Psyche
alle pijlers
Belemmerende obsessie met uiterlijk, overbewust van mezelf
zondag 20 januari 2008 16:02
Beste Forummers,
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
donderdag 10 juli 2008 21:18
Het valt me anders wel op dat er flink wordt gesleuteld door de plastich chirug aan vrouwen hier op het forum, blijkbaar accepteren veel vrouwen zichzelf ook niet zo makkelijk.
yukii, hoe gaat het nu met je?
ik weet nog wel een praat groep waar je je ei kwijt kunt maar dan moet je me even een pm sturen.
yukii, hoe gaat het nu met je?
ik weet nog wel een praat groep waar je je ei kwijt kunt maar dan moet je me even een pm sturen.
zaterdag 12 juli 2008 22:19
maandag 16 augustus 2010 12:12
hee,
er zal waarschijnlijk wel niemand meer reageren op dit topic, maar ik kwam er via google op terecht en vond dit een goede plek om mijn gevoelens op te schrijven.
ik ben pas 14, maar veel dingen die jij schrijft, herken ik mezelf heel erg in. het lijkt wel of ik heb wat jij hebt, maar veel minder extreem. Ik ben bijna de hele dag wel aan het denken over hoe ik eruit zie. zelfs toen ik laatst met mijn vader mijn kamer aan het schilderen was, terwijl ik die dag geen stap de deur uit ging zetten. ook ben ik in het daglicht onzekerder, want ik vind dat ik er dan het slechtst uitzie.
mijn vriendje kwam gisteren terug van vakantie, en ik heb een wondje op mijn gezicht met een korstje erop, wat ik er zo verschrikkelijk uit vind zien dat ik mijn ouders heb gesmeekt om iets met me te gaan doen zodat ik een excuus zou hebben om niet met hem af te hoeven spreken. uiteindelijk gingen we naar een of ander museum, waar alleen maar bejaarden rondliepen (en ik ben niet zo iemand die alle volwassenen bejaarden noemt, dit waren echt mensen rond de 70 denk ik). zelfs daar durfde ik me niet te vertonen zonder eerst een kilo foundation erop te smeren.
toen ging ik mijn bovenbenen epileren gisterochtend. maar ik kreeg daar allemaal rode bultjes van en die waren na een paar uur al weer weggetrokken, maar op dat moment was ik zo bang dat ze niet meer weg zouden gaan dat ik er helemaal wanhopig van werd.
Ik heb ook dat als ik naar buiten loop, dat ik van iedereen die langsloopt het gevoel heb dat die naar me kijken. dan voel ik me meestal heel snel ongemakkelijk. ik ben ook heel snel bang dat mijn vriendje het gaat uitmaken, want dan denk ik diep vanbinnen zo: wat moet zo'n jongen dan ook met een meisje als ik? Ook wanneer ik piano speel of gewoon achter mijn laptop zit, dan pak ik soms een spiegel en ga voor het raam staan en in de spiegel kijken, om te kijken hoe ik eruit zie in het daglicht. want wanneer ik in de spiegel in de badkamer kijk, vind ik mezelf niet zo lelijk, maar daar is de belichting heel gunstig. in het daglicht schrik ik er soms gewoon van hoe ik eruit zie.
En ik denk dat het niet alleen komt doordat ik niet zo tevreden ben met mijn uiterlijk, want ik weet wel dat ik vergeleken met andere meisjes van mijn leeftijd niet bij de lelijke mensen hoor. het komt ook doordat ik zo snel het gevoel heb dat ik minder waard ben dan andere mensen. niet altijd bewust.
wat ik heb is lang niet zo extreem als wat jij had, maar soms ben ik bang dat het zal escaleren. mijn vader maakt zich ook vaak zorgen over mij. hopelijk is het bij jou inmiddels al een stuk beter of zelfs opgelost. ik hoop dat je een manier hebt kunnen vinden om jezelf te accepteren, want ik weet zeker dat je niet lelijk bent. ik zeg niet dat er geen lelijke mensen bestaan, want er zijn best mensen die ik echt lelijk vind. maar meestal zijn dat mensen die helemaal geen aandacht besteden aan hun uiterlijke verzorging, en dat ben jij zeker niet. mensen die echt zo lelijk zijn dat ze er zelfs met een boel zorg nog afzichtelijk uitzien, zijn echt zeldzaam.
er zal waarschijnlijk wel niemand meer reageren op dit topic, maar ik kwam er via google op terecht en vond dit een goede plek om mijn gevoelens op te schrijven.
ik ben pas 14, maar veel dingen die jij schrijft, herken ik mezelf heel erg in. het lijkt wel of ik heb wat jij hebt, maar veel minder extreem. Ik ben bijna de hele dag wel aan het denken over hoe ik eruit zie. zelfs toen ik laatst met mijn vader mijn kamer aan het schilderen was, terwijl ik die dag geen stap de deur uit ging zetten. ook ben ik in het daglicht onzekerder, want ik vind dat ik er dan het slechtst uitzie.
mijn vriendje kwam gisteren terug van vakantie, en ik heb een wondje op mijn gezicht met een korstje erop, wat ik er zo verschrikkelijk uit vind zien dat ik mijn ouders heb gesmeekt om iets met me te gaan doen zodat ik een excuus zou hebben om niet met hem af te hoeven spreken. uiteindelijk gingen we naar een of ander museum, waar alleen maar bejaarden rondliepen (en ik ben niet zo iemand die alle volwassenen bejaarden noemt, dit waren echt mensen rond de 70 denk ik). zelfs daar durfde ik me niet te vertonen zonder eerst een kilo foundation erop te smeren.
toen ging ik mijn bovenbenen epileren gisterochtend. maar ik kreeg daar allemaal rode bultjes van en die waren na een paar uur al weer weggetrokken, maar op dat moment was ik zo bang dat ze niet meer weg zouden gaan dat ik er helemaal wanhopig van werd.
Ik heb ook dat als ik naar buiten loop, dat ik van iedereen die langsloopt het gevoel heb dat die naar me kijken. dan voel ik me meestal heel snel ongemakkelijk. ik ben ook heel snel bang dat mijn vriendje het gaat uitmaken, want dan denk ik diep vanbinnen zo: wat moet zo'n jongen dan ook met een meisje als ik? Ook wanneer ik piano speel of gewoon achter mijn laptop zit, dan pak ik soms een spiegel en ga voor het raam staan en in de spiegel kijken, om te kijken hoe ik eruit zie in het daglicht. want wanneer ik in de spiegel in de badkamer kijk, vind ik mezelf niet zo lelijk, maar daar is de belichting heel gunstig. in het daglicht schrik ik er soms gewoon van hoe ik eruit zie.
En ik denk dat het niet alleen komt doordat ik niet zo tevreden ben met mijn uiterlijk, want ik weet wel dat ik vergeleken met andere meisjes van mijn leeftijd niet bij de lelijke mensen hoor. het komt ook doordat ik zo snel het gevoel heb dat ik minder waard ben dan andere mensen. niet altijd bewust.
wat ik heb is lang niet zo extreem als wat jij had, maar soms ben ik bang dat het zal escaleren. mijn vader maakt zich ook vaak zorgen over mij. hopelijk is het bij jou inmiddels al een stuk beter of zelfs opgelost. ik hoop dat je een manier hebt kunnen vinden om jezelf te accepteren, want ik weet zeker dat je niet lelijk bent. ik zeg niet dat er geen lelijke mensen bestaan, want er zijn best mensen die ik echt lelijk vind. maar meestal zijn dat mensen die helemaal geen aandacht besteden aan hun uiterlijke verzorging, en dat ben jij zeker niet. mensen die echt zo lelijk zijn dat ze er zelfs met een boel zorg nog afzichtelijk uitzien, zijn echt zeldzaam.
dinsdag 17 augustus 2010 16:44
Hoi musicaholic,
Wow, wat gek dat ik ineens mijn mega oude topic hier terugzie.
Ik heb goed nieuws voor je.
Vanaf de tijd dat ik dit topic heb geopend in een wanhopige bui, ben ik eigenlijk alleen maar vooruit gegaan en opgebloeid.
Het is ook heel erg een kwestie van leeftijd denk ik. Toen ik 14 was was het helemaal verschrikkelijk, toen kwam ik het huis bijna niet uit van schaamte. Toen ik dit topic opende was ik 18, en ik had een best prima leuk en normaal leven, alleen nog best onzeker en af en toe een terugval zoals hierboven beschreven.
Nu ben ik 20 en gaat het heel erg goed. Ik heb mezelf leren kennen, weet wat ik leuk vind en goed kan en ook zie ik nu steeds en steeds meer dat het allemaal niet zo belangrijk is, als je maar lol hebt en leuke mensen om je heen. Ik isoleer mezelf niet meer, ben een paar maanden op reis geweest (en ga over een half jaar weer, ten zeerste aan te raden voor het opdoen van levenservaring en heel veel zelfvertrouwen), nu aan het afstuderen en heb nu alweer een jaar en 2 weken een hele leuke (en toevallig ook heel erg knappe :p) vriend.
Dit klinkt te mooi om waar te zijn, natuurlijk heb ik soms nog baaldagen en kan ik weer eens in de put zitten of jaloers zijn op hele mooie meiden. Maar het beheerst mijn leven niet meer. Dit duurt soms een dag of een paar dagen en gaat wel weer over, omdat ik weet hoe ik mezelf op de been houd (leuke dingen doen, vrienden zien, uitgaan, sporten, reizen, etc.) en waar ik voor leef. Dus het gaat heus niet altijd perfect maar ik kan wel zeggen dat ik best wel gelukkig ben
.
14 is een moeilijke leeftijd, voor iedereen, ook mooie en/of populaire meiden - het is gewoon de puberteit waarin alles raar en eng is. Als je dan zo'n complex krijgt over je uiterlijk kan het een obsessie worden, zoals bij mij en nu ook bij jou. Wat ik je wil zeggen is dat je door moet blijven gaan, het gaat echt over en als je een paar jaar ouder bent komt alles goed. Je moet jezelf nog leren kennen, jezelf nog 'vormen' en met alle druk en invloed van buitenaf is het hartstikke moeilijk om te weten wat je nou eigenlijk zélf écht wilt en voelt. Je dénkt dat je heel erg mooi wilt zijn, maarja, dat zou echt niet in één klap de oplossing zijn. En inderdaad, je bent sowieso niet lelijk dat weet ik zeker. Ik vind niemand lelijk.
Probeer de dingen die jou uniek maken te waarderen. Ik ben inderdaad geen mega schoonheid, maar ik heb hele groene ogen, heb ik ontdekt . En daar ben ik best wel blij mee.
Zoiets heb jij zeker weten ook, en het hoeft echt niet iets "filmsterrigs" te zijn, misschien heb je wel een heel schattig neusje of leuke sproetjes.
Het komt allemaal goed lieve musicaholic .
Wow, wat gek dat ik ineens mijn mega oude topic hier terugzie.
Ik heb goed nieuws voor je.
Vanaf de tijd dat ik dit topic heb geopend in een wanhopige bui, ben ik eigenlijk alleen maar vooruit gegaan en opgebloeid.
Het is ook heel erg een kwestie van leeftijd denk ik. Toen ik 14 was was het helemaal verschrikkelijk, toen kwam ik het huis bijna niet uit van schaamte. Toen ik dit topic opende was ik 18, en ik had een best prima leuk en normaal leven, alleen nog best onzeker en af en toe een terugval zoals hierboven beschreven.
Nu ben ik 20 en gaat het heel erg goed. Ik heb mezelf leren kennen, weet wat ik leuk vind en goed kan en ook zie ik nu steeds en steeds meer dat het allemaal niet zo belangrijk is, als je maar lol hebt en leuke mensen om je heen. Ik isoleer mezelf niet meer, ben een paar maanden op reis geweest (en ga over een half jaar weer, ten zeerste aan te raden voor het opdoen van levenservaring en heel veel zelfvertrouwen), nu aan het afstuderen en heb nu alweer een jaar en 2 weken een hele leuke (en toevallig ook heel erg knappe :p) vriend.
