Relaties
alle pijlers
Leegtes in mijn relatie die worden opgevuld door flirten
vrijdag 25 juli 2014 16:01
Lieve allemaal,
Om te beginnen heb ik een relatie van 6,5 jaar. Samen met mijn huidige partner hebben wij een prachtige dochter van 4. En ben ik 24 jaar.
Alleen ik voel mij zo eenzaam en onder gewaardeerd in mijn relatie.
Er zit zo'n enorme sleur in onze relatie. Ik weet niet of wij er weer uit gaan komen. Omdat deze sleur zolang al gaande is. We hebben samen wel heel veel problemen overwonnen.. En onze relatie kan echt wel tegen een goed stootje.
Maar ik voel me geen vrouw meer met hem.. Ik voel me niet aantrekkelijk bij hem.
Als hij thuis komt van zijn werk, ploft hij op de bank neer en dan is het de hele avond tv of op zijn telefoon.. Als ik dan aandacht van hem wil, wijst hij mij elke keer af. duwt hij mij opzij of moet ik stil zijn omdat hij tv zit te kijken. En als ik dit aan geef dat ik mij om deze redenen ongelukkig voel dan zeur ik volgens hem. ik hoor alleen maar uit zijn mond dat ik lastig ben, of aan het zeuren of dat ik stil moet zijn.. Hij praat heel weinig met mij.. alleen als hij iets over zich zelf wilt vertellen bijv werk, vrienden etc. En als ik een verhaal wil vertellen luisterd hij niet. Hij toont geen intresse in mij. Zegt nooit dat hij van mij houdt, hij houdt mij nooit eens een keer uit zichzelf vast of zegt dat hij me mooi vind. ( nu is hij ook geen persoon die van het kleffe houdt) maar ik hoor alleen maar negatieve dingen van hem.. en dit heb ik al een aantal keer besproken met hem.. maar het lijkt hem niks te doen.. Ik voel mij gewoon niet meer belangrijk voor hem.. of mooi genoeg. en als ik hem met vrienden zie dan is hij totaal anders. dan is hij een prater dan is hij spontaan etc. Ik heb hierdoor ook sterk de twijfels gekregen of hij nog wel van me houdt of hij nog wel gelukkig met mij is. ook dit heb ik met hem besproken en hij zegt dat hij wel heel veel van me houdt en wel gelukkig met mij is.. Alleen zijn gedrag laat wat anders zien. Hij wil ook nooit uit zichzelf iets met mij doen. het is alleen maar saai op de bank zitten. Ik ben ook heel romantisch ingesteld en hij totaal niet. Ik merk steeds meer dat die kloof steeds groter wordt want aandacht krijg ik totaal niet van hem.
Ik werk zelf ook, ik doe het huishouden ik kook en verzorg met Liefde ons kind. Maar een klein beetje hulp hierin of waardering is al teveel gevraagd.
Nu merk ik aan mezelf dat ik die aandacht gaat zoeken in andere mannen. begrijp me niet verkeerd want vreemdgaan heb ik nooit gedaan en dat gaat ook tegen alle principes van mij in. Vooral omdat ik ook een kindje heb van hem.. Ik zou dat ook nooit mijn kind kunnen aan doen.
Alleen ik merk nu wel dat ik het ontzettend fijn vind als een andere mannen mij het gevoel geven dat ik wel mooi ben en belangrijk ben. Voorbeeldje een ex van mij heeft nog altijd een zwak voor mij ( hij heeft zelf ook een vriendin ) maar hij zou alles op kunnen geven voor mij. Af en toe praat ik nog wel eens met hem ( niet meer dan dat ) of vd week zat ik in het zwembad en zag ik een onwijs aantrekkelijke man voorbij lopen en ik zat gewoon te flirten. en het ergste is dat ik stiekem nog hoopt om hem nog een keer tegen te komen.
Ik ken mezelf hierin absoluut niet. en ik voel mij hierin ook zo schuldig naar mijn vriend toe. Omdat ik nu zie dat ik blijkbaar toch open sta om te flirten.
Nu is de vraag natuurlijk of ik niet eens goed moet na denken of ik nog wel bij mijn huidige partner wil blijven. geloof mij dat heb ik mij al 100 keer afgevraagd. Alleen ik kan het niet. Ik hou echt wel heel veel van hem.. we hebben zoveel mee gemaakt en zoveel overwonnen wat ons best sterk heeft gemaakt, dat ik hem niet kan verlaten.Is dit dan een sleur ? wat nu zeker dik een jaar bezig is, of zijn we uit elkaar gegroeid ? Misschien ben ik ook wel bang voor het onbekende als ik hem zal verlaten. Ik ben bang dat ik hem onwijs gaat missen.. Wat doe ik me meisje aan ? Het gevoel dat ik mij ongelukkig voel in mijn relatie is net zo sterk dat ik hem niet durf te verlaten.
En aan de andere kant zoek ik mijn aandacht in andere mannen.Het flirten geeft mij zo fijn gevoel alsof al het lege bij mij op worden gevuld. Tegelijkertijd voelt het heel verkeerd tegenover mijn vriend.
Nogmaals : het is alleen flirten en niet meer dan dat.
Ben ik fout bezig ?
Mijn hormonen zijn enorm in de war.Ik weet echt niet meer waarvoor ik moet gaan. Accepteren dat ik en mijn vriend uit elkaar zijn gegroeid, bij hem weg gaan en een nieuwe start maken ? Of zitten we in een sleur en komen wij ook hier wel over heen ?
Sorry voor mijn onwijs lange verhaal.
Ik zie nu pas hoeveel ik getypt hebt.
Ik ben benieuwd naar jullie meningen of misschien zitten jullie zelf wel in een soortgelijke situatie ?
Om te beginnen heb ik een relatie van 6,5 jaar. Samen met mijn huidige partner hebben wij een prachtige dochter van 4. En ben ik 24 jaar.
Alleen ik voel mij zo eenzaam en onder gewaardeerd in mijn relatie.
Er zit zo'n enorme sleur in onze relatie. Ik weet niet of wij er weer uit gaan komen. Omdat deze sleur zolang al gaande is. We hebben samen wel heel veel problemen overwonnen.. En onze relatie kan echt wel tegen een goed stootje.
Maar ik voel me geen vrouw meer met hem.. Ik voel me niet aantrekkelijk bij hem.
Als hij thuis komt van zijn werk, ploft hij op de bank neer en dan is het de hele avond tv of op zijn telefoon.. Als ik dan aandacht van hem wil, wijst hij mij elke keer af. duwt hij mij opzij of moet ik stil zijn omdat hij tv zit te kijken. En als ik dit aan geef dat ik mij om deze redenen ongelukkig voel dan zeur ik volgens hem. ik hoor alleen maar uit zijn mond dat ik lastig ben, of aan het zeuren of dat ik stil moet zijn.. Hij praat heel weinig met mij.. alleen als hij iets over zich zelf wilt vertellen bijv werk, vrienden etc. En als ik een verhaal wil vertellen luisterd hij niet. Hij toont geen intresse in mij. Zegt nooit dat hij van mij houdt, hij houdt mij nooit eens een keer uit zichzelf vast of zegt dat hij me mooi vind. ( nu is hij ook geen persoon die van het kleffe houdt) maar ik hoor alleen maar negatieve dingen van hem.. en dit heb ik al een aantal keer besproken met hem.. maar het lijkt hem niks te doen.. Ik voel mij gewoon niet meer belangrijk voor hem.. of mooi genoeg. en als ik hem met vrienden zie dan is hij totaal anders. dan is hij een prater dan is hij spontaan etc. Ik heb hierdoor ook sterk de twijfels gekregen of hij nog wel van me houdt of hij nog wel gelukkig met mij is. ook dit heb ik met hem besproken en hij zegt dat hij wel heel veel van me houdt en wel gelukkig met mij is.. Alleen zijn gedrag laat wat anders zien. Hij wil ook nooit uit zichzelf iets met mij doen. het is alleen maar saai op de bank zitten. Ik ben ook heel romantisch ingesteld en hij totaal niet. Ik merk steeds meer dat die kloof steeds groter wordt want aandacht krijg ik totaal niet van hem.
Ik werk zelf ook, ik doe het huishouden ik kook en verzorg met Liefde ons kind. Maar een klein beetje hulp hierin of waardering is al teveel gevraagd.
Nu merk ik aan mezelf dat ik die aandacht gaat zoeken in andere mannen. begrijp me niet verkeerd want vreemdgaan heb ik nooit gedaan en dat gaat ook tegen alle principes van mij in. Vooral omdat ik ook een kindje heb van hem.. Ik zou dat ook nooit mijn kind kunnen aan doen.
Alleen ik merk nu wel dat ik het ontzettend fijn vind als een andere mannen mij het gevoel geven dat ik wel mooi ben en belangrijk ben. Voorbeeldje een ex van mij heeft nog altijd een zwak voor mij ( hij heeft zelf ook een vriendin ) maar hij zou alles op kunnen geven voor mij. Af en toe praat ik nog wel eens met hem ( niet meer dan dat ) of vd week zat ik in het zwembad en zag ik een onwijs aantrekkelijke man voorbij lopen en ik zat gewoon te flirten. en het ergste is dat ik stiekem nog hoopt om hem nog een keer tegen te komen.
Ik ken mezelf hierin absoluut niet. en ik voel mij hierin ook zo schuldig naar mijn vriend toe. Omdat ik nu zie dat ik blijkbaar toch open sta om te flirten.
Nu is de vraag natuurlijk of ik niet eens goed moet na denken of ik nog wel bij mijn huidige partner wil blijven. geloof mij dat heb ik mij al 100 keer afgevraagd. Alleen ik kan het niet. Ik hou echt wel heel veel van hem.. we hebben zoveel mee gemaakt en zoveel overwonnen wat ons best sterk heeft gemaakt, dat ik hem niet kan verlaten.Is dit dan een sleur ? wat nu zeker dik een jaar bezig is, of zijn we uit elkaar gegroeid ? Misschien ben ik ook wel bang voor het onbekende als ik hem zal verlaten. Ik ben bang dat ik hem onwijs gaat missen.. Wat doe ik me meisje aan ? Het gevoel dat ik mij ongelukkig voel in mijn relatie is net zo sterk dat ik hem niet durf te verlaten.
En aan de andere kant zoek ik mijn aandacht in andere mannen.Het flirten geeft mij zo fijn gevoel alsof al het lege bij mij op worden gevuld. Tegelijkertijd voelt het heel verkeerd tegenover mijn vriend.
Nogmaals : het is alleen flirten en niet meer dan dat.
Ben ik fout bezig ?
Mijn hormonen zijn enorm in de war.Ik weet echt niet meer waarvoor ik moet gaan. Accepteren dat ik en mijn vriend uit elkaar zijn gegroeid, bij hem weg gaan en een nieuwe start maken ? Of zitten we in een sleur en komen wij ook hier wel over heen ?
Sorry voor mijn onwijs lange verhaal.
Ik zie nu pas hoeveel ik getypt hebt.
Ik ben benieuwd naar jullie meningen of misschien zitten jullie zelf wel in een soortgelijke situatie ?
vrijdag 25 juli 2014 16:21
Beetjegek,
dit is in het begin van onze relatie al een keer gebeurt.. Hij heeft mij in het verleden geslagen en dit bleef niet bij 1 keer.. Ik had toen geen leven met hem. ik mocht niks, er werd voor mij beslist en geleeft. toen ben ik zo sterk geweest om bij hem weg te gaan.. toen zijn zijn ogen open gegaan en had hij enorm veel spijt en vroeg mij om bij hem terug te komen.. dit heb ik gedaan en sinds die keer heeft hij mij nooit meer geslagen. en heeft hij gezien wat hij kwijt was.
Misschien is dit wel weer nodig ? toch voel ik mij op dit moment minder sterk om dit door te zetten dan toen.. heel gek.. Ik heb het wel eens over gehad dat we een tijdje uit elkaar moeten gaan om erachter te komen of wij wel samen moeten blijven.. hij wou dit niet en anders was het voor hem voorgoed.. Dit voelt weer opnieuw eng.. gek he
dit is in het begin van onze relatie al een keer gebeurt.. Hij heeft mij in het verleden geslagen en dit bleef niet bij 1 keer.. Ik had toen geen leven met hem. ik mocht niks, er werd voor mij beslist en geleeft. toen ben ik zo sterk geweest om bij hem weg te gaan.. toen zijn zijn ogen open gegaan en had hij enorm veel spijt en vroeg mij om bij hem terug te komen.. dit heb ik gedaan en sinds die keer heeft hij mij nooit meer geslagen. en heeft hij gezien wat hij kwijt was.
Misschien is dit wel weer nodig ? toch voel ik mij op dit moment minder sterk om dit door te zetten dan toen.. heel gek.. Ik heb het wel eens over gehad dat we een tijdje uit elkaar moeten gaan om erachter te komen of wij wel samen moeten blijven.. hij wou dit niet en anders was het voor hem voorgoed.. Dit voelt weer opnieuw eng.. gek he
vrijdag 25 juli 2014 16:44
Zorg dat je financieel onafhankelijk van hem wordt. Je bent pas 24 jaar oud en zit hele dagen thuis met 1 kind wat, gezien de leeftijd, ook nog eens voor het grootste deel van de tijd op school zit.
Als je werkt, kom je andere mensen tegen, maak je ook nog eens wat mee en kun je op een gegeven moment andere keuzes maken, dan alleen bij hem blijven.
Hup, van die bank af!
Als je werkt, kom je andere mensen tegen, maak je ook nog eens wat mee en kun je op een gegeven moment andere keuzes maken, dan alleen bij hem blijven.
Hup, van die bank af!
vrijdag 25 juli 2014 16:49
Wat is dat toch met zoveel vrouwen dat ze maar accepteren dat een man zo met hun omgaat? Liefde? Liefde doet geen pijn...weggaan, zodat hij weer even wakker wordt geschud? Hij zou de gehele tijd wakker moeten zijn! Hij gaat op deze manier met je om, omdat het kan..Hij heeft geen respect voor jou, omdat je dat ook niet voor jezelf hebt.
Weet je eigenlijk wel wat een gezonde relatie inhoud? ( oprechte vraag)
De geschiedenis is vaak de voorspeller van de toekomst...
Weet je eigenlijk wel wat een gezonde relatie inhoud? ( oprechte vraag)
De geschiedenis is vaak de voorspeller van de toekomst...
vrijdag 25 juli 2014 16:51
natuurlijk blijf je bij je partner, je hebt een kind. Als je niet tevreden bent met hoe het nu gaat moet je er alles aan doen om het te verbeteren. Praat met hem en ga in therapie.
Normaal gesproken zou je het uitmaken als je 24 bent. Tenminste dat zou ik je adviseren. Maar jij hebt gekozen voor een kind en dus heb je je gesetteld met je partner. Je moet er nu alles aan doen om je relatie te laten slagen. Het belang van je kind staat voorop. Je kan niet zeggen; ik vind het niet spannend nu ga ik met de buurman. Nee!
Normaal gesproken zou je het uitmaken als je 24 bent. Tenminste dat zou ik je adviseren. Maar jij hebt gekozen voor een kind en dus heb je je gesetteld met je partner. Je moet er nu alles aan doen om je relatie te laten slagen. Het belang van je kind staat voorop. Je kan niet zeggen; ik vind het niet spannend nu ga ik met de buurman. Nee!
vrijdag 25 juli 2014 16:58
Hij heeft je ook nog geslagen? Deze man heeft geen enkel respect voor je. Waarom heb je überhaupt een kind met hem gekregen? Ik zou hem duidelijk maken dat er NU iets moet veranderen en dat je anders weg bent. En dat dus ook daadwerkelijk doen. Je bent pas 24, wil je je echt voor de rest van je leven zo rot en eenzaam voelen? Voor je dochter is dit ook echt niet gezond, zo'n liefdeloze houding van haar vader. Dan is ze nog beter af met gescheiden ouders.
vrijdag 25 juli 2014 17:11
Jullie zijn te jong voor dit soort serieuze bezigheden. Logisch dat de sleur erin zit en de liefde op is. Je zit alleen in een gevangenis die jullie zelf gecreeerd hebben met jullie kind.
Plan van aanpak:
?Gesprek met partner, ga samen in therapie
?Schrijf je in bij een woningbouwvereniging
?Zorg dat je financieel voor je zelf kunt zorgen, dus zorg voor goede opleiding als je die niet hebt
?Stel voor jezelf je grenzen vast en handel daarnaar.
Je hoeft niet samen te zijn, en je mag stoppen. Ook met kind. Als je je als moeder respectloos laat behandelen en over je heen laat lopen is dat het voorbeeld dat je je kind geeft. Bedenk dat goed, en jullie zijn hier verantwoordelijk voor.
Plan van aanpak:
?Gesprek met partner, ga samen in therapie
?Schrijf je in bij een woningbouwvereniging
?Zorg dat je financieel voor je zelf kunt zorgen, dus zorg voor goede opleiding als je die niet hebt
?Stel voor jezelf je grenzen vast en handel daarnaar.
Je hoeft niet samen te zijn, en je mag stoppen. Ook met kind. Als je je als moeder respectloos laat behandelen en over je heen laat lopen is dat het voorbeeld dat je je kind geeft. Bedenk dat goed, en jullie zijn hier verantwoordelijk voor.
vrijdag 25 juli 2014 17:47
Ik heb een goede opleiding afgerond en werk fulltime in de zorg.. ik ben financieel niet afhankelijk van hem.. Wij wonen samen.. maar het huis staat gelukkig op mijn naam..
Het is idd zo dat ik op deze manier geen goed voorbeeld geef aan mijn kind.
Onze dochter was niet gepland, maar wel gelijk gewenst.En wij zijn er allebei echt voor gegaan.
Als ik hem vertel wat ik anders wil dan is het ''ja je hebt ook gelijk ik moet ook veranderen enz enz'' dan gaat het een weekje of 2 goed en daarna is het weer hetzelfde liedje..
Ik wil onze relatie niet zomaar opgeven aangezien we ook zoveel overwonnen hebben en meegemaakt samen.. na de 1e x dat ik bij hem weg gegaan ben is hij wel echt veranderd en heeft hij mij nooit meer met 1 vinger op die manier aangeraakt.
Maar misschien is het ook een keer genoeg..!
Het is idd zo dat ik op deze manier geen goed voorbeeld geef aan mijn kind.
Onze dochter was niet gepland, maar wel gelijk gewenst.En wij zijn er allebei echt voor gegaan.
Als ik hem vertel wat ik anders wil dan is het ''ja je hebt ook gelijk ik moet ook veranderen enz enz'' dan gaat het een weekje of 2 goed en daarna is het weer hetzelfde liedje..
Ik wil onze relatie niet zomaar opgeven aangezien we ook zoveel overwonnen hebben en meegemaakt samen.. na de 1e x dat ik bij hem weg gegaan ben is hij wel echt veranderd en heeft hij mij nooit meer met 1 vinger op die manier aangeraakt.
Maar misschien is het ook een keer genoeg..!
vrijdag 25 juli 2014 18:10
quote:beetjegek schreef op 25 juli 2014 @ 17:19:
Oh ook nog geslagen dus...nou dan vrees ik idd dat hij totaal niet om je geeft.. Ik zeg wegwezenOnzin. Ze is volwassen. Wat dacht je van eerst praten? Uitspreken wat je behoeften zijn? Wat doet het met je als hij niet reageert? Wat zou je graag willen?
Oh ook nog geslagen dus...nou dan vrees ik idd dat hij totaal niet om je geeft.. Ik zeg wegwezenOnzin. Ze is volwassen. Wat dacht je van eerst praten? Uitspreken wat je behoeften zijn? Wat doet het met je als hij niet reageert? Wat zou je graag willen?
vrijdag 25 juli 2014 18:12
quote:jelhisa schreef op 25 juli 2014 @ 17:47:
Ik heb een goede opleiding afgerond en werk fulltime in de zorg.. ik ben financieel niet afhankelijk van hem.. Wij wonen samen.. maar het huis staat gelukkig op mijn naam..
Het is idd zo dat ik op deze manier geen goed voorbeeld geef aan mijn kind.
Onze dochter was niet gepland, maar wel gelijk gewenst.En wij zijn er allebei echt voor gegaan.
Als ik hem vertel wat ik anders wil dan is het ''ja je hebt ook gelijk ik moet ook veranderen enz enz'' dan gaat het een weekje of 2 goed en daarna is het weer hetzelfde liedje..
Ik wil onze relatie niet zomaar opgeven aangezien we ook zoveel overwonnen hebben en meegemaakt samen.. na de 1e x dat ik bij hem weg gegaan ben is hij wel echt veranderd en heeft hij mij nooit meer met 1 vinger op die manier aangeraakt.
Maar misschien is het ook een keer genoeg..!Wat fijn dat je goed voor jezelf hebt gezorgd door werk en financieel afhankelijk te zijn. Het klinkt alsof hij er eerder wel voor wilde gaan, bereid was zijn gedrag wel wat te veranderen. Zou hij open staan voor therapie?
Ik heb een goede opleiding afgerond en werk fulltime in de zorg.. ik ben financieel niet afhankelijk van hem.. Wij wonen samen.. maar het huis staat gelukkig op mijn naam..
Het is idd zo dat ik op deze manier geen goed voorbeeld geef aan mijn kind.
Onze dochter was niet gepland, maar wel gelijk gewenst.En wij zijn er allebei echt voor gegaan.
Als ik hem vertel wat ik anders wil dan is het ''ja je hebt ook gelijk ik moet ook veranderen enz enz'' dan gaat het een weekje of 2 goed en daarna is het weer hetzelfde liedje..
Ik wil onze relatie niet zomaar opgeven aangezien we ook zoveel overwonnen hebben en meegemaakt samen.. na de 1e x dat ik bij hem weg gegaan ben is hij wel echt veranderd en heeft hij mij nooit meer met 1 vinger op die manier aangeraakt.
Maar misschien is het ook een keer genoeg..!Wat fijn dat je goed voor jezelf hebt gezorgd door werk en financieel afhankelijk te zijn. Het klinkt alsof hij er eerder wel voor wilde gaan, bereid was zijn gedrag wel wat te veranderen. Zou hij open staan voor therapie?
vrijdag 25 juli 2014 18:23
Hij heeft je in het verleden meerdere keren geslagen. Je bent toen voor jezelf opgekomen en hij is daarmee gestopt.
Voor mij is er nu de vraag of je denkt dat er nog meer compromissen in gaan zitten.
In een normale relatie geef je aan dat je bepaalde dingen zo niet leuk meer vindt, dat je denkt dat het een gevaar is voor de relatie op langere termijn te handhaven.
Als iemand wel vroeger dan ging slaan en nu het probleem niet ziet voor jou, hoe gaat hij daar dan op reageren?
Je "laat" je nu weliswaar niet slaan maar wat ik hier lees vind ik nog steeds wel mishandeling, alleen dan nu geestelijk. Dit is ook niet goed voor een mens om te ondergaan.
Als je denkt dat er nog hoop is dat het goed komt, moet je allereerst met praten over de ernst.
Zodra iemand namelijk ook echt meer open gaat staan voor anderen, is dat al een verwijdering, jij merkt dat je bepaalde dingen ernstig tekort komt die in een relatie thuishoren, jij wilt liefde kunnen geven en ontvangen, ik vind dat kinderen dat voorbeeld horen te krijgen en niet hoe er een scheve machtsverhouding is die zij in hun latere leven meestal ook weer over gaan nemen.
En waarbij jij nu openstaat voor aandacht maar als je echt ernstig tekort hebt aan liefde komt er wellicht een moment waarop het escaleert, je lichaam blijft aangeven dat er iets niet goed zit in de huidige situatie en zoals jij het omschreef ligt dat aan de manier waarop hij jou niet geeft waarvan jij denkt het toch nodig te hebben.
Ik vind iemand die rondloopt in mijn huis maar verder niet vindt dat ik besta niet bepaald het woord relatie waardig. Als iemand dat wel wil en daar geen problemen mee heeft, zijn of haar keuze. Maar het is vaak niet goed voor je lichamelijke en geestelijke gezondheid, de meeste mensen functioneren het best in vredige situaties en dit klinkt als een wapenstilstand.
Dus praat er met hem over als jij denkt dat het veilig is, maar dit zo laten doorsudderen is een weg met nog meer ellende. Ofwel je bent bang vreemd te gaan op de den duur omdat je emotioneel afstand steeds meer voelt tot je partner ofwel je kwijnt nog verder weg. En in beide gevallen kan het uiteindelijk in de relatie tot een grotere escalatie komen dan nu ingrijpen.
Voor mij is er nu de vraag of je denkt dat er nog meer compromissen in gaan zitten.
In een normale relatie geef je aan dat je bepaalde dingen zo niet leuk meer vindt, dat je denkt dat het een gevaar is voor de relatie op langere termijn te handhaven.
Als iemand wel vroeger dan ging slaan en nu het probleem niet ziet voor jou, hoe gaat hij daar dan op reageren?
Je "laat" je nu weliswaar niet slaan maar wat ik hier lees vind ik nog steeds wel mishandeling, alleen dan nu geestelijk. Dit is ook niet goed voor een mens om te ondergaan.
Als je denkt dat er nog hoop is dat het goed komt, moet je allereerst met praten over de ernst.
Zodra iemand namelijk ook echt meer open gaat staan voor anderen, is dat al een verwijdering, jij merkt dat je bepaalde dingen ernstig tekort komt die in een relatie thuishoren, jij wilt liefde kunnen geven en ontvangen, ik vind dat kinderen dat voorbeeld horen te krijgen en niet hoe er een scheve machtsverhouding is die zij in hun latere leven meestal ook weer over gaan nemen.
En waarbij jij nu openstaat voor aandacht maar als je echt ernstig tekort hebt aan liefde komt er wellicht een moment waarop het escaleert, je lichaam blijft aangeven dat er iets niet goed zit in de huidige situatie en zoals jij het omschreef ligt dat aan de manier waarop hij jou niet geeft waarvan jij denkt het toch nodig te hebben.
Ik vind iemand die rondloopt in mijn huis maar verder niet vindt dat ik besta niet bepaald het woord relatie waardig. Als iemand dat wel wil en daar geen problemen mee heeft, zijn of haar keuze. Maar het is vaak niet goed voor je lichamelijke en geestelijke gezondheid, de meeste mensen functioneren het best in vredige situaties en dit klinkt als een wapenstilstand.
Dus praat er met hem over als jij denkt dat het veilig is, maar dit zo laten doorsudderen is een weg met nog meer ellende. Ofwel je bent bang vreemd te gaan op de den duur omdat je emotioneel afstand steeds meer voelt tot je partner ofwel je kwijnt nog verder weg. En in beide gevallen kan het uiteindelijk in de relatie tot een grotere escalatie komen dan nu ingrijpen.
vrijdag 25 juli 2014 18:26
Dus geef aan hoe ernstig je de relatie bedreigt ziet en denkt dat je op deze manier op de langere termijn de relatie gedoemd is te mislukken.
Als hij daar de ernst niet van inziet, weet je dat hij echt geen moeite nog verder doet om jou ook gelukkig te willen zien maar dat hij het wel best vindt zo ook al vind jij van niet.
Het klinkt ook voor hem niet bepaald gezellig alleen op de bank willen zitten of met zijn telefoon. Wat doet hij allemaal met zijn telefoon? Het klinkt niet als echt samenleven, op geen enkele manier.
Als hij daar de ernst niet van inziet, weet je dat hij echt geen moeite nog verder doet om jou ook gelukkig te willen zien maar dat hij het wel best vindt zo ook al vind jij van niet.
Het klinkt ook voor hem niet bepaald gezellig alleen op de bank willen zitten of met zijn telefoon. Wat doet hij allemaal met zijn telefoon? Het klinkt niet als echt samenleven, op geen enkele manier.
vrijdag 25 juli 2014 18:33
Je hebt jezelf ook wel zelf in die sleur gewerkt door zo jong al 'n kind te nemen. Op deze leeftijd moet je nog lekker van je vrijheid genieten en reizen. Doe het kind wat vaker naar 'n logeeradres en ga 'ns wat vaker met je vriend uit eten of 'n weekend weg. Wie weet wakkert dat het vuurtje wel weer 'n beetje aan.
vrijdag 25 juli 2014 18:39
blijkbaar neemt je vriend je alleen serieus als je zelf echt stappen onderneemt. Van hem hoeft het blijkbaar niet te komen, aangeven en praten werkt dus niet bij hem. Je zult dus nu weer met een ultimatum moeten komen.
Vraag is of je dit de rest van je leven wil doen, met iemand samenwonen/leven die alleen grenzen accepteert op het moment dat hij je kan kwijt raken.
Net zoals mn voorgangers ben ik het er mee eens dat je je eigen leven meer moet opvullen. Het lijkt alsof je nu wanhopig op zijn aandacht zit te wachten. Ongeacht wie goed of fout zit, wanhopige mensen zijn niet aantrekkelijk.
Jij laat nu niet zien dat je om jezelf geeft, doordat je niet alleen jullie relatie, maar ook je eigen leven laat verslonzen door weinig eigen sociale dingen te doen. Als jij niet genoeg om jezelf geeft om dit te doen, waarom zou hij dat dan wel doen?
Vraag is of je dit de rest van je leven wil doen, met iemand samenwonen/leven die alleen grenzen accepteert op het moment dat hij je kan kwijt raken.
Net zoals mn voorgangers ben ik het er mee eens dat je je eigen leven meer moet opvullen. Het lijkt alsof je nu wanhopig op zijn aandacht zit te wachten. Ongeacht wie goed of fout zit, wanhopige mensen zijn niet aantrekkelijk.
Jij laat nu niet zien dat je om jezelf geeft, doordat je niet alleen jullie relatie, maar ook je eigen leven laat verslonzen door weinig eigen sociale dingen te doen. Als jij niet genoeg om jezelf geeft om dit te doen, waarom zou hij dat dan wel doen?
miszlady wijzigde dit bericht op 25-07-2014 18:41
Reden: stukje toegevoegd
Reden: stukje toegevoegd
% gewijzigd
