Psyche
alle pijlers
Waarom liet/laat jij over je grenzen heengaan?
zaterdag 23 augustus 2014 16:05
Tja, dat bij de ander neerleggen vind ik dus onzin. Ze moet het bij zichzelf neerleggen en de volgende keer assertief reageren. Alsof het jouw schuld is dat ze niet zeiden wat ze bedoelden.
Ik heb het ook meegemaakt. Ik zou koken voor mensen en een vrouw stond er op dat ze geld zou bijleggen voor de boodschappen. Een paar weken later is ze boos omdat ik had moeten weten dat ze krap bij kas was en dat ze het niet kon missen. Ik heb haar daarna nooit meer gesproken, heb wel beters te doen. Met zulke mensen hoef ik niet om te gaan.
Ik heb het ook meegemaakt. Ik zou koken voor mensen en een vrouw stond er op dat ze geld zou bijleggen voor de boodschappen. Een paar weken later is ze boos omdat ik had moeten weten dat ze krap bij kas was en dat ze het niet kon missen. Ik heb haar daarna nooit meer gesproken, heb wel beters te doen. Met zulke mensen hoef ik niet om te gaan.
zaterdag 23 augustus 2014 16:22
Door een pestverleden heb ik geleerd dat ik er niet toe doe, dat mijn emotionele en fysieke integriteit niet gerespecteerd hoeven te worden, dat ik niets waard ben en dat het tonen van emoties zoals angst en verdriet altijd gepaard gaan met vernedering en schaamte. Waarom liet ik dit als kind gebeuren?
Ik weet het niet, ik was tamelijk onzeker van mezelf en durfde niet voor mezelf op te komen.
Hierdoor ben ik gaandeweg uit het oog verloren waar mijn grenzen lagen, en ben ik heel perfectionistisch geworden. Ik moest maar doorgaan en bewijzen dat ik wel goed genoeg was.Net als hiervoor al werd geschreven durfde ik geen nee te zeggen uit angst voor de gevolgen: afwijzing, verlies van baan, verlies van mensen etc.
Ik had helemaal niet door dat ik vooral ook zelf heel erg over mijn grenzen ging want ik wist niet waar ze lagen.
Veel therapie en een flinke burn out waren het gevolg.
En mijn therapeut heeft lang moeten werken voor bij mij het kwartje omtrent grenzen viel en ik langzaam genoeg zelfvertrouwen kreeg om ze te zien en te bewaken. Nu gaat het gelukkig goed.
Ik weet het niet, ik was tamelijk onzeker van mezelf en durfde niet voor mezelf op te komen.
Hierdoor ben ik gaandeweg uit het oog verloren waar mijn grenzen lagen, en ben ik heel perfectionistisch geworden. Ik moest maar doorgaan en bewijzen dat ik wel goed genoeg was.Net als hiervoor al werd geschreven durfde ik geen nee te zeggen uit angst voor de gevolgen: afwijzing, verlies van baan, verlies van mensen etc.
Ik had helemaal niet door dat ik vooral ook zelf heel erg over mijn grenzen ging want ik wist niet waar ze lagen.
Veel therapie en een flinke burn out waren het gevolg.
En mijn therapeut heeft lang moeten werken voor bij mij het kwartje omtrent grenzen viel en ik langzaam genoeg zelfvertrouwen kreeg om ze te zien en te bewaken. Nu gaat het gelukkig goed.
zaterdag 23 augustus 2014 16:29
quote:Frizz, 16 minuten geleden
Ik niet geloof ik. En eerlijk gezegd vermijd ik vrouwen die er last van hebben ook, althans, vrouwen die bij mij neerleggen dat ik over hun grenzen ga. Ik word er helemaal iebel van, ik kan geen gedachten lezen en als je zelf aangeeft dat het goed is dan ga ik ervan uit dat ik je op je woord kan geloven. Ik heb voornamelijk vriendschappen met mannen.
