Relaties
alle pijlers
Bang dat ik geen kinderen kan krijgen
woensdag 23 juli 2014 21:25
Het is voor mij best een stap om dit neer te zetten of überhaupt te openbaren, want dat heb ik nog nooit gedaan. Toch is mijn verhaal een grote angst in mijn leven.
Het is misschien heel erg stom, maar ik ben bang dat ik nooit kinderen ga krijgen. Ik ben nu 20 jaar (eind december word ik al 21!) en ik heb pas op mijn 27e mijn studie afgerond inclusief een specialisatie erbij. De garantie op een baan is ontzettend hoog, maar dat ik pas op mijn 27e mijn studie heb afgerond, vind ik sinds kort toch heel erg beangstigend.
Twee feiten staan voor mij vast:
1. Ik ga mijn studie afronden
2. Ik ga een reis maken van ongeveer een halfjaar/jaar ná mijn studie
Maar ik ben pas op 27-jarige leeftijd klaar met mijn studie, tel daar een reis van een halfjaar bij op en dan ben ik pas rond mijn 28e in Nederland aan het werk. Maar dan wil ik ook nog carriere maken, een leuk huis kopen (dus: niet blijven wonen in een studentenkamer) en het belangrijkste: een stabiele relatie met iemand waar ik gek op ben.
Rampscenario 1: Stel dat ik pas op mijn 28e iemand leer kennen waar ik smoorverliefd op word. Ik ben dan iemand die eerst zekerheid wil, dus dan wil ik eerst uitgebreid weten met wie ik te maken heb, of het gaat werken en of de relatie sterk genoeg is om samen te wonen en aan kinderen te beginnen. Mijn kennende duurt dat nog wel jaren, want als ik iets wil in mijn leven dan is dat wel zekerheid.
Rampscenario 2: Ik vind nooit een leuke man omdat ik altijd druk bezig ben. Conclusie: ik krijg nooit kinderen.
Er zijn meerdere rampscenario's, maar bij alle scenario's krijg ik pas na mijn dertigste kinderen. Of ik moet binnen nu en drie/vier jaar mijn droomman leren kennen en dus al zekerheid hebben, dan kan het zijn dat ik net voor mijn 30e sowieso (en na mijn 27e) 1 kind zou kunnen hebben.
Eigenlijk weet ik dus bijna zeker dat áls ik al kinderen krijg, dat na mijn 30e pas gaat gebeuren. En het vervelende is dat ik kinderen zo leuk vind en het eigenlijk wel wat eerder wil. Het liefst rond mijn 28e (ik snap dat zo'n voorkeur raar is!), maar ik heb nu al het idiote voorgevoel dát ik nooit kinderen ga krijgen.
Omdat ik dus op mijn 27e mijn studie pas heb afgerond en al heb ik dan zekerheid op een baan, het is toch nogal laat allemaal.
PS: Misschien komen mijn zorgen nu ook extra vanwege een programma over tienermoeders en de uitspraak van een 19-jarige tienermoeder dat ze besloot om het kind te houden omdat 19 ook niet meer zo heel jong is. En toen ik op het Facebookaccount keek van dat programma, zag ik tientallen (of zelfs honderden) vrouwen reageren met dat jong moeder zijn (dus 18/19/20/21) veel beter is en dat je dan ook alles voor elkaar kunt hebben.
Maar dan meet ik mij daaraan en dan heb ik helemaal niets voor elkaar op dit moment, dat komt allemaal later pas.
Mijn gepieker slaat zeker helemaal nergens op? Dat is ook de reden dat niemand het weet. Maar toch houdt het mij al een hele poos bezig. Is het herkenbaar voor sommige vrouwen?
Het is misschien heel erg stom, maar ik ben bang dat ik nooit kinderen ga krijgen. Ik ben nu 20 jaar (eind december word ik al 21!) en ik heb pas op mijn 27e mijn studie afgerond inclusief een specialisatie erbij. De garantie op een baan is ontzettend hoog, maar dat ik pas op mijn 27e mijn studie heb afgerond, vind ik sinds kort toch heel erg beangstigend.
Twee feiten staan voor mij vast:
1. Ik ga mijn studie afronden
2. Ik ga een reis maken van ongeveer een halfjaar/jaar ná mijn studie
Maar ik ben pas op 27-jarige leeftijd klaar met mijn studie, tel daar een reis van een halfjaar bij op en dan ben ik pas rond mijn 28e in Nederland aan het werk. Maar dan wil ik ook nog carriere maken, een leuk huis kopen (dus: niet blijven wonen in een studentenkamer) en het belangrijkste: een stabiele relatie met iemand waar ik gek op ben.
Rampscenario 1: Stel dat ik pas op mijn 28e iemand leer kennen waar ik smoorverliefd op word. Ik ben dan iemand die eerst zekerheid wil, dus dan wil ik eerst uitgebreid weten met wie ik te maken heb, of het gaat werken en of de relatie sterk genoeg is om samen te wonen en aan kinderen te beginnen. Mijn kennende duurt dat nog wel jaren, want als ik iets wil in mijn leven dan is dat wel zekerheid.
Rampscenario 2: Ik vind nooit een leuke man omdat ik altijd druk bezig ben. Conclusie: ik krijg nooit kinderen.
Er zijn meerdere rampscenario's, maar bij alle scenario's krijg ik pas na mijn dertigste kinderen. Of ik moet binnen nu en drie/vier jaar mijn droomman leren kennen en dus al zekerheid hebben, dan kan het zijn dat ik net voor mijn 30e sowieso (en na mijn 27e) 1 kind zou kunnen hebben.
Eigenlijk weet ik dus bijna zeker dat áls ik al kinderen krijg, dat na mijn 30e pas gaat gebeuren. En het vervelende is dat ik kinderen zo leuk vind en het eigenlijk wel wat eerder wil. Het liefst rond mijn 28e (ik snap dat zo'n voorkeur raar is!), maar ik heb nu al het idiote voorgevoel dát ik nooit kinderen ga krijgen.
Omdat ik dus op mijn 27e mijn studie pas heb afgerond en al heb ik dan zekerheid op een baan, het is toch nogal laat allemaal.
PS: Misschien komen mijn zorgen nu ook extra vanwege een programma over tienermoeders en de uitspraak van een 19-jarige tienermoeder dat ze besloot om het kind te houden omdat 19 ook niet meer zo heel jong is. En toen ik op het Facebookaccount keek van dat programma, zag ik tientallen (of zelfs honderden) vrouwen reageren met dat jong moeder zijn (dus 18/19/20/21) veel beter is en dat je dan ook alles voor elkaar kunt hebben.
Maar dan meet ik mij daaraan en dan heb ik helemaal niets voor elkaar op dit moment, dat komt allemaal later pas.
Mijn gepieker slaat zeker helemaal nergens op? Dat is ook de reden dat niemand het weet. Maar toch houdt het mij al een hele poos bezig. Is het herkenbaar voor sommige vrouwen?
woensdag 23 juli 2014 23:31
Weetje, leven is niet te plannen.
Ik zou op mijn 22e studie afhebben, woonde al samen en zou dan liefst zwanger zijn. Wat denk je? De relatie redde het niet, de studie werd niet afgemaakt, ik leerde mijn huidige man pas kennen na veel omzwervingen op 27 jarige leeftijd. Ik was 30 toen ik mijn eerste kind kreeg.
Je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt. Richt je eerst op je studie en geniet daarvan. Einde van de studie en dus het moment van kinderen krijgen is nog een eind weg, totaal geen reden je hier nu al druk over te maken
Ik zou op mijn 22e studie afhebben, woonde al samen en zou dan liefst zwanger zijn. Wat denk je? De relatie redde het niet, de studie werd niet afgemaakt, ik leerde mijn huidige man pas kennen na veel omzwervingen op 27 jarige leeftijd. Ik was 30 toen ik mijn eerste kind kreeg.
Je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt. Richt je eerst op je studie en geniet daarvan. Einde van de studie en dus het moment van kinderen krijgen is nog een eind weg, totaal geen reden je hier nu al druk over te maken
Later is nu
woensdag 23 juli 2014 23:44
quote:Nieke78 schreef op 23 juli 2014 @ 23:36:
Fysiek gezien is jong kinderen krijgen vast beter, maar mentaal gezien wellicht niet. Ik vind zorgen voor twee kinderen boven de 30 met weinig leeftijdverschil al behoorlijk pittig, daar was ik 10 jaar eerder echt niet klaar voor geweest.Dat verschilt per persoon. Ik had er twee op mijn 24e met 18 maanden verschil en ik vond het eigenlijk een eitje. Fysiek gezien was het zwanger zijn dan weer een drama, ondanks mijn leeftijd. Ik moet er juist niet aan denken om dat nú nog te moeten, 10 jaar later.
Fysiek gezien is jong kinderen krijgen vast beter, maar mentaal gezien wellicht niet. Ik vind zorgen voor twee kinderen boven de 30 met weinig leeftijdverschil al behoorlijk pittig, daar was ik 10 jaar eerder echt niet klaar voor geweest.Dat verschilt per persoon. Ik had er twee op mijn 24e met 18 maanden verschil en ik vond het eigenlijk een eitje. Fysiek gezien was het zwanger zijn dan weer een drama, ondanks mijn leeftijd. Ik moet er juist niet aan denken om dat nú nog te moeten, 10 jaar later.
woensdag 23 juli 2014 23:51
quote:Thordis schreef op 23 juli 2014 @ 23:45:
Overigens moet je helemaal niets. Je mag ook kinderen en een relatie krijgen tijdens je studie. Niemand die je tegenhoudt. Maar dat is een kwestie van prioriteiten en keuzes. En die maak je zelf.Ik snap mensen niet die kinderen krijgen tijdens een studie als ze nog geen vaste baan etc. hebben. Ik had het zelf nooit aangedurfd, ik ben ook een persoon die eerst zekerheid wil hebben.
Overigens moet je helemaal niets. Je mag ook kinderen en een relatie krijgen tijdens je studie. Niemand die je tegenhoudt. Maar dat is een kwestie van prioriteiten en keuzes. En die maak je zelf.Ik snap mensen niet die kinderen krijgen tijdens een studie als ze nog geen vaste baan etc. hebben. Ik had het zelf nooit aangedurfd, ik ben ook een persoon die eerst zekerheid wil hebben.
woensdag 23 juli 2014 23:55
quote:funky2901 schreef op 23 juli 2014 @ 23:51:
[...]
Ik snap mensen niet die kinderen krijgen tijdens een studie als ze nog geen vaste baan etc. hebben. Ik had het zelf nooit aangedurfd, ik ben ook een persoon die eerst zekerheid wil hebben.Waarom niet? Ik had er twee, altijd gewerkt, studie afgemaakt, leuk huis gekocht, 15 jaar dezelfde man inmiddels. Welke zekerheid had ik nog meer moeten hebben? De zekerheid van gezond verstand en gezonde ambitie om ergens te komen was voor mij voldoende eigenlijk.
[...]
Ik snap mensen niet die kinderen krijgen tijdens een studie als ze nog geen vaste baan etc. hebben. Ik had het zelf nooit aangedurfd, ik ben ook een persoon die eerst zekerheid wil hebben.Waarom niet? Ik had er twee, altijd gewerkt, studie afgemaakt, leuk huis gekocht, 15 jaar dezelfde man inmiddels. Welke zekerheid had ik nog meer moeten hebben? De zekerheid van gezond verstand en gezonde ambitie om ergens te komen was voor mij voldoende eigenlijk.
woensdag 23 juli 2014 23:57
Die vaste baan heb ik nog steeds niet en die zal de komende jaren ook wel niet komen. Maar 'vaste' zegt niet zoveel. Ik heb iig nooit lang zonder werk gezeten, was altijd financieel onafhankelijk, en heb nooit echt te klagen gehad. Zelfs met deze crisis had ik binnen 3 maanden een prima baan gevonden toen ik begon met solliciteren.
woensdag 23 juli 2014 23:57
quote:Nieke78 schreef op 23 juli 2014 @ 23:36:
Fysiek gezien is jong kinderen krijgen vast beter, maar mentaal gezien wellicht niet. Ik vind zorgen voor twee kinderen boven de 30 met weinig leeftijdverschil al behoorlijk pittig, daar was ik 10 jaar eerder echt niet klaar voor geweest.
Ik heb wel het idee dat het in deze tijd veel meer gedoe is om kinderen te krijgen. Zeker het zwanger zijn en bevallen. Zo'n twintig jaar terug werd er bv nog niet aan hormonen gedaan, je was gewoon zwanger en moest verder niet miepen. Ook geen echo's gehad, of andere onderzoeken. Misschien naïef, maar ik dacht er nooit zo bij na dat er wellicht van alles mis kon gaan. Dus heel relaxte zwangerschappen en bevallingen gehad.
Ook het opvoeden van kinderen lijkt me nu een stuk lastiger. Ik rommelde maar wat aan, maakte me niet druk of ik het allemaal wel goed deed, of alles volgens de juiste methode. En mijn kinderen zijn heel aardig opgedroogd.
Als ik nu kinderen zou krijgen, met alles wat ik nu weet, zou ik vast een veel bezorgdere moeder zijn.
Fysiek gezien is jong kinderen krijgen vast beter, maar mentaal gezien wellicht niet. Ik vind zorgen voor twee kinderen boven de 30 met weinig leeftijdverschil al behoorlijk pittig, daar was ik 10 jaar eerder echt niet klaar voor geweest.
Ik heb wel het idee dat het in deze tijd veel meer gedoe is om kinderen te krijgen. Zeker het zwanger zijn en bevallen. Zo'n twintig jaar terug werd er bv nog niet aan hormonen gedaan, je was gewoon zwanger en moest verder niet miepen. Ook geen echo's gehad, of andere onderzoeken. Misschien naïef, maar ik dacht er nooit zo bij na dat er wellicht van alles mis kon gaan. Dus heel relaxte zwangerschappen en bevallingen gehad.
Ook het opvoeden van kinderen lijkt me nu een stuk lastiger. Ik rommelde maar wat aan, maakte me niet druk of ik het allemaal wel goed deed, of alles volgens de juiste methode. En mijn kinderen zijn heel aardig opgedroogd.
Als ik nu kinderen zou krijgen, met alles wat ik nu weet, zou ik vast een veel bezorgdere moeder zijn.
woensdag 23 juli 2014 23:57
quote:Thordis schreef op 23 juli 2014 @ 23:44:
[...]
Dat verschilt per persoon. Ik had er twee op mijn 24e met 18 maanden verschil en ik vond het eigenlijk een eitje. Fysiek gezien was het zwanger zijn dan weer een drama, ondanks mijn leeftijd. Ik moet er juist niet aan denken om dat nú nog te moeten, 10 jaar later.Haha grappig.. ik vind die 18 maanden ertussen best pittig. Maar het heeft ook voordelen, ze zijn de beste vrienden (en vijanden ).
[...]
Dat verschilt per persoon. Ik had er twee op mijn 24e met 18 maanden verschil en ik vond het eigenlijk een eitje. Fysiek gezien was het zwanger zijn dan weer een drama, ondanks mijn leeftijd. Ik moet er juist niet aan denken om dat nú nog te moeten, 10 jaar later.Haha grappig.. ik vind die 18 maanden ertussen best pittig. Maar het heeft ook voordelen, ze zijn de beste vrienden (en vijanden ).
woensdag 23 juli 2014 23:58
Ik ben sinds m'n 20e samen met vriend, heb gestudeerd, gereisd, carrière gemaakt en werd bewust pas op m'n 33e moeder, was in 1 ronde zwanger.
Het leven is niet maakbaar. Je ziet het aan die vreselijke vliegramp. Je kunt er zomaar niet meer zijn, het leven kan heel anders lopen door ziekte etc. Geniet toch van het hier en nu en durf wat meer los te laten! Leeft zoveel makkelijker en maakt je ook fijner relatiemateriaal. Mannen zitten meestal niet te springen om n zó planmatige insteek als die jij met je OP uitstraalt.
Het leven is niet maakbaar. Je ziet het aan die vreselijke vliegramp. Je kunt er zomaar niet meer zijn, het leven kan heel anders lopen door ziekte etc. Geniet toch van het hier en nu en durf wat meer los te laten! Leeft zoveel makkelijker en maakt je ook fijner relatiemateriaal. Mannen zitten meestal niet te springen om n zó planmatige insteek als die jij met je OP uitstraalt.
donderdag 24 juli 2014 00:02
quote:funky2901 schreef op 23 juli 2014 @ 23:51:
[...]
Ik snap mensen niet die kinderen krijgen tijdens een studie als ze nog geen vaste baan etc. hebben. Ik had het zelf nooit aangedurfd, ik ben ook een persoon die eerst zekerheid wil hebben.
Ik heb ook kinderen gekregen zonder vaste baan en ben gaan studeren toen ik al kinderen had. Ook gereisd met kinderen.
Misschien ben ik in de ogen van sommige mensen wel te makkelijk.
[...]
Ik snap mensen niet die kinderen krijgen tijdens een studie als ze nog geen vaste baan etc. hebben. Ik had het zelf nooit aangedurfd, ik ben ook een persoon die eerst zekerheid wil hebben.
Ik heb ook kinderen gekregen zonder vaste baan en ben gaan studeren toen ik al kinderen had. Ook gereisd met kinderen.
Misschien ben ik in de ogen van sommige mensen wel te makkelijk.
donderdag 24 juli 2014 00:04
Buiten alle reacties om: toen ik 21 was, was ik er stellig vn overtuigd (zoals 21jarige dat kunnen) dat je na drie jaar een goede relatie pas zou moeten gaan samenwonen. Daarnaast vond ik met al mijn wijsheid dat mijn future husband toch wel beetje zelfde niveau moest hebben als ik en de taken zouden we uiteraard eerlijk verdelen bij de komst van kinderen: elk 4 dgn werken. Op 28e man leren kennen die nog nooit een opleiding heeft afgerond (mAar een bevlogen ondernemer is) binnen jaar woonden we samen en nog geen jaar daarna was ik zwanger (rond 30e verjaardag en eerste ronde raak: fysiek zat t nog wel snor dus). Nu 34 en twee kinderen verder ben ik dolblij met mn 3daagse werkweek terwijl man in al zn bevlogenheid de 60 uur makkelijk haalt. 21 is zo jong joh, maak je niet druk: plannen zullen nog 1000x weigeren en ervaring zal nuances aanbrengen in je stelligheid.
donderdag 24 juli 2014 00:05
quote:loquase schreef op 23 juli 2014 @ 23:57:
[...]
Ik heb wel het idee dat het in deze tijd veel meer gedoe is om kinderen te krijgen. Zeker het zwanger zijn en bevallen. Zo'n twintig jaar terug werd er bv nog niet aan hormonen gedaan, je was gewoon zwanger en moest verder niet miepen. Ook geen echo's gehad, of andere onderzoeken. Misschien naïef, maar ik dacht er nooit zo bij na dat er wellicht van alles mis kon gaan. Dus heel relaxte zwangerschappen en bevallingen gehad.
Ook het opvoeden van kinderen lijkt me nu een stuk lastiger. Ik rommelde maar wat aan, maakte me niet druk of ik het allemaal wel goed deed, of alles volgens de juiste methode. En mijn kinderen zijn heel aardig opgedroogd.
Als ik nu kinderen zou krijgen, met alles wat ik nu weet, zou ik vast een veel bezorgdere moeder zijn.Dat ligt denk ik deels aan je persoon. Die van mij zijn halverwege de basisschool, ik was piepjong, maar ik vond en vind het allemaal vrij relaxt. En ik zie om me heen idd een hele hoop planmatige moeders die bóven op hun kind zitten, zich schuldig voelen, boeken lezen, van opvoeden een soort wedstrijd maken enz. Omdat ze eindelijk dat langverwachte en geplande kind hebben, waar ze 10 jaar op gewacht hebben.
[...]
Ik heb wel het idee dat het in deze tijd veel meer gedoe is om kinderen te krijgen. Zeker het zwanger zijn en bevallen. Zo'n twintig jaar terug werd er bv nog niet aan hormonen gedaan, je was gewoon zwanger en moest verder niet miepen. Ook geen echo's gehad, of andere onderzoeken. Misschien naïef, maar ik dacht er nooit zo bij na dat er wellicht van alles mis kon gaan. Dus heel relaxte zwangerschappen en bevallingen gehad.
Ook het opvoeden van kinderen lijkt me nu een stuk lastiger. Ik rommelde maar wat aan, maakte me niet druk of ik het allemaal wel goed deed, of alles volgens de juiste methode. En mijn kinderen zijn heel aardig opgedroogd.
Als ik nu kinderen zou krijgen, met alles wat ik nu weet, zou ik vast een veel bezorgdere moeder zijn.Dat ligt denk ik deels aan je persoon. Die van mij zijn halverwege de basisschool, ik was piepjong, maar ik vond en vind het allemaal vrij relaxt. En ik zie om me heen idd een hele hoop planmatige moeders die bóven op hun kind zitten, zich schuldig voelen, boeken lezen, van opvoeden een soort wedstrijd maken enz. Omdat ze eindelijk dat langverwachte en geplande kind hebben, waar ze 10 jaar op gewacht hebben.
donderdag 24 juli 2014 00:07
quote:Nieke78 schreef op 23 juli 2014 @ 23:57:
[...]
