Relaties
alle pijlers
Waarom nou hij?
maandag 16 juni 2014 14:05
Hebben jullie die gedachte ook wel eens?
Ik begin langzamerhand hopeloos hoteldebotel te worden van iemand.
Maar dan fiets ik deze ochtend naar mijn eigen huis toe. Zie ik allemaal mooie mannen voorbij komen. En dan denk ik, waarom niet hem, of hem, of hem. Waarom juist deze jongen. Van de honderdduizenden leuke mooie jongens die hier in de randstad rondfietsen.
Gedachtes die ik vaker heb. Vooral op het moment dat ik voor iemand begin te vallen. Gedachtes ook die ik bij veel van mijn vriendinnen herken. We zijn natuurlijk ook nogal verwend hier in het randstedelijke gebied, keuze te over.
Maar ja, uiteindelijk kun je ze ook moeilijk allemaal daten.
En dat zet mij ook weer aan het piekeren. Want ik herken die gedachte bij mijzelf en bij anderen. Maar velen lijken ook te gaan, voor de eerste de beste die ze kunnen krijgen.
En dan denk ik ook weer, speelt dat niet ook bij mij? Ik heb deze jongen niet uitgekozen, ik ging er eigenlijk ook niet verliefd op worden. Hij heeft genoeg minpunten waarvan ik in eerste instantie dacht van neah, dit wordt echt niks. En het is ook niet per se vuurwerk tussen ons. Het is gewoon heel erg fijn, leuk en gezellig samen. Zo fijn en leuk dat het avondje per week, in hele dagen en nachten samen veranderen, omdat we het samenzijn niet willen laten eindigen.
Maar zijn deze gedachten, er niet een teken van, dat ik een soort van genoegen neem met wat er per ongeluk op mijn pad komt?
Dat ik omdat ik niet met mannen bezig was of met daten, het gewoon fijn en egostrelend is om zijn aandacht te krijgen?
Waarom dit ene lekkere visje, uit die enorme school met lekkere visjes die ik rond zie zwemmen?
Dus hebben jullie wel eens van dit soort gedachtes en wat doen jullie ermee?
Ik begin langzamerhand hopeloos hoteldebotel te worden van iemand.
Maar dan fiets ik deze ochtend naar mijn eigen huis toe. Zie ik allemaal mooie mannen voorbij komen. En dan denk ik, waarom niet hem, of hem, of hem. Waarom juist deze jongen. Van de honderdduizenden leuke mooie jongens die hier in de randstad rondfietsen.
Gedachtes die ik vaker heb. Vooral op het moment dat ik voor iemand begin te vallen. Gedachtes ook die ik bij veel van mijn vriendinnen herken. We zijn natuurlijk ook nogal verwend hier in het randstedelijke gebied, keuze te over.
Maar ja, uiteindelijk kun je ze ook moeilijk allemaal daten.
En dat zet mij ook weer aan het piekeren. Want ik herken die gedachte bij mijzelf en bij anderen. Maar velen lijken ook te gaan, voor de eerste de beste die ze kunnen krijgen.
En dan denk ik ook weer, speelt dat niet ook bij mij? Ik heb deze jongen niet uitgekozen, ik ging er eigenlijk ook niet verliefd op worden. Hij heeft genoeg minpunten waarvan ik in eerste instantie dacht van neah, dit wordt echt niks. En het is ook niet per se vuurwerk tussen ons. Het is gewoon heel erg fijn, leuk en gezellig samen. Zo fijn en leuk dat het avondje per week, in hele dagen en nachten samen veranderen, omdat we het samenzijn niet willen laten eindigen.
Maar zijn deze gedachten, er niet een teken van, dat ik een soort van genoegen neem met wat er per ongeluk op mijn pad komt?
Dat ik omdat ik niet met mannen bezig was of met daten, het gewoon fijn en egostrelend is om zijn aandacht te krijgen?
Waarom dit ene lekkere visje, uit die enorme school met lekkere visjes die ik rond zie zwemmen?
