Psyche
alle pijlers
Godsdienstwaanzin
zondag 13 juli 2008 om 11:17
Ik kom uit een gezin waar er sprake was van overdreven aandacht voor het geloof en geestelijke zaken en weinig tot geen aandacht voor wereldse zaken, zoals zelfontwikkeling, zelfontplooing, liefde voor elkaar, interesse in elkaar etc.
Dit heeft mij op een bepaalde manier misvormd. Ik moest altijd mjin emoties inhouden, tot dat op een gegeven moment niet meer ging en ik een grote explosie werd.
Ik heb voor deze emoties natuurlijk de nodige hulp gezocht, ik ben opgenomen geweest in een kliniek voor borderliners, maar met alleen therapie kom ik er niet. Dat kan ondersteunend zijn, maar drie kwartier in de week praten met een therapeute is voor mij niet afdoende, merk ik.
Het praten met anderen en vooral met de therapeute die wel echt aandacht voor me heeft en ook echt wel geinteresseerd is in wat ik voel en wat ik meemaak, maar dat is voor mij zo nieuw, zo'n houding, ik ben dat bij lange na niet gewend, ik werd altijd genegeerd, want godsdienstige dingen gingen voor en ik heb me daar een hele tijd tegen afgezet en dat brengt heel wat heftige emoties met zich mee, zeker als ze al die tijd hebben binnengezeten en vastgezeten en ik was het niet gewend om me te uiten.
En nu ben ik het uiten af en toe een beetje moe en wil ik rust, maar dat lukt me ook niet op dit moment, want rust is voor mij eng, dan ga ik denken aan vroeger etc, zeker op een dag als vandaag: zondag, dan ben ik toch weer geneigd om naar de kerk te gaan en te doen wat mijn ouders zeggen, terwijl ik toch al 33 jaar oud ben, maar gewoon doen wat anderen zeggen, om gewoon geen conflicten te krijgen, maar dat gaat dan weer tegen mijn eigen principes in, maar die eigen principes, die mocht ik dus nooit hebben, ik moest gewoon meelopen in het straatje dat voor mij was aangelegd, geplaveid was en als ik me daar tegen verzette, dan kwamen die godsdienstige mensen wel in actie en deden ze er alles aan om mij terug te krijgen in het platgetreden paadje.
Je begrijpt dat dit niet lang goed kon gaan en op m'n zestiende stortte ik dus helemaal in en ging ik me verzetten tegen deze manier van leven, ik wilde niet meer en ik kon dit niet meer opbrengen. Ik zag om me heen zulk soort andere mensen, mensen die wel gelukkig waren, die lachten, die vrolijk waren, die deden waar ze zin in hadden en ik was echt stik- en stikjaloers op deze mensen, want ze hadden iets wat ik miste en dat was een eigen leven.
Mijn leven werd gepland door anderen, door mijn ouders, mijn geestelijk leven dan want als ik ze dingen vroeg over school etc, dan waren ze niet thuis, daar hadden ze dan geen verstand van, lekkere opvoeding is dat, zo bereid je je kind wel voor op de maatschappij, niet dus.
Terwijl ik toch erg slim was en heel erg goed kon leren, ik had een helder verstand, begreep dingen goed, pikte snel dingen op, maar in plaats van dat dat werd gezien en ik werd gestimuleerd om wat met deze talenten te doen, kon mijn moeder alleen maar zeiken over het geloof, dat was en is haar leven en als ik daar wat fout in deed, kreeg ik het te horen, dus dan word je ook niet echt gemotiveerd om wat van het leven te maken, want je wordt toch alleen maar afgekraakt.
Daarbij kwam ook nog dat mijn moeder alleen maar naar de huishoudschool mocht, vroeger en ze inwendig dan jaloers op ons was dat wij wel een opleiding mochten volgen en in haar hart gunde ze dat ons niet en dat was dan te merken en het enige waar ze ons in kon pakken, was de kleding. Ze had zoiets van: wat ik niet heb gemogen, mogen jullie ook niet en daarmee basta. In plaats van dat ze erover nadacht dat tijden veranderen,maar zij bleef krampachtig vasthouden aan het oude en we moesten dus in vreselijke kleding en onopgemaakt naar school, daar vocht ze voor en ik vocht terug natuurlijk, want ik liet me niet kennen door die heks, dan stond zij 's ochtends bij de deur met een washandje om de make-up van mijn gezicht te vegen, dan had ze in ieder geval nog wat te doen, die dag, dan had ze een functie, maar ik haatte haar erom, want zij stond mijn ontwikkeling in de weg, dus deed ik het maar stiekem, gewoon in een lange rok naar school en me dan omkleden in het park en me opmaken in de trein en op de terugweg weer in het park omkleden, ja als het niet goedschiks en met toestemming gaat, dan maar op deze manier, want ik paste ervoor om er als een nonnetje dat net uit het klooster komt, uit te zien, terwijl ik 16 was en dus in de bloei van mijn leven.
Zijn er mensen op dit forum die deze (gedwongen) manier van leven herkennen? En die zich ook hebben verzet? Ook al heb je deze ervaringen niet, elke reactie is welkom.
Dit heeft mij op een bepaalde manier misvormd. Ik moest altijd mjin emoties inhouden, tot dat op een gegeven moment niet meer ging en ik een grote explosie werd.
Ik heb voor deze emoties natuurlijk de nodige hulp gezocht, ik ben opgenomen geweest in een kliniek voor borderliners, maar met alleen therapie kom ik er niet. Dat kan ondersteunend zijn, maar drie kwartier in de week praten met een therapeute is voor mij niet afdoende, merk ik.
Het praten met anderen en vooral met de therapeute die wel echt aandacht voor me heeft en ook echt wel geinteresseerd is in wat ik voel en wat ik meemaak, maar dat is voor mij zo nieuw, zo'n houding, ik ben dat bij lange na niet gewend, ik werd altijd genegeerd, want godsdienstige dingen gingen voor en ik heb me daar een hele tijd tegen afgezet en dat brengt heel wat heftige emoties met zich mee, zeker als ze al die tijd hebben binnengezeten en vastgezeten en ik was het niet gewend om me te uiten.
En nu ben ik het uiten af en toe een beetje moe en wil ik rust, maar dat lukt me ook niet op dit moment, want rust is voor mij eng, dan ga ik denken aan vroeger etc, zeker op een dag als vandaag: zondag, dan ben ik toch weer geneigd om naar de kerk te gaan en te doen wat mijn ouders zeggen, terwijl ik toch al 33 jaar oud ben, maar gewoon doen wat anderen zeggen, om gewoon geen conflicten te krijgen, maar dat gaat dan weer tegen mijn eigen principes in, maar die eigen principes, die mocht ik dus nooit hebben, ik moest gewoon meelopen in het straatje dat voor mij was aangelegd, geplaveid was en als ik me daar tegen verzette, dan kwamen die godsdienstige mensen wel in actie en deden ze er alles aan om mij terug te krijgen in het platgetreden paadje.
Je begrijpt dat dit niet lang goed kon gaan en op m'n zestiende stortte ik dus helemaal in en ging ik me verzetten tegen deze manier van leven, ik wilde niet meer en ik kon dit niet meer opbrengen. Ik zag om me heen zulk soort andere mensen, mensen die wel gelukkig waren, die lachten, die vrolijk waren, die deden waar ze zin in hadden en ik was echt stik- en stikjaloers op deze mensen, want ze hadden iets wat ik miste en dat was een eigen leven.
Mijn leven werd gepland door anderen, door mijn ouders, mijn geestelijk leven dan want als ik ze dingen vroeg over school etc, dan waren ze niet thuis, daar hadden ze dan geen verstand van, lekkere opvoeding is dat, zo bereid je je kind wel voor op de maatschappij, niet dus.
Terwijl ik toch erg slim was en heel erg goed kon leren, ik had een helder verstand, begreep dingen goed, pikte snel dingen op, maar in plaats van dat dat werd gezien en ik werd gestimuleerd om wat met deze talenten te doen, kon mijn moeder alleen maar zeiken over het geloof, dat was en is haar leven en als ik daar wat fout in deed, kreeg ik het te horen, dus dan word je ook niet echt gemotiveerd om wat van het leven te maken, want je wordt toch alleen maar afgekraakt.
Daarbij kwam ook nog dat mijn moeder alleen maar naar de huishoudschool mocht, vroeger en ze inwendig dan jaloers op ons was dat wij wel een opleiding mochten volgen en in haar hart gunde ze dat ons niet en dat was dan te merken en het enige waar ze ons in kon pakken, was de kleding. Ze had zoiets van: wat ik niet heb gemogen, mogen jullie ook niet en daarmee basta. In plaats van dat ze erover nadacht dat tijden veranderen,maar zij bleef krampachtig vasthouden aan het oude en we moesten dus in vreselijke kleding en onopgemaakt naar school, daar vocht ze voor en ik vocht terug natuurlijk, want ik liet me niet kennen door die heks, dan stond zij 's ochtends bij de deur met een washandje om de make-up van mijn gezicht te vegen, dan had ze in ieder geval nog wat te doen, die dag, dan had ze een functie, maar ik haatte haar erom, want zij stond mijn ontwikkeling in de weg, dus deed ik het maar stiekem, gewoon in een lange rok naar school en me dan omkleden in het park en me opmaken in de trein en op de terugweg weer in het park omkleden, ja als het niet goedschiks en met toestemming gaat, dan maar op deze manier, want ik paste ervoor om er als een nonnetje dat net uit het klooster komt, uit te zien, terwijl ik 16 was en dus in de bloei van mijn leven.
Zijn er mensen op dit forum die deze (gedwongen) manier van leven herkennen? En die zich ook hebben verzet? Ook al heb je deze ervaringen niet, elke reactie is welkom.
zondag 13 juli 2008 om 11:28
Ja, min of meer herkenbaar. Ik ben op mijn 17e het huis uitgegaan en mijn moeder voor de keuze gezet: of mij accepteren zoals ik ben of geen contact. Het is het laatste geworden. Heel triest, maar voor mijn gemoedsrust wel de beste.
Mijn moeder is overigens nog veel verder doorgeslagen in haar godsdienst, zit nu ook weer bij zo'n sekte-achtige bedoening. Tja, heel sneu, maar ik ben daar niet verantwoordelijk voor. Ik kan haar niet veranderen, dat moet ze zelf doen. Maar zolang iedereen het gedaan heeft, behalve zijzelf, houdt het voor mij op. Gelukkig bidt ze nog wel elke dag voor d'r kinderen die zo van het rechte pad zijn afgeraakt - ja, daar kan ik alleen maar cynisch over zijn.
Maar het is vooral intens triest natuurlijk...
Mijn moeder is overigens nog veel verder doorgeslagen in haar godsdienst, zit nu ook weer bij zo'n sekte-achtige bedoening. Tja, heel sneu, maar ik ben daar niet verantwoordelijk voor. Ik kan haar niet veranderen, dat moet ze zelf doen. Maar zolang iedereen het gedaan heeft, behalve zijzelf, houdt het voor mij op. Gelukkig bidt ze nog wel elke dag voor d'r kinderen die zo van het rechte pad zijn afgeraakt - ja, daar kan ik alleen maar cynisch over zijn.
Maar het is vooral intens triest natuurlijk...
zondag 13 juli 2008 om 11:56
Ik heb grenzeloos respect voor jullie vrouwen. Ga vooral door met vertellen, want ik vind het mooie verhalen. Begrijp me niet verkeerd, ik begrijp de pijn die erachter zit. Josefientje: misschien heb jij iets aan het boek "het roer kan nog zes maal om" van Maarten het Hart, hoe hij van zijn geloof is gestapt. Maarten is absoluut een groot bijbelkenner, en het was niet niks voor hem om af te haken met het geloof, maar hij heeft dat heel mooi opgeschreven, op een gegeven moment kon hij niet meer geloven. Het is ook een leuk boek om te lezen. Verder ben ik benieuwd hoe Tientje het heeft gered in haar eentje, ik vind dat nogal wat om te breken met je ouders.
Zijn er zaken die julie nu wel doen, die vroeger niet mochten? Make up ok, je leuk kleden, maar ook bijvoorbeeld bier drinken, porno kijken, vrijen met een man terwijl je niet van plan bent met hem te trouwen? Is dat dan extra leuk of nog steeds moeilijk om van te genieten?
Ik ben razend benieuwd!
Zijn er zaken die julie nu wel doen, die vroeger niet mochten? Make up ok, je leuk kleden, maar ook bijvoorbeeld bier drinken, porno kijken, vrijen met een man terwijl je niet van plan bent met hem te trouwen? Is dat dan extra leuk of nog steeds moeilijk om van te genieten?
