Relaties
alle pijlers
Word ik ooit weer een leuke vriendin?
zaterdag 19 juli 2014 21:35
Na een tijdje meegelezen te hebben, toch nu maar zelf een account aangemaakt omdat ik de manier van reageren hier fijn vind. Ik twijfel of dit topic in deze pijler moet of in Psyche, omdat het met elkaar is verweven.
Zo kort mogelijk: ik sta op een wachtlijst voor vrijwillige, kortdurende opname vanwege nare ervaringen in het verleden die ik nooit heb verwerkt: meervoudig seksueel getraumatiseerd en een zelfbeeld om te janken. Dat laatste doe ik ook regelmatig en daarom de de forumnaam 'Saran'. Dat betekent 'vreugde', waarvoor ik een dagelijkse strijd lever om dat nog te voelen.
Zonder in details te treden heb ik het na mijn ervaringen met seksueel geweld, ook niet bepaald getroffen qua relaties. Het was een wisselwerking: ik was vaak grenzeloos in dingen toelaten die een zelfrespecterend mens niet zou toelaten, omdat ik zogezegd mijzelf kwijt was. Hierdoor werden relaties ongelijkwaardig en vaak kreeg ik ook het verwijt dat ik niet goed was te peilen. Ik denk achteraf dat dit wel klopt. Mijn vertrouwen in mannen is zo wankel, dat ik in relaties introvert ben geworden en heel veel moeite heb gekregen met intimiteit en vertrouwen. In mijn laatste relatie leek dit na lange tijd eindelijk wat beter te gaan, totdat mijn ex zelf niet lekker in z'n vel kwam te zitten en vreemdging. Het is vrij snel uitgekomen en hoewel ik geen moment heb getwijfeld dat het toen definitief klaar was tussen ons, toch merk ik dat ik sindsdien nog meer moeite heb met mezelf qua zelfbeeld, vertrouwen naar mannen toe en extreem onzeker ben geworden.
Zowel de negatieve, seksuele ervaringen als mijn laatste serieuze relatie zijn allebei al een aantal jaren geleden, maar het blijft me in de weg zitten, waardoor ik nu last heb van heftige paniekaanvallen waarvoor ik nu medicatie gebruik. Dat wil ik niet jaren blijven doen en ik vind het ook geen oplossing om mezelf vol te gieten met chemische troep en daarom heb ik zelf opname aangevraagd. Dit zal een aantal weken zijn om zogezegd te metalliseren. Ik word er erg verdrietig van dat dit de uitkomst is van al jaren leven met enorm diepe dalen qua gemoedstoestand, maar ik moet voor ogen blijven houden dat ik mezelf dit moet gunnen om zo uiteindelijk weer vreugde te voelen. De grote vraag is alleen: word ik ooit weer die onbevangen/onbezorgde Saran die ik jaren geleden was, zonder onzekerheid, zoveel verdriet over het verleden of word ik zo'n hysterisch wijf dat haar toekomstige vriend in alles controleert, omdat ze hem niet vertrouwt en mezelf gewoontes ga aanmeten die ik nooit eerder heb gehad? Natuurlijk ben ik daar zelf bij, maar ik zou zo graag weer wat positiever in het leven willen staan wat de toekomst betreft. Nu kap ik banden met mensen af, omdat ik bang ben dat ik weer zo op m'n hart word getrapt als wat er al is gebeurd.
Ik heb wel eens wat beginnende leuke contacten gehad met mannen nadat mijn laatste relatie is beëindigd, maar uiteindelijk kan ik er niet voor gaan vanwege wat ik hierboven heb omschreven. Toegankelijk naar mannen toe ben ik gewoon niet meer en ik mis mijn eigen oude 'ik', wat een heel vervreemd gevoel van mezelf geeft.
Sorry voor het lange verhaal; familie weet het en vrienden/vriendinnen deels. Ik schaam me te veel en het ligt te gevoelig om dit face to face te bespreken met vrienden/vriendinnen. Ik ben namelijk niet zielig en zo wil ik ook echt niet gezien worden. Hou het maar op het welbekende rugzakje.
Zo kort mogelijk: ik sta op een wachtlijst voor vrijwillige, kortdurende opname vanwege nare ervaringen in het verleden die ik nooit heb verwerkt: meervoudig seksueel getraumatiseerd en een zelfbeeld om te janken. Dat laatste doe ik ook regelmatig en daarom de de forumnaam 'Saran'. Dat betekent 'vreugde', waarvoor ik een dagelijkse strijd lever om dat nog te voelen.
Zonder in details te treden heb ik het na mijn ervaringen met seksueel geweld, ook niet bepaald getroffen qua relaties. Het was een wisselwerking: ik was vaak grenzeloos in dingen toelaten die een zelfrespecterend mens niet zou toelaten, omdat ik zogezegd mijzelf kwijt was. Hierdoor werden relaties ongelijkwaardig en vaak kreeg ik ook het verwijt dat ik niet goed was te peilen. Ik denk achteraf dat dit wel klopt. Mijn vertrouwen in mannen is zo wankel, dat ik in relaties introvert ben geworden en heel veel moeite heb gekregen met intimiteit en vertrouwen. In mijn laatste relatie leek dit na lange tijd eindelijk wat beter te gaan, totdat mijn ex zelf niet lekker in z'n vel kwam te zitten en vreemdging. Het is vrij snel uitgekomen en hoewel ik geen moment heb getwijfeld dat het toen definitief klaar was tussen ons, toch merk ik dat ik sindsdien nog meer moeite heb met mezelf qua zelfbeeld, vertrouwen naar mannen toe en extreem onzeker ben geworden.
Zowel de negatieve, seksuele ervaringen als mijn laatste serieuze relatie zijn allebei al een aantal jaren geleden, maar het blijft me in de weg zitten, waardoor ik nu last heb van heftige paniekaanvallen waarvoor ik nu medicatie gebruik. Dat wil ik niet jaren blijven doen en ik vind het ook geen oplossing om mezelf vol te gieten met chemische troep en daarom heb ik zelf opname aangevraagd. Dit zal een aantal weken zijn om zogezegd te metalliseren. Ik word er erg verdrietig van dat dit de uitkomst is van al jaren leven met enorm diepe dalen qua gemoedstoestand, maar ik moet voor ogen blijven houden dat ik mezelf dit moet gunnen om zo uiteindelijk weer vreugde te voelen. De grote vraag is alleen: word ik ooit weer die onbevangen/onbezorgde Saran die ik jaren geleden was, zonder onzekerheid, zoveel verdriet over het verleden of word ik zo'n hysterisch wijf dat haar toekomstige vriend in alles controleert, omdat ze hem niet vertrouwt en mezelf gewoontes ga aanmeten die ik nooit eerder heb gehad? Natuurlijk ben ik daar zelf bij, maar ik zou zo graag weer wat positiever in het leven willen staan wat de toekomst betreft. Nu kap ik banden met mensen af, omdat ik bang ben dat ik weer zo op m'n hart word getrapt als wat er al is gebeurd.
Ik heb wel eens wat beginnende leuke contacten gehad met mannen nadat mijn laatste relatie is beëindigd, maar uiteindelijk kan ik er niet voor gaan vanwege wat ik hierboven heb omschreven. Toegankelijk naar mannen toe ben ik gewoon niet meer en ik mis mijn eigen oude 'ik', wat een heel vervreemd gevoel van mezelf geeft.
Sorry voor het lange verhaal; familie weet het en vrienden/vriendinnen deels. Ik schaam me te veel en het ligt te gevoelig om dit face to face te bespreken met vrienden/vriendinnen. Ik ben namelijk niet zielig en zo wil ik ook echt niet gezien worden. Hou het maar op het welbekende rugzakje.
woensdag 23 juli 2014 08:55
Jeetje Saran, wat erg wat je heb meegemaakt zeg. Ontvoering, 24-uur vastgehouden en verkrachting. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten.
Het is heel goed te begrijpen dat je hier een hele nasleep van heb gekregen en nu een heel 'vreemd en wantrouwend' beeld t.o.v. mannen hebt.
Het is inderdaad goed dat je eerst voor jezelf alles een plekje kan geven. En daarvoor krijg je prof. hulp. Je hoeft het NIET te vergeten. Maar probeer het een plekje te geven. Op een dusdanige manier dat je wel verder kan met je leven. Want dat is de insteek. Ondanks al het negatieve wat een mens kan overkomen moet je wel verder met je leven. Dat verdien je en daar moet je vizier op gezicht zijn.
Pas als dat voor jezelf een beetje op orde is zou je pas weer aan daten moeten beginnen. Niet eerder.
Als je de fout maakt om te vroeg te gaan daten en je toch nog met heel veel 'oud zeer' blijkt te zitten is de kans op slagen vrij klein. En zal je elke man toch door een gekleurde bril zien.
Dus zorg, met de prof. hulp, dat je eerst zelf je leven en gevoelens weer een beetje op de goede rit hebt. Pas daarna kan je door naar de volgende stap.
En helemaal zal je het nooit vergeten. Dat hoeft ook niet. Als het maar een draaglijk plekje heeft gekregen. Dusdanig dat je door kan met je leven.
En ik hoop voor je dat je dan een lieve vent gaat treffen die begrip voor de situatie heeft en je troost als het weer allemaal even komt bovenborrelen. Die bekende arm om je schouder met troostende woorden heb je dan wel nodig. Een begripvolle man dus.
Je bent op de goede weg. Ondanks alles vind ik je een 'stoere en sterke vrouw'. En uiteindelijk overwin je het negatieve zodanig dat ook jij van een gewoon leuk leven kan genieten.
Het is heel goed te begrijpen dat je hier een hele nasleep van heb gekregen en nu een heel 'vreemd en wantrouwend' beeld t.o.v. mannen hebt.
Het is inderdaad goed dat je eerst voor jezelf alles een plekje kan geven. En daarvoor krijg je prof. hulp. Je hoeft het NIET te vergeten. Maar probeer het een plekje te geven. Op een dusdanige manier dat je wel verder kan met je leven. Want dat is de insteek. Ondanks al het negatieve wat een mens kan overkomen moet je wel verder met je leven. Dat verdien je en daar moet je vizier op gezicht zijn.
Pas als dat voor jezelf een beetje op orde is zou je pas weer aan daten moeten beginnen. Niet eerder.
Als je de fout maakt om te vroeg te gaan daten en je toch nog met heel veel 'oud zeer' blijkt te zitten is de kans op slagen vrij klein. En zal je elke man toch door een gekleurde bril zien.
Dus zorg, met de prof. hulp, dat je eerst zelf je leven en gevoelens weer een beetje op de goede rit hebt. Pas daarna kan je door naar de volgende stap.
En helemaal zal je het nooit vergeten. Dat hoeft ook niet. Als het maar een draaglijk plekje heeft gekregen. Dusdanig dat je door kan met je leven.
En ik hoop voor je dat je dan een lieve vent gaat treffen die begrip voor de situatie heeft en je troost als het weer allemaal even komt bovenborrelen. Die bekende arm om je schouder met troostende woorden heb je dan wel nodig. Een begripvolle man dus.
Je bent op de goede weg. Ondanks alles vind ik je een 'stoere en sterke vrouw'. En uiteindelijk overwin je het negatieve zodanig dat ook jij van een gewoon leuk leven kan genieten.
woensdag 23 juli 2014 11:15
niemand weet wat jij echt hebt meegemaakt saran
...Wij kunnen er alleen een voorstelling van maken en dan nog zal het een fractie zijn van wat jij werkelijk hebt meegemaakt.
Het maakt niet uit hoelang iets geleden is..het veranderd niks aan het gebeuren..wat jaren geleden kan zijn gebeurd , herleef je weer binnen een paar seconden alsof het gisteren was.verwerk je zoiets ooit helemaal? Ik heb mijn eigen trauma's meegemaakt.en nee, je vergeet het nooit.maar dat kan ook niet en hoeft ook niet...het is wie je bent ,het mag je alleen nooit definiëren. Jij bent niet alleen je geschiedenis.dat betekent dat jij ook recht heb op een toekomst.
Ik merk dat je het lastig vind als mensen iets interpreteren wat jij anders bedoeld...Zoals je "titel"
Ook jij hebt het recht om uiteindelijk een goede man te vinden met wie je een gezonde relatie op kunt bouwen.de relatie met jezelf heb je al.dus lees over opmerkingen heen die zeggen dat je je eerst op jezelf moet richten. Dat weet je echt wel.ik vind het juist goed om te lezen dat de deur naar een relatie in de toekomst nog open staat.het betekend dat ze de kern van je menselijkheid niet hebben afgepakt; het vermogen om lief te hebben.
...Wij kunnen er alleen een voorstelling van maken en dan nog zal het een fractie zijn van wat jij werkelijk hebt meegemaakt.
Het maakt niet uit hoelang iets geleden is..het veranderd niks aan het gebeuren..wat jaren geleden kan zijn gebeurd , herleef je weer binnen een paar seconden alsof het gisteren was.verwerk je zoiets ooit helemaal? Ik heb mijn eigen trauma's meegemaakt.en nee, je vergeet het nooit.maar dat kan ook niet en hoeft ook niet...het is wie je bent ,het mag je alleen nooit definiëren. Jij bent niet alleen je geschiedenis.dat betekent dat jij ook recht heb op een toekomst.
Ik merk dat je het lastig vind als mensen iets interpreteren wat jij anders bedoeld...Zoals je "titel"
Ook jij hebt het recht om uiteindelijk een goede man te vinden met wie je een gezonde relatie op kunt bouwen.de relatie met jezelf heb je al.dus lees over opmerkingen heen die zeggen dat je je eerst op jezelf moet richten. Dat weet je echt wel.ik vind het juist goed om te lezen dat de deur naar een relatie in de toekomst nog open staat.het betekend dat ze de kern van je menselijkheid niet hebben afgepakt; het vermogen om lief te hebben.
woensdag 23 juli 2014 20:23
[quote]saran schreef op 22 juli 2014 @ 23:43:
[...]
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind dat Sensy het heel wat tactischer weet te formuleren dan hoe jij dit hebt gedaan, aangezien ik ook heel duidelijk uitleg dat ik niet op die manier met mannen bezig ben maar dat ik angst heb dat ik nooit meer een man zou kunnen vertrouwen. Dit hangt samen met de pijn die ik door mannen heb opgelopen. Ik doelde geenszins erop dat ik bang ben met geen enkele man ooit meer te kunnen 'hoerensloeren' of iets in die richting voor een nachtje. Het ging mij om de diepere verbintenis die je doorgaans aangaat in een relatie en de angst dat ik een man op die manier niet meer durf te vertrouwen, juist door mijn opgedane ervaringen in het verleden en de ongewenste triggers die soms op mijn pad komen en ik daardoor weer de pijn voel van het verleden.
[...]
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind dat Sensy het heel wat tactischer weet te formuleren dan hoe jij dit hebt gedaan, aangezien ik ook heel duidelijk uitleg dat ik niet op die manier met mannen bezig ben maar dat ik angst heb dat ik nooit meer een man zou kunnen vertrouwen. Dit hangt samen met de pijn die ik door mannen heb opgelopen. Ik doelde geenszins erop dat ik bang ben met geen enkele man ooit meer te kunnen 'hoerensloeren' of iets in die richting voor een nachtje. Het ging mij om de diepere verbintenis die je doorgaans aangaat in een relatie en de angst dat ik een man op die manier niet meer durf te vertrouwen, juist door mijn opgedane ervaringen in het verleden en de ongewenste triggers die soms op mijn pad komen en ik daardoor weer de pijn voel van het verleden.
woensdag 23 juli 2014 22:42
miedo: ik begrijp je vijandige reactie totaal niet, want als ik die van mij aan jou teruglees blijf ik naar mijn weten heel netjes. En dan begin jij over niet tactisch zijn van mijn kant, hopen dat ik zelf mijn opname moet gaan betalen en over andermans relaties? Waarom? Ik zeg nergens iets over iemand anders en/of mijn eigen relatie die ik nota bene niet eens heb; dus waarom zo opgefokt reageren?
Ik leg alleen maar uit waarom ik deze topictitel heb gekozen en dat er 2 onderwerpen in dit topic nauw met elkaar zijn verbonden en jij bent degene die er 2 zinnen uit ging plukken om volledig uit context te trekken en suggestief te beëindigen met '...'
Nou ja, ik weet niet waarom je reageert zoals je reageert, maar ik zou het waarderen als je stopt met je vijandigheid en als ik je blijkbaar zo irriteer, is het denk ik voor beiden prettiger om hier niet op elkaar te reageren, want je probeert me nu een schop na te geven en daar heb ik geen behoefte aan. Vind het nogal onsmakelijk namelijk om je zo te uiten zoals in je laatste reactie (vetgedrukte deel) naar mij toe, zonder enige normale uitleg. Als jij ook ergens problemen mee hebt, open je een topic en hoef je niet zo tegen mij uit te vallen en lage opmerkingen te plaatsen. Zeg dan gewoon wat je probleem is (al dan niet met mij). Lijkt me een stuk constructiever.
Ik leg alleen maar uit waarom ik deze topictitel heb gekozen en dat er 2 onderwerpen in dit topic nauw met elkaar zijn verbonden en jij bent degene die er 2 zinnen uit ging plukken om volledig uit context te trekken en suggestief te beëindigen met '...'
Nou ja, ik weet niet waarom je reageert zoals je reageert, maar ik zou het waarderen als je stopt met je vijandigheid en als ik je blijkbaar zo irriteer, is het denk ik voor beiden prettiger om hier niet op elkaar te reageren, want je probeert me nu een schop na te geven en daar heb ik geen behoefte aan. Vind het nogal onsmakelijk namelijk om je zo te uiten zoals in je laatste reactie (vetgedrukte deel) naar mij toe, zonder enige normale uitleg. Als jij ook ergens problemen mee hebt, open je een topic en hoef je niet zo tegen mij uit te vallen en lage opmerkingen te plaatsen. Zeg dan gewoon wat je probleem is (al dan niet met mij). Lijkt me een stuk constructiever.
woensdag 23 juli 2014 22:46
quote:ana_isabel schreef op 23 juli 2014 @ 11:15:
niemand weet wat jij echt hebt meegemaakt saran
...Wij kunnen er alleen een voorstelling van maken en dan nog zal het een fractie zijn van wat jij werkelijk hebt meegemaakt.
Het maakt niet uit hoelang iets geleden is..het veranderd niks aan het gebeuren..wat jaren geleden kan zijn gebeurd , herleef je weer binnen een paar seconden alsof het gisteren was.verwerk je zoiets ooit helemaal? Ik heb mijn eigen trauma's meegemaakt.en nee, je vergeet het nooit.maar dat kan ook niet en hoeft ook niet...het is wie je bent ,het mag je alleen nooit definiëren. Jij bent niet alleen je geschiedenis.dat betekent dat jij ook recht heb op een toekomst.
Ik merk dat je het lastig vind als mensen iets interpreteren wat jij anders bedoeld...Zoals je "titel"
Ook jij hebt het recht om uiteindelijk een goede man te vinden met wie je een gezonde relatie op kunt bouwen.de relatie met jezelf heb je al.dus lees over opmerkingen heen die zeggen dat je je eerst op jezelf moet richten. Dat weet je echt wel.ik vind het juist goed om te lezen dat de deur naar een relatie in de toekomst nog open staat.het betekend dat ze de kern van je menselijkheid niet hebben afgepakt; het vermogen om lief te hebben.
Dank je wel voor je lieve woorden. Ik vind de reacties hier, op een uitzondering na, heel prettig en fijn om te lezen. Het geeft me inzichten en stof tot nadenken en dat is goed.
Voordat ik weer echt gelukkig ben, kan en wil ik me niet openstellen voor een potentiële nieuwe liefde in m'n leven. Dat zou een valse start zijn en leidt ook af van de zaken die ik nu eerst moet oplossen c.q. onder controle moet krijgen qua scherpe randjes.
Je laatste 2 zinnen vind ik mooi om te lezen. Zo had ik het nog niet bekeken; ik redeneerde louter uit angst dat ik voor altijd ben veranderd in negatieve zin. Dank!
niemand weet wat jij echt hebt meegemaakt saran
...Wij kunnen er alleen een voorstelling van maken en dan nog zal het een fractie zijn van wat jij werkelijk hebt meegemaakt.
Het maakt niet uit hoelang iets geleden is..het veranderd niks aan het gebeuren..wat jaren geleden kan zijn gebeurd , herleef je weer binnen een paar seconden alsof het gisteren was.verwerk je zoiets ooit helemaal? Ik heb mijn eigen trauma's meegemaakt.en nee, je vergeet het nooit.maar dat kan ook niet en hoeft ook niet...het is wie je bent ,het mag je alleen nooit definiëren. Jij bent niet alleen je geschiedenis.dat betekent dat jij ook recht heb op een toekomst.
Ik merk dat je het lastig vind als mensen iets interpreteren wat jij anders bedoeld...Zoals je "titel"
Ook jij hebt het recht om uiteindelijk een goede man te vinden met wie je een gezonde relatie op kunt bouwen.de relatie met jezelf heb je al.dus lees over opmerkingen heen die zeggen dat je je eerst op jezelf moet richten. Dat weet je echt wel.ik vind het juist goed om te lezen dat de deur naar een relatie in de toekomst nog open staat.het betekend dat ze de kern van je menselijkheid niet hebben afgepakt; het vermogen om lief te hebben.
Dank je wel voor je lieve woorden. Ik vind de reacties hier, op een uitzondering na, heel prettig en fijn om te lezen. Het geeft me inzichten en stof tot nadenken en dat is goed.
Voordat ik weer echt gelukkig ben, kan en wil ik me niet openstellen voor een potentiële nieuwe liefde in m'n leven. Dat zou een valse start zijn en leidt ook af van de zaken die ik nu eerst moet oplossen c.q. onder controle moet krijgen qua scherpe randjes.
Je laatste 2 zinnen vind ik mooi om te lezen. Zo had ik het nog niet bekeken; ik redeneerde louter uit angst dat ik voor altijd ben veranderd in negatieve zin. Dank!
woensdag 23 juli 2014 22:53
quote:rob_uit_zeist schreef op 23 juli 2014 @ 08:55:
Jeetje Saran, wat erg wat je heb meegemaakt zeg. Ontvoering, 24-uur vastgehouden en verkrachting. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten.
Het is heel goed te begrijpen dat je hier een hele nasleep van heb gekregen en nu een heel 'vreemd en wantrouwend' beeld t.o.v. mannen hebt.
Het is inderdaad goed dat je eerst voor jezelf alles een plekje kan geven. En daarvoor krijg je prof. hulp. Je hoeft het NIET te vergeten. Maar probeer het een plekje te geven. Op een dusdanige manier dat je wel verder kan met je leven. Want dat is de insteek. Ondanks al het negatieve wat een mens kan overkomen moet je wel verder met je leven. Dat verdien je en daar moet je vizier op gezicht zijn.
Pas als dat voor jezelf een beetje op orde is zou je pas weer aan daten moeten beginnen. Niet eerder.
Als je de fout maakt om te vroeg te gaan daten en je toch nog met heel veel 'oud zeer' blijkt te zitten is de kans op slagen vrij klein. En zal je elke man toch door een gekleurde bril zien.
Dus zorg, met de prof. hulp, dat je eerst zelf je leven en gevoelens weer een beetje op de goede rit hebt. Pas daarna kan je door naar de volgende stap.
En helemaal zal je het nooit vergeten. Dat hoeft ook niet. Als het maar een draaglijk plekje heeft gekregen. Dusdanig dat je door kan met je leven.
En ik hoop voor je dat je dan een lieve vent gaat treffen die begrip voor de situatie heeft en je troost als het weer allemaal even komt bovenborrelen. Die bekende arm om je schouder met troostende woorden heb je dan wel nodig. Een begripvolle man dus.
Je bent op de goede weg. Ondanks alles vind ik je een 'stoere en sterke vrouw'. En uiteindelijk overwin je het negatieve zodanig dat ook jij van een gewoon leuk leven kan genieten.
Wauw, nog zo'n lieve, uitgebreide reactie. Heel erg bedankt! Ik waardeer het enorm. Ik wil ook heel graag verder met m'n leven, maar merk sterk aan mezelf dat ik het de afgelopen tijd (het leven) niet meer altijd even leuk vind. Dat is zonde, want ik weet diep van binnen wel dat het leven heel leuk kan zijn.
Daten is voor mij voorlopig ook niet meer aan de orde. Het verleden, ook al waren dat er maar een aantal qua dates, heeft uitgewezen dat het voor mij geen succes is. Haalt te veel oudzeer naar boven dat nog niet een plekje heeft gekregen en waar ik de komende tijd hard aan probeer te gaan werken, met goede hoop erop dat het uiteindelijk veel beter met me zal gaan.
Dank je wel voor je compliment. Na de reactie van miedo heb ik besloten niet meer inhoudelijk nog veel te zeggen, want het heeft me gekwetst dat m'n woorden zo uit verband worden getrokken over een toch al voor mij zeer gevoelig onderwerp. Toch heel erg bedankt voor de moeite die je hebt genomen, natuurlijk net als anderen die hier hebben gereageerd, op mijn probleem.
Jeetje Saran, wat erg wat je heb meegemaakt zeg. Ontvoering, 24-uur vastgehouden en verkrachting. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten.
Het is heel goed te begrijpen dat je hier een hele nasleep van heb gekregen en nu een heel 'vreemd en wantrouwend' beeld t.o.v. mannen hebt.
Het is inderdaad goed dat je eerst voor jezelf alles een plekje kan geven. En daarvoor krijg je prof. hulp. Je hoeft het NIET te vergeten. Maar probeer het een plekje te geven. Op een dusdanige manier dat je wel verder kan met je leven. Want dat is de insteek. Ondanks al het negatieve wat een mens kan overkomen moet je wel verder met je leven. Dat verdien je en daar moet je vizier op gezicht zijn.
Pas als dat voor jezelf een beetje op orde is zou je pas weer aan daten moeten beginnen. Niet eerder.
Als je de fout maakt om te vroeg te gaan daten en je toch nog met heel veel 'oud zeer' blijkt te zitten is de kans op slagen vrij klein. En zal je elke man toch door een gekleurde bril zien.
Dus zorg, met de prof. hulp, dat je eerst zelf je leven en gevoelens weer een beetje op de goede rit hebt. Pas daarna kan je door naar de volgende stap.
En helemaal zal je het nooit vergeten. Dat hoeft ook niet. Als het maar een draaglijk plekje heeft gekregen. Dusdanig dat je door kan met je leven.
En ik hoop voor je dat je dan een lieve vent gaat treffen die begrip voor de situatie heeft en je troost als het weer allemaal even komt bovenborrelen. Die bekende arm om je schouder met troostende woorden heb je dan wel nodig. Een begripvolle man dus.
