slijt schuldgevoel wel na scheiding

Heb je het er met hem, volgens jou, écht voldoende over gehad dat hij meer zijn best moest doen voor betere seks?



Was het vanuit hem écht een niet kunnen in jouw ogen of speelden er bij hem gedachtengangen mee die hem belemmerden om ook voor jou leuke seks te hebben.



Een mens hoort zich mijns inziens te proberen te blijven ontwikkelen zeker als één kant van de persoonlijkheid dusdanig uit balans is dat dat grote frictie oplevert.



Iemand die nooit iets uit zichzelf doet, zal hierbij toch echt moeten kijken hoe hij dat toch kan ontwikkelen.



Alleen aan je eigen genot denken en echt persé niet zien wat de andere partner nodig heeft, terwijl het vaak gaat over relatief gezien kleine dingen, kan ook duiden op een erg rigide karakter, niet goed kunnen meeleven, extreme koppigheid en de ander geen gelijk willen geven op bepaalde gevoelige gebieden etc.



Ik ben mensen die op geen enkele manier mij tegemoet kunnen komen uiteindelijk ook wel gaan zien als mensen die het blijkbaar dan heel vaak tóch niet helemaal wíllen om mij tegemoet te komen, om toch te kijken naar wat míj gelukkig maakt en bepaalde dingen dus specifiek voor mij te willen doen omdat het voor mij fijn is en dat dan daardoor zelf ook leuk vinden of bemerken dat het eigenlijk toch ook voor henzelf leuk is.



Het complete gebrek te kijken op seksgebied, een toch al vaak precair gebied voor vrouwen om aan hun genot te komen, wat voor die vrouwen fijn is, vind ik uiteindelijk toch een extreme vorm van mij niet gelijkwaardig willen laten zijn aan hen.



Ik vind de ander tegemoet komen, kijken naar wat een ander bedoeld en of daar iets in zit, niet meer dan normaal in een relatie. Wederkerigheid. Elkaar gelukkig willen zien.



Sommige mensen hebben weinig initiatief, soms zijn zij in hun jeugd compleet onder de voet gelopen door een ouder of probeerden altijd de middelen zonder een eigen mening te durven gaan uit. Maar vaak zit er wel een eigen mening, die door passief-agressief gedrag er op die manieren alsnog uitkomt.



Iemand die dus mij op eigenlijk geen enkele manier tegemoet wil komen, en dan heb ik het al zeker niet over een halfslachtige poging 1x in de maand onder het mom van ik doe toch mijn best voor welgeteld 30 seconden zonder alsnog te luisteren naar aanwijzingen, zie ik dus helaas niet als iemand die ook mijn plezier in de relatie genoeg in de gaten wil houden.



Ook al doet hij dat misschien op andere gebieden wel, seks is hierbij toch een niet mis te verstaan groot onderdeel waarop machtsverhoudingen worden uitgevochten.

En nu heb je wat je altijd wilde? Een spannend seksleven? En was het dat allemaal waard? Of was die relatie nog niet zo gek.

Wat was zijn motivatie denk je om jou daarin niet tegemoet te komen? Leek hij jou aantrekkelijk te vinden? Vond hij seks zelf niet leuk? Wilde hij jou niet verwennen omdat hij dan initiatief moest tonen, moest laten zien dat hij jou daarin tegemoet kwam?



Hoe sta jij er in over dat híj jou niet tegemoet kwam?



Daarover zul je toch geen schuldgevoel hebben maar andere gevoelens. Wat vind je van zíjn gedrag?



Want jouw schuldgevoel moet ergens vandaan komen? Wat zijn jouw motieven voor schuldgevoel m.b.t. jouw recht op goede seks? Vind je dat jij als vrouw geen seks zou moeten willen, genoegen zou moeten nemen met geen of geen goede seks, vind je dat jij geen recht hebt op goede seks?



Ik probeer te kijken hoe jouw schuldgevoel in elkaar zit ten opzichte van jouw wens om ook lichamelijk aandacht te willen ontvangen van een partner, een partner die jou begeert, die jou wil laten zien dat hij jou graag uit zichzelf wil vasthouden etc.?



En wat zijn motieven waren waarom hij jou daarin niet tegemoet kwam. Of hij dat echt niet kon of het belang voor jou niet wilde zien.



Voor een geode relatie is het ook nodig dat de ander de grootte van het belang van een onderwerp voor die ander kan beseffen. Dat als die ander zegt, schat dit is heeeeel erg belangrijk voor mij, dat die woorden ook serieus genomen worden, jij serieus genomen wordt... (no pun intended).



Ik heb best wat mannen ontmoet die weinig tot geen aandacht aan mijn lichaam, mijn manier van seksualiteitsbeleving wilden geven maar alleen bezig waren met wat voor hén fijn was zonder het idee te hebben dat mij plezieren ook voor hen fijn zou kunnen zijn.

Ik heb overigens liever geen seks als alleenstaande dan seks of geen seks in een relatie met iemand die niet aan mij wil denken daarin en het uiteindelijk voor mij niet leuk is (en alleen voor hem omdat hij ofwel aan zijn trekken komt ofwel het niet interesseert).



Het is anders bij bijvoorbeeld ziekte, maar dan kun je vaak nog wel meer elkaar tegemoet komen, dan weet je dat die wens er wel was en is en jouw belangen meewegen in het gehele denkproces.

Geen kinderen dus schuif je schuldgevoel maar aan de kant hoor.

Hij was er ook niet gelukkiger op geworden met een vrouw waarvan het lichaam gaat tegensputteren, wat weer het gevolg is van het psychische tegensputteren.

Waarom kijk je er na 2 jaar nog altijd op terug alsof het gisteren is gebeurd? JIJ hebt het nog altijd niet verwerkt, dat jij het niet hebt kunnen oplossen, zo doet het mij in elk geval klinken. Je hoopt volgens mij nog steeds dat hij het licht ziet en wanneer dat gebeurt, ontvang jij hem weer met open armen. Daarom ben je nog altijd zo met hem bezig.



Je hebt gewoon nog hoop dat het op te lossen valt.

Of misschien kick je er een beetje op om de aanbedene onbereikbare te zijn. Iets minder altruïstische motieven dus.

Ik vind het zelf dus niet egoïstisch om een partner te willen die tijdens de seks ook aan jou wil denken.



Ik zie dus degene die de ander niet tegemoet om ook van seks te kunnen genieten als degene die dat ergens toch niet genoeg wil en daarin dus juist de ander egoïstisch is.



Kan iemand nog zo blij van mij worden, dat komt wellicht omdat ík veel aan die ander geef, omdat ik wél wil kijken waar de ander blij van wordt. Maar andersom heb ik ook behoeften en moet die ander mij wel ergens in zichzelf een basis vinden die hem in staat stelt mij op dat vlak van seks ook te willen beminnen.



De motivatie waarom die ander míj daarin niet tegemoet komt, zie ik vaak als egoïstisch. In het begin nog wel gedacht dat ze het echt niet zouden kunnen, maar ik kwam er gaande meer achter dat ze het op dat gebied vaak echt niet willen vanwege uiteenlopende redenen.

hij is toch niet van een brug gesprongen?

En jij ben nu gelukkig met veel passie in je leven.

Toch?

Daar hebben ze een naam voor: self fulphilling prophecy. Hij vraagt net zolang of je iets niet gaat doen. En zodra je het doet zegt ie: zie je wel, ik wist het!



Maar hee, hij is er nog steeds he, na 2 jaar. Niet van de brug gesprongen, niet van de flat, geen boom om tegenaan te rijden. Zijn leven is gewoon verder gegaan. Het waren allemaal valse beloften en dreigementen.



Aan jou om hem nu los te laten. Je niet verantwoordelijk te voelen voor ZIJN geluk en nu eindelijk uit die wachtkamer te komen en zelf weer te gaan leven. Wat nu als je met 97 op je sterfbed ligt en je komt erachter dat niets van wat hij in een bui zei is uitgekomen, maar jij daar wel altijd naar hebt geleefd? Eeuwig zonde van JOUW leven toch?

Je gaat een relatie uiteraard aan met de gedachte nooit meer bij de ander weg te willen gaan.



Maar er zijn elementen die daarbij over het hoofd worden gezien.



Een relatie is meer dan bij elkaar blijven, een relatie is ook samen investeren in die relatie, samen vechten voor die relatie, samen blijven kijken hoe je elkaar tegemoet blijft komen.



Op welke manier investeerde hij in de relatie en nam hij daarbij ook jouw gevoelens mee in zijn overwegingen?



Een relatie is aan verandering onderhevig. Situaties veranderen. Mensen groeien of blijven stilstaan. En in die veranderingen is het de kunst elkaar te blijven vinden.



Als iemand er vanuit gaat dat de ander toch wel blijft, geeft dat aan de ene kant zekerheid als je beseft dat je alletwee elkaar gelukkig wil zien, maar het kan ook verzanden in gemakzucht. De ander gaat toch niet bij me weg dus ik kan doen en laten zoals ik het wil.



Beloven niet weg te gaan, is geen belofte in alle omstandigheden, als de ander jou vastpint in een situatie waarin geen plek is om te groeien, geen plek is om elkaar tegemoet te blijven komen. Het is een belofte gemaakt met het idee dat je alletwee het beste met elkaar voorhebt. Het is geen belofte bij elkaar te blijven als blijkt dat de ander dit alleen wil onder zijn eigen voorwaarden maar waarbij jouw voorwaarden niet worden meegenomen.



Jij ging er vanuit dat jouw voorwaarden voldaan zouden blijven, dat jouw wensen er ook toe zouden doen en had niet voorzien dat op den duur je bemerkte dat er ongelijkheid bestond in de manier waarop jullie seks hadden.



Seks in het begin kan spannend en leuk zijn, het is nieuw, je doet nieuwe ervaringen op, maar ook voor vrouwen is het belangrijk op de langere duur om te bemerken dat hun wensen daarin ook een rol moeten gaan krijgen. Je groeit, je ontwikkelt, je verandert en in een relatie komen op den duur dingen aan het licht die je in het begin niet opvielen.



Als je merkt dat je beloften hebt gedaan binnen een bepaald kader en het kader verandert, is het de kunst dat duidelijk te maken aan die ander. Het is vervelend als je het idee hebt dat de ander niet snapt dat de kaders zijn veranderd en dat deze meetellen in de belofte die is gedaan. Beloftes zijn daarom ook een heel lastig iets waarbij het gaat om de intentie binnen de kaders maar je kan niet alle kaders voorzien en meenemen in de clausule. Je stelt geen contract op waarbij je vantevoren kan zeggen wat wel en niet binnen de clausule valt.



De vraag is dan heb je het hem duidelijk genoeg gemaakt voor zover dat mogelijk was van jouw kant en kon hij het niet begrijpen of zag hij in de belofte de aanleiding voor het feit dat hij niet zou hoeven te veranderen? Ziet hij daarin zijn eigen onvermogen of blijft hij dat zien als alleen iets van jou?



Helaas gaan relaties uit en hoopte je vaak dat iemand bij je bleef voor het leven. En hoe erg ook, helaas gaat dat regelmatig mis en is het al fijn als je iemand met die intentie kan vinden maar de uitvoering moet ook mogelijk zijn. Iemand bij je willen houden voor alleen je eigen genot zonder te kijken hoe dat dan voor die ander is, is ook niet eerlijk, is ook niet wat iemand zou moeten willen.



Het leven kan inderdaad soms leeg zijn zonder degene waar je een toekomst mee zag, waar je van hield, waar je oud mee wilde worden en deze persoon dan weg gaat en je nog zo weinig andere dingen hebt. Evenwel kan ik een ander nooit verplichten bij mij te blijven, hoe graag ik dat soms ook zou willen, want wat ik nog meer wil, is dat iemand bij mij blijft omdat ze dat zelf willen.



Hopelijk kan hij daar voor zichzelf ook nog een weg in vinden. Waarin hij toch die lastige kant op moet waarbij hij toch zelf die verantwoordelijkheid weer heeft. En wellicht kan een vriendschap hem en jou daarin ondersteunen, dat je nog wel wat voor elkaar betekent. Dat jullie daar een weg in vinden om ook daarin elkaar los te kunnen laten en op een andere manier vast te houden en hij en jij zich ook open kunnen stellen voor een ander pad.



Ofwel dat hij alsnog kijkt naar wat zijn en jouw aandeel is, op het gebied van het niet meer klikken qua seks. Dat jullie daar allebei een andere manier in vinden om er naar te kijken.

De belofte doorzien, het aandeel van beiden zien, de relatie zien als een dynamiek tussen 2 personen en hun intenties in plaats van vast te pinnen op de letterlijke belofte die gezien werd als zekerheid, is al een stap vooruit als jij en misschien ook hij dat kunnen.

quote:dropje1979 schreef op 20 juli 2014 @ 13:38:

Ik voelde mij niet meer tot hem aangetrokken. Nog een tijd zo doorgegaan totdat ik echt niet meer kon. Maar ik voel mij dan zo schuldig.

Die kerel mag echt blij zijn dat jij de knoop hebt doorgehakt. Anders hadden jullie nu nog steeds een seksloos bestaan gehad.



Echt serieus, je bent veel te goeiig van aard. Je hebt jezelf en je ex gered van een miserabel seksloos huwelijk. En wonder boven wonder hebben jullie nog steeds een vriendschappelijke relatie. Dat is niet om je schuldig te voelen, dat is om trots op te zijn.

Denk je dat er nog kans is dat hij het anders kan gaan zien? Is gaan zien?

Jij maakte een einde aan zijn droom? Dat heeft hij toch zelf mede veroorzaakt? Hij had meer energie in jullie mogen steken, meer zijn best moeten doen. Een huwelijk is blijven werken aan jullie relatie. Hij heeft dat verzaakt. Hij is degene geweest die zijn eigen droom om zeep heeft geholpen. Jij bent daar niet verantwoordelijk voor.



Als hij graag zijn motorrijbewijs wil halen, maar hij zakt keer op keer omdat hij geen lessen wil volgen maar wel examen wil doen. Moet de examinator zich dan schuldig gaan voelen omdat hij hem steeds laat zakken, terwijl het zijn droom is, zijn uitgestippelde toekomst? Nee toch? Die examinator zegt dan toch ook: als jij geen zin hebt om te lessen, dan laat ik je niet slagen!



En zo is het hier ook: als hij niet werkt voor zijn droom, gaat zijn droom ook niet in vervulling. Stop met je schuldig voelen, je kan niet in je eentje een huwelijk redden. Daar zijn 2 voor nodig.

Voel je niet schuldig! Je hebt hem een dienst bewezen.beter dat je nu al uit elkaar bent,;dan over zoveel jaar en er zijn kinderen bij betrokken. Zodra je ziet dat het ook goed met hem gaat,zul je je niet meer schuldig voelen.jij bent niet verantwoordelijk voor zijn geluk.

Ja,ik herken wat je schrijft.

Voor mij is de scheiding nu 5 jaar geleden, en ik voel heel af en toe nog een steek van schuldgevoel als ineens een beeld bij me opkomt van hoe hij huilde toen ik zei dat ik niet meer met hem door wilde.

Maar dat gebeurd veel minder vaak nu dan in het begin.

Het slijt wel, echt.

Het is gewoon een rotgedachte he?

Omdat ik zo nodig een egoïstisch besluit moest nemen, heb ik zijn leven verandert op een manier die hij helemaal niet wilde.

En hij heeft niets gedaan om dat te verdienen.

Maar het slijt wel, en als je op een gegeven moment ziet dat hij weer gelukkig is, dan is het zo goed als over.

Ja heel herkenbaar. 3 jaar uit elkaar. Het komt en gaat met vlagen. Ook ik heb het gevoel dat de scheiding vooral aan mij is te wijten, en had ik maar dit, en had ik maar zo. Maar ja, zo is het niet gegaan.

Ik vind oprecht dat mijn exman een betere vrouw verdient die dat vuur ook voor hem voelt.



Maar vaak voel ik me schuldig omdat ik zijn leven op z'n kop het gezet en onze gezamenlijke toekomst afgepakt heb, en dat wilde hij zo graag.