Ik ben razend benieuwd!
zondag 13 juli 2008 om 12:06
Wat een heftig verhaal, TO. Heel erg knap van je dat je - ondanks al die druk - je eigen koers wil varen. Dat gaat met kleine stapjes en de (terechte!) boosheid die ik tussen de regels door uit je verhaal lees kan je hier heel erg goed bij helpen. Die zet nl. aan tot actie; een pad voor jezelf te kappen. Je hebt volgens mij wel inzicht in alle mechanismes die er spelen, maar het is verrekte moeilijk om je er totaal los van te maken. Ik wens je heel veel kracht, maar volgens mij heb je die al in je!
zondag 13 juli 2008 om 12:35
ik vind je echt super dat je voor jezelf gekozen hebt.
begrijp me niet verkeerd. ik geloof zelf wel maar dan wel op me eigen manier. want ik hou helemaal niet van verplichtingen. bij mij opa en oma moest ik altijd verlicht mee naar de kerk. thuis ging t geloof niet verder als een basisschool waar ze bijbel les gaven 1 keer in de week, katagese en bidden voor en na t eten.
ik bid weinig alleen als ik daar zelf zin in heb. en ik ga niet naar de kerk.
t hoort in je hart te zitten niet in ene gebouw of in regels die je opgelegd worden.
en zoals jij thuis het geloof hebt ervaren snap ik heel erg goed dat je een totaal andere kant gekozen hebt.
de bijbel is wete ik veel hoeveel tig jaar geleden gechreven. die regels moet je dus wel aanpassen aan de tijd van nu.
draag lekekr wat je wilt. make up of niet als jij je er maar fijn bij voelt.
t belangrijkste is dat je een ander behandeld zoals jezelf behandeld zou willen worden.
en jij kiest zelf voor de manier waarop.
heel veel kracht toegewenst.
begrijp me niet verkeerd. ik geloof zelf wel maar dan wel op me eigen manier. want ik hou helemaal niet van verplichtingen. bij mij opa en oma moest ik altijd verlicht mee naar de kerk. thuis ging t geloof niet verder als een basisschool waar ze bijbel les gaven 1 keer in de week, katagese en bidden voor en na t eten.
ik bid weinig alleen als ik daar zelf zin in heb. en ik ga niet naar de kerk.
t hoort in je hart te zitten niet in ene gebouw of in regels die je opgelegd worden.
en zoals jij thuis het geloof hebt ervaren snap ik heel erg goed dat je een totaal andere kant gekozen hebt.
de bijbel is wete ik veel hoeveel tig jaar geleden gechreven. die regels moet je dus wel aanpassen aan de tijd van nu.
draag lekekr wat je wilt. make up of niet als jij je er maar fijn bij voelt.
t belangrijkste is dat je een ander behandeld zoals jezelf behandeld zou willen worden.
en jij kiest zelf voor de manier waarop.
heel veel kracht toegewenst.
zondag 13 juli 2008 om 12:38
Allereerst, vind het rot voor je dat je jeugd zo is verlopen....maar het komt natuurlijk in wel meer gezinnen voor dat moeders ruzie maken om de kleding die de dochter wil dragen. Daar hoef je geen godsdienstwaanzin voor te hebben.
Ik verbaas me er wel een beetje over dat jij er nu nog zo mee zit, terwijl je schrijft dat je nu dus 33 bent.
Mijn advies zou zijn, probeer het een beetje achter je te laten, je leeft nu, en je bent nog jong genoeg om de dingen te doen die je wil doen. Ik begrijp een beetje dat je nog steeds woont tussen die mensen, hoe zouden ze je anders kunnen dwingen om op zondag naar de kerk te gaan? Misschien is het een goed idee om naar een grote stad te verhuizen, in een grote(re) stad heeft niemand zelf maar enig idee wat jij op de zondag uitspookt.
Ik verbaas me er wel een beetje over dat jij er nu nog zo mee zit, terwijl je schrijft dat je nu dus 33 bent.
Mijn advies zou zijn, probeer het een beetje achter je te laten, je leeft nu, en je bent nog jong genoeg om de dingen te doen die je wil doen. Ik begrijp een beetje dat je nog steeds woont tussen die mensen, hoe zouden ze je anders kunnen dwingen om op zondag naar de kerk te gaan? Misschien is het een goed idee om naar een grote stad te verhuizen, in een grote(re) stad heeft niemand zelf maar enig idee wat jij op de zondag uitspookt.
zondag 13 juli 2008 om 13:04
Dat klinkt heel eenvoudig en gedrag is natuurlijk ook redelijk eenvoudig aan te pakken. Maar.... dat verandert niets aan je ingeprente overtuigingen. Ik zal het proberen uit te leggen. In de periode dat je 4 - 8 jaar bent, worden je overtuigingen gevormd, ingeprint, zeg maar. Die overtuigingen zul je altijd, bewust of onbewust, houden. Om een voorbeeld te noemen: seks was bij ons thuis iets om heel geheimzinnig en stiekem over te doen. Nog steeds betrap ik mezelf erop dat ik er ook zo over denk, terwijl ik verstandelijk weet dat het nergens op slaat.
Dat aanpassen van die diepgewortelde overtuigingen gaat niet van de één op de andere dag, daar heb je deskundige hulp bij nodig.
TO, het is nooit te laat om aan dit soort dingen te werken en weet dat er altijd een weg is, als jij maar de wil hebt!
zondag 13 juli 2008 om 13:12
Ik heb gebroken met mijn moeder, nadat ik mijn beide ouders voor de keuze gesteld heb om me als een kind te behandelen (dat ben ik namelijk, hun kind) en me te nemen zoals ik ben. Mijn vader heeft daar heel goed op gereageerd, met hem heb ik dus ook een prima band (gekregen). Mijn moeder bleef me maar veroordelen - ik bid voor je, God is ook voor verloren schapen, dat geneuzel. Tja, dan houdt het op he...
Overigens zijn mijn ouders gescheiden, wat het contact-technisch wel makkelijk maakt!
En hoe ik het red? Ach, de ene keer gaat het beter dan de andere keer, maar ik denk dat het belangrijkste is om niet te blijven hangen in je woede en je leven zelf te gaan leiden in plaats van alles van anderen af te laten hangen. Mijn oma had er zo'n mooie uitdrukking voor: boos worden is menselijk, boos blijven is duivels. En zo is het maar net. Woede kan je vergiftigen. Het maakt je een naar mens. Voor jezelf én voor anderen.
Ik heb de keuze gemaakt om er een streep onder te zetten en zonder wrok vooruit te kijken. En als mijn moeder besluit me gewoon te nemen voor wie ik ben: haar kind, compleet met al mijn talenten, kwaliteiten, nukken en eigenaardigheden, is ze van harte welkom.
Tot die tijd heb ik van afstand medelijden met haar, een vrouw die door het onvermogen en onwil om in die spiegel te kijken, alles is kwijtgeraakt wat haar lief is.
zondag 13 juli 2008 om 17:44
Nee, ik woon niet meer tussen dezelfde soort mensen, ik woon ook in de grote stad, maar toch heb ik er af en toe, zeker op zo'n supersaaie zondagmorgen toch nog moeite mee mij om mijn eigen weg te gaan, maar ik ben lekker naar de bioscoop gegaan en heb 2 leuke films gezien, dus de dag is nog redelijk goed verlopen.
zondag 13 juli 2008 om 17:49
En, Antonio als antwoord op je vraag of ik dan allemaal extreme dingen wil doen, dingen die ik vroeger niet mocht, daar kan ik met zekerheid nee op zeggen, want juist iets wat te strak is gehouden, kan enorm doorslaan en ik heb geen zin om door te slaan en dingen te gaan doen die ik normaal ook niet zou doen, alleen maar om me af te zetten.
zondag 13 juli 2008 om 18:15
Ik herken jouw verhaal zo heel erg goed. Ik groeide op met links en rechts demonen en angst. Alleen op het juiste pad blijven voorkwam dat ik aan de klauwen van de duivel werd gered. Reinheid in gedrag en gedachten was van levensbelang, anders ging ik naar de hel. In mijn familie heerste ook nog eens eerste graads hypocratie. Heel verwarrend in mijn jeugd. Door de opvoeding is mijn leven soms ronduit bizar geweest. Ik kan nu nog steeds niet zeggen dat het " uit mijn systeem" is, maar ik leef nu wel een stuk prettiger. Ik ben pas sinds een paar jaar gelukkig. En aan het leven.
Als je een keer je ei kwijt wil, laat het me dan ff weten, ik weet hoe zwaar dit is.Wat we hier op internet plempen is maar een fractie van wat het werkelijk is.
