat vind ik wel een probleem.
donderdag 24 juli 2014 14:22
Op zo'n moment zeg je: ik vind het heel rot voor je dat je denkt geen kinderen te kunnen krijgen en alleen te sterven. Ik zou het voor nu erg op prijs stellen wanneer je niet telkens probeert het gesprek op jou en jouw problemen te krijgen. Ik zou het fijn vinden als jij ook naar mijn verhalen zou willen luisteren.
donderdag 24 juli 2014 14:25
En als je hulpverlener bent, dan herken je toch wat zij aan het doen is? Ze wil niet naar jouw niveau toekomen, dus zorgt ze ervoor dat jij naar haar niveau komt.
Je kan haar op de man af vragen: ben ik zo oninteressant dat het altijd over jou en jouw problemen moet gaan? Zijn mijn verhalen minder waard omdat jij problemen hebt? Wat wens je van mij in onze vriendschap? Ik zou het namelijk fijn vinden als je ook naar mijn verhalen zou willen luisteren met oprechte belangstelling. En lukt je dat niet, dan weet ik niet of ik het nog wel zo gezellig vind om je op de koffie te hebben.
Je kan haar op de man af vragen: ben ik zo oninteressant dat het altijd over jou en jouw problemen moet gaan? Zijn mijn verhalen minder waard omdat jij problemen hebt? Wat wens je van mij in onze vriendschap? Ik zou het namelijk fijn vinden als je ook naar mijn verhalen zou willen luisteren met oprechte belangstelling. En lukt je dat niet, dan weet ik niet of ik het nog wel zo gezellig vind om je op de koffie te hebben.
