Psyche
alle pijlers
ADHD en verlatingsangst?
vrijdag 25 juli 2014 10:56
Ja. op dat soort momenten teruggaan naar het NU.
Onzekerheid en adhd hangen samen. Tip voedingsuplementen Omega 3-6 visolie tableten, geen cola of prik en gezonde voeding zonder E nummers. Voor meer innerlijke rust valeriaantabletten (hoogvliet heel goedkoop) en verder aan de slag met jezelf, je eigenwaarde, je geloof en intuitie, alles hangt samen = het innerlijke werk zoals bijvoorbeeld; waar/wanneer je onzekerheid is ontstaan, verwerken van gekwetse en pijnlijke afwijzingen en gevoelens. In ieder geval is goede voeding met adhd al een grote winst!
Hartelijke groet
Onzekerheid en adhd hangen samen. Tip voedingsuplementen Omega 3-6 visolie tableten, geen cola of prik en gezonde voeding zonder E nummers. Voor meer innerlijke rust valeriaantabletten (hoogvliet heel goedkoop) en verder aan de slag met jezelf, je eigenwaarde, je geloof en intuitie, alles hangt samen = het innerlijke werk zoals bijvoorbeeld; waar/wanneer je onzekerheid is ontstaan, verwerken van gekwetse en pijnlijke afwijzingen en gevoelens. In ieder geval is goede voeding met adhd al een grote winst!
Hartelijke groet
vrijdag 25 juli 2014 15:58
Lees deze website eens. Gaat over gehechtheid en hoe deze in relaties naar voren komen. www.mandala.be/partnerrelatie/gehechtheid.html
zaterdag 26 juli 2014 03:11
Keurig gezegd door amreg!
Alleen jij kunt jezelf helpen, het is jouw hoofd en jouw gedachtegang. Blijf niet hangen in je self full filling prophecy want dan komt het juist uit. Het is niet aantrekkelijk voor een partner om steeds aan te moeten horen hoe onzeker de ander is.
Dat je onzeker bent geworden in de loop der jaren is begrijpelijk, al helemaal na een leven vol afwijzingen ( want je bent anders dan de rest) Maar ga er eens proberen maling aan te hebben. Kin vooruit, schouders recht, geloof in je eigen kwaliteiten, in je eigen persoontje. De juiste mensen blijven echt wel bij je.
Om te beginnen; bestudeer deze onderstaande lijst maar eens goed, erg leuk! Positieve energie!
http://empathieplus.nl/de-positieve-kant-van-adhd/
Alleen jij kunt jezelf helpen, het is jouw hoofd en jouw gedachtegang. Blijf niet hangen in je self full filling prophecy want dan komt het juist uit. Het is niet aantrekkelijk voor een partner om steeds aan te moeten horen hoe onzeker de ander is.
Dat je onzeker bent geworden in de loop der jaren is begrijpelijk, al helemaal na een leven vol afwijzingen ( want je bent anders dan de rest) Maar ga er eens proberen maling aan te hebben. Kin vooruit, schouders recht, geloof in je eigen kwaliteiten, in je eigen persoontje. De juiste mensen blijven echt wel bij je.
Om te beginnen; bestudeer deze onderstaande lijst maar eens goed, erg leuk! Positieve energie!
http://empathieplus.nl/de-positieve-kant-van-adhd/
zaterdag 26 juli 2014 04:56
Beste TO,
Hier iemand die ook een AD(H)D diagnose en verlatingsangst heeft. Ik geloof niet zozeer dat deze twee dingen gekoppeld zijn. Wellicht kun je enigszins beredeneren dat het één uit het ander voortkomt. Maar ik denk dat mensen te vaak zeggen 'ik heb ADHD, dus ook dit en dit (vul maar in: depressie, verlatingsangst, vliegangst, claustrofobie, eetstoornissen, etc.)'.
Wat ik wel denk, is dat er een enorme rusteloosheid is bij veel ADHD'ers. Deze rusteloosheid kan ervoor zorgen dat je steeds iets anders, iets nieuws wilt. Tegelijkertijd heb je wellicht de behoefte om ergens te settelen en tot rust te komen. Die combinatie kan best tergend zijn en zorgen voor zowel bindings- als verlatingsangst.
Maar ik denk toch dat je verlatingsangst deep down ergens anders vandaan komt. Mijn tip: probeer het eens los te zien van ADHD en kijk eerlijk naar je leven zonder teveel dat label mee te nemen. Wat zorgt voor deze onzekerheid in jou? Is er ergens sprake geweest van een slecht hechtingsproces? En nog beter: wat wil je hieraan doen?
Ik weet van mezelf dat ik al sinds mijn kindertijd bang was voor verlating. Dit vanwege diep religieuze/sektarische overtuigingen die er als kind in gegoten zijn en die bij mij als -seculiere- volwassene in de vorm van verlatingsangst zijn blijven hangen. Misschien is er bij jou ook iets. Misschien ook helemaal niet en zit ik jou dit aan te praten. Maar ik daag je uit hier eens met een open vizier naar te kijken.
Wat ik tegen mijn ADD doe? Voorlopig Ritalin. Geduldig zijn met mezelf. Sommige dingen accepteren (mijn huis zal nooit heel netjes worden, ik gun mezelf 15 minuten uitloop bij afspraken en mag met veel mannen tegelijk daten van mezelf) en sommige dingen veranderen (beter studeren, iets langer een bijbaan vasthouden, niet switchen en mijn huis wel schóón houden).
En tegen verlatingsangst? Geen idee. Ik merk het vooral in een relatie met een man. Nu ben ik single en ik date met zoveel verschillende mannen dat ik geeneens tijd heb om verlatingsangst toe te laten. Maar wat denk ik wel helpt, is de tijd met mezelf te omarmen. Oprecht genieten van alleen zijn en voor me uit staren, alleen zijn en me creatief uiten, alleen zijn met een krant en een kop thee - je kunt het zo suf niet bedenken of ik vind het heerlijk om alleen te doen. Doordat ik steeds meer ontdek dat ik heel gelukkig kan zijn met mezelf, word ik ook steeds zekerder dat ik als het er op aan komt niemand nodig heb in mijn leven.
Pas zei ik het tegen een vriendin: 'ik heb niemand nodig om gelukkig te zijn'. Het floepte er zó uit en ik schrok er een beetje van. Toen ging ik nadenken wat ik gezegd had. Het raakte me hoe ik vroeger tegen een vriendin had gezegd 'ik zou het vreselijk vinden als onze vriendschap voorbij gaat'. Nu zijn we nog vage vriendinnen en het is prima! Hoe ik bij (nota bene) een scharrel had gehuild vanwege het feit dat hij de volgende dag weer naar het buitenland zou gaan.'Ik vind het zo eheherg dat je niet in mijn leven kunt blijven. Please stay!' (Die arme jongen wist niet zo goed wat hij er mee moest. ) En nu... ik sluit niet uit dat ik heel, héél verdrietig zou zijn als sommige mensen uit mijn leven verdwijnen. Maar ik kan nu met mijn hele hart zeggen dat ik niemand in mijn leven ècht nodig heb om gelukkig te zijn. Omdat ik geleerd heb om heel gelukkig te zijn met mezelf.
Misschien een beetje lang verhaal en ik weet niet of je er iets aan hebt. Hopelijk leer je om ook onafhankelijk van je vriend gelukkig te zijn. Zodat je weet dat je hem niet per se nodig hebt. Misschien helpt een psycholoog ook. Dat heeft mij een paar jaar geleden toen ik ook met verlatingsangst (en jaloezie) kampte, heel erg geholpen.
Overigens wel grappig: deze lieve psychologe gaf me dezelfde tip als zongelique gaf. 'Teruggaan naar het NU'. Dit heb ik geleerd door één of ander suf meditatiebandje af te luisteren. 'Ga nu met je gedachten naar je tenen...' enzovoort. Ook al kookte ik en had ik onderbuikgevoelens ('help wat doet mijn vriend?', 'zou hij iemand anders leuk vinden'?)... het hielp ècht. Ik kwam weer even tot mezelf en zat niet met 'wat as... in de toekomst zus en zo gebeurt'. As is verbrande turf.
Succes lieve TO! Want verlatingsangst kan heel confronterend zijn. Ik ken je gedachten van willen controleren enzo heel goed. Je weet vast zelf ook wel dat het niet constructief is voor je relatie. Wel lief dat je vriend hier in meegaat. Maar ik hoop dat je de confrontatie aandurft. En dat je langzaam kunt accepteren dat je ook zonder deze angst, mèt jezelf, heel gelukkig kunt zijn.
Hier iemand die ook een AD(H)D diagnose en verlatingsangst heeft. Ik geloof niet zozeer dat deze twee dingen gekoppeld zijn. Wellicht kun je enigszins beredeneren dat het één uit het ander voortkomt. Maar ik denk dat mensen te vaak zeggen 'ik heb ADHD, dus ook dit en dit (vul maar in: depressie, verlatingsangst, vliegangst, claustrofobie, eetstoornissen, etc.)'.
Wat ik wel denk, is dat er een enorme rusteloosheid is bij veel ADHD'ers. Deze rusteloosheid kan ervoor zorgen dat je steeds iets anders, iets nieuws wilt. Tegelijkertijd heb je wellicht de behoefte om ergens te settelen en tot rust te komen. Die combinatie kan best tergend zijn en zorgen voor zowel bindings- als verlatingsangst.
Maar ik denk toch dat je verlatingsangst deep down ergens anders vandaan komt. Mijn tip: probeer het eens los te zien van ADHD en kijk eerlijk naar je leven zonder teveel dat label mee te nemen. Wat zorgt voor deze onzekerheid in jou? Is er ergens sprake geweest van een slecht hechtingsproces? En nog beter: wat wil je hieraan doen?
Ik weet van mezelf dat ik al sinds mijn kindertijd bang was voor verlating. Dit vanwege diep religieuze/sektarische overtuigingen die er als kind in gegoten zijn en die bij mij als -seculiere- volwassene in de vorm van verlatingsangst zijn blijven hangen. Misschien is er bij jou ook iets. Misschien ook helemaal niet en zit ik jou dit aan te praten. Maar ik daag je uit hier eens met een open vizier naar te kijken.
Wat ik tegen mijn ADD doe? Voorlopig Ritalin. Geduldig zijn met mezelf. Sommige dingen accepteren (mijn huis zal nooit heel netjes worden, ik gun mezelf 15 minuten uitloop bij afspraken en mag met veel mannen tegelijk daten van mezelf) en sommige dingen veranderen (beter studeren, iets langer een bijbaan vasthouden, niet switchen en mijn huis wel schóón houden).
En tegen verlatingsangst? Geen idee. Ik merk het vooral in een relatie met een man. Nu ben ik single en ik date met zoveel verschillende mannen dat ik geeneens tijd heb om verlatingsangst toe te laten. Maar wat denk ik wel helpt, is de tijd met mezelf te omarmen. Oprecht genieten van alleen zijn en voor me uit staren, alleen zijn en me creatief uiten, alleen zijn met een krant en een kop thee - je kunt het zo suf niet bedenken of ik vind het heerlijk om alleen te doen. Doordat ik steeds meer ontdek dat ik heel gelukkig kan zijn met mezelf, word ik ook steeds zekerder dat ik als het er op aan komt niemand nodig heb in mijn leven.
Pas zei ik het tegen een vriendin: 'ik heb niemand nodig om gelukkig te zijn'. Het floepte er zó uit en ik schrok er een beetje van. Toen ging ik nadenken wat ik gezegd had. Het raakte me hoe ik vroeger tegen een vriendin had gezegd 'ik zou het vreselijk vinden als onze vriendschap voorbij gaat'. Nu zijn we nog vage vriendinnen en het is prima! Hoe ik bij (nota bene) een scharrel had gehuild vanwege het feit dat hij de volgende dag weer naar het buitenland zou gaan.'Ik vind het zo eheherg dat je niet in mijn leven kunt blijven. Please stay!' (Die arme jongen wist niet zo goed wat hij er mee moest. ) En nu... ik sluit niet uit dat ik heel, héél verdrietig zou zijn als sommige mensen uit mijn leven verdwijnen. Maar ik kan nu met mijn hele hart zeggen dat ik niemand in mijn leven ècht nodig heb om gelukkig te zijn. Omdat ik geleerd heb om heel gelukkig te zijn met mezelf.
Misschien een beetje lang verhaal en ik weet niet of je er iets aan hebt. Hopelijk leer je om ook onafhankelijk van je vriend gelukkig te zijn. Zodat je weet dat je hem niet per se nodig hebt. Misschien helpt een psycholoog ook. Dat heeft mij een paar jaar geleden toen ik ook met verlatingsangst (en jaloezie) kampte, heel erg geholpen.