Ik lig er niet meer wakker van zulke types. Wel gedaan hoor, dat ik opeens van zo iemand een hele preek kreeg dat ze blijkbaar juist de tegenovergestelde verwachtingen van me hadden dan dat ze duidelijk zelf tegen me uitgesproken hadden. Ik kon daar zo van in de war raken omdat ik het zo graag 'goed' wilde doen en zo het dus nooit goed kon doen. Ik ben zelf gestopt met 'het goed willen doen'. Ik doe voortaan wat ik zelf wil. Als mensen iets van me verwachten, zullen ze dat aan me moeten vragen. Ik heb geen glazen bol en als ze het een zeggen, maar ik moet op miraculeuze wijze weten dat ze juist het andere willen, kunnen ze voortaan mijn rug op en er weer af ook. Het helpt ook wel dat ik geen verwachtingen meer heb van anderen, ik snap dat anderen net zoals ik geen glazen bol hebben.
Ik ken dus een man die zelf altijd voor iedereen klaar staat, soms zelfs uit zichzelf zonder dat je er om vraagt. Hartstikke lief natuurlijk. Maar hij verwacht wel dat je zelf ongevraagd je hulp aanbiedt als hij ergens mee bezig is of anderszins hulp nodig heeft. Klaagt dus altijd dat er nooit iemand tijd heeft voor hem of voor hem klaar staat. Vraag dat dan gewoon, denk ik dan. En verwacht niet dat als je anderen helpt, dat zij hetzelfde terug moeten doen. Help gewoon omdat je dat wil en niet om wat terug te verwachten, het is geen ruilhandel. En als het dan ruilhandel is, dan maak dat ook meteen kenbaar, dan weet die ander dat er voorwaarden vast zitten aan de gekregen hulp. Hij is trouwens niet de enige. Ik ken wel meer mannen die het tegenovergestelde willen van wat ze communiceren. Ik zie dat niet als een typisch vrouwelijke eigenschap, pleasen ook niet trouwens.
Ik niet geloof ik. En eerlijk gezegd vermijd ik vrouwen die er last van hebben ook, althans, vrouwen die bij mij neerleggen dat ik over hun grenzen ga. Ik word er helemaal iebel van, ik kan geen gedachten lezen en als je zelf aangeeft dat het goed is dan ga ik ervan uit dat ik je op je woord kan geloven. Ik heb voornamelijk vriendschappen met mannen.
Ik lig er niet meer wakker van zulke types. Wel gedaan hoor, dat ik opeens van zo iemand een hele preek kreeg dat ze blijkbaar juist de tegenovergestelde verwachtingen van me hadden dan dat ze duidelijk zelf tegen me uitgesproken hadden. Ik kon daar zo van in de war raken omdat ik het zo graag 'goed' wilde doen en zo het dus nooit goed kon doen. Ik ben zelf gestopt met 'het goed willen doen'. Ik doe voortaan wat ik zelf wil. Als mensen iets van me verwachten, zullen ze dat aan me moeten vragen. Ik heb geen glazen bol en als ze het een zeggen, maar ik moet op miraculeuze wijze weten dat ze juist het andere willen, kunnen ze voortaan mijn rug op en er weer af ook. Het helpt ook wel dat ik geen verwachtingen meer heb van anderen, ik snap dat anderen net zoals ik geen glazen bol hebben.
Ik ken dus een man die zelf altijd voor iedereen klaar staat, soms zelfs uit zichzelf zonder dat je er om vraagt. Hartstikke lief natuurlijk. Maar hij verwacht wel dat je zelf ongevraagd je hulp aanbiedt als hij ergens mee bezig is of anderszins hulp nodig heeft. Klaagt dus altijd dat er nooit iemand tijd heeft voor hem of voor hem klaar staat. Vraag dat dan gewoon, denk ik dan. En verwacht niet dat als je anderen helpt, dat zij hetzelfde terug moeten doen. Help gewoon omdat je dat wil en niet om wat terug te verwachten, het is geen ruilhandel. En als het dan ruilhandel is, dan maak dat ook meteen kenbaar, dan weet die ander dat er voorwaarden vast zitten aan de gekregen hulp. Hij is trouwens niet de enige. Ik ken wel meer mannen die het tegenovergestelde willen van wat ze communiceren. Ik zie dat niet als een typisch vrouwelijke eigenschap, pleasen ook niet trouwens.
You know how I know? Because I reeaally think so!
zaterdag 23 augustus 2014 16:35
Dat heb ik wel geleerd, dat mijn "stop" wel degelijk effect heeft. Je kunt natuurlijk altijd iemand treffen die er schijt aan heeft, maar in het algemeen kan ik wel zeggen dat het goed werkt, opkomen voor mezelf.
Maar dat heb ik echt moeten leren, hoe je dat op een assertieve manier doet, dus niet agressief en al helemaal niet passief / agressief zoals ik dat voorheen nog wel eens probeerde.
Het is een kwestie van oefenen en dan merken dat het een positief effect heeft en het dan steeds vaker doen. Dan wordt het makkelijker. Nu heb ik ook (meestal) wel de overtuiging dat ik voor mezelf mag opkomen, dat helpt al een hoop.
Maar dat heb ik echt moeten leren, hoe je dat op een assertieve manier doet, dus niet agressief en al helemaal niet passief / agressief zoals ik dat voorheen nog wel eens probeerde.
Het is een kwestie van oefenen en dan merken dat het een positief effect heeft en het dan steeds vaker doen. Dan wordt het makkelijker. Nu heb ik ook (meestal) wel de overtuiging dat ik voor mezelf mag opkomen, dat helpt al een hoop.
zaterdag 23 augustus 2014 16:40
zaterdag 23 augustus 2014 17:17
Ik herkende het bij mezelf en onderkende het toen ik merkte dat ik me afvroeg hoe anderen dat deden: Voor jezelf opkomen en toch een geliefde behouden, slagen in dingen etc.
Sommige mensen vond ik daarin enorm egocentrisch en onaardig, dan wilde ik zelf nooit zo worden. Eigenlijk een soort moralisme om maar te verhullen hoe je zelf op bepaalde punten niet goed tikt. Het was niet zo extreem dat ik geslagen ben maar heb wel te lang een relatie gehad met iemand die erg agressief werd door opkroppen en gigantisch kon uitvallen. Dingen stukmaken.
En dan bond ik weer in. Heel ongezond en ook best wel slecht voor je zelfvertrouwen. Ik kende dat uit mijn jeugd, van een naaste maar ook anderen in mijn familie. Het zal vast ook een genetische achtergrond hebben. Heb zelf wel een "boze" tijd als puber gehad maar gelukkig is juist mijn redding geweest dat ik mezelf goed onder controle had en altijd erg van het analyseren was. Plus een ouder die het zag en me steunde.
Het blijft echter wel een zwakte en iets om aan te werken, merk nog steeds soms dat ik pas aan de bel trek als mijn grens al gisteren was bereikt. En ik ga niet snel een relatie aan, stel me niet snel kwetsbaar op. Terwijl ik wel snel duidelijkheid wil en iemand aan me wil binden. Ook daar werk ik nu aan. Om te herkennen wat en wie goed voor me is en hoe ik zelf beter kan communiceren ipv wachten tot je iets moet frustreren of dat het andersom gebeurt.
Soms vind ik het heel moeilijk want ik weet dat het nog wel even gaat duren en zelf heb ik dat geduld nog wel maar de druk uit mijn omgeving is soms erg groot, nu ik al een tijdje alleen ben. De bedoelingen zijn niet verkeerd maar ik wilde soms dat ze het begrepen dat het niet voor niets is, dat ik de tijd neem. Als ik het uitleg wordt dat vaak niet gesnapt. Misschien ben ik te streng voor mezelf daarin maar liever zo dan weer in die val trappen.
Sommige mensen vond ik daarin enorm egocentrisch en onaardig, dan wilde ik zelf nooit zo worden. Eigenlijk een soort moralisme om maar te verhullen hoe je zelf op bepaalde punten niet goed tikt. Het was niet zo extreem dat ik geslagen ben maar heb wel te lang een relatie gehad met iemand die erg agressief werd door opkroppen en gigantisch kon uitvallen. Dingen stukmaken.
En dan bond ik weer in. Heel ongezond en ook best wel slecht voor je zelfvertrouwen. Ik kende dat uit mijn jeugd, van een naaste maar ook anderen in mijn familie. Het zal vast ook een genetische achtergrond hebben. Heb zelf wel een "boze" tijd als puber gehad maar gelukkig is juist mijn redding geweest dat ik mezelf goed onder controle had en altijd erg van het analyseren was. Plus een ouder die het zag en me steunde.
Het blijft echter wel een zwakte en iets om aan te werken, merk nog steeds soms dat ik pas aan de bel trek als mijn grens al gisteren was bereikt. En ik ga niet snel een relatie aan, stel me niet snel kwetsbaar op. Terwijl ik wel snel duidelijkheid wil en iemand aan me wil binden. Ook daar werk ik nu aan. Om te herkennen wat en wie goed voor me is en hoe ik zelf beter kan communiceren ipv wachten tot je iets moet frustreren of dat het andersom gebeurt.
Soms vind ik het heel moeilijk want ik weet dat het nog wel even gaat duren en zelf heb ik dat geduld nog wel maar de druk uit mijn omgeving is soms erg groot, nu ik al een tijdje alleen ben. De bedoelingen zijn niet verkeerd maar ik wilde soms dat ze het begrepen dat het niet voor niets is, dat ik de tijd neem. Als ik het uitleg wordt dat vaak niet gesnapt. Misschien ben ik te streng voor mezelf daarin maar liever zo dan weer in die val trappen.
zaterdag 23 augustus 2014 17:24
quote:BellatrixVanDetta schreef op 23 augustus 2014 @ 15:41:
Meds
Voor mij persoonlijk sla je de spijker op zijn kop.
Er is er dus maar één die over je grenzen gaat en dat ben jezelf.
Ik merk dat mijn grenzen nogal vloeibaar zijn, maar volgens mij kan dat omdat ik niet de behoefte voel een ander tevreden te stellen of te pleasen.
Meds
Voor mij persoonlijk sla je de spijker op zijn kop.
Er is er dus maar één die over je grenzen gaat en dat ben jezelf.
Ik merk dat mijn grenzen nogal vloeibaar zijn, maar volgens mij kan dat omdat ik niet de behoefte voel een ander tevreden te stellen of te pleasen.
zaterdag 23 augustus 2014 17:32
Wat een hoop herkenning zeg. Blij dat dit topic geopend is!
Grenzen is iets heel geks. Ik wist niet eens dat ik ze had. Dan vertelde ik - een in mijn ogen heel normaal voorval - aan een vriend/vriendin en dan zag ik die ogen wijd open gaan en de reactie:"Wat?! En dat vind jij totaal niet erg?! Zelfs normaal?!" en dan keek ik dom uit mijn ogen terug en vroeg:"Wat moet ik erg vinden dan? Is toch normaal dat...(vul maar in)" En dan een jaar later beseffen dat ik genaaid werd waar ik bij stond en het waarschijnlijk nog stond toe te juichen ook (even gechargeerd).
Het besef dreunt nog na en ben maar net aan het leren wat een grens is. Hoe dat voelt en hoe ik dat op een niet agressieve manier aangeef met behoud van fysieke, mentale en geestelijke integriteit.
Als je slecht bent in grenzen herkennen/aangeven, ben je het meest vatbaar voor manipulatie. Een ander kan dat feilloos aanvoelen en die kan je alle kanten uit laten swiepen. Je weet toch niet waar je grens ligt dus waar je ook eindigt (fysiek, mentaal, geestelijk) alles is best, toch?
Wat ik trouwens wel heb ontdekt is dat hoe meer ik mijn grenzen aangeef, hoe meer respect ik afdwing. Omgekeerd: hoe meer ik over me laat heenlopen, hoe verrotter ik behandeld wordt. Ergo: het is de fucking moeite waard om je grenzen te kennen en te bewaken. Het werkt namelijk ook als voorbeeld voor anderen die worstelen met hun grenzen aan te geven.
Grenzen is iets heel geks. Ik wist niet eens dat ik ze had. Dan vertelde ik - een in mijn ogen heel normaal voorval - aan een vriend/vriendin en dan zag ik die ogen wijd open gaan en de reactie:"Wat?! En dat vind jij totaal niet erg?! Zelfs normaal?!" en dan keek ik dom uit mijn ogen terug en vroeg:"Wat moet ik erg vinden dan? Is toch normaal dat...(vul maar in)" En dan een jaar later beseffen dat ik genaaid werd waar ik bij stond en het waarschijnlijk nog stond toe te juichen ook (even gechargeerd).
Het besef dreunt nog na en ben maar net aan het leren wat een grens is. Hoe dat voelt en hoe ik dat op een niet agressieve manier aangeef met behoud van fysieke, mentale en geestelijke integriteit.
Als je slecht bent in grenzen herkennen/aangeven, ben je het meest vatbaar voor manipulatie. Een ander kan dat feilloos aanvoelen en die kan je alle kanten uit laten swiepen. Je weet toch niet waar je grens ligt dus waar je ook eindigt (fysiek, mentaal, geestelijk) alles is best, toch?
Wat ik trouwens wel heb ontdekt is dat hoe meer ik mijn grenzen aangeef, hoe meer respect ik afdwing. Omgekeerd: hoe meer ik over me laat heenlopen, hoe verrotter ik behandeld wordt. Ergo: het is de fucking moeite waard om je grenzen te kennen en te bewaken. Het werkt namelijk ook als voorbeeld voor anderen die worstelen met hun grenzen aan te geven.
zaterdag 23 augustus 2014 17:33
quote:sabbaticalmeds schreef op 23 augustus 2014 @ 17:24:
[...]
Er is er dus maar één die over je grenzen gaat en dat ben jezelf.
Ik merk dat mijn grenzen nogal vloeibaar zijn, maar volgens mij kan dat omdat ik niet de behoefte voel een ander tevreden te stellen of te pleasen.Zo, die knalt even binnen zeg.
[...]
Er is er dus maar één die over je grenzen gaat en dat ben jezelf.
Ik merk dat mijn grenzen nogal vloeibaar zijn, maar volgens mij kan dat omdat ik niet de behoefte voel een ander tevreden te stellen of te pleasen.Zo, die knalt even binnen zeg.
zaterdag 23 augustus 2014 17:40
De vraag is of het wel in je "grenzen" zit. Kijk iedereen heeft NO Go area's. Mijn man hoeft echt geen trio voor te stellen want hij kan me opvegen van het lachen. Maar als het gaat om een vriendin die altijd praat over haarzelf of een vriendin die niet bij jou komt maar verwacht dat je bij haar komt, ik noem maar even wat voorbeeldjes, dan gaat het wat mij betreft niet om "grenzen" aangeven. Ik heb geen enkele behoefte om daar een toestand van te maken. Laat die vriendin maar lekker babbelen over haarzelf, ze is vriendin dus ik ken haar al een tijdje en ik kan haar niet veranderen. Het verschil is dat ik me realiseer dat haar gebabbel over haarzelf alles met haarzelf te maken heeft. En niets met mij. Het gaat mis wanneer je denkt dat het gebabbel van die vriendin een afwijzing is van jou. Dat ze bijv. geen belangstelling voor je heeft, of dat ze niet om je geeft. Dan kan je geïrriteerd raken en dan ga je misschien denken: ik had moeten zeggen dat ze niet zoveel over haarzelf moet babbelen, ik moet mijn grenzen aangeven. Maar nee, dat is niet het geval, je moet leren om niet alles als een afwijzing te beschouwen.
zaterdag 23 augustus 2014 17:50
Hmm...ik probeerde zoiets als wat jij nu schrijft meds ook te verwoorden, maar lukte niet goed.
Misschien is de term 'no go area' beter geformuleerd als het om grenzen gaat. Een vriendin die veel praat - jouw voorbeeld - hoeft geen probleem te zijn behalve als ik oorpijn heb en uit respect voor mijn grens echt de hoorn moet neerleggen. De aanname dat ze niet naar mij vraagt, betekent dat ik niet belangrijk ben en dáár een big deal van maken onder het mom 'grens aangeven' is inderdaad een duiding van niet weten wat een grens daadwerkelijk is.
Ik las net een voorbeeld van vriendin die in eerste instantie geld ergens voor bijlegt en daarna huilt dat ze krap bij kas zat en de ander had dat moeten ruiken. Dat is geen grens aangeven, maar de verantwoordelijkheid voor een persoonlijke grens bij de ander neerleggen. Dat heb ik ook gedaan in vriendschappen/relaties en eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik toen echt niet wist dat ik dat deed. Achteraf snap ik het, maar dat ging met vallen en opstaan.
Misschien is de term 'no go area' beter geformuleerd als het om grenzen gaat. Een vriendin die veel praat - jouw voorbeeld - hoeft geen probleem te zijn behalve als ik oorpijn heb en uit respect voor mijn grens echt de hoorn moet neerleggen. De aanname dat ze niet naar mij vraagt, betekent dat ik niet belangrijk ben en dáár een big deal van maken onder het mom 'grens aangeven' is inderdaad een duiding van niet weten wat een grens daadwerkelijk is.
Ik las net een voorbeeld van vriendin die in eerste instantie geld ergens voor bijlegt en daarna huilt dat ze krap bij kas zat en de ander had dat moeten ruiken. Dat is geen grens aangeven, maar de verantwoordelijkheid voor een persoonlijke grens bij de ander neerleggen. Dat heb ik ook gedaan in vriendschappen/relaties en eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik toen echt niet wist dat ik dat deed. Achteraf snap ik het, maar dat ging met vallen en opstaan.
zaterdag 23 augustus 2014 18:32
Dat andere mensen zo reageren als die vriendin met dat geld vind ik eigenlijk passief agressief overkomen. Om op zo'n onrechtstreekse manier een ander verantwoordelijk te maken.
Ik heb dat in het verleden ook wel gedaan en dan mensen kwalijk nemen dat ze geen rekening met me hielden of me niet zagen. Maar zoals Meds al zei, je kunt alleen zelf over je grenzen gaan.
Wat Sensy zegt over "dat is toch normaal", dat heb ik zo vaak gedacht en ook gezegd tegen mijn therapeut.
Het heeft lang geduurd voordat ik besefte dat "normaal" arbitrair en persoonlijk is en dat je daar ook een andere (gezondere) maatstaf aan kan verbinden.
Ik heb dat in het verleden ook wel gedaan en dan mensen kwalijk nemen dat ze geen rekening met me hielden of me niet zagen. Maar zoals Meds al zei, je kunt alleen zelf over je grenzen gaan.
Wat Sensy zegt over "dat is toch normaal", dat heb ik zo vaak gedacht en ook gezegd tegen mijn therapeut.
Het heeft lang geduurd voordat ik besefte dat "normaal" arbitrair en persoonlijk is en dat je daar ook een andere (gezondere) maatstaf aan kan verbinden.
zaterdag 23 augustus 2014 18:46
Ik vind dit topic heel verhelderend, ik heb nooit gesnapt waarom mensen over zich heen laten lopen of zich zo raar gedragen. Ik snap nog steeds de angst afgewezen te worden niet maar verder vind ik het heel verhelderend.
Ik vind het persoonlijk heel moeilijk om met mensen om te gaan die hun grenzen niet kennen. Het is heel moeilijk iemand niet uit te buiten als de persoon je continu uitnodigt tot uitbuiting. Gebruik mij als je sloofje! Dat hoor ik dan keer op keer. Natuurlijk niet in die bewoordingen maar zo komt het op mij over. Dus dat soort mensen ga ik vaak uit de weg. Als jij al niet weet tot hoe ver ik mag gaan, hoe moet ik het dan weten, zeker als je me steeds uitnodigt verder en verder te gaan.
Ik vind het persoonlijk heel moeilijk om met mensen om te gaan die hun grenzen niet kennen. Het is heel moeilijk iemand niet uit te buiten als de persoon je continu uitnodigt tot uitbuiting. Gebruik mij als je sloofje! Dat hoor ik dan keer op keer. Natuurlijk niet in die bewoordingen maar zo komt het op mij over. Dus dat soort mensen ga ik vaak uit de weg. Als jij al niet weet tot hoe ver ik mag gaan, hoe moet ik het dan weten, zeker als je me steeds uitnodigt verder en verder te gaan.
zaterdag 23 augustus 2014 18:55
Ik heb een collega die van alles doet voor een ander en voor de zaak en het goeie doel, maar ondertussen stiekem klaagt over dat zij dat alwéér moet doen. En half overwerkt raakt. Maar ze ziet oprecht niet dat nee zeggen ook een optie is. En als ze het overweegt roept het zoveel stress op dat ja zeggen eigenlijk bijna beter is.
Ze kijkt vol verwondering naar hoe ik in mijn werk de verantwoordelijkheid terug leg daar waar ie hoort, of gewoon 'nee' zeg ergens tegen omdat ik geen zin heb.
Ik vind zo'n collega lastig, je weet nooit wat je aan haar hebt.
Ze kijkt vol verwondering naar hoe ik in mijn werk de verantwoordelijkheid terug leg daar waar ie hoort, of gewoon 'nee' zeg ergens tegen omdat ik geen zin heb.
Ik vind zo'n collega lastig, je weet nooit wat je aan haar hebt.
•
zaterdag 23 augustus 2014 19:11
Ik heb heel lang zo ongeveer iedereen over mijn grenzen laten gaan, omdat ik niet eens wist dat ik ergens van mocht vinden dat dat een grens was. Toen ik eenmaal wel voelde dat er grenzen waren heeft het nog jaren geduurd voordat er iemand luisterde naar mijn grens en pas sinds een paar jaar durf ik aan te geven wat ik wel en niet wil. Meestal dan en vooral professioneel, prive blijft het lastigom aan te geven wat ik wil, niet wil en zeker wat ik nodig heb. Het gevoel bestaansrecht te hebben blijft een lastig iets als je dat niet vanuit je kindertijd meekrijgt.
zaterdag 23 augustus 2014 20:05
wat annelaure en frizz zeggen klopt, als je je grenzen niet aangeeft vind ik dat eigenlijk gemeen naar de ander.
Ik heb iemand in mijn omgeving die eerst provoceert, dan reageer je en dan lijkt ze heel dankbaar voor de 'schop onder de kont'.
en dan een week later opbellen dat ze de hele week niet heeft geslapen en buikpijn heeft van je nare gedrag.
Heel vermoeiend en je tast altijd in het duister wat iemand nou echt vind.
Ik heb nagedacht over wat sabbaticalmeds zegt, over dat het met de angst voor afwijzing te maken heeft.
ik denk dat het ook kan voortkomen uit wat sunemom zegt, dat je je gewoon niet bewust bent dat er een grens is.
Het is in mijn geval meer enthousiasme en me mee laten trekken in een ander zijn sfeer, of gewoon doelgerichtheid en drukte en daardoor een emotionele lading niet voelen of er niet stil bij willen staan.
Voorbeeld laatste:
Iemand was al de hele dag aan het zeuren om iets dat ik moest doen voor hem, heel dwingend.
Ik had het heel druk en aangegeven dat ik hem niet kon helpen maar hij bleef maar pushen. Ik had het zo druk dat ik hem kort bleef antwoorden maar merkte wel dat ik iets kreeg van:"al had ik tijd, dan nog niet".
Dus ik ging weg en liep nog naar diegene toe om te melden dat het niet ging lukken.
Diegene zei: "Oh ik heb het al op een andere manier geregeld hoor, maar je moet wel weten dat je ook dingen voor mij kan doen en niet alleen voor anderen"
Oude haakje had een kat gegeven en toch nog een uur chaggerijnig geweest, rollende ogen naar collega etc.
Maar ik merkte dat ik het wel komisch vond dus ik moest lachen en ik zei iets in de trant van: "Ach gossie, ik ben er dan en dan weer en dan ben ik HELEMAAAL van jou, maak maar vast een lijstje"
Diegene pakte het goed op en ging zogenaamd pruilen wat de hele dag geen aandacht gehad, moest geknuffeld etc.
Als je dan alleen maar op je 'grens' gaat zitten, dus : ik zeg toch nee?,dan hoor je de vraag soms ook niet die eronder ligt.
Nu was het op beide fronten, inhoudelijk en verstandhouding opgelost.
Anders had ik van deze figuur blijven vinden dat hij niet luistert en mijn grens overgaat. Maar grenzen zijn bij mij ook vloeibaar. Het maakt me vaak gewoon niet zoveel uit idd.
Ik heb iemand in mijn omgeving die eerst provoceert, dan reageer je en dan lijkt ze heel dankbaar voor de 'schop onder de kont'.
en dan een week later opbellen dat ze de hele week niet heeft geslapen en buikpijn heeft van je nare gedrag.
Heel vermoeiend en je tast altijd in het duister wat iemand nou echt vind.
Ik heb nagedacht over wat sabbaticalmeds zegt, over dat het met de angst voor afwijzing te maken heeft.
ik denk dat het ook kan voortkomen uit wat sunemom zegt, dat je je gewoon niet bewust bent dat er een grens is.
Het is in mijn geval meer enthousiasme en me mee laten trekken in een ander zijn sfeer, of gewoon doelgerichtheid en drukte en daardoor een emotionele lading niet voelen of er niet stil bij willen staan.
Voorbeeld laatste:
Iemand was al de hele dag aan het zeuren om iets dat ik moest doen voor hem, heel dwingend.
Ik had het heel druk en aangegeven dat ik hem niet kon helpen maar hij bleef maar pushen. Ik had het zo druk dat ik hem kort bleef antwoorden maar merkte wel dat ik iets kreeg van:"al had ik tijd, dan nog niet".
Dus ik ging weg en liep nog naar diegene toe om te melden dat het niet ging lukken.
Diegene zei: "Oh ik heb het al op een andere manier geregeld hoor, maar je moet wel weten dat je ook dingen voor mij kan doen en niet alleen voor anderen"
Oude haakje had een kat gegeven en toch nog een uur chaggerijnig geweest, rollende ogen naar collega etc.
Maar ik merkte dat ik het wel komisch vond dus ik moest lachen en ik zei iets in de trant van: "Ach gossie, ik ben er dan en dan weer en dan ben ik HELEMAAAL van jou, maak maar vast een lijstje"
Diegene pakte het goed op en ging zogenaamd pruilen wat de hele dag geen aandacht gehad, moest geknuffeld etc.
Als je dan alleen maar op je 'grens' gaat zitten, dus : ik zeg toch nee?,dan hoor je de vraag soms ook niet die eronder ligt.
Nu was het op beide fronten, inhoudelijk en verstandhouding opgelost.
Anders had ik van deze figuur blijven vinden dat hij niet luistert en mijn grens overgaat. Maar grenzen zijn bij mij ook vloeibaar. Het maakt me vaak gewoon niet zoveel uit idd.
zaterdag 23 augustus 2014 20:53
Dat je niet "bewust ben van je grens" ontstaat volgens mij alleen omdat je structureel je eigen gevoel hebt genegeerd. Soms heel logisch, omdat je dat als kind is geleerd.
Soms gaan mensen mee in wensen van anderen omdat ze denken dat ze er ooit iets voor terugkrijgen, erkenning, liefde, bevestiging etc. Eigenlijk ook gewoon egoistisch
Soms gaan mensen mee in wensen van anderen omdat ze denken dat ze er ooit iets voor terugkrijgen, erkenning, liefde, bevestiging etc. Eigenlijk ook gewoon egoistisch
zondag 24 augustus 2014 17:49
@bonuhbakkie, als het goed is krijg je daar een groot deel van van kinds af aan mee. Helaas geldt dit voor veel mensen niet en moet je dit soort dingen leren. Dat is vaak heel moeilijk. Het kan helpen om jezelf te behandelen zoals je een goede vriend(in), of iemand die belangrijk voor je is, iemand van wie je houdt, zou behandelen. Alleen dingen te doen en te zeggen tegen jezelf die je tegen die ander van wie je houdt zou zeggen.
