Kinderen
alle pijlers
Eetstoornis gehad, hoe mee om te gaan mbt kinderen krijgen?
dinsdag 26 augustus 2014 17:56
Ok ik weet dat ik hier een beetje vroeg mee ben maar het blijft maar door mijn hoofd spoken. Mijn moeder had boulimia, ik zag haar haar emoties weg eten en alles vervolgens weer uitspugen. Mijn zusje heeft anorexia gehad en ik meer dan 10 jaar boulimia (vorig jaar genezen verklaard, maar stak op m'n 12de al voor het eerst m'n vinger in m'n keel). Wij hebben het allebei heel erg afgekeken van onze moeder en de grootste moeite gehad er bovenop te komen. Ik heb mezelf 10 jaar lang gehaat en al gaat het nu écht goed, toch heb ik nog steeds dagen dat ik het moeilijk vind om van mijn lichaam te houden.
Om de zwangerschap maak ik me niet zoveel zorgen, het lijkt me zelfs wel leuk, zo'n ronde buik waar je gezellig je baby in voelt trappelen (ik romantiseer het vast te erg )
Maar des te meer zorgen maak ik me om de periode erna. Ik heb een huge verantwoordelijkheid. Mijn kinderen zijn al erfelijk belast met een gevoeligheid voor een es, ik ben de grootste risicofactor daarna. En ik wil niet dat mijn kinderen hetzelfde moeten doormaken als ik dus ik wil heel graag goed beslagen ten ijs komen.
Daarom was ik eigenlijk benieuwd of er andere ex-es'ers zijn en hoe jullie daar mee omgaan tov je kinderen. Misschien kunnen jullie wel een boek aanraden dat ik kan lezen?
Om de zwangerschap maak ik me niet zoveel zorgen, het lijkt me zelfs wel leuk, zo'n ronde buik waar je gezellig je baby in voelt trappelen (ik romantiseer het vast te erg )
Maar des te meer zorgen maak ik me om de periode erna. Ik heb een huge verantwoordelijkheid. Mijn kinderen zijn al erfelijk belast met een gevoeligheid voor een es, ik ben de grootste risicofactor daarna. En ik wil niet dat mijn kinderen hetzelfde moeten doormaken als ik dus ik wil heel graag goed beslagen ten ijs komen.
Daarom was ik eigenlijk benieuwd of er andere ex-es'ers zijn en hoe jullie daar mee omgaan tov je kinderen. Misschien kunnen jullie wel een boek aanraden dat ik kan lezen?
donderdag 28 augustus 2014 08:22
Oh en ik denk inderdaad dat je nooit 'helemaal' geneest; het blijft in een hoekje van je geest. Maar ik geloof echt dat ik nu de mentale kracht heb om dat op te vangen. En mijn man helpt ook heel erg, gewoon omdat hij er is en luistert als ik een off dagje heb en dan de weken daarna extra vaak zegt hoe mooi ik ben enzo
Hij is lief
Hij is lief
donderdag 28 augustus 2014 08:25
quote:olivia1 schreef op 28 augustus 2014 @ 07:21:
Ik heb een eetstoornis gehad omdat mijn moeder die had. Toen ik kind was zei ze dat ik dik was (was ik niet) en dat ging zover door dat ik boulimia en BED heb ontwikkeld. Woedend ben ik op haar geweest toen il volwassen was. Ik heb er 10 jaar over gedaan voor ik ervanaf was.
Ik heb twee kinderen, twee zoons. Ondanks dat ik al jaren geen eetstoornis meer heb ben ik toch opgelucht dat het zoons zijn, weet niet if een dochter wel goed zou zijn gegaan. Meisjes zijn er toch gevoeliger voor.Heel herkenbaar. Ik zou stiekem ook liever zoons hebben, geeft een 'veiliger' gevoel. Maar ik geloof ook dat ik het zou kunnen, met een dochter. Maar ik wil er niet lichtzinnig aan beginnen, maar een plan hebben.
Ik heb een eetstoornis gehad omdat mijn moeder die had. Toen ik kind was zei ze dat ik dik was (was ik niet) en dat ging zover door dat ik boulimia en BED heb ontwikkeld. Woedend ben ik op haar geweest toen il volwassen was. Ik heb er 10 jaar over gedaan voor ik ervanaf was.
Ik heb twee kinderen, twee zoons. Ondanks dat ik al jaren geen eetstoornis meer heb ben ik toch opgelucht dat het zoons zijn, weet niet if een dochter wel goed zou zijn gegaan. Meisjes zijn er toch gevoeliger voor.Heel herkenbaar. Ik zou stiekem ook liever zoons hebben, geeft een 'veiliger' gevoel. Maar ik geloof ook dat ik het zou kunnen, met een dochter. Maar ik wil er niet lichtzinnig aan beginnen, maar een plan hebben.
donderdag 28 augustus 2014 08:33
Voetjesinhetzand, ik zou het toch opengooien met je moeder. Ze weet ervan omdat ze weleens met je mee is geweest, dus ontkennen kan ze het niet. Door het bespreekbaar te maken haal je het stiekeme eraf en kunne vervolgens je kinderen direct in bescherming nemen als ze rottige opmerkingen maakt later.
donderdag 28 augustus 2014 08:42
quote:momodoe schreef op 28 augustus 2014 @ 05:53:
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.Op deze manier doe jij je dochter opzettelijk kwaad. Je vergroot de kans enorm dat zij een trauma ontwikkelt en/of een eetstoornis. Ik vind dat echt heel kwalijk. Dat je zelf niks wilt veranderen snap ik best, maar die optie heb je gewoon niet. Je hebt naar je dochter toe de verantwoordelijkheid om gezond te zijn. Dat je die verantwoordelijkheid niet neemt vind ik echt onvoorstelbaar.
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.Op deze manier doe jij je dochter opzettelijk kwaad. Je vergroot de kans enorm dat zij een trauma ontwikkelt en/of een eetstoornis. Ik vind dat echt heel kwalijk. Dat je zelf niks wilt veranderen snap ik best, maar die optie heb je gewoon niet. Je hebt naar je dochter toe de verantwoordelijkheid om gezond te zijn. Dat je die verantwoordelijkheid niet neemt vind ik echt onvoorstelbaar.
donderdag 28 augustus 2014 08:54
quote:lizzie84 schreef op 28 augustus 2014 @ 08:33:
Voetjesinhetzand, ik zou het toch opengooien met je moeder. Ze weet ervan omdat ze weleens met je mee is geweest, dus ontkennen kan ze het niet. Door het bespreekbaar te maken haal je het stiekeme eraf en kunne vervolgens je kinderen direct in bescherming nemen als ze rottige opmerkingen maakt later.Ja 't is wel beter. Ik zal er eens over nadenken hoe ik dat dan moet aanpakken.
Voetjesinhetzand, ik zou het toch opengooien met je moeder. Ze weet ervan omdat ze weleens met je mee is geweest, dus ontkennen kan ze het niet. Door het bespreekbaar te maken haal je het stiekeme eraf en kunne vervolgens je kinderen direct in bescherming nemen als ze rottige opmerkingen maakt later.Ja 't is wel beter. Ik zal er eens over nadenken hoe ik dat dan moet aanpakken.
donderdag 28 augustus 2014 09:05
quote:voetjesinhetzand schreef op 28 augustus 2014 @ 08:10:
[...]
Dit soort dingen heeft mijn moeder ook tegen mij gezegd. En je kan er wél wat aan doen, en je kan er wél vanaf komen en daarvoor moet je niet naar een dietist maar naar een psycholoog en je dochter meenemen of nog beter naar een eigen psycholoog sturen, zodat die leert dat jíj een probleem hebt dat je op haar projecteert ipv dat er iets mis is met háár.
Ik heb mijn eetstoornis NOOIT op iemand anders geprojecteerd, dat ging om MIJ, ik was ontevreden met MEZELF, onzeker over MEZELF en ik strafte MEZELF. Ik zou nooit iemand dik noemen, dat zie ik ook helemaal niet zo bij anderen, ik was geobsedeerd met míjn lichaam en andere lichamen vond ik juist vaak mooi, of ze nou super slank zijn of wat steviger. Ik had gewoon het gevoel dat ik de allerdikste persoon op aarde was.
Wat jij doet is gewoon ontzettend gemeen. Dit heeft je dochter écht niet verdiend en je kan je niet verschuilen achter dat je er nooit vanaf komt. Jij hebt de verantwoordelijkheid om normaal te leren doen tegen je dochter en daar is geen excuus voor. Zoek hulp. Van een gespecialiseerd team. Een dietist weet níks van dit soort problematiek, simpelweg omdat het probleem in je hoofd zit, los dat probleem op en je kunt weer een normaal eetpatroon hebben.
Ik vind het misselijk, de opmerkingen die je tegen je dochter maakt. Kotsmisselijk.
Als mijn moeder ooit met jouw woorden als haar 'excuus' bij mij aankomt hoef ik haar echt nooit meer te zien.
Als ik dit zo belees zou ik me niet zoveel zorgen maken als ik jou was. Je bent je heel bewust van het gevaar en de gevaren en gaat er volgens mij op een goede manier mee om.
Ik heb in mijn pubertijd ook een es gehad en ben hier voor behandeld. Nu heb ik 3 kinderen (waarvan 1 tweeling) en ik kan oprecht zeggen dat ik geen last meer heb van demonen uit mijn verleden. Al moet ik wel zeggen, als ik heel eerlijk ben, dat ik 3 jongens heb; hier spelen dit soort dingen toch minder bij.
[...]
Dit soort dingen heeft mijn moeder ook tegen mij gezegd. En je kan er wél wat aan doen, en je kan er wél vanaf komen en daarvoor moet je niet naar een dietist maar naar een psycholoog en je dochter meenemen of nog beter naar een eigen psycholoog sturen, zodat die leert dat jíj een probleem hebt dat je op haar projecteert ipv dat er iets mis is met háár.
Ik heb mijn eetstoornis NOOIT op iemand anders geprojecteerd, dat ging om MIJ, ik was ontevreden met MEZELF, onzeker over MEZELF en ik strafte MEZELF. Ik zou nooit iemand dik noemen, dat zie ik ook helemaal niet zo bij anderen, ik was geobsedeerd met míjn lichaam en andere lichamen vond ik juist vaak mooi, of ze nou super slank zijn of wat steviger. Ik had gewoon het gevoel dat ik de allerdikste persoon op aarde was.
Wat jij doet is gewoon ontzettend gemeen. Dit heeft je dochter écht niet verdiend en je kan je niet verschuilen achter dat je er nooit vanaf komt. Jij hebt de verantwoordelijkheid om normaal te leren doen tegen je dochter en daar is geen excuus voor. Zoek hulp. Van een gespecialiseerd team. Een dietist weet níks van dit soort problematiek, simpelweg omdat het probleem in je hoofd zit, los dat probleem op en je kunt weer een normaal eetpatroon hebben.
Ik vind het misselijk, de opmerkingen die je tegen je dochter maakt. Kotsmisselijk.
Als mijn moeder ooit met jouw woorden als haar 'excuus' bij mij aankomt hoef ik haar echt nooit meer te zien.
Als ik dit zo belees zou ik me niet zoveel zorgen maken als ik jou was. Je bent je heel bewust van het gevaar en de gevaren en gaat er volgens mij op een goede manier mee om.
Ik heb in mijn pubertijd ook een es gehad en ben hier voor behandeld. Nu heb ik 3 kinderen (waarvan 1 tweeling) en ik kan oprecht zeggen dat ik geen last meer heb van demonen uit mijn verleden. Al moet ik wel zeggen, als ik heel eerlijk ben, dat ik 3 jongens heb; hier spelen dit soort dingen toch minder bij.
donderdag 28 augustus 2014 09:41
Wat maak jij je dan druk voetjes?
Je zou het zelf nooit op je dochter projecteren, je bent genezen. Zeg jij.
Ik niet, ik wil ook niet naar een psycholoog, ik heb op deze manier mijn leven in de hand en voelt veilig, al ruim 20 jaar. Ik maak me druk om het gewicht van mijn dochter omdat ik zie dat ze dik wordt. Iets wat voor mij een grote angst is. Ik wil en kan niet dik worden. Ik voel me dan doodongelukkig. En ben bang dat zij het dan ook is.
Jij ziet het als gemeen, ik zie het als haar de goede kant opsturen zodat ze niet te dik gaat worden.
Maar gemeen? Nee absoluut niet en zo ervaart ze het ook niet.
Je zou het zelf nooit op je dochter projecteren, je bent genezen. Zeg jij.
Ik niet, ik wil ook niet naar een psycholoog, ik heb op deze manier mijn leven in de hand en voelt veilig, al ruim 20 jaar. Ik maak me druk om het gewicht van mijn dochter omdat ik zie dat ze dik wordt. Iets wat voor mij een grote angst is. Ik wil en kan niet dik worden. Ik voel me dan doodongelukkig. En ben bang dat zij het dan ook is.
Jij ziet het als gemeen, ik zie het als haar de goede kant opsturen zodat ze niet te dik gaat worden.
Maar gemeen? Nee absoluut niet en zo ervaart ze het ook niet.
donderdag 28 augustus 2014 09:46
Momodoe, je doet je dochter echt heel veel aan, ondanks dat je vindt dat je haar de goede kant op stuurt.
Jij projecteert je angst om dik te worden op haar, je vertelt haar dat jij vindt dat ze te dik wordt/is en dat is ronduit gemeen. Je breekt haar af en zolang jij in je eetstoornis zit, zal ze echt niet tegen je zeggen dat je veel te ver gaat in je uitingen.
Het is prima als jij niets aan je eetstoornis wil doen, maar hou je problemen bij jezelf en leg ze niet bij je dochter.
Jij projecteert je angst om dik te worden op haar, je vertelt haar dat jij vindt dat ze te dik wordt/is en dat is ronduit gemeen. Je breekt haar af en zolang jij in je eetstoornis zit, zal ze echt niet tegen je zeggen dat je veel te ver gaat in je uitingen.
Het is prima als jij niets aan je eetstoornis wil doen, maar hou je problemen bij jezelf en leg ze niet bij je dochter.
donderdag 28 augustus 2014 10:01
donderdag 28 augustus 2014 10:03
quote:lizzie84 schreef op 28 augustus 2014 @ 10:01:
Monodoe, het is afschuwelijk wat je doet. Als je mijn moeder was, verbrak ik alle contact met je. Dat je zelf ziek wilt blijven is erg genoeg, maar dat je je dochter daarin mee wikt sleuren is ronduit onverteerbaar. Als ik je irl zou kennen zou ik een melding doen.Eens... diep triest... hoe oud is je dochter eigenlijk? Jammer dat je niet ziet dat je een leven kan verwoesten op deze manier.
Monodoe, het is afschuwelijk wat je doet. Als je mijn moeder was, verbrak ik alle contact met je. Dat je zelf ziek wilt blijven is erg genoeg, maar dat je je dochter daarin mee wikt sleuren is ronduit onverteerbaar. Als ik je irl zou kennen zou ik een melding doen.Eens... diep triest... hoe oud is je dochter eigenlijk? Jammer dat je niet ziet dat je een leven kan verwoesten op deze manier.
donderdag 28 augustus 2014 10:10
quote:momodoe schreef op 28 augustus 2014 @ 06:10:
Oh ik waak ervoor dar niemand ziet dat ik afentoe een vinger in mijn keel steek als ik teveel heb gegeten. Ik doe dar alleen als er niemand is
En niemand weet het, mijn man niet en mijn kinderen niet. Alleen diëtiste en diabesverpeegkundige.
Ik kan je op een briefje meegeven dat je man en kinderen wel weten dat je af en toe je vinger in je keel stopt. Het is nogal naief dat je denkt dat ze dit in de gaten hebben en je doet je gezin echt heel veel aan. Stom dat je dat niet wil zien.
My two cents: zoek hulp voor je dochter. De kans is nogal groot dat ze zelf ook een eetstoornis krijgt en dat zou ik echt niet willen voor mijn kind.
Oh ik waak ervoor dar niemand ziet dat ik afentoe een vinger in mijn keel steek als ik teveel heb gegeten. Ik doe dar alleen als er niemand is
En niemand weet het, mijn man niet en mijn kinderen niet. Alleen diëtiste en diabesverpeegkundige.
Ik kan je op een briefje meegeven dat je man en kinderen wel weten dat je af en toe je vinger in je keel stopt. Het is nogal naief dat je denkt dat ze dit in de gaten hebben en je doet je gezin echt heel veel aan. Stom dat je dat niet wil zien.
My two cents: zoek hulp voor je dochter. De kans is nogal groot dat ze zelf ook een eetstoornis krijgt en dat zou ik echt niet willen voor mijn kind.
donderdag 28 augustus 2014 10:21
Realiseer me dat mijn moeder hetzelfde gedrag vertoont/vertoonde als momodoe, alleen wat minder extreem.
Ik neem het mijn moeder nog steeds kwalijk. Door haar heb ik anorexia gekregen en door haar heb ik geen fijne jeugd gehad. En bedankt mam. Ondanks al je goede bedoelingen.
Ik ben blij dat ik zelf wel met mijn issues aan de slag ben gegaan en nog ben, want als ik iets niet wil is dat mijn zoon later zegt dat hij door mij geen fijne jeugd heeft gehad. En daar heb ik echt alles voor over,
Ik neem het mijn moeder nog steeds kwalijk. Door haar heb ik anorexia gekregen en door haar heb ik geen fijne jeugd gehad. En bedankt mam. Ondanks al je goede bedoelingen.
Ik ben blij dat ik zelf wel met mijn issues aan de slag ben gegaan en nog ben, want als ik iets niet wil is dat mijn zoon later zegt dat hij door mij geen fijne jeugd heeft gehad. En daar heb ik echt alles voor over,
donderdag 28 augustus 2014 10:28
Momodoe, ik vind het schandalig. Jij zegt dat het vriendinnetje met anorexia zo lekker slank is. Ik vind het SCHANDALIG!!! Mijn moeder deed ook zo en mijn puberteit en jong volwassenheid zijn VERPEST. Ze vindt het wel erg, alleen zegt ze dat niet!
Als ik je zou kennen zou ik het ook melden. Hier gaan mijn nekharen van overeind staan.
Als ik je zou kennen zou ik het ook melden. Hier gaan mijn nekharen van overeind staan.
donderdag 28 augustus 2014 10:46
Ik schrik hier ook van Momodoe. Het is dat ik je al langer "lees" hier, want ik zou bijna denken dat je een troll bent.
Zie je echt niet dat je dat je het niet kunt maken om je dochters vriendin met anorexia "mooi slank" te noemen?
Ik snap best dat je bang bent dat je dochter dik wordt, maar is dat ook reëel? Hoe oud is je dochter eigenlijk?
Kun je de focus niet wat meer op gezondheid leggen, in plaats van op dik zijn/lijnen? En als ze écht te dik is, is het dan niet logischer om naar een arts te gaan?
Zie je echt niet dat je dat je het niet kunt maken om je dochters vriendin met anorexia "mooi slank" te noemen?
Ik snap best dat je bang bent dat je dochter dik wordt, maar is dat ook reëel? Hoe oud is je dochter eigenlijk?
Kun je de focus niet wat meer op gezondheid leggen, in plaats van op dik zijn/lijnen? En als ze écht te dik is, is het dan niet logischer om naar een arts te gaan?
donderdag 28 augustus 2014 10:51
quote:momodoe schreef op 28 augustus 2014 @ 05:53:
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.Wat een afschuwelijk verhaal en dat je niet in behandeling wil vind ik stuitend. Je weet niet wat je je dochter op lange termijn aandoet. Je zit te praten over dik zijn tegen je kind en je doet haar mogelijk een levenslange aandoening aan.
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.Wat een afschuwelijk verhaal en dat je niet in behandeling wil vind ik stuitend. Je weet niet wat je je dochter op lange termijn aandoet. Je zit te praten over dik zijn tegen je kind en je doet haar mogelijk een levenslange aandoening aan.
donderdag 28 augustus 2014 11:00
Voetjes. Wat goed dat je van je eetstoornis af bent.
Ik heb zelf ook een eetstoornis gehad en heb een dochter.
Zelf heb ik ook helemaal geen last meer. Ik heb een beetje een buikje overgehouden aan de zwangerschap, maar ik heb niet eens zin om daar iets aan te doen, wat ik een goed teken vind
Het is bij ons ook helemaal geen issue met ons dochtertje. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd dan aan mijn of mijn dochters gewicht te denken. Het is zoveel belangrijker dat ze goed in haar vel zit. (figuurlijk dan he?)
Ik vind trouwens dat je in je posts heel steady overkomt. Gaat vast helemaal goed met jou en je kindje.
Ik heb zelf ook een eetstoornis gehad en heb een dochter.
Zelf heb ik ook helemaal geen last meer. Ik heb een beetje een buikje overgehouden aan de zwangerschap, maar ik heb niet eens zin om daar iets aan te doen, wat ik een goed teken vind
Het is bij ons ook helemaal geen issue met ons dochtertje. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd dan aan mijn of mijn dochters gewicht te denken. Het is zoveel belangrijker dat ze goed in haar vel zit. (figuurlijk dan he?)
Ik vind trouwens dat je in je posts heel steady overkomt. Gaat vast helemaal goed met jou en je kindje.
donderdag 28 augustus 2014 11:08
quote:momodoe schreef op 28 augustus 2014 @ 05:53:
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.
Je praat het voor jezelf goed, maar wat je hier doet kan natuurlijk echt niet. Door een meisje met anorexia mooi slank te noemen geef je je dochter een totaal verkeerd "ideaal" mee. En dan ook nog eens een ideaal wat voor haar volstrekt onhaalbaar is. Wil je diep in je hart dat ze anorexia krijgt, zodat je zeker weet dat ze niet dik wordt?
Ik weet niet hoe oud je dochter is, maar jij hebt geen zeggenschap over haar lichaam. Laat het los! Houd je probleem met eten bij jezelf, maar zadel je dochter niet met jouw issues op.
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.
Je praat het voor jezelf goed, maar wat je hier doet kan natuurlijk echt niet. Door een meisje met anorexia mooi slank te noemen geef je je dochter een totaal verkeerd "ideaal" mee. En dan ook nog eens een ideaal wat voor haar volstrekt onhaalbaar is. Wil je diep in je hart dat ze anorexia krijgt, zodat je zeker weet dat ze niet dik wordt?
Ik weet niet hoe oud je dochter is, maar jij hebt geen zeggenschap over haar lichaam. Laat het los! Houd je probleem met eten bij jezelf, maar zadel je dochter niet met jouw issues op.
donderdag 28 augustus 2014 11:29
Voetjesinhetzand ik vind het goed dat je er al over nadenkt. Ik denk dat het voor ieder heel verschillend is. Dat zie je ook al in dit topic. Ik meen zelf, dat als het al vanaf je vroegste jeugd een issue is en je langdurig de eetstoornis hebt gehad het toch in je blijft zitten. Maar jij bent je er wel bewust van en kan jezelf corrigeren. Ik denk niet dat je ontkomt aan wat onbewust handelen, maar bij moeders die geen eetstoornis hebben komt er ook wel eens een commentaar uit hun mond als hun kind ongezond of te veel eet.
donderdag 28 augustus 2014 21:09
Voetjes, ik denk dat het belangrijkste is dat je zelf bewust bent welke waarde je je kinderen níet mee wil geven. En hulptroepen om je heen hebt verzameld die in kunnen grijpen als het bij jou mis gaat. Ik worstel al mijn hele leven met eten, Ik zorg dat de basis voor mijn dochter goed is: veel zelfvertrouwen, gezonde eetkeuzes, haar niet een onhaalbaar ideaalplaatje voorspiegelen. En ik heb met anderen in mijn omgeving de afspraak dat ze mij direct aanspreken als ik mijn eetissues op haar projecteer. Ik wil haar een gezonde basis meegeven en veel zelfvertrouwen.
donderdag 28 augustus 2014 21:39
quote:momodoe schreef op 28 augustus 2014 @ 21:21:
[...]
Dat deze reacties precies de reden is waarom ik nooit met vrienden/familie of man en kinderen praat over mijn stoornis.
Zij staan erg dichtbij, dat maakt het natuurlijk ook moeilijk. Zou je ook niet naar een psycholoog willen om het over jouw moeite met het gewicht/uiterlijk van je dochter te hebben? Dus zonder verder zelf iets aan jouw eigen eetprobleem te moeten doen, wel praten over hoe je omgaat met het lichaam van je dochter? Misschien kan dat helpen er wat 'afstand' van te nemen en te kijken hoe je met haar om wilt gaan.
Zou zoiets een optie zijn? Voordeel van een psycholoog boven familie/vrienden is dat zij geen oordeel vellen en kunnen meedenken met jou hierover.
[...]
Dat deze reacties precies de reden is waarom ik nooit met vrienden/familie of man en kinderen praat over mijn stoornis.
Zij staan erg dichtbij, dat maakt het natuurlijk ook moeilijk. Zou je ook niet naar een psycholoog willen om het over jouw moeite met het gewicht/uiterlijk van je dochter te hebben? Dus zonder verder zelf iets aan jouw eigen eetprobleem te moeten doen, wel praten over hoe je omgaat met het lichaam van je dochter? Misschien kan dat helpen er wat 'afstand' van te nemen en te kijken hoe je met haar om wilt gaan.
Zou zoiets een optie zijn? Voordeel van een psycholoog boven familie/vrienden is dat zij geen oordeel vellen en kunnen meedenken met jou hierover.
donderdag 28 augustus 2014 21:45
quote:momodoe schreef op 28 augustus 2014 @ 05:53:
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.Je maakt je kind kapot. Maar ja, eerder had je ook al een fixatie voor het figuur van je zoon.
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.Je maakt je kind kapot. Maar ja, eerder had je ook al een fixatie voor het figuur van je zoon.
donderdag 28 augustus 2014 21:47
quote:momodoe schreef op 28 augustus 2014 @ 09:41:
Wat maak jij je dan druk voetjes?
Je zou het zelf nooit op je dochter projecteren, je bent genezen. Zeg jij.
Ik niet, ik wil ook niet naar een psycholoog, ik heb op deze manier mijn leven in de hand en voelt veilig, al ruim 20 jaar. Ik maak me druk om het gewicht van mijn dochter omdat ik zie dat ze dik wordt. Iets wat voor mij een grote angst is. Ik wil en kan niet dik worden. Ik voel me dan doodongelukkig. En ben bang dat zij het dan ook is.
Jij ziet het als gemeen, ik zie het als haar de goede kant opsturen zodat ze niet te dik gaat worden.
Maar gemeen? Nee absoluut niet en zo ervaart ze het ook niet.
Meen je dit nou? Zie je niet in dat je je kinderen mentaal breekt?? Je prent ze in dat ze dik zijn. Nou en? Dik zijn, als dat al zo is, is niet erg.
Jij wil niet in therapie, dus je kinderen moeten de klappen maar opvangen. Ongelofelijk
Wat maak jij je dan druk voetjes?
Je zou het zelf nooit op je dochter projecteren, je bent genezen. Zeg jij.
Ik niet, ik wil ook niet naar een psycholoog, ik heb op deze manier mijn leven in de hand en voelt veilig, al ruim 20 jaar. Ik maak me druk om het gewicht van mijn dochter omdat ik zie dat ze dik wordt. Iets wat voor mij een grote angst is. Ik wil en kan niet dik worden. Ik voel me dan doodongelukkig. En ben bang dat zij het dan ook is.
Jij ziet het als gemeen, ik zie het als haar de goede kant opsturen zodat ze niet te dik gaat worden.
Maar gemeen? Nee absoluut niet en zo ervaart ze het ook niet.
Meen je dit nou? Zie je niet in dat je je kinderen mentaal breekt?? Je prent ze in dat ze dik zijn. Nou en? Dik zijn, als dat al zo is, is niet erg.
Jij wil niet in therapie, dus je kinderen moeten de klappen maar opvangen. Ongelofelijk
donderdag 28 augustus 2014 21:50
quote:momodoe schreef op 28 augustus 2014 @ 21:21:
[...]
Dat deze reacties precies de reden is waarom ik nooit met vrienden/familie of man en kinderen praat over mijn stoornis.omdat je ergens wel weet dat je fout zit. Wat is belangrijker dat jij je kan blijven wentelen in je stoornis of dat je kinderen opgroeien tot gezonde en zelfbewuste mensen?
[...]
Dat deze reacties precies de reden is waarom ik nooit met vrienden/familie of man en kinderen praat over mijn stoornis.omdat je ergens wel weet dat je fout zit. Wat is belangrijker dat jij je kan blijven wentelen in je stoornis of dat je kinderen opgroeien tot gezonde en zelfbewuste mensen?