Overigens wel grappig: deze lieve psychologe gaf me dezelfde tip als zongelique gaf. 'Teruggaan naar het NU'. Dit heb ik geleerd door één of ander suf meditatiebandje af te luisteren. 'Ga nu met je gedachten naar je tenen...' enzovoort. Ook al kookte ik en had ik onderbuikgevoelens ('help wat doet mijn vriend?', 'zou hij iemand anders leuk vinden'?)... het hielp ècht. Ik kwam weer even tot mezelf en zat niet met 'wat as... in de toekomst zus en zo gebeurt'. As is verbrande turf.
Succes lieve TO! Want verlatingsangst kan heel confronterend zijn. Ik ken je gedachten van willen controleren enzo heel goed. Je weet vast zelf ook wel dat het niet constructief is voor je relatie. Wel lief dat je vriend hier in meegaat. Maar ik hoop dat je de confrontatie aandurft. En dat je langzaam kunt accepteren dat je ook zonder deze angst, mèt jezelf, heel gelukkig kunt zijn.
maandag 28 juli 2014 07:50
quote:tomaatje85 schreef op 26 juli 2014 @ 03:11:
Keurig gezegd door amreg!
Alleen jij kunt jezelf helpen, het is jouw hoofd en jouw gedachtegang. Blijf niet hangen in je self full filling prophecy want dan komt het juist uit. Het is niet aantrekkelijk voor een partner om steeds aan te moeten horen hoe onzeker de ander is.
Dat je onzeker bent geworden in de loop der jaren is begrijpelijk, al helemaal na een leven vol afwijzingen ( want je bent anders dan de rest) Maar ga er eens proberen maling aan te hebben. Kin vooruit, schouders recht, geloof in je eigen kwaliteiten, in je eigen persoontje. De juiste mensen blijven echt wel bij je.
Om te beginnen; bestudeer deze onderstaande lijst maar eens goed, erg leuk! Positieve energie!
http://empathieplus.nl/de-positieve-kant-van-adhd/
Wat een leuke lijst!
Dit is zeker een goeie tip en ga het echt wel proberen. Al zal dat niet zo makkelijk worden.
Misschien dan paar keer deze lijst door kijken om de positieve energie!
Keurig gezegd door amreg!
Alleen jij kunt jezelf helpen, het is jouw hoofd en jouw gedachtegang. Blijf niet hangen in je self full filling prophecy want dan komt het juist uit. Het is niet aantrekkelijk voor een partner om steeds aan te moeten horen hoe onzeker de ander is.
Dat je onzeker bent geworden in de loop der jaren is begrijpelijk, al helemaal na een leven vol afwijzingen ( want je bent anders dan de rest) Maar ga er eens proberen maling aan te hebben. Kin vooruit, schouders recht, geloof in je eigen kwaliteiten, in je eigen persoontje. De juiste mensen blijven echt wel bij je.
Om te beginnen; bestudeer deze onderstaande lijst maar eens goed, erg leuk! Positieve energie!
http://empathieplus.nl/de-positieve-kant-van-adhd/
Wat een leuke lijst!
Dit is zeker een goeie tip en ga het echt wel proberen. Al zal dat niet zo makkelijk worden.
Misschien dan paar keer deze lijst door kijken om de positieve energie!
Never give up the fight!
maandag 28 juli 2014 08:05
quote:zephora schreef op 26 juli 2014 @ 04:56:
Beste TO,
Hier iemand die ook een AD(H)D diagnose en verlatingsangst heeft. Ik geloof niet zozeer dat deze twee dingen gekoppeld zijn. Wellicht kun je enigszins beredeneren dat het één uit het ander voortkomt. Maar ik denk dat mensen te vaak zeggen 'ik heb ADHD, dus ook dit en dit (vul maar in: depressie, verlatingsangst, vliegangst, claustrofobie, eetstoornissen, etc.)'.
Wat ik wel denk, is dat er een enorme rusteloosheid is bij veel ADHD'ers. Deze rusteloosheid kan ervoor zorgen dat je steeds iets anders, iets nieuws wilt. Tegelijkertijd heb je wellicht de behoefte om ergens te settelen en tot rust te komen. Die combinatie kan best tergend zijn en zorgen voor zowel bindings- als verlatingsangst.
Maar ik denk toch dat je verlatingsangst deep down ergens anders vandaan komt. Mijn tip: probeer het eens los te zien van ADHD en kijk eerlijk naar je leven zonder teveel dat label mee te nemen. Wat zorgt voor deze onzekerheid in jou? Is er ergens sprake geweest van een slecht hechtingsproces? En nog beter: wat wil je hieraan doen?
Ik weet van mezelf dat ik al sinds mijn kindertijd bang was voor verlating. Dit vanwege diep religieuze/sektarische overtuigingen die er als kind in gegoten zijn en die bij mij als -seculiere- volwassene in de vorm van verlatingsangst zijn blijven hangen. Misschien is er bij jou ook iets. Misschien ook helemaal niet en zit ik jou dit aan te praten. Maar ik daag je uit hier eens met een open vizier naar te kijken.
Wat ik tegen mijn ADD doe? Voorlopig Ritalin. Geduldig zijn met mezelf. Sommige dingen accepteren (mijn huis zal nooit heel netjes worden, ik gun mezelf 15 minuten uitloop bij afspraken en mag met veel mannen tegelijk daten van mezelf) en sommige dingen veranderen (beter studeren, iets langer een bijbaan vasthouden, niet switchen en mijn huis wel schóón houden).
En tegen verlatingsangst? Geen idee. Ik merk het vooral in een relatie met een man. Nu ben ik single en ik date met zoveel verschillende mannen dat ik geeneens tijd heb om verlatingsangst toe te laten. Maar wat denk ik wel helpt, is de tijd met mezelf te omarmen. Oprecht genieten van alleen zijn en voor me uit staren, alleen zijn en me creatief uiten, alleen zijn met een krant en een kop thee - je kunt het zo suf niet bedenken of ik vind het heerlijk om alleen te doen. Doordat ik steeds meer ontdek dat ik heel gelukkig kan zijn met mezelf, word ik ook steeds zekerder dat ik als het er op aan komt niemand nodig heb in mijn leven.
Pas zei ik het tegen een vriendin: 'ik heb niemand nodig om gelukkig te zijn'. Het floepte er zó uit en ik schrok er een beetje van. Toen ging ik nadenken wat ik gezegd had. Het raakte me hoe ik vroeger tegen een vriendin had gezegd 'ik zou het vreselijk vinden als onze vriendschap voorbij gaat'. Nu zijn we nog vage vriendinnen en het is prima! Hoe ik bij (nota bene) een scharrel had gehuild vanwege het feit dat hij de volgende dag weer naar het buitenland zou gaan.'Ik vind het zo eheherg dat je niet in mijn leven kunt blijven. Please stay!' (Die arme jongen wist niet zo goed wat hij er mee moest. ) En nu... ik sluit niet uit dat ik heel, héél verdrietig zou zijn als sommige mensen uit mijn leven verdwijnen. Maar ik kan nu met mijn hele hart zeggen dat ik niemand in mijn leven ècht nodig heb om gelukkig te zijn. Omdat ik geleerd heb om heel gelukkig te zijn met mezelf.
Misschien een beetje lang verhaal en ik weet niet of je er iets aan hebt. Hopelijk leer je om ook onafhankelijk van je vriend gelukkig te zijn. Zodat je weet dat je hem niet per se nodig hebt. Misschien helpt een psycholoog ook. Dat heeft mij een paar jaar geleden toen ik ook met verlatingsangst (en jaloezie) kampte, heel erg geholpen.
Overigens wel grappig: deze lieve psychologe gaf me dezelfde tip als zongelique gaf. 'Teruggaan naar het NU'. Dit heb ik geleerd door één of ander suf meditatiebandje af te luisteren. 'Ga nu met je gedachten naar je tenen...' enzovoort. Ook al kookte ik en had ik onderbuikgevoelens ('help wat doet mijn vriend?', 'zou hij iemand anders leuk vinden'?)... het hielp ècht. Ik kwam weer even tot mezelf en zat niet met 'wat as... in de toekomst zus en zo gebeurt'. As is verbrande turf.
Succes lieve TO! Want verlatingsangst kan heel confronterend zijn. Ik ken je gedachten van willen controleren enzo heel goed. Je weet vast zelf ook wel dat het niet constructief is voor je relatie. Wel lief dat je vriend hier in meegaat. Maar ik hoop dat je de confrontatie aandurft. En dat je langzaam kunt accepteren dat je ook zonder deze angst, mèt jezelf, heel gelukkig kunt zijn.
Ik kan ADHD en verlatingsangst wel los van elkaar zien. Heb alleen 't idee dat die ADHD het wel een beetje versterkt.
Dat klopt indd wel dat ik naast die rusteloosheid behoorlijk veel behoefte aan rust maar het mezelf nog niet echt kan geven.
Ik kan indd mijn verlatingsangst wel aan bepaalde dingen koppelen die in mijn verleden zijn gebeurd. Ik ben er ook mee bezig om die dingen juist te verwerken (ipv weg te stoppen zoals ik altijd heb gedaan). Probeer hier veel over te praten met mn vriend wat ik in t begin heel erg heb moeten leren (wat nu wel een stuk beter gaat) alleen wanneer ik dat doe slaat mijn hoofdje natuurlijk op hol.
Ritalin is geen optie. Ik heb deze ook niet gekregen omdat ik eerder altijd een jointje rookte om rustig te worden en daar wisten ze van af. Ook vind k dat geen oplossing omdat ik dan niet meer mezelf ben, wat ik van meerdere mensen kreeg te horen. Alle positieve eigenschappen van een ADHDer waren en dan ook niet meer natuurlijk.
Ik heb indd paar keer geprobeerd om mezelf te vermaken in mijn eentje. Hierin handel ik veel te impulsief, ik wordt heel onrustig en om rustig te worden ga ik toch weer de deur uit om vrienden op te zoeken. Heb je hier misschien een tip voor mij?
Ik heb super veel aan je bericht gehad, dankjewel!
psycholoog is geen optie voor mij ivm geld die ik daarvoor niet kan betalen, daardoor heb ik ook moeten stoppen omdat ik daar al wat jaren zat.
Terug in het NU. dat is zeker wel een goede tip! Dit zal ik vaker tegen mezelf moeten zeggen. Dit ga ik zeker proberen
Indd super lief dat mijn vriend mij hierin help! daar heb ik hem ook duizend keer voor bedankt! Verder heb ik indd ook tegen hem gezegd bang te zijn hem kwijt te raken door mijn "stomme" gedrag..
Dankjewel voor je bericht!
Beste TO,
Hier iemand die ook een AD(H)D diagnose en verlatingsangst heeft. Ik geloof niet zozeer dat deze twee dingen gekoppeld zijn. Wellicht kun je enigszins beredeneren dat het één uit het ander voortkomt. Maar ik denk dat mensen te vaak zeggen 'ik heb ADHD, dus ook dit en dit (vul maar in: depressie, verlatingsangst, vliegangst, claustrofobie, eetstoornissen, etc.)'.
Wat ik wel denk, is dat er een enorme rusteloosheid is bij veel ADHD'ers. Deze rusteloosheid kan ervoor zorgen dat je steeds iets anders, iets nieuws wilt. Tegelijkertijd heb je wellicht de behoefte om ergens te settelen en tot rust te komen. Die combinatie kan best tergend zijn en zorgen voor zowel bindings- als verlatingsangst.
Maar ik denk toch dat je verlatingsangst deep down ergens anders vandaan komt. Mijn tip: probeer het eens los te zien van ADHD en kijk eerlijk naar je leven zonder teveel dat label mee te nemen. Wat zorgt voor deze onzekerheid in jou? Is er ergens sprake geweest van een slecht hechtingsproces? En nog beter: wat wil je hieraan doen?
Ik weet van mezelf dat ik al sinds mijn kindertijd bang was voor verlating. Dit vanwege diep religieuze/sektarische overtuigingen die er als kind in gegoten zijn en die bij mij als -seculiere- volwassene in de vorm van verlatingsangst zijn blijven hangen. Misschien is er bij jou ook iets. Misschien ook helemaal niet en zit ik jou dit aan te praten. Maar ik daag je uit hier eens met een open vizier naar te kijken.
Wat ik tegen mijn ADD doe? Voorlopig Ritalin. Geduldig zijn met mezelf. Sommige dingen accepteren (mijn huis zal nooit heel netjes worden, ik gun mezelf 15 minuten uitloop bij afspraken en mag met veel mannen tegelijk daten van mezelf) en sommige dingen veranderen (beter studeren, iets langer een bijbaan vasthouden, niet switchen en mijn huis wel schóón houden).
En tegen verlatingsangst? Geen idee. Ik merk het vooral in een relatie met een man. Nu ben ik single en ik date met zoveel verschillende mannen dat ik geeneens tijd heb om verlatingsangst toe te laten. Maar wat denk ik wel helpt, is de tijd met mezelf te omarmen. Oprecht genieten van alleen zijn en voor me uit staren, alleen zijn en me creatief uiten, alleen zijn met een krant en een kop thee - je kunt het zo suf niet bedenken of ik vind het heerlijk om alleen te doen. Doordat ik steeds meer ontdek dat ik heel gelukkig kan zijn met mezelf, word ik ook steeds zekerder dat ik als het er op aan komt niemand nodig heb in mijn leven.
Pas zei ik het tegen een vriendin: 'ik heb niemand nodig om gelukkig te zijn'. Het floepte er zó uit en ik schrok er een beetje van. Toen ging ik nadenken wat ik gezegd had. Het raakte me hoe ik vroeger tegen een vriendin had gezegd 'ik zou het vreselijk vinden als onze vriendschap voorbij gaat'. Nu zijn we nog vage vriendinnen en het is prima! Hoe ik bij (nota bene) een scharrel had gehuild vanwege het feit dat hij de volgende dag weer naar het buitenland zou gaan.'Ik vind het zo eheherg dat je niet in mijn leven kunt blijven. Please stay!' (Die arme jongen wist niet zo goed wat hij er mee moest. ) En nu... ik sluit niet uit dat ik heel, héél verdrietig zou zijn als sommige mensen uit mijn leven verdwijnen. Maar ik kan nu met mijn hele hart zeggen dat ik niemand in mijn leven ècht nodig heb om gelukkig te zijn. Omdat ik geleerd heb om heel gelukkig te zijn met mezelf.
Misschien een beetje lang verhaal en ik weet niet of je er iets aan hebt. Hopelijk leer je om ook onafhankelijk van je vriend gelukkig te zijn. Zodat je weet dat je hem niet per se nodig hebt. Misschien helpt een psycholoog ook. Dat heeft mij een paar jaar geleden toen ik ook met verlatingsangst (en jaloezie) kampte, heel erg geholpen.
Overigens wel grappig: deze lieve psychologe gaf me dezelfde tip als zongelique gaf. 'Teruggaan naar het NU'. Dit heb ik geleerd door één of ander suf meditatiebandje af te luisteren. 'Ga nu met je gedachten naar je tenen...' enzovoort. Ook al kookte ik en had ik onderbuikgevoelens ('help wat doet mijn vriend?', 'zou hij iemand anders leuk vinden'?)... het hielp ècht. Ik kwam weer even tot mezelf en zat niet met 'wat as... in de toekomst zus en zo gebeurt'. As is verbrande turf.
Succes lieve TO! Want verlatingsangst kan heel confronterend zijn. Ik ken je gedachten van willen controleren enzo heel goed. Je weet vast zelf ook wel dat het niet constructief is voor je relatie. Wel lief dat je vriend hier in meegaat. Maar ik hoop dat je de confrontatie aandurft. En dat je langzaam kunt accepteren dat je ook zonder deze angst, mèt jezelf, heel gelukkig kunt zijn.
Ik kan ADHD en verlatingsangst wel los van elkaar zien. Heb alleen 't idee dat die ADHD het wel een beetje versterkt.
Dat klopt indd wel dat ik naast die rusteloosheid behoorlijk veel behoefte aan rust maar het mezelf nog niet echt kan geven.
Ik kan indd mijn verlatingsangst wel aan bepaalde dingen koppelen die in mijn verleden zijn gebeurd. Ik ben er ook mee bezig om die dingen juist te verwerken (ipv weg te stoppen zoals ik altijd heb gedaan). Probeer hier veel over te praten met mn vriend wat ik in t begin heel erg heb moeten leren (wat nu wel een stuk beter gaat) alleen wanneer ik dat doe slaat mijn hoofdje natuurlijk op hol.
Ritalin is geen optie. Ik heb deze ook niet gekregen omdat ik eerder altijd een jointje rookte om rustig te worden en daar wisten ze van af. Ook vind k dat geen oplossing omdat ik dan niet meer mezelf ben, wat ik van meerdere mensen kreeg te horen. Alle positieve eigenschappen van een ADHDer waren en dan ook niet meer natuurlijk.
Ik heb indd paar keer geprobeerd om mezelf te vermaken in mijn eentje. Hierin handel ik veel te impulsief, ik wordt heel onrustig en om rustig te worden ga ik toch weer de deur uit om vrienden op te zoeken. Heb je hier misschien een tip voor mij?
Ik heb super veel aan je bericht gehad, dankjewel!
psycholoog is geen optie voor mij ivm geld die ik daarvoor niet kan betalen, daardoor heb ik ook moeten stoppen omdat ik daar al wat jaren zat.
Terug in het NU. dat is zeker wel een goede tip! Dit zal ik vaker tegen mezelf moeten zeggen. Dit ga ik zeker proberen
Indd super lief dat mijn vriend mij hierin help! daar heb ik hem ook duizend keer voor bedankt! Verder heb ik indd ook tegen hem gezegd bang te zijn hem kwijt te raken door mijn "stomme" gedrag..
Dankjewel voor je bericht!
Never give up the fight!
zaterdag 2 augustus 2014 01:31
Wat goed dat je toch bezig bent met naar je verleden te kijken en hier open over te praten, TO!
Hm, je alsnog onrustig voelen als je alleen bent herken ik wel. Mij helpt het om iets te gaan doen. Maar wel alleen. Bijvoorbeeld schrijven, of een uur in de natuur gaan lopen (na een half uur voel ik me pas ietsje rustiger, maar ik dóe tenminste iets!) of keihard muziek opzetten en meezingen of dansen. Uiteindelijk doe ik ook vaak dingen die ik niet zou willen/durven/kunnen doen met anderen erbij. (Euh... zoals naakt rondlopen in huis of een enorme bende van mijn huis maken, keihard zingen, etc.)
Ik geef je even wat specifieke voorbeelden die voor mij gelden, maar vul voor jezelf maar in waar jij je prettig bij voelt.
Jammer dat een psycholoog te duur is. Destijds (toen ik mijn diagnose kreeg en een psycholoog bezocht) heb ik mijn verzekeringspakket erop aangepast, waardoor het wel iets meer kostte, maar nog wel betaalbaar was. Maar ja, ik kan niet in jouw portemonnee kijken. Zijn er trouwens geen groepen waarbij mensen hierover kunnen praten? Ik weet dat er in Utrecht een AD(H)D-café is, maar dat is natuurlijk niet direct gericht op verlatingsangst of relaties.
Ritalin doet voor mij niets meer of minder dan mijn concentratie stroomlijnen. Oké, mijn hongergevoel vermindert ook en ik word er soms wat licht van in mijn hoofd, maar niet vervelend. En ik ben er ook geen ander mens door. Iets rustiger, that's it.
Veel succes! Oh ja... wat mij soms ook helpt is om relatieproblemen van anderen aan te horen. Of bijvoorbeeld te lezen hier op het forum. Vanuit een derde perspectief kun je vaak wat objectiever naar dingen kijken en soms lukt het mij dan ook om wat objectiever naar mijn eigen situatie te kijken.
Hm, je alsnog onrustig voelen als je alleen bent herken ik wel. Mij helpt het om iets te gaan doen. Maar wel alleen. Bijvoorbeeld schrijven, of een uur in de natuur gaan lopen (na een half uur voel ik me pas ietsje rustiger, maar ik dóe tenminste iets!) of keihard muziek opzetten en meezingen of dansen. Uiteindelijk doe ik ook vaak dingen die ik niet zou willen/durven/kunnen doen met anderen erbij. (Euh... zoals naakt rondlopen in huis of een enorme bende van mijn huis maken, keihard zingen, etc.)
Ik geef je even wat specifieke voorbeelden die voor mij gelden, maar vul voor jezelf maar in waar jij je prettig bij voelt.
Jammer dat een psycholoog te duur is. Destijds (toen ik mijn diagnose kreeg en een psycholoog bezocht) heb ik mijn verzekeringspakket erop aangepast, waardoor het wel iets meer kostte, maar nog wel betaalbaar was. Maar ja, ik kan niet in jouw portemonnee kijken. Zijn er trouwens geen groepen waarbij mensen hierover kunnen praten? Ik weet dat er in Utrecht een AD(H)D-café is, maar dat is natuurlijk niet direct gericht op verlatingsangst of relaties.
Ritalin doet voor mij niets meer of minder dan mijn concentratie stroomlijnen. Oké, mijn hongergevoel vermindert ook en ik word er soms wat licht van in mijn hoofd, maar niet vervelend. En ik ben er ook geen ander mens door. Iets rustiger, that's it.
Veel succes! Oh ja... wat mij soms ook helpt is om relatieproblemen van anderen aan te horen. Of bijvoorbeeld te lezen hier op het forum. Vanuit een derde perspectief kun je vaak wat objectiever naar dingen kijken en soms lukt het mij dan ook om wat objectiever naar mijn eigen situatie te kijken.
