Relaties
alle pijlers
Doorgaan of stoppen?
zondag 25 mei 2014 00:15
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
maandag 28 juli 2014 21:56
Ach sneeuwklokje toch, wat heftig allemaal. Ik kan me je pijn zo goed voorstellen, het spat van het scherm af. Ik kan weinig toevoegen aan wat de anderen zeggen, je gevoel lijk je inderdaad weg te stoppen, maar waarom? Ben je bang dat je er niet mee kan dealen? Je lb lijkt meer invloed op je te hebben gehad dan je dacht, wellicht wil je daarom zo onafhankelijk zijn, bang om je te binden, bang om gekwetst te worden? Daarom exen die zo lief waren, die kunnen je niet kwetsen.
Nu wordt alles overhoop gehaald in therapie, je hele gevoelsleven, dat geeft verwarring, om straks weer opgebouwd te worden. Echt waar, je gaat je ook weer beter en sterker voelen.
Nu denk je dat je bij ex wilt zijn, maar hou je jezelf niet ook een beetje voor de gek? Want als hij dichtbij komt en van de daken af wil schreeuwen dat jullie een relatie hebben, krabbel je terug, toch? Denk daaraan! Het is een kwestie van aantrekken en afstoten, nu hij onbereikbaar is wordt hij interessant maar zodra hij dichtbij komt... zal dat weer angst oproepen. Werk daar eerst aan!
Nu wordt alles overhoop gehaald in therapie, je hele gevoelsleven, dat geeft verwarring, om straks weer opgebouwd te worden. Echt waar, je gaat je ook weer beter en sterker voelen.
Nu denk je dat je bij ex wilt zijn, maar hou je jezelf niet ook een beetje voor de gek? Want als hij dichtbij komt en van de daken af wil schreeuwen dat jullie een relatie hebben, krabbel je terug, toch? Denk daaraan! Het is een kwestie van aantrekken en afstoten, nu hij onbereikbaar is wordt hij interessant maar zodra hij dichtbij komt... zal dat weer angst oproepen. Werk daar eerst aan!
dinsdag 29 juli 2014 01:07
quote:Doreia schreef op 28 juli 2014 @ 18:41:
En wat zeggen wij: je bent ongeduldig, geef jezelf de tijd Echt hoor, lees het topic maar weer eens door.
Kan het zijn dat je je ouders wil beschermen, wil behoeden voor verdriet doordat jij als hun dochter een lb hebt? Dat alles bespreekbaar IS, wil niet zeggen dat je dat ook altijd doet.
Bij mij thuis was ook altijd alles bespreekbaar. Maar dat ik erg gepest werd, daarover ben ik op een gegeven moment gestopt te vertellen. Omdat mijn ouders er niets aan konden doen. En ik zag dat het ze verdriet deed. Dus hield ik mijn mond erover. Ik zou het zelf wel dragen en oplossen. Klinkt bekend?Elke keer als ik iets wil typen, heeft Doreia het alweer zoveel beter verwoord!
En wat zeggen wij: je bent ongeduldig, geef jezelf de tijd Echt hoor, lees het topic maar weer eens door.
Kan het zijn dat je je ouders wil beschermen, wil behoeden voor verdriet doordat jij als hun dochter een lb hebt? Dat alles bespreekbaar IS, wil niet zeggen dat je dat ook altijd doet.
Bij mij thuis was ook altijd alles bespreekbaar. Maar dat ik erg gepest werd, daarover ben ik op een gegeven moment gestopt te vertellen. Omdat mijn ouders er niets aan konden doen. En ik zag dat het ze verdriet deed. Dus hield ik mijn mond erover. Ik zou het zelf wel dragen en oplossen. Klinkt bekend?Elke keer als ik iets wil typen, heeft Doreia het alweer zoveel beter verwoord!
dinsdag 29 juli 2014 14:43
quote:Doreia schreef op 28 juli 2014 @ 18:41:
En wat zeggen wij: je bent ongeduldig, geef jezelf de tijd Echt hoor, lees het topic maar weer eens door.
Kan het zijn dat je je ouders wil beschermen, wil behoeden voor verdriet doordat jij als hun dochter een lb hebt? Dat alles bespreekbaar IS, wil niet zeggen dat je dat ook altijd doet.
Bij mij thuis was ook altijd alles bespreekbaar. Maar dat ik erg gepest werd, daarover ben ik op een gegeven moment gestopt te vertellen. Omdat mijn ouders er niets aan konden doen. En ik zag dat het ze verdriet deed. Dus hield ik mijn mond erover. Ik zou het zelf wel dragen en oplossen. Klinkt bekend?
Nee, klinkt niet bekend. Ik heb voor zover ik weet mezelf geuit bij mijn ouders. Er waren voor mijn gevoel helemaal geen problemen.
Mijn eerste serieuze vriendje (hoe serieus ben je op je 14-de?), dat vond ik lastig. Toen werd privacy belangrijk. Dan vind je 't niet leuk om geconfronteerd te worden met lb en mensen die je a la minute te hulp moeten schieten. Later in de relatie kon mijn vriend zelf vaak helpen als het nodig was. Maar die afhankelijkheid wil je niet, vreselijk. Vriend vond het niet erg, ik wel. Na 3 jaar heb ik het uitgemaakt.
Weet eigenlijk niet goed waarom ik dit vertel. Soms moet ik er gewoon aan denken, zoals nu.
En wat zeggen wij: je bent ongeduldig, geef jezelf de tijd Echt hoor, lees het topic maar weer eens door.
Kan het zijn dat je je ouders wil beschermen, wil behoeden voor verdriet doordat jij als hun dochter een lb hebt? Dat alles bespreekbaar IS, wil niet zeggen dat je dat ook altijd doet.
Bij mij thuis was ook altijd alles bespreekbaar. Maar dat ik erg gepest werd, daarover ben ik op een gegeven moment gestopt te vertellen. Omdat mijn ouders er niets aan konden doen. En ik zag dat het ze verdriet deed. Dus hield ik mijn mond erover. Ik zou het zelf wel dragen en oplossen. Klinkt bekend?
Nee, klinkt niet bekend. Ik heb voor zover ik weet mezelf geuit bij mijn ouders. Er waren voor mijn gevoel helemaal geen problemen.
Mijn eerste serieuze vriendje (hoe serieus ben je op je 14-de?), dat vond ik lastig. Toen werd privacy belangrijk. Dan vind je 't niet leuk om geconfronteerd te worden met lb en mensen die je a la minute te hulp moeten schieten. Later in de relatie kon mijn vriend zelf vaak helpen als het nodig was. Maar die afhankelijkheid wil je niet, vreselijk. Vriend vond het niet erg, ik wel. Na 3 jaar heb ik het uitgemaakt.
Weet eigenlijk niet goed waarom ik dit vertel. Soms moet ik er gewoon aan denken, zoals nu.
dinsdag 29 juli 2014 14:52
quote:appelientjex schreef op 28 juli 2014 @ 21:56:
Ach sneeuwklokje toch, wat heftig allemaal. Ik kan me je pijn zo goed voorstellen, het spat van het scherm af. Ik kan weinig toevoegen aan wat de anderen zeggen, je gevoel lijk je inderdaad weg te stoppen, maar waarom? Ben je bang dat je er niet mee kan dealen? Je lb lijkt meer invloed op je te hebben gehad dan je dacht, wellicht wil je daarom zo onafhankelijk zijn, bang om je te binden, bang om gekwetst te worden? Daarom exen die zo lief waren, die kunnen je niet kwetsen.
Nu wordt alles overhoop gehaald in therapie, je hele gevoelsleven, dat geeft verwarring, om straks weer opgebouwd te worden. Echt waar, je gaat je ook weer beter en sterker voelen.
Nu denk je dat je bij ex wilt zijn, maar hou je jezelf niet ook een beetje voor de gek? Want als hij dichtbij komt en van de daken af wil schreeuwen dat jullie een relatie hebben, krabbel je terug, toch? Denk daaraan! Het is een kwestie van aantrekken en afstoten, nu hij onbereikbaar is wordt hij interessant maar zodra hij dichtbij komt... zal dat weer angst oproepen. Werk daar eerst aan!
Ik weet niet waar ik bang voor ben. Ik denk voor dit: al dat verdriet, boosheid en slachtofferrol. Ik haat het.
Inmiddels begrijp ik dat ik mensen niet te dichtbij laat komen. Ik luister liever naar anderen. Help mensen vaak als ze problemen hebben. Maar zelf wil ik niet praten.
Niet willen praten, niet willen binden, het heeft wat van elkaar weg. Het is zo tegenstrijdig: ik wil ex terug en hoop echt dat hij mij terug wil. Ik maak me daar zorgen over. Word gek van het idee dat hij met andere vrouwen scharrelt. Het zou toch niet? Straks komt hij terug van vakantie en vertelt hij doodleuk dat 'ie een of ander avontuurtje heeft gehad. Ik hoop zo van niet......
Maar de andere kant: ik krijg het echt letterlijk benauwd bij de gedachte aan een relatie. Niet uit te leggen. Een angst, afspraken, verbintenissen.... Ik wil vrij zijn, echt vrij zijn.....
Ach sneeuwklokje toch, wat heftig allemaal. Ik kan me je pijn zo goed voorstellen, het spat van het scherm af. Ik kan weinig toevoegen aan wat de anderen zeggen, je gevoel lijk je inderdaad weg te stoppen, maar waarom? Ben je bang dat je er niet mee kan dealen? Je lb lijkt meer invloed op je te hebben gehad dan je dacht, wellicht wil je daarom zo onafhankelijk zijn, bang om je te binden, bang om gekwetst te worden? Daarom exen die zo lief waren, die kunnen je niet kwetsen.
