Hoe krijg ik mijn man zijn bed uit?

Nieuwe kijk en advies gevraagd of relativering........



Situatie:

Getrouwd, 1 kind (bijna een jaar), gelukkig en blij met elkaar NA 11 uur 'S ochtends :/



Probleem (in mijn ogen):

Man wil zijn bed niet uit 's ochtends en ik erger me groen en geel! Ik word er boos van, gefrustreerd en woedend. Daardoor verander ik in een vrouw, die ik niet wil zijn.

Als hij moet werken, lukt het wel.

Sinds ik hem ken is dit al een issue, soms haat het beter en soms niet.

Ik baal ervan omdat: ik er wel uit ga met de baby en ik tot 11 uur alleen zit, ondertussen slaapt het kleintje dan alweer en beginnen we bijna aan het middagprogramma.

Hij is een avondmens en ik een ochtendmens. Prima, geen probleem, dat kan. We hoeven niet tegelijk op te staan en samen te gaan slapen. Ik wil dat hij meedoet, ook in de ochtend!

Maar ik sta er in de ochtend al wel bijna een jaar, alleen voor.



Wat wil ik:

Samen een gezin zijn, ook in de ochtend. Ik vind hem een slappe zak en kan er niet tegen: dat stomme slapen.

Hij gaat ook laat naar bed en dan snap ik dat hij langer slaapt. Oorzaak-gevolg......



Wat heb ik al gedaan en wat niet hielp (niet perse in deze volgorde):

- boos worden

- woedend worden

- lief doen en vragen of hij thee of koffie wil

- de avond van te voren een afspraak maken

- dreigen met van alles :/ (maakt mij geen mooier mens, weet ik!!)

- gewoon laten liggen en mijn eigen plan trekken

- een gesprek hierover op neutraal terrein en in de middag

- accepteren: lukt me niet......



Straks komen zijn ouders en hij ligt nog in zijn bed, ik ben nu zo ver dat ik hem niet meer wakker ga maken. Eerst was ik namelijk bang voor gezichtsverlies, het kan me niet meer schelen. Maar ergens hoop ik toch zo dat hij binnen nu en 5 minuten eruit is!



NB. Gister schrok hij om 11 uur wakker en dan is hij zich zeer schuldbewust. Hij vindt het zelf ook niet leuk, maar is erg moe...naar eigen zeggen...... 'Ga dan eerder naar bed', zeg ik dan!

quote:Suzy65 schreef op 21 augustus 2014 @ 13:23:

Bizar dat je van iemand gaat houden ondanks de verschillen en dan jarenlang de overeenkomsten genoeg zijn om die verschillen op de koop toe te nemen..



Maar na een poos ga je je dan ergeren en wil je diezelfde partner "onder controle krijgen": hij moet en zal net zo zijn zoals jij? Want? Zoals jij bent "hoort" het? Hij moet hetzelfde worden als jij? Waarom telt jouw ochtendbelang meer of is dat "beter" dan zijn avondbelang?

Waarom is jouw idee van hoe een gezin eruit hoort te zijn meer/beter" dan zijne?



Ik ga er zeker van uit dat de normen en waarden die horen bij het gezin waar uit ik kom, beter zijn dan zijn normen en waarden. Hij benoemt dit zelf ook.

Maar je hebt wel een punt: ik ben goed in het verdedigen van mijn ideeen en hij minder :/ Ik kan daar gebruik van maken.





Het idee van als ochtend- en avondmens juist prima kan zijn qua werk/opvang kunnen verdelen, komt dan wel goed uit? Wie is er als jij slaapt en baby werd/wordt wakker? (ik weet niet welke uren jij werkt? Gaat die kleine dan naar de opvang of zo en wie brengt/haalt de baby dan, zorgt voor eten en in bed leggen en het huishouden?)..



Wij hebben het zo verdeeld, dat er altijd iemand thuis is bij de baby. Ik kom om de 3-4 naar huis om de baby te voeden (flesweigeraar). Huishouden doen we samen. Ik doe vaak de dagelijkse dingen en hij gaat ineens de badkamer schoonmaken en dan staat alles blank en is hij heel trots Maakt mij niet uit.



Als jij een ochtendmens bent en staat te springen als je wakker wordt, waarom moet dat dan per se samen? Ik snap dat je ook tijd samen wil doorbrengen als gezin, maar moet dat per se vroeg ontbijten zijn als je ook zelf kan ontbijten en wat later samen koffie drinken? Gaat het niet om de kwaliteit van samenzijn ipv op welk tijdstip per se? En dat jij dat wil bepalen voor hem?



Ik wil het zeker niet bepalen voor hem. Ik wil wel dat we samen de dag starten en dat er vaart in zit. Maar na alles reacties besef ik me meer hoe het voor hem is.



Jij wil je zin krijgen, maar je accepteert wel als vaststaand feit dat jij nu eenmaal een ochtendmens bent.. zeg je dan ook tegen jezelf dat je je waak/slaapritme maar aan hem moet aanpassen en voortaan maar om 2 uur naar bed moet om samen wat tijd en aandacht voor elkaar te hebben? Stel dat hij dat van jou zou verlangen, omdat hij anders gezichtsverlies lijdt, helemaal alleen op de bank zit 's avonds en niet het gevoel krijgt dat jij om hem geeft, dat je daar maar aan moet (en kan) wennen, pech als je ogen dichtvallen om 11 uur? Dat hij zou zeggen: "vind je mij saai of zo, niet de moeite waard om wakker voor te blijven?, hup wakker blijven luiwammes! gezellig doen, ik heb aandacht en intimiteit nodig van je, ik voel me alleen en afgewezen als ik in mijn eentje wakker ben" enz?



Dan kan hij de boom in





Hoe absurd zou je dat vinden? Ja, ik weet het, de hele maatschappij is ingericht op ochtendmensen (en ook hoe fnuikend dat is voor div groepen, zoals pubers, blijkt uit onderzoek dat middelbare scholen beter om 10 uur zouden kunnen beginnen en pubers staan erom bekend dat ze "altijd" moe en hangerig zijn, en optimaler zouden presteren op andere tijden.. en dat geldt ook voor "gedwongen ochtendmensen, die dus avondmensen zijn maar vanwege werk toch vroeg moeten beginnen, omdat kantoren enzo "nu eenmaal" op ochtendmensen zijn ingericht.



Jij wil dat je man aan jouw ritme en wat jij prettig/ wenselijk vindt aanpast, jou gehoorzaamt,, je hem onder controle krijgt door div methodes (boos worden, mokken, emotionele manipulatie door eea te bedenken zoals dat zwemmen..)..

Waarom is het zo belangrijk voor je dat jij wordt erkend of je pas erkend/bevestigd voelt als hij hetzelfde vindt/voelt als jij? Waarom maak je je zo afhankelijk van of hij wakker is als jij wakker bent? Is het juist niet ideaal dat jij fris en fruitig bent in de ochtend voor je baby als hij dat niet is? En andersom?



Absoluut! Daarom vond ik het tijd voor een 'reality-check'. Hij kon het mij niet geven. Ik vind samen de dag starten gewoon echt heel gezellig kan er niks aan doen. Hij hoeft echt niet om 7 uur op te staan, maar allez 09.00 vind/vond ik vaak wel haalbaar!



Ja, "lullig" dat zo'n baby op een gegeven moment vroeg in bed ligt en (hopelijk) doorslaapt en hij zoveel van zijn kind mist dan? En zijn evt positieve bijdrage 's nachts vervallen is?

Kan het zijn dat jij misschien het idee krijgt dat hij te weinig tijd als gezin kan spenderen, jullie met zijn 3en ipv teveel elkaar afwisselen en hij of jij met baby?



Wellicht?! Maar daarbij denk ik: het is een grote vent, hij kan dit zelf bepalen. Hij is 4 dagen thuis met de baby en ik kom tussendoor lunchen en voeden. Hij doet dan 'S ochtend wel veel met haar: wandelen, enzo. Prima dus!





Hij en jij zijn al jaren zo, hoe ging het dan op jullie gezamenlijke vrije dagen? Was dat geen probleem? Genoeg tijd samen? Konden jullie elkaar vinden op bepaalde uren voor samen eten, vrijen, samen een filmpje kijken, vroeg ontbijten enz? Wat is er veranderd dat dat nu een probleem/ ergernis is? Kan je hem dat bijslapen niet gunnen, als ie zoveel uren maakt (horeca verdient niet goed dus dan moet je uren maken idd).. ja, voor zijn werk moet ie zich al aanpassen, geen keuze denk ik (tenzij andere baan/ minder uren), ik vind het nogal wat..



Voorheen was het geen probleem en kon ik het meer accepteren. Dan trok ik mijn plan. Nu met een kind is het anders? Waarom? Geen idee. Het gevoel van 'samen' ontbreekt dan in de ochtend. Idioot, besef ik me nu.....



Ben zelf ook een avondmens en moest ook in de ochtend vroeg beginnen, dan kon ik nog niet zomaar vroeg naar bed, dat lukt gewoon niet. Al ben ik ziek dan ga ik nog niet om 12 uur slapen.. moet je dan regelmatig om 6 uur op dan doe ik dat niet voor mijn lol, en loop een slaaptekort op. Buren hier dachten het ook handig op te lossen met baby en geen/weinig opvang nodig: de een draaide avond/nachtdiensten, dan was de ander immers fijn thuis, die werkte overdag. Maar beiden kwamen dus niet aan hun slaap toe, want kinderen zijn overdag wakker. Dan was die ouder wel thuis, maar moest/wou slapen. En andersom: toen de kinderen nog niet doorsliepen moest degene die overdag fit moest zijn er een paar keer uit 's nachts. Bovendien zagen ze elkaar vrijwel niet meer, hooguit samen avondeten. Onnodig te zeggen dat het leuk bedacht was, maar niet werkte dus.



Avond- of ochtendmens zijn is misschien het hele probleem niet, is beide gelijkwaardig. Het is zinloos om "je gelijk" te willen halen, jouw visie en wat jij wenselijk/normaal vindt op te willen leggen of af te dwingen..



Weet je, als ik het zo lees, dan komt in mij op hoe vanzelfsprekend veel mensen hun relatie nemen, hoe ontevreden ze worden, hoe weinig ze elkaar waarderen en tzt de verschillen ergernissen worden en ze steeds meer willen dat de ander in alles op henzelf moet lijken, overeenkomt, anders past het niet (meer)?



En hoezeer je gaandeweg afhankelijk wordt van die bevestiging of je gelijk krijgen, je verleert om jezelf nog te vermaken of eigen invulling te geven, want daar heb je een partner voor? Ik heb een lang huwelijk met gezin achter de rug, en die focus op de verschillen in wensen en gewoontes is het begin van het einde.. je kan een ander in de basis niet veranderen, dus je kan je eraan ergeren, mokken wat je wil, maar wat jij vindt is evenwaardig aan wat hij vindt of nodig heeft. Het zal nooit 100% overeenkomen, als je dat zoekt zal je het nooit vinden..



Van iemand houden is ondanks de verschillen elkaar toch waarderen en de overeenkomsten blijven zoeken. Dan maar zelf ff iets kleins eten in de ochtend en je eigen ding doen en samen ontbijten/koffie om 11 uur..



Ik ben nu 9 jaar gescheiden en denk nu: waar maakte ik me druk om? Nu kan ik "lekker" alles doen zoals ik het wil, hoef me nergens meer aan aan te passen, en sterker nog: ik moet dat ook, mezelf vermaken, maar nu 100% van mijn tijd. Ik heb geen partner om ontevreden over te zijn en op te focussen, ik kan niemand de "schuld" geven als ik me niet vermaak of mijn zin niet krijg, en kan alleen maar zelf mijn leven leuk maken.



Ik vind het (ook van mezelf en ook van ex destijds) zo verwend eigenlijk, dat gedoe en focus dat je partner (nu eenmaal) niet (en nooit) hetzelfde zal worden zoals jij dat wil en wenst.. en dat zo belangrijk gaan maken, eigenlijk teleurgesteld dat je hem niet kan veranderen en modelleren naar eigen behoefte/wens..



Als er zo weinig ruimte is om jezelf (hij dus) te kunnen zijn, zo weinig begrip en inleving in hoe het voor de ander is met zijn werk(uren) en behoeften die je zelf niet kent/hebt, niet kan waarderen/accepteren wie hij is, dan niet raar staan te kijken als je op den duur dat helemaal kwijt raakt.



Blijf svp foussen op het gemeenschappelijke, allebei water in de wijn doen zonder etiketjes op de ander te plakken als "lui" of minderwaardig aan jouw ideaalplaatje hoe jij het in je hoofd hebt en je zin willen krijgen of hem voorgoed wil veranderen. Je kan er op 2 manieren naar kijken: of je kijkt naar wat je wel hebt, zijn goede kanten en alles wat fijn is samen, het geluk uberhaubt dat jou een partner en kind ten deel is gevallen.. en misschien wat jullie wederzijds kunnen aanpassen of bespreken hoe het nog beter zou kunnen (voor alle3), maar elkaar wel gelijkwaardig zien daarin (kwestie van verschillende aanleg/ behoeften) en daar zo goed/prettig mogelijk mee omgaan.



Of je kijkt vanuit teleurstelling steeds meer naar wat je niet bevalt aan hem aan zijn gedrag, zijn gewoontes/inborst/patronen/ aanleg enz. Dan wens ik je veel succes, want je kan niet een ander veranderen zonder diegene zichzelf niet te "mogen" laten zijn. Slaap is een levensbehoefte en slaapritme aanleg, de jouwe is niet beter dan zijne.



Hooguit kan je overleggen of jij/hij ander werk/werkuren zou kunnen hebben, waardoor je meer overeenkomt in tijden van eten en samenzijn als gezin. Maar dan wel een gelijkwaardig uitgangspunt en gelijkwaardige gesprekken, waarin je samen tot een gemeenschappelijke visie op wat een gezin is en welke gezamenlijke behoeften/aktiviteiten er zijn. Misschien wil hij heimelijk wel elke nacht om 2 uur seks met jou en snapt hij dat dat niet kan, niet van je gevraagd kan worden, dus niet aan de orde is?



Kan je aanraden het boek van Stephen Covey te lezen "7 eigenschappen van effectief leiderschap". Ooit geschreven voor managers, maar in coachingland nu ook gebruikt omdat het als gezin en voor jezelf & als stel zijnde begrip en inzicht geeft in wat je echt belangrijk vindt in het leven, wat je centraal zet in het leven, welke richting je uit wil als individu, als stel en als gezin.



Fantastische tip!! Gelijk gereserveerd in de bieb!!!



Oa is 1 van die eigenschappen niet voor niks "Eerst begrijpen, dan pas begrepen worden". En dat geldt oa ook voor "eerst waarderen, dan gewaardeerd worden". En proaktief zijn is er ook zo een: wat kan jij zelf doen om wat jij belangrijk vindt (of vindt hoe het "hoort" in een gezin) alsnog voor elkaar krijgen (maar dan een uurtje later misschien, zodat het voor beide/ jullie allemaal) fijn is? Ipv je afhankelijk te maken van de ander en te mokken als dat niet lukt?



IN dat boek oa hoe je tot een gezamenlijke "gezonde wederzijdse afhankelijkheid" komt, als gezin en partners en toch (met ruimte voor verschillen) tot een gemeenschappelijke levensvisie en richting (als gezin) te kunnen komen. Echt een aanrader!



Ik heb inmiddels wel geleerd om te kijken naar overeenkomsten met andere mensen, en dat mensen, incl je partner en kinderen, niet overal over eens hoeven te zijn om van elkaar te kunnen houden en te kunnen waarderen om wie iemand is ipv wat ie heeft/ doet. Ik begrijp mijn ex en mijzelf en vele anderen inmiddels wel en dat zij niet hoeven te zijn zoals ik (het vind/ normaal vind).



Ik lees hier zo vaak hoe mensen weg willen bij hun partner omdat eea niet past en de adviezen van "je verdient beter, maak je vrij dan kan je iemand vinden die beter bij je past" enzo, maar na 9 jaar weet ik dat je die "soulmate" die perfect past en ergens op je wacht, omdat je dat "verdient" niet per se ook gaat vinden.



Het is ook het hele idee van tegenwoordig van die "maakbaarheid" dat je dat kan afdwingen of zou "verdienen" en "het" (een partner die in alles past wat je je zou wensen) dan vanzelf wel op je pad komt.. Je zou er nog weleens achter kunnen komen hoe je in je handjes mocht klappen hoe fijn en waardevol je partner eigenlijk ook alweer was (als je al die fijne overeenkomende liefde en dingen mist, omdat je die destijds niet meer zag/waardeerde en alleen nog keek naar wat je in hem miste als partner..)..



Ipv die ergernissen uit te spreken of te willen veranderen kan je beter allebei dat boek lezen en elkaar proberen te begrijpen en waarderen van elkaar dat je allebei jezelf mag zijn (zoveel mogelijk iig als maar kan als je je (leven) met elkaar verbindt).

Kijk svp naar wat er wel is en wat jullie allebei kunnen doen om die verbondenheid te behouden en te vergroten, als team, samen richting bepalen, met inachtneming van elkaars verschillen in sekse, werk(tijden), aanleg, behoeften, levensvisies en wensen. Neem elkaar serieus daarin, ook als dat verschilt, zie het als 2 evenwaardige behoeften/meningen en probeer tot overeenkomst te komen of te accepteren en dat je ook binnen een relatie eea nog steeds een eigen verantwoordelijkheid is en zelf zal moeten invullen, je partner zijn taak niet is om jou gelukkig te maken of te pleasen als dat tegen zijn eigen belangen in is wat hem gelukkig maakt (en andersom jij ook niet op essentiele zaken aanpast om hem gelukkig te maken). Of niet alsmaar dezelfde is die zich aanpast ten koste van zichzelf (zeker niet op kleine dingen als dat dus niet hoeft).



Een relatie is imo iig niet gelijkwaardig als de 1 vindt dat de ander hem/haar moet gehoorzamen of beantwoorden aan diens verwachtingen... Laat elkaar (in de verschillen) in zijn/jouw waarde.. maak afspraken waar jullie beiden achter kunnen staan. Laat los dat hij jou moet vermaken en je niet in je eentje die paar uur in de ochtend doorkomt zonder mokken of ergernis daaraan te koppelen, dat doe je toch echt zelf, die betekenis daaraan geven en je humeur door hem laten bepalen..



Dank je!!! Bovenaan antwoorden dikgedrukt.

Ik wil minder oordelen, was ik al van plan richting kind. Heb juist een hekel aan oordelen en nu deed ik het aan de lopende band.

quote:bonuhbakkie schreef op 21 augustus 2014 @ 14:28:

Ik zou in string voor t bed langs lopen en even bukken. Komt ie er vast snel uitDan lig ik er snel weer in

quote:appagante schreef op 21 augustus 2014 @ 15:50:

Suzy65: oef! Heb je dat allemaal getypt in 1 middag?! Een prachtige laatste alinea trouwens, mooi!



Cootjep: ik vind je een leuk mens! Je reageert top, lekkere zelfspot en eindelijk een TO die open staat voor tips. Hoera!



Uiteraard! Daarom is hij ook met mij getrouwd



Dank!!

quote:loquase schreef op 21 augustus 2014 @ 16:29:

[...]







Wat ik niet snap zijn die tips van emmers water en wekkers en allerlei manieren om hem vroeger het bed uit te krijgen. De beste man slaapt niet uit, hij neemt gewoon zijn acht uur slaap.

Je gaat toch ook niet bij een partner die van 9 tot 5 werkt, en die om 23 uur naar bed gaat, om 3 uur 's nachts met emmers water en wekkers aan de gang. Dat zou toch ook idioot zijn.



TO, je man pakt het echt goed aan. Als je altijd 's avonds c.q. 's nachts werkt, is het juist goed om je ritme zo aan te passen. Er zijn mensen die al van slag zijn door de ingang van zomertijd, en wintertijd en daarvoor hoef je maar eens per half jaar een uurtje te schuiven.

Lees maar eens iets over slaapritmes en wat dat met je lichaam en geest kan doen wanneer je daar teveel mee gaat klooien. Het consequent verschuiven van de slaapuren, aangepast aan je werktijden, is het beste wat je kan doen. En dat doet je man precies goed.



Terwijl ik jouw post las, ging ik !!!weer!!! nadenken. Ik bedacht me dat het voort komt uit vroegah....toen lag hij altijd tot 2 uur in zijn nest! Vond ik zooooo zonde! Toen kenden we elkaar al, waren we een jaar of 15. Toen ergerde ik me er ook aan, maar toen hadden we nog niks. Later heb ik het geaccepteerd en merk je het niet omdat je een studeer-ritme hebt en nu met kind komt het weer boven drijven.



Ik beloof dat ik me ga verdiepen in slaapritme'ssszzzzzzzz

quote:elninjoo schreef op 21 augustus 2014 @ 18:07:

Waarom ben je aan 'n kind begonnen met hem? Neem niet aan dat ie zijn ritme opeens heeft veranderd na dat kind. Hij zal altijd wel tot bijna de middag op z'n nest hebben gelegen. Waardoor dacht je dat hij wel zou veranderen, als ie dat de jaren voorheen niet deed?



Nee, zijn ritme veranderd niet. Maar onze samenstelling wel en nu valt het me ineens op en vind ik het vervelend.

Ik had dus nooit de gedachte dat hij zou veranderen, omdat ik dit niet als een probleem ervaarde. Nu wel en dat ligt bij mij en dat is niet erg, ik leer graag.

Eerder schreef ik dat hij vroeger al zo'n uitslaper was, toen vond ik het stom en dom. Toen hadden we nog geen verkering oid. Nu later wel en is hij inderdaad niks veranderd. Dit klinkt te negatief: hij heeft nog hetzelfde ritme. Ik moet het accepteren, het hoeft namelijk geen probleem te zijn!



En er komen hier nog vele kinderen! Veel te leuk.....die van ons dan

quote:Suzy65 schreef op 21 augustus 2014 @ 19:24:

Even voor de duidelijkheid: ik schrijf altijd veeeeels te lang, en niet voor de meelezerTs, maar voor de TO. Als die er maar iets aan heeft. De rest mag het gewoon overslaan



CootjeP: dank voor je openhartige antwoorden op iedereen, je staat duidelijk open voor tips en visies, ik wens je heel veel succes! Zo te lezen heb je een toppertje en ben jij een toppertje voor hem ook. Veel geluk samen en met jullie kindje!



Dank voor je lieve post! Doet me goed!

Ik ben ook maar een mens, maar wil wel graag vooruit en leren. Klopt dus



Daarbij ken ik het vivaforum ook lang genoeg om te weten, dat ik niet moet verwachten dat ik zoetsappige Posts te lezen krijg en enkel medeleven. Daar schiet een mens ook niks mee op!

quote:NYC schreef op 21 augustus 2014 @ 20:08:

Jij denkt op dezelfde manier als ik, cootje. Als iemand pas na 11.00 op is heb ik letterlijk het gevoel dat de dag al half voorbij is. Vind ik ook enorm zonde.

Baaaaalde er vroeger ook altijd zo van dat dat uitgaan zo laat begon. Ik krijg na 22.00 echt een beetje een avondhumeur. En dan moest je nog de deur uit. Ideaal vond ik het om tussen 19.30 en 23.00 uit te gaan. Stappen van 23.00 tot diep in de nacht mij echt niet gezien.

Maar het is denk ik lastig uit te leggen waarom de ochtenden zo fijn voelen.



Yes! Nog een ochtend-fan! Tsja, ik houd ook van de ochtend: stilte, starten en een plan!



Als we samen vroeg weggaan, houdt mijn man ook van de ochtend Hij roept dan dat hij iedere dag zo vroeg wil opstaan en wil genieten van de dag.......Dan is hij echt wel energiek en doet hij gek?!?! I know.....later stort hij ter aarde haha!



Dat avondhumeur herken ik volledig. Als ken ik ook de weekenden vroeger dat ik zaterdag 22.00 wegging en zondag 20.00 terug thuis was Kon ik ook goed!

Elein: ik ben echt geen dwingeland Ik snap(te) gewoon echt niet waarom hij niet 'op tijd' op kon staan. Dan bedoel ik niet 7 uur, maar een uurtje of 9 ofzo.



En ik lig nooit om 21.00 uur in bed, tenzij ik echt omval: zelden! Vaak rond een uur of 11...altijd te laat



Mijn man kijkt nu een film en ik zit gezellig tegen hem aan Hij moet morgen vroeg op, ik niet. Ik slaap met de baby wel weer mee in de middag!



Suzannesuus: Thanks voor het meedenken! Daar ligt het echt niet aan! Hij doet van alles: boodschappen, vuilnis, stofzuigen, afwassen, enz: en ik doe ook van alles! We hebben geen duidelijke taakverdeling, maar houden het gewoon samen bij.



NYC: ik ga altijd mee in het ritme van de dag! Geleerd van mijn vader, die reist veel Dus als ik dan thuis kwam, at ik mee, hoorde ik van mijn ouders 'het is hier geen hotel!!' En ging ik 'huiswerk' maken en slapen



Het is (was!!!!!!) gewoon mijn punt van ergernis en ik heb echt niks te klagen: leuke vent, geweldig kind en een moederfiets



Ik wil niet burgerlijk worden, maar wel samen koffie drinken :S haha! Toch een sufkut dus



Ik heb vanavond wel mijn excuses aangeboden voor het gezeur van mij over het slapen. Vervolgens bied ik aan dat hij maandag kan uitslapen, dan neem ik het kleintje mee naar mijn afspraak. Zegt hij: nee joh, laat maar hier. Ik sta gewoon op hoor!

ik zeg: een win-win situatie! Haha!