Kinderen
alle pijlers
Spijt van je tweede kind?
donderdag 31 juli 2014 19:44
Hi,
Ik vraag me af: is er iemand die spijt heeft dat ze voor een 2de kind is gegaan?
Natuurlijk: je houdt van je kinderen en je wilt ze voor geen goud meer missen, ook die 2de niet. Maar misschien denk je wel: 'als ik van tevoren had geweten hoe het was...'.
De reden dat ik dit vraag is dat ik enorm twijfel over een 2de. Ik heb altijd overtuigd gezegd dat 1 kind genoeg was (vond met name de babytijd retezwaar), maar toch. Er blijft zo'n totaal niet redelijk of op verstandige argumenten gebaseerd gevoel dat het gezin toch nog niet compleet is.
Maar eigenlijk wil ik helemaal geen 2de! Het wordt nu net relaxed en echt leuk met onze dochter van 3! Ik krijg net mijn leven terug en ben hartstikke happy. Bovendien vond ik het 1ste jaar echt totaal niet leuk.
Maar toch...nog zo'n kind waar je zo van houdt...een broertje/zusje voor onze dochter...het kriebelt.
Dus: is er IEMAND die zegt 'doe het niet', die zelf voor een 2de is gegaan en het gewoon echt geen verstandige beslissing vindt achteraf (Ook al wil je die 2de natuurlijk nu absoluut niet meer kwijt, dat spreekt vanzelf)?
Ik hoor ook graag ervaringen van moeders die na lang twijfelen voor de 2de gingen en dat wel aanraden hoor...
Ik vraag me af: is er iemand die spijt heeft dat ze voor een 2de kind is gegaan?
Natuurlijk: je houdt van je kinderen en je wilt ze voor geen goud meer missen, ook die 2de niet. Maar misschien denk je wel: 'als ik van tevoren had geweten hoe het was...'.
De reden dat ik dit vraag is dat ik enorm twijfel over een 2de. Ik heb altijd overtuigd gezegd dat 1 kind genoeg was (vond met name de babytijd retezwaar), maar toch. Er blijft zo'n totaal niet redelijk of op verstandige argumenten gebaseerd gevoel dat het gezin toch nog niet compleet is.
Maar eigenlijk wil ik helemaal geen 2de! Het wordt nu net relaxed en echt leuk met onze dochter van 3! Ik krijg net mijn leven terug en ben hartstikke happy. Bovendien vond ik het 1ste jaar echt totaal niet leuk.
Maar toch...nog zo'n kind waar je zo van houdt...een broertje/zusje voor onze dochter...het kriebelt.
Dus: is er IEMAND die zegt 'doe het niet', die zelf voor een 2de is gegaan en het gewoon echt geen verstandige beslissing vindt achteraf (Ook al wil je die 2de natuurlijk nu absoluut niet meer kwijt, dat spreekt vanzelf)?
Ik hoor ook graag ervaringen van moeders die na lang twijfelen voor de 2de gingen en dat wel aanraden hoor...
vrijdag 1 augustus 2014 00:23
Hier: zoon van 8, van 4 en dochter van bijna 2. Op het moment zwanger van nummer 4, nog heel pril dus we wachten af! (heel onverwacht en net 2 weken geleden alle babyspullen verkocht, beetje zuur nu...en ook hier lichte twijfels van ojee: het loopt nu lekker, krijg wat meer ruimte voor mezelf en het wordt allemaal wat makkelijker. Maar tsja, de keuze is al gemaakt voor mij )
Ik vond de overgang voor mezelf van 1 kind naar de 2e het zwaarst. De 3e wandelt gewoon mee in ons chaotische huishouden
Het 'gaat' allemaal net even wat makkelijker met 1 kind en bepaalde rustpunten kun je vergeten als nummer 2 er ook is. Maar spijt? Absoluut niet! Gelukkig kunnen ze alle3 heel leuk met elkaar spelen.(soms ook wel handig, gooi je ze allemaal de tuin in zonder dat je de hele tijd zelf moet meespelen) Natuurlijk is het ook niet altijd leuk, wie zegt dat dat niet waar is, is gewoon raar.
Tot nu toe heb ik geluk gehad met 3 relatief makkelijke kinderen, en een goeie nachtrust is idd goud waard!
Nu heb ikzelf ook 2 broers waar ik het prima mee kan vinden, dus waarschijnlijk was dit kwestie van goed voorbeeld doet volgen ofzo.
Lastige keuze eigenlijk. Je krijgt geen bonnetje om het weer te ruilen als het niet bevalt.
Ik vond de overgang voor mezelf van 1 kind naar de 2e het zwaarst. De 3e wandelt gewoon mee in ons chaotische huishouden
Het 'gaat' allemaal net even wat makkelijker met 1 kind en bepaalde rustpunten kun je vergeten als nummer 2 er ook is. Maar spijt? Absoluut niet! Gelukkig kunnen ze alle3 heel leuk met elkaar spelen.(soms ook wel handig, gooi je ze allemaal de tuin in zonder dat je de hele tijd zelf moet meespelen) Natuurlijk is het ook niet altijd leuk, wie zegt dat dat niet waar is, is gewoon raar.
Tot nu toe heb ik geluk gehad met 3 relatief makkelijke kinderen, en een goeie nachtrust is idd goud waard!
Nu heb ikzelf ook 2 broers waar ik het prima mee kan vinden, dus waarschijnlijk was dit kwestie van goed voorbeeld doet volgen ofzo.
Lastige keuze eigenlijk. Je krijgt geen bonnetje om het weer te ruilen als het niet bevalt.
vrijdag 1 augustus 2014 03:59
@beetjegek: het 'voordeel' van dat ik al een huilbaby heb gehad is dat ik alle boeken/theorieën enz erover in huis heb en al gelezen heb. Incl Tracy Hogg. Zijn huil herken ik. Hij is moe/overprikkelt. Maar zijn probleem is dat hij niet in slaap kan vallen. Precies zijn broer. Als ik hem weg zou leggen zou hij blijven huilen. Krijsen zelfs. Door met hem rond te lopen valt hij uiteindelijk in slaap. (Hij ligt nu total löss op me te slapen )
@TO: het is moeilijk bij deze beslissing de lange termijn voordelen te zien. Een jaar op een mensenleven is natuurlijk niks. Wat bij mij de doorslag gaf was dat het gewoon nog niet compleet voelde. En ik creëerde een beeld van ons gezin over 5 jaar. Dan vond ik het beeld van twee kinderen veel aantrekkelijker.
Succes met je keuze!
@TO: het is moeilijk bij deze beslissing de lange termijn voordelen te zien. Een jaar op een mensenleven is natuurlijk niks. Wat bij mij de doorslag gaf was dat het gewoon nog niet compleet voelde. En ik creëerde een beeld van ons gezin over 5 jaar. Dan vond ik het beeld van twee kinderen veel aantrekkelijker.
Succes met je keuze!
vrijdag 1 augustus 2014 07:17
Dank allen!
Tja, eigenlijk wil ik het niet (want dat 1ste jaar is zo zwaar en het slaapgebrek en weer geen tijd voor jezelf)
Maar ook: eigenlijk wil ik het wel (want uiteindelijk lijkt het me toch heel gaaf om 2 kinderen te hebben)
Als we er uit zijn, laat ik het weten! En ervaringen blijven welkom.
Tja, eigenlijk wil ik het niet (want dat 1ste jaar is zo zwaar en het slaapgebrek en weer geen tijd voor jezelf)
Maar ook: eigenlijk wil ik het wel (want uiteindelijk lijkt het me toch heel gaaf om 2 kinderen te hebben)
Als we er uit zijn, laat ik het weten! En ervaringen blijven welkom.
vrijdag 1 augustus 2014 07:44
Mijn zoontje was bijna vier jaar toen mijn dochter geboren werd. Ik heb ook heeeeeel lang getwijfeld over een 2e. Kijk verder dan alleen de baby tijd, die vliegt echt voorbij, dus die 'ongemakken' zijn er maar kort.
Eerlijk is eerlijk .... 1 kind vind ik 1000 keer makkelijker. Om me heen hoorde ik vaak dat een tweede moeiteloos mee ging in het ritme van je gezin. Nou sorry, dat is echt niet waar. Ik heb twee gemakkelijke kinderen. Sliepen vanaf 6 weken door, dus nachtrust tekort is er nooit (liggen nu beide nog heerlijk te slapen). Maar toch is voor 2 kinderen zorgen en vermaken veel meer werk. Daarnaast ook veel meer was etc.
Wat me ook opvalt, is dat ik het opletten veel zwaarder vind. Je moet altijd opletten, bij 1 kind wissel je vaak met je partner af. Ik merk het bijv. nu met vakanties enz.
Dus ja ... Veel werk en het kost je echt wel meer energie. Spijt?
Eerlijk is eerlijk .... 1 kind vind ik 1000 keer makkelijker. Om me heen hoorde ik vaak dat een tweede moeiteloos mee ging in het ritme van je gezin. Nou sorry, dat is echt niet waar. Ik heb twee gemakkelijke kinderen. Sliepen vanaf 6 weken door, dus nachtrust tekort is er nooit (liggen nu beide nog heerlijk te slapen). Maar toch is voor 2 kinderen zorgen en vermaken veel meer werk. Daarnaast ook veel meer was etc.
Wat me ook opvalt, is dat ik het opletten veel zwaarder vind. Je moet altijd opletten, bij 1 kind wissel je vaak met je partner af. Ik merk het bijv. nu met vakanties enz.
Dus ja ... Veel werk en het kost je echt wel meer energie. Spijt?
vrijdag 1 augustus 2014 08:05
Toen ik zwanger raakte van de tweede schrok ik, omdat ik ook het eerste jaar vreselijk zwaar vond. Toch was de wens er wel. Maar dat eerste jaar viel heel erg mee, omdat je het al eens hebt gedaan! De overgang van geen naar 1 kind is veel zwaarder omdat het nieuw is, nu heb je al een ritme.
Qua zorg vind ik twee kinderen makkelijker dan eentje, omdat ze elkaar bezighouden. Mijn zoons zit precies 2 jaar tussen en ze spelen heel leuk samen. Ben blij dat ik toen per ongeluk zwanger ben geraakt!
Qua zorg vind ik twee kinderen makkelijker dan eentje, omdat ze elkaar bezighouden. Mijn zoons zit precies 2 jaar tussen en ze spelen heel leuk samen. Ben blij dat ik toen per ongeluk zwanger ben geraakt!
vrijdag 1 augustus 2014 08:17
Ik heb absoluut geen spijt van de de tweede, maar ik vond het wel zwaar en nu soms nog steeds. Onze dochter kwam toen onze zoon 22 maanden was. Hij was dus nog heel klein en nog totaal afhankelijk. Onze dochter bleek chronisch ziek en in haar eerste jaar hebben we meer in het ziekenhuis dan thuis gezeten. Dat was ontzettend ellendig. Dat eerste jaar met twee kinderen was eigenlijk voornamelijk overleven. Tel daarbij op dat beide kinderen geen briljante slapers zijn en dan is het vermoeidheids-feest compleet.
Ik vond één kind absoluut makkelijker. De eerste tijd kun je niet eens de tijd vinden om te douchen omdat je zo moet wennen, maar dat gaat over en dan gooi je gewoon je kind over je schouder en doe je alles wat je altijd deed. Met twee kinderen wordt het opeens een soort militaire operatie. Als ik nu weleens kijk naar vriendinnen met één kind die verzuchten dat ze het zo zwaar vinden, moet ik stiekem een beetje lachen. Slaat nergens op natuurlijk, want toen wij alleen nog maar onze zoon hadden vonden we het ook druk en soms moeilijk.
Wat ik wel makkelijker vind, is dat je bij de tweede relaxter bent. Je hebt het tenslotte allemaal al eens gedaan, dus ik was veel minder gestresst over voedingen, slaapjes, huiltjes, verkoudheidjes en dat soort dingen. Dat scheelt wel een hoop.
Inmiddels is onze zoon ruim 3.5 jaar en wordt onze dochter over twee weken 2 jaar. En nu begint het echt eenvoudiger te worden. De nachten zijn beter (alhoewel nog steeds soms gebroken), zoon gaat vier dagen in de week naar school en is sinds een half jaar zindelijk en je kunt met beide kinderen op een redelijk niveau communiceren.
Ik denk wel dat het ook uitmaakt hoeveel leeftijdsverschil er tussen je kinderen zit. Onze kinderen schelen weinig in leeftijd en dus heb je een periode waarin je twee kinderen hebt die allebei totaal afhankelijk van je zijn en waarin de zorg dus heel intensief is. Dat vond ik zelf wel zwaar. Ik zou me kunnen voorstellen dat dat met een leeftijdsverschil van bijvoorbeeld drie of vier jaar wel heel anders is, omdat de oudste dan al veel meer zelf kan en ook hele andere interesses heeft. Wat je hier nu bijvoorbeeld nog wel ziet is dat onze kinderen heel veel ruzie maken, omdat hun interesse-gebieden nog erg dichtbij elkaar liggen. En sowieso zijn peuters nog ontzettend egoistisch en redeneren ze totaal vanuit zichzelf. Als je er daar twee van hebt rondlopen, is het moeilijk om compromissen te bereiken soms. Dat levert dus veel strijd op over speelgoed enzo, wat ontzettend vermoeiend kan zijn.
Aan de andere kant zijn onze kinderen ook echt maatjes. Ze kunnen echt niet zonder elkaar en zoeken elkaar altijd op. Ze kunnen enorm vechten, maar ook ontzettend veel plezier met elkaar hebben. Juist ook omdat ze veel dezelfde dingen leuk vinden.
Ik vond één kind absoluut makkelijker. De eerste tijd kun je niet eens de tijd vinden om te douchen omdat je zo moet wennen, maar dat gaat over en dan gooi je gewoon je kind over je schouder en doe je alles wat je altijd deed. Met twee kinderen wordt het opeens een soort militaire operatie. Als ik nu weleens kijk naar vriendinnen met één kind die verzuchten dat ze het zo zwaar vinden, moet ik stiekem een beetje lachen. Slaat nergens op natuurlijk, want toen wij alleen nog maar onze zoon hadden vonden we het ook druk en soms moeilijk.
Wat ik wel makkelijker vind, is dat je bij de tweede relaxter bent. Je hebt het tenslotte allemaal al eens gedaan, dus ik was veel minder gestresst over voedingen, slaapjes, huiltjes, verkoudheidjes en dat soort dingen. Dat scheelt wel een hoop.
Inmiddels is onze zoon ruim 3.5 jaar en wordt onze dochter over twee weken 2 jaar. En nu begint het echt eenvoudiger te worden. De nachten zijn beter (alhoewel nog steeds soms gebroken), zoon gaat vier dagen in de week naar school en is sinds een half jaar zindelijk en je kunt met beide kinderen op een redelijk niveau communiceren.
Ik denk wel dat het ook uitmaakt hoeveel leeftijdsverschil er tussen je kinderen zit. Onze kinderen schelen weinig in leeftijd en dus heb je een periode waarin je twee kinderen hebt die allebei totaal afhankelijk van je zijn en waarin de zorg dus heel intensief is. Dat vond ik zelf wel zwaar. Ik zou me kunnen voorstellen dat dat met een leeftijdsverschil van bijvoorbeeld drie of vier jaar wel heel anders is, omdat de oudste dan al veel meer zelf kan en ook hele andere interesses heeft. Wat je hier nu bijvoorbeeld nog wel ziet is dat onze kinderen heel veel ruzie maken, omdat hun interesse-gebieden nog erg dichtbij elkaar liggen. En sowieso zijn peuters nog ontzettend egoistisch en redeneren ze totaal vanuit zichzelf. Als je er daar twee van hebt rondlopen, is het moeilijk om compromissen te bereiken soms. Dat levert dus veel strijd op over speelgoed enzo, wat ontzettend vermoeiend kan zijn.
Aan de andere kant zijn onze kinderen ook echt maatjes. Ze kunnen echt niet zonder elkaar en zoeken elkaar altijd op. Ze kunnen enorm vechten, maar ook ontzettend veel plezier met elkaar hebben. Juist ook omdat ze veel dezelfde dingen leuk vinden.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
vrijdag 1 augustus 2014 11:38
quote:Youk79 schreef op 31 juli 2014 @ 20:17:
Als je bijna 38 bent snap ik dat je niet op je gemakje nog een jaar na gaat denken.
Als ik lees wat je schrijft over je vriend en jouw ervaring van de babytijd zou ik je willen adviseren om een baby-plan te schrijven. Een plan waarin staat hoe je de babytijd door wilt komen. Wat wil je anders doen, wat heb je nodig van je vriend, hoeveel extra hulp kun je inschakelen. Dat geeft jouw duidelijkheid en je vriend wellicht meer vertrouwen.
Ook kun je actief opzoek naar ontspanning voor jezelf. Yoga bijvoorbeeld, daar heb ik heel veel aan zelf.Dit is een grapje hoop ik? net zoals een geboorteplan schrijven
Als je bijna 38 bent snap ik dat je niet op je gemakje nog een jaar na gaat denken.
Als ik lees wat je schrijft over je vriend en jouw ervaring van de babytijd zou ik je willen adviseren om een baby-plan te schrijven. Een plan waarin staat hoe je de babytijd door wilt komen. Wat wil je anders doen, wat heb je nodig van je vriend, hoeveel extra hulp kun je inschakelen. Dat geeft jouw duidelijkheid en je vriend wellicht meer vertrouwen.
Ook kun je actief opzoek naar ontspanning voor jezelf. Yoga bijvoorbeeld, daar heb ik heel veel aan zelf.Dit is een grapje hoop ik? net zoals een geboorteplan schrijven
vrijdag 1 augustus 2014 12:10
vrijdag 1 augustus 2014 12:29
Pipoo vindt het in een ander topic onzin dat de vader na de bevalling vakantie opneemt. Ik denk niet dat je je iets van haar aan moet trekken.
Hier twee kinderen. Ik vond ook de babytijd met mijn oudste zwaar. Vooral mentaal dan. Het duurde even voordat de hormonen gesetteld waren en ik mijn draai had gevonden. Dat alles was bij de tweede geen probleem hoewel hij de moeilijkere en veeleisendere baby was, ervoer ik het als makkelijker.
Ik stond er wel anders in dan jij. Alleen maar een kind wilde ik niet. Ik wilde altijd meer kinderen daar veranderde de moeilijke babytijd niets aan omdat ik heel goed besefte dat het voorbij zoy gaan.
Hier twee kinderen. Ik vond ook de babytijd met mijn oudste zwaar. Vooral mentaal dan. Het duurde even voordat de hormonen gesetteld waren en ik mijn draai had gevonden. Dat alles was bij de tweede geen probleem hoewel hij de moeilijkere en veeleisendere baby was, ervoer ik het als makkelijker.
Ik stond er wel anders in dan jij. Alleen maar een kind wilde ik niet. Ik wilde altijd meer kinderen daar veranderde de moeilijke babytijd niets aan omdat ik heel goed besefte dat het voorbij zoy gaan.
vrijdag 1 augustus 2014 12:33
Herkenbaar, toen de 1e twee werd kregen we de vraag wekelijks en ik kreeg spontaan hartklopping van het idee van een 2e erbij.
Want wat een ellendige eerste 1,5 jaar hadden wij. Slechte slapen tot 1,5 jaar en nu nog soms. Veel huilen en ontevreden.
Daarnaast moest ik wennen aan mijn leven wat enorm veranderde, voor mijn gevoel kon niks meer.
En toen bij 2,5 jaar kwam toch de kriebel voor een 2e. En wat zag ik er aan de andere kant tegenop. Ik heb nog nooit zo in tweestrijd gezeten. Ik genoot nu zo, en dan wéér die ellende van een baby.
En ineens bedacht ik me, dat het me vooral om de eerste 2 jaar ging. Want nu vind ik het ontzettend leuk. Ik ben gewend aan mijn nieuwe leven en minder onzeker of alles wel kan en goed gaat. Ik ben gaan kijken naar hoe ze nu was, op deze leeftijd. Zou ik er daar nog een van willen rond hebben lopen?
Mijn antwoord is volmondig ja, en dan die 2 ellendige jaren neem ik maar voor lief erbij.
Want wat een ellendige eerste 1,5 jaar hadden wij. Slechte slapen tot 1,5 jaar en nu nog soms. Veel huilen en ontevreden.
Daarnaast moest ik wennen aan mijn leven wat enorm veranderde, voor mijn gevoel kon niks meer.
En toen bij 2,5 jaar kwam toch de kriebel voor een 2e. En wat zag ik er aan de andere kant tegenop. Ik heb nog nooit zo in tweestrijd gezeten. Ik genoot nu zo, en dan wéér die ellende van een baby.
En ineens bedacht ik me, dat het me vooral om de eerste 2 jaar ging. Want nu vind ik het ontzettend leuk. Ik ben gewend aan mijn nieuwe leven en minder onzeker of alles wel kan en goed gaat. Ik ben gaan kijken naar hoe ze nu was, op deze leeftijd. Zou ik er daar nog een van willen rond hebben lopen?
Mijn antwoord is volmondig ja, en dan die 2 ellendige jaren neem ik maar voor lief erbij.
vrijdag 1 augustus 2014 12:52
Ik ga mee in het gevoel van teuntje.
Het is voor mijn gevoel goed zo met onze net vier jarige zoon, heerlijk ventje wat per september naar school gaat.
Mijn hoofd en hart zeggen mij; geen tweede.
Mijn man vond dit eerst jammer waarom niet?
Man is vaak in weekeinde als dj op stap, en door de week ook zijn reguliere baan en opdrachten. Ik werk parttime en daarnaast komt veel van zorg, huishouden en regelzaken op mij terrecht.
Onze zoon is makkelijk en meegaand kind, hij geniet alle aandacht en tijd voor hem.
Met twee voorzie ik ook minder vrijheid en meer geregel voor mijzelf, en die spaarzame vrije momenten die ik nu nog heb koester ik!
Hebben ook een klein vangnet; mijn ouders zijn helaas overleden, schoonouders buiten beeld wel twee lieve schoonzussen waarop we wel kunnen terugvallen.
Met een kind is dat te overzien, maar twee wordt lastiger aangezien zij zelf ook druk gezinsleven hebben.
We hebben er meerdere malen over gesproken en zijn het nu eens; geen tweede.
Het is voor mijn gevoel goed zo met onze net vier jarige zoon, heerlijk ventje wat per september naar school gaat.
Mijn hoofd en hart zeggen mij; geen tweede.
Mijn man vond dit eerst jammer waarom niet?
Man is vaak in weekeinde als dj op stap, en door de week ook zijn reguliere baan en opdrachten. Ik werk parttime en daarnaast komt veel van zorg, huishouden en regelzaken op mij terrecht.
Onze zoon is makkelijk en meegaand kind, hij geniet alle aandacht en tijd voor hem.
Met twee voorzie ik ook minder vrijheid en meer geregel voor mijzelf, en die spaarzame vrije momenten die ik nu nog heb koester ik!
Hebben ook een klein vangnet; mijn ouders zijn helaas overleden, schoonouders buiten beeld wel twee lieve schoonzussen waarop we wel kunnen terugvallen.
Met een kind is dat te overzien, maar twee wordt lastiger aangezien zij zelf ook druk gezinsleven hebben.
We hebben er meerdere malen over gesproken en zijn het nu eens; geen tweede.
vrijdag 1 augustus 2014 13:01
Ik heb niet alles gelezen, het is zo veel
Mijn oudste had veel gezondheidsproblemen en zeker de eerste maanden waren daardoor heel zwaar. Ik heb eigenlijk altijd geweten dat ik nog een tweede wilde, maar ik was natuurlijk wel bang voor herhaling, al was die kans gelukkig klein.
Mijn tweede noem ik altijd mijn cadeautje. Ik heb genoten vanaf de eerste minuut. Alleen al het feit dat alles "normaal" ging. Natuurlijk, ook met gebroken nachten en huildagen en natuurlijk was dat niet altijd leuk. Maar het was ook niet erg. Want ik wist: ze is gewoon gezond, dit gaat voorbij.
Als je midden in de baby- en peutertijd zit, lijkt het soms "tijdloos", maar achteraf gezien, is het maar zo'n korte periode. Die tijd gaat voorbij, maar je prachtige kinderen, die blijven.
Mijn oudste had veel gezondheidsproblemen en zeker de eerste maanden waren daardoor heel zwaar. Ik heb eigenlijk altijd geweten dat ik nog een tweede wilde, maar ik was natuurlijk wel bang voor herhaling, al was die kans gelukkig klein.
Mijn tweede noem ik altijd mijn cadeautje. Ik heb genoten vanaf de eerste minuut. Alleen al het feit dat alles "normaal" ging. Natuurlijk, ook met gebroken nachten en huildagen en natuurlijk was dat niet altijd leuk. Maar het was ook niet erg. Want ik wist: ze is gewoon gezond, dit gaat voorbij.
Als je midden in de baby- en peutertijd zit, lijkt het soms "tijdloos", maar achteraf gezien, is het maar zo'n korte periode. Die tijd gaat voorbij, maar je prachtige kinderen, die blijven.
vrijdag 1 augustus 2014 13:15
Ook wat pamela zegt hoor ik bij meerdere vriendenstellen om ons heen...
Dat sterkte ook wel meer mijn gevoel van het is goed zo, we zijn compleet.
Alle liefde, en geborgenheid zijn voor hem.
Het zal zoon hopelijk nooit aan iets ontbreken we sparen voor hem zodat hij later kan doen wat hij wil qua studie, hobby en sport.
Verwennen dat doen wij hem ook dat is misschien ook omdat we er maar een hebben.
Daagjes weg, weekeindje Disney, onverwacht naar dierentuin, Plaswijckpark.
Nu hij vier is en entree volle pond is bij veel parken gaat dat ook makkelijker met een.
Naarmate kids ouder worden lopen kosten toch op.
Zeker als studie over aantal jaar gekozen gaat worden.
Als hij gaat studeren dan hopen wij hem die richting bieden die hij op wil.
Dat sterkte ook wel meer mijn gevoel van het is goed zo, we zijn compleet.
Alle liefde, en geborgenheid zijn voor hem.
Het zal zoon hopelijk nooit aan iets ontbreken we sparen voor hem zodat hij later kan doen wat hij wil qua studie, hobby en sport.
Verwennen dat doen wij hem ook dat is misschien ook omdat we er maar een hebben.
Daagjes weg, weekeindje Disney, onverwacht naar dierentuin, Plaswijckpark.
Nu hij vier is en entree volle pond is bij veel parken gaat dat ook makkelijker met een.
Naarmate kids ouder worden lopen kosten toch op.
Zeker als studie over aantal jaar gekozen gaat worden.
Als hij gaat studeren dan hopen wij hem die richting bieden die hij op wil.
vrijdag 1 augustus 2014 13:16
quote:-teuntje- schreef op 31 juli 2014 @ 22:14:
Ik denk dat ik wel spijt zou krijgen van een 2e.
Die komt er dan ook niet, ik vind mijn leven zo als het is met 1 kind perfect, dat is voor mij de perfecte balans tussen tijd voor kind en tijd voor mezelf. Ik vrees dat 2 kinderen echt te veel van mijn tijd gaan 'opslurpen'. Liever gelukkig met 1 kind dan ongelukkig met 2.Hier hetzelfde. Wel getwijfeld, maar geen kriebel. Ik ben nu bijna 40 en mijn zoon is net 11. Mijn man, ik én mijn zoon zijn heel gelukkig met onze beslissing voor één kind. Ik mag het misschien niet zeggen, maar het voelt bijna als van twee walletjes eten. En het geweldige van een kind hebben en je tijd, ruimte en vrijheid zo goed als behouden.
Ik denk dat ik wel spijt zou krijgen van een 2e.
Die komt er dan ook niet, ik vind mijn leven zo als het is met 1 kind perfect, dat is voor mij de perfecte balans tussen tijd voor kind en tijd voor mezelf. Ik vrees dat 2 kinderen echt te veel van mijn tijd gaan 'opslurpen'. Liever gelukkig met 1 kind dan ongelukkig met 2.Hier hetzelfde. Wel getwijfeld, maar geen kriebel. Ik ben nu bijna 40 en mijn zoon is net 11. Mijn man, ik én mijn zoon zijn heel gelukkig met onze beslissing voor één kind. Ik mag het misschien niet zeggen, maar het voelt bijna als van twee walletjes eten. En het geweldige van een kind hebben en je tijd, ruimte en vrijheid zo goed als behouden.
vrijdag 1 augustus 2014 13:21
quote:pamelacourson schreef op 31 juli 2014 @ 22:49:
Ik durf eerlijk te zeggen dat ik er wel spijt van heb. Niet van het meisje zelf, ik hou zielsveel van haar en ze is alles wat ik zou willen in een dochter: lief, mooi, intelligent, schattig, een knuffelkont en heel spontaan.
Maar toch...als ik niet had geweten wat (wie) ik miste, zou ik het bij 1 kind gelaten hebben. Ik vind het echt een stuk zwaarder, ook nu ze eenmaal op school zit. Twee kinderen die de hele dag aandacht willen, de jongste is echt een boefje en denkt nooit ergens over na, met als gevolg dat er altijd wel iets vies, kapot of kwijt is of er gewoon weer iets gedaan wordt wat niet mag.
Dan wil de een weer iets, zit je net even of ben je ergens mee bezig, dan heeft de volgende weer wat. Rekening houden met toch weer meer personen, ruzie tussen de twee meiden, de jongste die altijd mee wil doen met de oudste, ook als oudste een vriendinnetje te spelen heeft. Toen ik maar 1 kind had en zij had een feestje, betekende dat eindelijk eens wat tijd voor mezelf. Nu heb je als er 1 weg is, toch altijd de ander nog om je heen. Het heeft echt wel veel meer impact als ik van tevoren dacht.
Ik moet wel zeggen dat ik iemand ben die niet enorm goed tegen drukte kan. Soms heb ik het echt even nodig om een tijd alleen te zijn en dat is met twee kinderen gewoon een stuk lastiger dan met één.
Dat heb ik dus ook. Krijg al de kriebels als ik andere gezinnen op pad zie gaan (in dierentuin, bioscoop, park. e.d.) Die drukte en organisatie daar om heen is voor mij (en man) niet als persoon weggelegd.
Laatst bij de bioscoop zag ik een vrouw met 4 kleuters om haar heen rennen (waarschijnlijk ook vriendjes erbij, ben ik niet gaan vragen ).
Ik zat met mijn zoon op een terrasje daar tegenover. Zegt hij opeens:" Ben toch blij dat ik geen broers/zussen heb hoor, moet je die kinderen daar zien, daar wordt je toch gek van!"
Tja zo vader, zo moeder zo zoon.
(Hij is overigens wel gek op zijn neef van 23 en neefje van 4.Dat zijn familiebanden die je niet zou moeten onderschatten.)
Ik durf eerlijk te zeggen dat ik er wel spijt van heb. Niet van het meisje zelf, ik hou zielsveel van haar en ze is alles wat ik zou willen in een dochter: lief, mooi, intelligent, schattig, een knuffelkont en heel spontaan.
Maar toch...als ik niet had geweten wat (wie) ik miste, zou ik het bij 1 kind gelaten hebben. Ik vind het echt een stuk zwaarder, ook nu ze eenmaal op school zit. Twee kinderen die de hele dag aandacht willen, de jongste is echt een boefje en denkt nooit ergens over na, met als gevolg dat er altijd wel iets vies, kapot of kwijt is of er gewoon weer iets gedaan wordt wat niet mag.
Dan wil de een weer iets, zit je net even of ben je ergens mee bezig, dan heeft de volgende weer wat. Rekening houden met toch weer meer personen, ruzie tussen de twee meiden, de jongste die altijd mee wil doen met de oudste, ook als oudste een vriendinnetje te spelen heeft. Toen ik maar 1 kind had en zij had een feestje, betekende dat eindelijk eens wat tijd voor mezelf. Nu heb je als er 1 weg is, toch altijd de ander nog om je heen. Het heeft echt wel veel meer impact als ik van tevoren dacht.
Ik moet wel zeggen dat ik iemand ben die niet enorm goed tegen drukte kan. Soms heb ik het echt even nodig om een tijd alleen te zijn en dat is met twee kinderen gewoon een stuk lastiger dan met één.
Dat heb ik dus ook. Krijg al de kriebels als ik andere gezinnen op pad zie gaan (in dierentuin, bioscoop, park. e.d.) Die drukte en organisatie daar om heen is voor mij (en man) niet als persoon weggelegd.
Laatst bij de bioscoop zag ik een vrouw met 4 kleuters om haar heen rennen (waarschijnlijk ook vriendjes erbij, ben ik niet gaan vragen ).
Ik zat met mijn zoon op een terrasje daar tegenover. Zegt hij opeens:" Ben toch blij dat ik geen broers/zussen heb hoor, moet je die kinderen daar zien, daar wordt je toch gek van!"
Tja zo vader, zo moeder zo zoon.
(Hij is overigens wel gek op zijn neef van 23 en neefje van 4.Dat zijn familiebanden die je niet zou moeten onderschatten.)
vrijdag 1 augustus 2014 13:35
Zo herkenbaar hannaeva. Ik zit precies in dezelfde situatie als jij met als enige verschil dat mijn partner geen tweede wil. Ik heb me er dus bij neergelegd en ik denk dat bij iedere moeder weleens de gedachte kriebelt, alleen al door het feit dat je zoveel van zo'n kleintje kan houden/houdt en hoe bijzonder de mooie momenten zijn. Succes met je beslissing!
The road to hell is paved with good intentions
vrijdag 1 augustus 2014 18:00
Oef herkenbaar, dochter is nu 9 maanden, de eerste 6 waren een regelrechte hel.
Gewoon weg een kaa uu tee bevalling gehad waar er heel grof en naar met mij om is gegaan, een weeenstorm in mn onderrug, had een zwaar gekneusd stuitje, haar hartslaag daalde en ze lieten mij allemaal onmogelijke posities aannemen met volledige ontsluitings weeen, enorm veel pijnlijke hechtingen, en dezelfde nacht begon ze al te spugen en te huilen, en dat is niet meer over gegaan.
Ze sliep ook niet, constant huilen, man en ik hadden bankdienst, van 8 tot 2 uur snachts zat iemand met haar op in de huiskamer zodat de ander kon slapen, en dan ging de ander van 2 tot 7 opzitten zodat de ander een paar uur slaap had.
Ze was altijd maar aan het huilen, en gefrustreerd.
Ik voelde helemaal niks meer, ook niet voor haar, ik had enorme spijt dat ik een baby had, ik wilde haar niet, ik wilde alles terugdraaien, ik was echt even helemaal mezelf kwijt, ik werd geleefd.
Nu is het een heel pittig meisje aan het worden, ze kruipt nu en banjerd lekker rond maar ze heeft nog steeds heel veel aandacht nodig, slaapt tot 5/6 uur in de ochtend ( en ik heb gewoon mijn slaap nodig) en als iets niet naar haar zin is zet ze al heel snel een keeltje op.
Wat bij mij heel erg heeft geholpen is een geweven draagdoek, man man man wat was het een drama iedere keer boodschappen doen in de kinderwagen, een groot gilfeest, zodra ze in de draagdoek zit is ze muisstil en vrolijk en valt ze soms nog in slaap ook!
Maar overdag is het nog steeds een strijd met naar bed brengen, huilen huilen, protest, roepen, weer huilen, helemaal overstuur.
En bijv vannacht er weer uit, overstuur vanuit het niets, dat kan soms wel 3/4 keer op een nacht gebeuren, gebroken ben je.
Als de bevalling niet zo pijnlijk en traumatisch was geweest, en zij niet zo pittig was geweest dan was ik zeker voor een tweede gegaan.
En ik twijfel ook nog steeds hoor, want ondanks alles is ze zo bijzonder, en leuk en slim, en uniek, en ik vreet haar regelmatig op. En vergeet ik langzaam hoe kut de eerste periode was ( de bevalling helaas niet ) Dus misschien ooit.
Maar ik ga dan ook pas richting de 27 dus ik heb nog even om er over na te denken.
En ik was trouwens mijn moeders tweede en ook meteen laatste, Ik was een hel zei ze, mn zus was zo makkelijk dat ze dacht dat doe ik nog een keer, grote fout :') tot mn 16e ben ik echt een handvol geweest eigenlijk totdat ik de deur uit ging.
Maar ze zou het nooit willen terugdraaien, ze is dolgelukkig met twee gezonde vrouwen die nu zelf ook allebei een dochter hebben, ze geniet er vollop van en ik heb een hele goeie band met mijn zus ( 4 jaar verschil) en met mijn moeder.
Gewoon weg een kaa uu tee bevalling gehad waar er heel grof en naar met mij om is gegaan, een weeenstorm in mn onderrug, had een zwaar gekneusd stuitje, haar hartslaag daalde en ze lieten mij allemaal onmogelijke posities aannemen met volledige ontsluitings weeen, enorm veel pijnlijke hechtingen, en dezelfde nacht begon ze al te spugen en te huilen, en dat is niet meer over gegaan.
Ze sliep ook niet, constant huilen, man en ik hadden bankdienst, van 8 tot 2 uur snachts zat iemand met haar op in de huiskamer zodat de ander kon slapen, en dan ging de ander van 2 tot 7 opzitten zodat de ander een paar uur slaap had.
Ze was altijd maar aan het huilen, en gefrustreerd.
Ik voelde helemaal niks meer, ook niet voor haar, ik had enorme spijt dat ik een baby had, ik wilde haar niet, ik wilde alles terugdraaien, ik was echt even helemaal mezelf kwijt, ik werd geleefd.
Nu is het een heel pittig meisje aan het worden, ze kruipt nu en banjerd lekker rond maar ze heeft nog steeds heel veel aandacht nodig, slaapt tot 5/6 uur in de ochtend ( en ik heb gewoon mijn slaap nodig) en als iets niet naar haar zin is zet ze al heel snel een keeltje op.
Wat bij mij heel erg heeft geholpen is een geweven draagdoek, man man man wat was het een drama iedere keer boodschappen doen in de kinderwagen, een groot gilfeest, zodra ze in de draagdoek zit is ze muisstil en vrolijk en valt ze soms nog in slaap ook!
Maar overdag is het nog steeds een strijd met naar bed brengen, huilen huilen, protest, roepen, weer huilen, helemaal overstuur.
En bijv vannacht er weer uit, overstuur vanuit het niets, dat kan soms wel 3/4 keer op een nacht gebeuren, gebroken ben je.
Als de bevalling niet zo pijnlijk en traumatisch was geweest, en zij niet zo pittig was geweest dan was ik zeker voor een tweede gegaan.
En ik twijfel ook nog steeds hoor, want ondanks alles is ze zo bijzonder, en leuk en slim, en uniek, en ik vreet haar regelmatig op. En vergeet ik langzaam hoe kut de eerste periode was ( de bevalling helaas niet ) Dus misschien ooit.
Maar ik ga dan ook pas richting de 27 dus ik heb nog even om er over na te denken.
En ik was trouwens mijn moeders tweede en ook meteen laatste, Ik was een hel zei ze, mn zus was zo makkelijk dat ze dacht dat doe ik nog een keer, grote fout :') tot mn 16e ben ik echt een handvol geweest eigenlijk totdat ik de deur uit ging.
Maar ze zou het nooit willen terugdraaien, ze is dolgelukkig met twee gezonde vrouwen die nu zelf ook allebei een dochter hebben, ze geniet er vollop van en ik heb een hele goeie band met mijn zus ( 4 jaar verschil) en met mijn moeder.
vrijdag 1 augustus 2014 18:21
quote:jot schreef op 31 juli 2014 @ 21:24:
Als je alleen de babytijd vervelend vindt, dan zou ik er gewoon lekker voor gaan. Wat is nu een jaar als je kijkt na alle jaren dat je plezier hebt van elkaar?
Zo denk ik tenminste... Ben ook geen fan van hele kleine baby's, maar toch gaan wij voor meer kinderen. Dat ene jaar overleef ik wel Dit. Hier eerste 3 maanden een ramp. Huilen tot krijsen. Nu genieten. Het blijft je bij maar valt voor mij in het niet bij het grote genieten van nu. Maar ergens snap ik het wel omdat je het nu goed hebt en je weet niet wat nog komt. Maar ach de kriebels zijn er. Dat is toch het belangrijkste?
Als je alleen de babytijd vervelend vindt, dan zou ik er gewoon lekker voor gaan. Wat is nu een jaar als je kijkt na alle jaren dat je plezier hebt van elkaar?
Zo denk ik tenminste... Ben ook geen fan van hele kleine baby's, maar toch gaan wij voor meer kinderen. Dat ene jaar overleef ik wel Dit. Hier eerste 3 maanden een ramp. Huilen tot krijsen. Nu genieten. Het blijft je bij maar valt voor mij in het niet bij het grote genieten van nu. Maar ergens snap ik het wel omdat je het nu goed hebt en je weet niet wat nog komt. Maar ach de kriebels zijn er. Dat is toch het belangrijkste?
