Snel huilen

22-07-2014 12:47 354 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo,

Ik heb volgende vervelend probleem - ik heb een leuke relatie met mijn vriend (iets langer dan een jaar) maar elke keer dat er me iets dwars zit of we hebben een discussie, begin ik onmiddellijk te huilen.

Ik snap zelf niet waarom want meestal gaat het om iets redelijk banaal (vb ik vind dat hij nors doet, of dat hij te laat thuis was gisteren)

Maar toch krijg ik het niet gezegd zonder tranen...



Dacht dat het misschien hormonaal zou zijn, maar stoppen met de pil heeft niets geholpen.



Wat scheelt er met me? Iemand die kan helpen?



Alvast bedankt!
quote:NYC schreef op 24 juli 2014 @ 08:55:

[...]





Heb er eens over nagedacht en denk dat het te maken heeft met dat ik 't lastig vind om in te schatten hoe "ernstig" de situatie is. Tussen een meningsverschil of een andere visie en echt een ruzie of onoplosbare situatie etc. De nuances daarin zien vind ik lastig. Ik kan daarin te zwart-wit denken.



In hele alledaagse dingen (niet werk gerelateerd) ben ik er soms ook gewoon verbaasd over wat het nut/doel of de meerwaarde is van het maken van opmerkingen. Laat ik het even geen kritiek noemen. Gewoon opmerkingen als: "Dat rokje is wel een beetje kort" of "Ik had dat schilderij 3 cm hoger gehangen" of "Die kleur op de muur is wel een beetje fel hè?" Het zijn opmerkingen die ik uit mijzelf nooit zou maken naar een ander (wel als ik iets heel leuk of mooi vind trouwens) maar denk dan ook vaak: wat is voor iemand de meerwaarde om aan anderen steeds ongevraagd mede te delen hoe je ergens over denkt?

Dit! Ik heb het idee dat ik altijd achter de feiten aan ren wat betreft de interactie tussen mensen, van een afstandje begrijp ik dat proces maar er midden in, dat ik deel neem, dan heb ik dat overzicht niet meer. Een tijdje loopt het dan via mijn geobserveerd idee er van, tot dat iemand zich 'anders' gedraagt dan mijn observatie en dan snap ik het niet zo goed meer...



Herkenbaar of zeg ik nu echt iets raars..?
quote:kobaar schreef op donderdag 24 juli 2014 07:49 Oh de discussie is hier al geevolueerd naar het verschil tussen afwijzing en kritiek en realistische zelfbeelden! interessant.



Even een update over mijn probleem intussen...want gisteren was het weer zover. Vriend en ik hadden een heel leuk avondje gehad, maar kwamen thuis en hij werd boos over iets dat hem aan mij stoorde. Ok dacht ik, geen probleem, goed dat hij dit zegt, moeten we even uitpraten. Er vallen wat woorden, hij loopt weg naar boven. Na een tijdje ga ik bij hem en vraag (nog steeds heel rustig) waarom ben je precies boos en wat heb ik niet goed gedaan.

Hij pakt me beet en begint dan uit te leggen wat er hem juist stoorde, niet meer boos, maar gewoon, lief. En ik dacht zo hard 'niet huilen!!!!! straks manipuleer je hem!!!! Het is kinderachtig!!! Je kan het tegenhouden!!!!!

Maar.... Ja dus toch tranen...

Uiteindelijk hebben we het dan redelijk snel allemaal uitgeklaard en zijn we met een knuffel in slaap gevallen maar aaah ik had het echt droog willen houden...



Ai ai nu zijn jullie allemaal ontgoocheld..? Waarom moest je huilen? Wat voelde je en wat dacht je? Jammer dat het niet zonder drama gelukt is.
quote:NYC schreef op donderdag 24 juli 2014 08:55 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="sabbaticalmeds in "Snel huilen"" class="messagelink">sabbaticalmeds schreef op 23 juli 2014 @ 23:09</a>:</b>

[...]