Nu wordt alles overhoop gehaald in therapie, je hele gevoelsleven, dat geeft verwarring, om straks weer opgebouwd te worden. Echt waar, je gaat je ook weer beter en sterker voelen.
Nu denk je dat je bij ex wilt zijn, maar hou je jezelf niet ook een beetje voor de gek? Want als hij dichtbij komt en van de daken af wil schreeuwen dat jullie een relatie hebben, krabbel je terug, toch? Denk daaraan! Het is een kwestie van aantrekken en afstoten, nu hij onbereikbaar is wordt hij interessant maar zodra hij dichtbij komt... zal dat weer angst oproepen. Werk daar eerst aan!
Ik weet niet waar ik bang voor ben. Ik denk voor dit: al dat verdriet, boosheid en slachtofferrol. Ik haat het.
Inmiddels begrijp ik dat ik mensen niet te dichtbij laat komen. Ik luister liever naar anderen. Help mensen vaak als ze problemen hebben. Maar zelf wil ik niet praten.
Niet willen praten, niet willen binden, het heeft wat van elkaar weg. Het is zo tegenstrijdig: ik wil ex terug en hoop echt dat hij mij terug wil. Ik maak me daar zorgen over. Word gek van het idee dat hij met andere vrouwen scharrelt. Het zou toch niet? Straks komt hij terug van vakantie en vertelt hij doodleuk dat 'ie een of ander avontuurtje heeft gehad. Ik hoop zo van niet......
Maar de andere kant: ik krijg het echt letterlijk benauwd bij de gedachte aan een relatie. Niet uit te leggen. Een angst, afspraken, verbintenissen.... Ik wil vrij zijn, echt vrij zijn.....
dinsdag 29 juli 2014 15:22
quote:sneeuwklokje74 schreef op 29 juli 2014 @ 14:52:
[...]
Ik weet niet waar ik bang voor ben. Ik denk voor dit: al dat verdriet, boosheid en slachtofferrol. Ik haat het.
Inmiddels begrijp ik dat ik mensen niet te dichtbij laat komen. Ik luister liever naar anderen. Help mensen vaak als ze problemen hebben. Maar zelf wil ik niet praten.
Niet willen praten, niet willen binden, het heeft wat van elkaar weg. Het is zo tegenstrijdig: ik wil ex terug en hoop echt dat hij mij terug wil. Ik maak me daar zorgen over. Word gek van het idee dat hij met andere vrouwen scharrelt. Het zou toch niet? Straks komt hij terug van vakantie en vertelt hij doodleuk dat 'ie een of ander avontuurtje heeft gehad. Ik hoop zo van niet......
Maar de andere kant: ik krijg het echt letterlijk benauwd bij de gedachte aan een relatie. Niet uit te leggen. Een angst, afspraken, verbintenissen.... Ik wil vrij zijn, echt vrij zijn.....
Zou het kunnen dat je niet bang bent voor hoe een ander je beperkt, maar bang bent voor hoeveel je zelf een ander beperkt of nodig hebt ook wat betreft je lb?
Ik lees dat je vooral niet in een slachtofferrol wil zitten. Wil je daarom vooral los en onafhankelijk zijn?
(Eerste reactie op dit forum en volg dit topic een beetje.)
[...]
Ik weet niet waar ik bang voor ben. Ik denk voor dit: al dat verdriet, boosheid en slachtofferrol. Ik haat het.
Inmiddels begrijp ik dat ik mensen niet te dichtbij laat komen. Ik luister liever naar anderen. Help mensen vaak als ze problemen hebben. Maar zelf wil ik niet praten.
Niet willen praten, niet willen binden, het heeft wat van elkaar weg. Het is zo tegenstrijdig: ik wil ex terug en hoop echt dat hij mij terug wil. Ik maak me daar zorgen over. Word gek van het idee dat hij met andere vrouwen scharrelt. Het zou toch niet? Straks komt hij terug van vakantie en vertelt hij doodleuk dat 'ie een of ander avontuurtje heeft gehad. Ik hoop zo van niet......
Maar de andere kant: ik krijg het echt letterlijk benauwd bij de gedachte aan een relatie. Niet uit te leggen. Een angst, afspraken, verbintenissen.... Ik wil vrij zijn, echt vrij zijn.....
Zou het kunnen dat je niet bang bent voor hoe een ander je beperkt, maar bang bent voor hoeveel je zelf een ander beperkt of nodig hebt ook wat betreft je lb?
Ik lees dat je vooral niet in een slachtofferrol wil zitten. Wil je daarom vooral los en onafhankelijk zijn?
(Eerste reactie op dit forum en volg dit topic een beetje.)
dinsdag 29 juli 2014 15:39
Je wilde niet afhankelijk zijn van je vriendje. Ook al vond hij het niet erg, jij vond het wel erg.
Mogen mensen je maar een bepaalde tijd helpen, voor je hen weer afstoot?
En verder: iedereen wiens relatie over is ziet het schrikbeeld van de ex die lief, leuk en aardig doet met iemand anders dan zijzelf. Ook als je in goede harmonie uit elkaar bent, dan nog is het slikken om je ex gelukkig te zien met een ander. Hoort erbij!
En als je ex verstandig is, houdt hij zijn klep over wat er op vakantie is gebeurd. Die kastijding heb jij niet nodig, je hebt van jezelf al fantasie genoeg.
Mogen mensen je maar een bepaalde tijd helpen, voor je hen weer afstoot?
En verder: iedereen wiens relatie over is ziet het schrikbeeld van de ex die lief, leuk en aardig doet met iemand anders dan zijzelf. Ook als je in goede harmonie uit elkaar bent, dan nog is het slikken om je ex gelukkig te zien met een ander. Hoort erbij!
En als je ex verstandig is, houdt hij zijn klep over wat er op vakantie is gebeurd. Die kastijding heb jij niet nodig, je hebt van jezelf al fantasie genoeg.
dinsdag 29 juli 2014 15:40
quote:zimi schreef op 29 juli 2014 @ 15:22:
[...]
Zou het kunnen dat je niet bang bent voor hoe een ander je beperkt, maar bang bent voor hoeveel je zelf een ander beperkt of nodig hebt ook wat betreft je lb?
Ik lees dat je vooral niet in een slachtofferrol wil zitten. Wil je daarom vooral los en onafhankelijk zijn?
(Eerste reactie op dit forum en volg dit topic een beetje.)Zo heb ik er eigenlijk nog nooit over nagedacht (tot voor kort had ik overigens nog nooit ergens over nagedacht, wat lb betreft, dan). Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar ik vind het wel moeilijk dat ik er anderen mee belast. Ik hoor ze nooit mopperen, maar ze zullen er echt niet altijd zin in hebben. Dat snap ik best. Schuldgevoel speelt mee, als ik zo zit te denken.
[...]
Zou het kunnen dat je niet bang bent voor hoe een ander je beperkt, maar bang bent voor hoeveel je zelf een ander beperkt of nodig hebt ook wat betreft je lb?
Ik lees dat je vooral niet in een slachtofferrol wil zitten. Wil je daarom vooral los en onafhankelijk zijn?
(Eerste reactie op dit forum en volg dit topic een beetje.)Zo heb ik er eigenlijk nog nooit over nagedacht (tot voor kort had ik overigens nog nooit ergens over nagedacht, wat lb betreft, dan). Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar ik vind het wel moeilijk dat ik er anderen mee belast. Ik hoor ze nooit mopperen, maar ze zullen er echt niet altijd zin in hebben. Dat snap ik best. Schuldgevoel speelt mee, als ik zo zit te denken.
dinsdag 29 juli 2014 15:52
quote:Doreia schreef op 29 juli 2014 @ 15:39:
Je wilde niet afhankelijk zijn van je vriendje. Ook al vond hij het niet erg, jij vond het wel erg.
Mogen mensen je maar een bepaalde tijd helpen, voor je hen weer afstoot?
De redenen dat mijn relaties overgingen, waren meestal:
ik wilde lol, hij wilde serieus.
Samenwonen... Ik ben er gewoon niet goed in. Benauwend,.
Koek op. Verliefd op een ander.
De relatie werd gecompliceerd. Hou ik niet van.
Ik vond 'm te lief, te gevoelig.
En ja, vaak het verwijt dat ik aantrek en vervolgens afstoot. Ik heb dat van mezelf niet echt door, snap het niet zo goed.
Als ik dit zo lees, ben ik heel egoïstisch bezig. Exen pikken veel van me.
Je wilde niet afhankelijk zijn van je vriendje. Ook al vond hij het niet erg, jij vond het wel erg.
Mogen mensen je maar een bepaalde tijd helpen, voor je hen weer afstoot?
De redenen dat mijn relaties overgingen, waren meestal:
ik wilde lol, hij wilde serieus.
Samenwonen... Ik ben er gewoon niet goed in. Benauwend,.
Koek op. Verliefd op een ander.
De relatie werd gecompliceerd. Hou ik niet van.
Ik vond 'm te lief, te gevoelig.
En ja, vaak het verwijt dat ik aantrek en vervolgens afstoot. Ik heb dat van mezelf niet echt door, snap het niet zo goed.
Als ik dit zo lees, ben ik heel egoïstisch bezig. Exen pikken veel van me.
dinsdag 29 juli 2014 16:28
quote:Doreia schreef op 29 juli 2014 @ 16:02:
Je wilt andere mensen niet tot last zijn.
Ja, daar komt het wel op neer.
Grrr, ben jaloers op je talent om uit een warrige tekst precies datgene te halen dat er toe doet en dat dan ook zo goed weet te verwoorden. Kon ik dat maar. Scheelde me een hoop typewerk
Je wilt andere mensen niet tot last zijn.
Ja, daar komt het wel op neer.
Grrr, ben jaloers op je talent om uit een warrige tekst precies datgene te halen dat er toe doet en dat dan ook zo goed weet te verwoorden. Kon ik dat maar. Scheelde me een hoop typewerk
dinsdag 29 juli 2014 17:01
Nee, komt me bij mijn ouders nog steeds niet bekend voor. Mijn ouders zijn vanaf mijn jeugd steeds minder hulp gaan bieden. We vonden dat allemaal fijner. Mijn ouders begrepen mijn wens van privacy en dat ze om die reden steeds een stapje verder terug deden. Ik denk dat ze dat best moeilijk vonden; loslaten. Voor hun was het belangrijk dat ik me kon ontwikkelen op mijn manier: ik wilde zoveel mogelijk zelfstandig zijn en mijn leven zo min mogelijk door lb laten beïnvloeden.
Mijn leven was 1 groot feest. Studie liep gesmeerd, veel leuke vrienden, een goede baan. Een vrij losbandig leven, met toch altijd die verantwoording: medicatie, geen/weinig alcohol, geen rare dingen. Ging soms wel mis, maar over het algemeen niet. En ja, dan nog mannen...mijn zwakke punt dus.
Mijn leven was 1 groot feest. Studie liep gesmeerd, veel leuke vrienden, een goede baan. Een vrij losbandig leven, met toch altijd die verantwoording: medicatie, geen/weinig alcohol, geen rare dingen. Ging soms wel mis, maar over het algemeen niet. En ja, dan nog mannen...mijn zwakke punt dus.
dinsdag 29 juli 2014 22:20
Ex heeft op vakantie geen scharrel oid, sterker nog, is niet met vrouwen bezig! Hij is wat stil, vermaakt zich verder wel.
Ik heb net met een vriendin gebeld die mee is op vakantie. Ik weet 't, heel slecht van me, maar ik bleef maar malen. Kwam net thuis van gitaarles en heb direct gebeld. Dat gemaal moest maar eens over zijn. Zit mezelf helemaal gek te maken. Ben zo opgelucht!!!!
(Slaat nergens op, maar durfde dit eigenlijk niet eens te typen. Maar ik wil hier zo graag eerlijk zijn. Zeggen wat ik voel en denk. Dat blijft moeilijk. En zo'n post schaam ik me voor.)
Ik heb net met een vriendin gebeld die mee is op vakantie. Ik weet 't, heel slecht van me, maar ik bleef maar malen. Kwam net thuis van gitaarles en heb direct gebeld. Dat gemaal moest maar eens over zijn. Zit mezelf helemaal gek te maken. Ben zo opgelucht!!!!
(Slaat nergens op, maar durfde dit eigenlijk niet eens te typen. Maar ik wil hier zo graag eerlijk zijn. Zeggen wat ik voel en denk. Dat blijft moeilijk. En zo'n post schaam ik me voor.)
woensdag 30 juli 2014 11:14
woensdag 30 juli 2014 13:51
Het is niet relevant om te bedenken 'wat als...'. Feit is dat hij nu geen interesse heeft in andere vrouwen. En echt, ben zo onwijs opgelucht!
Ok, daarmee is nog niet gezegd dat hij me terugwil, maar negatief is het ook niet. Misschien overweegt hij wel zijn ideeën over een ideale relatie bij te stellen. Want ik denk echt dat hij me mist. Noem me naïef, maar ik denk het echt.
Ok, daarmee is nog niet gezegd dat hij me terugwil, maar negatief is het ook niet. Misschien overweegt hij wel zijn ideeën over een ideale relatie bij te stellen. Want ik denk echt dat hij me mist. Noem me naïef, maar ik denk het echt.
woensdag 30 juli 2014 14:35
Jij zegt 'het is niet relevant om te bedenken wat als'? Maar op basis van al je 'wat als-en' heb je hem wel gebeld vrouw. Want je liep maar te malen... te malen over 'wat als...'
En nu zeg je in je post "wat als hij overweegt om zijn ideeen bij te stellen?' 'Wat als hij me mist?'
Je bent zelf volop aan het speculeren en daarop aan het handelen.
En nu zeg je in je post "wat als hij overweegt om zijn ideeen bij te stellen?' 'Wat als hij me mist?'
Je bent zelf volop aan het speculeren en daarop aan het handelen.
woensdag 30 juli 2014 14:47
woensdag 30 juli 2014 16:31
Zetten jullie me weer even met beide benen op de grond zeg! Ik zit inderdaad te speculeren, sterker nog; ik had al een ingevuld plaatje in m'n hoofd. Iets in de trant van: komt hij zaterdag terug van vakantie, nodig ik hem uit om bij mij te komen eten.... Ik ben echt de halve dag aan 't stuiteren geweest: nieuwe kleren besteld, huis opgeruimd, bergen werk verzet...
Zo stom. Zelfs als (begin ik weer) hij me terug wil, moet ik er toch eerst voor mezelf uit zijn. Niet korte termijn denken. Daar wordt in dit geval niemand gelukkiger van.
Toch is door dat telefoontje het knagende gevoel weg. Het geeft toch iets van (valse?) hoop. Verstandelijk begrijp ik jullie: gevaarlijk, onverstandig, nergens op gebaseerd.
En Dorea om op jouw vraag terug te komen: Wat als hij scharrelt oid? Tja, hij heeft er recht op. Ik heb het te accepteren. Zit niets anders op. Ik zou jaloers zijn en boos. (En dat terwijl ikzelf gewoon met een ander gezoend heb. Meten met 2 maten...).
Ik word af en toe zo moe van 'verstandig zijn'. Het liefst wil ik geen pijn voelen, niet moeilijk doen en gewoon lekker leven. Ik mis ook het daten. Was voor mij een soort van verwerking, focussen op een nieuwe relatie, verliefd voelen.
Ik voel me ook zo onrustig. Op werk worden ze gek van me. Ben met tig dingen tegelijk bezig. Overigens wel productief en ben wel scherp. Werk maar iets vaker thuis. Wel zo fijn voor collega's.
Zo stom. Zelfs als (begin ik weer) hij me terug wil, moet ik er toch eerst voor mezelf uit zijn. Niet korte termijn denken. Daar wordt in dit geval niemand gelukkiger van.
Toch is door dat telefoontje het knagende gevoel weg. Het geeft toch iets van (valse?) hoop. Verstandelijk begrijp ik jullie: gevaarlijk, onverstandig, nergens op gebaseerd.
En Dorea om op jouw vraag terug te komen: Wat als hij scharrelt oid? Tja, hij heeft er recht op. Ik heb het te accepteren. Zit niets anders op. Ik zou jaloers zijn en boos. (En dat terwijl ikzelf gewoon met een ander gezoend heb. Meten met 2 maten...).
Ik word af en toe zo moe van 'verstandig zijn'. Het liefst wil ik geen pijn voelen, niet moeilijk doen en gewoon lekker leven. Ik mis ook het daten. Was voor mij een soort van verwerking, focussen op een nieuwe relatie, verliefd voelen.
Ik voel me ook zo onrustig. Op werk worden ze gek van me. Ben met tig dingen tegelijk bezig. Overigens wel productief en ben wel scherp. Werk maar iets vaker thuis. Wel zo fijn voor collega's.
woensdag 30 juli 2014 16:37
Zeker de eerste tijd ben je totaal rusteloos. Weet je je geen houding. Dat werkt nu eenmaal zo met liefdesverdriet. Niets abnormaals aan. Je zult er doorheen moeten vrouw.
Ik liep onderweg naar de supermarkt nog even aan je topic te denken en ik bedacht me: natuurlijk zou het veel makkelijker zijn wanneer hij zich zou aanpassen aan jou. Want dan hoef jij niet (meer) aan jezelf te werken. Daarom zou dat voor jou de beste situatie zijn.
Ik denk alleen echt dat je het hele idee moet laten varen. Hij heeft het al 2 jaar op jouw manier geprobeerd. En na 2 jaar wilde hij niet meer op jouw manier een relatie hebben. Hij zal dus niet meer het opnieuw met je willen proberen tenzij jij nu aan hém tegemoet zal komen. Maar dat wil je / kun je niet. Dus blijft het hierbij. En daarom voelt het nu rot en dat is waar je doorheen moet en wat je moet leren accepteren.
Ik liep onderweg naar de supermarkt nog even aan je topic te denken en ik bedacht me: natuurlijk zou het veel makkelijker zijn wanneer hij zich zou aanpassen aan jou. Want dan hoef jij niet (meer) aan jezelf te werken. Daarom zou dat voor jou de beste situatie zijn.
Ik denk alleen echt dat je het hele idee moet laten varen. Hij heeft het al 2 jaar op jouw manier geprobeerd. En na 2 jaar wilde hij niet meer op jouw manier een relatie hebben. Hij zal dus niet meer het opnieuw met je willen proberen tenzij jij nu aan hém tegemoet zal komen. Maar dat wil je / kun je niet. Dus blijft het hierbij. En daarom voelt het nu rot en dat is waar je doorheen moet en wat je moet leren accepteren.
woensdag 30 juli 2014 17:02
Dank jullie wel voor eerlijkheid. Ik ga de knop weer omzetten: hard aan mijn doelen, antwoord krijgen op mijn vragen en de blik naar de rooskleurige toekomst gericht.
Ik weet inmiddels dat ik hardleers ben, kwartjes heel lang onderweg zijn eer ze vallen en ik een hoog 'ja, maar' en 'wat als' niveau bezit. Lastig maar het valt aan te pakken. En voor de forummers wellicht een langdradig verhaal, met veel herhaling; voor mij nieuw en een uitlaatklep voor mijn gevoelens en gedachten.
Ik weet inmiddels dat ik hardleers ben, kwartjes heel lang onderweg zijn eer ze vallen en ik een hoog 'ja, maar' en 'wat als' niveau bezit. Lastig maar het valt aan te pakken. En voor de forummers wellicht een langdradig verhaal, met veel herhaling; voor mij nieuw en een uitlaatklep voor mijn gevoelens en gedachten.
woensdag 30 juli 2014 17:35
quote:sneeuwklokje74 schreef op 30 juli 2014 @ 17:02:
Dank jullie wel voor eerlijkheid. Ik ga de knop weer omzetten: hard aan mijn doelen, antwoord krijgen op mijn vragen en de blik naar de rooskleurige toekomst gericht.
Ik weet inmiddels dat ik hardleers ben, kwartjes heel lang onderweg zijn eer ze vallen en ik een hoog 'ja, maar' en 'wat als' niveau bezit. Lastig maar het valt aan te pakken. En voor de forummers wellicht een langdradig verhaal, met veel herhaling; voor mij nieuw en een uitlaatklep voor mijn gevoelens en gedachten.Ook hier duurde het lang voor het kwartje viel en wil ik dat je harder gaat dan je feitelijk kunt: je hebt je eigen tempo en voor jouw doen ben je al vrij open en eerlijk. Je geeft zelf aan dat sommige dingen dénken al eng zijn, laat staan dat je ze opschrijft. En toch doe je het! Ik blijf meelezen en als ik denk wat bij te kunnen dragen, reageer ik. Eens met Doreia, blijf van je afschrijven.
Dank jullie wel voor eerlijkheid. Ik ga de knop weer omzetten: hard aan mijn doelen, antwoord krijgen op mijn vragen en de blik naar de rooskleurige toekomst gericht.
Ik weet inmiddels dat ik hardleers ben, kwartjes heel lang onderweg zijn eer ze vallen en ik een hoog 'ja, maar' en 'wat als' niveau bezit. Lastig maar het valt aan te pakken. En voor de forummers wellicht een langdradig verhaal, met veel herhaling; voor mij nieuw en een uitlaatklep voor mijn gevoelens en gedachten.Ook hier duurde het lang voor het kwartje viel en wil ik dat je harder gaat dan je feitelijk kunt: je hebt je eigen tempo en voor jouw doen ben je al vrij open en eerlijk. Je geeft zelf aan dat sommige dingen dénken al eng zijn, laat staan dat je ze opschrijft. En toch doe je het! Ik blijf meelezen en als ik denk wat bij te kunnen dragen, reageer ik. Eens met Doreia, blijf van je afschrijven.
donderdag 31 juli 2014 22:08
Vast besloten alles wat positiever en luchtiger te bekijken. Helaas lukt het niet helemaal. Wel rust nu ik weet dat ex geen interesse heeft in andere vrouwen. Maar het is echt uit. Ik moet maar aan het idee wennen. Het is uit.... Niets geen 'ons'.
Het doet pijn. Toch hoop ik echt dat ex een leuke vrouw met kinderen of kinderwens vindt. Hij wil echt heel graag kinderen en als je ziet hoe hij met kinderen is: zo leuk! Zou voor mij even slikken zijn, maar ik gun het hem echt. 't Is een lieverd!
Ik wil niet de fout maken om te snel in een andere relatie te stappen. Of beter gezegd: eigenlijk wil ik wel (en dat maakt het best lastig!), maar ik wil de gevolgen niet; dat ik weer iemand kwets en pijn doe. Maar wanneer weet je dat je er wel aan toe bent? Misschien krijg ik wel nooit helemaal helder waarom ik doe zoals ik doe, hoe ik mijn relatie zou willen hebben of dat ik überhaupt wel een relatie moet aangaan.
En dan die stomme tranen, ik snap mezelf gewoon niet. Dat ik me zo laat gaan. Ik baal ervan.
Het doet pijn. Toch hoop ik echt dat ex een leuke vrouw met kinderen of kinderwens vindt. Hij wil echt heel graag kinderen en als je ziet hoe hij met kinderen is: zo leuk! Zou voor mij even slikken zijn, maar ik gun het hem echt. 't Is een lieverd!
Ik wil niet de fout maken om te snel in een andere relatie te stappen. Of beter gezegd: eigenlijk wil ik wel (en dat maakt het best lastig!), maar ik wil de gevolgen niet; dat ik weer iemand kwets en pijn doe. Maar wanneer weet je dat je er wel aan toe bent? Misschien krijg ik wel nooit helemaal helder waarom ik doe zoals ik doe, hoe ik mijn relatie zou willen hebben of dat ik überhaupt wel een relatie moet aangaan.
En dan die stomme tranen, ik snap mezelf gewoon niet. Dat ik me zo laat gaan. Ik baal ervan.
donderdag 31 juli 2014 22:16
je bent zoooo op de goede weg vrouw!
Ik heb na beëindigen relatie(s) steeds gedacht: nou.. dit was het dan.. nu eindig je eenzaam en alleen. En ik berustte dan en ging leuke dingen voor mezelf doen dan maar. En terwijl ik daar dan mee bezig was, diende zich opeens een volgend persoon aan.
Mijn man had al een jaar een oogje op mij, maar ik was bezet. Onze gezamenlijke vriend heeft hem hoop gegeven want: dit wordt niets met die 2, dat zie ik aan alles. En inderdaad, het raakte uit met die man. Na een paar maanden, waarin ik had gezegd dat ik de mannen had afgezworen, voor eens en voor altijd vroeg gezamenlijke vriend of ik alweer geïnteresseerd was in mannen. Nou vooruit, maar haal je maar niets in je hoofd!
Ik werd aan hem voorgesteld en...Een jaar later woonden we samen, nog een jaar later vroeg hij me ten huwelijk en nu zijn we 2 jaar getrouwd en hebben een kind. Ik, Doreia, die berustte dit niet te zullen vinden!
Kop op, doorleef dit. Kom in het reine met jezelf, met je lb, met hoe jij een relatie ingericht wil zien en als je dat helder hebt, bots je zomaar opeens op een terras die leuke man ondersteboven!
Ik heb na beëindigen relatie(s) steeds gedacht: nou.. dit was het dan.. nu eindig je eenzaam en alleen. En ik berustte dan en ging leuke dingen voor mezelf doen dan maar. En terwijl ik daar dan mee bezig was, diende zich opeens een volgend persoon aan.
Mijn man had al een jaar een oogje op mij, maar ik was bezet. Onze gezamenlijke vriend heeft hem hoop gegeven want: dit wordt niets met die 2, dat zie ik aan alles. En inderdaad, het raakte uit met die man. Na een paar maanden, waarin ik had gezegd dat ik de mannen had afgezworen, voor eens en voor altijd vroeg gezamenlijke vriend of ik alweer geïnteresseerd was in mannen. Nou vooruit, maar haal je maar niets in je hoofd!
Ik werd aan hem voorgesteld en...Een jaar later woonden we samen, nog een jaar later vroeg hij me ten huwelijk en nu zijn we 2 jaar getrouwd en hebben een kind. Ik, Doreia, die berustte dit niet te zullen vinden!
Kop op, doorleef dit. Kom in het reine met jezelf, met je lb, met hoe jij een relatie ingericht wil zien en als je dat helder hebt, bots je zomaar opeens op een terras die leuke man ondersteboven!
donderdag 31 juli 2014 22:40
Ik ben niet bang die leuke man nooit tegen te komen. Ik ben bang dat een relatie gaat mislukken. Of dat ik gewoon doorga zoals altijd. Iedere keer weer de fout inga. De tijd zal het leren.
Ik heb me ook nooit beseft dat ik een kinderwens heb. Of heb ik die niet? Beeld ik het me in? Komt het omdat ik nu nogal labiel ben? En wat moet ik ermee? Waarom is de boel zo overhoop gegooid in mijn hoofd? Zolang ik me kan herinneren, weet ik dat ik geen kinderen kan krijgen. Dat is een feit. Ik heb er nooit echt bij stil gestaan. En nu? Nu lijk ik het heel erg te vinden. Of komt dat omdat ex graag kinderen wil? Waarom weet ik gewoon niet eens wat ik voel!?
Ik heb me ook nooit beseft dat ik een kinderwens heb. Of heb ik die niet? Beeld ik het me in? Komt het omdat ik nu nogal labiel ben? En wat moet ik ermee? Waarom is de boel zo overhoop gegooid in mijn hoofd? Zolang ik me kan herinneren, weet ik dat ik geen kinderen kan krijgen. Dat is een feit. Ik heb er nooit echt bij stil gestaan. En nu? Nu lijk ik het heel erg te vinden. Of komt dat omdat ex graag kinderen wil? Waarom weet ik gewoon niet eens wat ik voel!?
