Psyche
alle pijlers
zoon overleden buurvrouw doet vijandig (ff stoom afblazen)
donderdag 24 juli 2014 23:15
Mijn oude buurvrouw is vandaag gecremeerd. Haar zoon heeft mij een tijdje geleden een keer heel kwaad opgebeld omdat ik zogenaamd haar coniferenhaag zou hebben vermoord (had ik een topic over geopend), en sindsdien heb ik maar wat meer afstand tot haar gehouden (hij had gezegd dat ik haar maar met rust moest laten).
Omdat ik meer afstand hield, is haar ziekte wat meer langs me heen gegaan. Kort geleden ben ik nog een keer bij haar langs gegaan, en toen schrok ik hoe slecht ze er aan toe was, terwijl ze amper hulp kreeg. Ze kon amper de deur open doen van benauwdheid. Ik ben die avond bewust langer bij haar gebleven en heb met haar gepraat om haar de avond door te helpen. Ze zou echter maandag een intake voor hulp krijgen en later die week de uitslag (ver uitgezaaide kanker; daar leek het al op).
Zelf heb ik net een volledige afkeuring achter de rug, en ben al twee jaar aan het worstelen om weer in balans in mijn gezin te komen, dus er was al nooit veel extra capaciteit over voor haar (hoewel we af en toe wat dingen probeerden te doen). Toch heb ik nog aan een van mijn eigen hulpverleners gevraagd wat ik nou met haar moest doen, omdat ze indirect om hulp leek te hinten, en haar zoon zich niet veel liet zien. Ik kreeg duidelijk te horen dat een organisatie als Vitras haar prima zou kunnen helpen als ze het maar vroeg, en dat ik echt niet verantwoordelijk kon zijn voor haar welzijn.
Na een week heb ik haar zoon gebeld met de vraag hoe het met haar was. Hij was kapot van de uitslag en ik heb hem veel sterkte gewenst. Later kwam hij nog vertellen dat ze was overleden en we kregen ook een rouwkaart. Aan de deur had hij vrij nadrukkelijk gezegd dat ze in zeer kleine kring afscheid zouden nemen, en op de kaart stond dat je alleen afscheid kon nemen tijdens de crematie. Ik wilde met mijn zoontje van 4 de familie niet in de weg lopen dus we zijn vandaag niet gegaan, maar hebben een hele meelevende rouwkaart in de brievenbus van de buuf gestopt waar ze hem konden vinden.
Komt hij na de crematie de sleutel bij ons halen, en begint hij me helemaal verrot te schelden dat ik niet geweest ben en hoe respectloos dat is! Het was ook tekenend voor hoe we met zijn moeder omgingen: steeds aanbieden om te helpen maar nooit iets doen enzo.
Ik weet dat ik er verder helemaal niets aan kan doen dat het zo gelopen is, maar natuurlijk is het zo vervelend. Hij moet het huis nog leegruimen en dan zie ik hem vast nooit meer, maar ik vind het vervelend hoe het loopt, en de vijandige blikken zijn ook niet leuk.
Ik heb nu twee keer een berg shit van deze man over me heen gekregen, en heb het twee keer uit medeleven en respect zo gelaten. Maar ik zit er dus echt niet nog een keer op te wachten dat hij bij mij een emotionele bom komt droppen. Ik heb moeite genoeg om in balans te blijven met mijn eigen sores. Dus wat kan ik nou doen om me te "wapenen" tegen het idee dat hij nog een paar keer vervelend doet ofzo? Ik sta ook steeds met mijn mond vol tanden als hij begint, dus wat kan ik een eventueel volgende keer zeggen om hem de mond te snoeren (voor mezelf opkomen) zonder dat ik hem meteen van die flauwe dingen voor de voeten ga gooien als dat hij zijn schuldgevoel niet op mij moet projecteren en dat hij zelf meer voor zijn moeder had moeten zorgen ofzo (wat volgens mij wel een beetje het geval is).
Omdat ik meer afstand hield, is haar ziekte wat meer langs me heen gegaan. Kort geleden ben ik nog een keer bij haar langs gegaan, en toen schrok ik hoe slecht ze er aan toe was, terwijl ze amper hulp kreeg. Ze kon amper de deur open doen van benauwdheid. Ik ben die avond bewust langer bij haar gebleven en heb met haar gepraat om haar de avond door te helpen. Ze zou echter maandag een intake voor hulp krijgen en later die week de uitslag (ver uitgezaaide kanker; daar leek het al op).
Zelf heb ik net een volledige afkeuring achter de rug, en ben al twee jaar aan het worstelen om weer in balans in mijn gezin te komen, dus er was al nooit veel extra capaciteit over voor haar (hoewel we af en toe wat dingen probeerden te doen). Toch heb ik nog aan een van mijn eigen hulpverleners gevraagd wat ik nou met haar moest doen, omdat ze indirect om hulp leek te hinten, en haar zoon zich niet veel liet zien. Ik kreeg duidelijk te horen dat een organisatie als Vitras haar prima zou kunnen helpen als ze het maar vroeg, en dat ik echt niet verantwoordelijk kon zijn voor haar welzijn.
Na een week heb ik haar zoon gebeld met de vraag hoe het met haar was. Hij was kapot van de uitslag en ik heb hem veel sterkte gewenst. Later kwam hij nog vertellen dat ze was overleden en we kregen ook een rouwkaart. Aan de deur had hij vrij nadrukkelijk gezegd dat ze in zeer kleine kring afscheid zouden nemen, en op de kaart stond dat je alleen afscheid kon nemen tijdens de crematie. Ik wilde met mijn zoontje van 4 de familie niet in de weg lopen dus we zijn vandaag niet gegaan, maar hebben een hele meelevende rouwkaart in de brievenbus van de buuf gestopt waar ze hem konden vinden.
Komt hij na de crematie de sleutel bij ons halen, en begint hij me helemaal verrot te schelden dat ik niet geweest ben en hoe respectloos dat is! Het was ook tekenend voor hoe we met zijn moeder omgingen: steeds aanbieden om te helpen maar nooit iets doen enzo.
Ik weet dat ik er verder helemaal niets aan kan doen dat het zo gelopen is, maar natuurlijk is het zo vervelend. Hij moet het huis nog leegruimen en dan zie ik hem vast nooit meer, maar ik vind het vervelend hoe het loopt, en de vijandige blikken zijn ook niet leuk.
Ik heb nu twee keer een berg shit van deze man over me heen gekregen, en heb het twee keer uit medeleven en respect zo gelaten. Maar ik zit er dus echt niet nog een keer op te wachten dat hij bij mij een emotionele bom komt droppen. Ik heb moeite genoeg om in balans te blijven met mijn eigen sores. Dus wat kan ik nou doen om me te "wapenen" tegen het idee dat hij nog een paar keer vervelend doet ofzo? Ik sta ook steeds met mijn mond vol tanden als hij begint, dus wat kan ik een eventueel volgende keer zeggen om hem de mond te snoeren (voor mezelf opkomen) zonder dat ik hem meteen van die flauwe dingen voor de voeten ga gooien als dat hij zijn schuldgevoel niet op mij moet projecteren en dat hij zelf meer voor zijn moeder had moeten zorgen ofzo (wat volgens mij wel een beetje het geval is).
donderdag 24 juli 2014 23:21
donderdag 24 juli 2014 23:26
quote:pointdexter schreef op 24 juli 2014 @ 23:17:
Sorry maar... samenvatting?Zoon van de overleden buurvrouw van TO is uit zijn plaat gegaan tegen TO (vermoedelijk uit verdriet) omdat hij verwacht had dat ze bij de crematie zou zijn en TO had zijn uitspraak dat ze in zeer kleine kring afscheid zouden nemen, opgevat als dat ze niet hoefde te gaan / het niet gepast was.
Sorry maar... samenvatting?Zoon van de overleden buurvrouw van TO is uit zijn plaat gegaan tegen TO (vermoedelijk uit verdriet) omdat hij verwacht had dat ze bij de crematie zou zijn en TO had zijn uitspraak dat ze in zeer kleine kring afscheid zouden nemen, opgevat als dat ze niet hoefde te gaan / het niet gepast was.
donderdag 24 juli 2014 23:27
Je hebt het goed gedaan en juist omdat je er alle voor- en nadelen hebt afgewogen, komt deze afkeuring van een buitenstaander extra hard aan. Ik heb je andere topic destijds ook gevolgd en die man is gewoon niet helemaal goed. Er is geen vast recept om met zo iemand om te gaan, omdat hij zo voorspelbaar is, maar je zou zinnen kunnen bedenken als: 'ik heb geen behoefte aan dit gesprek/ik ga dit gesprek beëindigen'. Je bent niet verplicht met hem te praten.
Ik weet hoe kut dit is, ik heb zelf ook net een rotgesprek achter de rug, waar ik niks mee kan, maar toch knaagt het.
Ik weet hoe kut dit is, ik heb zelf ook net een rotgesprek achter de rug, waar ik niks mee kan, maar toch knaagt het.
Occam's razor
donderdag 24 juli 2014 23:33
Wat nu niet meer helpt, maar waarom heb je de dag ervoor niet gebeld met de vraag of het de bedoeling was dat je ook mocht komen? Dan had je misschien voor je kind gewoon oppas kunnen regelen.
Je zou kunnen overwegen om per brief een uitleg te geven en in de bus stoppen.
Je zou kunnen overwegen om per brief een uitleg te geven en in de bus stoppen.
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
donderdag 24 juli 2014 23:34
quote:Mylene_Valerie schreef op 24 juli 2014 @ 23:33:
Wat nu niet meer helpt, maar waarom heb je de dag ervoor niet gebeld met de vraag of het de bedoeling was dat je ook mocht komen? Dan had je misschien voor je kind gewoon oppas kunnen regelen.
Je zou kunnen overwegen om per brief een uitleg te geven en in de bus stoppen.Ze is hem geen uitleg verschuldigd, en gezien zijn gedrag in het verleden gaat het waarschijnlijk ook meer kwaad doen dan goed.
Wat nu niet meer helpt, maar waarom heb je de dag ervoor niet gebeld met de vraag of het de bedoeling was dat je ook mocht komen? Dan had je misschien voor je kind gewoon oppas kunnen regelen.
Je zou kunnen overwegen om per brief een uitleg te geven en in de bus stoppen.Ze is hem geen uitleg verschuldigd, en gezien zijn gedrag in het verleden gaat het waarschijnlijk ook meer kwaad doen dan goed.
donderdag 24 juli 2014 23:38
Ik zou zelf ook graag willen uitleggen hoe en waarom, maar ik denk dat deze persoon daar niet naar gaat luisteren. Hij zal vinden dat je een smoesje maakt... En hoe harder je je best doet, des te ongeloofwaardiger zal hij het vinden. Hij ziet het toch anders als jij. Of het nu écht zo is of niet.
Ik denk dat je het moet laten gaan.
Ik denk dat je het moet laten gaan.
tsja.....
donderdag 24 juli 2014 23:47
quote:Mylene_Valerie schreef op 24 juli 2014 @ 23:33:
Wat nu niet meer helpt, maar waarom heb je de dag ervoor niet gebeld met de vraag of het de bedoeling was dat je ook mocht komen? Dan had je misschien voor je kind gewoon oppas kunnen regelen.
Ik ging er gewoon van uit dat het ter kennisgeving was, en had eerlijk gezegd zelf ook niet heel veel behoefte aan meer afscheid. Voor mijn zoontje had ik een keer na de begrafenis samen bloemen willen leggen zonder anderen er bij, maar dat kan niet na een crematie.
Ik vond het vooral zielig voor de kleinkinderen en haar zoon dat oma zo plotseling ziek was en meteen al dood. Voor mij is het toch maar "de buurvrouw"; staat in geen verhouding tot wat zij voelen. Mijn andere buuf gaat deze maand ook weg (aanleunwoning): ben ik ook niet van in tranen. We zijn buren en geen vrienden; je doet gewoon je best om vriendelijk naast elkaar te wonen en daarna komen er weer anderen.
Ik denk ook dat ik niet gegaan was als ik wel had begrepen dat we mochten komen: is voor mij gewoon veel te belastend op dit moment qua energie. Ik ben kortgeleden niet eens meegeweest naar het trouwjubileum van mijn schoonouders, hoewel dat echt lieve mensen zijn. Dat hoef ik die zoon natuurlijk allemaal niet uit te leggen, maar het kwets wel dat hij doet alsof we zo tekort zijn geschoten. Hij weet echt niet welke moeilijke keuzes we hier de hele tijd moeten maken.
Wat nu niet meer helpt, maar waarom heb je de dag ervoor niet gebeld met de vraag of het de bedoeling was dat je ook mocht komen? Dan had je misschien voor je kind gewoon oppas kunnen regelen.
Ik ging er gewoon van uit dat het ter kennisgeving was, en had eerlijk gezegd zelf ook niet heel veel behoefte aan meer afscheid. Voor mijn zoontje had ik een keer na de begrafenis samen bloemen willen leggen zonder anderen er bij, maar dat kan niet na een crematie.
Ik vond het vooral zielig voor de kleinkinderen en haar zoon dat oma zo plotseling ziek was en meteen al dood. Voor mij is het toch maar "de buurvrouw"; staat in geen verhouding tot wat zij voelen. Mijn andere buuf gaat deze maand ook weg (aanleunwoning): ben ik ook niet van in tranen. We zijn buren en geen vrienden; je doet gewoon je best om vriendelijk naast elkaar te wonen en daarna komen er weer anderen.
Ik denk ook dat ik niet gegaan was als ik wel had begrepen dat we mochten komen: is voor mij gewoon veel te belastend op dit moment qua energie. Ik ben kortgeleden niet eens meegeweest naar het trouwjubileum van mijn schoonouders, hoewel dat echt lieve mensen zijn. Dat hoef ik die zoon natuurlijk allemaal niet uit te leggen, maar het kwets wel dat hij doet alsof we zo tekort zijn geschoten. Hij weet echt niet welke moeilijke keuzes we hier de hele tijd moeten maken.
donderdag 24 juli 2014 23:50
Ik ken die man en je andere topic niet, dus voor wat het waard is: of hij is niet goed bij z'n hoofd, of hij heeft zijn eigen perceptie van de waaarheid en die is dat jij op cruciale momenten niet thuis geeft.
In beide gevallen heeft het weinig zin om te gaan jijbakken ("je hebt zelf niet...."). Beschouw het dan liever als "wij hebben naar ons idee ons best gedaan en het spijt me dat jij dat anders ziet. Veel sterkte de komende tijd, het lijkt me beter als ik me op de achtergrond houd. "
In beide gevallen heeft het weinig zin om te gaan jijbakken ("je hebt zelf niet...."). Beschouw het dan liever als "wij hebben naar ons idee ons best gedaan en het spijt me dat jij dat anders ziet. Veel sterkte de komende tijd, het lijkt me beter als ik me op de achtergrond houd. "
donderdag 24 juli 2014 23:56
Iemandanders, hij weet natuurlijk niet / heeft niet zoveel te maken met jouw energiebalans en dergelijke. Jij had er geen behoefte aan en dacht dat het ter kennisgeving aan.
Hij denkt daar anders over (andere verwachting) en is boos. Dat mag, als je iets verwacht kan je teleurgesteld worden. En zijn boosheid zal in dit geval ook wel te maken hebben met zijn verdriet.
Maar aangezien je straks niks meer met hem te maken hebt, zou ik hier verder geen energie meer in steken.
Hij denkt daar anders over (andere verwachting) en is boos. Dat mag, als je iets verwacht kan je teleurgesteld worden. En zijn boosheid zal in dit geval ook wel te maken hebben met zijn verdriet.
Maar aangezien je straks niks meer met hem te maken hebt, zou ik hier verder geen energie meer in steken.
donderdag 24 juli 2014 23:59
quote:Ginevra schreef op 24 juli 2014 @ 23:53:
Oh wacht even. Eerst zeg je dat je de familie niet in de weg wilde lopen, later dat je het zelf te belastend vond.
Als jij zelf al niet helder hebt waarom je nit gaat, moet je natuurlijk niet verwachten dat je omgeving het wel snapt Volgens mij probeert TO zich te verdedigen en daarom sleept ze er allerlei argumenten bij die in meer of mindere mate relevant zijn. Maar het meest relevante vind ik dat ze er geen behoefte aan had, zelf. Daarmee is het klaar denk ik.
Oh wacht even. Eerst zeg je dat je de familie niet in de weg wilde lopen, later dat je het zelf te belastend vond.
Als jij zelf al niet helder hebt waarom je nit gaat, moet je natuurlijk niet verwachten dat je omgeving het wel snapt Volgens mij probeert TO zich te verdedigen en daarom sleept ze er allerlei argumenten bij die in meer of mindere mate relevant zijn. Maar het meest relevante vind ik dat ze er geen behoefte aan had, zelf. Daarmee is het klaar denk ik.
vrijdag 25 juli 2014 00:02
quote:Ginevra schreef op 24 juli 2014 @ 23:53:
Oh wacht even. Eerst zeg je dat je de familie niet in de weg wilde lopen, later dat je het zelf te belastend vond.
Als jij zelf al niet helder hebt waarom je nit gaat, moet je natuurlijk niet verwachten dat je omgeving het wel snapt Ik voelde me door zijn eerste telefoontje niet zo welkom op de begrafenis ("in kleine kring met familie enzo" is niet waar je de buurvrouw en haar zoontje bij wilt hebben die je uitgebreid beschuldigd hebt van het slopen van je moeders heg), en wilde daarom zeker niet iets verkeerd doen. Dat is voor mij nog veel belastender dan naar een begrafenis gaan waar je je welkom voelt en beter contact maakt met de nabestaanden. Verder zou ik puur uit steun voor de familie naar de begrafenis gaan, en niet omdat ik zelf de buurvrouw zo mis. Bij "vertrouwde mensen" zou het een manier zijn om mijn zoontje iets te leren over doodgaan zonder dat hij meteen zelf een dierbare moet missen, maar ik wilde naar deze mensen niet overkomen alsof de buurvrouw botweg oefenmateriaal was. Veel te veel (mogelijk) botsende belangen die de bijeenkomst bijzonder spannend zouden maken voor me.
Oh wacht even. Eerst zeg je dat je de familie niet in de weg wilde lopen, later dat je het zelf te belastend vond.
Als jij zelf al niet helder hebt waarom je nit gaat, moet je natuurlijk niet verwachten dat je omgeving het wel snapt Ik voelde me door zijn eerste telefoontje niet zo welkom op de begrafenis ("in kleine kring met familie enzo" is niet waar je de buurvrouw en haar zoontje bij wilt hebben die je uitgebreid beschuldigd hebt van het slopen van je moeders heg), en wilde daarom zeker niet iets verkeerd doen. Dat is voor mij nog veel belastender dan naar een begrafenis gaan waar je je welkom voelt en beter contact maakt met de nabestaanden. Verder zou ik puur uit steun voor de familie naar de begrafenis gaan, en niet omdat ik zelf de buurvrouw zo mis. Bij "vertrouwde mensen" zou het een manier zijn om mijn zoontje iets te leren over doodgaan zonder dat hij meteen zelf een dierbare moet missen, maar ik wilde naar deze mensen niet overkomen alsof de buurvrouw botweg oefenmateriaal was. Veel te veel (mogelijk) botsende belangen die de bijeenkomst bijzonder spannend zouden maken voor me.
vrijdag 25 juli 2014 00:06
quote:Captain_Obvious schreef op 24 juli 2014 @ 23:59:
[...]
Volgens mij probeert TO zich te verdedigen en daarom sleept ze er allerlei argumenten bij die in meer of mindere mate relevant zijn. Maar het meest relevante vind ik dat ze er geen behoefte aan had, zelf. Daarmee is het klaar denk ik.Dit vast ook...
[...]
Volgens mij probeert TO zich te verdedigen en daarom sleept ze er allerlei argumenten bij die in meer of mindere mate relevant zijn. Maar het meest relevante vind ik dat ze er geen behoefte aan had, zelf. Daarmee is het klaar denk ik.Dit vast ook...
vrijdag 25 juli 2014 00:18
quote:iemandanders schreef op 24 juli 2014 @ 23:47:
[...]
Ik ging er gewoon van uit dat het ter kennisgeving was, en had eerlijk gezegd zelf ook niet heel veel behoefte aan meer afscheid. Voor mijn zoontje had ik een keer na de begrafenis samen bloemen willen leggen zonder anderen er bij, maar dat kan niet na een crematie.
Ik vond het vooral zielig voor de kleinkinderen en haar zoon dat oma zo plotseling ziek was en meteen al dood. Voor mij is het toch maar "de buurvrouw"; staat in geen verhouding tot wat zij voelen. Mijn andere buuf gaat deze maand ook weg (aanleunwoning): ben ik ook niet van in tranen. We zijn buren en geen vrienden; je doet gewoon je best om vriendelijk naast elkaar te wonen en daarna komen er weer anderen.
Ik denk ook dat ik niet gegaan was als ik wel had begrepen dat we mochten komen: is voor mij gewoon veel te belastend op dit moment qua energie. Ik ben kortgeleden niet eens meegeweest naar het trouwjubileum van mijn schoonouders, hoewel dat echt lieve mensen zijn. Dat hoef ik die zoon natuurlijk allemaal niet uit te leggen, maar het kwets wel dat hij doet alsof we zo tekort zijn geschoten. Hij weet echt niet welke moeilijke keuzes we hier de hele tijd moeten maken.
Tsja dan begrijp ik niet zo goed waarom je zo verbolgen bent. Waarschijnlijk betekende jij wel meer voor de buurvrouw omdat ze het heel klein zouden herdenken en jij daarbij hoorde, vandaar dat die zoon jou belde en het kaartje bracht.
Dat jij het anders ervaart geeft niet, maar wees dan niet verbaast dat familie gewoon teleurgesteld is dat je geen afscheid hebt genomen.
En je kind met de dood in aanraking laten komen op de manier waarop je het beschrijft, hoop ik dat je nooit irl gaat doen. Als jij een uitnodiging krijgt dan kan je gewoon een oppas regelen voor je kind, dan ga je er geen `schoolmomentje` voor je kind ervan maken.
Vind ik dan
[...]
Ik ging er gewoon van uit dat het ter kennisgeving was, en had eerlijk gezegd zelf ook niet heel veel behoefte aan meer afscheid. Voor mijn zoontje had ik een keer na de begrafenis samen bloemen willen leggen zonder anderen er bij, maar dat kan niet na een crematie.
Ik vond het vooral zielig voor de kleinkinderen en haar zoon dat oma zo plotseling ziek was en meteen al dood. Voor mij is het toch maar "de buurvrouw"; staat in geen verhouding tot wat zij voelen. Mijn andere buuf gaat deze maand ook weg (aanleunwoning): ben ik ook niet van in tranen. We zijn buren en geen vrienden; je doet gewoon je best om vriendelijk naast elkaar te wonen en daarna komen er weer anderen.
Ik denk ook dat ik niet gegaan was als ik wel had begrepen dat we mochten komen: is voor mij gewoon veel te belastend op dit moment qua energie. Ik ben kortgeleden niet eens meegeweest naar het trouwjubileum van mijn schoonouders, hoewel dat echt lieve mensen zijn. Dat hoef ik die zoon natuurlijk allemaal niet uit te leggen, maar het kwets wel dat hij doet alsof we zo tekort zijn geschoten. Hij weet echt niet welke moeilijke keuzes we hier de hele tijd moeten maken.
Tsja dan begrijp ik niet zo goed waarom je zo verbolgen bent. Waarschijnlijk betekende jij wel meer voor de buurvrouw omdat ze het heel klein zouden herdenken en jij daarbij hoorde, vandaar dat die zoon jou belde en het kaartje bracht.
Dat jij het anders ervaart geeft niet, maar wees dan niet verbaast dat familie gewoon teleurgesteld is dat je geen afscheid hebt genomen.
En je kind met de dood in aanraking laten komen op de manier waarop je het beschrijft, hoop ik dat je nooit irl gaat doen. Als jij een uitnodiging krijgt dan kan je gewoon een oppas regelen voor je kind, dan ga je er geen `schoolmomentje` voor je kind ervan maken.
Vind ik dan
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
vrijdag 25 juli 2014 00:52
Laat het maar gaan en als ik jou was zou ik contact met deze man vanaf nu vermijden. De buurvrouw is er niet meer en aan haar zoon heb jij in ieder geval fatsoen getoond. Dat hij dit om welke reden dan ook niet op die waarde lijkt te kunnen inschatten is denk ik niet jouw aandeel.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 25 juli 2014 01:04
