Zwanger
alle pijlers
Wel of niet gaan voor een derde kindje?
zaterdag 23 augustus 2014 10:17
Hoi allemaal,
Sinds een paar weken twijfel ik over een derde kindje. Mijn kinderen zijn nu 8 en 5 jaar en tot een aantal weken geleden was ik er steeds zeker van dat het bij 2 kinderen zou blijven. Mijn leven zoals het nu is beviel me erg goed, met vaste sportavonden, regelmatig eten/op stap met vriendinnen, leuke dingen doen met mijn man en met de kinderen, een opleiding naast mijn baan als leerkracht en genoeg ruimte om mezelf te ontplooien naast mijn parttime baan en kinderen op school.
Als ik het zo opschrijf realiseer ik me weer hoe mijn leven nu op rolletjes loopt na een moeizame start toen de kinderen klein waren. Ik moest erg wennen aan het fulltime moederen (later in combinatie met mijn baan), weinig ruimte voor mezelf (deed ik mezelf ook aan hoor), etc. Laat ik het zo zeggen, toen ik laatst aangaf bij mijn vriendinnen dat ik twijfel over een derde was hun eerste reactie dan ook:"Neeee, je doet het niet hoor, want dan ben je weer een paar jaar van de aardbodem verdwenen en ben je jezelf niet." Ze hebben gelijk.
En toch... Het begint weer te kriebelen. Na een kraambezoek bij vrienden kon ik de baby in mijn armen maar moeilijk teruggeven aan de moeder wat heerlijk zo'n wurmpje in mijn armen... Sindsdien twijfel ik. Want ik heb nauwelijks familie (geen ouders meer en geen verdere familie in de buurt, behalve 2 broers) en het idee mijn eigen "familie" uit te breiden vind ik een heel fijn idee, ik gun dat mijn kinderen ook zo. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en ben daar nog steeds zo blij mee, we hebben zoveel aan elkaar gehad in moeilijke tijden. En nu 1 van mijn broers op het punt staat om binnen 5 jaar te emigreren ben ik ook erg blij dat de andere wel bij mij blijft. Maar ook het gevoel van weer een baby in huis, de andere levensfase waar je dan weer in zit, ik kan me daar enorm op verheugen. Ik heb mijn 2e zwangerschap ook nooit bewust als mijn laatste zwangerschap ervaren, want "je wist maar nooit, wie weet ooit nog een derde" al heb ik verder nooit meer die wens gevoeld, tot nu dan.
De twijfel maakt me echt gek. Ik ben er inmiddels zo veel mee bezig. Ik wil daarom ook voor december een knoop doorhakken, ik ben nu 37 jaar en wil niet tot sintjuttemus wachten. Mijn man staat er heel relaxed in. Het hoeft voor hem niet, maar hij snapt dat ik die wens heb en staat er zeker voor open als ik zou willen. Hij is een fantastische vader en alleen het idee al om nog een kindje te krijgen, vindt hij fantastisch. Maar ook hij is realistisch en ziet dezelfde beren op de weg als ik.
Ik ben vooral op zoek naar vrouwen die zich hierin herkennen en wat hun uiteindelijke beslissing is geweest en waarom.
Sinds een paar weken twijfel ik over een derde kindje. Mijn kinderen zijn nu 8 en 5 jaar en tot een aantal weken geleden was ik er steeds zeker van dat het bij 2 kinderen zou blijven. Mijn leven zoals het nu is beviel me erg goed, met vaste sportavonden, regelmatig eten/op stap met vriendinnen, leuke dingen doen met mijn man en met de kinderen, een opleiding naast mijn baan als leerkracht en genoeg ruimte om mezelf te ontplooien naast mijn parttime baan en kinderen op school.
Als ik het zo opschrijf realiseer ik me weer hoe mijn leven nu op rolletjes loopt na een moeizame start toen de kinderen klein waren. Ik moest erg wennen aan het fulltime moederen (later in combinatie met mijn baan), weinig ruimte voor mezelf (deed ik mezelf ook aan hoor), etc. Laat ik het zo zeggen, toen ik laatst aangaf bij mijn vriendinnen dat ik twijfel over een derde was hun eerste reactie dan ook:"Neeee, je doet het niet hoor, want dan ben je weer een paar jaar van de aardbodem verdwenen en ben je jezelf niet." Ze hebben gelijk.
En toch... Het begint weer te kriebelen. Na een kraambezoek bij vrienden kon ik de baby in mijn armen maar moeilijk teruggeven aan de moeder wat heerlijk zo'n wurmpje in mijn armen... Sindsdien twijfel ik. Want ik heb nauwelijks familie (geen ouders meer en geen verdere familie in de buurt, behalve 2 broers) en het idee mijn eigen "familie" uit te breiden vind ik een heel fijn idee, ik gun dat mijn kinderen ook zo. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en ben daar nog steeds zo blij mee, we hebben zoveel aan elkaar gehad in moeilijke tijden. En nu 1 van mijn broers op het punt staat om binnen 5 jaar te emigreren ben ik ook erg blij dat de andere wel bij mij blijft. Maar ook het gevoel van weer een baby in huis, de andere levensfase waar je dan weer in zit, ik kan me daar enorm op verheugen. Ik heb mijn 2e zwangerschap ook nooit bewust als mijn laatste zwangerschap ervaren, want "je wist maar nooit, wie weet ooit nog een derde" al heb ik verder nooit meer die wens gevoeld, tot nu dan.
De twijfel maakt me echt gek. Ik ben er inmiddels zo veel mee bezig. Ik wil daarom ook voor december een knoop doorhakken, ik ben nu 37 jaar en wil niet tot sintjuttemus wachten. Mijn man staat er heel relaxed in. Het hoeft voor hem niet, maar hij snapt dat ik die wens heb en staat er zeker voor open als ik zou willen. Hij is een fantastische vader en alleen het idee al om nog een kindje te krijgen, vindt hij fantastisch. Maar ook hij is realistisch en ziet dezelfde beren op de weg als ik.
Ik ben vooral op zoek naar vrouwen die zich hierin herkennen en wat hun uiteindelijke beslissing is geweest en waarom.
zaterdag 23 augustus 2014 17:15
Ben zelf ook een nakomer en heb mijzelf beloofd dit nooit zelf zo te doen. Ik vond het namelijk soms echt eenzaam: mijn oudere broer en zus waren vanaf mijn 11e al het huis uit. Toen zat ik opeens elke avond alleen met mijn ouders aan de keukentafel. Alleen op vakantie (ook al mocht er een vriendinnetje mee, toch anders). En zo meer eenzame bezwaren. Klinkt een beetje overdreven als ik het zo opschrijf, want superleuke jeugd gehad hoor. En natuurlijk zit een enig kind in een gezin met hetzelfde. Maar ik wist wat ik mistte omdat het daarvoor wel gezellig druk was. Maar voordat ik dat kon beseffen waren ze al op eigen benen.
Nu we allemaal eindelijk in dezelfde fase zitten (ik ben 31), is het contact heel goed. Maar zelf zou ik de voorkeur geven aan óf drie dichter op elkaar óf dan vier kinderen.
Nu we allemaal eindelijk in dezelfde fase zitten (ik ben 31), is het contact heel goed. Maar zelf zou ik de voorkeur geven aan óf drie dichter op elkaar óf dan vier kinderen.
zaterdag 23 augustus 2014 17:21
quote:AnneAnneAnne schreef op 23 augustus 2014 @ 17:15:
Ben zelf ook een nakomer en heb mijzelf beloofd dit nooit zelf zo te doen. Ik vond het namelijk soms echt eenzaam: mijn oudere broer en zus waren vanaf mijn 11e al het huis uit. Toen zat ik opeens elke avond alleen met mijn ouders aan de keukentafel. Alleen op vakantie (ook al mocht er een vriendinnetje mee, toch anders). En zo meer eenzame bezwaren. Klinkt een beetje overdreven als ik het zo opschrijf, want superleuke jeugd gehad hoor. En natuurlijk zit een enig kind in een gezin met hetzelfde. Maar ik wist wat ik mistte omdat het daarvoor wel gezellig druk was. Maar voordat ik dat kon beseffen waren ze al op eigen benen. Ben jij mij? Hier precies hetzelfde verhaal!!
Ben zelf ook een nakomer en heb mijzelf beloofd dit nooit zelf zo te doen. Ik vond het namelijk soms echt eenzaam: mijn oudere broer en zus waren vanaf mijn 11e al het huis uit. Toen zat ik opeens elke avond alleen met mijn ouders aan de keukentafel. Alleen op vakantie (ook al mocht er een vriendinnetje mee, toch anders). En zo meer eenzame bezwaren. Klinkt een beetje overdreven als ik het zo opschrijf, want superleuke jeugd gehad hoor. En natuurlijk zit een enig kind in een gezin met hetzelfde. Maar ik wist wat ik mistte omdat het daarvoor wel gezellig druk was. Maar voordat ik dat kon beseffen waren ze al op eigen benen. Ben jij mij? Hier precies hetzelfde verhaal!!
zaterdag 23 augustus 2014 17:25
quote:AnneAnneAnne schreef op 23 augustus 2014 @ 17:15:
Ben zelf ook een nakomer en heb mijzelf beloofd dit nooit zelf zo te doen. Ik vond het namelijk soms echt eenzaam: mijn oudere broer en zus waren vanaf mijn 11e al het huis uit. Toen zat ik opeens elke avond alleen met mijn ouders aan de keukentafel. Alleen op vakantie (ook al mocht er een vriendinnetje mee, toch anders). En zo meer eenzame bezwaren. Klinkt een beetje overdreven als ik het zo opschrijf, want superleuke jeugd gehad hoor. En natuurlijk zit een enig kind in een gezin met hetzelfde. Maar ik wist wat ik mistte omdat het daarvoor wel gezellig druk was. Maar voordat ik dat kon beseffen waren ze al op eigen benen.
Nu we allemaal eindelijk in dezelfde fase zitten (ik ben 31), is het contact heel goed. Maar zelf zou ik de voorkeur geven aan óf drie dichter op elkaar óf dan vier kinderen.
Mijn man staat er precies hetzelfde in. Hij is de jongste met een broer van 12 jaar ouder en een zus van 8 jaar ouder. Hij heeft zichzelf altijd als enig kind gezien, nu zijn er nog steeds weinig raakvlakken terwijl hij 33 is.
ik heb ook altijd geweten dat hij maar 2 kinderen wilde, daar had ik ook zeker vrede mee gehad. De tweeling hadden we echter maar weinig invloed op, de drie kinderen hebben we dus toch gewoon gekregen
Ben zelf ook een nakomer en heb mijzelf beloofd dit nooit zelf zo te doen. Ik vond het namelijk soms echt eenzaam: mijn oudere broer en zus waren vanaf mijn 11e al het huis uit. Toen zat ik opeens elke avond alleen met mijn ouders aan de keukentafel. Alleen op vakantie (ook al mocht er een vriendinnetje mee, toch anders). En zo meer eenzame bezwaren. Klinkt een beetje overdreven als ik het zo opschrijf, want superleuke jeugd gehad hoor. En natuurlijk zit een enig kind in een gezin met hetzelfde. Maar ik wist wat ik mistte omdat het daarvoor wel gezellig druk was. Maar voordat ik dat kon beseffen waren ze al op eigen benen.
Nu we allemaal eindelijk in dezelfde fase zitten (ik ben 31), is het contact heel goed. Maar zelf zou ik de voorkeur geven aan óf drie dichter op elkaar óf dan vier kinderen.
Mijn man staat er precies hetzelfde in. Hij is de jongste met een broer van 12 jaar ouder en een zus van 8 jaar ouder. Hij heeft zichzelf altijd als enig kind gezien, nu zijn er nog steeds weinig raakvlakken terwijl hij 33 is.
ik heb ook altijd geweten dat hij maar 2 kinderen wilde, daar had ik ook zeker vrede mee gehad. De tweeling hadden we echter maar weinig invloed op, de drie kinderen hebben we dus toch gewoon gekregen
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
zaterdag 23 augustus 2014 18:17
Wat fijn om jullie berichten te lezen. Ik kan me zowel in de voors als in de tegens vinden. Dat maakt het er niet makkelijker op 
Het leeftijdsverschil tussen mijn jongste van nu 5 en een eventueel derde kind vind ik nieteens zo gek groot, maar het verschil tussen mijn oudste juist weer wel, zij is nu 8. Aan de andere kant scheel ik ook 8 jaar met mijn broertje en heb dat nooit als vervelend ervaren, maar misschien was dat voor hem wel zo. Nu we allemaal volwassen zijn denk ik dat zowel ik als mijn oudste broer het meeste hebben met het nakomertje
Qua huis en financieen maak ik me geen zorgen. We wonen groot, hebben een kamer over en qua auto moet het ook lukken. Maar vooral het opgeven van mijn huidige vrijheid vind ik het lastigst. Want inderdaad, iemand schreef het al, het leven van mijn 2 kinderen staat ook on hold als er een derde kindje komt, alle uitjes en vakanties die we nu hebben zullen dan een stuk minder worden. Aan de andere kant, hoe gezellig is zon klein hummeltje erbij, lekker thuis zijn de eerste periode is ook niet heel erg, ik denk dat ze blij zijn dat ze eens niet de hort op hoeven
Maarja. Diepe diepe zucht. Twijfel lijkt me geen goede basis om tot zo'n grote beslissing te komen...
Het leeftijdsverschil tussen mijn jongste van nu 5 en een eventueel derde kind vind ik nieteens zo gek groot, maar het verschil tussen mijn oudste juist weer wel, zij is nu 8. Aan de andere kant scheel ik ook 8 jaar met mijn broertje en heb dat nooit als vervelend ervaren, maar misschien was dat voor hem wel zo. Nu we allemaal volwassen zijn denk ik dat zowel ik als mijn oudste broer het meeste hebben met het nakomertje Qua huis en financieen maak ik me geen zorgen. We wonen groot, hebben een kamer over en qua auto moet het ook lukken. Maar vooral het opgeven van mijn huidige vrijheid vind ik het lastigst. Want inderdaad, iemand schreef het al, het leven van mijn 2 kinderen staat ook on hold als er een derde kindje komt, alle uitjes en vakanties die we nu hebben zullen dan een stuk minder worden. Aan de andere kant, hoe gezellig is zon klein hummeltje erbij, lekker thuis zijn de eerste periode is ook niet heel erg, ik denk dat ze blij zijn dat ze eens niet de hort op hoeven
Maarja. Diepe diepe zucht. Twijfel lijkt me geen goede basis om tot zo'n grote beslissing te komen...
zaterdag 23 augustus 2014 18:20
quote:elninjoo schreef op 23 augustus 2014 @ 11:47:
[...]
Voor 't zelfde geld kunnen ze nu en/of later helemaal niet goed opschieten met hun siblings en staan ze evengoed alleen. Nu ja, alleen? In normale gevallen bouwen ze zelf 'n sociaal leven op natuurlijk. Of juist die enige sibling waarmee ze 'n goeie band hebben is degene die emigreert.Tsja. Maar niet geschoten is sowieso mis.
[...]
Voor 't zelfde geld kunnen ze nu en/of later helemaal niet goed opschieten met hun siblings en staan ze evengoed alleen. Nu ja, alleen? In normale gevallen bouwen ze zelf 'n sociaal leven op natuurlijk. Of juist die enige sibling waarmee ze 'n goeie band hebben is degene die emigreert.Tsja. Maar niet geschoten is sowieso mis.
zaterdag 23 augustus 2014 18:31
quote:dufty schreef op 23 augustus 2014 @ 18:20:
[...]
Tsja. Maar niet geschoten is sowieso mis.
Wellicht willen de al bestaande kinderen helemaal geen sibling erbij.
Sowieso is het leeftijdsverschil al veel te groot en krijg je de problemen die hier boven door meerderen beschreven zijn. Het gezin staat on hold en tegen de tijd dat de jongste mee kan komen zijn de oudere er al weer te oud voor. Waarom kwantiteit willen hebben ipv de huidige kinderen kwaliteit te kunnen bieden? Met 2 is er meer mogelijk financieel en qua aandacht, dus vind ook dat TO beter aan hen kan denken dan aan haar multivoorplantingswens. En wat als er 'n tweeling in je buik blijkt te zitten? Of het kind komt met 'n handicap/stoornis op de wereld?
[...]
Tsja. Maar niet geschoten is sowieso mis.
Wellicht willen de al bestaande kinderen helemaal geen sibling erbij.
Sowieso is het leeftijdsverschil al veel te groot en krijg je de problemen die hier boven door meerderen beschreven zijn. Het gezin staat on hold en tegen de tijd dat de jongste mee kan komen zijn de oudere er al weer te oud voor. Waarom kwantiteit willen hebben ipv de huidige kinderen kwaliteit te kunnen bieden? Met 2 is er meer mogelijk financieel en qua aandacht, dus vind ook dat TO beter aan hen kan denken dan aan haar multivoorplantingswens. En wat als er 'n tweeling in je buik blijkt te zitten? Of het kind komt met 'n handicap/stoornis op de wereld?
zaterdag 23 augustus 2014 18:48
Kwaliteit die je je kinderen kunt bieden hangt gelukkig niet samen met de kwaliteit. dan zou den mijn kinderen er bekaaid afkomen. Maar als het om het 'nemen' van kinderen gaat mag er bij jezelf eigenlijk geen enkele vorm van twijfel bestaan. Natuurlijk ka je van te voren de voordelen en de nadelen benoemen die in je opkomen. Maar om echt voor een volgend kindje te gaan zouden de nadelen helemaal in het niet moeten vallen bij de voordelen.
Verschil in leeftijd hoeft natuurlijk geen enkel probleem te zijn. En of broers en zussen met elkaar goed door een deur kunnen hun hele leven dat weet je van te voren niet. Wel dat het een belangrijk leerproces is voor de rest van je leven om met je broers en zussen om te gaan.
Heb zelf acht kinderen (waarvan twee van mijn man met zijn vorige partner). Herken de twijfel van nog een kindje echter niet. Ik vind ze geweldig stuk voor stuk en vooral ook de interacties onderling.
Maar mijn mening is zolang je nog zo twijfelt beter niet doen. Beter een gemiste kans dan spijt van een kind.
Verschil in leeftijd hoeft natuurlijk geen enkel probleem te zijn. En of broers en zussen met elkaar goed door een deur kunnen hun hele leven dat weet je van te voren niet. Wel dat het een belangrijk leerproces is voor de rest van je leven om met je broers en zussen om te gaan.
Heb zelf acht kinderen (waarvan twee van mijn man met zijn vorige partner). Herken de twijfel van nog een kindje echter niet. Ik vind ze geweldig stuk voor stuk en vooral ook de interacties onderling.
Maar mijn mening is zolang je nog zo twijfelt beter niet doen. Beter een gemiste kans dan spijt van een kind.
zaterdag 23 augustus 2014 19:15
Baukje, dat is ook mijn visie, bij twijfel niet doen. Maar ik ben van nature iemand die moeilijk beslissingen neemt. Voordat ik zwanger werd van mijn 2e, twijfelde ik ook. Ik twijfelde niet over een 2e kind, op de een of andere manier was het altijd heel helder dat ik minimaal 2 kinderen zou willen. Maar het was vooral de twijfel of ik er wel aantoe was, of ik het wel aankon. Toen ik zwanger was, verdwenen al die vraagstukken als sneeuw voor de zon. Ik genoot van mijn zwangerschap en ook van dat eerste jaar, al vond ik het wel zwaar en moest weer erg wennen. Ik ben blij dat ik destijds voor mijn 2e ben gegaan, want mijn beste vriendin had destijds dezelfde twijfels over wel/geen 2e en besloten het niet te doen. Ze heeft daar nog altijd spijt van.
Dus in mijn geval zegt twijfel niet altijd iets denk ik.
Dus in mijn geval zegt twijfel niet altijd iets denk ik.
zaterdag 23 augustus 2014 19:20
quote:moonlight schreef op 23 augustus 2014 @ 14:11:
Hoe deden ze dat vroeger toch met die grote gezinnen...
Nou dat weet ik wel. Mijn schoonmoeder was de oudste van 8 kinderen en heeft eigenlijk geen jeugd gehad. Altijd moeten zorgen voor haar jongere broertjes en zusjes. Ondanks haar hoge intelligentie mocht ze niet doorleren, want ze was nodig in het huishouden of om met een bijbaantje geld binnen te brengen.
Uiteindelijk jong getrouwd, direct vanuit huis, en toen was ze eindelijk 'vrij'.
Dus zo deden ze dat met die grote gezinnen. Niet voor niets had men in de betere kringen, minder kinderen.
Hoe deden ze dat vroeger toch met die grote gezinnen...
Nou dat weet ik wel. Mijn schoonmoeder was de oudste van 8 kinderen en heeft eigenlijk geen jeugd gehad. Altijd moeten zorgen voor haar jongere broertjes en zusjes. Ondanks haar hoge intelligentie mocht ze niet doorleren, want ze was nodig in het huishouden of om met een bijbaantje geld binnen te brengen.
Uiteindelijk jong getrouwd, direct vanuit huis, en toen was ze eindelijk 'vrij'.
Dus zo deden ze dat met die grote gezinnen. Niet voor niets had men in de betere kringen, minder kinderen.
zaterdag 23 augustus 2014 19:25
quote:Java schreef op 23 augustus 2014 @ 19:20:
[...]
Nou dat weet ik wel. Mijn schoonmoeder was de oudste van 8 kinderen en heeft eigenlijk geen jeugd gehad. Altijd moeten zorgen voor haar jongere broertjes en zusjes. Ondanks haar hoge intelligentie mocht ze niet doorleren, want ze was nodig in het huishouden of om met een bijbaantje geld binnen te brengen.
Uiteindelijk jong getrouwd, direct vanuit huis, en toen was ze eindelijk 'vrij'.
Dus zo deden ze dat met die grote gezinnen. Niet voor niets had men in de betere kringen, minder kinderen.Mijn oudste tante is op haar 18e het klooster in gevlucht omdat zij idd de lul was om te moeten zorgen voor haar 8 siblings. Ze wilde daarom zelf beslist geen kinderen en seks zou inhouden dat ze nóg een keer de lul zou zijn, dus zij is jarenlang kloosterlinge geweest en is vanaf haar ca. 40 gaan hokken met 'n weduwnaar waar ze nog lang en gelukkig mee heeft geleefd (zij kindvrij, hij met volwassen kinderen die het huis al uit waren)
[...]
Nou dat weet ik wel. Mijn schoonmoeder was de oudste van 8 kinderen en heeft eigenlijk geen jeugd gehad. Altijd moeten zorgen voor haar jongere broertjes en zusjes. Ondanks haar hoge intelligentie mocht ze niet doorleren, want ze was nodig in het huishouden of om met een bijbaantje geld binnen te brengen.
Uiteindelijk jong getrouwd, direct vanuit huis, en toen was ze eindelijk 'vrij'.
Dus zo deden ze dat met die grote gezinnen. Niet voor niets had men in de betere kringen, minder kinderen.Mijn oudste tante is op haar 18e het klooster in gevlucht omdat zij idd de lul was om te moeten zorgen voor haar 8 siblings. Ze wilde daarom zelf beslist geen kinderen en seks zou inhouden dat ze nóg een keer de lul zou zijn, dus zij is jarenlang kloosterlinge geweest en is vanaf haar ca. 40 gaan hokken met 'n weduwnaar waar ze nog lang en gelukkig mee heeft geleefd (zij kindvrij, hij met volwassen kinderen die het huis al uit waren)
zaterdag 23 augustus 2014 19:33
Ik heb 3 kinderen, wel iets andere leeftijdsverschillen. Mijn oudste scheelt 3 jaar met de middelste en die scheelt weer 3 jaar en 9 maanden met de jongste. Evengoed zit er bijna 7 jaar tussen de oudste en jongste en ik vind dat juist een voordeel. De twee oudsten kunnen zich prima inleven in hun broertje en spelen allerlei spelletjes op zijn niveau.
We moeten inderdaad rekening houden met zijn slaaptijden etc. Maar dat is eigenlijk niet zo'n probleem, we passen de uitstapjes er weer even op aan. Bovendien duurt die periode relatief kort, vanaf 2 of 3 jaar is dat alweer voorbij. De interesses zullen inderdaad wel verschillen tijdens uitstapjes maar dat had ik toch al met een dochter en zoon die beiden hun eigen voorkeuren hebben. Ik vind die diversiteit juist leuk en overal is wel een mouw aan te passen. Het is ook gezellig om af en toe met 1 kind apart iets te gaan doen, je hoeft niet altijd per se met iedereen tegelijk weg. Voor mij wegen de voordelen veel zwaarder dan de nadelen en ik sta nog steeds volledig achter onze keuze. Maar dat is natuurlijk ook het lastige, je weet vooraf niet waar je precies aan begint en hoe het echt is. Een kind erbij is altijd een sprong in het diepe.
We moeten inderdaad rekening houden met zijn slaaptijden etc. Maar dat is eigenlijk niet zo'n probleem, we passen de uitstapjes er weer even op aan. Bovendien duurt die periode relatief kort, vanaf 2 of 3 jaar is dat alweer voorbij. De interesses zullen inderdaad wel verschillen tijdens uitstapjes maar dat had ik toch al met een dochter en zoon die beiden hun eigen voorkeuren hebben. Ik vind die diversiteit juist leuk en overal is wel een mouw aan te passen. Het is ook gezellig om af en toe met 1 kind apart iets te gaan doen, je hoeft niet altijd per se met iedereen tegelijk weg. Voor mij wegen de voordelen veel zwaarder dan de nadelen en ik sta nog steeds volledig achter onze keuze. Maar dat is natuurlijk ook het lastige, je weet vooraf niet waar je precies aan begint en hoe het echt is. Een kind erbij is altijd een sprong in het diepe.
zaterdag 23 augustus 2014 19:34
Dufty je weet natuurlijk niet of je vriendin achteraf niet veel meer spijt had gehad als ze wel voor een tweede was gegaan dus nu spijt van geen tweede zegt niets. En goed overwegen daar is natuurlijk niets mis mee maar uiteindelijk vind ik dat er de overtuiging wel moet zijn alvorens men voor een volgend kindje gaat.
En java zoals niet ieder klein gezin hetzelfde is is natuurlijk ook niet ieder groot gezin hetzelfde. Hier acht kinderen, de twee oudsten zijn inmiddels gepromoveerd, de derde is met een hbo opleiding bezig, de vierde begint nu net aan zijn universitaire opleiding.
En ja de grotere kinderen hebben hier een bijbaantje maar dat is niet om mijn zak te spekken maar om zichzelf allerlei luxe te kunnen veroorloven. En de zorg voor jongere broers en zussen hebben zie hier nooit hoeven dragen. Hooguit vrijwillig betaald oppassen.
Zelf overigens ook een kind uit een groot gezin. Veel meer dan de afwas en een keer een boodschap hoefde ik niet te doen, geld van bijbaantjes was gewoon voor mezelf en universitaire opleiding kunnen volgen terwijl mijn ouders toch echt ook maar 'gewone arbeiders' waren.
En java zoals niet ieder klein gezin hetzelfde is is natuurlijk ook niet ieder groot gezin hetzelfde. Hier acht kinderen, de twee oudsten zijn inmiddels gepromoveerd, de derde is met een hbo opleiding bezig, de vierde begint nu net aan zijn universitaire opleiding.
En ja de grotere kinderen hebben hier een bijbaantje maar dat is niet om mijn zak te spekken maar om zichzelf allerlei luxe te kunnen veroorloven. En de zorg voor jongere broers en zussen hebben zie hier nooit hoeven dragen. Hooguit vrijwillig betaald oppassen.
Zelf overigens ook een kind uit een groot gezin. Veel meer dan de afwas en een keer een boodschap hoefde ik niet te doen, geld van bijbaantjes was gewoon voor mezelf en universitaire opleiding kunnen volgen terwijl mijn ouders toch echt ook maar 'gewone arbeiders' waren.
zaterdag 23 augustus 2014 22:20
quote:cupcakegirl schreef op 23 augustus 2014 @ 16:16:
Zo'n derde kindje gaat gewoon mee. Onze kleine is inmiddels 10 weken en al lekker een hele dag mee geweest naar het zwembad. En ja de bioscoop dat klopt maar hoe vaak ga jij in het jaar naar de bioscoop?!
Zo'n mini neem je inderdaad echf nog makkelijk mee. Wacht maar tot hij wat groter is en zelf van alles wil .
Mijn jongste is nu 9 maanden, daarvoor twee van vier en zes jaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze vakantie wel heb gedacht dat het makkelijker was geweest met alleen de oudsten. Omdat je dan toch makkelijker van alles onderneemt. Dat doen we nu ook wel, maar twee is is toch makkelijker, vooral voor jezelf.
Maarrrr.... Het is geweldig om die oudsten met hun kleine zusje te zien. Die jongste is wel echt een verrijking van ons gezin.
Zo'n derde kindje gaat gewoon mee. Onze kleine is inmiddels 10 weken en al lekker een hele dag mee geweest naar het zwembad. En ja de bioscoop dat klopt maar hoe vaak ga jij in het jaar naar de bioscoop?!
Zo'n mini neem je inderdaad echf nog makkelijk mee. Wacht maar tot hij wat groter is en zelf van alles wil .
Mijn jongste is nu 9 maanden, daarvoor twee van vier en zes jaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze vakantie wel heb gedacht dat het makkelijker was geweest met alleen de oudsten. Omdat je dan toch makkelijker van alles onderneemt. Dat doen we nu ook wel, maar twee is is toch makkelijker, vooral voor jezelf.
Maarrrr.... Het is geweldig om die oudsten met hun kleine zusje te zien. Die jongste is wel echt een verrijking van ons gezin.
zaterdag 23 augustus 2014 22:22
Lastig, dufty, vooral omdat jij en je partner de enigen zijn die hierover kunnen beslissen.
Ik zou zeggen: niet doen, jullie gezinsleven is nu helemaal aangepast op twee kinderen van 8 en 5 en het lijkt me heel pittig om dat ook nog te combineren net een baby'tje.
Maar de kriebels voor een derde zijn er en ik snap best dat je dat gevoel niet gewoon kunt negeren.
Kun je goed organiseren? Dat staat mij namelijk bijv al tegen bij de gedachte aan een tweede. En ook het verdelen van aandacht. Maar het begint denk ik altijd bij kriebels voor een baby/zwangerschap en van daaruit kun je dan verder "redeneren".
Ik zou zeggen: niet doen, jullie gezinsleven is nu helemaal aangepast op twee kinderen van 8 en 5 en het lijkt me heel pittig om dat ook nog te combineren net een baby'tje.
Maar de kriebels voor een derde zijn er en ik snap best dat je dat gevoel niet gewoon kunt negeren.
Kun je goed organiseren? Dat staat mij namelijk bijv al tegen bij de gedachte aan een tweede. En ook het verdelen van aandacht. Maar het begint denk ik altijd bij kriebels voor een baby/zwangerschap en van daaruit kun je dan verder "redeneren".
zaterdag 23 augustus 2014 22:25
Tuurlijk is het (vaak) makkelijker met 2 dan met 3.Net als dat het (vaak) makkelijker is met 1 dan met 2 en met 0 dan met 1.
Elk kind vraagt weer een aanpassing van iedereen, dat is evident.
Maar dat 'on hold' zijn van de rest van het gezin vind ik dan wel weer heel zwaar klinken. Het is nou weer niet zo alsof de oudere kinderen 4 jaar thuis op de bank moeten zitten wachten totdat het echte leven weer door kan gaan.
Het wordt weer meer passen en meten, maar met een beetje creativiteit en flexibiliteit is vaak van alles mogelijk.
Elk kind vraagt weer een aanpassing van iedereen, dat is evident.
Maar dat 'on hold' zijn van de rest van het gezin vind ik dan wel weer heel zwaar klinken. Het is nou weer niet zo alsof de oudere kinderen 4 jaar thuis op de bank moeten zitten wachten totdat het echte leven weer door kan gaan.
Het wordt weer meer passen en meten, maar met een beetje creativiteit en flexibiliteit is vaak van alles mogelijk.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zaterdag 23 augustus 2014 22:28
Ik ben wel benieuwd of de wens voor een tweede, derde etc hetzelfde voelt als toen je voor de éérste ging. Dat gevoel echt om moeder te willen worden, terwijl je dat dus al bent als je voor een tweede en volgende wil gaan.
Beetje lastig om uit te leggen wat ik precies bedoel, maar het was een soort euforisch gevoel van; zou het ons gegund zijn? En ook een soort liefde voor een nog niet bestaand mensje (kom maar naar ons, wij zijn er voor je) en de vreugde als daar dan die positieve test is.
Zijn die gevoelens voor een tweede en volgende hetzelfde in hoe je ermee bezig bent of is het niet te vergelijken?
Beetje lastig om uit te leggen wat ik precies bedoel, maar het was een soort euforisch gevoel van; zou het ons gegund zijn? En ook een soort liefde voor een nog niet bestaand mensje (kom maar naar ons, wij zijn er voor je) en de vreugde als daar dan die positieve test is.
Zijn die gevoelens voor een tweede en volgende hetzelfde in hoe je ermee bezig bent of is het niet te vergelijken?
zaterdag 23 augustus 2014 22:31
quote:NYC schreef op 23 augustus 2014 @ 22:28:
Ik ben wel benieuwd of de wens voor een tweede, derde etc hetzelfde voelt als toen je voor de éérste ging. Dat gevoel echt om moeder te willen worden, terwijl je dat dus al bent als je voor een tweede en volgende wil gaan.
Beetje lastig om uit te leggen wat ik precies bedoel, maar het was een soort euforisch gevoel van; zou het ons gegund zijn? En ook een soort liefde voor een nog niet bestaand mensje (kom maar naar ons, wij zijn er voor je) en de vreugde als daar dan die positieve test is.
Zijn die gevoelens voor een tweede en volgende hetzelfde in hoe je ermee bezig bent of is het niet te vergelijken?
Voor mij was de wens voor een 1e en een 2e ongeveer gelijk, maar de wens voor een 3e was duidelijk anders. Veel meer van bovenstaande en andere praktische argumenten speelden een grote rol, terwijl die voor de 1e of 2e vaak net zo goed opgaan maar toen nauwelijks hebben gespeeld.
In die zin voelde de wens minder sterk.
Nu ik eenmaal zwanger ben van de 3e voelt dan dan weer wel minstens zo euforisch als bij de 1e 2.
Ik ben wel benieuwd of de wens voor een tweede, derde etc hetzelfde voelt als toen je voor de éérste ging. Dat gevoel echt om moeder te willen worden, terwijl je dat dus al bent als je voor een tweede en volgende wil gaan.
Beetje lastig om uit te leggen wat ik precies bedoel, maar het was een soort euforisch gevoel van; zou het ons gegund zijn? En ook een soort liefde voor een nog niet bestaand mensje (kom maar naar ons, wij zijn er voor je) en de vreugde als daar dan die positieve test is.
Zijn die gevoelens voor een tweede en volgende hetzelfde in hoe je ermee bezig bent of is het niet te vergelijken?
Voor mij was de wens voor een 1e en een 2e ongeveer gelijk, maar de wens voor een 3e was duidelijk anders. Veel meer van bovenstaande en andere praktische argumenten speelden een grote rol, terwijl die voor de 1e of 2e vaak net zo goed opgaan maar toen nauwelijks hebben gespeeld.
In die zin voelde de wens minder sterk.
Nu ik eenmaal zwanger ben van de 3e voelt dan dan weer wel minstens zo euforisch als bij de 1e 2.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zaterdag 23 augustus 2014 23:04
Maar had je bij de eerste dan niet zoiets van "mijn grootste wens is in vervulling gegaan!" Zo ongeveer voelde ik mij toen de eerste op komst was en alles werd ook ingesteld op de komst van die kleine. En ik genoot (en geniet) overal van! Zo blij en zo trots. En als ik dan nu bijv denk aan voor een tweede gaan, dan lijkt het dus net of ik daar met mijn aandacht en concentratie veel minder bij ben omdat er dan ook nog een ander jongetje rondloopt met aandacht en behoeften en voelt het opeens of ik niet 100% aandacht aan 1 kan geven zonder de ander tekort te doen. Die gedachte stemt me nu al niet vrolijk en voelt dan naar allebei als tekort doen.
Niet herkenbaar, deze gedachtengangen voordat je zwanger was van je tweede?
Niet herkenbaar, deze gedachtengangen voordat je zwanger was van je tweede?
zaterdag 23 augustus 2014 23:10
Voor mij persoonlijk niet, maar ik hoor dat wel heel vaak van anderen.
Voor mij heeft het beeld van een gezin gewoon altijd uit minimaal 2 kinderen bestaan. Het bij 1 houden is nooit een optie geweest om te overwegen. Dat de 2e iets van de aandacht van de 1e zou afnemen was natuurlijk wel op zich een soort van feit, maar dat hoort er gewoon bij, en vond in ook niet erg of zielig of zo.
Pas de 3e werd weer een echte overweging. En met die ben ik net weer zo blij en trots.
Voor mij heeft het beeld van een gezin gewoon altijd uit minimaal 2 kinderen bestaan. Het bij 1 houden is nooit een optie geweest om te overwegen. Dat de 2e iets van de aandacht van de 1e zou afnemen was natuurlijk wel op zich een soort van feit, maar dat hoort er gewoon bij, en vond in ook niet erg of zielig of zo.
Pas de 3e werd weer een echte overweging. En met die ben ik net weer zo blij en trots.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zondag 24 augustus 2014 08:45
Bij mij was er inderdaad een groot verschil tussen de eerste en de daaropvolgende kinderen. In die zin dat toen ik in verwachting was van de eerste was ik eigenlijk in verwachting van een droom. Terwijl bij de volgende kinderen vanaf dag een van de zwangerschap al echt een kindje was. Of te wel bij de volgende kinderen was het gevoel en verlangen heviger dan bij de eerste. Of het nu de tweede was of de zesde dat maakte niet meer uit voor mijn gevoelens.
Mijn zesde zwangerschap is misgegaan en toen kreeg ik vanuit mijn omgeving hele botte opmerkingen in de zin van dat het zo erg niet was voor mij want ik had tenslotte al 5 kinderen. Alsof een miskraam of het verlies van een kindje dan minder erg zou zijn.
Mijn zesde zwangerschap is misgegaan en toen kreeg ik vanuit mijn omgeving hele botte opmerkingen in de zin van dat het zo erg niet was voor mij want ik had tenslotte al 5 kinderen. Alsof een miskraam of het verlies van een kindje dan minder erg zou zijn.
zondag 24 augustus 2014 08:57
@Baukje, wat erg van die opmerkingen
@To, ik ben drie maanden geleden bevallen van de derde en het is geweldig! Mijn andere twee kinderen zijn nu bijna 6 en bijna 4 en ze gaan zo leuk om met hun zusje. Ze draait gewoon mee in ons huishouden. Ik heb het geluk dat ze vanaf dat ze drie weken oud was de hele nacht doorslaapt dus ik heb gelukkig niet echt een slaapgebrek. Plannen is wel het keywoord geworden en een uitstapje maken met drie kinderen vergt wel een beetje voorbereiding, zeker omdat er gewoon veel mee moet voor de baby vooral.
Maar ik vind het helemaal geweldig dus.
Ik moet er wel bij zeggen dat we nu "klaar" zijn. Ik wil absoluut geen vierde. Dat lijkt me nu weer een beetje teveel.
@To, ik ben drie maanden geleden bevallen van de derde en het is geweldig! Mijn andere twee kinderen zijn nu bijna 6 en bijna 4 en ze gaan zo leuk om met hun zusje. Ze draait gewoon mee in ons huishouden. Ik heb het geluk dat ze vanaf dat ze drie weken oud was de hele nacht doorslaapt dus ik heb gelukkig niet echt een slaapgebrek. Plannen is wel het keywoord geworden en een uitstapje maken met drie kinderen vergt wel een beetje voorbereiding, zeker omdat er gewoon veel mee moet voor de baby vooral.
Maar ik vind het helemaal geweldig dus.
Ik moet er wel bij zeggen dat we nu "klaar" zijn. Ik wil absoluut geen vierde. Dat lijkt me nu weer een beetje teveel.
zondag 24 augustus 2014 09:14
Als je het zo graag wilt , doe het dan gewoon. Als je er samen met je man uit bent als hij het ook wil. Tegenwoordig is het zo dat de kinderen geboren worden als alles , maar dan ook alles financieel gezien , geregeld is. Er wordt gekeken hoe groot de auto is, of het huis genoeg kamers heeft etc. Ik ben vergeleken met jullie al een heel stuk ouder, kom zelf uit een erg groot gezin 11 kinderen, en heb er zelf ook 6. Onze kinderen hebben pas een eigen kamer gekregen zodra ze gingen leren op de Middelbare school. Hier hebben de kleintjes altijd bij elkaar geslapen. Nooit klachten gehad. En het leuke aan dit hele verhaal is dat de kinderen echt supertrots waren op hun eerste eigen kamer. Ik bedoel hiermee te zeggen dat het niet uitmaakt hoe groot je huis is of zo. Als het kind welkom is, ga je er gewoon voor. En je bent nog lekker jong, dus ik zou zeggen "doen". Anders krijg je spijt dat je het niet gedaan hebt. Zelf was ik net 41 jaar toen de jongste dochter kwam, en ik heb haar tot op de dag van vandaag altijd als een groot cadeau ervaren. Helaas is ze alweer 17, bijna volwassen . Zo snel gaat de tijd. Als jullie het samen willen zou ik er gewoon voor gaan. Succes.
zondag 24 augustus 2014 09:16
Die opmerkingen vind ik absoluut niet kunnen!
Verder herken ik het 'in verwachting zijn van een droom' wel maar het was voor mij wel vanaf het eerste moment ook een kindje. Nog voordat de bevruchting plaatsvond zelfs. Voelde echt als een wens in vervulling en vanaf het eerste moment hoorde hij al zó bij ons. Met zijn geboorte en alle 10 maanden tot nu toe heb ik het gevoel in een roes van geluk te verkeren, wat kan er nog completer zijn dan dit?
Niet herkenbaar voor degenen die voor het eerst ouder werden? Of veranderde die gevoelens naarmate je kindje wat ouder werd? En ik kijk ook echt met heel veel geluk en een warm gevoel terug op de babytijd maar ik geniet ook heel erg van alle stapjes in de ontwikkeling die hij maakt. En dat de zwangerschapsperiode en babytijd minder rustig en relaxed verloopt door een kindje dat ook aandacht vraagt.
Dus vandaar dat ik me afvraag, hoe/waar/wanneer ontstaat het idee van "ja leuk, een tweede/derde/volgende"... te vergelijken met hoe je wens voor een eerste begon (dat was er gewoon opeens, de wens om moeder te willen zijn) of per definitie anders. Of voor iedereen verschillend?
Daarnaast vind ik het zo zielig voor zoon, áls die wens voor een tweede er zou komen. Alsof hij niet goed/leuk genoeg is, van zijn troon wordt verstoren een beetje. Ook niet herkenbaar?
Misschien is niet iedereen het type voor meer dan 1 kind...? (Terwijl ik het héél storend vind als mensen dan gaan opmerken: valt het dan zó tegen?)
Verder herken ik het 'in verwachting zijn van een droom' wel maar het was voor mij wel vanaf het eerste moment ook een kindje. Nog voordat de bevruchting plaatsvond zelfs. Voelde echt als een wens in vervulling en vanaf het eerste moment hoorde hij al zó bij ons. Met zijn geboorte en alle 10 maanden tot nu toe heb ik het gevoel in een roes van geluk te verkeren, wat kan er nog completer zijn dan dit?
Niet herkenbaar voor degenen die voor het eerst ouder werden? Of veranderde die gevoelens naarmate je kindje wat ouder werd? En ik kijk ook echt met heel veel geluk en een warm gevoel terug op de babytijd maar ik geniet ook heel erg van alle stapjes in de ontwikkeling die hij maakt. En dat de zwangerschapsperiode en babytijd minder rustig en relaxed verloopt door een kindje dat ook aandacht vraagt.
Dus vandaar dat ik me afvraag, hoe/waar/wanneer ontstaat het idee van "ja leuk, een tweede/derde/volgende"... te vergelijken met hoe je wens voor een eerste begon (dat was er gewoon opeens, de wens om moeder te willen zijn) of per definitie anders. Of voor iedereen verschillend?
Daarnaast vind ik het zo zielig voor zoon, áls die wens voor een tweede er zou komen. Alsof hij niet goed/leuk genoeg is, van zijn troon wordt verstoren een beetje. Ook niet herkenbaar?
Misschien is niet iedereen het type voor meer dan 1 kind...? (Terwijl ik het héél storend vind als mensen dan gaan opmerken: valt het dan zó tegen?)
