Psyche
alle pijlers
Traumatische ervaring gehad in ziekenhuis, hoe verwerken?
vrijdag 1 augustus 2014 09:39
Ik weet niet helemaal goed waar ik moet beginnen en ik durf mijn verhaal eigenlijk ook niet goed bloot te geven, maar ik merk dat ik er alleen niet meer uit kom, dus ik hoop dat ik hier wat tips kan vinden.
Het is eigenlijk een lang complex verhaal, maar ik ga proberen het kort te verwoorden.
In het verleden heb ik negatieve seksuele ervaringen gehad. Dat heb ik een plekje gegeven, maar het blijft voor mij nu heel belangrijk om zelf de controle en regie over mijn eigen lichaam te hebben.
Inmiddels had ik een leuk leven, goede baan, huis gekocht, pas getrouwd en we zouden voor een kindje gaan. Ik was zwanger. Iets wat ik al erg moeilijk vond, omdat daar natuurlijk ook het nodige lichamelijke bij komt kijken. Je doet niet even een ritsje open in je buik om de arts te laten voelen/onderzoeken en de baby eruit te krijgen.
Maar het ging niet goed. Ik kreeg verschillende inwendige echo's, iets wat ik héél zwaar vond, maar waar ik me doorheen heb kunnen worstelen, want ik had goede informatie, ze luisterden naar me en ik had het over voor het kindje.
Uiteindelijk bleek het helaas toch gestopt te zijn met groeien. Ik heb eerst afgewacht, maar het kwam er niet zelf uit. Toen gekozen voor curettage, omdat het met pillen nog langer zou duren en er nog best een grote kans was dat niet alles los kwam en ik alsnog de curettage moest ondergaan. Dan wilde ik het liever maar meteen achter de rug hebben. Dat is afgelopen week gebeurd.
Ik had me grondig voorbereid. Ik wilde precies weten wat er met me zou gebeuren. Ik heb de artsen de hemd van het lijf gevraagd, alle informatiefolders gelezen en op internet informatie gezocht, ervaringen van anderen gelezen, zelfs een filmpje bekeken hoe die operatie eraan toe gaat. Ik wilde alles tot in detail weten, zelfs wat voor kleding ik aan kreeg. Ik wilde zelf de regie hebben.
Op de dag zelf was ik doodsbang. Dit heb ik aangegeven. De verpleegster vroeg of ik een kalmeringsmiddel wilde, maar daar zou ik dan suf van worden. Dat wilde ik dus pertinent niet, heb ik heel duidelijk gezegd, want ik wilde volledig bewust zijn wat ze met me zouden doen. Dat was prima.
In de voorbereidingsruimte, waar ik een infuus kreeg en dergelijke, kon ik alleen nog maar huilen, zo bang was ik. Mijn man mocht er nog bij zijn daar. De anesthesioloog kwam erbij. Ze ging wat uitleggen, maar ik werd alleen maar banger. Ik wilde naar huis. Ik was daar vrijwillig dus ik mocht ook vrijwillig weg. Ik heb wel 5x aangegeven dat ik naar huis wilde. Ik kon niet rustig worden. Ik was té bang. Ze zei dat ze me een kalmeringsmiddel ging geven. Maar dat wilde ik niet! Dat zei ik ook. Ik kreeg het toch. En vanaf dat moment herinner ik me niks meer.
Mijn man vertelde dat ik er apathisch van werd. Dat ik amper nog reageerde. Dat ze me toen meegenomen hebben en de behandeling gedaan hebben.
Toen ik wakker werd was ik in complete paniek. Ik wist niet waar ik was, ik dacht dat ze nog niks gedaan hadden, ik wist helemaal niet dat ik naar de OK gebracht ben, ik heb de behandelende gynaecoloog niet gezien (ja ze zeggen van wel maar ik weet dat dus niet), ik weet niet dat ze me de narcose gegeven hebben, niks. Ze hebben me tegen mijn wil in medicatie gegeven en ze hebben me tegen mijn wil in behandeld terwijl ik naar huis wilde.
Ze hebben daar gewoon tussen mijn benen zitten wroeten en ik weet niet wie en ik weet niet wie er nog meer bij waren en ik wilde het helemaal niet!
En nu krijg ik het gevoel niet meer uit mijn lijf. Ik voel me vies, misbruikt en geschonden. Ik krijg het niet meer weg. Ik kan niet meer slapen, ik schrik elk kwartier wakker dat ik weer weggezakt ben en niet weet waar ik ben en dat ik me weer dingen niet kan herinneren. Ik heb de hele dag en nacht door paniekaanvallen, moet huilen en hyperventileren. De dag dat het gebeurd was, was het zo heftig. Ik kreeg het gevoel niet van me af. De enige manier die ik zag was er zelf een einde aan maken. Dat heb ik toen meerdere malen geprobeerd. Mijn man heeft me tegen gehouden. Hij heeft het zó zwaar gehad die dag. Hij moest zo huilen. Daar ben ik zo van geschrokken dat ik dat nu niet meer durf. Maar ondertussen blijf ik mezelf wel kwellen met dat gevoel.
Ik ben al bij de huisarts geweest. Ik heb medicijnen gekregen, maar die durf ik niet te nemen. Daarin staat namelijk dat ze ook weer voor geheugenverlies kunnen zorgen, dat je er suf van wordt en als je ermee stopt, dat het dan nog heviger terug kan komen. Dat is dus net waar het allemaal om begonnen was. Dan ben ik weer de controle kwijt, en die wil ik behouden, dus ik durf niks te nemen. Ik heb ook een verwijzing voor een psycholoog, maar daar kan ik volgende week pas terecht.
En ondertussen zit ik hier dus met mijn paniek en gevoel dat ze aan me gezeten hebben en niet weet wat ze met me gedaan hebben tegen mijn zin in.
Die arts zal er niet om malen, gaat lekker verder met haar eigen leventje en heeft geen idee wat ze veroorzaakt heeft. En ik ben mijn leven kwijt, ik kan niet meer werken, niet meer slapen, niet meer genieten van het leuke leven dat ik had, ik durf niet meer aan een kindje te beginnen en dat wilden we zo graag en ik wil het mijn man niet ontnemen, en mijn man leeft nu ook in angst dat ik mezelf wat aandoe. Dat doe ik niet, maar dat weet hij natuurlijk nooit zeker. Alles is kapot. Het speelt zich iedere minuut van de dag opnieuw af in mijn hoofd. Hoe kom ik hier ooit nog overheen?
Heeft er iemand hier misschien ook een traumatische ervaring meegemaakt en hoe heb je daar mee om leren gaan?
Sorry dat het toch nog een lang verhaal is geworden.
Het is eigenlijk een lang complex verhaal, maar ik ga proberen het kort te verwoorden.
In het verleden heb ik negatieve seksuele ervaringen gehad. Dat heb ik een plekje gegeven, maar het blijft voor mij nu heel belangrijk om zelf de controle en regie over mijn eigen lichaam te hebben.