Haha grappig.. ik vind die 18 maanden ertussen best pittig. Maar het heeft ook voordelen, ze zijn de beste vrienden (en vijanden ).Dat hoor ik van meer mensen (waar begín je in godsnaam aan... Dat hoorde ik vooral veel). Maar ik vond het juist fijn dat ik nog in het babyritme zat. Heftig is het wel, maar het leek mij dat om de 4 jaar overnieuw beginnen heftiger was. Terwijl er ook mensen zijn die dat ideaal vinden.
[...]
Haha grappig.. ik vind die 18 maanden ertussen best pittig. Maar het heeft ook voordelen, ze zijn de beste vrienden (en vijanden ).Dat hoor ik van meer mensen (waar begín je in godsnaam aan... Dat hoorde ik vooral veel). Maar ik vond het juist fijn dat ik nog in het babyritme zat. Heftig is het wel, maar het leek mij dat om de 4 jaar overnieuw beginnen heftiger was. Terwijl er ook mensen zijn die dat ideaal vinden.
donderdag 24 juli 2014 00:16
quote:Thordis schreef op 24 juli 2014 @ 00:05:
[...]
Dat ligt denk ik deels aan je persoon. Die van mij zijn halverwege de basisschool, ik was piepjong, maar ik vond en vind het allemaal vrij relaxt. En ik zie om me heen idd een hele hoop planmatige moeders die bóven op hun kind zitten, zich schuldig voelen, boeken lezen, van opvoeden een soort wedstrijd maken enz. Omdat ze eindelijk dat langverwachte en geplande kind hebben, waar ze 10 jaar op gewacht hebben.
Het zal zeker ook met karakter te maken hebben. Ik ben nogal van laisser faire en kan me soms ook verbazen waar anderen zich druk om maken.
Ook eens met de rest van je post, dat hele gespannen opvoeden zie ik ook veel om me heen.
[...]
Dat ligt denk ik deels aan je persoon. Die van mij zijn halverwege de basisschool, ik was piepjong, maar ik vond en vind het allemaal vrij relaxt. En ik zie om me heen idd een hele hoop planmatige moeders die bóven op hun kind zitten, zich schuldig voelen, boeken lezen, van opvoeden een soort wedstrijd maken enz. Omdat ze eindelijk dat langverwachte en geplande kind hebben, waar ze 10 jaar op gewacht hebben.
Het zal zeker ook met karakter te maken hebben. Ik ben nogal van laisser faire en kan me soms ook verbazen waar anderen zich druk om maken.
Ook eens met de rest van je post, dat hele gespannen opvoeden zie ik ook veel om me heen.
donderdag 24 juli 2014 00:16
quote:Thordis schreef op 24 juli 2014 @ 00:07:
[...]
Dat hoor ik van meer mensen (waar begín je in godsnaam aan... Dat hoorde ik vooral veel). Maar ik vond het juist fijn dat ik nog in het babyritme zat. Heftig is het wel, maar het leek mij dat om de 4 jaar overnieuw beginnen heftiger was. Terwijl er ook mensen zijn die dat ideaal vinden.Dat leek mij ook niks, zit er net eentje op school, ben je weer gebonden aan slaaptijden, luiers, flesjes etc. Dan maar in één ruk door
[...]
Dat hoor ik van meer mensen (waar begín je in godsnaam aan... Dat hoorde ik vooral veel). Maar ik vond het juist fijn dat ik nog in het babyritme zat. Heftig is het wel, maar het leek mij dat om de 4 jaar overnieuw beginnen heftiger was. Terwijl er ook mensen zijn die dat ideaal vinden.Dat leek mij ook niks, zit er net eentje op school, ben je weer gebonden aan slaaptijden, luiers, flesjes etc. Dan maar in één ruk door
donderdag 24 juli 2014 00:35
Lieverd ,haal inderdaad even adem...je weet letterlijk nog niet eens wat de dag van morgen gaat brengen..het leven is net zo veranderlijk als het weer..het is goed om in grote lijnen je pad uit te stippelen..maar heel soms kom je een zijweg tegen.oftewel; alles staat nog open...je weet niet wat de toekomst brengt.
donderdag 24 juli 2014 00:54
Heey TO,
Ik plaats ook zo héél af en toe reacties op 't forum, maar ben eerder een mee-lezer!
Ik ben er 29, werk al zo'n 7 jaar deeltijds, en rond de herfst ook al 9 jaar samen met mn vriend. We wonen al 4 jaar samen, appartementje gekocht, maar ook nog geen kinderen...
Langs de ene kant wil ik er wel, (ttz ik neem nu nog de pil, maar àls ik zwanger zou worden is een kindje méér dan welkom wat mij betreft). Langs de andere kant wil ik ook nog een beetje wachten (komt wat komt, vast contract, nog tig dingen willen doen, die ik zeg niet onmogelijk zijn met kind, maar toch een pak moeilijker...)
Wat mijn vriend (35) betreft, hij heeft een 'aandoening' in zijn kleine hersenen en hoewel hij 'normaal' functioneert, merk je oa aan zijn spraak, evenwicht, motoriek, zicht... dat er toch iets scheelt. We zijn al sinds een jaar verder aan het gaan, met een onderzoek van nog 1,5 (!) jaar wachten op resultaat om te weten of zijn 'syndroom' erfelijk is of nog kan verergeren/stabiliseren als we aan kinderen zouden willen beginnen (ooit)
Hierdoor is hij al geruime tijd uit het onderwijs gestapt, sinds ongeveer 4 jaar al volledig werkloos en nieuwe studie aangevat. Hij is hier nu in geslaagd, kan nog 1 jaar bij studeren... Maar nu hij 'op ziekenkas' staat, kan hij ook niet meer 'zomaar' solliciteren, werken, dus toekomst opbouwen en mede stabiele basis voor een kindje van ons beiden...
Gezwegen of ik nog wel kinderen KAN krijgen, maar dat is dan weer pas een probleem...
Mijn vriend ziet ook nog véél liever kinderen bij anderen, al begint het bij mij te kriebelen nu er in m'n omgeving/werk het afgelopen jaar weer 3 zijn geboren...
Meid, ik wil maar zeggen (voor ik teveel afwijk misschien van je onderwerp) je bent nog maar 21! Ik had mij ook altijd voorgehouden: ik wil zeker kinderen voor mijn 27/30e, maar hoe het er nu uitziet, kan ik de teller alweer zo'n 5 jaar hoger zetten...
Je kan je leven niet altijd maken zoals je zelf wil en het gekke is: als ik nu pakweg 10 jaar terugkijk... had ik mijn leven TOEN ook heel anders voorgesteld. Nu 2 studies en 8 werkplaatsen, een vriend en 4 jaar samenwonen verder... maak ik ervan wat er van te maken valt en ben ik zeker niet ongelukkig! Al hoop ik natuurlijk dat er OOIT wel eens een (of meer) klein wondertje mijn/onze levensweg mag passeren...
Veel geluk met je leven, met jezelf en je studie en laat mij één goede raad geven: laat komen wat er komt!
Want als er één iemand was/is die vooral vroeger zich ook zorgen maakte om 'later' (wbtf piekergedrag) ben je bij de juiste persoon...
Groetjes,
Varkentje19055
Ik plaats ook zo héél af en toe reacties op 't forum, maar ben eerder een mee-lezer!
Ik ben er 29, werk al zo'n 7 jaar deeltijds, en rond de herfst ook al 9 jaar samen met mn vriend. We wonen al 4 jaar samen, appartementje gekocht, maar ook nog geen kinderen...
Langs de ene kant wil ik er wel, (ttz ik neem nu nog de pil, maar àls ik zwanger zou worden is een kindje méér dan welkom wat mij betreft). Langs de andere kant wil ik ook nog een beetje wachten (komt wat komt, vast contract, nog tig dingen willen doen, die ik zeg niet onmogelijk zijn met kind, maar toch een pak moeilijker...)
Wat mijn vriend (35) betreft, hij heeft een 'aandoening' in zijn kleine hersenen en hoewel hij 'normaal' functioneert, merk je oa aan zijn spraak, evenwicht, motoriek, zicht... dat er toch iets scheelt. We zijn al sinds een jaar verder aan het gaan, met een onderzoek van nog 1,5 (!) jaar wachten op resultaat om te weten of zijn 'syndroom' erfelijk is of nog kan verergeren/stabiliseren als we aan kinderen zouden willen beginnen (ooit)
Hierdoor is hij al geruime tijd uit het onderwijs gestapt, sinds ongeveer 4 jaar al volledig werkloos en nieuwe studie aangevat. Hij is hier nu in geslaagd, kan nog 1 jaar bij studeren... Maar nu hij 'op ziekenkas' staat, kan hij ook niet meer 'zomaar' solliciteren, werken, dus toekomst opbouwen en mede stabiele basis voor een kindje van ons beiden...
Gezwegen of ik nog wel kinderen KAN krijgen, maar dat is dan weer pas een probleem...
Mijn vriend ziet ook nog véél liever kinderen bij anderen, al begint het bij mij te kriebelen nu er in m'n omgeving/werk het afgelopen jaar weer 3 zijn geboren...
Meid, ik wil maar zeggen (voor ik teveel afwijk misschien van je onderwerp) je bent nog maar 21! Ik had mij ook altijd voorgehouden: ik wil zeker kinderen voor mijn 27/30e, maar hoe het er nu uitziet, kan ik de teller alweer zo'n 5 jaar hoger zetten...
Je kan je leven niet altijd maken zoals je zelf wil en het gekke is: als ik nu pakweg 10 jaar terugkijk... had ik mijn leven TOEN ook heel anders voorgesteld. Nu 2 studies en 8 werkplaatsen, een vriend en 4 jaar samenwonen verder... maak ik ervan wat er van te maken valt en ben ik zeker niet ongelukkig! Al hoop ik natuurlijk dat er OOIT wel eens een (of meer) klein wondertje mijn/onze levensweg mag passeren...
Veel geluk met je leven, met jezelf en je studie en laat mij één goede raad geven: laat komen wat er komt!
Want als er één iemand was/is die vooral vroeger zich ook zorgen maakte om 'later' (wbtf piekergedrag) ben je bij de juiste persoon...
Groetjes,
Varkentje19055
donderdag 24 juli 2014 01:36
Oh. OP is totaal anders dan ik had verwacht (medischoorzaak).
Meid. Maak je niet zo druk.
Ik ben 28 en probeer nu al anderhalf jaar zwanger te worden. Geen ene keer gelukt. Ik begin de hoop op een reguliere bevruchting te verliezen, maar dan zijn er gelukkig nog een hoop opties.
Ik denk dat je vooral moet kijken naar wat je allemaal gaat doen ipv wat als wat als.
Leef!
Meid. Maak je niet zo druk.
Ik ben 28 en probeer nu al anderhalf jaar zwanger te worden. Geen ene keer gelukt. Ik begin de hoop op een reguliere bevruchting te verliezen, maar dan zijn er gelukkig nog een hoop opties.
Ik denk dat je vooral moet kijken naar wat je allemaal gaat doen ipv wat als wat als.
Leef!
donderdag 24 juli 2014 03:47
Maar even realistisch... tussen 24 jaar en 27 jaar zitten toch maar drie jaartjes? Wat zijn die drie jaartjes op een mensenleven!
Bovendien zijn er ook nog meer dan genoeg studenten die switchen van opleiding, een master gaan doen enz. enz... 27 is dus totaal geen vreemde leeftijd om af te studeren hoor!
En stel je voor dat je dan bijvoorbeeld rond je 32e kinderen krijgt, da's toch ook prima?
En ach weet je, het leven is toch niet te voorspellen.
quote:zz_ schreef op 23 juli 2014 @ 21:36:
Ik ben al aan mijn studie begonnen. Nog best een lange weg te gaan, maar dat gaat wel lukken. Het is alleen dat ik gewoon baal van het feit dat ik niet wat eerder klaar ben. Ik wil nog van alles doen en ik wil ook nog kinderen, maar ik heb nog helemaal niks.
De meeste mensen zijn met 24 wel klaar met een studie en beginnen dan met het serieuze leven. Ik ben in mijn ogen stokbejaard als ik eens begin. Pff.
Rare angst is het zeker.
Bovendien zijn er ook nog meer dan genoeg studenten die switchen van opleiding, een master gaan doen enz. enz... 27 is dus totaal geen vreemde leeftijd om af te studeren hoor!
En stel je voor dat je dan bijvoorbeeld rond je 32e kinderen krijgt, da's toch ook prima?
En ach weet je, het leven is toch niet te voorspellen.
quote:zz_ schreef op 23 juli 2014 @ 21:36:
Ik ben al aan mijn studie begonnen. Nog best een lange weg te gaan, maar dat gaat wel lukken. Het is alleen dat ik gewoon baal van het feit dat ik niet wat eerder klaar ben. Ik wil nog van alles doen en ik wil ook nog kinderen, maar ik heb nog helemaal niks.
De meeste mensen zijn met 24 wel klaar met een studie en beginnen dan met het serieuze leven. Ik ben in mijn ogen stokbejaard als ik eens begin. Pff.
Rare angst is het zeker.
