Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene

05-06-2013 09:00 2993 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik ben al een tijdje dit topic aan het doorlezen. Maar schiet niet zo op..

Soms wordt het te heftig, dan is er zoveel herkenning en stop ik weer.



Respect voor iedereen hier!
@WillemijnLodewijkx



Doe het vooral rustig aan en voel je vrij om een keertje te komen schrijven wanneer je er klaar voor bent .
Alle reacties Link kopieren
@prior: Gefeliciteerd met jullie huwelijk

Ik hoop dat jullie een hele mooie dag hebben gehad!



@destiny: Wat fijn dat het begeleid wonen een stapje dichterbij is gekomen. Ik hoop echt voor je dat je snel een eigen plekje krijgt en je dit meer rust gaat geven. Hoe was je eerste indruk bij de psycholoog? Ik hoop dat je daar ook een beetje je ei kwijt kunt en daar hulp en steun krijgt.



@Willemijn: Het is inderdaad heftig en confronterend soms, maar weet dat je welkom bent om te schrijven als je daar behoefte aan hebt.



@hier: Ik heb veel stappen gemaakt in de afgelopen weken, in de zin van dat ik veel opener ben geweest naar mijn omgeving. Ik weet alleen nog niet zo goed wat dit me nu brengt? Ik weet heel goed dat met de problemen bezig er niet direct voor zal zorgen dat ik me beter voel, maar op de lange termijn is dat natuurlijk wel wat ik wil. Ik weet alleen niet zo goed hoe en ik denk dat mijn psych dat ook niet zo goed weet. Dat kan ik hem ook niet kwalijk nemen, want mijn problematiek is ook complex en van buiten lijkt er misschien nog niet eens zoveel mis. Maar van binnen gaat het niet goed. Soms heb ik een goede dag, maar ik ben ook veel verdrietig en afwezig. Ik maak echt de domste fouten, kan me nauwelijks concentreren, ben gestrest door drukte op het werk, heb hoofdpijn, eet niet goed.

En dan ook nog: ik heb een berichtje van mij moeder waar ik al maanden geen contact mee heb gehad en ik weet niet wat ik ermee moet. Fijn om weer contact te hebben, maar ze heeft nog geen één keer gevraagd hoe het met mij gaat terwijl ze me dus al maanden niet gesproken heeft en heeft het alleen maar over haarzelf.

Daarnaast heb ik gesolliciteerd op een interne vacature op mijn werk. Ik zou die baan graag willen, maar eigenlijk ook weer niet omdat ik bang ben dat ik het niet aankan. Ik heb gesolliciteerd omdat dat van me verwacht wordt, maar dacht dat ik toch niet uitgenodigd zou worden. Maar nu ben ik dus wel uitgenodigd voor een gesprek. En ik weet echt niet of ik daar nou blij mee moet zijn. Het is aan de ene kant een geweldige en unieke kans, maar ik loop al zo op mijn laatste loodjes. Daarnaast loop ik er continu tegenaan dat ik geen zelfvertrouwen heb in mijn werk, waar ik eigenlijk geen reden voor heb, maar toch.

(Sorry voor de enorme egopost)
Alle reacties Link kopieren
quote:MrsStanleyWalker schreef op 23 mei 2014 @ 10:20:

Ik hoop dat mijn verhaal jullie ook moed geeft om vooral niet op te geven. Ik had niet durven dromen dat ik dit van mijn levensdagen nog zou meemaken na twintig jaar chronische PTSS en depressies. Na meer dan twintig jaar een heftige doodswens te hebben gehad en echt niet willen leven. Eindelijk leef ik. Eindelijk.



Ik ben blij dat jullie me gesteund hebben om vooral die nieuwe therapie aan te gaan. Dat zal ik niet vergeten dat jullie me die laatste schop onder mijn kont gegeven hebben om door te zetten en om de regie in handen te pakken.



Xdestiny: schrijf hier alles van je af. Deze wijze dames zullen meer voor je betekenen dan je durft te hopen. Je verhaal geeft zeker moed. Ik ben sinds een paar maanden me pas bewust van de impact van het verleden. Zoveel kwartjes die eindelijk beginnen te vallen.
@lara1986 Het is heel fijn inderdaad. Ik ben ook nog gebeld voor een orientatiegesprek, eind van de maand. Helemaal top natuurlijk, het begint eindelijk te lopen.



De psycholoog liet wel een belangrijke vraag bij mij achter. Hoe ga ik het vertellen dat ik uit huis ga? (Ouders weten dat het eraan komt maar ze reageren niet. Mijn moeder zei bijvoorbeeld "Ik kan beter niet thuis zijn wanneer je weggaat.") En de volgende vraag als ik het contact wil verbreken hoe doe ik dat dan? Ik zit vast met deze twee vragen. Voor het uit huis gaan dacht ik aan: Eerst het huisje krijgen, paar dagen van tevoren vertellen dat ik wegga, en dan ook daadwerkelijk weg. Het contact verbreken..wat zijn jullie ervaringen daarmee? Ik zie mezelf gewoon niet met me moeder gezellig een kopje thee doen, of wat dan ook. Ik wil rust, alles een keer op mijn manier, niet bang meer te hoeven zijn, kijk naar wat de toekomst te bieden heeft. Heb stof om over na te denken. Wil ik het contact laten verwateren? Negeren? Brief schrijven? Email? Sms? Bellen? Face-to-face? Ik weet dat het voor ieder verschillend is natuurlijk, maar ik kom er echt niet over uit.
Mijn laatste bijdrage aan dit topic. Ter afsluiting, voor iedereen hier & bedankt voor de goede adviezen, de steun en vooral het luisterend oor!
Dit topic was wat weggezakt, maar heb het nu echt hard nodig om van me af te schrijven. Ben daarnaast erg benieuwd hoe het met jullie gaat. Van mrsSW lees ik hoopgevende, lieve, gelukkige en oprechte berichten in andere topics. Bedankt daarvoor mrs, ik heb veel eraan jouw reacties te lezen. Ben zo blij voor jou dat hey zo goed gaat!



Hier een enorm gevoel van terugval. Voel me gebruikt, smerig, heb net sinds lange tijd weer gesneden... aanleiding is ook vrij heftig, voor mij dan.



Met vriend op een feestje, hij heeft het erg gezellig met een meisje. Ik stront jaloers, maar denk dat het aan mij ligt. Zie dat vriend blij wordt van de aandacht. Ik Besluit vervolgens dat aanval de beste verdediging is en stort me volledig op dat meisje...



Om een lang verhaal kort te maken; uiteindelijk heb ik samen met mijn vriend wat gefriemeld met haar boven, samen gedouched.



Had mijn gevoel totaal uitgeschakeld en het zou me niet verbazen als ik aan het dissocieren was. Maar wil dat vriend gelukkig is en als dit erbij hoort... hij weet dat ik bi ben, maar ook dat ik nog niet toe ben aan experimenteren. Toch deed ik vanavond vrolijk mee, ik wilde geen zeur zijn. Vriend kon niet op mij passen, want had veel gedronken.



Eenmaal thuis gelijk weer een douche genomen, maar natuurlijk verdwijnt het vieze gevoel niet. Als kind had ik geen keuze, maar als volwassene wel. En nu koos ik ervoor mij te laten gebruiken door dat meisje en mijn vriend, bah, wat walg ik van mijzelf.



Vriend ligt boven, ik slaap op de bank. Kan het niet verdragen nu naast hem te liggen. Ben boos op hem, weet niet hoe tetecht dat is, want ik gaf continu signalen dat ik het leuk vond. Maar ondertussen ging ik kapot van binnen...dus ben vooral boos op mezelf.



Het voelt alsof mijn leven een zooi is. Van buiten lijkt het mooi, maar in mij is het chaos. Meerdere keren perr week wens ik dood te zijn, mijn psycholoog gaat dit bespreken met mijn psychiater. En dan? Ik vraag me af of ik ooit een normaal leven kan hebben met een goed gevoel. Alle voorwaarden zijn er, maar mijn gevoel blijft ver weg, mijn gedachtes zeer chaotisch.



Zo'n situatie als vanavond had nooit mogen gebeuren en toch heb ik eraan meegedaan met alle gevolgen van dien. Ik ging met dat meisje zoenen om mijn vriend blij te maken en hij mocht toen natuurlijk ook even zoenen met haar.



Mijn hart scheurde open toen ik hen samen zag zoenen, maar ik drukte het weg en lachte en deed vrolijk mee. Ja ik praat morgen met mijn vriend en zal hem dan uitleggen wat er in mij gebeurd is vanavond, dat ik lachte maar eigenlijk jankte van binnen.



Maar het kwaad is nu al geschied. Ik heb gefriemeld met mijn vriend,en een andere vrouw, tegen mijn zin in maar dat wisten zij niet.



Ik hoop zo dat mijn verleden mijn relatie niet kapot maakt, maar door mezelf in situaties zoals vanavond te brengen is die kans wel groot.



Sorry voor de ego post, ik vond dit hier het meeste thuis passen vandaar.
Ach smurf toch! Sterkte met dit gevoel.

Het is idd niet fout van je vriend. Zoals je beschrijft een voortvloeisel van je jaloerse gevoelens.

Je bent enorm je grens over gegaan. Je mag nee zeggen he?! Altijd. Je bent nl volwassen en veilig.

Je had jezelf ook niet hoeven straffen met automutileren, zo slecht ben je ook niet. Je bent meer waard dan dat.

Hoop dat jeje vriend niks verwijt en je jezelf ook niks verwijt. Trek er een les uit.

Sterkte vandaag
Alle reacties Link kopieren
Oef Smurf, wat rot.

Moeilijk dat je (weer) verzeild raakte in iets wat je niet wilde. Ik snap je gevoel. Probeer het jezelf niet zo kwalijk te nemen, het is begrijpelijk dat je hierin belandde.. verklaarbaar. Het is je gebeurd, maar het hoeft niet nog een keer te gebeuren. Wat zou jou je nu helpen, wat heb je nodig? Heel goed, knap, dat je er hier over hebt geschreven.

Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Alle reacties Link kopieren
@xdestiny: hoe gaat het nu? Ik zie je vraag nu pas. Heb je je eigen huis al; en hoe is het allemaal verder gegaan? (Hier ook geen contact meer met mijn moeder.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
@Elmervrouw Ik heb mijn eigen huis nog niet. De wachttijd zal ongeveer 6 maanden tot een jaar zijn. Ik kreeg de optie om in een crisisopvang te verblijven die heel veer weg is van hier. Maar dan zou ik ook geen contact meer hebben met vrienden/kennissen en dat zou voor tijdelijk zijn. Plus gezien mijn leeftijd zal ik geplaatst worden met 'probleemjongeren' en dat leek me ook geen goed idee. Ik hoop niet dat ik ondankbaar overkom maar dit leek me nu de beste keuze.



Verder is er niet veel veranderd in huis. Ik hou het nog vol. Ik probeer er meer over te praten over mijn thuis situatie. Ik krijg vaak de opmerking dat mensen merken dat er iets niet klopt bij mij thuis. Word ook vaak afgewezen bij sollicitatiegesprekken door dit.



Een aantal weken geleden had ik een meeloopdag bij een peuterspeelzaal. Ik liep mee met een aardige blonde mevrouw, en de tweede gedeelte met een andere mevrouw. Toen de blonde mevrouw wegging draaide die vrouw zich naar mij om. "Jij neemt helemaal geen initiatief in dit gesprek he!" Ik zat daar met mijn mond open. Het was lunchpauze, zij was druk in gesprek met die andere mevrouw en ik zat erbij. Ik heb van thuis uit geleerd dat ik mijn mond moet houden als twee volwassenen praten anders kreeg ik straf/een tik. Ik ontbreek nooit twee mensen die praten. Ik vertelde haar dat ik een beetje verlegen was. Ze keek me zo gemeen aan. Ik legde haar uit dat ik niet heel erg spontaan en meeklets in het begin, maar dat ik nadat ik de kat uit de boom heb gekeken en wat bekend ben dat ik me meer op mijn gemak voel. Ze zei: "Nou die eigenschappen van jou gaan je in de weg staan in je leven!" Ik wist niet wat ik hoorde. Ze vertelde me dat ze soms een blik werpte bij de andere groep waar ik ook meeloop en ze zei dat ze mij altijd maar wat zag staan en niks zag doen! (Terwijl het voor mijn gevoel helemaal niet zo is en de andere mevrouw was juist tevreden over mij.) Ik legde haar uit dat die keren dat ze mij zag staan waarschijnlijk was omdat ik niet zomaar dingen doe zonder te vragen. En wat moet ik anders doen op sommige momenten als de kinderen zelfstandig aan het spelen zijn? "Ja maar voor dit soort werk moet je altijd bezig zijn! Altijd iniatief tonen. Misschien is iets met kinderen doen gewoon niets voor jou." Ik werd alleen maar onderuit gehaald. Het ergste was dat ik nog 3 uur met haar moest besteden. Ik vond het verschrikkelijk. Ze had elke keer commentaar ergens op. Ik was te bang om dingen te vragen door het voorafgaande gesprek. Ik deed niks goed. Een klein meisje die maar niet getroost kon worden door de andere leidsters liet zich wel troosten door mij. Ik hielp met iets knutselen wanneer de mevrouw te druk was met de kinderen. Ik ben met een rot gevoel naar huis gegaan. Het heeft me zo onzeker gemaakt.
@Unlundun, bedankt voor je berichtje. Je slaat de spijker op z'n kop ermee. Ik heb er veel aan gehad dat je zei dat mijn vriend er inderdaad niks aan kon doen. Daardoor kon ik 's middags met hem praten, zonder boos te zijn. Hij knuffelde me en troostte me, we hebben veel erover gepraat en mijn gevoel werd beter. Heel erg bedankt voor je reactie Ik hoop dat het met jou ook goed gaat.



@EV, jij ook bedankt voor je berichtje. Wat mij hielp, was het hier delen en begrip krijgen. Soms is het voor een ander zo moeilijk te begrijpen wat er in mijn hoofd gebeurt. Zelfs ik vind dat vaak lastig, laat staan iemand anders. In dit topic heb ik het gevoel dat er begrip is en dat vind ik heel veel waard. Hoe gaat het met jou, hopelijk goed?



@xdestiny: ik vind jou helemaal niet ondankbaar overkomen. Het klinkt juist alsof je een hele weloverwogen beslissing gemaakt hebt en dat je voor een stabiele toekomst kiest en voor jezelf kiest. Dat is ontzettend knap! Hopelijk kun je dat zelf ook zo zien



Wat ontzettend naar wat er op die meeloopdag gebeurd is. Ik kan me voorstellen dat je daar onzeker van wordt. Ik denk dat jij juist heel veel positieve feedback nodig hebt en dan laat zien wat je in je mars hebt. Maar dan moeten mensen jou die kans wel geven en dat deed die mevrouw absoluut niet.



Ik werk zelf met kinderen en wat zij zegt over dat je altijd bezig moet zijn herken ik heel erg. Ik heb bijv. stagiaires gehad die uit zichzelf niks durfden, omdat ze zo onzeker waren. Door hun goed te begeleiden en de ruimte te geven, kwamen ze langzaam uit hun schulp. Daarna had ik zoveel voordeel van ze en zag je ze echt opbloeien. Maar op een volgende stageplek moesten ze ook weer eerst de kat uit de boom kijken.



Daar is helemaal niks mis mee! Zeker gezien jouw thuissituatie en verleden is het begrijpelijk dat je je eerst wat op de achtergrond houdt. Probeer dat goed voor ogen te houden, want het is niet jouw schuld. Als jij de juiste mensen en werkplek hebt, zul jij je als een vis in het water voelen en echt wel op je plaats zijn. Dus niet onzeker worden door zulke mensen. Zij weten niet goed met jou om te gaan, dat is hun probleem. Maar ze schuiven dat op jou af en dat is niet eerlijk. Jij bent goed zoals je bent, ook als je eerst de kat uit de boom wilt kijken. Houd dat maar goed voor ogen en laat je echt niet onzeker maken, dat zou jammer zijn. (makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk)
Alle reacties Link kopieren
@xdestiny: wat een nare ervaring inderdaad, op die meeloopdag. Ik sluit me helemaal aan bij de woorden van BS. Zelf heb ik in het verleden ook met kinderen gewerkt (KDV) en ik voelde mij ook heel onzeker t.o.v. collega's. Met de kinderen niet, maar wel met ouders en met collega's. Dit kwam ook omdat ik vanuit een 'technisch beroep (in drukwerkvoorbereiding) iets heel anders ging doen, kinderopvang dus, en het er daar heel anders aan toeging. Daar moest ik echt aan wennen. Laat je niet gek maken hoor! Ik vind het echt niet kunnen, zoals die vrouw met jou omging.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Alle reacties Link kopieren
Tja, hoe gaat het met mij.

Na de vakantie gaan therapeute en ik, samen met EMDR-therapeute, beginnen met EMDR. Dit vanwege fikse triggers nog altijd, terwijl het voor de rest eigenlijk wel beter gaat.



Pas echt voor mezelf opgekomen en mijn eigen gevoelens van jarenlang serieus genomen. Het beviel ex en dochter niet, zodat er nu weer geen contact meer is, maar voor mezelf is het een goed gevoel om eindelijk mezelf ook serieus te nemen. Het wordt altijd zo gemakkelijk gezegd, dingen als 'zorg voor jezelf' en 'kom op voor jezelf' maar dat valt echt niet mee als je eigenlijk nog altijd (zoals vroeger) anderen een plezier wilt doen en ze wilt tegemoetkomen - en je eigen gevoel niet eens voelt. Deze keer dus wél, en dat is echt een (begin van..) verandering.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Alle reacties Link kopieren
Sja, lang getwijfeld of ik het durf om hier wat te schrijven... laat ik wat schrijven over waar ik nu oa tegenaan loop.... ik vind het vooral erg lastig om relatieloos te zijn. Praktisch al mijn vriendinnen zijn getrouwd, goede baan, kinderen (aantal dan).

Ik niet. Met name in het aangaan van contacten mis ik wat vaardigheden, of althans, zo zeg ik het zelf dan.

Ik word er wel eens moedeloos van. Om me vervolgens weer een trap te geven en door te gaan.

Maar makkelijk vind ik het allemaal niet.
@EV, wat dapper dat je met emdr gaat beginnen. Ik weet uit eigen ervaringen hoe zwaar dat is, maar ook hoe goed het kan werken. Dit geldt niet voor iedereen, maar wel voor veel mensen. Zeker als je het met een vertrouwde therapeut erbij doet. Ontzettend knap dat je dit gaat doen.



Wauw, wat knap ook dat je zo voor jezelf opgekomen bent. Dit is jammer genoeg nieuw voor jou, omdat het je waarschijnlijk nooit geleerd is. Maar nu is de ruimte ervoor. Helaas hebben we niet in de hand hoe de omgeving daarop reageert. Erg om te horen dat je ex en dochter het niet accepteren, dat jij jouw ruimte inneemt, wat zo knap is. Maar JIJ hebt deze stap genomen en dat pakt niemand je meer af.



Erg herkenbaar dat voor jezelf opkomen niet meevalt. Hier loop ik dagelijks tegenaan. Nu gesprekken met psycholoog en psychiater, sessies bij een haptonoom en gesprekken met vriend, helpen mij daar wel bij. Maar nog blijkt dat die patronen zo ingeslepen zijn en zo hardnekkig, dat ik nog een lange weg te gaan hebt. Wat jij zegt, zo mooi, het is zeker een begin van verandering, die uit jezelf komt. Heel fijn om te horen, lieve EV



@Ann3113: dapper dat je hier geschreven hebt. Het is zeker niet makkelijk, maar hier mag je altijd komen als je iets kwijt wilt



Hier gisteren gesprek gehad met psycholoog. Deze gaf aan dat ik een borderline manier heb van omgaan met het leven. Ze zei nadrukkelijk dat ik niet iemand met borderline ben. Maar ook dat ik niet weet hoe ik met situaties om moet gaan en dan dat gedrag ga vertonen. Dit klopt en vind ik heel erg.



Ik weet dat ideeën, gedachten en gevoelens bij mij sterk gekleurd zijn door mijn verleden en dat ze vaak niet kloppen of overeenkomen met hoe anderen het zien. Één opmerking kan bij mij dissociatie veroorzaken, één aanraking en ik verdwaal in mijn hoofd.



Ja, ik ben bijv. ook doodsbang dat mijn vriend mij in de steek laat, wat ik vreselijk vind dat ik dat zo ervaar. Of hij nou dood gaat, vreemd gaat of vermist wordt, ik zie alles voor me.



Ik weet dat het door mijn verleden komt, maar dat is geen excuus. Daarom onderzoek ik deze gedachtes en gevoelens, want ze zijn er wel, dagelijks.



Het verschil is dat ik niet handel naar wat ik ervaar, wat er gebeurt in mijn hoofd. Ik blijf rustig, praat erover, schrijf erover, herken het en accepteer het. De ene dag makkelijker dan de andere dag. Er tegen vechten is tegen de stroom in, ik probeer meer met de stroom mee te gaan door de gevoelens te ervaren en ze te plaatsen bij gebeurtenissen van vroeger. Ik belast bijv. nooit mijn vriend ermee, als hij weg wil, geen probleem. Ik ben degene die er last van heeft en ermee om moet leren gaan. Natuurlijk praten we wel, maar het blijft mijn proces.



Vaak weet ik dat de gevoelens die ik nu heb, eigenlijk de gevoelens zijn van vroeger. In het heden blijven is vaak lastig, maar ik blijf mijn best doen. Net als heel veel meelezers en schrijvers hier, dikke knuf
Alle reacties Link kopieren
Moedig dat je hier schrijft, Ann.



Dank je voor je woorden, BS. De manier van reageren die jij beschrijft vind ik ook herkenbaar voor mezelf. Ik ben nu een boek aan het lezen, mij aangeraden door mijn therapeute, dat heet 'Liefdes bang'. Echt, ik heb nog nooit zo'n verhelderend boek gelezen. Het gaat over bindingsangst en verlatingsangst. En wat daarachter zit, waardoor het komt, én hoe je ermee aan de slag kunt.



Het werd mij ineens duidelijk waarom ik nog zo vatbaar was voor de woorden van mijn ex, en niet bij mijn volwassen zelf (die precies weet wat me is aangedaan) kon blijven. Waarom ik er niet van kon loskomen, en resoluut de knoop kon doorhakken. Waarom ik bijna 'verslaafd' was aan zijn mooie praat richting mij, terwijl hij mij het ergste heeft aangedaan wat maar kan.



Ik ben zo blij dat ik dat besluit over die aangifte heb kunnen en durven nemen, dit voelt echt als een grote stap vooruit voor mij.



Oh, wat de EMDR betreft: ik zie er wel gruwelijk tegenop, moet ik zeggen. Heb al eens eerder een poging gedaan, en ben toen maar een paar keer geweest omdat het helemaal niet klikte met die therapeute. Ze gaf me het idee dat ik alles fout deed.. ook iets natuurlijk wat in mij zat, maar toch. Het lastige is dat ik geen heldere beelden heb, het is meer heel veel gevoel in mijn lijf (omdat ik zo jong was toen alles gebeurde..); daarom ben ik nu ook bang dat het niet gaat lukken.



Maar goed.. dit is pas over een aantal weken aan de orde, omdat het nu voor mijn therapeute vakantie is.

*struisvogelt nog even verder*
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Alle reacties Link kopieren
hey,



Dit is een eerste berichtje van mij op dit forum. Ik heb al behoorlijk wat van jullie reacties gelezen die vaak toch zeer herkenbaar zijn. De laatste tijd komen er meer en meer moeilijkheden naar boven.



Als kind ben ik misbruikt door een grootvader. Zelf heb ik er maar weinig herinneringen aan. Maar dat het gebeurt is, is wel een feit. Mijn moeder heeft me wel beschermd tegen hem eens alles aan het licht kwam. Iets wat voor haar toch ook niet evident is. Maar tot op de dag van vandaag kan ik niet snappen dat ze mijn grootouders buiten de schooluren voor mij liet zorgen terwijl ze zelf maar al te goed weet wat er met haar is gebeurd in haar eigen jeugd door toedoen van diezelfde mensen.

Anyway, ze heeft contact met hen verbroken in mijn belang en gaandeweg is ze mij kwalijk beginnen nemen dat ze voor mij contact heeft moeten verbreken met haar ouders. Ze heeft me doorheen de jaren geïsoleerd van de mensen die me graag zagen en me elke dag gewezen op alles wat niet goed was aan mij. Gevolg: zelfvertrouwen=nada. Op mijn 19e stond ik er plots alleen voor. Ik ben gelukkig opgevangen door familie waarmee ik al een hele tijd geen contact meer had. Er is toen veel hulp gekomen en ik ben beginnen openbloeien. Heb de man leren kennen met wie ik ondertussen ongeveer een jaar getrouwd ben. Die relatie zit fantastisch. Maar er zijn wel een aantal grenzen waartegen ik blijf botsen. Hij minimaliseert ook erg wat er met me gebeurt is omdat hij niet graag nadenkt over zulke zaken.



Maar gaandeweg begin ik toch meer en meer gevoelens te krijgen die ik lang niet meer heb gehad en waarmee ik niet goed omkan. Ik ben heel rationeel. Alles past in vakjes en heeft een oorzaak en een verklaring. Zo kan ik alles begrijpen.



We zijn nu aan het proberen om zwanger te geraken. Dat lukt helaas niet op de natuurlijke manier. De hormonen maken alles wel wat zwaarder. Kheb soms angst dat dit ligt aan wat er met mijn grootvader is gebeurd. De bevruchting is al een aantal keren geslaagd maar het vruchtje wordt steeds afgestoten. Maar daar durf ik toch niet zo goed over praten omdat ik denk dat het weggelachen gaat worden.



Verder heb ik het ook zo moeilijk met het feit dat mijn moeder nooit een oma zal kunnen zijn voor ons kind en ook geen deel meer uitmaakt van mijn leven. Hoe maf het ook is. Ik zou haar willen haten, maar de haat is verdwenen. Een psycholoog die mijn moeder en ik beiden heeft gezien heeft me meteen gezegd dat ik er niet op moest hopen. Dat ze het niet kan snappen dat een moeder niets goed ziet in haar eigen kind en dat het tussen ons nooit goed zal kunnen komen. Ik vrees dat ik ergens gewoon hunker naar erkenning en niet steeds afgewezen te worden. Ik kan me zo gefaald voelen in alles. School lukt niet denderend ondanks mijn hoogbegaafdheid en als gevolg is mijn job ook niet veel waard.



Het is alsof het een vicieuze cirkel is waar ik niet uit geraak. Dat terwijl ik ondertussen al zoveel heb waar ik gelukkig om ben, en dat zou moeten volstaan.



Zijn er hier nog mensen die gelijkaardige gevoelens een plaats hebben leren geven en hoe dan?
@EV, bedankt voor de boekentip, ik denk dat ik deze ook ga bestellen (en lezen ) en wat fijn dat je er zoveel aan hebt. Ik heb afgelopen periode 2 boeken gelezen die mij verder geholpen hebben: het drama van het begaafde kind en leven in je leven. Beiden erg verhelderend vind ik.



Goed dat je zelf ook kunt inzien dat je een hele grote stap gemaakt hebt, dat is belangrijk. Het doen, maar ook het voelen van dat je voor jezelf kiest, dat ben je waard!



Heel begrijpelijk en herkenbaar trouwens dat je zo opziet tegen de emdr sessies, heb ik ook gehad. Zeker omdat je al eerdere ervaringen ermee hebt die niet goed uitpakten. Extra moedig van je dat je het opnieuw aangaat, gelukkig met veel betere omstandigheden (waaronder een therapeut waarbij je je vertrouwd voelt, zo belangrijk)



@ikke: goed dat je hier schrijft en leest en zoveel herkenning vindt. Heftig wat je is overkomen en waar je mee worstelt. Het lijkt me ook heel moeilijk als je daar niet met je partner over kunt praten, omdat het bijv. geminimaliseerd wordt of omdat je bang bent dat het weggelachen wordt. Misschien kun je deze angsten ook uitspreken en het gesprek toch aangaan? Want anders sta je er zo alleen voor en dat lijkt me niet de bedoeling



Herkenbaar dat je graag erkenning en liefde wilt ervaren, zeker van je ouder(s), maar dat dat er niet inzit. Dat is ook iets waar ik mee geworsteld heb en inmiddels geaccepteerd heb. Ik zoek nu de bevestiging in mezelf en werk aan mijn zelfvertrouwen ipv dat ik nog hoop dat mijn ouders mij iets in die richting geven. Dat dat er niet inzit doet natuurlijk pijn, maar ik moet ook verder en jij ook. Moeilijk hoor.



Heb je hulp voor je gevoelens en gedachtes, kun je met iemand praten?



Met mij gaat het erg op en neer. Mijn vriend ziet dit gelukkig en noemt het een grote terugval, maar zegt ook dat ik het daardoor allemaal te negatief bekijk. Voor mijn gevoel ben ik terug bij af, waar ik 5 jaar geleden stond, zo voel ik me nu weer. Echter, ik heb de afgelopen jaren hard aan mezelf gewerkt en echt wel vooruitgang geboekt. Maar sommige dingen zijn zo hardnekkig, daar word ik wanhopig van. Maar hoe meer ik mij verzet, hoe erger het wordt.



Ik denk dat ik nu op een punt sta dat ik kan kiezen: grijp ik terug naar mijn oude gedrag en deze terugval (incl. eetbuien, snijden, manipuleren, etc.) of ga ik het nu anders aanpakken met de handvatten die ik gekregen heb de afgelopen jaren. Het is heel makkelijk om optie 1 te kiezen, maar veel beter voor mij om optie 2 te kiezen. Lukt mij vaak niet, maar elke keer is er eentje (stapje voor stapje noemen ze dat toch ).
Alle reacties Link kopieren
Oh ja, het drama van het begaafde kind vind ik ook heel goed. Ik heb ook haar andere boek: De opstand van het lichaam.



Ik ga het eerder genoemde boek ook bestellen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Alle reacties Link kopieren
Reageren op jullie lukt even niet
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Alle reacties Link kopieren
Ik kan het helaas ook niet echt opbrengen om op jullie te reageren. Ik heb vrijdagnacht bijgelezen en tranen met tuiten gehuild, om jullie pijn en verdriet en eindelijk ook om mezelf, om al die verloren jaren en alles wat ik kwijt ben geraakt.



Ik besef me heel goed wat een rijkdom ik nu heb, niet meer geleefd worden door de triggers, de flashbacks, dissociatie. Mijn lijf moet ik nog terug veroveren, ik ben er nog niet helemaal. Mijn lichaam is totaal verkrampt, alle dry needling, manipulatie en oefeningen ten spijt. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb echt het ergste gehad als jullie lees. En ik blijf jullie lezen, jullie zullen hier altijd gezien worden, ook al kan ik het niet opbrengen om te reageren, jullie leed blijft niet meer ongezien.



You know how I know? Because I reeaally think so!
Alle reacties Link kopieren
Lief van je, MrsStan. Ook voor jou
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Oh, EV en MSW, een knuffel komen brengen doet ook al heel veel onderschat dat niet. Mooie woorden in je laatste post MSW



Hier is het vanavond flink mis gegaan, vriend en ik hebben ruzie gekregen met elkaar fysiek pijn doen (hebben allebei schrammen op onze armen en een blauwe plek). Waar ik bang voor was, gaat gebeuren, ondanks dat ik zo verschrikkelijk hard aan mezelf werk. De kans was zo groot dat ik in een gewelddadige relatie terecht zou komen, in ieder geval een ongezonde relatie. En we hebben zo hard gewerkt afgelopen jaar om dat te voorkomen. Ik ga verdorie zowat naar alle hulpverleners die er zijn, lees boeken, praat veel, doe de oefeningen, werk kei en kei hard aan mezelf. En dan gebeurt er dit...



Ik weet nu niet wat ik moet doen Volgende week gesprek met psycholoog en psychiater waar vriend ook bij is en hopelijk kunnen zij ons helpen? Ik weet het niet meer..



Ben zo bang dat dit voor vriend de druppel was en dat hij nu niet verder wil. Mijn best heb ik gedaan voor mezelf, maar ook voor deze relatie. En dan blijkt nu dat het allemaal voor niks was? Nog nooit hebben we elkaar fysiek aangevallen en nu dit...



Sorry voor de ego-post, ik moest het even kwijt. Advies is altijd welkom, ik probeer snel weer te reageren.
Alle reacties Link kopieren
Jeetje Blauwesmurf, wat heftig. Ik kan me wel voorstellen dat de emoties hoog oplopen. Hier was het ook niet altijd pais en vree, bij lange aan niet. Bij ons liepen dingen weleens uit de hand omdat Stan het ene zei en ik heel iets anders hoorde of ervan maakte, dat deed ik niet bewust uiteraard, maar daardoor kwamen we wel steeds in een stroomversnelling terecht. Of hij verdraaide mijn woorden naar mijn mening, whatever.



We begrepen elkaar niet en bij het minste geringste kon de vlam in de pan slaan. Ik ben zelfs een hele tijd via Whatsapp gaan communiceren als het me face-to-face niet wilde lukken en schriftelijk ben ik sterker dan verbaal, dat is bij Stan juist andersom. Ik liep altijd weg als het me teveel werd, mijn hele lijf ging dan als een razende tekeer en ik moest echt tot mezelf komen, alleen. Met mijn broers heb ik vroeger wel heel veel fysiek gevochten in zulke situaties, dat liep regelmatig uit de hand zelfs.



Stan heb ik alleen tussen wel/niet ontwaakt zijn uit nachtmerries/night terrors geslagen en geschopt, maar dan was ik me er niet van bewust dat het Stan was. Was een behoorlijke kloteperiode in ons leven. Ik hoop met heel mijn hart dat dit nooit meer terugkomt, dus ik kan me helaas me heel erg inleven in jouw living hell op dit moment.



Maar je reactie op deze klotesituatie vind ik wel ontzettend adequaat, blauwesmurf. Goed van je dat je open kaart speelt met je hulpverleners, goed van je vriend dat ie mee gaat. Dat is wel een hele andere situatie dan een geweldadige relatie, dat zie je toch wel? Een geweldadige vent had je nu lopen paaien en sorry lopen zeggen en je naar je mond gepraat zodat je zou blijven en terloops jou de schuld van het gebeuren gegeven. Jullie erkennen je aandeel en vragen om hulp. En hulp hebben jullie nodig. Weet je, je kan nog zoveel van elkaar houden, soms is liefde alleen niet genoeg. Soms heb je hulp nodig, mensen die je handvaten aanreiken, uitkauwen wat je moet doen, uitpluizen welke signalen aan het gebeuren vooraf gingen, leren om die tijdig te herkennen en daarop te anticiperen.



Jij bent nu een open wond, je vriend is compleet machteloos, want jij moet hiermee leren leven, je weg in het leven gaan vinden. Hij kan je slechts aanmoedigen en aanhoren. De frustraties vliegen om jullie oren, want het liefst was jij gisteren alweer 'genezen' en je vriend zal het ook nooit snel genoeg kunnen gaan.



Ik hoop dat je hulpverleners jullie helpen en niet veroordelen. Blijf het achterste van jullie tong laten zien, no mather what. Alleen eerlijkheid en openheid kan die rottende zweer van je geheim en de verborgenheid van het misbruik genezen. En geduld. Heel veel geduld.



Sterkte.
You know how I know? Because I reeaally think so!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven