Autistische vriend, ik geef de strijd op

Bijna acht jaar lang liep ik steeds tegen dezelfde problemen op in de relatie met mijn vriend (55): hij heeft helemaal geen vrienden maar houdt met zijn (meerdere) exen graag contact, het liefst buiten mij om; hij kan in het sociale leven geen smalltalk voeren, valt mensen in de rede, legt altijd dingen uit met heel veel details, verbetert mensen en komt daardoor arrogant over; kan ontzettend geïrriteerd raken als iemand op straat per ongeluk tegen hem aanloopt of hem aanraakt; hij kan zich helemaal verliezen in details (hele dagen achter zijn pc slijten); raakt in de stress als er vakantieplannen gemaakt worden; is weinig flexibel in onze dagelijkse uitjes; maar het moeilijkst voor mij: hij kan zich niet in mij verplaatsen als ik boos of verdrietig ben. Het lijkt hem totaal niet te raken en ik hoor dan dagen niets (we latten).



Ik bleef zo lang bij hem omdat ik tegelijk veel van hem hield. Hij is vreselijk behulpzaam, we delen dezelfde smaak en kijk op de maatschappij, hij is een geweldige kok en fijnproever, weet me veel te vertellen over geschiedenis en techniek, is een bijzonder aantrekkelijke man om te zien.



In de eerste jaren van onze relatie wist ik wel dat er iets vreemds aan hem was, maar ik kon het niet duiden. Onze relatie ging meerdere malen uit, telkens deed ik dat. Maar altijd kreeg ik spijt, ik ging hem missen en ging het weer aan. Een jaar geleden zei iemand me dat hij dacht dat mijn vriend autistisch is, omdat hij in gesprek zo enorm kan uitweiden in details dat er geen touw meer aan vast te knopen is (altijd technische zaken). Ik ben gaan internetten en alles viel op zijn plaats: ik denk dat hij het type "klassiek autisme" bij volwassenen heeft. Ik heb hem dat voorzichtig verteld, maar hij reageerde erg laconiek: 'Zou best kunnen, ik ben ook hoogbegaafd'. Daarna nooit meer een woord erover. Ik kreeg zelfs de indruk dat hij het al eens eerder gehoord had, of het wel wist, maar het mij nooit heeft willen vertellen. Ik dacht toen ik zijn 'gebreken' begreep, dat ik ermee om zou kunnen gaan.



Maar dit weekend is de bom gebarsten en nu is het voorgoed uit. Hij heeft mij erg gekwetst door me te negeren terwijl ik diep in de put zat. Hij heeft me keihard laten vallen en het lijkt hem totaal niet te raken als ik down ben of in een huilbui uitbarst. Vandaag besef ik weer hoe zwaar de strijd was en dat ik waarschijnlijk niets meer van hem zal horen. Het heeft me 8 moeizame jaren gekost.



Ik heb veel gelezen over partners van, lees dat een relatie met een autist best kan, zij het met de nodige gebruiksaanwijzingen en je mag als partner-van niet al te veel inlevingsvermogen of spontaniteit verwachten. Nou, ik heb het echt geprobeerd maar uiteindelijk heeft het me gesloopt en heel veel verloren energie gekost.



Ik ben heel benieuwd of er vrouwen (of mannen) die in mijn verhaal iets herkennen. Hoe doen/deden jullie dit?