Overig
alle pijlers
U zeggen moet dat nog?
donderdag 24 juli 2014 11:32
quote:nucky schreef op donderdag 24 juli 2014 11:19 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="sabbaticalmeds in "U zeggen moet dat nog?"" class="messagelink">sabbaticalmeds schreef op 24 juli 2014 @ 11:12</a>:</b>
In een professionele/ formele relatie hoort het.</div></blockquote>
Op alle plekken waar ik gewerkt heb was het echt not done om mensen (collega's) met u aan te spreken. Zelfs in het geval ik de stagiair was en de ander de bijna pensioengerechtigde directeur. Maar dat ligt misschien aan de sector waar je in werkt (hoewel de sector waarin ik werk niet bepaald vooruitstrevend of hip te noemen is).
En mijn tandarts en huisarts zijn bijvoorbeeld ook hardnekkige tutoyeerders; dat vind ik verder niet erg, wel een beetje merkwaardig.
Het zal zeker aan de sector liggen. Ik heb het niet over collega's maar over een prof. relatie met derden klanten, zakenpartners etc.
Ik waardeer het ook niet als een snotjong je en jouwt tegen mij in een zakelijke omgeving.
In een professionele/ formele relatie hoort het.</div></blockquote>
Op alle plekken waar ik gewerkt heb was het echt not done om mensen (collega's) met u aan te spreken. Zelfs in het geval ik de stagiair was en de ander de bijna pensioengerechtigde directeur. Maar dat ligt misschien aan de sector waar je in werkt (hoewel de sector waarin ik werk niet bepaald vooruitstrevend of hip te noemen is).
En mijn tandarts en huisarts zijn bijvoorbeeld ook hardnekkige tutoyeerders; dat vind ik verder niet erg, wel een beetje merkwaardig.
Het zal zeker aan de sector liggen. Ik heb het niet over collega's maar over een prof. relatie met derden klanten, zakenpartners etc.
Ik waardeer het ook niet als een snotjong je en jouwt tegen mij in een zakelijke omgeving.
donderdag 24 juli 2014 11:37
Ik vind 'u' zeggen ook erg belangrijk en vind het best raar klinken als ik mensen 'je' hoor zeggen in een professionele situatie of tegen iemand die duidelijk ouder is. Zelf ben ik twintiger maar voel me absoluut niet oud als kinderen mij met 'u' aanspreken, vind het juist heel netjes, zo heb ik het zelf ook geleerd. Soms kan ik wel even twijfelen als iemand duidelijk rond mijn leeftijd is en er dus niet echt een leeftijdsverschil is, ik ga dan vaak mee met wat de ander doet.
Wat ik erg vreemd vind is dat officiele instanties ook aan het 'je' en ; jij'en zijn. Zo kreeg ik recent een brief van het uwv met wel 19 keer het woord 'je' of 'jouw' en geen enkele 'u'. Dat vond ik wel erg vreemd. Ook krijg ik geregeld 'je' en 'jij' terug bij reacties van klantenservices. Ondanks mijn beleefde mail krijg staat er opeens in de reactiemail 'Hallo voornaam'.
Wat ik erg vreemd vind is dat officiele instanties ook aan het 'je' en ; jij'en zijn. Zo kreeg ik recent een brief van het uwv met wel 19 keer het woord 'je' of 'jouw' en geen enkele 'u'. Dat vond ik wel erg vreemd. Ook krijg ik geregeld 'je' en 'jij' terug bij reacties van klantenservices. Ondanks mijn beleefde mail krijg staat er opeens in de reactiemail 'Hallo voornaam'.
donderdag 24 juli 2014 11:38
quote:nina1966 schreef op 24 juli 2014 @ 10:36:
U zeggen alleen tegen mensen met een bepaalde uitstraling. Een wat stijve echt nette uitstraling. Ook al is iemand duidelijk oud met een jolig gebloemt rokje aan en een "he meid mag ik er ff langs? " zeg ik geen u. Tegen een echt gedistingeerde dame die een "zou ik u even mogen passeren " er in gooit zeg ik U.
Dat heeft voor mij dus niet met leeftijd te maken maar met hoe iemand over komt. Eigenlijk kun je bij de meeste mensen wel zien of ze een U of een Je zijn.Het is overduidelijk dat niet iedereen met U aangesproken wenst te worden. Dus ook ik probeer die inschatting te maken. Daar is niks mis mee.
