Doorgaan of stoppen?

25-05-2014 00:15 2943 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi,



Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.



Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).



Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.



Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?



Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Geef jezelf toestemming (want ik herken het heel erg goed) om 1 dag onder het dekbed te liggen en jezelf heel erg zielig te vinden. En dat je een dag later er weer onderuit kruipt en zegt: hallo wereld, ik ben er weer!



Zo doe ik het als ik een tegenslag heb. Dan mag ik van mezelf 1 dag zwelgen in zelfmedelijden. En het helpt echt.
Alle reacties Link kopieren
Wie zegt dat dat niet mag? Gewoon aan toegeven! Niet permanent, maar soms mag je je echt wel even zielig vinden, het is ook niet niks. Moeite hebben met een chronische aandoening en flink liefdesverdriet. Twee zaken die elkaar (nu) negatief versterken en volgens mij maak je je verdriet nog erger door boos te zijn dat je verdriet hebt!



Als het je oplucht, gewoon even janken dus. Zolang je verder maar 'normaal' kunt functioneren (werken, sociale contacten, etc).
Alle reacties Link kopieren
Ik zit volgens mij al 2 maanden onder dat dekbed. Ben 't zat. Dat stomme gevoel neemt gewoon een loopje met me.



Door bezoeken aan psych wordt ik zo erg aan 't denken gezet of beter gezegd: aan 't voelen gezet.... Alles wankelt. Er worden ver weg gestopte gevoelens en gedachtes te voorschijn gehaald, zoals kinderwens. Dit heb ik nog nooit tegen iemand uitgesproken... Dacht ook dat het zou slijten. En nu, tranen om zulk soort dingen. En ik dan de mensen bij een patiëntenvereniging een beetje zielig vinden doen; ik doe het zelf net zo hard.



En dan die stomme relaties. Waarom kan het nooit gewoon gaan.



Kan zo uren door mopperen....



Vanavond gelukkig een gezellig feest. Nu nog geen zin in, maar ik ga die knop omzetten!
Je ligt niet al 2 maanden onder het dekbed. Je bent nu aan het groeien. Je muur wordt afgebroken, het brokkelt en verkruimelt nu onder je vingers. Langzaam krijgt de buitenwereld nu de echte sneeuwklok te zien. Niet de vrolijke muur van onverschilligheid en 'YOLO"! Nee, nu begint langzaam de sneeuwklok te komen die het eigenlijk heel erg vind dat ze geen kinderen kan krijgen en elke keer hiermee met je neus op de feiten wordt gedrukt. Ook dat je niet alles kan vanwege je lb en ook nog eens dat je geen relaties aan kan gaan, zo lijkt het. Jeetje, als het mij zou overkomen zou ik denken: ik kan niet meekomen met al die anderen in mijn omgeving. Iedereen kan fluitend die dingen doen, waarom kan IK dit niet?!

Ik vind het dus volledig niet raar dat je nu helemaal in de war bent. Je vredige rimpelloze watertje is enorm verstoord door de stenen die de psych er telkens ingooit



Het proces is hard, maar goed en leerzaam vrouw!
Alle reacties Link kopieren
@millenial 'normaal' functioneren zal altijd wel gaan. Zeker wat werk betreft: harde zakenwereld is voor mij een uitlaatklep. (Toegegeven, afgelopen weken wel wat vaker thuis gewerkt en vrij genomen). Gek genoeg ben ik qua werk scherper dan ooit.



Gisteren echt een offday. Ik vind het moeilijk om toe te geven aan verdriet. Het 'gewoon door willen gaan' zit er diep in bij me.



Teruglezend wat ik gisteren hier geschreven heb, schrik Ik ervan. Er staan dingen die ik nog nooit heb uitgesproken. Tranen in m'n ogen als ik het lees...
Maandag weer naar de psycholoog? Vertel van je off day en hoe moeilijk je het vind om daaraan toe te geven. Eens kijken wat ze zegt, maar ik vermoed dat zij je ook zulke momenten wil laten toestaan voor jezelf.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doreia schreef op 25 juli 2014 @ 15:51:

Nee, nu begint langzaam de sneeuwklok te komen die het eigenlijk heel erg vind dat ze geen kinderen kan krijgen en elke keer hiermee met je neus op de feiten wordt gedrukt. Ook dat je niet alles kan vanwege je lb en ook nog eens dat je geen relaties aan kan gaan, zo lijkt het. Jeetje, als het mij zou overkomen zou ik denken: ik kan niet meekomen met al die anderen in mijn omgeving. Iedereen kan fluitend die dingen doen, waarom kan IK dit niet?!



Dit zou ik nooit durven zeggen. En juist dit stuk tekst grijpt me aan. En ja, ik weet waarom.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doreia schreef op 25 juli 2014 @ 15:51:

Nee, nu begint langzaam de sneeuwklok te komen die het eigenlijk heel erg vind dat ze geen kinderen kan krijgen en elke keer hiermee met je neus op de feiten wordt gedrukt. Ook dat je niet alles kan vanwege je lb en ook nog eens dat je geen relaties aan kan gaan, zo lijkt het. Jeetje, als het mij zou overkomen zou ik denken: ik kan niet meekomen met al die anderen in mijn omgeving. Iedereen kan fluitend die dingen doen, waarom kan IK dit niet?!



Dit zou ik nooit durven zeggen. En juist dit stuk tekst grijpt me aan. En ja, ik weet waarom.
Alle reacties Link kopieren
Net in 1 keer dit topic zitten lezen.

En vrouw, wat ga jij vooruit, misschien dat dat mij opvalt omdat ik het allemaal achter elkaar en voor het eerst lees, maar je eerste posts zijn wanhopig, onduidelijk, je vliegt van links naar recht en het is dan vooral een warboel om te lezen (net als in jou hoofd waarschijnlijk).

En nu? Je verwoord heel rustig en duidelijk wat je voelt.

Je zegt dat je nog zoveel vragen hebt, maar lees eens terug en bekijk eens rustig op hoeveel vragen je al antwoord hebt!

Goed werk van je psych, je komt steeds dichter bij je 'echte' problemen lijkt het wel. En goed van jou natuurlijk, dat je zooooo hard hebt gewerkt en zooooo door het stof bent gekropen de afgelopen tijd en de komende tijd! Ben daar maar trots op en trakteer jezelf op een lekker ijsje of etentje of, of, of....je hebt het zo verdiend
Alle reacties Link kopieren
Alleen even een voor de zware tijd waar jij doorheen gaat.
Alle reacties Link kopieren
Vanavond afleiding gezocht. Terrasje gepakt, gezellig, maar ben veel te onrustig. Hyper bijna. Ik wil feest, ex, dates whatever. Iets teveel drank op. Niet stomdronken ofzo.



Gewoon lol. Met ex kan ik echt loltrappen. Dan heeft hij van die twinkeloogjes. Altijd vrolijk en in voor een geintje. Nu is hij op vakantie. Mis hem, maar als hij thuiskomt ga ik niet naar hem toe.



Klaarwakker, geen zin om te slapen.
Alle reacties Link kopieren
Aj, sorry voor mijn vorige post. Gisteren zo stom geweest om teveel te drinken. Dat doe ik normaal gesproken nooit, nu al de 2e keer in 3 weken tijd. Dit moet ik niet doen. Lost niets op.



Ik vrees dat ik echt door deze periode heen moet. De afleiding zoals ik die nu zoek (naast werk), werkt niet (gitaarles is wel heel leuk!). Ik ga uit, onderneem leuke dingen, maar ik ben er totaal niet bij met m'n hoofd.



Ik heb ook continu het idee op een heel dun koord te balanceren: Er hoeft maar iets te gebeuren of ik ren terug naar ex, of stort me op dates. Ik wil niet van dat koord afvallen, dus zou toch echt door de pijn heen moeten. Trouwens, die pijn is nu vooral ongerichte boosheid en verdriet.



En dan lees ik jullie soms kritische maar vaak ook bemoedigende en lieve berichten en dan wil ik graag geloven dat ik op de goede weg ben, maar zo voelt het niet.
En toch ben je op de goede weg. Dit is nu liefdesverdriet. Dingen doen op de automatische piloot, verdoofd zijn, een zwart gat hebben waar normaal je hart zit, twijfelen, uit het lood geslagen zijn. Het zijn de klassieke symptomen.



En 1 lichtpuntje: er nog nooit iemand dood aan gegaan. Iedereen wordt weer beter. Jij dus ook! Goed uitzieken dus en doen wat de dokter zegt. En niet te streng zijn voor jezelf, vwb afstraffen van je gedrag. Liever dat je gecontroleerd uit de bocht vliegt zonder brokken te maken, dan onbesuisde dingen te doen die zorgen dat je het slappe koord helemaal niet meer kan vinden, zo ver ben je er vandaan gevallen.
Alle reacties Link kopieren
Vandaag uitkateren. En helaas piekeren, denken en de labiele tante uithangen. Niet wetende waar ik met mijn boosheid heen moet. Enorme frustratie, maar niet weten hoe te uiten.



Ik kan toch niet boos worden op al die lieve mensen die mij helpen? En het lijkt wel of ik jaloers ben op andere mensen; ook al niet iets om trots op te zijn. En waarom bekijk ik nu alles vanuit het negatieve? Dat is helemaal niets voor mij.



En door al die gedachtes heen loopt als een rode draad mijn ex. Iedere keer weer. Zelfs op hem ben ik boos. En ik weet dat dat helemaal niet eerlijk is van me. Hij heeft al heel veel geduld met me gehad en ik heb hem echt heel rot behandeld.
Alle reacties Link kopieren
Je weet toch dat als je zaken wegdrukt (angst, woede, onzekerheid, etc.) dat als je dat maar lang genoeg doet, het nét lijkt of je gelukkig bent. Je leeft, je hebt vriendjes die ineens ex-en zijn en er lijkt niets aan het handje.



Tot je die ene klap krijgt (wat dus met jou en je ex is gebeurd) en alles wat je ooit onbewust wegdrukte in alle hevigheid naar bovenkomt. Het is niet slecht dat het naar boven komt, want ook die gevoelens willen g o d v e r d o m m e gehoord worden, snap je?



Je hoeft nergens heen met je verdriet, jaloezie, wanhoop behalve het er te laten zijn. Ja, makkelijk gezegd dan gedaan, maar het is nu de tijd om de zaken ook eens vanuit díe gevoelens te bekijken, want ze zijn lang onderbelicht gebleven. Ze geven één kant van het verhaal en niet het hele verhaal, maar dat wil niet zeggen dat ze niet legitiem zijn.
Alle reacties Link kopieren
Ik snap je woorden wel Sensy, maar ik vind het heel moeilijk om aan gevoel toe te geven. Er vindt een gevecht plaats in mijn hoofd.



En ook snap ik niet dat ik die gevoelens altijd al zou hebben gehad, maar weggestopt. Eigenlijk wat jij zegt. Maar ik voelde me ook echt gelukkig. Ik was toch niet aan 't liegen tegen mezelf?!



Ik vind het zo knap van jullie dat jullie de dingen benoemen (harde woorden gebruiken) zonder er doekjes om te winden. Ik durf het niet eens te denken, laat staan op te schrijven of uit te spreken. En dat terwijl het dan ook nog eens klopt wat jullie zeggen.



Ik heb nog heel veel te leren!
Ik kan toch niet boos worden op al die lieve mensen die mij helpen? En het lijkt wel of ik jaloers ben op andere mensen; ook al niet iets om trots op te zijn.



Maar toch zo menselijk. Die lieve mensen, die gewone normale gemakkelijke relaties hebben, niet nadenken over hun lichaam en wat ze er allemaal maar mee kunnen doen, de vanzelfsprekendheid die jij totaal niet hebt, daar zit je frustratie.



Je wil gehoord worden, vooral en eerst nu eens aan zelf. Je dacht dat je je lijf en jezelf geaccepteerd had en daar was je gelukkig mee, maar net als een knellende schoen, omstaan er op een gegeven moment blaren, likdoorns en jubeltenen. En dan past de schoen niet meer, hoe je het ook probeert. Dan kun je 2 dingen doen: de rest van je leven proberen weer in die oude schoen te passen of nieuwe schoenen kopen.
Alle reacties Link kopieren
quote:funnymiss schreef op 26 juli 2014 @ 12:37:

Je zegt dat je nog zoveel vragen hebt, maar lees eens terug en bekijk eens rustig op hoeveel vragen je al antwoord hebt!

Goed werk van je psych, je komt steeds dichter bij je 'echte' problemen lijkt het wel.



Heb het net terug gelezen, maar ik lees de antwoorden geloof ik nog niet helemaal tussen de regels door. Maar ja, ben dan ook niet echt objectief . Ik heb het gevoel dat er heel veel speelt, maar het zijn eigenlijk maar 2 'dingen': ex en ikzelf.



Ik snap wel dat door bezoeken aan psych de problemen afgepeld worden tot voor uiteindelijk de kern bloot komt te liggen.



Zo naar psych toe. Ik zie er, net als altijd, als een berg tegenop. Praten is nog steeds een dingetje en die verrekte tranen, alsof ik niet uitgehuild raak.
Ik heb ook een tijd heel fijn kunnen praten door mijn tranen heen. Soms raakt iets me dusdanig, dat ik het verhaal vertel terwijl de tranen mij over de wangen lopen. Toch kan ik dan wel doorvertellen. En huilen is ook een uitingsvorm.



Hoe ging het vandaag bij de psych?
Alle reacties Link kopieren
Pas je wel op dat je door je liefdesverdriet de andere 'issues' in je leven niet gaat versterken?



Misschien dat je altijd al wel prima hebt gedeald met je chronische aandoening en het feit dat kinderen krijgen geen optie is, en dat je een gezond copingmechanisme hebt.



In tijden van tegenslag, zoals nu, kunnen andere pijnpunten dan toch even opspelen. Dat dat altijd zo zal blijven, daar helpt geen therapie tegen. Chronisch ziek zijn is gewoon klote. Daar mag je af en toe best flink boos en verdrietig over zijn. Waarschijnlijk zal je ziekte weer naar de achtergrond verdwijnen, zodra je over je liefdesverdriet heen bent.



Pas als het zomaar, dus zonder een trigger zoals liefdesverdriet erbij, je dagelijks leven gaat belemmeren doordat je er constant over piekert, in een depressie dreigt te geraken of je gezondheid saboteert door bv het niet innemen van medicatie of door teveel drinken, dan moet je aan de bel trekken.
Alle reacties Link kopieren
Het duizelt me, veel van wat jullie zeggen, komt idd terug tijdens gesprekken. Vandaag hepen ik psych voor het eerst het woord bindingsangst horen zeggen. Blijkt ze al vaker gezegd te hebben. Is totaal niet aangekomen bij me...



Zoals ik het begrijp of onthouden heb en zeer vrij vertaald:

Nu liefdesverdriet, de wil en onmacht een relatie aan te gaan.

Lb kan ik praktisch goed mee om te gaan, maar ik heb het gevoel verwaarloosd. Vraag: waarom?

Waarom praat ik er niet over: vroeger thuis, was echt alles bespreekbaar, niets was te gek, ouders zeer open minded. Nu nog (maar op leeftijd, wil ze niet in dit proces meenemen).

Nu wordt alles tegelijk opgerakeld, liefdesverdriet vergroot ander verdriet.

Meer boosheid dan verdriet.

Ik vertrouw mijn eigen lichaam niet: dit is nieuw voor me, maar zo enorm waar! Ik mis controle.



Losse kreten, ik weet het niet precies meer. Even laten bezinken.
Alle reacties Link kopieren
Oja, psych vindt me erg ongeduldig en onrustig.



Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niet zo bezig ben met structuur enzo, vaak aan 't stuiteren en impulsief.



Zoals gesprekken met psych. Zal vast wel lijn inzitten (behandelplan), maar ben me er niet bewust van. Spring van hak op de tak. Zij stelt vraag. Ik antwoord en stel dan vaak een wedervraag. Die zij vervolgens lang niet altijd beantwoord. En vervolgens stelt ze weer en vraag.... Ze houdt controle.



Volledig uitgeput en in tranen na gesprek. (Ook tranen tijdens)
Alle reacties Link kopieren
En wat zeggen wij: je bent ongeduldig, geef jezelf de tijd Echt hoor, lees het topic maar weer eens door.

Kan het zijn dat je je ouders wil beschermen, wil behoeden voor verdriet doordat jij als hun dochter een lb hebt? Dat alles bespreekbaar IS, wil niet zeggen dat je dat ook altijd doet.



Bij mij thuis was ook altijd alles bespreekbaar. Maar dat ik erg gepest werd, daarover ben ik op een gegeven moment gestopt te vertellen. Omdat mijn ouders er niets aan konden doen. En ik zag dat het ze verdriet deed. Dus hield ik mijn mond erover. Ik zou het zelf wel dragen en oplossen. Klinkt bekend?
Alle reacties Link kopieren
Wat zou ik nu graag bij ex zijn. Gewoon beetje zwijgend tegen elkaar hangen op de bank, gewoon samen zijn.... Echt verstandig of niet, ik had nu naar hem toe gegaan. Van 't weekend komt hij terug van vakantie. Ik kan er echt naar uitkijken. Slaat natuurlijk nergens op...

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven