Relaties
alle pijlers
Druk leven, wanneer trek jij de grens en bij wie?
dinsdag 19 augustus 2014 21:00
Hallo viva dames,
Ik ben halverwege de 20, heb een kind van twee jaar, een man, werk 32 u in de zorg/psychiatrie, huishouden, heb een grote (gescheiden) familie en een kleine vriendengroep.
En ik weet even niet meer waar ik goed aan doe. Ik kom niet goed aan mijn rust toe. Ik heb naar mijn idee altijd tijd tekort. Er is altijd wel iets wat achterloopt en vaak meerdere dingen. of dat nou regel dingen zijn voor dochter, administratie, huishouden, tijd voor man, tijd voor dochter. Ook aan sociale afspraken kom ik vaker niet dan wel aan toe. Mijn familie kan nogal pushen om af spraken te maken en bellen en berichten mij vaak niet om te vragen hoe het met mij gaat maar wanneer ik weer kom. Dit geeft mij vaak een beklemd gevoel. Ik heb het gevoel geleefd te worden bij tijd en wijle, en dat voelt heel naar. Als of ik zelf geen zeggenschap meer heb en aan alles maar moet voldoen. Waar ook schuldgevoel bij komt kijken.
Terwijl ik dat gevoel ook afwijs, want wie bepaald hoe ik leef? Dat ben ik toch zeker zelf? Helaas heb ik een vrij loyaal en pleasend karakter. Vrij vervelend in combinatie met een karaktertrek dat ik ook veel op mezelf wil zijn (waar ik dus nauwelijks aan toe kom). Tel daarbij op dat ik ook nog perfectionistisch ben, wat een heerlijke mix (not)
Ik voel mij heel erg geleefd en moe. Ook als of er al een tijd niet meer echt bij ben met mijn gedachten en gevoel. Een beklemmend gevoel overheerst mij vaak als ik denk waar in ik nu weer in achterloop, wat ik nog moet doen, wie nog op antwoord voor een afspraak wacht en noem maar op.
Ik zou heel graag jullie mening willen horen en advies. Hoe gaan jullie daar mee om?
Ik ben halverwege de 20, heb een kind van twee jaar, een man, werk 32 u in de zorg/psychiatrie, huishouden, heb een grote (gescheiden) familie en een kleine vriendengroep.
En ik weet even niet meer waar ik goed aan doe. Ik kom niet goed aan mijn rust toe. Ik heb naar mijn idee altijd tijd tekort. Er is altijd wel iets wat achterloopt en vaak meerdere dingen. of dat nou regel dingen zijn voor dochter, administratie, huishouden, tijd voor man, tijd voor dochter. Ook aan sociale afspraken kom ik vaker niet dan wel aan toe. Mijn familie kan nogal pushen om af spraken te maken en bellen en berichten mij vaak niet om te vragen hoe het met mij gaat maar wanneer ik weer kom. Dit geeft mij vaak een beklemd gevoel. Ik heb het gevoel geleefd te worden bij tijd en wijle, en dat voelt heel naar. Als of ik zelf geen zeggenschap meer heb en aan alles maar moet voldoen. Waar ook schuldgevoel bij komt kijken.
Terwijl ik dat gevoel ook afwijs, want wie bepaald hoe ik leef? Dat ben ik toch zeker zelf? Helaas heb ik een vrij loyaal en pleasend karakter. Vrij vervelend in combinatie met een karaktertrek dat ik ook veel op mezelf wil zijn (waar ik dus nauwelijks aan toe kom). Tel daarbij op dat ik ook nog perfectionistisch ben, wat een heerlijke mix (not)
Ik voel mij heel erg geleefd en moe. Ook als of er al een tijd niet meer echt bij ben met mijn gedachten en gevoel. Een beklemmend gevoel overheerst mij vaak als ik denk waar in ik nu weer in achterloop, wat ik nog moet doen, wie nog op antwoord voor een afspraak wacht en noem maar op.
Ik zou heel graag jullie mening willen horen en advies. Hoe gaan jullie daar mee om?
dinsdag 19 augustus 2014 23:07
Ik zou zoveel mogelijk familiedingen in 1 keer plannen; " ga jij ook naar ma/ pa toe ? " / alle broers en zussen plus ma/ pa op zondagmiddag bij jou, bijv.
Hartstikke leuk-dan wel-vervelend dat ouders scheiden, maar dat jij het dan nóg moeilijker hebt om zowel ma als pa regelmatig te zien moet eigenlijk niet écht jouw probleem zijn. Als jij één keer per..... eigenlijk genoeg zou vinden om langs te komen/ te ontvangen dan betekent dat in het geval van gescheiden ouders dat zij daar ieder de helft van de tijd van krijgen, tenzij ze het geen ramp vinden elkaar te treffen.
Hartstikke leuk-dan wel-vervelend dat ouders scheiden, maar dat jij het dan nóg moeilijker hebt om zowel ma als pa regelmatig te zien moet eigenlijk niet écht jouw probleem zijn. Als jij één keer per..... eigenlijk genoeg zou vinden om langs te komen/ te ontvangen dan betekent dat in het geval van gescheiden ouders dat zij daar ieder de helft van de tijd van krijgen, tenzij ze het geen ramp vinden elkaar te treffen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 19 augustus 2014 23:49
Oke.
Vrienden; Daar krijg ik energie van. Dus degene die vraagt wanneer we tijd hebben, krijgt meteen antwoord, ook al hebben we soms pas over zes weken een gemeenschappelijke vrije avond.
Familie; Ik spreek alleen af met moeder en schoonmoeder. De rest zuigt en ´spreek´ ik voornamelijk via facebook. Heel handig, gewoon dagelijks vijf minuutjes iets plaatsen, op de startpagina een paar keer de likeknop indrukken en klaar.
Mijn zus zie ik ongeveer 2x per jaar in het echt.
Huishouden; Het hoognodige. Kost dagelijks een kwartiertje. In het voorjaar ouderwetse grote schoonmaak. Zoveel mogelijk naar buiten, alles van de plaats. Kost een week maar de rest van het jaar heb ik er maar weinig omkijken naar.
Dochter; gaat voor alles.
Mezelftijd; Gewoon in je agenda een streep zetten op donderdagavond en tegen anderen zeggen; sorry, ik heb al een afspraak staan die avond. Je hoeft je verder niet te verantwoorden. Dat je een afspraak hebt met je bad, hoef je niet te vertellen.
Pushen van familie heb ik ze lang geleden al afgeleerd. Als je me wilt zien, kom je maar naar hier, geen probleem. Maar kijk niet raar op als ik intussen was weg strijk. Dat gaat prima samen hoor. Ik ben dan weer niet zo asociaal dat ik ga stofzuigen, maar strijken kan prima.
Je hebt te weinig tijd om met iedereen af te spreken, dus je moet prioriteiten stellen. Heel simpel. Waar je zin in hebt, dat doe je en waar je geen zin in hebt, dat laat je. Gewoon nee zeggen volstaat. Geef zo weinig mogelijk uitleg want op elke ´want´ volgt ´ja maar´ en dan moet je daar weer wat op verzinnen.
Begin ook alvast te bedenken hoe je de sint gaat regelen. Wij hadden het eerste jaar, naief als we waren, sint op school, sint op het werk van Man, sint op mijn werk, sint bij ouders, sint bij schoonouders, sint bij zus, ik had al mijn opa´s en oma´s toen nog en man had nog een complete set, dus dat was nog drie keer sint bij opa en oma. En dan liefst allemaal op die ene zaterdag. Dat kan dus niet.
Dus sint is hier verdeeld over bijna twee weken en dat was de eerste en de laatste keer. Het jaar daarna hebben we de opa´s en oma´s het plezier wel nog gedaan (en in de loop der jaren zijn ze allemaal overleden). Ouders en schoonouders voor kerst hier thuis uitgenodigd. Met zus afgesproken dat we voor de kinderen iets zouden doen in de zomervakantie. Op het werk vriendelijk bedankt maar nee, we komen niet.
Vrienden; Daar krijg ik energie van. Dus degene die vraagt wanneer we tijd hebben, krijgt meteen antwoord, ook al hebben we soms pas over zes weken een gemeenschappelijke vrije avond.
Familie; Ik spreek alleen af met moeder en schoonmoeder. De rest zuigt en ´spreek´ ik voornamelijk via facebook. Heel handig, gewoon dagelijks vijf minuutjes iets plaatsen, op de startpagina een paar keer de likeknop indrukken en klaar.
Mijn zus zie ik ongeveer 2x per jaar in het echt.
Huishouden; Het hoognodige. Kost dagelijks een kwartiertje. In het voorjaar ouderwetse grote schoonmaak. Zoveel mogelijk naar buiten, alles van de plaats. Kost een week maar de rest van het jaar heb ik er maar weinig omkijken naar.
Dochter; gaat voor alles.
Mezelftijd; Gewoon in je agenda een streep zetten op donderdagavond en tegen anderen zeggen; sorry, ik heb al een afspraak staan die avond. Je hoeft je verder niet te verantwoorden. Dat je een afspraak hebt met je bad, hoef je niet te vertellen.
Pushen van familie heb ik ze lang geleden al afgeleerd. Als je me wilt zien, kom je maar naar hier, geen probleem. Maar kijk niet raar op als ik intussen was weg strijk. Dat gaat prima samen hoor. Ik ben dan weer niet zo asociaal dat ik ga stofzuigen, maar strijken kan prima.
Je hebt te weinig tijd om met iedereen af te spreken, dus je moet prioriteiten stellen. Heel simpel. Waar je zin in hebt, dat doe je en waar je geen zin in hebt, dat laat je. Gewoon nee zeggen volstaat. Geef zo weinig mogelijk uitleg want op elke ´want´ volgt ´ja maar´ en dan moet je daar weer wat op verzinnen.
Begin ook alvast te bedenken hoe je de sint gaat regelen. Wij hadden het eerste jaar, naief als we waren, sint op school, sint op het werk van Man, sint op mijn werk, sint bij ouders, sint bij schoonouders, sint bij zus, ik had al mijn opa´s en oma´s toen nog en man had nog een complete set, dus dat was nog drie keer sint bij opa en oma. En dan liefst allemaal op die ene zaterdag. Dat kan dus niet.
Dus sint is hier verdeeld over bijna twee weken en dat was de eerste en de laatste keer. Het jaar daarna hebben we de opa´s en oma´s het plezier wel nog gedaan (en in de loop der jaren zijn ze allemaal overleden). Ouders en schoonouders voor kerst hier thuis uitgenodigd. Met zus afgesproken dat we voor de kinderen iets zouden doen in de zomervakantie. Op het werk vriendelijk bedankt maar nee, we komen niet.
dinsdag 19 augustus 2014 23:59
Herkenbaar! Ik heb geleerd mn gezin op de 1e plek te zetten. Verder alleen afspraken maken waarvan k energie krijg ipv tegenop zie. Mn fam gezegd dat k ook tijd voor mezelf en gezin wil en als werkende moeder is die tijd al schaars. Ik heb veel baadt bij strakke planningen qua boodschappen en was/huishouden. Schoonmaker vind ik te duur.
woensdag 20 augustus 2014 07:02
Schoonmaak: ben ik vrij gestructureerd in. Ik probeer alleen het hoognodige te doen maar dat is met een kat en een kind toch best wel veel en ook nodig. Stofzuigen doe ik elke dag. Dweilen 1 a 2 keer per week toilet 2 x per week. Badkamer wanneer ik puf heb.
Helaas geen geld voor schoonmaakster of minder uren uren te werken. We hebben een koophuis maar gelukkig geen torenhoge hypotheek. Wel verdiend mijn man vrij weinig omdat hij een laag niveau heeft qua diploma (geen diploma). Ik ben dus kostwinnaar.
Ik zie wel goede tips er tussen staan en dat er een gevoel van herkenning is doet mij ook al veel goed.
Familie samen doe ik alleen op verjaardag kind. Weiger om dat apart te vieren) Sinterklaas vieren wij ene keer met die kant van de familie dan weer met de andere kant naar hoe het uit komt.
Helaas geen geld voor schoonmaakster of minder uren uren te werken. We hebben een koophuis maar gelukkig geen torenhoge hypotheek. Wel verdiend mijn man vrij weinig omdat hij een laag niveau heeft qua diploma (geen diploma). Ik ben dus kostwinnaar.
Ik zie wel goede tips er tussen staan en dat er een gevoel van herkenning is doet mij ook al veel goed.
Familie samen doe ik alleen op verjaardag kind. Weiger om dat apart te vieren) Sinterklaas vieren wij ene keer met die kant van de familie dan weer met de andere kant naar hoe het uit komt.
woensdag 20 augustus 2014 07:28
Familie luistert ook totaal niet. Als ik een keer bel om wat van me af te praten dat ik het druk heb, baan best zwaar is, vermoeid ben niet aan sociale dingen toe kom zeggen ze doodleuk ja vervelend zeg.. Hoofd omhoog houden denk aan je hypotheek en je baan en we moeten snel weer een keer afspreken hoor!! Dan denk ik echt heb je een plaat voor je hoofd? Zussen zijn ook zo, ze waren laatst bezig voor een feest van iemand in het gezin wordt dood gegooid met vragen via berichten. Geef ik aan ik heb deze week erg druk ben er dus nog niet mee bezig. Is het meteen ja ja druk druk druk.. Maar dit moet nu echt even. Via zelfde groepsberichten meteen een vraag aan mij of deze week wat afgesproken kan worden..
woensdag 20 augustus 2014 07:44
Ben je echt duidelijk naar je familie (die een beetje als zo'n italiaanse boemelclub overkomt - erg gezellig maar ook erg aanwezig ) ?