Inmiddels had ik een leuk leven, goede baan, huis gekocht, pas getrouwd en we zouden voor een kindje gaan. Ik was zwanger. Iets wat ik al erg moeilijk vond, omdat daar natuurlijk ook het nodige lichamelijke bij komt kijken. Je doet niet even een ritsje open in je buik om de arts te laten voelen/onderzoeken en de baby eruit te krijgen.
Maar het ging niet goed. Ik kreeg verschillende inwendige echo's, iets wat ik héél zwaar vond, maar waar ik me doorheen heb kunnen worstelen, want ik had goede informatie, ze luisterden naar me en ik had het over voor het kindje.
Uiteindelijk bleek het helaas toch gestopt te zijn met groeien. Ik heb eerst afgewacht, maar het kwam er niet zelf uit. Toen gekozen voor curettage, omdat het met pillen nog langer zou duren en er nog best een grote kans was dat niet alles los kwam en ik alsnog de curettage moest ondergaan. Dan wilde ik het liever maar meteen achter de rug hebben. Dat is afgelopen week gebeurd.
Ik had me grondig voorbereid. Ik wilde precies weten wat er met me zou gebeuren. Ik heb de artsen de hemd van het lijf gevraagd, alle informatiefolders gelezen en op internet informatie gezocht, ervaringen van anderen gelezen, zelfs een filmpje bekeken hoe die operatie eraan toe gaat. Ik wilde alles tot in detail weten, zelfs wat voor kleding ik aan kreeg. Ik wilde zelf de regie hebben.
Op de dag zelf was ik doodsbang. Dit heb ik aangegeven. De verpleegster vroeg of ik een kalmeringsmiddel wilde, maar daar zou ik dan suf van worden. Dat wilde ik dus pertinent niet, heb ik heel duidelijk gezegd, want ik wilde volledig bewust zijn wat ze met me zouden doen. Dat was prima.
In de voorbereidingsruimte, waar ik een infuus kreeg en dergelijke, kon ik alleen nog maar huilen, zo bang was ik. Mijn man mocht er nog bij zijn daar. De anesthesioloog kwam erbij. Ze ging wat uitleggen, maar ik werd alleen maar banger. Ik wilde naar huis. Ik was daar vrijwillig dus ik mocht ook vrijwillig weg. Ik heb wel 5x aangegeven dat ik naar huis wilde. Ik kon niet rustig worden. Ik was té bang. Ze zei dat ze me een kalmeringsmiddel ging geven. Maar dat wilde ik niet! Dat zei ik ook. Ik kreeg het toch. En vanaf dat moment herinner ik me niks meer.
Mijn man vertelde dat ik er apathisch van werd. Dat ik amper nog reageerde. Dat ze me toen meegenomen hebben en de behandeling gedaan hebben.
Toen ik wakker werd was ik in complete paniek. Ik wist niet waar ik was, ik dacht dat ze nog niks gedaan hadden, ik wist helemaal niet dat ik naar de OK gebracht ben, ik heb de behandelende gynaecoloog niet gezien (ja ze zeggen van wel maar ik weet dat dus niet), ik weet niet dat ze me de narcose gegeven hebben, niks. Ze hebben me tegen mijn wil in medicatie gegeven en ze hebben me tegen mijn wil in behandeld terwijl ik naar huis wilde.
Ze hebben daar gewoon tussen mijn benen zitten wroeten en ik weet niet wie en ik weet niet wie er nog meer bij waren en ik wilde het helemaal niet!
En nu krijg ik het gevoel niet meer uit mijn lijf. Ik voel me vies, misbruikt en geschonden. Ik krijg het niet meer weg. Ik kan niet meer slapen, ik schrik elk kwartier wakker dat ik weer weggezakt ben en niet weet waar ik ben en dat ik me weer dingen niet kan herinneren. Ik heb de hele dag en nacht door paniekaanvallen, moet huilen en hyperventileren. De dag dat het gebeurd was, was het zo heftig. Ik kreeg het gevoel niet van me af. De enige manier die ik zag was er zelf een einde aan maken. Dat heb ik toen meerdere malen geprobeerd. Mijn man heeft me tegen gehouden. Hij heeft het zó zwaar gehad die dag. Hij moest zo huilen. Daar ben ik zo van geschrokken dat ik dat nu niet meer durf. Maar ondertussen blijf ik mezelf wel kwellen met dat gevoel.
Ik ben al bij de huisarts geweest. Ik heb medicijnen gekregen, maar die durf ik niet te nemen. Daarin staat namelijk dat ze ook weer voor geheugenverlies kunnen zorgen, dat je er suf van wordt en als je ermee stopt, dat het dan nog heviger terug kan komen. Dat is dus net waar het allemaal om begonnen was. Dan ben ik weer de controle kwijt, en die wil ik behouden, dus ik durf niks te nemen. Ik heb ook een verwijzing voor een psycholoog, maar daar kan ik volgende week pas terecht.
En ondertussen zit ik hier dus met mijn paniek en gevoel dat ze aan me gezeten hebben en niet weet wat ze met me gedaan hebben tegen mijn zin in.
Die arts zal er niet om malen, gaat lekker verder met haar eigen leventje en heeft geen idee wat ze veroorzaakt heeft. En ik ben mijn leven kwijt, ik kan niet meer werken, niet meer slapen, niet meer genieten van het leuke leven dat ik had, ik durf niet meer aan een kindje te beginnen en dat wilden we zo graag en ik wil het mijn man niet ontnemen, en mijn man leeft nu ook in angst dat ik mezelf wat aandoe. Dat doe ik niet, maar dat weet hij natuurlijk nooit zeker. Alles is kapot. Het speelt zich iedere minuut van de dag opnieuw af in mijn hoofd. Hoe kom ik hier ooit nog overheen?
Heeft er iemand hier misschien ook een traumatische ervaring meegemaakt en hoe heb je daar mee om leren gaan?
Sorry dat het toch nog een lang verhaal is geworden.
vrijdag 1 augustus 2014 12:14
quote:blondflame schreef op 01 augustus 2014 @ 12:08: Zelfs als een patiënt (goed geïnformeerd en wilsbekwaam) een behandeling weigert die zijn leven kan redden, dan moet een arts zich daarbij neerleggen. Wel is de arts verplicht om zo'n patiënt te blijven benaderen.
Ik ben benieuwd waar je dit precies op baseert. Ik bedoel niet dat ik het niet geloof ofzo hoor maar ik ben gewoon benieuwd wat daar precies de regels voor zijn en waar je die terug kunt vinden.
Ik meen namelijk ook wel eens gehoord te hebben dat daar weer uitzonderingen op zijn in bepaalde situaties. Dus ben benieuwd!
Ik ben benieuwd waar je dit precies op baseert. Ik bedoel niet dat ik het niet geloof ofzo hoor maar ik ben gewoon benieuwd wat daar precies de regels voor zijn en waar je die terug kunt vinden.
Ik meen namelijk ook wel eens gehoord te hebben dat daar weer uitzonderingen op zijn in bepaalde situaties. Dus ben benieuwd!
vrijdag 1 augustus 2014 12:19
TO, ik ben er in mijn eerdere reacties vanuit gegaan dat je gynaecoloog wél op de hoogte was (en je huisarts ook)
Dan wordt een klacht sowieso al moeilijk.
Ik kan niet voor een ander denken, maar ik ga er vanuit dat de anesthesist er dan vanuit is gegaan dat je 'gewoon' erg bang was voor de ingreep. Vooral omdat een curetage áltijd erg emotioneel ingrijpend is.......
Als jouw behandelaar (met name de gyn.) niet op de hoogte is van jouw traumatische ervaring in het verleden, dan staat er ook niets in het dossier...
Aan mij werd trouwens bij de intake in het zh (bij de gyn.) gevraagd of ik in het verleden trauma's had opgelopen door misbruik oid. Was een standaard vraag.
Gelukkig heb ik dat niet! Maar door mijn handicap (lichamelijk) vind ik het niet prettig om steeds andere artsen en verpleegkundigen te zien. Liever een 'vaste arts'. Dat is in het dossier gezet en daar is altijd rekening mee gehouden. (moet natuurlijk wel reëel blijven, in geval van nood lopen er sowieso dingen 'anders' en niet zoals gehoopt)
Dan wordt een klacht sowieso al moeilijk.
Ik kan niet voor een ander denken, maar ik ga er vanuit dat de anesthesist er dan vanuit is gegaan dat je 'gewoon' erg bang was voor de ingreep. Vooral omdat een curetage áltijd erg emotioneel ingrijpend is.......
Als jouw behandelaar (met name de gyn.) niet op de hoogte is van jouw traumatische ervaring in het verleden, dan staat er ook niets in het dossier...
Aan mij werd trouwens bij de intake in het zh (bij de gyn.) gevraagd of ik in het verleden trauma's had opgelopen door misbruik oid. Was een standaard vraag.
Gelukkig heb ik dat niet! Maar door mijn handicap (lichamelijk) vind ik het niet prettig om steeds andere artsen en verpleegkundigen te zien. Liever een 'vaste arts'. Dat is in het dossier gezet en daar is altijd rekening mee gehouden. (moet natuurlijk wel reëel blijven, in geval van nood lopen er sowieso dingen 'anders' en niet zoals gehoopt)
vrijdag 1 augustus 2014 12:44
quote:blondflame schreef op 01 augustus 2014 @ 12:08:
Zelfs als een patiënt (goed geïnformeerd en wilsbekwaam) een behandeling weigert die zijn leven kan redden, dan moet een arts zich daarbij neerleggen. Wel is de arts verplicht om zo'n patiënt te blijven benaderen.Het klopt wat je zegt. In theorie zou inderdaad uitstel van de operatie en een gesprek op zijn plaats zijn. Echter gezien de situatie; beslissing genomen voor de ingreep, al in de voorbereidingsruimte van de OK en zelfs haar man die het ook niet zo had ingeschat, vind ik de handelswijze van de arts heel begrijpelijk. Hier een klacht voor indienen vind ik voorbijgaan aan het probleem, dat ligt namelijk bij TO zelf, hoe triest en naar het ook allemaal is.
Zelfs als een patiënt (goed geïnformeerd en wilsbekwaam) een behandeling weigert die zijn leven kan redden, dan moet een arts zich daarbij neerleggen. Wel is de arts verplicht om zo'n patiënt te blijven benaderen.Het klopt wat je zegt. In theorie zou inderdaad uitstel van de operatie en een gesprek op zijn plaats zijn. Echter gezien de situatie; beslissing genomen voor de ingreep, al in de voorbereidingsruimte van de OK en zelfs haar man die het ook niet zo had ingeschat, vind ik de handelswijze van de arts heel begrijpelijk. Hier een klacht voor indienen vind ik voorbijgaan aan het probleem, dat ligt namelijk bij TO zelf, hoe triest en naar het ook allemaal is.
vrijdag 1 augustus 2014 12:48
Waarom heb je gelijk een klacht ingediend? In je boosheid denk ik, maar dat maakt het voor jezelf nu alleen maar moeilijker. Je hebt nu niet meer de mogelijkheid om nog neutraal met de betrokkenen te praten en bovendien verplicht je nu jezelf hetgeen je juist niet wilt: je zult moeten praten over wat er vroeger is gebeurd. Want nu zal alles op tafel moeten, wil jouw klacht duidelijk worden. En waarschijnlijk moet je het wel meer dan eens gaan vertellen ook. Ik wil je daarmee alvast sterkte wensen. Ik onderschat je trauma absoluut niet en snap waar je reacties vandaan komen. Wel moet je je beseffen dat deze mensen geen gedachten kunnen lezen en niet van tevoren op de hoogte zijn geweest van wat je hebt meegemaakt. Je hebt ze dus niet de kans gegeven om er rekening mee te houden, maar je verwacht het wel van ze. Dat is niet helemaal eerlijk toch? Ga terug naar je huisarts en vertel eerlijk wat er aan problematiek speelt. Dikke kans dat hij je dan niet met pillen de deur uit laat gaan, maar dat je andere hulp krijgt.
Sterkte.
Sterkte.
"Hey baby girl, you're on speaker so behave" (© Derek Morgan)
vrijdag 1 augustus 2014 12:55
TO, ben je er nog? Ik hoop dat je je niet te erg aangevallen voelt op dit moment, door sommige dingen die geschreven worden. Ik zie het een heftige ervaring voor je was, en snap dat je op het moment bezig bent om de fouten van de anderen te identificeren. Je eigen bijdrage is er echter ook, en ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om dat te erkennen...
Bij de voorbereiding op/ingaan van een narcose, kan er wel eens een excitatie-fase optreden bij de patient, t.g.v. middelen die al toegediend zijn. Dat is een vervelende situatie, en is helaas niet altijd te voorkomen. Kan het zijn, TO, dat je onrust/paniekaanval daarmee samenhing, en dat de anaesthesist mede daarom besloot je iets toe te dienen, om je door die excitatie-fase heen te krijgen? Op zo'n moment is het namelijk geen keus meer, maar is het voor de anaesthesist een kwestie van gaan met de banaan...
Bij de voorbereiding op/ingaan van een narcose, kan er wel eens een excitatie-fase optreden bij de patient, t.g.v. middelen die al toegediend zijn. Dat is een vervelende situatie, en is helaas niet altijd te voorkomen. Kan het zijn, TO, dat je onrust/paniekaanval daarmee samenhing, en dat de anaesthesist mede daarom besloot je iets toe te dienen, om je door die excitatie-fase heen te krijgen? Op zo'n moment is het namelijk geen keus meer, maar is het voor de anaesthesist een kwestie van gaan met de banaan...
vrijdag 1 augustus 2014 12:56
@estertje 255: wet op de geneeskundige behandelovereenkomst:
Een behandeling begint pas als de cliënt heeft ingestemd met het behandelplan. Hij kan het met de behandelaar bespreken als hij het niet eens is met een (deel van) de behandeling. De behandelaar zal dan samen met de cliënt zoeken naar een andere behandeling. Is deze andere behandeling er niet? Dan kan hij de cliënt doorverwijzen naar een ander behandelaar.
Toestemming intrekken
De cliënt mag zijn toestemming voor een behandeling weer intrekken. Ook als hij al een handtekening onder het behandelplan heeft gezet. Samen met de hulpverlener kan hij dan zoeken naar een andere behandeling, maar hij kan ook stoppen met de behandeling.
Als een cliënt alle behandeling weigert, kan de behandelaar de opname of behandeling stopzetten. Dit gebeurt alleen bij vrijwillig opgenomen cliënten.
Wat ik beweer is allemaal na te lezen in de WBGO. Daarnaast heb ik 4 jaar lang ethiek scholing gehad waarbij dit soort casuïstiek ruim aan bod is geweest. De artsen lijken in het voordeel van TO te hebben gehandeld maar zijn hierbij voorbij gegaan aan de wet.
Ik weet natuurlijk niet precies hoe het gegaan is, maar in mijn ogen hadden de artsen/verpleegkundigen moeten stoppen om te kijken hoe de geplande behandeling voor TO alsnog draaglijk gemaakt had kunnen worden of wat de andere opties waren. Zoals TO het nu opschrijft zijn die artsen gewoon strafbaar binnen het tuchtrecht.
Een behandeling begint pas als de cliënt heeft ingestemd met het behandelplan. Hij kan het met de behandelaar bespreken als hij het niet eens is met een (deel van) de behandeling. De behandelaar zal dan samen met de cliënt zoeken naar een andere behandeling. Is deze andere behandeling er niet? Dan kan hij de cliënt doorverwijzen naar een ander behandelaar.
Toestemming intrekken
De cliënt mag zijn toestemming voor een behandeling weer intrekken. Ook als hij al een handtekening onder het behandelplan heeft gezet. Samen met de hulpverlener kan hij dan zoeken naar een andere behandeling, maar hij kan ook stoppen met de behandeling.
Als een cliënt alle behandeling weigert, kan de behandelaar de opname of behandeling stopzetten. Dit gebeurt alleen bij vrijwillig opgenomen cliënten.
Wat ik beweer is allemaal na te lezen in de WBGO. Daarnaast heb ik 4 jaar lang ethiek scholing gehad waarbij dit soort casuïstiek ruim aan bod is geweest. De artsen lijken in het voordeel van TO te hebben gehandeld maar zijn hierbij voorbij gegaan aan de wet.
Ik weet natuurlijk niet precies hoe het gegaan is, maar in mijn ogen hadden de artsen/verpleegkundigen moeten stoppen om te kijken hoe de geplande behandeling voor TO alsnog draaglijk gemaakt had kunnen worden of wat de andere opties waren. Zoals TO het nu opschrijft zijn die artsen gewoon strafbaar binnen het tuchtrecht.
vrijdag 1 augustus 2014 13:00
Ik denk dat je je toch op één of andere manier het verschil moet gaan realiseren:
Het misbruik was onnodig, had nooit gemogen, iemand heeft dingen gedaan die hij nooit had mogen doen. Jij was onschuldig en hij ontzettend schuldig.
Maar dit.... dit moest gebeuren. Je kindje moest eruit gehaald worden, om jou te helpen.
Niemand heeft dit gedaan om jou te pesten of om misbruik van jou te maken. Maar het was een medische ingreep.
Om het te doen terwijl je bij bewustzijn was, dat bleek niet mogelijk. En daarom moest het op deze manier. Maar het is nooit de bedoeling geweest jou een trauma te bezorgen.
Het is alles bij elkaar gewoon heel veel, dat snap ik. Je bent wel je kindje verloren natuurlijk
Je hormoonhuishouding krijgt er ook een klap van en zo is het klap op klap.
Het misbruik was onnodig, had nooit gemogen, iemand heeft dingen gedaan die hij nooit had mogen doen. Jij was onschuldig en hij ontzettend schuldig.
Maar dit.... dit moest gebeuren. Je kindje moest eruit gehaald worden, om jou te helpen.
Niemand heeft dit gedaan om jou te pesten of om misbruik van jou te maken. Maar het was een medische ingreep.
Om het te doen terwijl je bij bewustzijn was, dat bleek niet mogelijk. En daarom moest het op deze manier. Maar het is nooit de bedoeling geweest jou een trauma te bezorgen.
Het is alles bij elkaar gewoon heel veel, dat snap ik. Je bent wel je kindje verloren natuurlijk
Je hormoonhuishouding krijgt er ook een klap van en zo is het klap op klap.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 1 augustus 2014 13:04
Er is geen toestemming van de patiënt zelf vereist als het gaat om een wilsonbekwame patiënt. De toestemming wordt dan gevraagd aan de wettelijk vertegenwoordiger. Let wel: een patiënt is ALTIJD wilsbekwaam tenzij het tegendeel bewezen is. TO was gewoon wilsbekwaam. Ook wordt gehandeld bij patiënten die buiten bewustzijn zijn en waarvan niet kan worden vermoed wat hun behandel wens is. Bijvoorbeeld in levensbedreigende situaties. Maar als iemand gereanimeerd wordt en tegelijkertijd een niet reanimeren ketting omheeft dan zijn de medici gewoon strafbaar.
Het zou wat zijn zeg, als artsen je als je in paniek bent zo plat kunnen spuiten en hun gang kunnen gaan!
Het zou wat zijn zeg, als artsen je als je in paniek bent zo plat kunnen spuiten en hun gang kunnen gaan!
vrijdag 1 augustus 2014 13:04
Weet je hoe vaak mensen roepen, stop maar, dit vind ik niks of ik wil dit niet.
Je werd gecuretteerd, dat wil niemand en dat wordt dan ook vaak herhaald. Toch stoppen de artsen dan niet de behandeling, want het is gewoon heel vaak een figure of speach.
En het laatste wat iemand dan echt wil is echt stoppen, want het moet namelijk toch gebeuren.
Ik denk dat de artsen het op deze wijze moeten hebben opgevat.
Ik denk dat je hier over heen moet stappen en als je dit als traumatische ervaring blijft zien, hulp zoeken voordat je te ver wegzakt.
En over je eerdere trauma moet je juist praten, dat is de enige wijze waarop het kan beginnen met helen, juist dan pas.
Ik weet waar ik het over heb. Er over praten, juist met hulpverleners.
Je werd gecuretteerd, dat wil niemand en dat wordt dan ook vaak herhaald. Toch stoppen de artsen dan niet de behandeling, want het is gewoon heel vaak een figure of speach.
En het laatste wat iemand dan echt wil is echt stoppen, want het moet namelijk toch gebeuren.
Ik denk dat de artsen het op deze wijze moeten hebben opgevat.
Ik denk dat je hier over heen moet stappen en als je dit als traumatische ervaring blijft zien, hulp zoeken voordat je te ver wegzakt.
En over je eerdere trauma moet je juist praten, dat is de enige wijze waarop het kan beginnen met helen, juist dan pas.
Ik weet waar ik het over heb. Er over praten, juist met hulpverleners.
vrijdag 1 augustus 2014 13:05
quote:Moonlight82 schreef op 01 augustus 2014 @ 13:00:
Ik denk dat je je toch op één of andere manier het verschil moet gaan realiseren:
Het misbruik was onnodig, had nooit gemogen, iemand heeft dingen gedaan die hij nooit had mogen doen. Jij was onschuldig en hij ontzettend schuldig.
Maar dit.... dit moest gebeuren. Je kindje moest eruit gehaald worden, om jou te helpen.
Niemand heeft dit gedaan om jou te pesten of om misbruik van jou te maken. Maar het was een medische ingreep.
Om het te doen terwijl je bij bewustzijn was, dat bleek niet mogelijk. En daarom moest het op deze manier. Maar het is nooit de bedoeling geweest jou een trauma te bezorgen.
Het is alles bij elkaar gewoon heel veel, dat snap ik. Je bent wel je kindje verloren natuurlijk
Je hormoonhuishouding krijgt er ook een klap van en zo is het klap op klap.
Helemaal eens met Moonlight.
Sterkte, TO.
Ik denk dat je je toch op één of andere manier het verschil moet gaan realiseren:
Het misbruik was onnodig, had nooit gemogen, iemand heeft dingen gedaan die hij nooit had mogen doen. Jij was onschuldig en hij ontzettend schuldig.
Maar dit.... dit moest gebeuren. Je kindje moest eruit gehaald worden, om jou te helpen.
Niemand heeft dit gedaan om jou te pesten of om misbruik van jou te maken. Maar het was een medische ingreep.
Om het te doen terwijl je bij bewustzijn was, dat bleek niet mogelijk. En daarom moest het op deze manier. Maar het is nooit de bedoeling geweest jou een trauma te bezorgen.
Het is alles bij elkaar gewoon heel veel, dat snap ik. Je bent wel je kindje verloren natuurlijk
Je hormoonhuishouding krijgt er ook een klap van en zo is het klap op klap.
Helemaal eens met Moonlight.
Sterkte, TO.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
vrijdag 1 augustus 2014 13:08
quote:GarciaCM schreef op 01 augustus 2014 @ 12:48:
Waarom heb je gelijk een klacht ingediend? In je boosheid denk ik, maar dat maakt het voor jezelf nu alleen maar moeilijker. Je hebt nu niet meer de mogelijkheid om nog neutraal met de betrokkenen te praten en bovendien verplicht je nu jezelf hetgeen je juist niet wilt: je zult moeten praten over wat er vroeger is gebeurd. Want nu zal alles op tafel moeten, wil jouw klacht duidelijk worden. En waarschijnlijk moet je het wel meer dan eens gaan vertellen ook. Ik wil je daarmee alvast sterkte wensen. Ik onderschat je trauma absoluut niet en snap waar je reacties vandaan komen. Wel moet je je beseffen dat deze mensen geen gedachten kunnen lezen en niet van tevoren op de hoogte zijn geweest van wat je hebt meegemaakt. Je hebt ze dus niet de kans gegeven om er rekening mee te houden, maar je verwacht het wel van ze. Dat is niet helemaal eerlijk toch? Ga terug naar je huisarts en vertel eerlijk wat er aan problematiek speelt. Dikke kans dat hij je dan niet met pillen de deur uit laat gaan, maar dat je andere hulp krijgt.
Sterkte.+ 1
Waarom heb je gelijk een klacht ingediend? In je boosheid denk ik, maar dat maakt het voor jezelf nu alleen maar moeilijker. Je hebt nu niet meer de mogelijkheid om nog neutraal met de betrokkenen te praten en bovendien verplicht je nu jezelf hetgeen je juist niet wilt: je zult moeten praten over wat er vroeger is gebeurd. Want nu zal alles op tafel moeten, wil jouw klacht duidelijk worden. En waarschijnlijk moet je het wel meer dan eens gaan vertellen ook. Ik wil je daarmee alvast sterkte wensen. Ik onderschat je trauma absoluut niet en snap waar je reacties vandaan komen. Wel moet je je beseffen dat deze mensen geen gedachten kunnen lezen en niet van tevoren op de hoogte zijn geweest van wat je hebt meegemaakt. Je hebt ze dus niet de kans gegeven om er rekening mee te houden, maar je verwacht het wel van ze. Dat is niet helemaal eerlijk toch? Ga terug naar je huisarts en vertel eerlijk wat er aan problematiek speelt. Dikke kans dat hij je dan niet met pillen de deur uit laat gaan, maar dat je andere hulp krijgt.
Sterkte.+ 1
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
vrijdag 1 augustus 2014 13:13
vrijdag 1 augustus 2014 13:16
quote:Yella41 schreef op 01 augustus 2014 @ 13:13:
Ik zou snel psychologische hulp zoeken. Met bijvoorbeeld EMDR zijn heel goede resultaten te boeken en dat zou voor jou wellicht ook een goede methode kunnen zijn. Het is niet nodig en niet wenselijk om deze zeer nare situatie voor jezelf te laten voortduren. Doen!Krijgt ze toch? Volgende week is een afspraak.
Ik zou snel psychologische hulp zoeken. Met bijvoorbeeld EMDR zijn heel goede resultaten te boeken en dat zou voor jou wellicht ook een goede methode kunnen zijn. Het is niet nodig en niet wenselijk om deze zeer nare situatie voor jezelf te laten voortduren. Doen!Krijgt ze toch? Volgende week is een afspraak.
vrijdag 1 augustus 2014 13:18
Ik heb ook wel eens patiënten die STOP roepen en in paniek zijn. Dan maak ik even pas op de plaats en vaak geven ze als ze gekalmeerd zijn alsnog toestemming. En soms gaan we ook gewoon door als iemand halverwege is als diegene duidelijk toestemming gaf. Maar bij TO waren ze nog niet eens begonnen. Iemand flink sederen als ze al 5x roept dat ze naar huis wil, terwijl ze heel duidelijk heeft aangeven geen kalmeringsmiddel te willen vind ik heel wat anders dan even doorzetten als iemand het even niet meer ziet zitten. Bovendien was er een alternatief wat ook afgewacht had kunnen worden. Maar goed, dit helpt TO ook niet.
vrijdag 1 augustus 2014 14:07
quote:blondflame schreef op 01 augustus 2014 @ 13:18:
Maar bij TO waren ze nog niet eens begonnen. Iemand flink sederen als ze al 5x roept dat ze naar huis wil, terwijl ze heel duidelijk heeft aangeven geen kalmeringsmiddel te willen vind ik heel wat anders dan even doorzetten als iemand het even niet meer ziet zitten. Bovendien was er een alternatief wat ook afgewacht had kunnen worden. Maar goed, dit helpt TO ook niet.Ik ben het niet met je eens dat ze nog niet eens waren begonnen, het infuus zat er al in en ze lag praktisch klaar voor de OK. Vermoedelijk kwam haar plotselinge paniekaanval over als het even niet meer zien zitten en daar hulp bij nodig hebben. Zoals gezegd vatte haar man dit ook zo op. Erg duidelijk zal de communicatie dus op dat moment waarschijnlijk niet zijn geweest. Deze discussie helpt TO inderdaad niet, maar dat doet haar boosheid tegen een arts ook niet. Gezien de ellende waar ze nu in zit, is ze naar mijn mening meer gebaat bij goede psychologische hulp. Ik zou hiermee niet wachten tot volgende week TO en aandringen op eerdere hulp.
Maar bij TO waren ze nog niet eens begonnen. Iemand flink sederen als ze al 5x roept dat ze naar huis wil, terwijl ze heel duidelijk heeft aangeven geen kalmeringsmiddel te willen vind ik heel wat anders dan even doorzetten als iemand het even niet meer ziet zitten. Bovendien was er een alternatief wat ook afgewacht had kunnen worden. Maar goed, dit helpt TO ook niet.Ik ben het niet met je eens dat ze nog niet eens waren begonnen, het infuus zat er al in en ze lag praktisch klaar voor de OK. Vermoedelijk kwam haar plotselinge paniekaanval over als het even niet meer zien zitten en daar hulp bij nodig hebben. Zoals gezegd vatte haar man dit ook zo op. Erg duidelijk zal de communicatie dus op dat moment waarschijnlijk niet zijn geweest. Deze discussie helpt TO inderdaad niet, maar dat doet haar boosheid tegen een arts ook niet. Gezien de ellende waar ze nu in zit, is ze naar mijn mening meer gebaat bij goede psychologische hulp. Ik zou hiermee niet wachten tot volgende week TO en aandringen op eerdere hulp.
vrijdag 1 augustus 2014 14:36
De communicatie is inderdaad niet duidelijk geweest en KON dat ook niet zijn, omdat ze zelf een zeer essentieel onderwerp niet ter sprake heeft willen brengen. De reden hiervan snap ik volledig. Het is zeer pijnlijk en traumatisch om erover te praten. Maar je ziet wat ervan kan komen nu. Deze discussie vind ik wel degelijk zinvol voor TO (als ze hem tenminste leest). Het maakt haar hopelijk duidelijk dat ze moet gaan praten over wat haar is aangedaan. Het kan zoveel meer leed in de toekomst voorkomen. Ze heeft 0,0 schuld aan wat er is gebeurd in haar verleden. Ze is echter wel zelf verantwoordelijk voor de rol die ze dit laat spelen in het hier en nu en de toekomst. DAT heeft ze zelf in de hand. En je verliest ook de controle door te vervallen in woede en angst.
"Hey baby girl, you're on speaker so behave" (© Derek Morgan)
vrijdag 1 augustus 2014 15:01
Ik ben er er mee eens dat TO open kaart had moeten spelen. Want ook dat staat in de WGBO: de patiënt heeft de plicht om de hulpverlener zo goed en eerlijk mogelijk op de hoogte te stellen van zijn/haar problematiek zodat ze hulpverlener hen/haar zo goed mogelijk kan helpen.
Dat neemt in mijn ogen niet weg dat de arts haar tegen haar uitdrukkelijke wens in medicatie heeft toegediend waardoor TO niet meer in staat was om te weigeren. Het maakt daarbij niet uit hoe ver ze al was in de voorbereiding. Een wilsbekwame weigering=geen interventie! Zo werkt het in de medische wereld.
Ik ben er van overtuigd dat de artsen het beste met haar voorhadden. En ik denk ook wel dat er misschien een "grijs" gebied is ontstaan waarin niet helemaal duidelijk was wat TO wou. Ook had TO zelf beter moeten communiceren. Ik blijf echter van mening dat de arts pas op de plaats had moeten maken.
Ik denk dat een klacht indienen ook niet veel zin heeft. Vaak heeft het zin om met de arts een gesprek aan te gaan. Geen beschuldigingen maar alleen hoe TO het ervaren heeft. Hierdoor ontstaat wederzijds begrip. Alleen boos zijn op de artsen is inderdaad niet constructief en zorgt ervoor dat ze een volgende keer nog minder vertrouwen heeft in een behandeling.
Dat neemt in mijn ogen niet weg dat de arts haar tegen haar uitdrukkelijke wens in medicatie heeft toegediend waardoor TO niet meer in staat was om te weigeren. Het maakt daarbij niet uit hoe ver ze al was in de voorbereiding. Een wilsbekwame weigering=geen interventie! Zo werkt het in de medische wereld.
Ik ben er van overtuigd dat de artsen het beste met haar voorhadden. En ik denk ook wel dat er misschien een "grijs" gebied is ontstaan waarin niet helemaal duidelijk was wat TO wou. Ook had TO zelf beter moeten communiceren. Ik blijf echter van mening dat de arts pas op de plaats had moeten maken.
Ik denk dat een klacht indienen ook niet veel zin heeft. Vaak heeft het zin om met de arts een gesprek aan te gaan. Geen beschuldigingen maar alleen hoe TO het ervaren heeft. Hierdoor ontstaat wederzijds begrip. Alleen boos zijn op de artsen is inderdaad niet constructief en zorgt ervoor dat ze een volgende keer nog minder vertrouwen heeft in een behandeling.
vrijdag 1 augustus 2014 15:28
hoi TO, ik weet niet of je hier nog leest, maar als dan wil je veel sterkte wensen. Pas goed op jezelf, ik hoop dat je snel hulp krijgt, hoe dan ook. Die oxazepam voelt misschien niet zo fijn (ik werd er duf van, heb het ook wel eens gehad), maar is vooral bedoeld om dat paniekerige gevoel te dempen en dat is nu misschien wel nodig.
Mocht het weer erger worden, bv. dat de zelfmoordgedachten weer opkomen, zou ik de crisisdienst bellen/ laten bellen door je man. Hopelijk luisteren zij beter dan je huisarts. Dat je dan aan de hulpverleners (al is het maar een beetje) over je achtergrond vertelt, zou ook in mijn ogen wel helpen. Ze schatten je situatie anders misschien/waarschijnlijk helemaal verkeerd in.
Veel sterkte
Mocht het weer erger worden, bv. dat de zelfmoordgedachten weer opkomen, zou ik de crisisdienst bellen/ laten bellen door je man. Hopelijk luisteren zij beter dan je huisarts. Dat je dan aan de hulpverleners (al is het maar een beetje) over je achtergrond vertelt, zou ook in mijn ogen wel helpen. Ze schatten je situatie anders misschien/waarschijnlijk helemaal verkeerd in.
Veel sterkte
vrijdag 1 augustus 2014 15:29
To,
Allereerst een knuffel. Jouw ervaring en dan vooral hoeveel last je er nu nog van hebt lijkt me vreselijk. Toch denk ik niet dat het echte probleem is dat ze toch die curettage hebben verricht maar dat het probleem veel dieper ligt zoals hierboven ook al wordt aangegeven.
Ik heb vorig jaar twee keer een curettage gehad en de allereerste keer vond ik het doodeng. Ik kon de nachten ervoor niet slapen en had al 4 weken ervoor een miskraam gehad maar ik bleef vloeien. Er zaten nog wat kleine restjes. En ik kon inderdaad afwachten tot het vanzelf ophield. Ik had al vanaf kleins af aan een ziekenhuisangst vanwege een traumatische ervaring toen ik een jaar of 5 was. Ook ik had daarom van alles gevraagd van te voren en ook veel opgezocht zodat ik wist wat er ging gebeuren. Ben zelfs een dag van te voren nog bij de gyn geweest omdat ik niet meer durfde en ik toch niet die pillen kon krijgen om het op te wekken omdat ik echt niet durfde. Na een goed gesprek toch besloten de curettage door te laten gaan. Ik kreeg oxazepam voor de nacht zodat ik goed kon slapen.
Op de dag zelf heb ik ook een kalmeringsmiddels gekregen via het infuus. Had daar niet heel specifiek on gevraagd maar men zag dat ik enorm angstig was en ik vond op dat moment alles best om die angst maar niet te voelen. Ik kan me vanaf dat moment ook niets meer herinneren net zoals jij. Ik heb dat echter in tegenstelling tot jij als erg positief ervaren. Ik wist diep van binnen dat die curettage op dat moment het beste voor mij was en was ontzettend blij dat het achter de rug was en ik er niet teveel van mee gekregen had.
Toen ik een week of 11 geleden opgenomen werd ivm zwangerschapsvergiftiging speelde mijn ziekenhuisangst weer op. Men heeft daar meteen op ingespeeld en heb gesprekken met een psycholoog gehad en uiteindelijk ook emdr. En wat ik nooit had verwacht gebeurde; mijn angst is echt ver naar de achtergrond verdwenen. Kreeg daarna nog een keizersnede en moest weer een aantal dagen in het ziekenhuis blijven en dat is allemaal erg goed gegaan.
Ik begrijp dat mijn situatie en mijn trauma heel anders zijn als het jouwe maar ik denk dat het erg belangrijk is het onderliggende probleem aan te pakken ook al is dat ontzettend zwaar en moeilijk. Emdr heeft mij en zoals ik lees meerdere forummers heel erg geholpen maar dan zul je wel naar de kern van het probleem moeten denk ik.
Ik denk dat je je pijlen nu op het verkeerde aan het richten bent (klacht ziekenhuis etc) ook al hadden ze misschien wel anders moeten handelen op dat moment.
Ik wens je veel sterkte!
Allereerst een knuffel. Jouw ervaring en dan vooral hoeveel last je er nu nog van hebt lijkt me vreselijk. Toch denk ik niet dat het echte probleem is dat ze toch die curettage hebben verricht maar dat het probleem veel dieper ligt zoals hierboven ook al wordt aangegeven.
Ik heb vorig jaar twee keer een curettage gehad en de allereerste keer vond ik het doodeng. Ik kon de nachten ervoor niet slapen en had al 4 weken ervoor een miskraam gehad maar ik bleef vloeien. Er zaten nog wat kleine restjes. En ik kon inderdaad afwachten tot het vanzelf ophield. Ik had al vanaf kleins af aan een ziekenhuisangst vanwege een traumatische ervaring toen ik een jaar of 5 was. Ook ik had daarom van alles gevraagd van te voren en ook veel opgezocht zodat ik wist wat er ging gebeuren. Ben zelfs een dag van te voren nog bij de gyn geweest omdat ik niet meer durfde en ik toch niet die pillen kon krijgen om het op te wekken omdat ik echt niet durfde. Na een goed gesprek toch besloten de curettage door te laten gaan. Ik kreeg oxazepam voor de nacht zodat ik goed kon slapen.
Op de dag zelf heb ik ook een kalmeringsmiddels gekregen via het infuus. Had daar niet heel specifiek on gevraagd maar men zag dat ik enorm angstig was en ik vond op dat moment alles best om die angst maar niet te voelen. Ik kan me vanaf dat moment ook niets meer herinneren net zoals jij. Ik heb dat echter in tegenstelling tot jij als erg positief ervaren. Ik wist diep van binnen dat die curettage op dat moment het beste voor mij was en was ontzettend blij dat het achter de rug was en ik er niet teveel van mee gekregen had.
Toen ik een week of 11 geleden opgenomen werd ivm zwangerschapsvergiftiging speelde mijn ziekenhuisangst weer op. Men heeft daar meteen op ingespeeld en heb gesprekken met een psycholoog gehad en uiteindelijk ook emdr. En wat ik nooit had verwacht gebeurde; mijn angst is echt ver naar de achtergrond verdwenen. Kreeg daarna nog een keizersnede en moest weer een aantal dagen in het ziekenhuis blijven en dat is allemaal erg goed gegaan.
Ik begrijp dat mijn situatie en mijn trauma heel anders zijn als het jouwe maar ik denk dat het erg belangrijk is het onderliggende probleem aan te pakken ook al is dat ontzettend zwaar en moeilijk. Emdr heeft mij en zoals ik lees meerdere forummers heel erg geholpen maar dan zul je wel naar de kern van het probleem moeten denk ik.
Ik denk dat je je pijlen nu op het verkeerde aan het richten bent (klacht ziekenhuis etc) ook al hadden ze misschien wel anders moeten handelen op dat moment.
Ik wens je veel sterkte!
vrijdag 1 augustus 2014 17:07
Ik denk dat je psychologische hulp moet krijgen. Je verwart een medische behandeling nu met een verkrachting, en je bent boos op de mensen die daarbij betrokken waren. Maar dat is natuurlijk niet fair. Daarmee beschadig jij die professionals, die jou ongetwijfeld naar eer en geweten geholpen.
En mogelijk heeft de anesthesist dan wel een fout gemaakt. Maar als jouw eigen man erbij stond en het als een paniekmomentje beoordeelde, dan is het natuurlijk niet raar als de anesthesist - die jou helemaal niet eens kent - dat ook zo zag!
En waarom was jouw man überhaupt bezig met het wegjagen van een mannelijke arts? Het feit dat jij perse niet door een arts geholpen wil worden, puur en alleen omdat het een man is, dat klopt toch ook al niet? Dat alleen al vind ik genoeg reden om hulp in te schakelen!
En inderdaad, informeer de professional over jouw zorgen. Zij kunnen alleen rekening houden met jouw angsten, wanneer zij daarvan op de hoogte zijn. Als jij daar niet over wil praten, schrijf het dan kort en bondig op in een brief die je aan de arts kunt overhandigen, of vraag aan jouw man om dat met de arts te bespreken. Maar het achterhouden van deze informatie, en het de arts vervolgens ook nog een kwalijk nemen dat deze daar geen rekening mee heeft gehouden, dat kan natuurlijk niet.
En mogelijk heeft de anesthesist dan wel een fout gemaakt. Maar als jouw eigen man erbij stond en het als een paniekmomentje beoordeelde, dan is het natuurlijk niet raar als de anesthesist - die jou helemaal niet eens kent - dat ook zo zag!
En waarom was jouw man überhaupt bezig met het wegjagen van een mannelijke arts? Het feit dat jij perse niet door een arts geholpen wil worden, puur en alleen omdat het een man is, dat klopt toch ook al niet? Dat alleen al vind ik genoeg reden om hulp in te schakelen!
En inderdaad, informeer de professional over jouw zorgen. Zij kunnen alleen rekening houden met jouw angsten, wanneer zij daarvan op de hoogte zijn. Als jij daar niet over wil praten, schrijf het dan kort en bondig op in een brief die je aan de arts kunt overhandigen, of vraag aan jouw man om dat met de arts te bespreken. Maar het achterhouden van deze informatie, en het de arts vervolgens ook nog een kwalijk nemen dat deze daar geen rekening mee heeft gehouden, dat kan natuurlijk niet.
vrijdag 1 augustus 2014 17:28
Dankjewel allemaal. Ik was even weg met mijn man, even afleiding gezocht, dat heeft wel geholpen.
Ik heb inmiddels alles gelezen hier hoor.
Ik begrijp jullie meningen maar ik ben het niet overal mee eens.
Ik wilde het kalmeringsmiddel niet en ik wilde de behandeling niet. Beiden heb ik duidelijk aangegeven. Dan hadden de artsen moeten stoppen, klaar. Daar hoef ik helemaal geen reden voor te geven. Dát is wat ik de artsen kwalijk neem. Daar gaat mijn klacht ook over.
Daarnáást ben ik nu een psychisch wrak. Daar zoek ik nu een oplossing voor. Dat kan niet met die arts.
Hulp heb ik al gezocht. Maar dat duurt dus nog even. Ik hoopte gewoon dat hier wat mensen praktische tips hebben die ik nu zelf thuis kan toepassen die me er doorheen slepen tot ik bij de psycholoog terecht kan.
Verder merk ik dat ik hier eigenlijk helemaal geen topic had moeten openen. Niet door jullie hoor. Maar ik blijf er op deze manier aan denken en mee bezig en dan blijf ik paniekerig.
Dus ik ga me even wat afzijdig houden. Sorry als het dus weer even duurt voordat jullie weer wat van me horen. Het is gewoon even teveel.
Ik heb inmiddels alles gelezen hier hoor.
Ik begrijp jullie meningen maar ik ben het niet overal mee eens.
Ik wilde het kalmeringsmiddel niet en ik wilde de behandeling niet. Beiden heb ik duidelijk aangegeven. Dan hadden de artsen moeten stoppen, klaar. Daar hoef ik helemaal geen reden voor te geven. Dát is wat ik de artsen kwalijk neem. Daar gaat mijn klacht ook over.
Daarnáást ben ik nu een psychisch wrak. Daar zoek ik nu een oplossing voor. Dat kan niet met die arts.
Hulp heb ik al gezocht. Maar dat duurt dus nog even. Ik hoopte gewoon dat hier wat mensen praktische tips hebben die ik nu zelf thuis kan toepassen die me er doorheen slepen tot ik bij de psycholoog terecht kan.
Verder merk ik dat ik hier eigenlijk helemaal geen topic had moeten openen. Niet door jullie hoor. Maar ik blijf er op deze manier aan denken en mee bezig en dan blijf ik paniekerig.
Dus ik ga me even wat afzijdig houden. Sorry als het dus weer even duurt voordat jullie weer wat van me horen. Het is gewoon even teveel.
vrijdag 1 augustus 2014 18:51
Ik snap dat jij even afstand van jouw topic wil nemen. Maar ik denk echt dat het beter voor jou is om alles nu te verwerken, ipv het nu weer weg te stoppen. Als je op zoek bent naar tips om er nu iets mee te doen in afwachting van jouw eerste gesprek bij de psych, dan zou ik zeggen: blijf er over praten. Hier, met je partner, of met wie dan ook. Sta open voor de reacties en gedachten van anderen, want dat kan jou helpen om de situatie iets meer in perspectief te zien. Te relativeren, zonder het te bagataliseren. Niemand reageert hier om het voor jou allemaal nog moeilijker te maken. We hopen juist met zijn allen dat onze reacties jou helpen.
vrijdag 1 augustus 2014 19:21
Lieve poezelewoepsie,
Ik krijg het gevoel dat je ervan probeert weg te lopen. Je geeft aan dat je hier niet teveel dit topic wilt lezen, omdat het te confronterend is. Maar waarom dan? Er wordt niet wezenlijk gesproken over wat er met jou gebeurd is in het verleden, maar meer over de gevolgen. Realiseer je ook, dat waar je ook gaat, je jezelf meeneemt en daarmee ook de herinneringen aan wat je is aangedaan. Je kunt het niet ongedaan maken, dus zul je er op een bepaald moment toch echt iets mee moeten gaan doen. De stemmen die binnenin jou hun verdriet uitschreeuwen, krijg je er in je eentje niet uit. Je kunt het niet negeren en het valt niet dood te zwijgen. Het is vreselijk, maar je doet jezelf hiermee zoveel meer (psychisch) geweld aan als dat er al heeft plaatsgevonden. Ook wanneer ik lees dat je man als de dood is dat jij jezelf iets aandoet en dat je daartoe ook pogingen ondernomen hebt... Ik heb echt met jullie te doen. Je bent al zover gekomen, hebt al zoveel overwonnen. Zet voor jezelf die laatste stap en ga erover praten. En als dat niet lukt, schrijf het dan op en laat het lezen aan je psycholoog. Sta toe dat mensen je helpen. Je houdt ze nu zelf op afstand door de confrontatie niet aan te willen gaan. Het is logisch dat je het heel heel moeilijk vindt, maar bevrijdt jezelf uit die zelfgecreëerde gevangenis en stop met het zoeken naar plaatsvervangende situaties om je op af te reageren. Het maakt je alleen maar heel ongelukkig.
Ik krijg het gevoel dat je ervan probeert weg te lopen. Je geeft aan dat je hier niet teveel dit topic wilt lezen, omdat het te confronterend is. Maar waarom dan? Er wordt niet wezenlijk gesproken over wat er met jou gebeurd is in het verleden, maar meer over de gevolgen. Realiseer je ook, dat waar je ook gaat, je jezelf meeneemt en daarmee ook de herinneringen aan wat je is aangedaan. Je kunt het niet ongedaan maken, dus zul je er op een bepaald moment toch echt iets mee moeten gaan doen. De stemmen die binnenin jou hun verdriet uitschreeuwen, krijg je er in je eentje niet uit. Je kunt het niet negeren en het valt niet dood te zwijgen. Het is vreselijk, maar je doet jezelf hiermee zoveel meer (psychisch) geweld aan als dat er al heeft plaatsgevonden. Ook wanneer ik lees dat je man als de dood is dat jij jezelf iets aandoet en dat je daartoe ook pogingen ondernomen hebt... Ik heb echt met jullie te doen. Je bent al zover gekomen, hebt al zoveel overwonnen. Zet voor jezelf die laatste stap en ga erover praten. En als dat niet lukt, schrijf het dan op en laat het lezen aan je psycholoog. Sta toe dat mensen je helpen. Je houdt ze nu zelf op afstand door de confrontatie niet aan te willen gaan. Het is logisch dat je het heel heel moeilijk vindt, maar bevrijdt jezelf uit die zelfgecreëerde gevangenis en stop met het zoeken naar plaatsvervangende situaties om je op af te reageren. Het maakt je alleen maar heel ongelukkig.
"Hey baby girl, you're on speaker so behave" (© Derek Morgan)