Dus hebben jullie wel eens van dit soort gedachtes en wat doen jullie ermee?
zaterdag 19 juli 2014 11:17
Jeetje, Lizzebeestje.. zoiets verzin je toch niet? Hoe wrang idd.. opeens staat alles in een ander daglicht, bizar en verdrietig. En dat in een beginnende relatie, zoiets verwacht je nooit.
Lang geleden zoiets meegemaakt, maar we wisten (gelukkig) niet dat het maar zo kort zou duren. Het weten maakt het zoveel moeilijker en niet alleen voor hemzelf.. Hoe ga je met zo'n bericht om, en zo onverwachts, dat moet echt enorm zwaar zijn, dat lijkt me op elke leeftijd al een verschrikking, maar zeker als je nog zo jong bent en midden in het leven staat..
Denk je dat je het aan kan om hem te steunen waar mogelijk? Afhankelijk van hoe hij er zelf op reageert natuurlijk.. maar het onbevangene is nu plotseling helemaal niet meer aan de orde.. wel/niet een relatie ook niet meer relevant.. poeh, wat naar, meid..
Dit kan wel een enorme verbondenheid en verdieping betekenen, ineens valt alle bullshit weg en gaat het alleen nog om de essentie: er zijn voor elkaar, liefdevolle steun, elkaar vasthouden.
Heftig! Wens je/jullie veel sterkte
Lang geleden zoiets meegemaakt, maar we wisten (gelukkig) niet dat het maar zo kort zou duren. Het weten maakt het zoveel moeilijker en niet alleen voor hemzelf.. Hoe ga je met zo'n bericht om, en zo onverwachts, dat moet echt enorm zwaar zijn, dat lijkt me op elke leeftijd al een verschrikking, maar zeker als je nog zo jong bent en midden in het leven staat..
Denk je dat je het aan kan om hem te steunen waar mogelijk? Afhankelijk van hoe hij er zelf op reageert natuurlijk.. maar het onbevangene is nu plotseling helemaal niet meer aan de orde.. wel/niet een relatie ook niet meer relevant.. poeh, wat naar, meid..
Dit kan wel een enorme verbondenheid en verdieping betekenen, ineens valt alle bullshit weg en gaat het alleen nog om de essentie: er zijn voor elkaar, liefdevolle steun, elkaar vasthouden.
Heftig! Wens je/jullie veel sterkte
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 29 juli 2014 02:19
Een zware last om te dragen, ook al is hiv tegenwoordig zeker niet meer het doodvonnis dat het vroeger was.
En zeker een zware last in zo'n prille relatie, kennelijk is hij het waard om die last samen met hem te dragen.
Ik heb niet echt een inhoudelijke reactie, geen tips, geen dit-is-wat-ik-zou-doen.
Alleen even een compliment voor het delen van dit verhaal.
Ik kan me voorstellen dat het een hoge drempel is, en ik vind het dapper dat je het onder de aandacht brengt.
Ik wens jullie het beste.
En zeker een zware last in zo'n prille relatie, kennelijk is hij het waard om die last samen met hem te dragen.
Ik heb niet echt een inhoudelijke reactie, geen tips, geen dit-is-wat-ik-zou-doen.
Alleen even een compliment voor het delen van dit verhaal.
Ik kan me voorstellen dat het een hoge drempel is, en ik vind het dapper dat je het onder de aandacht brengt.
Ik wens jullie het beste.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
dinsdag 29 juli 2014 09:29
Het heeft jullie relatie in een stroomversnelling gebracht denk ik zo, waarin je ineens elkaar heel snel beter leert kennen en allemaal beslissingen moet maken die je normaal gezien veel later maakt.
Ik vind dat jullie er knap mee om gaan. Het is allemaal natuurlijk nogal wat...
Fijn dat jullie kunnen genieten van het samenzijn, en vooruit kunnen kijken naar allemaal leuke dingen om te doen!
Heel veel sterkte en liefs