Dus: òf niet meer je familie bellen om van je af te praten als zij het zien als een verkapte uitnodiging, of die opmerking over het afspreken van je af laten glijden.
Tegen zussen: Dames, ik heb het deze week erg druk, donderdag horen jullie weer van mij! En dan ook niet meer op appjes reageren.
En geniet van je onregelmatige uren. Jij bent vrij op tijden dat de meeste mensen werken. Ga eens even op een terrasje zitten om 11:00 uur als je dienst om 15:00 begint
Dus: òf niet meer je familie bellen om van je af te praten als zij het zien als een verkapte uitnodiging, of die opmerking over het afspreken van je af laten glijden.
Tegen zussen: Dames, ik heb het deze week erg druk, donderdag horen jullie weer van mij! En dan ook niet meer op appjes reageren.
En geniet van je onregelmatige uren. Jij bent vrij op tijden dat de meeste mensen werken. Ga eens even op een terrasje zitten om 11:00 uur als je dienst om 15:00 begint
woensdag 20 augustus 2014 07:59
Je familie komt een beetje drammerig op mij over. Ik wilde voorstellen wat BGB ook aangaf, je familie bij jou thuis uitnodigen. Dat scheelt je reistijd en je bent in je eigen omgeving. Ik zou dan wel een begin en eindtijd noemen omdat ze anders misschien je hele weekend blijven hangen 
Ik vind het wel jammer dat jij zoveel in hen investeert maar dat als je je verhaal kwijt wil daar geen ruimte voor is. Mijn moeder zou meteen voorstellen om bijvoorbeeld wat schoon te maken of een dagje op te passen. Zou jou moeder dat ook kunnen/willen? Dan combineer je het leuke met het noodzakelijke.
Ik vind het wel jammer dat jij zoveel in hen investeert maar dat als je je verhaal kwijt wil daar geen ruimte voor is. Mijn moeder zou meteen voorstellen om bijvoorbeeld wat schoon te maken of een dagje op te passen. Zou jou moeder dat ook kunnen/willen? Dan combineer je het leuke met het noodzakelijke.
woensdag 20 augustus 2014 08:14
Mijn (werkende) moeder plande altijd twee dagdelen in de week (meestal een middag) voor zichzelf in, en daar viel niet aan te tornen. Dan ging ze naar de kapper, naar de stad, koffiedrinken met een vriendin of gewoon op de bank een tijdschrift lezen (en dan was het iedereen duidelijk dat ze niet gestoord wilde worden). Ik geloof niet dat mijn broer en ik iets tekort zijn gekomen hoor
Wat familie betreft: hoogst irritant, maar niet toegeven anders kom je er nooit vanaf.
Wat familie betreft: hoogst irritant, maar niet toegeven anders kom je er nooit vanaf.
woensdag 20 augustus 2014 08:16
woensdag 20 augustus 2014 08:17
Ik zou familie niet bij je thuis uitnodigen, want voor je het weet ben je uren bezig ze weer de deur uit te krijgen. Als jij zelf ergens op visite gaat, is het ook makkelijker om weer op te stappen. Ik zou gewoon eerlijk zeggen dat het te druk voor je is en dat het echt niet goed gaat - maar verder ook geen begrip van ze verwachten (dat stelt alleen maar teleur en ze begrijpen het nu toch niet). En dat je zelf wel meldt wanneer je er weer aan toe bent om iets af te spreken.
woensdag 20 augustus 2014 08:32
Met twee ft banen, en 2 ft kinderen (+bestuurswerk, hobbies en een flinke sociale kring) plannen wij tijd voor elkaar, en dat kan al een avond samen op de bank ploffen zijn.
Als het echt de spuigaten uitloopt, plannen we dat letterlijk (blokken de kalender), en dat kan soms 2 weken duren, voor we een avond samen hebben.
Blok voor jezelf gewoon een zondagmiddag af. En als familie belt, zeg je gewoon "nee, we kunnen niet", meer uitleg krijgen ze niet.
(oh ja en een werkster)
Als het echt de spuigaten uitloopt, plannen we dat letterlijk (blokken de kalender), en dat kan soms 2 weken duren, voor we een avond samen hebben.
Blok voor jezelf gewoon een zondagmiddag af. En als familie belt, zeg je gewoon "nee, we kunnen niet", meer uitleg krijgen ze niet.
(oh ja en een werkster)
woensdag 20 augustus 2014 09:38
Ik kan me bij veel punten aansluiten:
-1 ding per dag afspreken
- na een drukkere dag, doe ik de dag daarna niks
- vrije tijd is voor mij en dan doe ik dus weinig waar ik geen zin in heb
- ik spreek niks voor de lange termijn af
Ik houd ervan om zelf te leven en niet om geleefd te worden Ik wil niet rennen en vliegen, dat haat ik. Met een baby vind ik bovenstaande nog meer en zeg ik dus ook gewoon 'nee' tegen mensen en ze krijgen daar dus niet altijd uitleg bij.
-1 ding per dag afspreken
- na een drukkere dag, doe ik de dag daarna niks
- vrije tijd is voor mij en dan doe ik dus weinig waar ik geen zin in heb
- ik spreek niks voor de lange termijn af
Ik houd ervan om zelf te leven en niet om geleefd te worden Ik wil niet rennen en vliegen, dat haat ik. Met een baby vind ik bovenstaande nog meer en zeg ik dus ook gewoon 'nee' tegen mensen en ze krijgen daar dus niet altijd uitleg bij.
woensdag 20 augustus 2014 10:50
Doordat je een perfectionist bent heb je de lat voor jezelf (veel) te hoog liggen.
Met kunst-en-vliegwerk probeer je zoveel mogelijk ballen tegelijk in de lucht te houden.
Probeer de lat gewoon wat lager te leggen.
GOED is GOED GENOEG.
Huis schoon? Een 8 i.p.v. een 10 is ook goed (voorbeeld).
En dat systeem kan je ook toepassen op je andere klussen.
Wat ook goed is om te doen om met jezelf af te spreken wat je op een dag wil doen. Het gevaar is als je daar mee klaar bent dat je een paar klussen erbij pakt. Dan hoef je die de volgende dag niet te doen. Dat is FOUT.
Ben je met je lijstje van klussen betreffende die dag klaar? Stop dan en ga wat leuke dingen doen die je leuk vind. Een mens moet ook ontspanning hebben. Anders gaat het op de duur fout en kan je zelfs overspannen worden. Trek bijtijds aan de noodrem en zorg ook juist voor wat ontspanning.
Met kunst-en-vliegwerk probeer je zoveel mogelijk ballen tegelijk in de lucht te houden.
Probeer de lat gewoon wat lager te leggen.
GOED is GOED GENOEG.
Huis schoon? Een 8 i.p.v. een 10 is ook goed (voorbeeld).
En dat systeem kan je ook toepassen op je andere klussen.
Wat ook goed is om te doen om met jezelf af te spreken wat je op een dag wil doen. Het gevaar is als je daar mee klaar bent dat je een paar klussen erbij pakt. Dan hoef je die de volgende dag niet te doen. Dat is FOUT.
Ben je met je lijstje van klussen betreffende die dag klaar? Stop dan en ga wat leuke dingen doen die je leuk vind. Een mens moet ook ontspanning hebben. Anders gaat het op de duur fout en kan je zelfs overspannen worden. Trek bijtijds aan de noodrem en zorg ook juist voor wat ontspanning.
woensdag 20 augustus 2014 12:22
Ik sluit me aan bij Rob. Bij jou is het meer de druk die je ervaart/voelt van de mensen in je omgeving die een beroep op je doen dan bezigheden die je van jezelf perfect moet doen, maar als je nu niet naar jezelf gaat luisteren in wat jij nodig hebt van jezelf & voor jezelf zorgen ga je richting een burnout. Lees die topics svp eens door!
Eigenlijk weet je heel goed wat je nodig hebt en dat is genoeg "me-time" om te verwerken, tot rust te komen en jezelf mee op te laden. Als je die niet bewust "inplant" en vrijhoudt voor jezelf, wordt die tijd alsmaar "in beslag genomen". Ik herken het want ik ben net zo geweest en nog moet ik ervoor oppassen!
Je hoeft mensen niet uit te leggen, een "dan en dan kan ik niet" is voldoende. Als je dat moeilijk vindt, ga dan (zoals iemand hierboven al voorstelt) op een vaste yoga-avond oid. Dan heb je meteen die "smoes" tov familie en anderen die willen afspreken.
Grootste probleem is je eigen schuldgevoel als je "nee" zegt tegen iemand. Waarschijnlijk zijn je empathische vermogens nogal ontwikkeld (daarom ook een beroep in de zorg?!), ben je behulpzaam en vind je het belangrijk om er voor (geliefde/naaste) anderen te zijn en van betekenis te zijn. Oa met aandacht en/of hulp. Dat is een grote valkuil (weet ik uit ervaring). Want je kan niet iedereen van dienst zijn in de beperkte tijd die je hebt en dan doe je altijd wel iemand tekort.
Degene die je pas echt tekort doet, ben jij zelf, als je niet gaat leren schiften en erkennen dat je allereerste taak is om goed voor jezelf te zorgen (ipv eerst voor iedereen en voor jezelf niet veel meer over hebben, niet bijtanken)..
Denk aan de spreuk in vliegtuigen: als de zuurstof wegvalt, help dan eerst jezelf (met zuurstofmasker) en dan pas kinderen en anderen!
Als jij jezelf uitput heeft straks niemand meer iets aan jou. En wanneer jij die grens niet zelf echt gaat leren aanvoelen zal je lichaam steeds harder roepen tot aan burnout toe, zodat je wel moet luisteren!
Valkuil is dat je je tijd in beslag laat nemen door anderen. Het zijn de mensen die overal ja op zeggen, die burnouts krijgen. Niet de mensen die ferme grenzen voor zichzelf hanteren!
Dat schuldgevoel komt ergens vandaan, ik zou daar eens naar kijken. Waarom ben jij pas van betekenis als je anderen helpt of pleast in (wat zij wel uiten!!) wat zij van jou nodig hebben? Hartstikke fijn en complimenteus dat je zo nodig bent, en zo gewaardeerd wordt, maar waarom heb je die waardering van buitenaf zo hard nodig eigenlijk? Hoe zou je jezelf kunnen waarderen om de tijd die je in je eigen mentale en fysieke gezondheid steekt/ gaat steken? Waarom zou je je daar eigenlijk schuldig over moeten voelen?
Uit onderzoek blijkt verder dat stress niet eens te maken heeft met drukke beroepen en drukte, maar juist overwegend met de beleving van drukte/hectiek en als allerbelangrijkste factor: of je zelf invloed op je agenda/ werktijden/ vrije tijd hebt.
Dus dat je hier gestresst van wordt is totaal duidelijk, ook al vind je het een kleine moeite om bij iemand langs te gaan als dat iemand plezier doet of ze je nodig hebben (hulp/ aandacht van jou willen). Er zijn mensen met drukke banen enzo die dat heerlijk vinden en die hebben dan ook weinig stress, het heeft dus niets te maken met druk-luiheid. Ben je opgegroeid met dat je je altijd nuttig moest maken, alsmaar doorgaan "sterk" is?
Kijk oa naar je patroon in gezin van herkomst. Was je altijd al de pleaser en helper, degene met het luisterende oor, de behulpzame? Wou je je ouders ontlasten oid door ze dingen uit handen te nemen of zelf zo probleemloos mogelijk te zijn? Of voorbeeld van 1 van je ouders?
Het is een strategie die je ontwikkeld hebt en wat jij waarschijnlijk erg belangrijk vindt in het leven: er echt willen zijn voor anderen, elkaar helpen en steunen. (en mensen weten precies bij wie ze moeten zijn daarvoor!).
Staat de "helper" cq "redder" centraal in jouw leven? Voel jij je voor iedereen die je liefhebt verantwoordelijk?
Ik kan je aanraden boeken te lezen om inzicht te krijgen in die schuldgevoelens en gebrek aan jezelf op een gezonde manier op de 1e plaats te kunnen zetten. Er bestaat zoiets als "gezond egoisme" en daar heb jij zo te zien te weinig van.
Fijne boeken zijn sommige van Deepak Chopra (voor inzicht), Stephen Covey (de 7 eigenschappen van effectief leiderschap", ooit geschreven voor (bezielde) managers, maar voor iedereen geschikt om te kijken wat centraal staat in je leven, wat je principes en waarden zijn en waarom en (zelf)inzicht in hoe het ook kan, een wat bredere kijk waar jij denk ik veel aan kan hebben!)..
Verder (alleen 2e hands te koop): Coach jezelf naar succes" van Talande Miedaner (mijn "lijfboek"/bijbel). Andere visie op eea, en hoe je eea voor jou laat werken, naar je toetrekt, hoe je vriendelijk toch je grenzen aangeeft en bewaakt, enz.
Echt, neem je eigen OP serieus, dit is nu misschien nog een fluisterend stemmetje, maar luister ernaar voor eea uit de hand loopt. Mensen (ook partner) raken gewend aan jouw zorgzaamheid, gaan het vanzelfsprekend vinden, en je kan meer kwijtraken dan je lief is als jij, je man en/of kind tijd en aandacht tekort komen. Je zal prioriteiten moeten stellen en er voor een kleine(re) kring echt kunnen zijn.
Maar alleen als je je eigen energie op orde houdt en dat doe je door tijd alleen door te brengen, al dan niet met een warm bad, yoga, meditatie, de natuur in, een dagelijkse wandeling, sport, massages, sauna, kapperbezoek, zonnebankje, in de zon zitten, fietsen, whatever, lezen, stilte of ontspannende muziek, een "dutje" (je terugtrekken en ff liggen/ nergens aan denken, bewust rust nemen, ff niksen, lui mogen zijn van jezelf (ontzettend goed voor je gezondheid en hart enz).
Begin met die "luiheid" en behoefte aan in/ontspanning "me-time" te noemen: even tijd om voor jezelf te zorgen! Je moet jezelf onderhouden met ontspannende en fijne dingen. Ook bewust aandacht vrij houden voor je partner, intimiteit, volle 100% aandacht voor elkaar!
Als ook de dingen/ mensen die je normaal leuk vindt om te doen/zien als "moeite" gaan voelen, zijn dat echt alarmbellen dat je al te ver bent gegaan over je eigen grenzen!
Ook een overdosis "leuke" dingen worden alles bij elkaar een "moeten" als je die energie niet hebt en niet bijlaadt. Juist empathische mensen geven relatief veel energie weg en zijn vaak niet egoistisch genoeg om te vragen/nemen voor zichzelf.
Dat zal je dan toch echt moeten gaan leren. Is misschien niet makkelijk, maar oefening baart kunst (in "nee" zeggen oa!). Je hoeft dat niet voor jezelf, noch voor anderen te verantwoorden! Het is een must, een noodzaak en geen luxe of zwakte. Het is juist sterk en je kan dat leren/ ontwikkelen, heb ik ook gedaan! En die anderen doen dat volop zelf wel, hoor (vragen om aandacht, afspreken, hulp enz).
En zo heb ik besloten om nog een weekje in mijn eentje op vakantie te gaan, hoewel ik net terug ben! Een besluit dus. Ik help relatief nog steeds een (nu beperkt) aantal mensen, maar dit heb ik gewoon medegedeeld, me voorbereid op commentaar, maar wat denk je: van niemand tegensputteringen gehad, mensen zeggen zonder uitzondering: "je hebt groot gelijk! Doen als het kan!" (ook diegene die momenteel echt hulp en zorg nodig heeft ivm ziekte en verhuizing).
Het is aanleren van eigen "beslistheid" en volop achter jezelf en wat je nodig hebt te gaan staan! Je houdt dit niet vol als je niet zorgt dat je je energie bijlaadt en je zal jezelf een hoop ellende besparen als je dat zsm inziet en naar gaat handelen. Je mag zorgzaamheid en gezondheid voor jezelf vragen en in jezelf steken, het moet zelfs als je er wil blijven zijn voor anderen.
Bijkomend voordeel is ook nog dat als je voor jezelf zorgt, je meer eigenwaarde gaat voelen (aandacht schenken aan eigen stemmetje/ intuitie wat jij nodig hebt) en daardoor minder bevestiging/ waardering of betekenis van buitenaf nodig zal hebben. Insteek moet worden: wat gun jij jezelf eigenlijk?
Geef jezelf die hoognodige toestemming om te mogen genieten, om om hulp en zorgzaamheid van anderen voor jou te mogen vragen, uit te rusten, genoeg slaap, intimiteit, lol, plezier en onthaasten te mogen "nemen" in het leven. Je bent geen slaaf van je (oude) patronen en gewoontes, je hebt zelf de keuze of je zo verder wil en kan. (tot je geen keuze meer hebt, burnout raakt en in extreme mate zal moeten leren om grenzen te bewaken en hulp/begrip enz van anderen te moeten aanvaarden).
Laat het svp niet zo ver komen, want dan ben je verder van huis en zijn je voorraden uitgeput, kost het jaren om weer mee te draaien en gaat zeer ten koste van je levenskwaliteit!
Lees evt stukje bij beetje het topic "Alleenzijn en toch gelukkig met jezelf" (psyche) deel 1 en 2 vooral, waarin (niet alleen singles) hier moeite mee hebben en waardering veelal uit hun betekenis voor een ander halen en zichzelf leren om zelf die betekenis te herdefinieren en zichzelf te geven (ofwel nemen) wat ze voelen dat ze nodig hebben.
Succes!
Eigenlijk weet je heel goed wat je nodig hebt en dat is genoeg "me-time" om te verwerken, tot rust te komen en jezelf mee op te laden. Als je die niet bewust "inplant" en vrijhoudt voor jezelf, wordt die tijd alsmaar "in beslag genomen". Ik herken het want ik ben net zo geweest en nog moet ik ervoor oppassen!
Je hoeft mensen niet uit te leggen, een "dan en dan kan ik niet" is voldoende. Als je dat moeilijk vindt, ga dan (zoals iemand hierboven al voorstelt) op een vaste yoga-avond oid. Dan heb je meteen die "smoes" tov familie en anderen die willen afspreken.
Grootste probleem is je eigen schuldgevoel als je "nee" zegt tegen iemand. Waarschijnlijk zijn je empathische vermogens nogal ontwikkeld (daarom ook een beroep in de zorg?!), ben je behulpzaam en vind je het belangrijk om er voor (geliefde/naaste) anderen te zijn en van betekenis te zijn. Oa met aandacht en/of hulp. Dat is een grote valkuil (weet ik uit ervaring). Want je kan niet iedereen van dienst zijn in de beperkte tijd die je hebt en dan doe je altijd wel iemand tekort.
Degene die je pas echt tekort doet, ben jij zelf, als je niet gaat leren schiften en erkennen dat je allereerste taak is om goed voor jezelf te zorgen (ipv eerst voor iedereen en voor jezelf niet veel meer over hebben, niet bijtanken)..
Denk aan de spreuk in vliegtuigen: als de zuurstof wegvalt, help dan eerst jezelf (met zuurstofmasker) en dan pas kinderen en anderen!
Als jij jezelf uitput heeft straks niemand meer iets aan jou. En wanneer jij die grens niet zelf echt gaat leren aanvoelen zal je lichaam steeds harder roepen tot aan burnout toe, zodat je wel moet luisteren!
Valkuil is dat je je tijd in beslag laat nemen door anderen. Het zijn de mensen die overal ja op zeggen, die burnouts krijgen. Niet de mensen die ferme grenzen voor zichzelf hanteren!
Dat schuldgevoel komt ergens vandaan, ik zou daar eens naar kijken. Waarom ben jij pas van betekenis als je anderen helpt of pleast in (wat zij wel uiten!!) wat zij van jou nodig hebben? Hartstikke fijn en complimenteus dat je zo nodig bent, en zo gewaardeerd wordt, maar waarom heb je die waardering van buitenaf zo hard nodig eigenlijk? Hoe zou je jezelf kunnen waarderen om de tijd die je in je eigen mentale en fysieke gezondheid steekt/ gaat steken? Waarom zou je je daar eigenlijk schuldig over moeten voelen?
Uit onderzoek blijkt verder dat stress niet eens te maken heeft met drukke beroepen en drukte, maar juist overwegend met de beleving van drukte/hectiek en als allerbelangrijkste factor: of je zelf invloed op je agenda/ werktijden/ vrije tijd hebt.
Dus dat je hier gestresst van wordt is totaal duidelijk, ook al vind je het een kleine moeite om bij iemand langs te gaan als dat iemand plezier doet of ze je nodig hebben (hulp/ aandacht van jou willen). Er zijn mensen met drukke banen enzo die dat heerlijk vinden en die hebben dan ook weinig stress, het heeft dus niets te maken met druk-luiheid. Ben je opgegroeid met dat je je altijd nuttig moest maken, alsmaar doorgaan "sterk" is?
Kijk oa naar je patroon in gezin van herkomst. Was je altijd al de pleaser en helper, degene met het luisterende oor, de behulpzame? Wou je je ouders ontlasten oid door ze dingen uit handen te nemen of zelf zo probleemloos mogelijk te zijn? Of voorbeeld van 1 van je ouders?
Het is een strategie die je ontwikkeld hebt en wat jij waarschijnlijk erg belangrijk vindt in het leven: er echt willen zijn voor anderen, elkaar helpen en steunen. (en mensen weten precies bij wie ze moeten zijn daarvoor!).
Staat de "helper" cq "redder" centraal in jouw leven? Voel jij je voor iedereen die je liefhebt verantwoordelijk?
Ik kan je aanraden boeken te lezen om inzicht te krijgen in die schuldgevoelens en gebrek aan jezelf op een gezonde manier op de 1e plaats te kunnen zetten. Er bestaat zoiets als "gezond egoisme" en daar heb jij zo te zien te weinig van.
Fijne boeken zijn sommige van Deepak Chopra (voor inzicht), Stephen Covey (de 7 eigenschappen van effectief leiderschap", ooit geschreven voor (bezielde) managers, maar voor iedereen geschikt om te kijken wat centraal staat in je leven, wat je principes en waarden zijn en waarom en (zelf)inzicht in hoe het ook kan, een wat bredere kijk waar jij denk ik veel aan kan hebben!)..
Verder (alleen 2e hands te koop): Coach jezelf naar succes" van Talande Miedaner (mijn "lijfboek"/bijbel). Andere visie op eea, en hoe je eea voor jou laat werken, naar je toetrekt, hoe je vriendelijk toch je grenzen aangeeft en bewaakt, enz.
Echt, neem je eigen OP serieus, dit is nu misschien nog een fluisterend stemmetje, maar luister ernaar voor eea uit de hand loopt. Mensen (ook partner) raken gewend aan jouw zorgzaamheid, gaan het vanzelfsprekend vinden, en je kan meer kwijtraken dan je lief is als jij, je man en/of kind tijd en aandacht tekort komen. Je zal prioriteiten moeten stellen en er voor een kleine(re) kring echt kunnen zijn.
Maar alleen als je je eigen energie op orde houdt en dat doe je door tijd alleen door te brengen, al dan niet met een warm bad, yoga, meditatie, de natuur in, een dagelijkse wandeling, sport, massages, sauna, kapperbezoek, zonnebankje, in de zon zitten, fietsen, whatever, lezen, stilte of ontspannende muziek, een "dutje" (je terugtrekken en ff liggen/ nergens aan denken, bewust rust nemen, ff niksen, lui mogen zijn van jezelf (ontzettend goed voor je gezondheid en hart enz).
Begin met die "luiheid" en behoefte aan in/ontspanning "me-time" te noemen: even tijd om voor jezelf te zorgen! Je moet jezelf onderhouden met ontspannende en fijne dingen. Ook bewust aandacht vrij houden voor je partner, intimiteit, volle 100% aandacht voor elkaar!
Als ook de dingen/ mensen die je normaal leuk vindt om te doen/zien als "moeite" gaan voelen, zijn dat echt alarmbellen dat je al te ver bent gegaan over je eigen grenzen!
Ook een overdosis "leuke" dingen worden alles bij elkaar een "moeten" als je die energie niet hebt en niet bijlaadt. Juist empathische mensen geven relatief veel energie weg en zijn vaak niet egoistisch genoeg om te vragen/nemen voor zichzelf.
Dat zal je dan toch echt moeten gaan leren. Is misschien niet makkelijk, maar oefening baart kunst (in "nee" zeggen oa!). Je hoeft dat niet voor jezelf, noch voor anderen te verantwoorden! Het is een must, een noodzaak en geen luxe of zwakte. Het is juist sterk en je kan dat leren/ ontwikkelen, heb ik ook gedaan! En die anderen doen dat volop zelf wel, hoor (vragen om aandacht, afspreken, hulp enz).
En zo heb ik besloten om nog een weekje in mijn eentje op vakantie te gaan, hoewel ik net terug ben! Een besluit dus. Ik help relatief nog steeds een (nu beperkt) aantal mensen, maar dit heb ik gewoon medegedeeld, me voorbereid op commentaar, maar wat denk je: van niemand tegensputteringen gehad, mensen zeggen zonder uitzondering: "je hebt groot gelijk! Doen als het kan!" (ook diegene die momenteel echt hulp en zorg nodig heeft ivm ziekte en verhuizing).
Het is aanleren van eigen "beslistheid" en volop achter jezelf en wat je nodig hebt te gaan staan! Je houdt dit niet vol als je niet zorgt dat je je energie bijlaadt en je zal jezelf een hoop ellende besparen als je dat zsm inziet en naar gaat handelen. Je mag zorgzaamheid en gezondheid voor jezelf vragen en in jezelf steken, het moet zelfs als je er wil blijven zijn voor anderen.
Bijkomend voordeel is ook nog dat als je voor jezelf zorgt, je meer eigenwaarde gaat voelen (aandacht schenken aan eigen stemmetje/ intuitie wat jij nodig hebt) en daardoor minder bevestiging/ waardering of betekenis van buitenaf nodig zal hebben. Insteek moet worden: wat gun jij jezelf eigenlijk?
Geef jezelf die hoognodige toestemming om te mogen genieten, om om hulp en zorgzaamheid van anderen voor jou te mogen vragen, uit te rusten, genoeg slaap, intimiteit, lol, plezier en onthaasten te mogen "nemen" in het leven. Je bent geen slaaf van je (oude) patronen en gewoontes, je hebt zelf de keuze of je zo verder wil en kan. (tot je geen keuze meer hebt, burnout raakt en in extreme mate zal moeten leren om grenzen te bewaken en hulp/begrip enz van anderen te moeten aanvaarden).
Laat het svp niet zo ver komen, want dan ben je verder van huis en zijn je voorraden uitgeput, kost het jaren om weer mee te draaien en gaat zeer ten koste van je levenskwaliteit!
Lees evt stukje bij beetje het topic "Alleenzijn en toch gelukkig met jezelf" (psyche) deel 1 en 2 vooral, waarin (niet alleen singles) hier moeite mee hebben en waardering veelal uit hun betekenis voor een ander halen en zichzelf leren om zelf die betekenis te herdefinieren en zichzelf te geven (ofwel nemen) wat ze voelen dat ze nodig hebben.
Succes!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 20 augustus 2014 19:32
Suzy bedankt voor je mooie post. Ik kan echt lezen dat je dat oprecht en gevoel heb neer geschreven.
Ik was inderdaad het stille brave kind. Wat vooral niks verkeerd wilde doen of zeggen. De binnenvetter. Het meisje wat over zich heen laat lopen als dat verwacht wordt van een ander. Daardoor wat simpel overkomen terwijl ik qua intelligentie en sociaal en prima niveau heb.Ik was ook altijd heel lang voor mijn leeftijd, zeg dat ik er drie jaar ouder oud zag dan dat ik was zelfs al vroeg op de basisschool. Dan verwachtten mensen ook een cognitief en sociaal vermogen. En ik leefde daar naar toe. Empatisch vermogen is inderdaad heel sterk aanwezig.
Ik merk dat werk ook een grote invloed op dit probleem heeft. Ik en man werken allebei onregelmatig. Waardoor we vaak "alleen" zijn met kind. En dan en niet toekomen aan onze eigen rust want kind.. Maar ook veel met kind willen maar komen er eigenlijk niet aan toe want moe!
Maak mij zorgen om mijzelf. Vorig jaar werkte ik twee maanden op AT basis ivm spanningsklachten , dat vond ik zo vreselijk laat staan een burn out.
Ik ga eens googelen of ik je lijfboek op internet kan vinden.
Ik was inderdaad het stille brave kind. Wat vooral niks verkeerd wilde doen of zeggen. De binnenvetter. Het meisje wat over zich heen laat lopen als dat verwacht wordt van een ander. Daardoor wat simpel overkomen terwijl ik qua intelligentie en sociaal en prima niveau heb.Ik was ook altijd heel lang voor mijn leeftijd, zeg dat ik er drie jaar ouder oud zag dan dat ik was zelfs al vroeg op de basisschool. Dan verwachtten mensen ook een cognitief en sociaal vermogen. En ik leefde daar naar toe. Empatisch vermogen is inderdaad heel sterk aanwezig.
Ik merk dat werk ook een grote invloed op dit probleem heeft. Ik en man werken allebei onregelmatig. Waardoor we vaak "alleen" zijn met kind. En dan en niet toekomen aan onze eigen rust want kind.. Maar ook veel met kind willen maar komen er eigenlijk niet aan toe want moe!
Maak mij zorgen om mijzelf. Vorig jaar werkte ik twee maanden op AT basis ivm spanningsklachten , dat vond ik zo vreselijk laat staan een burn out.
Ik ga eens googelen of ik je lijfboek op internet kan vinden.
woensdag 20 augustus 2014 19:52
Ik ervaar in het leven ook maar weinig genieten. Ik ben hooguit tevreden. Best wel schokkend om uit te spreken. Ik weet wat een depressie is (in tienerjaren gehad) maar zo voelt dit dan eigenlijk helemaal niet. Voel me meer vast geroest. In patronen en in intellectueel.
Doe mijn werk nu 5 jaar, geen vooruit zicht op andere functie, heel veel praktijk werk en weinig theorie. Kan alles af op automatische piloot en functioneer op die piloot nog ruim voldoende. Klaag al jaren in mezelf over huishouden en hoe rommelig het thuis is (terwijl dit echt niet zo is zeker voor twee ft werkende mensen met kind) vind het moederschap een behoorlijke klus. Ik zie mijn man ook vrij weinig en doen weinig dingen samen dat komt oa omdat wij ons beide rot voelen als we de tijd die we een keer hebben als gezin besteden aan uitgaan/uit eten/activiteit voor ons zelf.
Ik ben op het week aan het oriënteren voor een opleiding. Even iets anders, wat nieuws, uitdaging, voor mij zelf. Maar omdat ik momenteel veel druk ervaar vind ik dat een enge stap. Want dan wordt er op een ander gebied nóg iets van mij verwacht.
Doe mijn werk nu 5 jaar, geen vooruit zicht op andere functie, heel veel praktijk werk en weinig theorie. Kan alles af op automatische piloot en functioneer op die piloot nog ruim voldoende. Klaag al jaren in mezelf over huishouden en hoe rommelig het thuis is (terwijl dit echt niet zo is zeker voor twee ft werkende mensen met kind) vind het moederschap een behoorlijke klus. Ik zie mijn man ook vrij weinig en doen weinig dingen samen dat komt oa omdat wij ons beide rot voelen als we de tijd die we een keer hebben als gezin besteden aan uitgaan/uit eten/activiteit voor ons zelf.
Ik ben op het week aan het oriënteren voor een opleiding. Even iets anders, wat nieuws, uitdaging, voor mij zelf. Maar omdat ik momenteel veel druk ervaar vind ik dat een enge stap. Want dan wordt er op een ander gebied nóg iets van mij verwacht.
woensdag 20 augustus 2014 20:10
Ik herken het wel.
Hier een kind van bijna 2 jaar, ik werk 32 uur. Man werkt in ploegen.
Ik denk, dat naast grenzen stellen/keuzes maken die voor jou goed zijn, acceptatie belangrijk is.
Ik had/heb ook het gevoel dat ik van alles doe,maar dat het allemaal nét niet goed genoeg is soms:
huishouden, aandacht voor kind,aandacht voor man, aandacht voor mezelf.
Ik heb geaccepteerd dat het huis niet altijd zo netjes is als ik wil, en ik sommige mensen niet altijd kan zien, omdat ik andere dingen belangrijker vind. Als man en ik tegelijk weekend hebben doen we kind weleens een nachtje naar oma en gaan wij uit eten/naar de film, drankje doen etc.
En als ik eens eerder vrij heb/vrij neem, breng ik kind gerust eens naar de creche,we moeten toch een vast aantal uren afnemen. Dan heb ik even tijd voor mezelf, of doe op mn gemak dingen in huis.
Maar accepteer vooral dat niet alles perfect hoeft te zijn.
Hier een kind van bijna 2 jaar, ik werk 32 uur. Man werkt in ploegen.
Ik denk, dat naast grenzen stellen/keuzes maken die voor jou goed zijn, acceptatie belangrijk is.
Ik had/heb ook het gevoel dat ik van alles doe,maar dat het allemaal nét niet goed genoeg is soms:
huishouden, aandacht voor kind,aandacht voor man, aandacht voor mezelf.
Ik heb geaccepteerd dat het huis niet altijd zo netjes is als ik wil, en ik sommige mensen niet altijd kan zien, omdat ik andere dingen belangrijker vind. Als man en ik tegelijk weekend hebben doen we kind weleens een nachtje naar oma en gaan wij uit eten/naar de film, drankje doen etc.
En als ik eens eerder vrij heb/vrij neem, breng ik kind gerust eens naar de creche,we moeten toch een vast aantal uren afnemen. Dan heb ik even tijd voor mezelf, of doe op mn gemak dingen in huis.
Maar accepteer vooral dat niet alles perfect hoeft te zijn.
woensdag 20 augustus 2014 20:20
woensdag 20 augustus 2014 23:47
zo te horen, zet je veel te veel druk op jezelf. Probeer te leren om beter prioriteiten te stellen. Plan de huishoudelijke taken en verdeel ze (mocht je dat nog niet hebben gedaan ) met je man. Jullie werken allebei dus moeten jullie samen het huishouden doen.
Hou een agenda bij met al je verplichtingen. Hou er tussenin voldoende tijd vrij voor ontspanning met manlief en je kinderen. Als jij niet kunt (doordat je wat echte vrije tijd nodig hebt), dan is dat jammer voor de ander. Zo heb je een overzicht en kun je ingrijpen als je je tijd te overvol inplant.
Ook qua familie (je vrienden klinken niet zo moeilijk) moet je prioriteiten stellen. De mensen die jou respecteren, zullen niet heel veel moeite ermee hebben als ze jou een poosje niet zien omdat je een keer niet kunt. En anders hebben ze gewoon een probleem. Dan zegt het meer over hen dan over jou. Jij hebt ook een leven.
Leer 'nee' zeggen!
) met je man. Jullie werken allebei dus moeten jullie samen het huishouden doen. Hou een agenda bij met al je verplichtingen. Hou er tussenin voldoende tijd vrij voor ontspanning met manlief en je kinderen. Als jij niet kunt (doordat je wat echte vrije tijd nodig hebt), dan is dat jammer voor de ander. Zo heb je een overzicht en kun je ingrijpen als je je tijd te overvol inplant.
Ook qua familie (je vrienden klinken niet zo moeilijk) moet je prioriteiten stellen. De mensen die jou respecteren, zullen niet heel veel moeite ermee hebben als ze jou een poosje niet zien omdat je een keer niet kunt. En anders hebben ze gewoon een probleem. Dan zegt het meer over hen dan over jou. Jij hebt ook een leven.
Leer 'nee' zeggen!
donderdag 21 augustus 2014 10:11
Moe zijn is geen schande en het enige wat je weer fit maakt is uitrusten. Als je dat doorhebt dan heb je veel minder last van het schuldgevoel dat je het niet goed genoeg doet.
Het is ook dat je jezelf hierin goed verzorgt en serieus neemt.
Ik kwam er op een harde manier achter dat ik het fout deed. Heb een half jaar in bed gelegen, het herstel duurde 1,5 jaar.
Ik heb nu een heel andere instelling. En als mensen het niet begrijpen, dan is dat jammer. Maar ik ga niet meer mijn kostbare energie opgebruiken omdat het zo verwacht wordt.
Ik plan 1afspraak per dag.
Poets op vrijdag en doe de was op dinsdag.
Ik kook ook niet meer iedere dag. Ik maak grote hoeveelheden en vries die in porties, mocht ik te moe zijn, pak ik wat uit de vriezer.
Mijn familie kan ook erg zuigen, dat is meer in de vorm van hulp vragen aan mij.(ff oppassen op neefjes, of ff iets ophalen e.d)
Daar heb ik nu de instelling van, hebben zij er te makkelijk over gedacht en maken ze het nu mijn probleem? Dan zeg ik nee. Wil ik het doen? Komt het uit? Heb ik er zin in? Dan zeg ik ja.
Ik moet zeggen: ik voel mij heel erg vrij en voel mij niet meer schuldig als ik nee zeg.
Het is ook dat je jezelf hierin goed verzorgt en serieus neemt.
Ik kwam er op een harde manier achter dat ik het fout deed. Heb een half jaar in bed gelegen, het herstel duurde 1,5 jaar.
Ik heb nu een heel andere instelling. En als mensen het niet begrijpen, dan is dat jammer. Maar ik ga niet meer mijn kostbare energie opgebruiken omdat het zo verwacht wordt.
Ik plan 1afspraak per dag.
Poets op vrijdag en doe de was op dinsdag.
Ik kook ook niet meer iedere dag. Ik maak grote hoeveelheden en vries die in porties, mocht ik te moe zijn, pak ik wat uit de vriezer.
Mijn familie kan ook erg zuigen, dat is meer in de vorm van hulp vragen aan mij.(ff oppassen op neefjes, of ff iets ophalen e.d)
Daar heb ik nu de instelling van, hebben zij er te makkelijk over gedacht en maken ze het nu mijn probleem? Dan zeg ik nee. Wil ik het doen? Komt het uit? Heb ik er zin in? Dan zeg ik ja.
Ik moet zeggen: ik voel mij heel erg vrij en voel mij niet meer schuldig als ik nee zeg.