Je wilt dus horen dat het allemaal niet zo erg is. Je wilt dus geruststelling ipv kritiek. Maar als je geruststelling wilt, waarvoor heb je die geruststelling dan nodig?</div></blockquote>



Heb er eens over nagedacht en denk dat het te maken heeft met dat ik 't lastig vind om in te schatten hoe "ernstig" de situatie is. Tussen een meningsverschil of een andere visie en echt een ruzie of onoplosbare situatie etc. De nuances daarin zien vind ik lastig. Ik kan daarin te zwart-wit denken.



In hele alledaagse dingen (niet werk gerelateerd) ben ik er soms ook gewoon verbaasd over wat het nut/doel of de meerwaarde is van het maken van opmerkingen. Laat ik het even geen kritiek noemen. Gewoon opmerkingen als: "Dat rokje is wel een beetje kort" of "Ik had dat schilderij 3 cm hoger gehangen" of "Die kleur op de muur is wel een beetje fel hè?" Het zijn opmerkingen die ik uit mijzelf nooit zou maken naar een ander (wel als ik iets heel leuk of mooi vind trouwens) maar denk dan ook vaak: wat is voor iemand de meerwaarde om aan anderen steeds ongevraagd mede te delen hoe je ergens over denkt?

Waarom mag een ander geen kritiek hebben of anders gezegd; waarom uit jij geen kritiek op anderen?

En waarom zoek je wel geruststelling? En waarvoor?
quote:strikjemetstippels schreef op donderdag 24 juli 2014 09:17 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="NYC in "Snel huilen"" class="messagelink">NYC schreef op 24 juli 2014 @ 08:55</a>:</b>

[...]





Heb er eens over nagedacht en denk dat het te maken heeft met dat ik 't lastig vind om in te schatten hoe "ernstig" de situatie is. Tussen een meningsverschil of een andere visie en echt een ruzie of onoplosbare situatie etc. De nuances daarin zien vind ik lastig. Ik kan daarin te zwart-wit denken.



In hele alledaagse dingen (niet werk gerelateerd) ben ik er soms ook gewoon verbaasd over wat het nut/doel of de meerwaarde is van het maken van opmerkingen. Laat ik het even geen kritiek noemen. Gewoon opmerkingen als: "Dat rokje is wel een beetje kort" of "Ik had dat schilderij 3 cm hoger gehangen" of "Die kleur op de muur is wel een beetje fel hè?" Het zijn opmerkingen die ik uit mijzelf nooit zou maken naar een ander (wel als ik iets heel leuk of mooi vind trouwens) maar denk dan ook vaak: wat is voor iemand de meerwaarde om aan anderen steeds ongevraagd mede te delen hoe je ergens over denkt?</div></blockquote>

Dit! Ik heb het idee dat ik altijd achter de feiten aan ren wat betreft de interactie tussen mensen, van een afstandje begrijp ik dat proces maar er midden in, dat ik deel neem, dan heb ik dat overzicht niet meer. Een tijdje loopt het dan via mijn geobserveerd idee er van, tot dat iemand zich 'anders' gedraagt dan mijn observatie en dan snap ik het niet zo goed meer...



Herkenbaar of zeg ik nu echt iets raars..? Je zegt dat je wilt dat mensen zich gedragen naar jouw verwachtingen. Doen ze dat niet raak je in de war. Waarom moet iedereen doen wat jij denkt? En wat betekent het, volgens jou, als ze dat niet doen?
quote:sabbaticalmeds schreef op 24 juli 2014 @ 11:22:

[...]



Je zegt dat je wilt dat mensen zich gedragen naar jouw verwachtingen. Doen ze dat niet raak je in de war. Waarom moet iedereen doen wat jij denkt? En wat betekent het, volgens jou, als ze dat niet doen?Nee, ze moeten niet doen wat ik denk...ik vind de dynamiek alleen soms moeilijk te begrijpen. En wat het betekent? Dat het aan mij ligt aan mijn visie, en dat mensen niet zo statisch zijn als machines.
Kobaar

Ik ben ook een huilebalk. Niet zozeer in de situaties die jij noemt, maar ik ben wel bekend met het niet tegen kunnen houden van tranen op momenten dat ik liever niet huil. Zo ga ik niet graag naar begrafenissen van mensen die ik niet zo goed heb gekend omdat ik dan altijd sta te janken alsof het mijn eigen moeder is. Ik kan dat niet tegenhouden. Bij een mooi fragment op tv, iets verdrietigs tijdens een gesprek of een mooi boek, is het ook steevast raak. En soms kan ik al vochtige ogen krijgen als ik me ergens druk om maak.



Wat mij helpt: accepteren dat ik nou eenmaal zo ben. Het is niet erg. De één kan niet huilen en zou willen dat hij/zij een uitlaadklep had, de ander is een wandelende gieter. Ik denk dat als je het accepteert, dat je er minder last van hebt. Dat werkte bij mij wel zo iig.



En soms zeg ik het ook wel, bijvoorbeeld tijdens een discussie met mijn man: ik moet nu huilen, maar daar kan ik niets aan doen.
quote:strikjemetstippels schreef op donderdag 24 juli 2014 11:27 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="sabbaticalmeds in "Snel huilen"" class="messagelink">sabbaticalmeds schreef op 24 juli 2014 @ 11:22</a>:</b>

[...]



Je zegt dat je wilt dat mensen zich gedragen naar jouw verwachtingen. Doen ze dat niet raak je in de war. Waarom moet iedereen doen wat jij denkt? En wat betekent het, volgens jou, als ze dat niet doen?</div></blockquote>Nee, ze moeten niet doen wat ik denk...ik vind de dynamiek alleen soms moeilijk te begrijpen. En wat het betekent? Dat het aan mij ligt aan mijn visie, en dat mensen niet zo statisch zijn als machines. Mensen passen zich niet aan wat jij kan begrijpen. Waarom je het niet begrijpt is me onduidelijk. Ook waarom je het moet begrijpen.
quote:Frutje schreef op donderdag 24 juli 2014 11:28 Kobaar

Ik ben ook een huilebalk. Niet zozeer in de situaties die jij noemt, maar ik ben wel bekend met het niet tegen kunnen houden van tranen op momenten dat ik liever niet huil. Zo ga ik niet graag naar begrafenissen van mensen die ik niet zo goed heb gekend omdat ik dan altijd sta te janken alsof het mijn eigen moeder is. Ik kan dat niet tegenhouden. Bij een mooi fragment op tv, iets verdrietigs tijdens een gesprek of een mooi boek, is het ook steevast raak. En soms kan ik al vochtige ogen krijgen als ik me ergens druk om maak.



Wat mij helpt: accepteren dat ik nou eenmaal zo ben. Het is niet erg. De één kan niet huilen en zou willen dat hij/zij een uitlaadklep had, de ander is een wandelende gieter. Ik denk dat als je het accepteert, dat je er minder last van hebt. Dat werkte bij mij wel zo iig.



En soms zeg ik het ook wel, bijvoorbeeld tijdens een discussie met mijn man: ik moet nu huilen, maar daar kan ik niets aan doen. Lees het topic even door. Je kan er best iets aan doen
Alle reacties Link kopieren
quote:blijfgewoonbianca schreef op 23 juli 2014 @ 22:32:

Huilen als uiting van machteloosheid

Een persoon die huilt maakt duidelijk dat er geen uitweg is,

dat er niets is wat hij kan doen, dat hij niet weet hoe uit de

negatieve situatie te komen. Wanneer er geen enkele andere

manier van reageren op een situatie meer overblijft, dan

komen de tranen. De persoon ziet geen mogelijkheden om

iets te veranderen aan de situatie en wordt als het ware overweldigd

door wat er is gebeurd. Een reden waarom gevoelens

van machteloosheid tot huilen aanleiding geven, kan

zijn dat het huilen zelf impliceert dat er geen andere gedragsalternatieven

beschikbaar zijn. Huilen vergt alle energie:

men kan niet intussen doorgaan met wat men aan het doen

is, men kan niet rustig praten over wat het probleem is, men

kan niet goed zien wat er aan de hand is, of nadenken over

hoe dan het probleem op te lossen. Met andere woorden,

huilen sluit alle andere gedragsopties tijdelijk uit.





http://www.tijdschriftdep ... DePsycholoog_nr2-2000.pdfDat vind ik dus echt onzin. Juist als ik begin te tranen ben ik in het praten erg rustig. Juist omdat het anders lijkt alsof je overstuur bent. En ik denk dan juist dubbel na over hoe ik iets overbreng, omdat het door het tranen verkeerd over kan komen.
Ik zou willen dat ik niet ging huilen. Partner kan er niet tegen en daardoor lopen simpele meningsverschillen uit op superruzies. Ik probeer het elke keer, maar ik huil uit frustratie en kan nog geen andere uiting vinden die de tranen tegen houdt.
quote:honingbijtje schreef op donderdag 24 juli 2014 11:33 Ik zou willen dat ik niet ging huilen. Partner kan er niet tegen en daardoor lopen simpele meningsverschillen uit op superruzies. Ik probeer het elke keer, maar ik huil uit frustratie en kan nog geen andere uiting vinden die de tranen tegen houdt.Waarom raak je gefrustreerd? Dat is ook iets dat je zelf in de hand hebt
Alle reacties Link kopieren
quote:NYC schreef op 24 juli 2014 @ 08:55:

[...]





Heb er eens over nagedacht en denk dat het te maken heeft met dat ik 't lastig vind om in te schatten hoe "ernstig" de situatie is. Tussen een meningsverschil of een andere visie en echt een ruzie of onoplosbare situatie etc. De nuances daarin zien vind ik lastig. Ik kan daarin te zwart-wit denken.



In hele alledaagse dingen (niet werk gerelateerd) ben ik er soms ook gewoon verbaasd over wat het nut/doel of de meerwaarde is van het maken van opmerkingen. Laat ik het even geen kritiek noemen. Gewoon opmerkingen als: "Dat rokje is wel een beetje kort" of "Ik had dat schilderij 3 cm hoger gehangen" of "Die kleur op de muur is wel een beetje fel hè?" Het zijn opmerkingen die ik uit mijzelf nooit zou maken naar een ander (wel als ik iets heel leuk of mooi vind trouwens) maar denk dan ook vaak: wat is voor iemand de meerwaarde om aan anderen steeds ongevraagd mede te delen hoe je ergens over denkt?



Mensen zeggen nou eenmaal van alles. Soms zinnig, soms onzinnig. Soms omdat ze zichzelf graag horen praten. Of denken dat je een mening hoort te hebben, of dat hun mening van groot belang is. Sommige mensen kunnen ook niet goed tegen stilte en beginnen dan maar over een kort rokje, of een schilderij.

Betrek jij vaak dat soort opmerkingen c.q. meningen op jezelf?



@ Kobaar, goed dat je i.i.g. en poging gewaagd hebt. Het zal wat oefening vergen en meer inzicht. Of misschien valt ineens het kwartje. Gedrag kan je niet altijd in een dag veranderen.
quote:sabbaticalmeds schreef op 24 juli 2014 @ 11:29:

[...]



Mensen passen zich niet aan wat jij kan begrijpen. Waarom je het niet begrijpt is me onduidelijk. Ook waarom je het moet begrijpen.Dat snap ik meds, dat ze zich niet aan passen en dat vraag ik ook niet van ze...maar ja, het sociale gedoe begrijpen is toch wel fijn, om ergens een beetje tussen te passen zeg maar. Jij hebt dat probleem kennelijk niet, maar als je de wereld om je heen niet altijd begrijpt is dat niet altijd even makkelijk. Dat leg ik niet bij anderen neer, ik weet dat dat mijn mankement is.
quote:strikjemetstippels schreef op donderdag 24 juli 2014 11:48 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="sabbaticalmeds in "Snel huilen"" class="messagelink">sabbaticalmeds schreef op 24 juli 2014 @ 11:29</a>:</b>

[...]



Mensen passen zich niet aan wat jij kan begrijpen. Waarom je het niet begrijpt is me onduidelijk. Ook waarom je het moet begrijpen.</div></blockquote>Dat snap ik meds, dat ze zich niet aan passen en dat vraag ik ook niet van ze...maar ja, het sociale gedoe begrijpen is toch wel fijn, om ergens een beetje tussen te passen zeg maar. Jij hebt dat probleem kennelijk niet, maar als je de wereld om je heen niet altijd begrijpt is dat niet altijd even makkelijk. Dat leg ik niet bij anderen neer, ik weet dat dat mijn mankement is. Dus je past er niet tussen omdat je de dynamiek niet begrijpt? Klopt dat wel?
Wil je eens een voorbeeld geven waaruit blijkt dat jij anderen niet begreep en er daarom niet tussenpaste?
quote:sabbaticalmeds schreef op 24 juli 2014 @ 11:49:

[...]



Dus je past er niet tussen omdat je de dynamiek niet begrijpt? Klopt dat wel?O ik heb genoeg vrienden en kennissen hoor die ook een beetje raar zijn gelukkig. Dus daar pas ik wel. Maar in veel situaties begrijp ik niet zo hoe ik me moet gedragen om er tussen te passen, dus een van de velen te zijn, en als ik dan zwijg of zo dan vinden ze je raar, terwijl ik het dan weer raar vind om uren lang onzinnige dingen te zeggen, een opmerking over het weer ok, maar een uur lang social talk over echt niets zeggende dingen, dat kan ik niet, ik zwijg liever als ik niks te melden heb. En in sommige omgevingen is dat raar, nors, arrogant, terwijl ik het gewoon niet zo beheers.
Alle reacties Link kopieren
Dat schijnbaar onzinnige gebabbel heeft ook een functie. O.a. Wittgenstein had daar een theorie over. Maar nu ga ik wel weer erg ver off topic.
quote:loquase schreef op 24 juli 2014 @ 11:59:

Dat schijnbaar onzinnige gebabbel heeft ook een functie. O.a. Wittgenstein had daar een theorie over. Maar nu ga ik wel weer erg ver off topic.zeker off topic haha maar ik weet wel dat het een functie heeft, maar bij mij gaat het niet van zelf. Ik ben heel goed in precies de verkeerde dingen zeggen, het voelt (en is) als acteren. Heb de basis wel onder de knie hoor
Alle reacties Link kopieren
quote:nina1966 schreef op 24 juli 2014 @ 11:32:

[...]



Dat vind ik dus echt onzin. Juist als ik begin te tranen ben ik in het praten erg rustig. Juist omdat het anders lijkt alsof je overstuur bent. En ik denk dan juist dubbel na over hoe ik iets overbreng, omdat het door het tranen verkeerd over kan komen.Dit ging over huilen uit machteloosheid, niet omdat iemand zegt dat je een leuk kind hebt gebaard.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Alle reacties Link kopieren
quote:lucifers schreef op 24 juli 2014 @ 07:53:

Nee hoor. Blijven oefenen. Waarom was hij boos? Was het terrecht?



We wandelden naar huis van een feestje, door de mensen, en hij had gezegd "volg mij maar" Ik was op een bepaald moment voor hem gaan lopen en toen werd hij boos "jij kan toch ook nooit eens gewoon volgen" en "je wil altijd alles zelf doen"

Is dat terecht, misschien niet - maar als hij zich hieraan stoort dan vind ik wel dat hij dat mag zeggen. Het boos zijn duurde ook niet lang, thuis legde hij het dan rustig uit waarom hem dat al een paar keer had geërgerd.



Hij zei er toen ook bij 'daarom zie ik je ook zo enorm graag' en toen kon ik het zeker niet meer houden.

Dus wat ik dacht en voelde toen ik huilde: combinatie van ontroering, en ook 'ohnee ik wil geen ruzie, de relatie mag niet mislukken' dus dat zal dan angst zijn?
Ik vind je vriend nu wat raar worden eigenlijk. Boos worden omdat jij voorop gaat lopen en bij thuiskomst dan ook nog boos naar boven gaan? Zit ie vaker zo te zeiken om niks??
quote:strikjemetstippels schreef op 24 juli 2014 @ 11:53:

[...]



O ik heb genoeg vrienden en kennissen hoor die ook een beetje raar zijn gelukkig. Dus daar pas ik wel. Maar in veel situaties begrijp ik niet zo hoe ik me moet gedragen om er tussen te passen, dus een van de velen te zijn, en als ik dan zwijg of zo dan vinden ze je raar, terwijl ik het dan weer raar vind om uren lang onzinnige dingen te zeggen, een opmerking over het weer ok, maar een uur lang social talk over echt niets zeggende dingen, dat kan ik niet, ik zwijg liever als ik niks te melden heb. En in sommige omgevingen is dat raar, nors, arrogant, terwijl ik het gewoon niet zo beheers.Hoe weet je dan dat ze je raar, nors en arrogant vinden? Zeggen ze dat?
quote:kobaar schreef op 24 juli 2014 @ 12:25:

[...]





We wandelden naar huis van een feestje, door de mensen, en hij had gezegd "volg mij maar" Ik was op een bepaald moment voor hem gaan lopen en toen werd hij boos "jij kan toch ook nooit eens gewoon volgen" en "je wil altijd alles zelf doen"

Is dat terecht, misschien niet - maar als hij zich hieraan stoort dan vind ik wel dat hij dat mag zeggen. Het boos zijn duurde ook niet lang, thuis legde hij het dan rustig uit waarom hem dat al een paar keer had geërgerd.



Hij zei er toen ook bij 'daarom zie ik je ook zo enorm graag' en toen kon ik het zeker niet meer houden.

Dus wat ik dacht en voelde toen ik huilde: combinatie van ontroering, en ook 'ohnee ik wil geen ruzie, de relatie mag niet mislukken' dus dat zal dan angst zijn?ehm sorry hoor, maar je vriend lijkt een beetje niet goed bij zijn hoofd. In plaats van te huilen zou je beter tegen hem kunnen zeggen dat hij niet bepaalt waar jij loopt. En waarom mag de relatie niet mislukken? Ben je bang dat je nooit meer een man tegen het lijft loopt?
Denk dat ik kritiek wel op mijzelf betrek ja. Ook heb ik dan het gevoel dat ik iets moet veranderen, dat ik moet luisteren. Dat druist dan soms in tegen wat ik zelf eigenlijk wil. Ik sla dan aan het twijfelen en dat vind ik enorm vervelend.



Waarom ik zelf niet ongevraagd kritiek/mijn mening geef naar anderen toe? Geen idee eigenlijk, zo ben ik niet. Het is ook niet zo dat ik mijzelf stiekem de hele tijd aan het inhouden ben maar eigenlijk dolgraag wil zeggen dat ik iemands nieuwe bank een oerlelijk ding vind. Maar mocht ik die gedachte wel hebben dan zou ik wel drie keer nadenken voor ik hem uitspreek. Andere mensen lijken dat minder te doen.



Het is me trouwens ook opgevallen dat mensen deze kritiek uiten waar de persoon in kwestie zelf niet bij is, dus dat ze dan achtera gaan zeggen: "Had je dat rokje van tante Jo gezien, vind ik niet kunnen meer, zo kort." of "Die bank die Selma en Jan hebben uitgekozen. Vind het meer iets voor een bejaarde."



Dat soort kritiek-vormen, die vind ik moeilijk. Of ze nu over mij gaan en recht in mijn gezicht gezegd worden of dat ze deze kritiek achter iemands rug om bespreken.



Of is het eigenlijk geen kritiek waar ik het nu over heb? Dit soort opmerkingen bedoel ik in elk geval. Die negatieve. Met de positieve heb ik vanzelfsprekend geen moeite, maar waarom moeten de negatieve zo vaak worden uitgesproken?
quote:sabbaticalmeds schreef op 24 juli 2014 @ 13:14:

[...]



Hoe weet je dan dat ze je raar, nors en arrogant vinden? Zeggen ze dat?

Ja!

Een goede vriend van me zei in alle eerlijkheid dat hij dat ook kan begrijpen, dat mensen dat denken. Volgens hem verwarren ze mijn afwachtende houding met arrogantie. Ik probeer dat wel te veranderen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven