Psyche
alle pijlers
Traumatische ervaring gehad in ziekenhuis, hoe verwerken?
vrijdag 1 augustus 2014 09:39
Ik weet niet helemaal goed waar ik moet beginnen en ik durf mijn verhaal eigenlijk ook niet goed bloot te geven, maar ik merk dat ik er alleen niet meer uit kom, dus ik hoop dat ik hier wat tips kan vinden.
Het is eigenlijk een lang complex verhaal, maar ik ga proberen het kort te verwoorden.
In het verleden heb ik negatieve seksuele ervaringen gehad. Dat heb ik een plekje gegeven, maar het blijft voor mij nu heel belangrijk om zelf de controle en regie over mijn eigen lichaam te hebben.
Inmiddels had ik een leuk leven, goede baan, huis gekocht, pas getrouwd en we zouden voor een kindje gaan. Ik was zwanger. Iets wat ik al erg moeilijk vond, omdat daar natuurlijk ook het nodige lichamelijke bij komt kijken. Je doet niet even een ritsje open in je buik om de arts te laten voelen/onderzoeken en de baby eruit te krijgen.
Maar het ging niet goed. Ik kreeg verschillende inwendige echo's, iets wat ik héél zwaar vond, maar waar ik me doorheen heb kunnen worstelen, want ik had goede informatie, ze luisterden naar me en ik had het over voor het kindje.
Uiteindelijk bleek het helaas toch gestopt te zijn met groeien. Ik heb eerst afgewacht, maar het kwam er niet zelf uit. Toen gekozen voor curettage, omdat het met pillen nog langer zou duren en er nog best een grote kans was dat niet alles los kwam en ik alsnog de curettage moest ondergaan. Dan wilde ik het liever maar meteen achter de rug hebben. Dat is afgelopen week gebeurd.
Ik had me grondig voorbereid. Ik wilde precies weten wat er met me zou gebeuren. Ik heb de artsen de hemd van het lijf gevraagd, alle informatiefolders gelezen en op internet informatie gezocht, ervaringen van anderen gelezen, zelfs een filmpje bekeken hoe die operatie eraan toe gaat. Ik wilde alles tot in detail weten, zelfs wat voor kleding ik aan kreeg. Ik wilde zelf de regie hebben.
Op de dag zelf was ik doodsbang. Dit heb ik aangegeven. De verpleegster vroeg of ik een kalmeringsmiddel wilde, maar daar zou ik dan suf van worden. Dat wilde ik dus pertinent niet, heb ik heel duidelijk gezegd, want ik wilde volledig bewust zijn wat ze met me zouden doen. Dat was prima.
In de voorbereidingsruimte, waar ik een infuus kreeg en dergelijke, kon ik alleen nog maar huilen, zo bang was ik. Mijn man mocht er nog bij zijn daar. De anesthesioloog kwam erbij. Ze ging wat uitleggen, maar ik werd alleen maar banger. Ik wilde naar huis. Ik was daar vrijwillig dus ik mocht ook vrijwillig weg. Ik heb wel 5x aangegeven dat ik naar huis wilde. Ik kon niet rustig worden. Ik was té bang. Ze zei dat ze me een kalmeringsmiddel ging geven. Maar dat wilde ik niet! Dat zei ik ook. Ik kreeg het toch. En vanaf dat moment herinner ik me niks meer.
Mijn man vertelde dat ik er apathisch van werd. Dat ik amper nog reageerde. Dat ze me toen meegenomen hebben en de behandeling gedaan hebben.
Toen ik wakker werd was ik in complete paniek. Ik wist niet waar ik was, ik dacht dat ze nog niks gedaan hadden, ik wist helemaal niet dat ik naar de OK gebracht ben, ik heb de behandelende gynaecoloog niet gezien (ja ze zeggen van wel maar ik weet dat dus niet), ik weet niet dat ze me de narcose gegeven hebben, niks. Ze hebben me tegen mijn wil in medicatie gegeven en ze hebben me tegen mijn wil in behandeld terwijl ik naar huis wilde.
Ze hebben daar gewoon tussen mijn benen zitten wroeten en ik weet niet wie en ik weet niet wie er nog meer bij waren en ik wilde het helemaal niet!
En nu krijg ik het gevoel niet meer uit mijn lijf. Ik voel me vies, misbruikt en geschonden. Ik krijg het niet meer weg. Ik kan niet meer slapen, ik schrik elk kwartier wakker dat ik weer weggezakt ben en niet weet waar ik ben en dat ik me weer dingen niet kan herinneren. Ik heb de hele dag en nacht door paniekaanvallen, moet huilen en hyperventileren. De dag dat het gebeurd was, was het zo heftig. Ik kreeg het gevoel niet van me af. De enige manier die ik zag was er zelf een einde aan maken. Dat heb ik toen meerdere malen geprobeerd. Mijn man heeft me tegen gehouden. Hij heeft het zó zwaar gehad die dag. Hij moest zo huilen. Daar ben ik zo van geschrokken dat ik dat nu niet meer durf. Maar ondertussen blijf ik mezelf wel kwellen met dat gevoel.
Ik ben al bij de huisarts geweest. Ik heb medicijnen gekregen, maar die durf ik niet te nemen. Daarin staat namelijk dat ze ook weer voor geheugenverlies kunnen zorgen, dat je er suf van wordt en als je ermee stopt, dat het dan nog heviger terug kan komen. Dat is dus net waar het allemaal om begonnen was. Dan ben ik weer de controle kwijt, en die wil ik behouden, dus ik durf niks te nemen. Ik heb ook een verwijzing voor een psycholoog, maar daar kan ik volgende week pas terecht.
En ondertussen zit ik hier dus met mijn paniek en gevoel dat ze aan me gezeten hebben en niet weet wat ze met me gedaan hebben tegen mijn zin in.
Die arts zal er niet om malen, gaat lekker verder met haar eigen leventje en heeft geen idee wat ze veroorzaakt heeft. En ik ben mijn leven kwijt, ik kan niet meer werken, niet meer slapen, niet meer genieten van het leuke leven dat ik had, ik durf niet meer aan een kindje te beginnen en dat wilden we zo graag en ik wil het mijn man niet ontnemen, en mijn man leeft nu ook in angst dat ik mezelf wat aandoe. Dat doe ik niet, maar dat weet hij natuurlijk nooit zeker. Alles is kapot. Het speelt zich iedere minuut van de dag opnieuw af in mijn hoofd. Hoe kom ik hier ooit nog overheen?
Heeft er iemand hier misschien ook een traumatische ervaring meegemaakt en hoe heb je daar mee om leren gaan?
Sorry dat het toch nog een lang verhaal is geworden.
Het is eigenlijk een lang complex verhaal, maar ik ga proberen het kort te verwoorden.
In het verleden heb ik negatieve seksuele ervaringen gehad. Dat heb ik een plekje gegeven, maar het blijft voor mij nu heel belangrijk om zelf de controle en regie over mijn eigen lichaam te hebben.
Inmiddels had ik een leuk leven, goede baan, huis gekocht, pas getrouwd en we zouden voor een kindje gaan. Ik was zwanger. Iets wat ik al erg moeilijk vond, omdat daar natuurlijk ook het nodige lichamelijke bij komt kijken. Je doet niet even een ritsje open in je buik om de arts te laten voelen/onderzoeken en de baby eruit te krijgen.
Maar het ging niet goed. Ik kreeg verschillende inwendige echo's, iets wat ik héél zwaar vond, maar waar ik me doorheen heb kunnen worstelen, want ik had goede informatie, ze luisterden naar me en ik had het over voor het kindje.
Uiteindelijk bleek het helaas toch gestopt te zijn met groeien. Ik heb eerst afgewacht, maar het kwam er niet zelf uit. Toen gekozen voor curettage, omdat het met pillen nog langer zou duren en er nog best een grote kans was dat niet alles los kwam en ik alsnog de curettage moest ondergaan. Dan wilde ik het liever maar meteen achter de rug hebben. Dat is afgelopen week gebeurd.
Ik had me grondig voorbereid. Ik wilde precies weten wat er met me zou gebeuren. Ik heb de artsen de hemd van het lijf gevraagd, alle informatiefolders gelezen en op internet informatie gezocht, ervaringen van anderen gelezen, zelfs een filmpje bekeken hoe die operatie eraan toe gaat. Ik wilde alles tot in detail weten, zelfs wat voor kleding ik aan kreeg. Ik wilde zelf de regie hebben.
Op de dag zelf was ik doodsbang. Dit heb ik aangegeven. De verpleegster vroeg of ik een kalmeringsmiddel wilde, maar daar zou ik dan suf van worden. Dat wilde ik dus pertinent niet, heb ik heel duidelijk gezegd, want ik wilde volledig bewust zijn wat ze met me zouden doen. Dat was prima.
In de voorbereidingsruimte, waar ik een infuus kreeg en dergelijke, kon ik alleen nog maar huilen, zo bang was ik. Mijn man mocht er nog bij zijn daar. De anesthesioloog kwam erbij. Ze ging wat uitleggen, maar ik werd alleen maar banger. Ik wilde naar huis. Ik was daar vrijwillig dus ik mocht ook vrijwillig weg. Ik heb wel 5x aangegeven dat ik naar huis wilde. Ik kon niet rustig worden. Ik was té bang. Ze zei dat ze me een kalmeringsmiddel ging geven. Maar dat wilde ik niet! Dat zei ik ook. Ik kreeg het toch. En vanaf dat moment herinner ik me niks meer.
Mijn man vertelde dat ik er apathisch van werd. Dat ik amper nog reageerde. Dat ze me toen meegenomen hebben en de behandeling gedaan hebben.
Toen ik wakker werd was ik in complete paniek. Ik wist niet waar ik was, ik dacht dat ze nog niks gedaan hadden, ik wist helemaal niet dat ik naar de OK gebracht ben, ik heb de behandelende gynaecoloog niet gezien (ja ze zeggen van wel maar ik weet dat dus niet), ik weet niet dat ze me de narcose gegeven hebben, niks. Ze hebben me tegen mijn wil in medicatie gegeven en ze hebben me tegen mijn wil in behandeld terwijl ik naar huis wilde.
Ze hebben daar gewoon tussen mijn benen zitten wroeten en ik weet niet wie en ik weet niet wie er nog meer bij waren en ik wilde het helemaal niet!
En nu krijg ik het gevoel niet meer uit mijn lijf. Ik voel me vies, misbruikt en geschonden. Ik krijg het niet meer weg. Ik kan niet meer slapen, ik schrik elk kwartier wakker dat ik weer weggezakt ben en niet weet waar ik ben en dat ik me weer dingen niet kan herinneren. Ik heb de hele dag en nacht door paniekaanvallen, moet huilen en hyperventileren. De dag dat het gebeurd was, was het zo heftig. Ik kreeg het gevoel niet van me af. De enige manier die ik zag was er zelf een einde aan maken. Dat heb ik toen meerdere malen geprobeerd. Mijn man heeft me tegen gehouden. Hij heeft het zó zwaar gehad die dag. Hij moest zo huilen. Daar ben ik zo van geschrokken dat ik dat nu niet meer durf. Maar ondertussen blijf ik mezelf wel kwellen met dat gevoel.
Ik ben al bij de huisarts geweest. Ik heb medicijnen gekregen, maar die durf ik niet te nemen. Daarin staat namelijk dat ze ook weer voor geheugenverlies kunnen zorgen, dat je er suf van wordt en als je ermee stopt, dat het dan nog heviger terug kan komen. Dat is dus net waar het allemaal om begonnen was. Dan ben ik weer de controle kwijt, en die wil ik behouden, dus ik durf niks te nemen. Ik heb ook een verwijzing voor een psycholoog, maar daar kan ik volgende week pas terecht.
En ondertussen zit ik hier dus met mijn paniek en gevoel dat ze aan me gezeten hebben en niet weet wat ze met me gedaan hebben tegen mijn zin in.
Die arts zal er niet om malen, gaat lekker verder met haar eigen leventje en heeft geen idee wat ze veroorzaakt heeft. En ik ben mijn leven kwijt, ik kan niet meer werken, niet meer slapen, niet meer genieten van het leuke leven dat ik had, ik durf niet meer aan een kindje te beginnen en dat wilden we zo graag en ik wil het mijn man niet ontnemen, en mijn man leeft nu ook in angst dat ik mezelf wat aandoe. Dat doe ik niet, maar dat weet hij natuurlijk nooit zeker. Alles is kapot. Het speelt zich iedere minuut van de dag opnieuw af in mijn hoofd. Hoe kom ik hier ooit nog overheen?
Heeft er iemand hier misschien ook een traumatische ervaring meegemaakt en hoe heb je daar mee om leren gaan?
Sorry dat het toch nog een lang verhaal is geworden.
zaterdag 2 augustus 2014 00:14
quote:poezelewoepsie schreef op 02 augustus 2014 @ 00:12:
Kiki, jouw reactie vind ik erg kort door de bocht. Dus omdat ik een moeilijk verleden heb waar ik nu nog last van heb, moet ik maar geen kinderen krijgen? Een kind is meer dan alleen zwanger zijn en bevallen hoor. Ja ik ben er zeker bang voor. Maar er staat ook wel wat tegenover dat je ervoor terugkrijgt. Toen ik besloten had zwanger te willen worden was de wens voor een kind groter dan mijn angst voor het zwanger zijn en alles wat daar bij komt kijken. Ik zou het er voor over gehad hebben. Nu is dat wel weer even flink overhoop gehaald, maar wie gaat nou van tevoren bedenken dat artsen tegen je wil in zulke dingen gaan doen? Dit had gewoon niet mogen gebeuren.
Kopjekoffie, inderdaad, zo voel ik het ook, nee is nee.
Rochel, als die dingen aan mij doorberekend waren had me dat echt niet uitgemaakt hoor. Dat is wel het laatste waar ik me druk om maak. Ik wilde gewoon weg, dat was mijn keuze, dan wil ik daar best voor betalen. Dat kunnen we ook gewoon, dus dat is echt geen argument hier.
Sunemom, ja misschien heb ik het dan toch echt niet duidelijk genoeg aangegeven. Maar het ging ook zo snel. Ik ben nog nooit opgenomen in het ziekenhuis, nog nooit geopereerd, niks. Ik had van tevoren wel gevraagd hoe alles ging, maar toch beleef je het dan voor het eerst en was het gewoon teveel ineens. Er ging zoveel door mijn hoofd. En ik was heel bang. Er was niet echt een rustig moment om goed door te spreken wat ik wel en niet wilde. De verpleegster had van tevoren gevraagd of ik kalmeringsmiddel wilde. Daar had ik duidelijk nee op gezegd. Dat was gewoon bekend. Dacht ik. Blijkbaar niet goed genoeg dus. Het werd later gewoon via het infuus ingespoten. Voor een volgende keer zal ik het echt wel allemaal anders doen, al hoop ik dat die er natuurlijk nooit komt. Maar het had de eerste keer gewoon meteen goed moeten gaan. Ik heb echt geen vertrouwen meer in ze.
Tja en als het nodig is dat artsen me eerst 'zielig vinden' voordat ze naar me luisteren, dan zal ik voortaan wel zeggen dat ik een bepaald verleden heb. Maar eigenlijk vind ik dat dat niet uit hoeft te maken. Nee blijft nee.Toch heeft Kiki gelijk, als je zwanger bent is de kans dat je "traumatische" zaken voor jou meemaakt zeer aanwezig. En er zal niet altijd geluisterd kunnen worden naar jouw wensen want er is een kind wiens belang voorop staat
Kiki, jouw reactie vind ik erg kort door de bocht. Dus omdat ik een moeilijk verleden heb waar ik nu nog last van heb, moet ik maar geen kinderen krijgen? Een kind is meer dan alleen zwanger zijn en bevallen hoor. Ja ik ben er zeker bang voor. Maar er staat ook wel wat tegenover dat je ervoor terugkrijgt. Toen ik besloten had zwanger te willen worden was de wens voor een kind groter dan mijn angst voor het zwanger zijn en alles wat daar bij komt kijken. Ik zou het er voor over gehad hebben. Nu is dat wel weer even flink overhoop gehaald, maar wie gaat nou van tevoren bedenken dat artsen tegen je wil in zulke dingen gaan doen? Dit had gewoon niet mogen gebeuren.
Kopjekoffie, inderdaad, zo voel ik het ook, nee is nee.
Rochel, als die dingen aan mij doorberekend waren had me dat echt niet uitgemaakt hoor. Dat is wel het laatste waar ik me druk om maak. Ik wilde gewoon weg, dat was mijn keuze, dan wil ik daar best voor betalen. Dat kunnen we ook gewoon, dus dat is echt geen argument hier.
Sunemom, ja misschien heb ik het dan toch echt niet duidelijk genoeg aangegeven. Maar het ging ook zo snel. Ik ben nog nooit opgenomen in het ziekenhuis, nog nooit geopereerd, niks. Ik had van tevoren wel gevraagd hoe alles ging, maar toch beleef je het dan voor het eerst en was het gewoon teveel ineens. Er ging zoveel door mijn hoofd. En ik was heel bang. Er was niet echt een rustig moment om goed door te spreken wat ik wel en niet wilde. De verpleegster had van tevoren gevraagd of ik kalmeringsmiddel wilde. Daar had ik duidelijk nee op gezegd. Dat was gewoon bekend. Dacht ik. Blijkbaar niet goed genoeg dus. Het werd later gewoon via het infuus ingespoten. Voor een volgende keer zal ik het echt wel allemaal anders doen, al hoop ik dat die er natuurlijk nooit komt. Maar het had de eerste keer gewoon meteen goed moeten gaan. Ik heb echt geen vertrouwen meer in ze.
Tja en als het nodig is dat artsen me eerst 'zielig vinden' voordat ze naar me luisteren, dan zal ik voortaan wel zeggen dat ik een bepaald verleden heb. Maar eigenlijk vind ik dat dat niet uit hoeft te maken. Nee blijft nee.Toch heeft Kiki gelijk, als je zwanger bent is de kans dat je "traumatische" zaken voor jou meemaakt zeer aanwezig. En er zal niet altijd geluisterd kunnen worden naar jouw wensen want er is een kind wiens belang voorop staat
zaterdag 2 augustus 2014 00:15
zaterdag 2 augustus 2014 00:31
quote:poezelewoepsie schreef op 02 augustus 2014 @ 00:12:
Kiki, jouw reactie vind ik erg kort door de bocht. Dus omdat ik een moeilijk verleden heb waar ik nu nog last van heb, moet ik maar geen kinderen krijgen? Een kind is meer dan alleen zwanger zijn en bevallen hoor. Ja ik ben er zeker bang voor. Maar er staat ook wel wat tegenover dat je ervoor terugkrijgt. Toen ik besloten had zwanger te willen worden was de wens voor een kind groter dan mijn angst voor het zwanger zijn en alles wat daar bij komt kijken. Ik zou het er voor over gehad hebben. Nu is dat wel weer even flink overhoop gehaald, maar wie gaat nou van tevoren bedenken dat artsen tegen je wil in zulke dingen gaan doen? Dit had gewoon niet mogen gebeuren.
Kopjekoffie, inderdaad, zo voel ik het ook, nee is nee.
Rochel, als die dingen aan mij doorberekend waren had me dat echt niet uitgemaakt hoor. Dat is wel het laatste waar ik me druk om maak. Ik wilde gewoon weg, dat was mijn keuze, dan wil ik daar best voor betalen. Dat kunnen we ook gewoon, dus dat is echt geen argument hier.
Sunemom, ja misschien heb ik het dan toch echt niet duidelijk genoeg aangegeven. Maar het ging ook zo snel. Ik ben nog nooit opgenomen in het ziekenhuis, nog nooit geopereerd, niks. Ik had van tevoren wel gevraagd hoe alles ging, maar toch beleef je het dan voor het eerst en was het gewoon teveel ineens. Er ging zoveel door mijn hoofd. En ik was heel bang. Er was niet echt een rustig moment om goed door te spreken wat ik wel en niet wilde. De verpleegster had van tevoren gevraagd of ik kalmeringsmiddel wilde. Daar had ik duidelijk nee op gezegd. Dat was gewoon bekend. Dacht ik. Blijkbaar niet goed genoeg dus. Het werd later gewoon via het infuus ingespoten. Voor een volgende keer zal ik het echt wel allemaal anders doen, al hoop ik dat die er natuurlijk nooit komt. Maar het had de eerste keer gewoon meteen goed moeten gaan. Ik heb echt geen vertrouwen meer in ze.
Tja en als het nodig is dat artsen me eerst 'zielig vinden' voordat ze naar me luisteren, dan zal ik voortaan wel zeggen dat ik een bepaald verleden heb. Maar eigenlijk vind ik dat dat niet uit hoeft te maken. Nee blijft nee.
Het gaat er toch niet om dat de arts je zielig gaat vinden? Dat maak jij er nu van. Het feit dat zij weten dat je getraumatiseerd bent en hen een ander uitgangspunt geeft is gewoon belangrijke informatie in tegenstelling tot iemand die niet getraumatiseerd is.
Je bent boos, dat is duidelijk te lezen en ik snap je doping daarin ook wel. Tegelijkertijd is het wel onredelijk m.i.
Ik hoop voor jou dat je de therapie volgende week aangaat en vooral voor jezelf gaat leren om er mee om te gaan, zoals het voor jou goed is.
Vanaf deze plek kunnen we naar mijn idee niet beoordelen of je wel of niet klaar bent voor een kind, dat vind ik te ver gaan. Maar ik kan wel beoordelen uit wat je schrijft dat je de schuld en je boosheid teveel bij de ander legt, terwijl je er zelf ook een groot aandeel in hebt.
Het klopt toch dat je vriend je angst ook niet geïnterpreteerd heeft zoals jij het beleefd hebt?
Kiki, jouw reactie vind ik erg kort door de bocht. Dus omdat ik een moeilijk verleden heb waar ik nu nog last van heb, moet ik maar geen kinderen krijgen? Een kind is meer dan alleen zwanger zijn en bevallen hoor. Ja ik ben er zeker bang voor. Maar er staat ook wel wat tegenover dat je ervoor terugkrijgt. Toen ik besloten had zwanger te willen worden was de wens voor een kind groter dan mijn angst voor het zwanger zijn en alles wat daar bij komt kijken. Ik zou het er voor over gehad hebben. Nu is dat wel weer even flink overhoop gehaald, maar wie gaat nou van tevoren bedenken dat artsen tegen je wil in zulke dingen gaan doen? Dit had gewoon niet mogen gebeuren.
Kopjekoffie, inderdaad, zo voel ik het ook, nee is nee.
Rochel, als die dingen aan mij doorberekend waren had me dat echt niet uitgemaakt hoor. Dat is wel het laatste waar ik me druk om maak. Ik wilde gewoon weg, dat was mijn keuze, dan wil ik daar best voor betalen. Dat kunnen we ook gewoon, dus dat is echt geen argument hier.
Sunemom, ja misschien heb ik het dan toch echt niet duidelijk genoeg aangegeven. Maar het ging ook zo snel. Ik ben nog nooit opgenomen in het ziekenhuis, nog nooit geopereerd, niks. Ik had van tevoren wel gevraagd hoe alles ging, maar toch beleef je het dan voor het eerst en was het gewoon teveel ineens. Er ging zoveel door mijn hoofd. En ik was heel bang. Er was niet echt een rustig moment om goed door te spreken wat ik wel en niet wilde. De verpleegster had van tevoren gevraagd of ik kalmeringsmiddel wilde. Daar had ik duidelijk nee op gezegd. Dat was gewoon bekend. Dacht ik. Blijkbaar niet goed genoeg dus. Het werd later gewoon via het infuus ingespoten. Voor een volgende keer zal ik het echt wel allemaal anders doen, al hoop ik dat die er natuurlijk nooit komt. Maar het had de eerste keer gewoon meteen goed moeten gaan. Ik heb echt geen vertrouwen meer in ze.
Tja en als het nodig is dat artsen me eerst 'zielig vinden' voordat ze naar me luisteren, dan zal ik voortaan wel zeggen dat ik een bepaald verleden heb. Maar eigenlijk vind ik dat dat niet uit hoeft te maken. Nee blijft nee.
Het gaat er toch niet om dat de arts je zielig gaat vinden? Dat maak jij er nu van. Het feit dat zij weten dat je getraumatiseerd bent en hen een ander uitgangspunt geeft is gewoon belangrijke informatie in tegenstelling tot iemand die niet getraumatiseerd is.
Je bent boos, dat is duidelijk te lezen en ik snap je doping daarin ook wel. Tegelijkertijd is het wel onredelijk m.i.
Ik hoop voor jou dat je de therapie volgende week aangaat en vooral voor jezelf gaat leren om er mee om te gaan, zoals het voor jou goed is.
Vanaf deze plek kunnen we naar mijn idee niet beoordelen of je wel of niet klaar bent voor een kind, dat vind ik te ver gaan. Maar ik kan wel beoordelen uit wat je schrijft dat je de schuld en je boosheid teveel bij de ander legt, terwijl je er zelf ook een groot aandeel in hebt.
Het klopt toch dat je vriend je angst ook niet geïnterpreteerd heeft zoals jij het beleefd hebt?
zaterdag 2 augustus 2014 00:43
Voor nu misschien eerst even lief voor jezelf zijn en deze schok verwerken. Ik lees en begrijp dat je de beerput dicht wil laten. Ik heb zelf ook (zoals, helaas, meerdere forummers) EMDR gehad en heb daar enorm veel baat van gehad. Van te voren zag ik daar ook tegenop. Paniek, slapeloze nachten en flashbacks zijn sindsdien helemaal verleden tijd. Het kan en dat gun ik je. Ookal voelt het alsof het tegen elk gevoel in gaat, het is een manier om het echt achter je te laten ipv weg te stoppen. Het heeft mijn leven iig weer enorm verbeterd (Kort aangeven bij een arts helpt ook echt, met mij wordt dan extra rekening gehouden, daar is echt weinig uitleg voor nodig, dat snappen mensen).
Ik gun het je zo om je verleden te verwerken. Het lijkt nu zoveel invloed nog te hebben. Trauma's zijn onvoorspelbaar. Het kan zomaar weer opduiken. Zoals nu dus. Knuffel voor jou!
Ik gun het je zo om je verleden te verwerken. Het lijkt nu zoveel invloed nog te hebben. Trauma's zijn onvoorspelbaar. Het kan zomaar weer opduiken. Zoals nu dus. Knuffel voor jou!
zaterdag 2 augustus 2014 00:44
quote:poezelewoepsie schreef op 02 augustus 2014 @ 00:12:
Tja en als het nodig is dat artsen me eerst 'zielig vinden' voordat ze naar me luisteren, dan zal ik voortaan wel zeggen dat ik een bepaald verleden heb. Maar eigenlijk vind ik dat dat niet uit hoeft te maken. Nee blijft nee.
Beste TO : een (beknopte) uitleg geven heeft helemaal niéts te maken met "zielig vinden" .
Het heeft alles te maken met communicatie, zodat artsen weten wat belangrijk voor je is, en waarom je iets wel/niet/anders zou willen bij een medische handeling. En dat alles met maar 1 doel: om jou te helpen! Want dat is hun werk. En dat daarmee situaties als deze in de toekomst kunnen worden voorkomen.
Je hebt het verleden nog niet verwerkt. En als ik jou was zou ik alle moed verzamelen en daar toch echt stappen in gaan zetten. Want dat heb je gewoon nodig, en helemaal bij een kinderwens, evt.volgende zwangerschap. Je hebt kans dat het verleden je anders blijft achtervolgen.
Tja en als het nodig is dat artsen me eerst 'zielig vinden' voordat ze naar me luisteren, dan zal ik voortaan wel zeggen dat ik een bepaald verleden heb. Maar eigenlijk vind ik dat dat niet uit hoeft te maken. Nee blijft nee.
Beste TO : een (beknopte) uitleg geven heeft helemaal niéts te maken met "zielig vinden" .
Het heeft alles te maken met communicatie, zodat artsen weten wat belangrijk voor je is, en waarom je iets wel/niet/anders zou willen bij een medische handeling. En dat alles met maar 1 doel: om jou te helpen! Want dat is hun werk. En dat daarmee situaties als deze in de toekomst kunnen worden voorkomen.
Je hebt het verleden nog niet verwerkt. En als ik jou was zou ik alle moed verzamelen en daar toch echt stappen in gaan zetten. Want dat heb je gewoon nodig, en helemaal bij een kinderwens, evt.volgende zwangerschap. Je hebt kans dat het verleden je anders blijft achtervolgen.
zaterdag 2 augustus 2014 00:50
Ja ik vind zeker dat je nu niet weer zwanger moet worden. Nee is geen nee in een acute situatie en in een ziekenhuis werkt dat anders. Ik heb ook zovaak nee gezegd tegen een behandeling die ik toch echt moest ondergaan.
Ik ben nu zwanger en heb ook inwendige echo's gehad. Wilde ik dat? Nee. Vond ik het traumatisch? Ja eigenlijk wel, heb er ook wel even om zitten huilen want het is gewoon niet fijn ( en in mijn gevoel ook zeer pijnlijk) maar als je zwanger bent heb je niet veel keuze meer. Als ik straks moet bevallen dan durf ik nu al te wedden dat ik ook nee ga zeggen en dat ik niks wil maar ik zal toch echt moeten.
Verloskundige heeft dat zelfs bij de eerste afspraak al verteld, tot op zekere hoogte mag je zelf bepalen maar als de nood te hoog wordt dan wordt er voor je beslist en een bevalling gaat nooit precies zoals je wilt. Als je hier al heel erg van getraumatiseerd bent wat denk je dan wat je voelt als ze je ontsluiting gaan controleren? Als ze in je zitten te "wroeten" terwijl je misschien ook helemaal niet bij bent, dat ze in je gaan knippen? Dan ga je dat al helemaal niet trekken en dan zit je met deze gevoelens EN heb je er een baby bij waar je dan ook niet 100% voor kan zorgen.
Ookal is mijn angst compleet anders dan de jouwe ( tandarts weer) toch weet ik heel erg goed hoe die pure vernietigende angst aanvoelt en heb ik er voor dat ik zwanger werd er iets aan gedaan ( want zwanger zijn betekend ook vaak tandarts bij de meeste vrouwen) inmiddels kan ik er beter mee omgaan.
En ik weet niet meer wie het zei maar ik maakte geen spelfout ik bedoelde het anders. Ik zie kalmeringsmiddelen als middelen waar je "out"van gaat of compleet van de wereld bent, sorry voor de verwarring maar dat is wat ik bedoelde.
Ik ben nu zwanger en heb ook inwendige echo's gehad. Wilde ik dat? Nee. Vond ik het traumatisch? Ja eigenlijk wel, heb er ook wel even om zitten huilen want het is gewoon niet fijn ( en in mijn gevoel ook zeer pijnlijk) maar als je zwanger bent heb je niet veel keuze meer. Als ik straks moet bevallen dan durf ik nu al te wedden dat ik ook nee ga zeggen en dat ik niks wil maar ik zal toch echt moeten.
Verloskundige heeft dat zelfs bij de eerste afspraak al verteld, tot op zekere hoogte mag je zelf bepalen maar als de nood te hoog wordt dan wordt er voor je beslist en een bevalling gaat nooit precies zoals je wilt. Als je hier al heel erg van getraumatiseerd bent wat denk je dan wat je voelt als ze je ontsluiting gaan controleren? Als ze in je zitten te "wroeten" terwijl je misschien ook helemaal niet bij bent, dat ze in je gaan knippen? Dan ga je dat al helemaal niet trekken en dan zit je met deze gevoelens EN heb je er een baby bij waar je dan ook niet 100% voor kan zorgen.
Ookal is mijn angst compleet anders dan de jouwe ( tandarts weer) toch weet ik heel erg goed hoe die pure vernietigende angst aanvoelt en heb ik er voor dat ik zwanger werd er iets aan gedaan ( want zwanger zijn betekend ook vaak tandarts bij de meeste vrouwen) inmiddels kan ik er beter mee omgaan.
En ik weet niet meer wie het zei maar ik maakte geen spelfout ik bedoelde het anders. Ik zie kalmeringsmiddelen als middelen waar je "out"van gaat of compleet van de wereld bent, sorry voor de verwarring maar dat is wat ik bedoelde.
zaterdag 2 augustus 2014 00:57
Niemand gaat je zielig vinden als je je verhaal en je angsten op tafel legt.
Je denkt door het weg te stoppen, dat het geen invloed meer heeft. Je hebt nu gemerkt dat het wél veel invloed heeft.
Zo kun je niet een mannelijke arts uit de ruimte laten verwijderen tijdens de behandeling. Dat had je vooraf moeten regelen, door duidelijk te zijn over je angsten. Nu leek je waarschijnlijk vooral in de war.
Roepen dat je naar huis wilt, is niet hetzelfde als rechtop gaan zitten en zeggen dat de behandeling direct stopgezet moet worden. Ze hebben de situatie volkomen verkeerd ingeschat, maar dat komt omdat jij ze belangrijke medische informatie niet gegeven hebt.
Ik gun je echt een pracht van een baby, maar jij zult eerlijk moeten worden richting de mensen die je begeleiden. Anders ga je er gewoon aan onderdoor.
Je denkt door het weg te stoppen, dat het geen invloed meer heeft. Je hebt nu gemerkt dat het wél veel invloed heeft.
Zo kun je niet een mannelijke arts uit de ruimte laten verwijderen tijdens de behandeling. Dat had je vooraf moeten regelen, door duidelijk te zijn over je angsten. Nu leek je waarschijnlijk vooral in de war.
Roepen dat je naar huis wilt, is niet hetzelfde als rechtop gaan zitten en zeggen dat de behandeling direct stopgezet moet worden. Ze hebben de situatie volkomen verkeerd ingeschat, maar dat komt omdat jij ze belangrijke medische informatie niet gegeven hebt.
Ik gun je echt een pracht van een baby, maar jij zult eerlijk moeten worden richting de mensen die je begeleiden. Anders ga je er gewoon aan onderdoor.
...
zaterdag 2 augustus 2014 01:40
quote:sabbaticalmeds schreef op 02 augustus 2014 @ 00:15:
[...]
Het punt is dat ze je wilden helpen. Jij interpreteert het anders, maar dat ligt niet aan de arts, dat ligt aan jouw verleden en je trauma.
Mwa, bij mij zou het ook totaal niet goed gevallen zijn, als ik nee zeg,het is niet acuut en er worden dingen gedaan die ik op dat moment niet meer wil. Dat recht heb ik, en is jammer en helaas pindakaas voor de behandelaar (zoals er eerder al beschreven werd door iemand: je hebt altijd het recht om te weigeren. En dat is niet voor niets beschreven in procedures).
En ik heb niet zo een verleden als TO.
Dus ben het niet eens dat het alleen aan de interpretatie van TO ligt.
Voor TO : het lijkt me behoorlijk wat overhoop gehaald te hebben zoals ik jouw verhaal lees. Hoe kun je hier nu het beste uitkomen ?
Het is natuurlijk niet niets, als iemand wederom niet naar jouw grenzen luistert. Ook al heb je alles gedaan wat in je macht lag, door alles goed te bestuderen, je man in te schakelen enz enz.
Ik snap dat je bepaalde dingen niet wilt oprakelen, en het liefst nooit meer over dingen hebt, die je beschadigd hebben.
Alleen ben je vergeten dat door dingen in de hand te willen houden (wat logisch is) het grootste ding vergeten bent; de ander kenbaar maken waar jouw grenzen liggen (en dan bedoel ik niet het voorval zelf, maar daarvoor). Het is geen zielig verhaal, het is jouw verhaal.
Het is niet fijn om het te moeten oprakelen, alleen kunnen de mensen jou beter helpen als je aangeeft wie je bent en waar je vandaan komt.
Je leest het hier ook, de mensen gaan uit van het goede van de ander; ze wilde je helpen, niet naar huis laten gaan, het probleem oplossen.
Als je bepaalde behandelingen nodig heb, is het van belang dat je open en eerlijk bent, je zult bepaalde mensen moeten leren vertrouwen . Jouw man lijkt jouw grenzen te respecteren, maar dat kan hij alleen omdat hij ze weet ! Je werkt samen met een ander, de ander heeft zelfs het recht om te weten, waar jouw angst ligt (niet het hele verhaal).
Hoe nu verder, kijk of je terug kunt komen hier, schrijf mee bij bepaalde topics. wees lief voor jezelf, bij suicidegedachten; probeer te denken; dat dit een schreeuw is van al de zware emoties, van de beerput die open is gegaan. Van een overflow, die op dat hoge punt gelukkig weer gaat liggen. Lukt dit allemaal niet,dan de crisisdienst bellen. Besef dat je in het verleden bent teruggeslingerd, dat de wond open is gesprongen, maar dat hij ook weer dicht kan groeien, zoals eerder.
Probeer te kijken naar jezelf als een zee (vanuit een helicopterview), met eb en vloed, soms komt de paniek op en na een tijdje gaat het liggen.
Probeer dingen op te schrijven, als dit niet te confronterend is.
Deel met mensen, al dan niet online. Deel met je partner, familie en of vrienden.
Helaas, ook al had je alle voorbereidingen getroffen om zo veilig mogelijk te zijn, is de veiligheid zelfs dan niet gegarandeerd, ook niet als je het wel had aangegeven.
Niet iedereen luistert naar de grenzen van anderen, zoals je vroeger al ervaren hebt.
Nu ben je volwassen, en hoef je niet alles over je heen te laten komen. Je hebt een gesprek gehad, je bent bezig met een klacht, eventueel ga je daar mee verder, je zoekt hulp, voor wat er nu gebeurd is, en wat het bij je teweeg bracht.
Je bent dus niet meer volledig hopeloos aan een ander overgeleverd (na het gebeurde)
Wees blij met man, ondanks dat hij je niet kon helpen met het middel niet toe laten dienen, was hij wel bezig met de man wegkrijgen. Zoek afleiding.
Maak een afweging voor jezelf, voor als je niet gaat krijgen wat je wilt (erkenning), want dat kan helaas ook nog, in hoeverre je doorgaat met deze zaak met de anesthesist en in hoeverre je voor je herstel gaat. Zoek hier een evenwicht in.
Ik ga bewust niet in op boosheid, gedachtes die het veroorzaken, maar om de tijd te overbruggen tot je hulp krijgt bij een psycholoog.
Die kan jou veel beter ondersteunen dan een forum, mocht je herbelevingen hebben. Die is er voor de diepte. NU is het belangrijk dat je niet teveel wankelt, dat je kan blijven staan op die pijnlijke benen. De rotgevoelens komen daar aan bod.
Probeer te bedenken dat mensen over het algemeen zich rot voelen als ze over een grens gaan en dat veel mensen toch bij hun eigen gelijk blijven uit een zelfbescherming.
Geef jezelf erkenning en nogmaals; wees heel lief voor jezelf. Probeer als je man in de buurt is voor een dag om een klein beetje van de medicijnen te nemen, zodat hij je in de gaten kan houden, als je bang bent om weg te raken.
Vind je de psycholoog niet fijn, dan een ander kiezen.
De wereld is niet perfect, dat weet je jammergenoeg al heel lang. Nu je volwassen bent, kan je meer handelen en jezelf uitspreken. Dit maakt de wereld nog niet perfect, er zullen altijd mensen zijn die net op de zwakste plekken lopen te drukken. En zoals (ik dacht) Hanke het zei : probeer er vanuit te gaan, dat je jezelf kan redden, op den duur, dmv hulp, aangeleerde vaardigheden, enz enz dat je dit soort ervaringen ook te boven kan komen.
Het is een boel, het verleden, het kindje wat niet groeide, de curretage, de behandeling van de anesthesist, de klacht en hoe je je nu voelt.
Neem de tijd en
[...]
Het punt is dat ze je wilden helpen. Jij interpreteert het anders, maar dat ligt niet aan de arts, dat ligt aan jouw verleden en je trauma.
Mwa, bij mij zou het ook totaal niet goed gevallen zijn, als ik nee zeg,het is niet acuut en er worden dingen gedaan die ik op dat moment niet meer wil. Dat recht heb ik, en is jammer en helaas pindakaas voor de behandelaar (zoals er eerder al beschreven werd door iemand: je hebt altijd het recht om te weigeren. En dat is niet voor niets beschreven in procedures).
En ik heb niet zo een verleden als TO.
Dus ben het niet eens dat het alleen aan de interpretatie van TO ligt.
Voor TO : het lijkt me behoorlijk wat overhoop gehaald te hebben zoals ik jouw verhaal lees. Hoe kun je hier nu het beste uitkomen ?
Het is natuurlijk niet niets, als iemand wederom niet naar jouw grenzen luistert. Ook al heb je alles gedaan wat in je macht lag, door alles goed te bestuderen, je man in te schakelen enz enz.
Ik snap dat je bepaalde dingen niet wilt oprakelen, en het liefst nooit meer over dingen hebt, die je beschadigd hebben.
Alleen ben je vergeten dat door dingen in de hand te willen houden (wat logisch is) het grootste ding vergeten bent; de ander kenbaar maken waar jouw grenzen liggen (en dan bedoel ik niet het voorval zelf, maar daarvoor). Het is geen zielig verhaal, het is jouw verhaal.
Het is niet fijn om het te moeten oprakelen, alleen kunnen de mensen jou beter helpen als je aangeeft wie je bent en waar je vandaan komt.
Je leest het hier ook, de mensen gaan uit van het goede van de ander; ze wilde je helpen, niet naar huis laten gaan, het probleem oplossen.
Als je bepaalde behandelingen nodig heb, is het van belang dat je open en eerlijk bent, je zult bepaalde mensen moeten leren vertrouwen . Jouw man lijkt jouw grenzen te respecteren, maar dat kan hij alleen omdat hij ze weet ! Je werkt samen met een ander, de ander heeft zelfs het recht om te weten, waar jouw angst ligt (niet het hele verhaal).
Hoe nu verder, kijk of je terug kunt komen hier, schrijf mee bij bepaalde topics. wees lief voor jezelf, bij suicidegedachten; probeer te denken; dat dit een schreeuw is van al de zware emoties, van de beerput die open is gegaan. Van een overflow, die op dat hoge punt gelukkig weer gaat liggen. Lukt dit allemaal niet,dan de crisisdienst bellen. Besef dat je in het verleden bent teruggeslingerd, dat de wond open is gesprongen, maar dat hij ook weer dicht kan groeien, zoals eerder.
Probeer te kijken naar jezelf als een zee (vanuit een helicopterview), met eb en vloed, soms komt de paniek op en na een tijdje gaat het liggen.
Probeer dingen op te schrijven, als dit niet te confronterend is.
Deel met mensen, al dan niet online. Deel met je partner, familie en of vrienden.
Helaas, ook al had je alle voorbereidingen getroffen om zo veilig mogelijk te zijn, is de veiligheid zelfs dan niet gegarandeerd, ook niet als je het wel had aangegeven.
Niet iedereen luistert naar de grenzen van anderen, zoals je vroeger al ervaren hebt.
Nu ben je volwassen, en hoef je niet alles over je heen te laten komen. Je hebt een gesprek gehad, je bent bezig met een klacht, eventueel ga je daar mee verder, je zoekt hulp, voor wat er nu gebeurd is, en wat het bij je teweeg bracht.
Je bent dus niet meer volledig hopeloos aan een ander overgeleverd (na het gebeurde)
Wees blij met man, ondanks dat hij je niet kon helpen met het middel niet toe laten dienen, was hij wel bezig met de man wegkrijgen. Zoek afleiding.
Maak een afweging voor jezelf, voor als je niet gaat krijgen wat je wilt (erkenning), want dat kan helaas ook nog, in hoeverre je doorgaat met deze zaak met de anesthesist en in hoeverre je voor je herstel gaat. Zoek hier een evenwicht in.
Ik ga bewust niet in op boosheid, gedachtes die het veroorzaken, maar om de tijd te overbruggen tot je hulp krijgt bij een psycholoog.
Die kan jou veel beter ondersteunen dan een forum, mocht je herbelevingen hebben. Die is er voor de diepte. NU is het belangrijk dat je niet teveel wankelt, dat je kan blijven staan op die pijnlijke benen. De rotgevoelens komen daar aan bod.
Probeer te bedenken dat mensen over het algemeen zich rot voelen als ze over een grens gaan en dat veel mensen toch bij hun eigen gelijk blijven uit een zelfbescherming.
Geef jezelf erkenning en nogmaals; wees heel lief voor jezelf. Probeer als je man in de buurt is voor een dag om een klein beetje van de medicijnen te nemen, zodat hij je in de gaten kan houden, als je bang bent om weg te raken.
Vind je de psycholoog niet fijn, dan een ander kiezen.
De wereld is niet perfect, dat weet je jammergenoeg al heel lang. Nu je volwassen bent, kan je meer handelen en jezelf uitspreken. Dit maakt de wereld nog niet perfect, er zullen altijd mensen zijn die net op de zwakste plekken lopen te drukken. En zoals (ik dacht) Hanke het zei : probeer er vanuit te gaan, dat je jezelf kan redden, op den duur, dmv hulp, aangeleerde vaardigheden, enz enz dat je dit soort ervaringen ook te boven kan komen.
Het is een boel, het verleden, het kindje wat niet groeide, de curretage, de behandeling van de anesthesist, de klacht en hoe je je nu voelt.
Neem de tijd en
zaterdag 2 augustus 2014 09:12
Dankjewel. Er is inmiddels nog weinig veranderd. Gisteren toch maar een oxazepam genomen, maar alles waar ik bang voor was bleef uit. Sterker nog, het heeft helemaal geen effect gehad. Heb nog steeds niet goed geslapen, ben nog steeds verschillende keren wakker geworden met paniekaanvallen. Ik ben echt op nu. Ik heb al zeker 5 nachten niet meer echt goed geslapen. Ik word er zo moe van, letterlijk en figuurlijk. Ik wil er zo vanaf. Ben er zo klaar mee.
zaterdag 2 augustus 2014 09:17
quote:poezelewoepsie schreef op zaterdag 02 augustus 2014 09:12 Dankjewel. Er is inmiddels nog weinig veranderd. Gisteren toch maar een oxazepam genomen, maar alles waar ik bang voor was bleef uit. Sterker nog, het heeft helemaal geen effect gehad. Heb nog steeds niet goed geslapen, ben nog steeds verschillende keren wakker geworden met paniekaanvallen. Ik ben echt op nu. Ik heb al zeker 5 nachten niet meer echt goed geslapen. Ik word er zo moe van, letterlijk en figuurlijk. Ik wil er zo vanaf. Ben er zo klaar mee.
Het kan zijn dat je een spiegel op moet bouwen voordat het echt helpt. Neem er - volgens voorschrift - nog eentje en kijk wat het dan doet.
En hoe naar ik het ook voor je vindt dat je het nu zo moeilijk hebt, ik hoop echt dat dit jou het zetje in de rug geeft om er echt iets mee te doen. Dat je eindelijk kunt gaan verwerken wat er met jou is gebeurt in het verlen, en je daardoor met een veel beter gevoel de toekomst in kunt. En hopelijk een volgende zwangerschap veel rustiger in kunt gaan.
Het kan zijn dat je een spiegel op moet bouwen voordat het echt helpt. Neem er - volgens voorschrift - nog eentje en kijk wat het dan doet.
En hoe naar ik het ook voor je vindt dat je het nu zo moeilijk hebt, ik hoop echt dat dit jou het zetje in de rug geeft om er echt iets mee te doen. Dat je eindelijk kunt gaan verwerken wat er met jou is gebeurt in het verlen, en je daardoor met een veel beter gevoel de toekomst in kunt. En hopelijk een volgende zwangerschap veel rustiger in kunt gaan.
zaterdag 2 augustus 2014 11:38
quote:Conundrum schreef op 02 augustus 2014 @ 01:40:
[...]
Mwa, bij mij zou het ook totaal niet goed gevallen zijn, als ik nee zeg,het is niet acuut en er worden dingen gedaan die ik op dat moment niet meer wil. Dat recht heb ik, en is jammer en helaas pindakaas voor de behandelaar (zoals er eerder al beschreven werd door iemand: je hebt altijd het recht om te weigeren. En dat is niet voor niets beschreven in procedures).
En ik heb niet zo een verleden als TO.
Dus ben het niet eens dat het alleen aan de interpretatie van TO ligt.
Voor TO : het lijkt me behoorlijk wat overhoop gehaald te hebben zoals ik jouw verhaal lees. Hoe kun je hier nu het beste uitkomen ?
Het is natuurlijk niet niets, als iemand wederom niet naar jouw grenzen luistert. Ook al heb je alles gedaan wat in je macht lag, door alles goed te bestuderen, je man in te schakelen enz enz.
Ik snap dat je bepaalde dingen niet wilt oprakelen, en het liefst nooit meer over dingen hebt, die je beschadigd hebben.
Alleen ben je vergeten dat door dingen in de hand te willen houden (wat logisch is) het grootste ding vergeten bent; de ander kenbaar maken waar jouw grenzen liggen (en dan bedoel ik niet het voorval zelf, maar daarvoor). Het is geen zielig verhaal, het is jouw verhaal.
Het is niet fijn om het te moeten oprakelen, alleen kunnen de mensen jou beter helpen als je aangeeft wie je bent en waar je vandaan komt.
Je leest het hier ook, de mensen gaan uit van het goede van de ander; ze wilde je helpen, niet naar huis laten gaan, het probleem oplossen.
Als je bepaalde behandelingen nodig heb, is het van belang dat je open en eerlijk bent, je zult bepaalde mensen moeten leren vertrouwen . Jouw man lijkt jouw grenzen te respecteren, maar dat kan hij alleen omdat hij ze weet ! Je werkt samen met een ander, de ander heeft zelfs het recht om te weten, waar jouw angst ligt (niet het hele verhaal).
Hoe nu verder, kijk of je terug kunt komen hier, schrijf mee bij bepaalde topics. wees lief voor jezelf, bij suicidegedachten; probeer te denken; dat dit een schreeuw is van al de zware emoties, van de beerput die open is gegaan. Van een overflow, die op dat hoge punt gelukkig weer gaat liggen. Lukt dit allemaal niet,dan de crisisdienst bellen. Besef dat je in het verleden bent teruggeslingerd, dat de wond open is gesprongen, maar dat hij ook weer dicht kan groeien, zoals eerder.
Probeer te kijken naar jezelf als een zee (vanuit een helicopterview), met eb en vloed, soms komt de paniek op en na een tijdje gaat het liggen.
Probeer dingen op te schrijven, als dit niet te confronterend is.
Deel met mensen, al dan niet online. Deel met je partner, familie en of vrienden.
Helaas, ook al had je alle voorbereidingen getroffen om zo veilig mogelijk te zijn, is de veiligheid zelfs dan niet gegarandeerd, ook niet als je het wel had aangegeven.
Niet iedereen luistert naar de grenzen van anderen, zoals je vroeger al ervaren hebt.
Nu ben je volwassen, en hoef je niet alles over je heen te laten komen. Je hebt een gesprek gehad, je bent bezig met een klacht, eventueel ga je daar mee verder, je zoekt hulp, voor wat er nu gebeurd is, en wat het bij je teweeg bracht.
Je bent dus niet meer volledig hopeloos aan een ander overgeleverd (na het gebeurde)
Wees blij met man, ondanks dat hij je niet kon helpen met het middel niet toe laten dienen, was hij wel bezig met de man wegkrijgen. Zoek afleiding.
Maak een afweging voor jezelf, voor als je niet gaat krijgen wat je wilt (erkenning), want dat kan helaas ook nog, in hoeverre je doorgaat met deze zaak met de anesthesist en in hoeverre je voor je herstel gaat. Zoek hier een evenwicht in.
Ik ga bewust niet in op boosheid, gedachtes die het veroorzaken, maar om de tijd te overbruggen tot je hulp krijgt bij een psycholoog.
Die kan jou veel beter ondersteunen dan een forum, mocht je herbelevingen hebben. Die is er voor de diepte. NU is het belangrijk dat je niet teveel wankelt, dat je kan blijven staan op die pijnlijke benen. De rotgevoelens komen daar aan bod.
Probeer te bedenken dat mensen over het algemeen zich rot voelen als ze over een grens gaan en dat veel mensen toch bij hun eigen gelijk blijven uit een zelfbescherming.
Geef jezelf erkenning en nogmaals; wees heel lief voor jezelf. Probeer als je man in de buurt is voor een dag om een klein beetje van de medicijnen te nemen, zodat hij je in de gaten kan houden, als je bang bent om weg te raken.
Vind je de psycholoog niet fijn, dan een ander kiezen.
De wereld is niet perfect, dat weet je jammergenoeg al heel lang. Nu je volwassen bent, kan je meer handelen en jezelf uitspreken. Dit maakt de wereld nog niet perfect, er zullen altijd mensen zijn die net op de zwakste plekken lopen te drukken. En zoals (ik dacht) Hanke het zei : probeer er vanuit te gaan, dat je jezelf kan redden, op den duur, dmv hulp, aangeleerde vaardigheden, enz enz dat je dit soort ervaringen ook te boven kan komen.
Het is een boel, het verleden, het kindje wat niet groeide, de curretage, de behandeling van de anesthesist, de klacht en hoe je je nu voelt.
Neem de tijd en Ik zou het bijzonder onverstandig vinden als medici gaan twijfelen om in te grijpen als de patiënt het niet wil en er geen wilsbeschikking is tot niet behandelen. De patiënt kan niet inschatten of er een medische urgentie is en angst zorgt er voor dat je niet rationeel kan denken en handelen.
[...]
Mwa, bij mij zou het ook totaal niet goed gevallen zijn, als ik nee zeg,het is niet acuut en er worden dingen gedaan die ik op dat moment niet meer wil. Dat recht heb ik, en is jammer en helaas pindakaas voor de behandelaar (zoals er eerder al beschreven werd door iemand: je hebt altijd het recht om te weigeren. En dat is niet voor niets beschreven in procedures).
En ik heb niet zo een verleden als TO.
Dus ben het niet eens dat het alleen aan de interpretatie van TO ligt.
Voor TO : het lijkt me behoorlijk wat overhoop gehaald te hebben zoals ik jouw verhaal lees. Hoe kun je hier nu het beste uitkomen ?
Het is natuurlijk niet niets, als iemand wederom niet naar jouw grenzen luistert. Ook al heb je alles gedaan wat in je macht lag, door alles goed te bestuderen, je man in te schakelen enz enz.
Ik snap dat je bepaalde dingen niet wilt oprakelen, en het liefst nooit meer over dingen hebt, die je beschadigd hebben.
Alleen ben je vergeten dat door dingen in de hand te willen houden (wat logisch is) het grootste ding vergeten bent; de ander kenbaar maken waar jouw grenzen liggen (en dan bedoel ik niet het voorval zelf, maar daarvoor). Het is geen zielig verhaal, het is jouw verhaal.
Het is niet fijn om het te moeten oprakelen, alleen kunnen de mensen jou beter helpen als je aangeeft wie je bent en waar je vandaan komt.
Je leest het hier ook, de mensen gaan uit van het goede van de ander; ze wilde je helpen, niet naar huis laten gaan, het probleem oplossen.
Als je bepaalde behandelingen nodig heb, is het van belang dat je open en eerlijk bent, je zult bepaalde mensen moeten leren vertrouwen . Jouw man lijkt jouw grenzen te respecteren, maar dat kan hij alleen omdat hij ze weet ! Je werkt samen met een ander, de ander heeft zelfs het recht om te weten, waar jouw angst ligt (niet het hele verhaal).
Hoe nu verder, kijk of je terug kunt komen hier, schrijf mee bij bepaalde topics. wees lief voor jezelf, bij suicidegedachten; probeer te denken; dat dit een schreeuw is van al de zware emoties, van de beerput die open is gegaan. Van een overflow, die op dat hoge punt gelukkig weer gaat liggen. Lukt dit allemaal niet,dan de crisisdienst bellen. Besef dat je in het verleden bent teruggeslingerd, dat de wond open is gesprongen, maar dat hij ook weer dicht kan groeien, zoals eerder.
Probeer te kijken naar jezelf als een zee (vanuit een helicopterview), met eb en vloed, soms komt de paniek op en na een tijdje gaat het liggen.
Probeer dingen op te schrijven, als dit niet te confronterend is.
Deel met mensen, al dan niet online. Deel met je partner, familie en of vrienden.
Helaas, ook al had je alle voorbereidingen getroffen om zo veilig mogelijk te zijn, is de veiligheid zelfs dan niet gegarandeerd, ook niet als je het wel had aangegeven.
Niet iedereen luistert naar de grenzen van anderen, zoals je vroeger al ervaren hebt.
Nu ben je volwassen, en hoef je niet alles over je heen te laten komen. Je hebt een gesprek gehad, je bent bezig met een klacht, eventueel ga je daar mee verder, je zoekt hulp, voor wat er nu gebeurd is, en wat het bij je teweeg bracht.
Je bent dus niet meer volledig hopeloos aan een ander overgeleverd (na het gebeurde)
Wees blij met man, ondanks dat hij je niet kon helpen met het middel niet toe laten dienen, was hij wel bezig met de man wegkrijgen. Zoek afleiding.
Maak een afweging voor jezelf, voor als je niet gaat krijgen wat je wilt (erkenning), want dat kan helaas ook nog, in hoeverre je doorgaat met deze zaak met de anesthesist en in hoeverre je voor je herstel gaat. Zoek hier een evenwicht in.
Ik ga bewust niet in op boosheid, gedachtes die het veroorzaken, maar om de tijd te overbruggen tot je hulp krijgt bij een psycholoog.
Die kan jou veel beter ondersteunen dan een forum, mocht je herbelevingen hebben. Die is er voor de diepte. NU is het belangrijk dat je niet teveel wankelt, dat je kan blijven staan op die pijnlijke benen. De rotgevoelens komen daar aan bod.
Probeer te bedenken dat mensen over het algemeen zich rot voelen als ze over een grens gaan en dat veel mensen toch bij hun eigen gelijk blijven uit een zelfbescherming.
Geef jezelf erkenning en nogmaals; wees heel lief voor jezelf. Probeer als je man in de buurt is voor een dag om een klein beetje van de medicijnen te nemen, zodat hij je in de gaten kan houden, als je bang bent om weg te raken.
Vind je de psycholoog niet fijn, dan een ander kiezen.
De wereld is niet perfect, dat weet je jammergenoeg al heel lang. Nu je volwassen bent, kan je meer handelen en jezelf uitspreken. Dit maakt de wereld nog niet perfect, er zullen altijd mensen zijn die net op de zwakste plekken lopen te drukken. En zoals (ik dacht) Hanke het zei : probeer er vanuit te gaan, dat je jezelf kan redden, op den duur, dmv hulp, aangeleerde vaardigheden, enz enz dat je dit soort ervaringen ook te boven kan komen.
Het is een boel, het verleden, het kindje wat niet groeide, de curretage, de behandeling van de anesthesist, de klacht en hoe je je nu voelt.
Neem de tijd en Ik zou het bijzonder onverstandig vinden als medici gaan twijfelen om in te grijpen als de patiënt het niet wil en er geen wilsbeschikking is tot niet behandelen. De patiënt kan niet inschatten of er een medische urgentie is en angst zorgt er voor dat je niet rationeel kan denken en handelen.
zaterdag 2 augustus 2014 11:43
quote:poezelewoepsie schreef op 02 augustus 2014 @ 09:12:
Dankjewel. Er is inmiddels nog weinig veranderd. Gisteren toch maar een oxazepam genomen, maar alles waar ik bang voor was bleef uit. Sterker nog, het heeft helemaal geen effect gehad. Heb nog steeds niet goed geslapen, ben nog steeds verschillende keren wakker geworden met paniekaanvallen. Ik ben echt op nu. Ik heb al zeker 5 nachten niet meer echt goed geslapen. Ik word er zo moe van, letterlijk en figuurlijk. Ik wil er zo vanaf. Ben er zo klaar mee.
Bel met je huisarts. Misschien kan hij/zij de dosering aanpassen of een ander middel voorschrijven. Ik denk dat je in het ziekenhuis Dormicum hebt gehad, dat is echt een heel ander middel.
http://mens-en-gezondheid ... een-medische-ingreep.html
Dankjewel. Er is inmiddels nog weinig veranderd. Gisteren toch maar een oxazepam genomen, maar alles waar ik bang voor was bleef uit. Sterker nog, het heeft helemaal geen effect gehad. Heb nog steeds niet goed geslapen, ben nog steeds verschillende keren wakker geworden met paniekaanvallen. Ik ben echt op nu. Ik heb al zeker 5 nachten niet meer echt goed geslapen. Ik word er zo moe van, letterlijk en figuurlijk. Ik wil er zo vanaf. Ben er zo klaar mee.
Bel met je huisarts. Misschien kan hij/zij de dosering aanpassen of een ander middel voorschrijven. Ik denk dat je in het ziekenhuis Dormicum hebt gehad, dat is echt een heel ander middel.
http://mens-en-gezondheid ... een-medische-ingreep.html
zaterdag 2 augustus 2014 12:33
Wat een verdriet en pijn moet jij hebben meegemaakt in het verleden. Kan me heel goed voorstellen dat alles wat er dan buiten jouw controle gebeurd met je lichaam erg veel angst met zich mee brengt. Hoop echt dat je goede hulp krijgt om er weer boven op te komen.
Heb je veel steun aan je partner? Als je echt het gevoel hebt dat het niet meer gaat is dan de crisisdienst nog een optie? Weet niet of je (jullie) daar voor open staan maar in nood zou dat misschien nog een optie zijn?
Is er misschien ook een lotgenoten groep, spreekgroep voor mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als jij in de buurt? Misschien kan je daar herkenning en steun in vinden? Of die je kunnen vertellen hoe zij met een vergelijkbaar traumatisch verleden omgaan met dit soort situaties?
Ik probeer met je mee te denken om hier uit te kunnen komen. Wil je veel sterkte wensen en hoop echt dat hulp je kan helpen hier uit te komen.
Heb je veel steun aan je partner? Als je echt het gevoel hebt dat het niet meer gaat is dan de crisisdienst nog een optie? Weet niet of je (jullie) daar voor open staan maar in nood zou dat misschien nog een optie zijn?
Is er misschien ook een lotgenoten groep, spreekgroep voor mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als jij in de buurt? Misschien kan je daar herkenning en steun in vinden? Of die je kunnen vertellen hoe zij met een vergelijkbaar traumatisch verleden omgaan met dit soort situaties?
Ik probeer met je mee te denken om hier uit te kunnen komen. Wil je veel sterkte wensen en hoop echt dat hulp je kan helpen hier uit te komen.
zaterdag 2 augustus 2014 14:15
Lieve to:
je gaat het niet leuk vinden en ik wil het ook zo weer weghalen als je het gelezen hebt. Voor je curettage ging het ook niet goed met je, je extreme angst om aan te komen, extreme angst voor de bevalling en vele vroege echo's omdat je buikpijn had en er niets bleek te zijn ver voor je natuurlijk verdrietige miskraam.Je angst voor inwendige echo's (dan liever maar helemaal niet). Allemaal controle issues door je hele nare verleden.
Ik gun je zo dat je een gezond kindje kan krijgen met een gezonde geestelijke moeder, ook al is het nu even niet leuk om te horen. Ik vind het echt sneu dat het zo slecht met je gaat want dat verdient niemand. Dus zie het niet als een aanval ik hoop gewoon dat je inziet dat je steeds verdedigen je niet gelukkig gaat maken en dat dit voorval in het ziekenhuis het topje van de ijsberg is die zeker een keer in elkaar stort als je niets doet. Als je verwijten blijft maken en je niet openstelt wordt je niet beter.
je gaat het niet leuk vinden en ik wil het ook zo weer weghalen als je het gelezen hebt. Voor je curettage ging het ook niet goed met je, je extreme angst om aan te komen, extreme angst voor de bevalling en vele vroege echo's omdat je buikpijn had en er niets bleek te zijn ver voor je natuurlijk verdrietige miskraam.Je angst voor inwendige echo's (dan liever maar helemaal niet). Allemaal controle issues door je hele nare verleden.
Ik gun je zo dat je een gezond kindje kan krijgen met een gezonde geestelijke moeder, ook al is het nu even niet leuk om te horen. Ik vind het echt sneu dat het zo slecht met je gaat want dat verdient niemand. Dus zie het niet als een aanval ik hoop gewoon dat je inziet dat je steeds verdedigen je niet gelukkig gaat maken en dat dit voorval in het ziekenhuis het topje van de ijsberg is die zeker een keer in elkaar stort als je niets doet. Als je verwijten blijft maken en je niet openstelt wordt je niet beter.
zaterdag 2 augustus 2014 16:23
quote:sascha- schreef op 02 augustus 2014 @ 12:49:
[...]
Wat dan??quote:poezelewoepsie schreef op 01 augustus 2014 @ 09:59:
En toen ik riep dat ik naar huis wilde dacht mijn man dat ik dat gewoon uit paniek riep. Maar het ging zo snel dat ik het kalmeringsmiddel kreeg, dat had hij ook niet door en daarna was ik dus schijnbaar rustig/apathisch, maar mijn man wist op dat moment niet dat ik dat zelf niet wist. Hij dacht dat ik het toen accepteerde en goed vond.
En ik kan me niet eens herinneren dat ik hem een kus gedag gegeven heb! Toen ik wakker werd was hij opeens weg. Ik was zo bang!
En hij voelt zich nu ook zo schuldig dat hij niks gedaan heeft. Maar hij wist het ook gewoon echt niet.
[...]
Wat dan??quote:poezelewoepsie schreef op 01 augustus 2014 @ 09:59:
En toen ik riep dat ik naar huis wilde dacht mijn man dat ik dat gewoon uit paniek riep. Maar het ging zo snel dat ik het kalmeringsmiddel kreeg, dat had hij ook niet door en daarna was ik dus schijnbaar rustig/apathisch, maar mijn man wist op dat moment niet dat ik dat zelf niet wist. Hij dacht dat ik het toen accepteerde en goed vond.
En ik kan me niet eens herinneren dat ik hem een kus gedag gegeven heb! Toen ik wakker werd was hij opeens weg. Ik was zo bang!
En hij voelt zich nu ook zo schuldig dat hij niks gedaan heeft. Maar hij wist het ook gewoon echt niet.
"Hey baby girl, you're on speaker so behave" (© Derek Morgan)
zaterdag 2 augustus 2014 16:43
TO, je doet nu net of je psychische gesteldheid compleet de schuld is van het ziekenhuis ("ik ben nu een wrak"), maar wees even eerlijk: dat was je al. Je hebt een trauma vanwege je misbruikverleden en in plaats van te communiceren met de medische behandelaars ben je gaan gillen, panikeren en nu wil je alleen maar klachten indienen.
Ga aan jezelf werken en stel een nieuwe zwangerschap in hemelsnaam nog een tijdje uit, want je bent geestelijk gewoonweg niet in orde.
Ga aan jezelf werken en stel een nieuwe zwangerschap in hemelsnaam nog een tijdje uit, want je bent geestelijk gewoonweg niet in orde.
zaterdag 2 augustus 2014 22:09
quote:nessemeisje schreef op 02 augustus 2014 @ 16:43:
TO, je doet nu net of je psychische gesteldheid compleet de schuld is van het ziekenhuis ("ik ben nu een wrak"), maar wees even eerlijk: dat was je al. Je hebt een trauma vanwege je misbruikverleden en in plaats van te communiceren met de medische behandelaars ben je gaan gillen, panikeren en nu wil je alleen maar klachten indienen.
Ga aan jezelf werken en stel een nieuwe zwangerschap in hemelsnaam nog een tijdje uit, want je bent geestelijk gewoonweg niet in orde.
Mooie post. Maar ik denk dat het ook heel moeilijk is om hulp te zoeken. Misschien bang om de confrontatie aan te gaan met het verleden. Want als to nu al in paniek is. Wat ik mij kan voorstellen. Dan zal hulp zoeken pittig zijn.
En een bevalling en zwanger worden en controles en ziekenhuizen is toch een hoop loslaten. En misschien is dat net to haar probleem. Het loslaten en vertrouwen dat er ook goede hulpverleners zijn.
Zolang dit niet is opgelost dan zal to elke hulpverlener als vijand zijn. En elke controle een marteling. Je vecht er tegen en dan ga je al in paniek een controleafspraak in.
Wat logisch is met een naar misbruikverleden.
To ik zou specialistische hulp zoeken. En het zwanger worden even laten. Misschien is dat nu even te veel.
TO, je doet nu net of je psychische gesteldheid compleet de schuld is van het ziekenhuis ("ik ben nu een wrak"), maar wees even eerlijk: dat was je al. Je hebt een trauma vanwege je misbruikverleden en in plaats van te communiceren met de medische behandelaars ben je gaan gillen, panikeren en nu wil je alleen maar klachten indienen.
Ga aan jezelf werken en stel een nieuwe zwangerschap in hemelsnaam nog een tijdje uit, want je bent geestelijk gewoonweg niet in orde.
Mooie post. Maar ik denk dat het ook heel moeilijk is om hulp te zoeken. Misschien bang om de confrontatie aan te gaan met het verleden. Want als to nu al in paniek is. Wat ik mij kan voorstellen. Dan zal hulp zoeken pittig zijn.
En een bevalling en zwanger worden en controles en ziekenhuizen is toch een hoop loslaten. En misschien is dat net to haar probleem. Het loslaten en vertrouwen dat er ook goede hulpverleners zijn.
Zolang dit niet is opgelost dan zal to elke hulpverlener als vijand zijn. En elke controle een marteling. Je vecht er tegen en dan ga je al in paniek een controleafspraak in.
Wat logisch is met een naar misbruikverleden.
To ik zou specialistische hulp zoeken. En het zwanger worden even laten. Misschien is dat nu even te veel.
zaterdag 2 augustus 2014 22:11
quote:nessemeisje schreef op 02 augustus 2014 @ 16:43:
TO, je doet nu net of je psychische gesteldheid compleet de schuld is van het ziekenhuis ("ik ben nu een wrak"), maar wees even eerlijk: dat was je al. Je hebt een trauma vanwege je misbruikverleden en in plaats van te communiceren met de medische behandelaars ben je gaan gillen, panikeren en nu wil je alleen maar klachten indienen.
Ga aan jezelf werken en stel een nieuwe zwangerschap in hemelsnaam nog een tijdje uit, want je bent geestelijk gewoonweg niet in orde.
Ik denk dat to haar woede gericht moet zijn naar de dader.
Nu is to boos op de verkeerde personen.
TO, je doet nu net of je psychische gesteldheid compleet de schuld is van het ziekenhuis ("ik ben nu een wrak"), maar wees even eerlijk: dat was je al. Je hebt een trauma vanwege je misbruikverleden en in plaats van te communiceren met de medische behandelaars ben je gaan gillen, panikeren en nu wil je alleen maar klachten indienen.
Ga aan jezelf werken en stel een nieuwe zwangerschap in hemelsnaam nog een tijdje uit, want je bent geestelijk gewoonweg niet in orde.
Ik denk dat to haar woede gericht moet zijn naar de dader.
Nu is to boos op de verkeerde personen.
zaterdag 2 augustus 2014 22:24
Je begint je verhaal met deze zin : In het verleden heb ik negatieve seksuele ervaringen gehad. Dat heb ik een plekje gegeven.
Dat is natuurlijk je reinste onzin. Je hebt die ervaringen overduidelijk helemaal geen plek gegeven, en al helemaal niet verwerkt. Als je zelfs al hevig in paniek raakt van een hele plastische echo gaat het wel even iets verder "controle willen hebben over je lijf".
Dat je een week moet wachten op een afspraak bij een psysch vind ik een vreemd verhaal. Als je suïcidaal bent stuurt een huisarts je 9 vd 10 naar een crisis dienst. Ben je wel eerlijk geweest tegen je huisarts, of heb je dat suïcidale stukje weg gelaten?
Dat is natuurlijk je reinste onzin. Je hebt die ervaringen overduidelijk helemaal geen plek gegeven, en al helemaal niet verwerkt. Als je zelfs al hevig in paniek raakt van een hele plastische echo gaat het wel even iets verder "controle willen hebben over je lijf".
Dat je een week moet wachten op een afspraak bij een psysch vind ik een vreemd verhaal. Als je suïcidaal bent stuurt een huisarts je 9 vd 10 naar een crisis dienst. Ben je wel eerlijk geweest tegen je huisarts, of heb je dat suïcidale stukje weg gelaten?
zaterdag 2 augustus 2014 22:24
quote:chocolatechip schreef op 02 augustus 2014 @ 14:15:
, je extreme angst om aan te komen, extreme angst voor de bevalling en vele vroege echo's omdat je buikpijn had en er niets bleek te zijn ver voor je natuurlijk verdrietige miskraam.Je angst voor inwendige echo's (dan liever maar helemaal niet). Allemaal controle issues door je hele nare verleden.
heb ik dat over het hoofd gezien, kan het niet zo snel terug vinden
, je extreme angst om aan te komen, extreme angst voor de bevalling en vele vroege echo's omdat je buikpijn had en er niets bleek te zijn ver voor je natuurlijk verdrietige miskraam.Je angst voor inwendige echo's (dan liever maar helemaal niet). Allemaal controle issues door je hele nare verleden.
heb ik dat over het hoofd gezien, kan het niet zo snel terug vinden