U zeggen alleen tegen mensen met een bepaalde uitstraling. Een wat stijve echt nette uitstraling. Ook al is iemand duidelijk oud met een jolig gebloemt rokje aan en een "he meid mag ik er ff langs? " zeg ik geen u. Tegen een echt gedistingeerde dame die een "zou ik u even mogen passeren " er in gooit zeg ik U.
Dat heeft voor mij dus niet met leeftijd te maken maar met hoe iemand over komt. Eigenlijk kun je bij de meeste mensen wel zien of ze een U of een Je zijn.Het is overduidelijk dat niet iedereen met U aangesproken wenst te worden. Dus ook ik probeer die inschatting te maken. Daar is niks mis mee.
donderdag 24 juli 2014 11:38
quote:nwdesie schreef op 24 juli 2014 @ 10:28:
Doe je het bij oudjes wel. Ik ben helemaal in de war..
Door je gebruik van het woord "oudjes", laat jij jezelf al erg kennen.
En als je hierdoor al in de war raakt, had je het topic beter bij "psyche" kunnen plaatsen.
In beginsel spreek ik m'n medemens sowieso aan met "u" en afhankelijk van hun reactie ga ik daar mee verder of niet.
Simpelweg een kwestie van fatsoen.
@Marianne, wordt jij dan zo vaak ergens op aangesproken dan?
Doe je het bij oudjes wel. Ik ben helemaal in de war..
Door je gebruik van het woord "oudjes", laat jij jezelf al erg kennen.
En als je hierdoor al in de war raakt, had je het topic beter bij "psyche" kunnen plaatsen.
In beginsel spreek ik m'n medemens sowieso aan met "u" en afhankelijk van hun reactie ga ik daar mee verder of niet.
Simpelweg een kwestie van fatsoen.
@Marianne, wordt jij dan zo vaak ergens op aangesproken dan?
donderdag 24 juli 2014 11:48
Het hangt af van de situatie. Ik ervaar het wel regelmatig als kwetsend om 'u' genoemd te worden. U schept afstand. Daarnaast zegt het in veel situaties 'jij hoort niet bij mij/ons'. Wanneer iemand 'u' tegen je zegt zet die gene je ongevraagd in een rol waar je je niet thuis in voelt.
In bepaalde situaties kan het passend zijn, maar vaak niet.
In bepaalde situaties kan het passend zijn, maar vaak niet.
donderdag 24 juli 2014 11:52
quote:kadanz schreef op donderdag 24 juli 2014 11:38 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="nina1966 in "U zeggen moet dat nog?"" class="messagelink">nina1966 schreef op 24 juli 2014 @ 10:36</a>:</b>
U zeggen alleen tegen mensen met een bepaalde uitstraling. Een wat stijve echt nette uitstraling. Ook al is iemand duidelijk oud met een jolig gebloemt rokje aan en een "he meid mag ik er ff langs? " zeg ik geen u. Tegen een echt gedistingeerde dame die een "zou ik u even mogen passeren " er in gooit zeg ik U.
Dat heeft voor mij dus niet met leeftijd te maken maar met hoe iemand over komt. Eigenlijk kun je bij de meeste mensen wel zien of ze een U of een Je zijn.</div></blockquote>Het is overduidelijk dat niet iedereen met U aangesproken wenst te worden. Dus ook ik probeer die inschatting te maken. Daar is niks mis mee. Je spreekt iedereen met u aan totdat je overeenstemming hebt elkaar te tutoyeren. Zo hoort het.
U zeggen alleen tegen mensen met een bepaalde uitstraling. Een wat stijve echt nette uitstraling. Ook al is iemand duidelijk oud met een jolig gebloemt rokje aan en een "he meid mag ik er ff langs? " zeg ik geen u. Tegen een echt gedistingeerde dame die een "zou ik u even mogen passeren " er in gooit zeg ik U.
Dat heeft voor mij dus niet met leeftijd te maken maar met hoe iemand over komt. Eigenlijk kun je bij de meeste mensen wel zien of ze een U of een Je zijn.</div></blockquote>Het is overduidelijk dat niet iedereen met U aangesproken wenst te worden. Dus ook ik probeer die inschatting te maken. Daar is niks mis mee. Je spreekt iedereen met u aan totdat je overeenstemming hebt elkaar te tutoyeren. Zo hoort het.
donderdag 24 juli 2014 11:54
quote:fleurinn schreef op 24 juli 2014 @ 11:48:
Het hangt af van de situatie. Ik ervaar het wel regelmatig als kwetsend om 'u' genoemd te worden. U schept afstand. Daarnaast zegt het in veel situaties 'jij hoort niet bij mij/ons'. Wanneer iemand 'u' tegen je zegt zet die gene je ongevraagd in een rol waar je je niet thuis in voelt.
In bepaalde situaties kan het passend zijn, maar vaak niet.
Precies.
'There is a time and a place' zeg maar.
Soms (vaak!) gaat het amicale boven het formele.
Als ik een moeder met babywagen moeilijk zie doen om de trein in te stappen dan zeg ik 'zal ik je even helpen'.
Als ze dan gaat zeiken dat ze liever met U aangesproken had willen worden dan tilt ze die kinderwagen zelf maar.
Het hangt af van de situatie. Ik ervaar het wel regelmatig als kwetsend om 'u' genoemd te worden. U schept afstand. Daarnaast zegt het in veel situaties 'jij hoort niet bij mij/ons'. Wanneer iemand 'u' tegen je zegt zet die gene je ongevraagd in een rol waar je je niet thuis in voelt.
In bepaalde situaties kan het passend zijn, maar vaak niet.
Precies.
'There is a time and a place' zeg maar.
Soms (vaak!) gaat het amicale boven het formele.
Als ik een moeder met babywagen moeilijk zie doen om de trein in te stappen dan zeg ik 'zal ik je even helpen'.
Als ze dan gaat zeiken dat ze liever met U aangesproken had willen worden dan tilt ze die kinderwagen zelf maar.
donderdag 24 juli 2014 11:58
quote:kadanz schreef op 24 juli 2014 @ 11:54:
[...]
Precies.
'There is a time and a place' zeg maar.
Soms (vaak!) gaat het amicale boven het formele.
Als ik een moeder met babywagen moeilijk zie doen om de trein in te stappen dan zeg ik 'zal ik je even helpen'.
Als ze dan gaat zeiken dat ze liever met U aangesproken had willen worden dan tilt ze die kinderwagen zelf maar.Dit.
[...]
Precies.
'There is a time and a place' zeg maar.
Soms (vaak!) gaat het amicale boven het formele.
Als ik een moeder met babywagen moeilijk zie doen om de trein in te stappen dan zeg ik 'zal ik je even helpen'.
Als ze dan gaat zeiken dat ze liever met U aangesproken had willen worden dan tilt ze die kinderwagen zelf maar.Dit.
donderdag 24 juli 2014 11:59
quote:sabbaticalmeds schreef op 24 juli 2014 @ 11:52:
[...]
Je spreekt iedereen met u aan totdat je overeenstemming hebt elkaar te tutoyeren. Zo hoort het.
Nee, zo hoort het niet altijd meer in de praktijk.
Ik vind het vreselijk om telkens te moeten zeggen tegen jongere collega's 'zeg maar gewoon je'. Ik heb geen 'u' nodig om met respect behandeld te worden.
Als de bank me daarentegen een brief stuurt, dan is u weer op z'n plaats. Nogmaals, het hangt van de situatie af, formeel vs. informeel.
[...]
Je spreekt iedereen met u aan totdat je overeenstemming hebt elkaar te tutoyeren. Zo hoort het.
Nee, zo hoort het niet altijd meer in de praktijk.
Ik vind het vreselijk om telkens te moeten zeggen tegen jongere collega's 'zeg maar gewoon je'. Ik heb geen 'u' nodig om met respect behandeld te worden.
Als de bank me daarentegen een brief stuurt, dan is u weer op z'n plaats. Nogmaals, het hangt van de situatie af, formeel vs. informeel.
donderdag 24 juli 2014 11:59
Eerste baantje werd verwacht dat je iedereen tutoyeerde, want dat was goed, geen afstand tussen chef en personeel. Heb me er nooit prettig bij gevoeld. Ander bedrijf, waar veel meer U gezegd werd, ging ik veel makkelijker met de chef om.
Collega-vrijwilligers nu, die 2 keer zo jong zijn als ik, zeg ik dat ze jij mogen zeggen, maar ze voelen zich blijkbaar prettiger bij U .
Ook prima.
Collega-vrijwilligers nu, die 2 keer zo jong zijn als ik, zeg ik dat ze jij mogen zeggen, maar ze voelen zich blijkbaar prettiger bij U .
Ook prima.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 24 juli 2014 12:00
quote:fleurinn schreef op 24 juli 2014 @ 11:48:
Het hangt af van de situatie. Ik ervaar het wel regelmatig als kwetsend om 'u' genoemd te worden. U schept afstand. Daarnaast zegt het in veel situaties 'jij hoort niet bij mij/ons'. Wanneer iemand 'u' tegen je zegt zet die gene je ongevraagd in een rol waar je je niet thuis in voelt.
In bepaalde situaties kan het passend zijn, maar vaak niet.
Andersom kan het ook. Ik word op mijn werk regelmatig gebeld door verkopers die soms beginnen met "hallo [voornaam], je spreekt met ... van ...". Ik neem inderdaad op met mijn voor- en achternaam, maar dat wil nog niet zeggen dat ik getutoyeerd wil worden en zeker niet in een zakelijke setting waar iemand wat van mij wil. En als een 16-jarig kassameisje "je" tegen me zegt, sta ik toch wel even te kijken. Als zij met "u" bedoelt dat ze niet bij mij hoort, vind ik dat helemaal prima. Sterker nog, bij de meeste mensen die "u" tegen mij zeggen, heb ik totaal niet de behoefte om erbij te horen.
Trouwens, ik ben opgevoed met het vousvoyeren tegen opa's, oma's, ooms en tantes en doe dat nog steeds. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik er niet bij hoor, het is een vorm van respect. Zij zijn nog van de oudere generatie waar je nu eenmaal "u" zei tegen ouderen. Wie ben ik om dan te zeggen "nee hoor, tegenwoordig is tutoyeren gebruikelijker, ik zeg lekker "jij"". Mijn neefjes tutoyeren mijn ouders en mij trouwens wel. Het verandert dus blijkbaar wel. Misschien bestaat "u" over 50 jaar niet meer.
Het hangt af van de situatie. Ik ervaar het wel regelmatig als kwetsend om 'u' genoemd te worden. U schept afstand. Daarnaast zegt het in veel situaties 'jij hoort niet bij mij/ons'. Wanneer iemand 'u' tegen je zegt zet die gene je ongevraagd in een rol waar je je niet thuis in voelt.
In bepaalde situaties kan het passend zijn, maar vaak niet.
Andersom kan het ook. Ik word op mijn werk regelmatig gebeld door verkopers die soms beginnen met "hallo [voornaam], je spreekt met ... van ...". Ik neem inderdaad op met mijn voor- en achternaam, maar dat wil nog niet zeggen dat ik getutoyeerd wil worden en zeker niet in een zakelijke setting waar iemand wat van mij wil. En als een 16-jarig kassameisje "je" tegen me zegt, sta ik toch wel even te kijken. Als zij met "u" bedoelt dat ze niet bij mij hoort, vind ik dat helemaal prima. Sterker nog, bij de meeste mensen die "u" tegen mij zeggen, heb ik totaal niet de behoefte om erbij te horen.
Trouwens, ik ben opgevoed met het vousvoyeren tegen opa's, oma's, ooms en tantes en doe dat nog steeds. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik er niet bij hoor, het is een vorm van respect. Zij zijn nog van de oudere generatie waar je nu eenmaal "u" zei tegen ouderen. Wie ben ik om dan te zeggen "nee hoor, tegenwoordig is tutoyeren gebruikelijker, ik zeg lekker "jij"". Mijn neefjes tutoyeren mijn ouders en mij trouwens wel. Het verandert dus blijkbaar wel. Misschien bestaat "u" over 50 jaar niet meer.
donderdag 24 juli 2014 12:20
Ik zeg altijd u tegen onbekenden of mensen die ouder zijn dan ik. Behalve als ik ze goed ken, zoals mijn ouders.
En soms twijfel ik of ik nu u moet zeggen of niet. Zoals bijvoorbeeld de ouders van een vriendin van mij, daar is het een soort tweede huis voor me en kom daar al van kinds af aan. Heb ze altijd met 'je' aangesproken maar de laatste jaren heb ik het mezelf zo ingestampt om ouderen met 'u' aan te spreken dat ik ze soms met u aanspreek ook al geven ze aan dat ik gewoon je mag zeggen. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld bij mijn opa en oma.
En bij mensen tussen de 20 en 30 twijfel ik ook nog wel. Ik heb zelf genoeg vrienden in die leeftijd die ik nooit met u zal aanspreken, ben zelf 18. Dan vraag ik me af of het misschien juist beleefder is om iemand met 'je' aan te spreken zodat persoon in kwestie zich niet ouder hoeft te voelen dan dat ie is.
En soms twijfel ik of ik nu u moet zeggen of niet. Zoals bijvoorbeeld de ouders van een vriendin van mij, daar is het een soort tweede huis voor me en kom daar al van kinds af aan. Heb ze altijd met 'je' aangesproken maar de laatste jaren heb ik het mezelf zo ingestampt om ouderen met 'u' aan te spreken dat ik ze soms met u aanspreek ook al geven ze aan dat ik gewoon je mag zeggen. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld bij mijn opa en oma.
En bij mensen tussen de 20 en 30 twijfel ik ook nog wel. Ik heb zelf genoeg vrienden in die leeftijd die ik nooit met u zal aanspreken, ben zelf 18. Dan vraag ik me af of het misschien juist beleefder is om iemand met 'je' aan te spreken zodat persoon in kwestie zich niet ouder hoeft te voelen dan dat ie is.
donderdag 24 juli 2014 12:23
Ik zei ook altijd U tegen ooms tantes opa oma ouders.
Mijn nichten en neven (ook allemaal volwassen) doen dat nog steeds tegen mij, Geen probleem, ook niet als ze jij zouden zeggen. Heb ooit willen voorstellen om jij te zeggen, en toen hoorde ik nichtje zeggen: "Pietje zegt jij tegen zijn tantes, vind ik zo stom" , dus oke laat maar, zeg lekker u.
Dus nu zeggen ze als ze me tegenkomen: Hallo tantetje hoe is het met u? Die U creëert dus echt geen afstand
Mijn nichten en neven (ook allemaal volwassen) doen dat nog steeds tegen mij, Geen probleem, ook niet als ze jij zouden zeggen. Heb ooit willen voorstellen om jij te zeggen, en toen hoorde ik nichtje zeggen: "Pietje zegt jij tegen zijn tantes, vind ik zo stom" , dus oke laat maar, zeg lekker u.
Dus nu zeggen ze als ze me tegenkomen: Hallo tantetje hoe is het met u? Die U creëert dus echt geen afstand
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 24 juli 2014 12:24
quote:nerdopviva schreef op 24 juli 2014 @ 12:00:
[...]
Andersom kan het ook. Ik word op mijn werk regelmatig gebeld door verkopers die soms beginnen met "hallo [voornaam], je spreekt met ... van ...". Ik neem inderdaad op met mijn voor- en achternaam, maar dat wil nog niet zeggen dat ik getutoyeerd wil worden en zeker niet in een zakelijke setting waar iemand wat van mij wil. En als een 16-jarig kassameisje "je" tegen me zegt, sta ik toch wel even te kijken. Als zij met "u" bedoelt dat ze niet bij mij hoort, vind ik dat helemaal prima. Sterker nog, bij de meeste mensen die "u" tegen mij zeggen, heb ik totaal niet de behoefte om erbij te horen.
Trouwens, ik ben opgevoed met het vousvoyeren tegen opa's, oma's, ooms en tantes en doe dat nog steeds. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik er niet bij hoor, het is een vorm van respect. Zij zijn nog van de oudere generatie waar je nu eenmaal "u" zei tegen ouderen. Wie ben ik om dan te zeggen "nee hoor, tegenwoordig is tutoyeren gebruikelijker, ik zeg lekker "jij"". Mijn neefjes tutoyeren mijn ouders en mij trouwens wel. Het verandert dus blijkbaar wel. Misschien bestaat "u" over 50 jaar niet meer.Ik merk dat er ook steeds meer zakelijke telefoontjes zijn waarbij mensen (met name administratief medewerkers en helpdesk medewerkers e.d.) zich alleen met de voornaam melden. Als je ze dan terug moet bellen en je vraagt aan de telefoniste of ze je kan doorverbinden met "Janneke", krijg je de vraag "Janneke Smit of Janneke Pietersen?" En dat weet je dan niet. Heel vervelend.
[...]
Andersom kan het ook. Ik word op mijn werk regelmatig gebeld door verkopers die soms beginnen met "hallo [voornaam], je spreekt met ... van ...". Ik neem inderdaad op met mijn voor- en achternaam, maar dat wil nog niet zeggen dat ik getutoyeerd wil worden en zeker niet in een zakelijke setting waar iemand wat van mij wil. En als een 16-jarig kassameisje "je" tegen me zegt, sta ik toch wel even te kijken. Als zij met "u" bedoelt dat ze niet bij mij hoort, vind ik dat helemaal prima. Sterker nog, bij de meeste mensen die "u" tegen mij zeggen, heb ik totaal niet de behoefte om erbij te horen.
Trouwens, ik ben opgevoed met het vousvoyeren tegen opa's, oma's, ooms en tantes en doe dat nog steeds. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik er niet bij hoor, het is een vorm van respect. Zij zijn nog van de oudere generatie waar je nu eenmaal "u" zei tegen ouderen. Wie ben ik om dan te zeggen "nee hoor, tegenwoordig is tutoyeren gebruikelijker, ik zeg lekker "jij"". Mijn neefjes tutoyeren mijn ouders en mij trouwens wel. Het verandert dus blijkbaar wel. Misschien bestaat "u" over 50 jaar niet meer.Ik merk dat er ook steeds meer zakelijke telefoontjes zijn waarbij mensen (met name administratief medewerkers en helpdesk medewerkers e.d.) zich alleen met de voornaam melden. Als je ze dan terug moet bellen en je vraagt aan de telefoniste of ze je kan doorverbinden met "Janneke", krijg je de vraag "Janneke Smit of Janneke Pietersen?" En dat weet je dan niet. Heel vervelend.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
donderdag 24 juli 2014 12:24
quote:nerdopviva schreef op 24 juli 2014 @ 12:00:
[...]
Andersom kan het ook. Ik word op mijn werk regelmatig gebeld door verkopers die soms beginnen met "hallo [voornaam], je spreekt met ... van ...". Ik neem inderdaad op met mijn voor- en achternaam, maar dat wil nog niet zeggen dat ik getutoyeerd wil worden en zeker niet in een zakelijke setting waar iemand wat van mij wil. En als een 16-jarig kassameisje "je" tegen me zegt, sta ik toch wel even te kijken. Als zij met "u" bedoelt dat ze niet bij mij hoort, vind ik dat helemaal prima. Sterker nog, bij de meeste mensen die "u" tegen mij zeggen, heb ik totaal niet de behoefte om erbij te horen.
Trouwens, ik ben opgevoed met het vousvoyeren tegen opa's, oma's, ooms en tantes en doe dat nog steeds. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik er niet bij hoor, het is een vorm van respect. Zij zijn nog van de oudere generatie waar je nu eenmaal "u" zei tegen ouderen. Wie ben ik om dan te zeggen "nee hoor, tegenwoordig is tutoyeren gebruikelijker, ik zeg lekker "jij"". Mijn neefjes tutoyeren mijn ouders en mij trouwens wel. Het verandert dus blijkbaar wel. Misschien bestaat "u" over 50 jaar niet meer.
Jij schept dus zelf verwarring. Als je niet getutoyeerd wilt worden, moet je niet opnemen met je voornaam. Het is raar om tegen iemand die opneemt met 'Ria Jansen' te zeggen: 'Goedemiddag mevrouw Ria Jansen, mag ik u iets vragen?' Je nodigt met je manier van opnemen uit om te zeggen: 'Hallo Ria, mag ik je iets vragen?'
Als je dat niet wilt, moet je opnemen met 'mevrouw Jansen'. Dan zeggen mensen heus niet snel 'Hallo mevrouw Jansen, mag ik je wat vragen'.
[...]
Andersom kan het ook. Ik word op mijn werk regelmatig gebeld door verkopers die soms beginnen met "hallo [voornaam], je spreekt met ... van ...". Ik neem inderdaad op met mijn voor- en achternaam, maar dat wil nog niet zeggen dat ik getutoyeerd wil worden en zeker niet in een zakelijke setting waar iemand wat van mij wil. En als een 16-jarig kassameisje "je" tegen me zegt, sta ik toch wel even te kijken. Als zij met "u" bedoelt dat ze niet bij mij hoort, vind ik dat helemaal prima. Sterker nog, bij de meeste mensen die "u" tegen mij zeggen, heb ik totaal niet de behoefte om erbij te horen.
Trouwens, ik ben opgevoed met het vousvoyeren tegen opa's, oma's, ooms en tantes en doe dat nog steeds. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik er niet bij hoor, het is een vorm van respect. Zij zijn nog van de oudere generatie waar je nu eenmaal "u" zei tegen ouderen. Wie ben ik om dan te zeggen "nee hoor, tegenwoordig is tutoyeren gebruikelijker, ik zeg lekker "jij"". Mijn neefjes tutoyeren mijn ouders en mij trouwens wel. Het verandert dus blijkbaar wel. Misschien bestaat "u" over 50 jaar niet meer.
Jij schept dus zelf verwarring. Als je niet getutoyeerd wilt worden, moet je niet opnemen met je voornaam. Het is raar om tegen iemand die opneemt met 'Ria Jansen' te zeggen: 'Goedemiddag mevrouw Ria Jansen, mag ik u iets vragen?' Je nodigt met je manier van opnemen uit om te zeggen: 'Hallo Ria, mag ik je iets vragen?'
Als je dat niet wilt, moet je opnemen met 'mevrouw Jansen'. Dan zeggen mensen heus niet snel 'Hallo mevrouw Jansen, mag ik je wat vragen'.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
donderdag 24 juli 2014 12:29
quote:fleurinn schreef op 24 juli 2014 @ 11:48:
Het hangt af van de situatie. Ik ervaar het wel regelmatig als kwetsend om 'u' genoemd te worden. U schept afstand. Daarnaast zegt het in veel situaties 'jij hoort niet bij mij/ons'. Wanneer iemand 'u' tegen je zegt zet die gene je ongevraagd in een rol waar je je niet thuis in voelt.
In bepaalde situaties kan het passend zijn, maar vaak niet.Ik ervaar het juist als prettig die afstand.
Het hangt af van de situatie. Ik ervaar het wel regelmatig als kwetsend om 'u' genoemd te worden. U schept afstand. Daarnaast zegt het in veel situaties 'jij hoort niet bij mij/ons'. Wanneer iemand 'u' tegen je zegt zet die gene je ongevraagd in een rol waar je je niet thuis in voelt.
In bepaalde situaties kan het passend zijn, maar vaak niet.Ik ervaar het juist als prettig die afstand.
donderdag 24 juli 2014 12:32
Dat ligt toch helemaal aan de situatie? Bij een nieuwe baan zou ik netjes u zeggen. Net als bij oudere mensen, docenten, artsen, winkelbediende. Ook soms bij onbekenden waar je even een praatje mee maakt. Maar soms ook helemaal niet. Zoals het voorbeeld hierboven (moeder met kinderwagen) zou ik ook je zeggen. Meestal ook als iemand zich voorstelt met zijn voornaam. Er zijn echter "gevallen" waarbij dat niet lukt. Vooral bij ouderen heb ik dat. Ik heb eens een leidinggevende gehad, hoge functie, maar zo'n vaderlijk type die wilde dat ik hem tutoyeerde. Maar het lukte gewoon niet. Iets met gezag en respect of zo.
donderdag 24 juli 2014 12:37
Tegen mensen die ik niet ken en die (duidelijk) ouder zijn dan ik, zeg ik u. Ik zeg tegen mijn opa's en oma's ook u. Ik merk wel dat het lastiger is om mijn kind dit laatste te leren, omdat zijn neefjes en nichtjes het geen van allen doen en ik zelf ook geen u zeg tegen mijn ouders (zoals mijn ouders wel doen tegen hun ouders).