Dit klinkt te mooi om waar te zijn, natuurlijk heb ik soms nog baaldagen en kan ik weer eens in de put zitten of jaloers zijn op hele mooie meiden. Maar het beheerst mijn leven niet meer. Dit duurt soms een dag of een paar dagen en gaat wel weer over, omdat ik weet hoe ik mezelf op de been houd (leuke dingen doen, vrienden zien, uitgaan, sporten, reizen, etc.) en waar ik voor leef. Dus het gaat heus niet altijd perfect maar ik kan wel zeggen dat ik best wel gelukkig ben
.14 is een moeilijke leeftijd, voor iedereen, ook mooie en/of populaire meiden - het is gewoon de puberteit waarin alles raar en eng is. Als je dan zo'n complex krijgt over je uiterlijk kan het een obsessie worden, zoals bij mij en nu ook bij jou. Wat ik je wil zeggen is dat je door moet blijven gaan, het gaat echt over en als je een paar jaar ouder bent komt alles goed. Je moet jezelf nog leren kennen, jezelf nog 'vormen' en met alle druk en invloed van buitenaf is het hartstikke moeilijk om te weten wat je nou eigenlijk zélf écht wilt en voelt. Je dénkt dat je heel erg mooi wilt zijn, maarja, dat zou echt niet in één klap de oplossing zijn. En inderdaad, je bent sowieso niet lelijk dat weet ik zeker. Ik vind niemand lelijk.
Probeer de dingen die jou uniek maken te waarderen. Ik ben inderdaad geen mega schoonheid, maar ik heb hele groene ogen, heb ik ontdekt . En daar ben ik best wel blij mee.
Zoiets heb jij zeker weten ook, en het hoeft echt niet iets "filmsterrigs" te zijn, misschien heb je wel een heel schattig neusje of leuke sproetjes.
Het komt allemaal goed lieve musicaholic .
dinsdag 17 augustus 2010 16:49
Ps. Die tics van tijdens het studeren of pianospelen naar de spiegel lopen heb ik ook nog wel, vooral op dagen dat ik de hele dag thuis zit.
Het is wel minder en ik zit ook bijna nooit meer hele dagen thuis, dus dat valt wel mee, maar dat herken ik wel heel erg van je en dat is dus nog wel een overblijfsel van 'mijn verleden'.
Heb je ook dat je soms wel 1 of 2 uur voor de spiegel staat?
Dat had ik wel op jouw leeftijd, verschrikkelijk was dat, ik staarde mezelf soms urenlang vol afschuw aan.
Nu gelukkig niet meer.
Ik hoop niet dat het bij jou zover komt.
En als je problemen hebt mag je altijd hier schrijven, ik kijk regelmatig de topics door dus ik zal zeker reageren.
Het is wel minder en ik zit ook bijna nooit meer hele dagen thuis, dus dat valt wel mee, maar dat herken ik wel heel erg van je en dat is dus nog wel een overblijfsel van 'mijn verleden'.
Heb je ook dat je soms wel 1 of 2 uur voor de spiegel staat?
Dat had ik wel op jouw leeftijd, verschrikkelijk was dat, ik staarde mezelf soms urenlang vol afschuw aan.
Nu gelukkig niet meer.
Ik hoop niet dat het bij jou zover komt.
En als je problemen hebt mag je altijd hier schrijven, ik kijk regelmatig de topics door dus ik zal zeker reageren.
woensdag 30 augustus 2017 02:33
hey Yukii,
Je leest dit waarschijnlijk niet meer, maar die dingen die je schreef.. pff zo herkenbaar. Ben nu 21 en ook alleen maar aan het lenen om zo mijn ideaalbeeld te bereiken. Een kast vol kleren maar alsnog het gevoel alsof ik nog niet 'klaar' ben om leuke dingen te doen. Kan nooit een normaal gesprek voeren want houd me altijd bezig met welke kant mensen van mij zien (de lelijke :o). Ik hoop echt dat het nog beter wordt en dat je weer van het leven geniet nu. Zo zonde dit!
Je leest dit waarschijnlijk niet meer, maar die dingen die je schreef.. pff zo herkenbaar. Ben nu 21 en ook alleen maar aan het lenen om zo mijn ideaalbeeld te bereiken. Een kast vol kleren maar alsnog het gevoel alsof ik nog niet 'klaar' ben om leuke dingen te doen. Kan nooit een normaal gesprek voeren want houd me altijd bezig met welke kant mensen van mij zien (de lelijke :o). Ik hoop echt dat het nog beter wordt en dat je weer van het leven geniet nu. Zo zonde dit!
