Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
woensdag 27 augustus 2014 00:38
Dank je Moestuintje.
Ik heb idd het gevoel dat het voor mij iets tijdelijks zal zijn, dat ik hier wel weer uitkom als ik NU de juiste dingen doe.
De grootste trigger is denk ik de onzekerheid van alles, zoals al eerder omschreven werd.
Mijn vader: het ene moment prima in orde, het volgende moment dood.
Mijn moeder: altijd braaf naar haar mammografie, maar haar 10 cm grote tumor was daar nooit op te zien. En nu is het te laat. Schijnveiligheid idd.
Mijn excuses als dit moeilijk is voor mensen om te lezen.
Zelf heb ik ook niet het gevoel dat ik me beter ga voelen van longfoto's en hartfilmpjes. Eerlijk gezegd word ik al gestressed bij het idee alleen.
Ik ben er ook nu behoorlijk van overtuigd dat het stress is.
(Mijn hypo zegt dat ik alleen maar mijn kop in het zand steek voor die vreselijke ziekte die ik heb)
Toothe vroeg of ik opensta voor therapie, en ik moet eerlijk bekennen dat dat eigenlijk helemaal niet het geval is.
Heb ik nooit voor opengestaan.
Ik zal het echter wel gaan doen als mijn HA me zegt dat ze denkt dat dit nodig is.
Ik moet er ook goed op letten dat ik daar straks niet alles ga zitten bagateliseren, om me maar groot te houden. Om maar niet zwak gevonden te worden.
Trots is een enorme valkuil voor mij, ik heb altijd het gevoel alles zelf te moeten kunnen. Ik vind hulp vragen heel moeilijk.
Een bijkomend probleem wat mij enorm stress bezorgt is dat ik aan de andere kant van de wereld woon, en er dus helemaal niet kan zijn voor mijn moeder.
Dus ik voel me nutteloos. En schuldig, naar haar toe, en naar mijn zusje die overal nu alleen voor op draait.
Ik ga volgende maand naar NL om een maandje bij haar te zijn, maar dan moet ik toch weer naar huis.
En ik heb enorm last van alle onzekerheid daaromheen, "hoe lang heeft ze nog dan, hoe vaak moet ik erheen, hoe moet dat dan met mijn werk, wat als ze ineens heel ziek wordt, ga ik er dan weer heen? Wat als ze dan weer opknapt, om een maand of 2 later weer heel ziek te zijn, ik kan toch niet aan de gang blijven..."
Zo maalt het maar door in mijn hoofd.
Tot op het punt, en dit vind ik heel erg, dat het bijna niet meer om mijn zieke moeder draait, maar allemaal om mij. (Schaam, schaam)
Mijn afspraak met de HA is over een paar uurtjes, als jullie nog liggen te slapen, dus ik laat het weten.
(Jemig, wat shrijf ik hier een lappen tekst, sorry hoor...)
Ik heb idd het gevoel dat het voor mij iets tijdelijks zal zijn, dat ik hier wel weer uitkom als ik NU de juiste dingen doe.
De grootste trigger is denk ik de onzekerheid van alles, zoals al eerder omschreven werd.
Mijn vader: het ene moment prima in orde, het volgende moment dood.
Mijn moeder: altijd braaf naar haar mammografie, maar haar 10 cm grote tumor was daar nooit op te zien. En nu is het te laat. Schijnveiligheid idd.
Mijn excuses als dit moeilijk is voor mensen om te lezen.
Zelf heb ik ook niet het gevoel dat ik me beter ga voelen van longfoto's en hartfilmpjes. Eerlijk gezegd word ik al gestressed bij het idee alleen.
Ik ben er ook nu behoorlijk van overtuigd dat het stress is.
(Mijn hypo zegt dat ik alleen maar mijn kop in het zand steek voor die vreselijke ziekte die ik heb)
Toothe vroeg of ik opensta voor therapie, en ik moet eerlijk bekennen dat dat eigenlijk helemaal niet het geval is.
Heb ik nooit voor opengestaan.
Ik zal het echter wel gaan doen als mijn HA me zegt dat ze denkt dat dit nodig is.
Ik moet er ook goed op letten dat ik daar straks niet alles ga zitten bagateliseren, om me maar groot te houden. Om maar niet zwak gevonden te worden.
Trots is een enorme valkuil voor mij, ik heb altijd het gevoel alles zelf te moeten kunnen. Ik vind hulp vragen heel moeilijk.
Een bijkomend probleem wat mij enorm stress bezorgt is dat ik aan de andere kant van de wereld woon, en er dus helemaal niet kan zijn voor mijn moeder.
Dus ik voel me nutteloos. En schuldig, naar haar toe, en naar mijn zusje die overal nu alleen voor op draait.
Ik ga volgende maand naar NL om een maandje bij haar te zijn, maar dan moet ik toch weer naar huis.
En ik heb enorm last van alle onzekerheid daaromheen, "hoe lang heeft ze nog dan, hoe vaak moet ik erheen, hoe moet dat dan met mijn werk, wat als ze ineens heel ziek wordt, ga ik er dan weer heen? Wat als ze dan weer opknapt, om een maand of 2 later weer heel ziek te zijn, ik kan toch niet aan de gang blijven..."
Zo maalt het maar door in mijn hoofd.
Tot op het punt, en dit vind ik heel erg, dat het bijna niet meer om mijn zieke moeder draait, maar allemaal om mij. (Schaam, schaam)
Mijn afspraak met de HA is over een paar uurtjes, als jullie nog liggen te slapen, dus ik laat het weten.
(Jemig, wat shrijf ik hier een lappen tekst, sorry hoor...)
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
woensdag 27 augustus 2014 08:35
Nou, diagnose: Anxiety.
Ze heeft weer overal gevoeld en geluisterd.
Alles klinkt goed. Snelle hartslag, maar dat is ook geen wonder.
Ze heeft me op pillen gezet. Een anti-depressiva.
En pilletjes tegen paniek die ik in kan nemen wanneer ik het nodig heb.
En ik heb een google-verbod.
Het was een diagnose die ik verwacht had, dus oke.
Ze heeft weer overal gevoeld en geluisterd.
Alles klinkt goed. Snelle hartslag, maar dat is ook geen wonder.
Ze heeft me op pillen gezet. Een anti-depressiva.
En pilletjes tegen paniek die ik in kan nemen wanneer ik het nodig heb.
En ik heb een google-verbod.
Het was een diagnose die ik verwacht had, dus oke.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
woensdag 27 augustus 2014 12:40
Ik heb Citalopram gekregen.
Ik heb er eigenlijk geen moeite mee, ik wil me gewoon weer beter voelen, dus ja, ik zal ze zeker nemen.
En dan hoop ik dat ze over een tijdje niet meer nodig heb.
Heel veel succes moestuintje, met het verwijderen van je spiraaltje vandaag.
Ik hoop dat het idd de hormonen in die mirena zijn die je problemen geven nu.
Dank je Mientje, wanneer heb je die afspraak bij de psych?
Ik heb er eigenlijk geen moeite mee, ik wil me gewoon weer beter voelen, dus ja, ik zal ze zeker nemen.
En dan hoop ik dat ze over een tijdje niet meer nodig heb.
Heel veel succes moestuintje, met het verwijderen van je spiraaltje vandaag.
Ik hoop dat het idd de hormonen in die mirena zijn die je problemen geven nu.
Dank je Mientje, wanneer heb je die afspraak bij de psych?
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
woensdag 27 augustus 2014 14:41
Fijn dat je er nu wat voor gekregen hebt Delite. Je zult merken dat je je snel wat beter zult gaan voelen. Dat komt natuurlijk door de medicatie, het probleem is dan nog niet weg.
Ik vind het helemaal niet zwak als mensen om hulp vragen. Sterker nog, ik vind het van lef getuigen als iemand zegt: Ik red het niet alleen, ik heb hulp nodig. Het is ook heel moeilijk om de stap te nemen. Je moet voor jezelf beslissen of therapie iets voor jou is.
En wat betreft je moedertje; niemand kan in de toekomst kijken. Je weet niet wat er gebeurt als ze opknapt, of niet, dat zie je dan wel. Het heeft zo weinig zin om je er nu al druk om te maken. Je kunt het niet weten/ veranderen. Ik begrijp natuurlijk heel erg goed dat je je zorgen maakt. Hopelijk kun je straks ook wat beter relativeren, dat zal misschien ook wel helpen.
Het maakt overigens ook niet uit dat het nu even om jouw gaat. Eerst voor jezelf zorgen, voor je voor een ander kunt zorgen. Het komt echt in orde!
@ Moestuintje: Hoe is het gegaan? Opgelucht?
Ik vind het helemaal niet zwak als mensen om hulp vragen. Sterker nog, ik vind het van lef getuigen als iemand zegt: Ik red het niet alleen, ik heb hulp nodig. Het is ook heel moeilijk om de stap te nemen. Je moet voor jezelf beslissen of therapie iets voor jou is.
En wat betreft je moedertje; niemand kan in de toekomst kijken. Je weet niet wat er gebeurt als ze opknapt, of niet, dat zie je dan wel. Het heeft zo weinig zin om je er nu al druk om te maken. Je kunt het niet weten/ veranderen. Ik begrijp natuurlijk heel erg goed dat je je zorgen maakt. Hopelijk kun je straks ook wat beter relativeren, dat zal misschien ook wel helpen.
Het maakt overigens ook niet uit dat het nu even om jouw gaat. Eerst voor jezelf zorgen, voor je voor een ander kunt zorgen. Het komt echt in orde!
@ Moestuintje: Hoe is het gegaan? Opgelucht?
Dump the horse. Ride a cowboy!
woensdag 27 augustus 2014 15:01
Hoi allemaal,
Vanwege de grote herkenning zou ik graag willen meeschrijven in dit topic.
Ik heb aan het begin van dit jaar mijn cognitieve gedragstherapie afgerond en moet zeggen dat het beter met me gaat dan in het jaar ervoor. Mijn hypochondrie is ontstaan tijdens de zwangerschap van mijn tweede kindje. Mijn moeder had al eerder kanker gehad (klein plekje huidkanker, strottehoofdkanker en eierstokkkanker). Toen tijdens mijn zwangerschap bleek dat de eierstokkanker terug was en behoorlijk was uitgezaaid, is mijn angst heel langzaam aan ontstaan. Het bereikte een hoogtepunt toen in de 7e maand van mijn zwangerschap een moedervlek onrustig werd. Ook hielp het niet dat mijn zwangerschap niet vlekkeloos verliep. Ik dacht dat het hormonen waren en dat het na de bevalling wel over zou gaan. Niet dus, toen ik vlak na de geboorte van mijn kindje onder de douche ging stond ik al weer moedervlekken na te kijken. In de periode zijn alle kankersoorten wel voorbij gekomen, mede met dank aan onze gemeenschappelijke vijand google. Mijn huisarts heeft me doorverwezen en na een kort wachttijd is mjin therapie gestart. Dat heeft gedeeltelijk geholpen. ik zeg gedeeltelijk omdat het voor mij pas geslaagd is als ik er helemaal geen last meer van heb. Dat zal nooit gebeuren omdat ik nu eenmaal gevoelig ben als het om ziekte en doodgaan gaat. Het moeten accepteren dat je misschien ooit ziek wordt en dood zal gaan is denk ik een belangrijk aspect.
Delite, jouw schuldgevoel is heel herkenbaar. Toen mijn moeder stierf is er op het laatste moment op mijn verzoek nog bloed afgenomen om te onderzoeken of zij een BRCA 1 of 2 afwijking had omdat bleek dat er een nichtje was met borstkanker. De hulp van die dag was geschokt dat er nog bloed moest worden afgenomen bij iemand die stervende was. Dat schuldgevoel zal ik nooit meer helemaal kwijtraken. Mijn moeder heeft echter voordat ze echt wegraakte gezegd dat ze mij hier graag mee wilde helpen. Gelukkig had zij de genafwijking niet.
Er is op facebook een groep: Help with Health Anxciety. daarop staan hele handige bijlages die mij goed helpen als er weer een hypo dreigt. ik lees die dan na en dan zakt de eerste paniek al weer een beetje weg. Misschien is dit ook iets voor jullie.
Vanwege de grote herkenning zou ik graag willen meeschrijven in dit topic.
Ik heb aan het begin van dit jaar mijn cognitieve gedragstherapie afgerond en moet zeggen dat het beter met me gaat dan in het jaar ervoor. Mijn hypochondrie is ontstaan tijdens de zwangerschap van mijn tweede kindje. Mijn moeder had al eerder kanker gehad (klein plekje huidkanker, strottehoofdkanker en eierstokkkanker). Toen tijdens mijn zwangerschap bleek dat de eierstokkanker terug was en behoorlijk was uitgezaaid, is mijn angst heel langzaam aan ontstaan. Het bereikte een hoogtepunt toen in de 7e maand van mijn zwangerschap een moedervlek onrustig werd. Ook hielp het niet dat mijn zwangerschap niet vlekkeloos verliep. Ik dacht dat het hormonen waren en dat het na de bevalling wel over zou gaan. Niet dus, toen ik vlak na de geboorte van mijn kindje onder de douche ging stond ik al weer moedervlekken na te kijken. In de periode zijn alle kankersoorten wel voorbij gekomen, mede met dank aan onze gemeenschappelijke vijand google. Mijn huisarts heeft me doorverwezen en na een kort wachttijd is mjin therapie gestart. Dat heeft gedeeltelijk geholpen. ik zeg gedeeltelijk omdat het voor mij pas geslaagd is als ik er helemaal geen last meer van heb. Dat zal nooit gebeuren omdat ik nu eenmaal gevoelig ben als het om ziekte en doodgaan gaat. Het moeten accepteren dat je misschien ooit ziek wordt en dood zal gaan is denk ik een belangrijk aspect.
Delite, jouw schuldgevoel is heel herkenbaar. Toen mijn moeder stierf is er op het laatste moment op mijn verzoek nog bloed afgenomen om te onderzoeken of zij een BRCA 1 of 2 afwijking had omdat bleek dat er een nichtje was met borstkanker. De hulp van die dag was geschokt dat er nog bloed moest worden afgenomen bij iemand die stervende was. Dat schuldgevoel zal ik nooit meer helemaal kwijtraken. Mijn moeder heeft echter voordat ze echt wegraakte gezegd dat ze mij hier graag mee wilde helpen. Gelukkig had zij de genafwijking niet.
Er is op facebook een groep: Help with Health Anxciety. daarop staan hele handige bijlages die mij goed helpen als er weer een hypo dreigt. ik lees die dan na en dan zakt de eerste paniek al weer een beetje weg. Misschien is dit ook iets voor jullie.
woensdag 27 augustus 2014 20:37
Ha,
Lotje, welkom!
Hier is de spiraal eruit. Opluchting. Hoop van harte dat de hormonen (ook al zijn deze minimaal bij mirena) snel verdwijnen. Wel flink aan de diarree. Geen idee of het van de verwijdering komt, stress of buikgriep. Misschien vliegen die gekke hormonen met de diarree wel sneller uit mijn lijf. Hope so.
Voor mij NOOIT meer een mirena.
Mijn moeder helpt me goed (kan zijn dat ze meeleest
, ma, dank je wel!).
Lotje, welkom!
Hier is de spiraal eruit. Opluchting. Hoop van harte dat de hormonen (ook al zijn deze minimaal bij mirena) snel verdwijnen. Wel flink aan de diarree. Geen idee of het van de verwijdering komt, stress of buikgriep. Misschien vliegen die gekke hormonen met de diarree wel sneller uit mijn lijf. Hope so.
Voor mij NOOIT meer een mirena.
Mijn moeder helpt me goed (kan zijn dat ze meeleest
, ma, dank je wel!).
woensdag 27 augustus 2014 21:30
Welkom Lotje!
@delite, mijn afspraak heb ik as maandag. En de EMDR behandeling start op 16 sep.
@moestuintje, gelukkig is je Mirena eruit! Opluchting he? Ik zit te denken om een kopere spiraal te laten plaatsen. Ik mag helaas niks anders qua anticonceptie behalve de spiraaltjes ivm een tromboseverleden. Ik stel het al 3 maanden uit omdat ik bang ben voor dezelfde klachten.
@delite, mijn afspraak heb ik as maandag. En de EMDR behandeling start op 16 sep.
@moestuintje, gelukkig is je Mirena eruit! Opluchting he? Ik zit te denken om een kopere spiraal te laten plaatsen. Ik mag helaas niks anders qua anticonceptie behalve de spiraaltjes ivm een tromboseverleden. Ik stel het al 3 maanden uit omdat ik bang ben voor dezelfde klachten.
The world is not what it seems....
donderdag 28 augustus 2014 01:06
quote:tooth schreef op 27 augustus 2014 @ 14:41:
Ik vind het helemaal niet zwak als mensen om hulp vragen. Sterker nog, ik vind het van lef getuigen als iemand zegt: Ik red het niet alleen, ik heb hulp nodig. Het is ook heel moeilijk om de stap te nemen.
Echt, ik ben het helemaal met je eens. Ik vind het heel knap als aan durven geven dat het niet meer gaat.
Maar als het mezelf betreft... Watje, denk ik dan.
Ik snap ook niet goed waar dat vandaan komt hoor, waarom ik altijd zo streng ben voor mezelf.
@ Mientje: Als ik jou was zou ik even helemaal niets doen met de anticonceptie.
Als je nu al bang bent dat je er klachten van gaat krijgen, dan kun je er vrees ik donder op zeggen dat dat ook zo zal zijn. Doe het jezelf nou niet aan.
@Lotje: Welkom, en dank je voor je lieve woorden. Zelf kijk ik op you tube wel eens naar een meisje/vrouw die filmpjes plaatst over haar problemen. "Living with Health Anxiety" heet het daar. Dat helpt mij ook, luisteren naar haar. Ik word er zelf wat rustiger van.
Mijn eerste halve pil zit erin, en natuurlijk voel ik nu mijn maag raar doen. Ik probeer het te negeren, en me te bedenken dat ik gisterenavond te veel gezopen heb bij de buren.
Ik had gisteren een dubbele afspraak gemaakt bij mijn HA omdat het ook toevallig tijd was voor mijn uitstrijkje. De hypo doet een beetje vervelend daarover nu. De HA zei namelijk niet dat alles er op het oog goed uitzag.
Ze zei helemaal niets, de hypo probeert me ervan te overtuigen dat dat betekent dat ze met het blote oog al hele nare dingen kon zien, en dat ik beter even kan googlen wat dat allemaal kan zijn.
Ik geef er niet aan toe.
Ik vind het helemaal niet zwak als mensen om hulp vragen. Sterker nog, ik vind het van lef getuigen als iemand zegt: Ik red het niet alleen, ik heb hulp nodig. Het is ook heel moeilijk om de stap te nemen.
Echt, ik ben het helemaal met je eens. Ik vind het heel knap als aan durven geven dat het niet meer gaat.
Maar als het mezelf betreft... Watje, denk ik dan.
Ik snap ook niet goed waar dat vandaan komt hoor, waarom ik altijd zo streng ben voor mezelf.
@ Mientje: Als ik jou was zou ik even helemaal niets doen met de anticonceptie.
Als je nu al bang bent dat je er klachten van gaat krijgen, dan kun je er vrees ik donder op zeggen dat dat ook zo zal zijn. Doe het jezelf nou niet aan.
@Lotje: Welkom, en dank je voor je lieve woorden. Zelf kijk ik op you tube wel eens naar een meisje/vrouw die filmpjes plaatst over haar problemen. "Living with Health Anxiety" heet het daar. Dat helpt mij ook, luisteren naar haar. Ik word er zelf wat rustiger van.
Mijn eerste halve pil zit erin, en natuurlijk voel ik nu mijn maag raar doen. Ik probeer het te negeren, en me te bedenken dat ik gisterenavond te veel gezopen heb bij de buren.
Ik had gisteren een dubbele afspraak gemaakt bij mijn HA omdat het ook toevallig tijd was voor mijn uitstrijkje. De hypo doet een beetje vervelend daarover nu. De HA zei namelijk niet dat alles er op het oog goed uitzag.
Ze zei helemaal niets, de hypo probeert me ervan te overtuigen dat dat betekent dat ze met het blote oog al hele nare dingen kon zien, en dat ik beter even kan googlen wat dat allemaal kan zijn.
Ik geef er niet aan toe.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
donderdag 28 augustus 2014 01:39
quote:delite schreef op donderdag 28 augustus 2014 01:06 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="tooth in "Hypochonder, schrijf van je af!"" class="messagelink">tooth schreef op 27 augustus 2014 @ 14:41</a>:</b>
Ik vind het helemaal niet zwak als mensen om hulp vragen. Sterker nog, ik vind het van lef getuigen als iemand zegt: Ik red het niet alleen, ik heb hulp nodig. Het is ook heel moeilijk om de stap te nemen.
</div></blockquote>
Echt, ik ben het helemaal met je eens. Ik vind het heel knap als aan durven geven dat het niet meer gaat.
Maar als het mezelf betreft... Watje, denk ik dan.
Ik snap ook niet goed waar dat vandaan komt hoor, waarom ik altijd zo streng ben voor mezelf.
@ Mientje: Als ik jou was zou ik even helemaal niets doen met de anticonceptie.
Als je nu al bang bent dat je er klachten van gaat krijgen, dan kun je er vrees ik donder op zeggen dat dat ook zo zal zijn. Doe het jezelf nou niet aan.
@Lotje: Welkom, en dank je voor je lieve woorden. Zelf kijk ik op you tube wel eens naar een meisje/vrouw die filmpjes plaatst over haar problemen. "Living with Health Anxiety" heet het daar. Dat helpt mij ook, luisteren naar haar. Ik word er zelf wat rustiger van.
Mijn eerste halve pil zit erin, en natuurlijk voel ik nu mijn maag raar doen. Ik probeer het te negeren, en me te bedenken dat ik gisterenavond te veel gezopen heb bij de buren.
Ik had gisteren een dubbele afspraak gemaakt bij mijn HA omdat het ook toevallig tijd was voor mijn uitstrijkje. De hypo doet een beetje vervelend daarover nu. De HA zei namelijk niet dat alles er op het oog goed uitzag.
Ze zei helemaal niets, de hypo probeert me ervan te overtuigen dat dat betekent dat ze met het blote oog al hele nare dingen kon zien, en dat ik beter even kan googlen wat dat allemaal kan zijn.
Ik geef er niet aan toe. Lieverd, niet googlen! Mijn HA geeft mij nooit meteen de uitslag. Ook niet of het er goed uitziet of niet. Probeer lekker te gaan slapen. muziekje erbij? Soms helpt mij dat om te relaxen.
Ik vind het helemaal niet zwak als mensen om hulp vragen. Sterker nog, ik vind het van lef getuigen als iemand zegt: Ik red het niet alleen, ik heb hulp nodig. Het is ook heel moeilijk om de stap te nemen.
</div></blockquote>
Echt, ik ben het helemaal met je eens. Ik vind het heel knap als aan durven geven dat het niet meer gaat.
Maar als het mezelf betreft... Watje, denk ik dan.
Ik snap ook niet goed waar dat vandaan komt hoor, waarom ik altijd zo streng ben voor mezelf.
@ Mientje: Als ik jou was zou ik even helemaal niets doen met de anticonceptie.
Als je nu al bang bent dat je er klachten van gaat krijgen, dan kun je er vrees ik donder op zeggen dat dat ook zo zal zijn. Doe het jezelf nou niet aan.
@Lotje: Welkom, en dank je voor je lieve woorden. Zelf kijk ik op you tube wel eens naar een meisje/vrouw die filmpjes plaatst over haar problemen. "Living with Health Anxiety" heet het daar. Dat helpt mij ook, luisteren naar haar. Ik word er zelf wat rustiger van.
Mijn eerste halve pil zit erin, en natuurlijk voel ik nu mijn maag raar doen. Ik probeer het te negeren, en me te bedenken dat ik gisterenavond te veel gezopen heb bij de buren.
Ik had gisteren een dubbele afspraak gemaakt bij mijn HA omdat het ook toevallig tijd was voor mijn uitstrijkje. De hypo doet een beetje vervelend daarover nu. De HA zei namelijk niet dat alles er op het oog goed uitzag.
Ze zei helemaal niets, de hypo probeert me ervan te overtuigen dat dat betekent dat ze met het blote oog al hele nare dingen kon zien, en dat ik beter even kan googlen wat dat allemaal kan zijn.
Ik geef er niet aan toe. Lieverd, niet googlen! Mijn HA geeft mij nooit meteen de uitslag. Ook niet of het er goed uitziet of niet. Probeer lekker te gaan slapen. muziekje erbij? Soms helpt mij dat om te relaxen.
The world is not what it seems....
donderdag 28 augustus 2014 14:12
Hier nog steeds last van de hypo, maar wel wat minder - gelukkig!!
Het blijft wel heel lastig. Mijn hypo springt van het een naar het ander en heeft bijzonder grijpgrage handjes. Zweethanden welteverstaan want ik ben in hevige strijd met de betreffende hypo-dame.
Klinkt vast vaag ; )
Nog steeds opluchting over de spiraal. Buikloop is nu minder.
Het blijft wel heel lastig. Mijn hypo springt van het een naar het ander en heeft bijzonder grijpgrage handjes. Zweethanden welteverstaan want ik ben in hevige strijd met de betreffende hypo-dame.
Klinkt vast vaag ; )
Nog steeds opluchting over de spiraal. Buikloop is nu minder.
donderdag 28 augustus 2014 16:25
Hoi dames,
Hier een gigantische off day! Vandaag moest ik voor een CT scan. Ik kreeg gister een telefoontje dat ik alle medicatie vandaag even moest staken ivm het contrastvloeistof (om mijn nieren te beschermen). CT ging goed, totdat ik uit het ziekenhuis liep. Waar kreeg ik hele felle steken?? Jullie zullen het vast raden. Mijn nieren
Verder nog steeds maag en darm problemen die vandaag echt nauwelijk uit te houden zijn.
Hier een gigantische off day! Vandaag moest ik voor een CT scan. Ik kreeg gister een telefoontje dat ik alle medicatie vandaag even moest staken ivm het contrastvloeistof (om mijn nieren te beschermen). CT ging goed, totdat ik uit het ziekenhuis liep. Waar kreeg ik hele felle steken?? Jullie zullen het vast raden. Mijn nieren
Verder nog steeds maag en darm problemen die vandaag echt nauwelijk uit te houden zijn.
The world is not what it seems....
donderdag 28 augustus 2014 17:52
Bij mij is het weer ruk.
Hele dag al zo'n buikpijn - met name onderbuik-.
Mijn buik lijkt ook dikker en het lijkt alsof 'er wat zit' als ik rechtop zit.
Ik ben gelijk weer in paniek, want ja er zijn zulke nare dingen die je kunt hebben daar. Gelijk bang voor eierstokkanker
Super irritant. Had al een afspraak staan bij de dokter en die zei niks te voelen. Die dacht dat het mijn ribben waren.
Hele dag al zo'n buikpijn - met name onderbuik-.
Mijn buik lijkt ook dikker en het lijkt alsof 'er wat zit' als ik rechtop zit.
Ik ben gelijk weer in paniek, want ja er zijn zulke nare dingen die je kunt hebben daar. Gelijk bang voor eierstokkanker
Super irritant. Had al een afspraak staan bij de dokter en die zei niks te voelen. Die dacht dat het mijn ribben waren.
donderdag 28 augustus 2014 18:30
donderdag 28 augustus 2014 18:32
Helpt het Toefjeslagroom dat als je een pijnstiller inneemt, je er minder last van hebt en dat je angst dan ook afneemt?
Nu beetje streng zijn voor jezelf, de dokter zei niks over je eierstokken maar je ribben. Verkeerd geslapen, gekke beweging gemaakt, spierpijn van het sporten?
Nu beetje streng zijn voor jezelf, de dokter zei niks over je eierstokken maar je ribben. Verkeerd geslapen, gekke beweging gemaakt, spierpijn van het sporten?
Dump the horse. Ride a cowboy!
donderdag 28 augustus 2014 23:52
@toefjeslagroom, ik had vandaag natuurlijk wel een spannende dag. Dus dat zal het wel zijn geweest.
Ik heb trouwens al 2 dagen geen Oxazepam geslikt. Wil graag ff kijken hoe het gaat zonder de meds. Maar ik denk dat ik toch maar weer moet beginnen. Al is het alleen al om iets relaxter te worden.
Ik heb trouwens al 2 dagen geen Oxazepam geslikt. Wil graag ff kijken hoe het gaat zonder de meds. Maar ik denk dat ik toch maar weer moet beginnen. Al is het alleen al om iets relaxter te worden.
The world is not what it seems....
vrijdag 29 augustus 2014 12:36
Ha dames,
Hier nog steeds een worsteling - al lijkt het wel iets beter te gaan. Ik heb het idee dat het 'kwijtraken van mezelf' minder wordt. Dat zou toch heel goed kunnen dat de hormonen in mijn lijf minder worden (ik ben echt SUPERblij dat ik min of meer ongesteld ben, want dat geeft de overtuiging dat de troep uit mijn lijf gaat).
Het blijft wel worstelen. De hypo blijft zoeken, maar ik probeer haar goed te begeleiden hierin. Ik wil de hypo zijn als mijn kwetsbare kind die kennelijk aandacht nodig heeft. Ik denk dat die aandacht voortkomt uit onzekerheid/ spanning die ik momenteel op mijn werk ervaar. Veel verantwoordelijkheid en veel gedoe en dat trek ik mezelf erg aan. Belangrijk leerpunt.
Wat denken jullie dat de hypo jullie eigenlijk wil zeggen? En dan bedoel ik absoluut geen ziektes etc.! Hypo is een uiting van angst/ onzekerheid en zit dus een laag dieper dan dat we het ervaren (angst voor ziektes). Wat is jullie onderliggende roep om aandacht?
Hier nog steeds een worsteling - al lijkt het wel iets beter te gaan. Ik heb het idee dat het 'kwijtraken van mezelf' minder wordt. Dat zou toch heel goed kunnen dat de hormonen in mijn lijf minder worden (ik ben echt SUPERblij dat ik min of meer ongesteld ben, want dat geeft de overtuiging dat de troep uit mijn lijf gaat).
Het blijft wel worstelen. De hypo blijft zoeken, maar ik probeer haar goed te begeleiden hierin. Ik wil de hypo zijn als mijn kwetsbare kind die kennelijk aandacht nodig heeft. Ik denk dat die aandacht voortkomt uit onzekerheid/ spanning die ik momenteel op mijn werk ervaar. Veel verantwoordelijkheid en veel gedoe en dat trek ik mezelf erg aan. Belangrijk leerpunt.
Wat denken jullie dat de hypo jullie eigenlijk wil zeggen? En dan bedoel ik absoluut geen ziektes etc.! Hypo is een uiting van angst/ onzekerheid en zit dus een laag dieper dan dat we het ervaren (angst voor ziektes). Wat is jullie onderliggende roep om aandacht?
vrijdag 29 augustus 2014 13:15
Bij kwam kwam het omdat ik het vertouwen in mijn eigen lichaam kwijt raakte na een aantal maanden ziek zijn en een aantal zware operaties. Daar zal ik verder maar niet op ingaan. Toen ik daarna een plots sterfgeval in mijn kringetje te horen kreeg, ging het even mis. Wat als ik dat was geweest? Mijn situatie was best heftig, maar niet levensbedreigend.
Telkens als ik spanning ervaar slaap ik slecht, waardoor mijn humeur en relativeringsvermogen dalen en ieder pijntje, kwaaltje voel ik. Nu heb ik het 'naast me neer' kunnen leggen en kan ik er veel beter mee omgaan. We zijn mensen en vroeg of laat gaat iedereen. Natuurlijk wil ik heel graag leven, maar dat knopje moest wel om.
Dus ja.. Onzekerheid, weinig zelfvertrouwen? Ik denk het, daar werk ik keihard aan op het moment.
Ik hoop voor jullie meiden dat jullie het uiteindelijk meer zoals ik het zie kunnen zien. Ik weet echt hoe het is als je niet tegen jezelf kunt zeggen dat er ècht niks aan de hand is. Maar echt meiden, het wordt beter, als je bereid bent er aan te werken.
Telkens als ik spanning ervaar slaap ik slecht, waardoor mijn humeur en relativeringsvermogen dalen en ieder pijntje, kwaaltje voel ik. Nu heb ik het 'naast me neer' kunnen leggen en kan ik er veel beter mee omgaan. We zijn mensen en vroeg of laat gaat iedereen. Natuurlijk wil ik heel graag leven, maar dat knopje moest wel om.
Dus ja.. Onzekerheid, weinig zelfvertrouwen? Ik denk het, daar werk ik keihard aan op het moment.
Ik hoop voor jullie meiden dat jullie het uiteindelijk meer zoals ik het zie kunnen zien. Ik weet echt hoe het is als je niet tegen jezelf kunt zeggen dat er ècht niks aan de hand is. Maar echt meiden, het wordt beter, als je bereid bent er aan te werken.
Dump the horse. Ride a cowboy!
vrijdag 29 augustus 2014 23:21
quote:moestuintje schreef op 29 augustus 2014 @ 12:36:
Wat denken jullie dat de hypo jullie eigenlijk wil zeggen? En dan bedoel ik absoluut geen ziektes etc.! Hypo is een uiting van angst/ onzekerheid en zit dus een laag dieper dan dat we het ervaren (angst voor ziektes). Wat is jullie onderliggende roep om aandacht?
Voor mij komt het voort uit verdriet denk ik. (mijn vader en nu mijn moeder)
Ik ben echter een enorme binnenvetter, dus ik hou het allemaal maar in mijzelf. Probeer het verdriet ook vaak maar een beetje te negeren en gewoon maar door te gaan. De les zou dus zijn dat ik opener moet zijn en mijn gevoelens toe te laten en een en ander te verwerken. Dat het oke is om verdriet te hebben en dat ik daar over mag praten met mijn naasten. MOET praten zelfs.
Zodat ik er niet (letterlijk) in stik.
Wat denken jullie dat de hypo jullie eigenlijk wil zeggen? En dan bedoel ik absoluut geen ziektes etc.! Hypo is een uiting van angst/ onzekerheid en zit dus een laag dieper dan dat we het ervaren (angst voor ziektes). Wat is jullie onderliggende roep om aandacht?
Voor mij komt het voort uit verdriet denk ik. (mijn vader en nu mijn moeder)
Ik ben echter een enorme binnenvetter, dus ik hou het allemaal maar in mijzelf. Probeer het verdriet ook vaak maar een beetje te negeren en gewoon maar door te gaan. De les zou dus zijn dat ik opener moet zijn en mijn gevoelens toe te laten en een en ander te verwerken. Dat het oke is om verdriet te hebben en dat ik daar over mag praten met mijn naasten. MOET praten zelfs.
Zodat ik er niet (letterlijk) in stik.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
