Psyche
alle pijlers
depressie door verleden
vrijdag 29 augustus 2014 02:58
Goedendag
Ik wil graag op deze pagina mijn verhaal kwijt...
Ik ben een jonge vrouw van 25 jaar jong en inmiddels moeder van 1 kind.
Ben er op dit moment niet echt goed aan toe ik ben bijna al mijn vrienden verloren aan de dood en kan daar heel moeilijk mee om gaan de eerste persoon is mijn vriendje geweest mijn allereerste vriend van 14 tot 16 jaar het is op dit moment bijna 9 jaar geleden dat hij stierf aan een ziekte maar het doet nog evenveel pijn als de dag dat hij heen ging. Ik huil mezelf vaak ik slaap of sla slaap over omdat me gedachten zo vol zitten met herinneringen van toen ik mis hem zo erg! Ik woonde bij hem in huis toen want thuis ging het niet zo best.
Toen hij overleed moest ik wel weer terug naar mijn ouders maar niet voor lang het ging gewoon niet.
Ik werd door hulpverleners geplaats in een crisis opvang waar ik na elke 6 maanden moest verhuizen 3x crisisopvang nog op een leefgroep gezeten en kamertraining dit allemaal tot mijn 18e. Wat een hel!
Ook ben ik een half jaar later mijn beste vriend verloren aan een schietpartij dat nergens over ging. Man wat mis ik hem ook! Ben 2 vriendinnen kwijt 1 is overreden en 1 is in haar slaap niet meer wakker geworden. Een vriend van me is zijn leven zat geweest en voor de metro geaprongen. En een vriend is neergeschoten. mijn beide ouders ook kwijt geraakt met 3 jaar ertussen. Op dit moment sta ik overal alleen voor ben een alleenstaande moeder en heb niks of niemand om op terug te vallen alleen 1 vriendin maar wil haar nooit zo opzadelen met wat ik allemaal in me heb zitten al dat verdriet dat zo opgestapeld zit. het is een enorme leegte geen contact met familie en vrienden durf ik niet meer te maken er is zoveel gebeurd en ben zoveel mensen kwijt.
Ik wil niet al te veel in details gaan ivm het herkennen van mijn verhaal er speelt nog zoveel meer ik ga naar een psycholoog maar ook praten helpt niet echt.
Loop totaal vast heb enorme stemmingswisselingen.
Alleen met me kind gaat het goed als ik heb niet had was ik er denk ik niet meer.
Als hij gaat slapen kan ik mezelf pas laten gaan ik begin dan met huilen en zoveel piekeren. Het is nu 3 uur in de nacht en zo heb ik vaker nachten dat ik niet kan slapen of gewoon heel laat. Terwijl mijn kund wel weer om 7 a 8 uur voor me neus staat.
Heel zwaar miet ik zeggen en sta ook echt op instorten.
Wat kan eenzaam zijn toch rot voelen.
Ik wil graag op deze pagina mijn verhaal kwijt...
Ik ben een jonge vrouw van 25 jaar jong en inmiddels moeder van 1 kind.
Ben er op dit moment niet echt goed aan toe ik ben bijna al mijn vrienden verloren aan de dood en kan daar heel moeilijk mee om gaan de eerste persoon is mijn vriendje geweest mijn allereerste vriend van 14 tot 16 jaar het is op dit moment bijna 9 jaar geleden dat hij stierf aan een ziekte maar het doet nog evenveel pijn als de dag dat hij heen ging. Ik huil mezelf vaak ik slaap of sla slaap over omdat me gedachten zo vol zitten met herinneringen van toen ik mis hem zo erg! Ik woonde bij hem in huis toen want thuis ging het niet zo best.
Toen hij overleed moest ik wel weer terug naar mijn ouders maar niet voor lang het ging gewoon niet.
Ik werd door hulpverleners geplaats in een crisis opvang waar ik na elke 6 maanden moest verhuizen 3x crisisopvang nog op een leefgroep gezeten en kamertraining dit allemaal tot mijn 18e. Wat een hel!
Ook ben ik een half jaar later mijn beste vriend verloren aan een schietpartij dat nergens over ging. Man wat mis ik hem ook! Ben 2 vriendinnen kwijt 1 is overreden en 1 is in haar slaap niet meer wakker geworden. Een vriend van me is zijn leven zat geweest en voor de metro geaprongen. En een vriend is neergeschoten. mijn beide ouders ook kwijt geraakt met 3 jaar ertussen. Op dit moment sta ik overal alleen voor ben een alleenstaande moeder en heb niks of niemand om op terug te vallen alleen 1 vriendin maar wil haar nooit zo opzadelen met wat ik allemaal in me heb zitten al dat verdriet dat zo opgestapeld zit. het is een enorme leegte geen contact met familie en vrienden durf ik niet meer te maken er is zoveel gebeurd en ben zoveel mensen kwijt.
Ik wil niet al te veel in details gaan ivm het herkennen van mijn verhaal er speelt nog zoveel meer ik ga naar een psycholoog maar ook praten helpt niet echt.
Loop totaal vast heb enorme stemmingswisselingen.
Alleen met me kind gaat het goed als ik heb niet had was ik er denk ik niet meer.
Als hij gaat slapen kan ik mezelf pas laten gaan ik begin dan met huilen en zoveel piekeren. Het is nu 3 uur in de nacht en zo heb ik vaker nachten dat ik niet kan slapen of gewoon heel laat. Terwijl mijn kund wel weer om 7 a 8 uur voor me neus staat.
Heel zwaar miet ik zeggen en sta ook echt op instorten.
Wat kan eenzaam zijn toch rot voelen.
wie goed doet goed ontmoet
vrijdag 29 augustus 2014 05:02
vrijdag 29 augustus 2014 06:24
Praat met je psycholoog; misschien kan medicatie je ondersteunen in het verwerkings- rouwproces! Alleen praten is misschien even niet genoeg. Of misschien is er een ander soort therapie die je nu zou kunnen helpen.
En praat anders ook eens met maatschappelijk werk of je huisarts, soms zijn er buddy-projecten waar je misschien iets mee kan, dat kan ervoor zorgen dat je je iets minder eenzaam voelt.
Je hebt enorm veel op je bord gekregen en dat kost heel veel tijd en energie om mee te dealen.
Sterkte
En praat anders ook eens met maatschappelijk werk of je huisarts, soms zijn er buddy-projecten waar je misschien iets mee kan, dat kan ervoor zorgen dat je je iets minder eenzaam voelt.
Je hebt enorm veel op je bord gekregen en dat kost heel veel tijd en energie om mee te dealen.
Sterkte