Je bent op de goede weg. Ondanks alles vind ik je een 'stoere en sterke vrouw'. En uiteindelijk overwin je het negatieve zodanig dat ook jij van een gewoon leuk leven kan genieten.
Wauw, nog zo'n lieve, uitgebreide reactie. Heel erg bedankt! Ik waardeer het enorm. Ik wil ook heel graag verder met m'n leven, maar merk sterk aan mezelf dat ik het de afgelopen tijd (het leven) niet meer altijd even leuk vind. Dat is zonde, want ik weet diep van binnen wel dat het leven heel leuk kan zijn.
Daten is voor mij voorlopig ook niet meer aan de orde. Het verleden, ook al waren dat er maar een aantal qua dates, heeft uitgewezen dat het voor mij geen succes is. Haalt te veel oudzeer naar boven dat nog niet een plekje heeft gekregen en waar ik de komende tijd hard aan probeer te gaan werken, met goede hoop erop dat het uiteindelijk veel beter met me zal gaan.
Dank je wel voor je compliment. Na de reactie van miedo heb ik besloten niet meer inhoudelijk nog veel te zeggen, want het heeft me gekwetst dat m'n woorden zo uit verband worden getrokken over een toch al voor mij zeer gevoelig onderwerp. Toch heel erg bedankt voor de moeite die je hebt genomen, natuurlijk net als anderen die hier hebben gereageerd, op mijn probleem.
woensdag 23 juli 2014 23:14
quote:ywtje schreef op 23 juli 2014 @ 22:46:
Miedo, jouw reactie is onnodig en totaal respectloos!
Even iemand na trappen die al heel kwetsbaar is. Sneu. Als je zo in het leven staat, krijg je het nog zwaar. De is aan jou besteed.Dank je wel voor je reactie. Ik trek me even terug in dit topic, want het heeft me nogal gekwetst en ik snap het oprecht niet.
Miedo, jouw reactie is onnodig en totaal respectloos!
Even iemand na trappen die al heel kwetsbaar is. Sneu. Als je zo in het leven staat, krijg je het nog zwaar. De is aan jou besteed.Dank je wel voor je reactie. Ik trek me even terug in dit topic, want het heeft me nogal gekwetst en ik snap het oprecht niet.
donderdag 24 juli 2014 00:21
Dank je wel, ana-isabel. Vind het echt heel smakeloos en laag om zo te reageren, terwijl ik me van geen kwaad bewust ben en als ik dan al iets heb gezegd wat niet lekker valt, had ik daar ook op normale wijze op aangesproken kunnen worden door miedo i.p.v. zo'n vieze trap na te geven en er iets bij te halen waarover het sowieso al niet ging. Essentie van mijn onrust en verdriet is het ontbreken nu van een gevoel van (basis)veiligheid. Door dergelijke nare uitingen van miedo, voel ik dat hier dus ook meteen een stuk minder, omdat het echt bewust kwetsend is bedoeld.
Ik ben juist opgegroeid met het idee dat als iemand al op de grond ligt (bij wijze van spreken) dat je diegene niet een trap nageeft. Dat vind ik echt lelijk gedrag.
Ik ben juist opgegroeid met het idee dat als iemand al op de grond ligt (bij wijze van spreken) dat je diegene niet een trap nageeft. Dat vind ik echt lelijk gedrag.
donderdag 24 juli 2014 00:28
Dat is het ook...en het is hier natuurlijk allemaal anoniem, dus iedereen kan eruit kramen waar hij of zij zin in heeft...zulke mensen zijn echt niet met " jou" bezig..Ze lezen wat, gooien een opmerking ertussen en zijn je na drie minuten alweer vergeten. Maar ze vergeten dat jij met het klote gevoel achter blijft...
Fijn je weer te " lezen" en hou nou eens op me steeds te bedanken!
Fijn je weer te " lezen" en hou nou eens op me steeds te bedanken!
donderdag 24 juli 2014 00:40
saran, dat is precies een pijnpunt die nu geraakt wordt en waar je dus in plaats van terugtrekken ook kan denken:"He wat gek, een bericht van iemand die ik totaaaaaaal niet ken, die niet eens inhoudelijk gaat over mijn probleem, trek ik me dusdanig aan dat ik zelfs wil stoppen met mijn eigen topic."
Ik weet nog mijn eerste bericht op viva (100 jaar geleden); ik weet niet eens meer wat ik had gepost, maar er werd snoeihard gereageerd. Ik schrok me rot en trok me dat zo erg aan. Terwijl ik er nu op terug kan kijken en voelen dat mijn felle (innerlijke) reactie niets met hun had te maken, maar alles met mezelf. Ook wordt er weleens oprecht een spiegel voorgehouden, wat ook niet iedereen even goed trekt. Grappenmakers, botte horken, slimme mensen, domme mensen, meelevende en afstandelijke mensen: je komt het werkelijk allemaal tegen als je hier langer rondloopt. Maar één ding heb ik geleerd: wat mensen zeggen komt uit hun kokertje en heeft niets met jou te maken. Jouw reactie op wat er geschreven wordt, heeft wel alles met jou te maken. Hoe beter jij in je vel gaat zitten, hoe sneller je doorhebt wat je moeiteloos kunt negeren en wat wel de moeite waard is om in je op te nemen.
Ik weet nog mijn eerste bericht op viva (100 jaar geleden); ik weet niet eens meer wat ik had gepost, maar er werd snoeihard gereageerd. Ik schrok me rot en trok me dat zo erg aan. Terwijl ik er nu op terug kan kijken en voelen dat mijn felle (innerlijke) reactie niets met hun had te maken, maar alles met mezelf. Ook wordt er weleens oprecht een spiegel voorgehouden, wat ook niet iedereen even goed trekt. Grappenmakers, botte horken, slimme mensen, domme mensen, meelevende en afstandelijke mensen: je komt het werkelijk allemaal tegen als je hier langer rondloopt. Maar één ding heb ik geleerd: wat mensen zeggen komt uit hun kokertje en heeft niets met jou te maken. Jouw reactie op wat er geschreven wordt, heeft wel alles met jou te maken. Hoe beter jij in je vel gaat zitten, hoe sneller je doorhebt wat je moeiteloos kunt negeren en wat wel de moeite waard is om in je op te nemen.
donderdag 24 juli 2014 00:45
Haha, ja dat bedanken is omdat ik dus alle andere reacties wel echt waardeer. Ik ben communicatief vrij vaardig en ook op schrift volgens mij wel. Maar ik zit hier domweg niet om bitchfights aan te gaan en al helemaal niet over m'n eigen sores.
Maar je hebt wel gelijk. Mezelf laten wegtreiteren in nota bene m'n eigen geopende topic gaat te ver. Infantiel gedrag zegt meer over degene die het gedrag vertoont dan over mij, dus ik zal m'n hart hier blijven luchten.
Gisteravond belden m'n ouders om te vragen hoe het gesprek bij de psycholoog en psychiater was gegaan en ik vind het heel fijn dat ze me de ruimte geven om in m'n eigen tempo te vertellen. Het hoeft niet in 1x en ik mag zelf het tempo bepalen en de inhoud. Dat voelt begrepen, want het is voor hen natuurlijk ook moeilijk om hun eigen dochter zo te zien worstelen. Het dubbele is ook dat je vaak in de maatschappij hoort van mensen: "Als ik oog in oog kom te staan met de dader, maak ik hem af." -----> zoiets iig. Dan wordt alleen de verkeerde persoon gestraft; in dit geval m'n vader die het vreselijk vond dat hij zijn eigen dochter alleen nog maar kon troosten, maar gevoelsmatig niet heeft kunnen beschermen. Dat is natuurlijk niet zo, niemand had dit voorzien.
Mijn vader is de meest zachtaardige en vredelievende man die ik ken, maar dit is het enige moment geweest ooit dat ik hem heb zien huilen en hij ook aangaf dat hij de daders wel iets wilde aandoen als dit dus niet heel onverstandig zou zijn. M'n moeder ook, maar dat was voor mij minder indrukwekkend, omdat ik haar veel vaker heb zien huilen en ik toch wel weet dat zij de fysieke krachtmeting niet wint tegen een man. Het bekende gevoel dat nog vaak bij mij sluimert van schuldgevoel naar m'n familie toe. Zij hebben er ook verdriet van en ik voel me er verantwoordelijk voor, omdat ik degene ben die deze pijn de familie heeft binnen gebracht. Snap je wat ik bedoel? Rationeel weet ik dat het niet mijn eigen schuld was, maar gevoelsmatig heb ik veel leed veroorzaakt door wat er is gebeurd. Daarom vind ik het moeilijk om mijn familie op de hoogte te houden, want ik wil ze geen pijn doen.
Ik ben communicatief vrij vaardig en ook op schrift volgens mij wel. Maar ik zit hier domweg niet om bitchfights aan te gaan en al helemaal niet over m'n eigen sores. Maar je hebt wel gelijk. Mezelf laten wegtreiteren in nota bene m'n eigen geopende topic gaat te ver. Infantiel gedrag zegt meer over degene die het gedrag vertoont dan over mij, dus ik zal m'n hart hier blijven luchten.
Gisteravond belden m'n ouders om te vragen hoe het gesprek bij de psycholoog en psychiater was gegaan en ik vind het heel fijn dat ze me de ruimte geven om in m'n eigen tempo te vertellen. Het hoeft niet in 1x en ik mag zelf het tempo bepalen en de inhoud. Dat voelt begrepen, want het is voor hen natuurlijk ook moeilijk om hun eigen dochter zo te zien worstelen. Het dubbele is ook dat je vaak in de maatschappij hoort van mensen: "Als ik oog in oog kom te staan met de dader, maak ik hem af." -----> zoiets iig. Dan wordt alleen de verkeerde persoon gestraft; in dit geval m'n vader die het vreselijk vond dat hij zijn eigen dochter alleen nog maar kon troosten, maar gevoelsmatig niet heeft kunnen beschermen. Dat is natuurlijk niet zo, niemand had dit voorzien.
Mijn vader is de meest zachtaardige en vredelievende man die ik ken, maar dit is het enige moment geweest ooit dat ik hem heb zien huilen en hij ook aangaf dat hij de daders wel iets wilde aandoen als dit dus niet heel onverstandig zou zijn. M'n moeder ook, maar dat was voor mij minder indrukwekkend, omdat ik haar veel vaker heb zien huilen en ik toch wel weet dat zij de fysieke krachtmeting niet wint tegen een man. Het bekende gevoel dat nog vaak bij mij sluimert van schuldgevoel naar m'n familie toe. Zij hebben er ook verdriet van en ik voel me er verantwoordelijk voor, omdat ik degene ben die deze pijn de familie heeft binnen gebracht. Snap je wat ik bedoel? Rationeel weet ik dat het niet mijn eigen schuld was, maar gevoelsmatig heb ik veel leed veroorzaakt door wat er is gebeurd. Daarom vind ik het moeilijk om mijn familie op de hoogte te houden, want ik wil ze geen pijn doen.
donderdag 24 juli 2014 00:55
quote:Sensy12 schreef op 24 juli 2014 @ 00:40:
saran, dat is precies een pijnpunt die nu geraakt wordt en waar je dus in plaats van terugtrekken ook kan denken:"He wat gek, een bericht van iemand die ik totaaaaaaal niet ken, die niet eens inhoudelijk gaat over mijn probleem, trek ik me dusdanig aan dat ik zelfs wil stoppen met mijn eigen topic."
Ik weet nog mijn eerste bericht op viva (100 jaar geleden); ik weet niet eens meer wat ik had gepost, maar er werd snoeihard gereageerd. Ik schrok me rot en trok me dat zo erg aan. Terwijl ik er nu op terug kan kijken en voelen dat mijn felle (innerlijke) reactie niets met hun had te maken, maar alles met mezelf. Ook wordt er weleens oprecht een spiegel voorgehouden, wat ook niet iedereen even goed trekt. Grappenmakers, botte horken, slimme mensen, domme mensen, meelevende en afstandelijke mensen: je komt het werkelijk allemaal tegen als je hier langer rondloopt. Maar één ding heb ik geleerd: wat mensen zeggen komt uit hun kokertje en heeft niets met jou te maken. Jouw reactie op wat er geschreven wordt, heeft wel alles met jou te maken. Hoe beter jij in je vel gaat zitten, hoe sneller je doorhebt wat je moeiteloos kunt negeren en wat wel de moeite waard is om in je op te nemen.
Mooi gezegd en ik je hebt ook geheel gelijk. Ik kan heel lelijk terug gaan doen of ik kan reageren op een manier waarbij ik mezelf goed voel en dat is dan iig een open dialoog aan te gaan en mocht dit niet werken, het verder te laten voor wat het is.
Hoe gaat het met jou? Je schreef dat je ook in een moeilijke periode zit van je leven. Dat vind ik rot voor je.
saran, dat is precies een pijnpunt die nu geraakt wordt en waar je dus in plaats van terugtrekken ook kan denken:"He wat gek, een bericht van iemand die ik totaaaaaaal niet ken, die niet eens inhoudelijk gaat over mijn probleem, trek ik me dusdanig aan dat ik zelfs wil stoppen met mijn eigen topic."
Ik weet nog mijn eerste bericht op viva (100 jaar geleden); ik weet niet eens meer wat ik had gepost, maar er werd snoeihard gereageerd. Ik schrok me rot en trok me dat zo erg aan. Terwijl ik er nu op terug kan kijken en voelen dat mijn felle (innerlijke) reactie niets met hun had te maken, maar alles met mezelf. Ook wordt er weleens oprecht een spiegel voorgehouden, wat ook niet iedereen even goed trekt. Grappenmakers, botte horken, slimme mensen, domme mensen, meelevende en afstandelijke mensen: je komt het werkelijk allemaal tegen als je hier langer rondloopt. Maar één ding heb ik geleerd: wat mensen zeggen komt uit hun kokertje en heeft niets met jou te maken. Jouw reactie op wat er geschreven wordt, heeft wel alles met jou te maken. Hoe beter jij in je vel gaat zitten, hoe sneller je doorhebt wat je moeiteloos kunt negeren en wat wel de moeite waard is om in je op te nemen.
Mooi gezegd en ik je hebt ook geheel gelijk. Ik kan heel lelijk terug gaan doen of ik kan reageren op een manier waarbij ik mezelf goed voel en dat is dan iig een open dialoog aan te gaan en mocht dit niet werken, het verder te laten voor wat het is.
Hoe gaat het met jou? Je schreef dat je ook in een moeilijke periode zit van je leven. Dat vind ik rot voor je.
donderdag 24 juli 2014 01:00
Vrouw, nu moet je echt een paar stappen terug doen..jij bent niet ik herhaal NIET verantwoordelijk voor de pijn van je ouders..je ouders hebben pijn, omdat hun vlees en bloed onrecht is aangedaan..en dat kan schuldgevoel met zich meebrengen. .Ze konden je niet beschermen. .ik weet niet of jij kinderen hebt? Ik heb er 3..en ik zou kapot gaan als hen iets zou overkomen..maar dat is verdriet OM hen en niet VAN WEG hen..Zie je het verschil? Ik zou het vreselijk voor je vinden als je je er nog voor ging schamen ook..je bent al genoeg beschadigd vindt je niet?
En geloof me..je ouders zijn sterker dan je denkt!
En geloof me..je ouders zijn sterker dan je denkt!
donderdag 24 juli 2014 01:14
Schuldgevoel, schaamte, angst: allemaal remmers op de Saran die jij zo graag terug wilt. De oude Saran die onbevangen in het leven stond.
Schuldgevoel het raam uit
Schaamte het raam uit
Angst het raam uit
Die drie tunnelvisie-emoties staan de oude Saran in de weg.
En wat lief dat je vraagt hoe het met mij gaat; ik begin er langzaam maar gestaag uit te klimmen. Ik herken veel van wat je schrijft en de emoties die daarbij gepaard gaan. Duurde even voordat ik doorzag wat schaamte, schuldgevoel en angst écht met me deden. Hiervoor dacht ik deze emoties/gedachten mij beschermden, maar ze beschadigden me alleen maar. Schaamte is nergens voor nodig. Niet in een wereld als deze waar zoveel meemaken wat jij meemaakt. Schuldgevoel is schadelijk voor jou en als je al iets constructiefs ermee wilt doen, besef dan dat schuldgevoel alles erger maakt: het belemmert je herstel en je ouders willen alleen maar dat je herstelt. Schuldgevoel is dus dubbel schadelijk: voor jou en de mensen die jou liefhebben.
Angst is het opperhoofd van schaamte, schuldgevoel en al die andere fraaie emoties. Daar ga je nu flink mee aan de slag tijdens de korte opname (heel gezond dat je dat voor jezelf gekozen hebt) en ik kan je de opluchting niet in woorden uitleggen als je eindelijk inziet dat er niets is om je voor te schamen.
Schuldgevoel het raam uit
Schaamte het raam uit
Angst het raam uit
Die drie tunnelvisie-emoties staan de oude Saran in de weg.
En wat lief dat je vraagt hoe het met mij gaat; ik begin er langzaam maar gestaag uit te klimmen. Ik herken veel van wat je schrijft en de emoties die daarbij gepaard gaan. Duurde even voordat ik doorzag wat schaamte, schuldgevoel en angst écht met me deden. Hiervoor dacht ik deze emoties/gedachten mij beschermden, maar ze beschadigden me alleen maar. Schaamte is nergens voor nodig. Niet in een wereld als deze waar zoveel meemaken wat jij meemaakt. Schuldgevoel is schadelijk voor jou en als je al iets constructiefs ermee wilt doen, besef dan dat schuldgevoel alles erger maakt: het belemmert je herstel en je ouders willen alleen maar dat je herstelt. Schuldgevoel is dus dubbel schadelijk: voor jou en de mensen die jou liefhebben.
Angst is het opperhoofd van schaamte, schuldgevoel en al die andere fraaie emoties. Daar ga je nu flink mee aan de slag tijdens de korte opname (heel gezond dat je dat voor jezelf gekozen hebt) en ik kan je de opluchting niet in woorden uitleggen als je eindelijk inziet dat er niets is om je voor te schamen.
donderdag 24 juli 2014 01:30
donderdag 24 juli 2014 01:40
Wauw... Ik heb een 'gedachtenboekje' waar ik soms in schrijf. Morgen ga ik een aantal zinnen uit de reacties erin opschrijven. Dat schuldgevoel zit zo diep, maar m'n ogen worden zo geopend bij het lezen wat jullie daarover zeggen.
Ik lig al lang in bed en ga nu lekker slapen en morgen met veel aandacht deze reacties nog eens doorlezen en deels overnemen in m'n boekje. Alsof ik meer stappen maak in m'n hoofd dan de afgelopen jaren bij elkaar. Geen grapje. Ik slik oxazepam naast paroxetine tegen heftige paniekaanvallen, maar de oxazepam mag ik zelf inschatten wanneer ik het nodig heb en dit is de eerste avond sinds weken dat ik zonder kan vanwege jullie wijze woorden. Dat betekent erg veel voor me, want het voelt bevrijdend. Sweet dreams
Ik lig al lang in bed en ga nu lekker slapen en morgen met veel aandacht deze reacties nog eens doorlezen en deels overnemen in m'n boekje. Alsof ik meer stappen maak in m'n hoofd dan de afgelopen jaren bij elkaar. Geen grapje. Ik slik oxazepam naast paroxetine tegen heftige paniekaanvallen, maar de oxazepam mag ik zelf inschatten wanneer ik het nodig heb en dit is de eerste avond sinds weken dat ik zonder kan vanwege jullie wijze woorden. Dat betekent erg veel voor me, want het voelt bevrijdend. Sweet dreams
donderdag 24 juli 2014 11:20
Saran , als je zo ontactisch kunt zijn als jij , kan je een botte reactie verwachten.
Ik zal me hier verder niet meer met je topic bemoeien, maar zolang jij je nog druk maakt om een intieme relatie met een man in de toekomst terwijl je je druk moet maken om hele andere veel belangrijkere dingen als je eigen psychische gezondheid hoef je wat mij betreft niet meer te reageren.
Ik zal me hier verder niet meer met je topic bemoeien, maar zolang jij je nog druk maakt om een intieme relatie met een man in de toekomst terwijl je je druk moet maken om hele andere veel belangrijkere dingen als je eigen psychische gezondheid hoef je wat mij betreft niet meer te reageren.
donderdag 24 juli 2014 11:51
Miedo: jij kiest ervoor in dit topic te reageren en het lijkt me onlogisch dat ik dat ik mijn eigen geopende topic niet meer zou doen. Wederom geef je geen uitleg en blijf je mijn woorden uit context halen. Makkelijk proberen te scoren, want ik heb nooit gezegd wat jij nu blijft beweren en al helemaal niet zo zwart-wit. Dat kun je zelf ook lezen, dus ik begrijp oprecht niet wat je probleem is met mij. Ik val in herhaling als ik nogmaals uitleg wat ik zei/typte en het heeft geen zin; je kiest ervoor om selectief te reageren. Dit laat ik dus verder bij jou. Fijne dag.
donderdag 24 juli 2014 14:04
quote:miedo schreef op 24 juli 2014 @ 11:20:
Saran , als je zo ontactisch kunt zijn als jij , kan je een botte reactie verwachten.
Ik zal me hier verder niet meer met je topic bemoeien, maar zolang jij je nog druk maakt om een intieme relatie met een man in de toekomst terwijl je je druk moet maken om hele andere veel belangrijkere dingen als je eigen psychische gezondheid hoef je wat mij betreft niet meer te reageren.miedo, laat het gaan alsjeblieft. Saran is duidelijk geweest over haar topictitel en wat ze er mee bedoelt. En het heeft geen nut om haar van ontactisch gedrag te beschuldigen. Loop anders even een paar meter in haar schoenen en probeer je voor te stellen hoe alles hard kan aankomen na de afschuwelijke gebeurtenis die zij heeft meegemaakt. Het is geen aanval op jou en het is geen verdediging van saran, maar een kleine oproep tot wat meer begrip. Daar is nooit iemand slechter van geworden.
Saran , als je zo ontactisch kunt zijn als jij , kan je een botte reactie verwachten.
Ik zal me hier verder niet meer met je topic bemoeien, maar zolang jij je nog druk maakt om een intieme relatie met een man in de toekomst terwijl je je druk moet maken om hele andere veel belangrijkere dingen als je eigen psychische gezondheid hoef je wat mij betreft niet meer te reageren.miedo, laat het gaan alsjeblieft. Saran is duidelijk geweest over haar topictitel en wat ze er mee bedoelt. En het heeft geen nut om haar van ontactisch gedrag te beschuldigen. Loop anders even een paar meter in haar schoenen en probeer je voor te stellen hoe alles hard kan aankomen na de afschuwelijke gebeurtenis die zij heeft meegemaakt. Het is geen aanval op jou en het is geen verdediging van saran, maar een kleine oproep tot wat meer begrip. Daar is nooit iemand slechter van geworden.
donderdag 24 juli 2014 16:23
quote:ana_isabel schreef op 24 juli 2014 @ 01:00:
Vrouw, nu moet je echt een paar stappen terug doen..jij bent niet ik herhaal NIET verantwoordelijk voor de pijn van je ouders..je ouders hebben pijn, omdat hun vlees en bloed onrecht is aangedaan..en dat kan schuldgevoel met zich meebrengen. .Ze konden je niet beschermen. .ik weet niet of jij kinderen hebt? Ik heb er 3..en ik zou kapot gaan als hen iets zou overkomen..maar dat is verdriet OM hen en niet VAN WEG hen..Zie je het verschil? Ik zou het vreselijk voor je vinden als je je er nog voor ging schamen ook..je bent al genoeg beschadigd vindt je niet?
En geloof me..je ouders zijn sterker dan je denkt!
Het is inherent aan ervaringen met seksueel geweld dat je schuldgevoelens ontwikkelt en dat maakt het zo lastig. Ik heb zinnen letterlijk overgenomen in m'n boekje uit je post, maar ik blijf steken op dat ik het wel begrijp wat je zegt, maar ik voel het niet. Dat is trouwens ook wat de psychiater zei: ik moet leren een verbinding te maken met m'n gevoel. Voor mij klinkt dit als Chinees, want ik denk vervolgens: "Huh? Maar ik voel toch dat ik me schuldig voel naar m'n familie?" Wat ik denk/weet, moet ik dus leren voelen. Ik weet echt niet hoe ik dat moet doen of hoe andere mensen dat doen.
Zelf heb ik geen kinderen, trouwens. Misschien dat ik daarom theoretisch gezien begrijp wat je zegt, maar het niet voel. Enige wat ik kan zeggen is dat ik compleet debiel zou worden van verdriet als mijn zus iets overkomt, maar volgens mij is dat toch anders dan je eigen kind dat iets overkomt.
Inmiddels ben ik ruimschoots volwassen, maar ik heb het idee dat ik op deze manier altijd een 'zorgenkind' blijf. Vind ik niet leuk.
Vrouw, nu moet je echt een paar stappen terug doen..jij bent niet ik herhaal NIET verantwoordelijk voor de pijn van je ouders..je ouders hebben pijn, omdat hun vlees en bloed onrecht is aangedaan..en dat kan schuldgevoel met zich meebrengen. .Ze konden je niet beschermen. .ik weet niet of jij kinderen hebt? Ik heb er 3..en ik zou kapot gaan als hen iets zou overkomen..maar dat is verdriet OM hen en niet VAN WEG hen..Zie je het verschil? Ik zou het vreselijk voor je vinden als je je er nog voor ging schamen ook..je bent al genoeg beschadigd vindt je niet?
En geloof me..je ouders zijn sterker dan je denkt!
Het is inherent aan ervaringen met seksueel geweld dat je schuldgevoelens ontwikkelt en dat maakt het zo lastig. Ik heb zinnen letterlijk overgenomen in m'n boekje uit je post, maar ik blijf steken op dat ik het wel begrijp wat je zegt, maar ik voel het niet. Dat is trouwens ook wat de psychiater zei: ik moet leren een verbinding te maken met m'n gevoel. Voor mij klinkt dit als Chinees, want ik denk vervolgens: "Huh? Maar ik voel toch dat ik me schuldig voel naar m'n familie?" Wat ik denk/weet, moet ik dus leren voelen. Ik weet echt niet hoe ik dat moet doen of hoe andere mensen dat doen.
Zelf heb ik geen kinderen, trouwens. Misschien dat ik daarom theoretisch gezien begrijp wat je zegt, maar het niet voel. Enige wat ik kan zeggen is dat ik compleet debiel zou worden van verdriet als mijn zus iets overkomt, maar volgens mij is dat toch anders dan je eigen kind dat iets overkomt.
Inmiddels ben ik ruimschoots volwassen, maar ik heb het idee dat ik op deze manier altijd een 'zorgenkind' blijf. Vind ik niet leuk.
