autistisch broertje (volwassen) helpen, maar hoe

31-07-2014 10:57 26 berichten
Mijn broertje is volwassen en lijkt het prima te gaan.



Maar... Hij kan zichzelf niet motiveren als hij in de 'droomstand' staat; niet eten, geen huishouden, niet op tijd op zijn werk komen.



Gister weer een half uur gebeld met hem. Ik maak me erg zorgen en wil graag helpen, maar twijfel of ik me ermee moet gaan 'bemoeien'...



Zijn er mensen met ervaringen op het gebied van autisme? Kan ik iets doen en wat dan?
Hij woont begeleid. Praat met zijn begeleiders. Misschien moet de begeleiding geïntensiveerd worden.
Alle reacties Link kopieren
Eens met Doreia, lijkt me een begeleidingskwestie. Contact opnemen met zijn verantwoordelijk begeleider, mentor, PB'er!
Alle reacties Link kopieren
Ik denk niet perse dat jij dit met je broertje op moet lossen, maar nu jullie ouders daar niet meer toe in staat zijn ben jij denk ik wel de aangewezen persoon om eens met zijn begeleiders te gaan praten.

Gaat hij ook naar een psychiater voor die depressie? Zo nee dan zou ik daar achteraan gaan en zo ja dan zou ik daar een gesprek aanvragen en je zorgen uiten. Ook zou ik gaan praten met zijn dagelijkse begeleiders om te kijken wat ze kunnen veranderen om hem meer te helpen.



Veel sterkte. Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt en ook dat je er niet helemaal ingezogen wilt worden wellicht.
Het is zoals het is
Ik moet inderdaad maar eens gaan praten met de PB'ers idd. Wel nog even overleggen met mijn vader. Die is niet uitgeschakeld oid, maar wel iets meer met zichzelf in de knoei nu en kan de problemen van mijn broertje er niet bij hebben.



Ja, hij loopt ook al bij de psychiater, psycholoog, diëtist en hij gaat volgende week voor controle naar de internist misschien ligt er ook nog iets medisch aan het niet eten ten grondslag.



Daarnaast heeft hij een werkcoach, een pb'er een maatschappelijk begeleider, een jobcoach, een vader en een vriendin.



Ik zou er al gek van worden, laat staan hij...
Alle reacties Link kopieren
De baan die hij heeft, is dat een reguliere baan of iets 'aangepasts'?



Bij aangepast werk is er misschien wat meer begrip en krijgt hij meer kansen om het nog eens te proberen (hoewel ook niet oneindig)



Bij een reguliere baan zou ik toch proberen alles uit de kast te halen dat hij die niet kwijtraakt. Misschien kan de begeleiding hem s ochtends 'op gang helpen' als hij niet uit zichzelf op tijd opstaat.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
Alle reacties Link kopieren
Misschien is hij ook door het plotselinge overlijden van je moeder zo van slag. Dat is niet niks natuurlijk
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
Alle reacties Link kopieren
Wow wat heeft jouw broertje veel hulpverleners om zich heen. Kunnen 1 a 2 personen het niet af? In wat voor woonvorm woont hij? Speciaal voor mensen met autisme of van alles door elkaar? Dat kan al een hoop schelen of een plek gespecialiseerd is of niet? Belangrijk lijkt me om met je broertje in gesprek te gaan. Wat wil hij zelf? Mensen kunnen wel heel wat voor hem willen maar als hij zelf niks wil, is het trekken aan een dood paard. Ik werk zelf als PB'er met jongeren met autisme en begeleid vooral op de eigen verantwoordelijkheid. Het is hun leven, maak er wat van! En daarbij bied ik de nodige ondersteuning natuurlijk. Het lijkt me goed om geen gesprekken aan te gaan achter zijn rug om maar hem actief erbij te betrekken.
Het is een aangepaste baan, daarom heeft hij nu pas zijn laatste waarschuwing gehad. Hij werkt er al een jaar.



Begeleiding gaat hem wel 's ochtends op gang helpen, vanaf morgen. Dus ik ben benieuwd. Gekke is dat het opstaan het probleem niet is (wekker = opstaan) maar dat hij al die stappen daarna tot aan zijn werk niet achter elkaar kan zetten.



Hij heeft eigenlijk gewoon z'n mama nodig...
Heeft hij een mentor? Iemand die bekijkt of zijn hulpverleningsplan wel deugt, opkomt om bij te sturen. Een soort casemanager dus?
Pinkyandthebrain



Hij heeft een appartementje met een eigen keuken, badkamer etc. In een huis waar hij eigenlijk de 'normaalste' is. Kan meeeten met de groep, maar doet dat niet want hij wordt gek van de andere bewoners.



Probleem met deze groep is denk ik dat ze over het hoofd hebben gezien, dat hij daadwerkelijk hulp nodig heeft. Hij komt zo lekker normaal over namelijk. Ze hebben de boel laten exploderen en hij is zichzelf op alle gebieden tegen gekomen. Ik denk dat daar ook de oorzaak ligt van de depressie. Iedere maand heeft hij er nu weer extra begeleiding bij.



Hij wil wel als ik hem erop aanspreek (vind het al bijzonder dat hij dat toelaat en dat ik een half uur met hem aan de telefoon kan zijn), maar hij kan zichzelf niet uit die 'droommomenten' trekken. Ik denk dat de ondervoeding en de depressie daar ook niet bepaald bij helpen...
@doreia



Zou kunnen, dan heb ik die nog gemist in mijn waslijst.

Ik denk dat zijn persoonlijk begeleider dat doet of zou moeten doen.



Ik weet niet alles, ook omdat dat tot vorig jaar geheel bij mijn ouders lag
Alle reacties Link kopieren
Misschien zou een andere groep meer bij hem passen? Met een wat hoger niveau?

In ieder geval goed dat ze hem gaan helpen in de ochtend en ook heel lief van jou dat je zo met hem bezig bent!
Het is zoals het is
Ik denk niet dat jij het op kunt lossen.
Alle reacties Link kopieren
Ik zou proberen samen met hem een gesprek aan te gaan met zijn persoonlijk begeleider op een laagdrempelige manier. Ik denk dat dit de eerste stap is. En inderdaad worden mensen met autisme vaak overschat door hun verbale capaciteiten.. Hij moet het wel zelf willen to, werken aan de toekomst. Want als hij de wil niet heeft of het niet ziet zitten, dan houdt het op.
Dank voor jullie lieve reacties. Ik ben er wel een btje uit.



Ik heb niet het vertrouwen dat er genoeg coördinatie is op zijn hulpvraag nu. Wat ik eerst ga doen is overleggen met mijn vader en broertje hoe zij ertegenover staan als ik me meer ga bemoeien met de begeleiding. Ik doe niets achter hun rug om.

Stap 2 is dan die PB-er spreken.



Ik weet dat ik het niet op kan lossen, maar ik wil in ieder geval het vertrouwen terug dat er mensen aan het werk zijn die het wel kunnen.



- ik ga trouwens wat schrappen in de OP ivm herleidbaarheid -
Een mentor wordt speciaal aangesteld:



http://www.rijksoverheid. ... ele-bewind-en-mentorschap



Jij zou een prima mentor kunnen zijn voor je broer als ik je zo lees en beluister.
@doreia

Daar zat ik ook aan te denken (ben ik bekend mee, ben bewindvoerder voor oma). Maar daar is hij denk ik te goed voor. De eindbeslissing over zijn behandeling kan hij prima zelf maken. Hij is ook zelf naar de psycholoog en de internist gegaan



Of ik maak dat mezelf wijs en dan is hij er toch 'erger' aan toe dan ik dacht. Dat is een van de redenen waarom ik ook zijn behandelaars wil spreken, ik hoor nu alleen zijn kant.
Hij is ondervoed. Need I say more?
Nee
Pruts laatste post trouwens gister. Zo erg was het nu ook weer niet hoor Doreia , maar je post drukte me wel even met de neus op de feiten.



Een betere afsluiting: Ja ik ga me er actiever mee bemoeien.

En het goede nieuws van de dag: hij is op tijd op zijn werk gekomen vandaag.
Alle reacties Link kopieren
Door depressie kan iemand ook ineens heel veel 'slechter' zijn. Ik heb in mijn volwassen leven ook een depressieve periode gehad waarin ik alleen at als mijn moeder me iets voorzette. Terwijl er normaal gesprokken niks mis is met mijn verstand maar echt alles was me teveel tijdens de depressie. Ik kon ook niet bedenken wat er op mijn brood moest dus nam ik maar niks.



Dus misschien is het van tijdelijke aard.



Wat niet wil zeggen dat er geen hulp nodig is. Veel sterkte
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
Alle reacties Link kopieren
Zonnigkleintje, ik raak helemaal ontroerd van je acties. Klinkt alsof je precies het goede doet. Je broer bellen, hem en je vader nergens buiten houden, de begeleiders op hun taken wijzen. Topzus.

Het is vast niet voor niets dat het hem vanochtend wel gelukt is met z'n werk. Ik wil je veel succes wensen en vooral aanraden goed voor jezelf te zorgen (je kan niet alles en dat hoeft ook niet).
Oh zonnigkleintje, ik begreep het desondanks prima hoor.

Fijn dat hij in elk geval zijn bed uit is gekomen en op zijn werk is terecht gekomen. Je kan ook een volmacht door je broer laten ondertekenen dat jij actief je met zijn zorg mag bemoeien als hij niet voor zichzelf kan opkomen. Een stapje minder dan een mentor zeg maar. Overweg het een en ander maar even. Succes!
Waar krijgt hij begeleiding, bij welke instelling?

Is daar specialistische ASS-hulp beschikbaar?

Kan hij misschien binnenkort doorstromen naar een 1-persoonswoning (meer rust)? Dat laatste bleek bij mij de sleutel te zijn.



Daarnaast, tot broertje bij de internist terecht kan, ik heb ook ASS en in periodes van stress eet ik ook heel slecht. Ik heb toen van een van de verpleegkundigen (van huis uit verpleegkundige, nu PB'er ASS) een lijstje gekregen met wat een mens minimaal moet eten om te blijven leven. Als je wil, kan ik het wel posten. Krijgt hij iig binnen wat hij nodig heeft, is vast ook een zorg minder .

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven