Depressies: kinderen uitleggen?

29-08-2014 14:24 26 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi,



Ik heb al meerdere jaren last van terugkerende depressies, een aantal jaren geleden zelfs een opname gehad. Het is nu redelijk stabiel dankzij medicatie, maar er zijn helaas nog steeds perioden dat het niet goed gaat. Soms duurt dat gelukkig niet zo lang, maar het kan ook zo weken duren.

Ik heb 2 kinderen (9 en 11) en vind het erg moeilijk dat zij daar ook de dupe van zijn. Ik probeer het zoveel mogelijk te maskeren, maar zij zien en merken het natuurlijk ook als mama veel moe is, overdag even moet slapen, stiller is en minder lacht dan normaal...

Bij mijn opname (4 jaar geleden) hebben we gezegd dat ik in het zkh lag ivm mijn vermoeidheid en hoofdpijn en dat de artsen moesten kijken hoe ze mama weer meer energie konden geven.

Ook nu is dat nog een beetje de "boodschap", ik vertel dat ik minder energie heb dan andere mensen, daarvoor ook pilletjes slik en af en toe extra rust nodig heb. Maar ik weet niet of ik daar nu nog mee kan aankomen......vooral bij de oudste heb ik dat gevoel.

Wat is wijsheid? Dit verhaal nog even doorzetten tot ze allebei wat ouder zijn of open kaart spelen en vertellen dat ik regelmatig depressief ben en uitleggen wat daarbij komt kijken?

Dat laatste lijkt me ontzettend moeilijk omdat dat toch voelt als het belasten van mijn kinderen en ze misschien (onnodig) ongerust maken....

Pffffff, moeilijk dit!



Wie heeft dit ook meegemaakt en hoe heb je het aangepakt? (Gedeeltelijk) verbergen of alles uitgelegd en hoe oud waren je kinderen toen?

Heb ook al gekeken of er boeken zijn voor kinderen, maar kon tot nu toe niks vinden helaas.



Ik hoor graag jullie mening/ervaringen.
Alle reacties Link kopieren
Uitleggen wat depressies zijn, lijkt me nu, met deze leeftijd, juist erg goed.

Verbergen heeft geen zin. Kinderen hebben dat juist erg goed door en je leert ze daarmee dat jouw ziekte er niet mag zijn.

Zou je elke andere ziekte verbergen?
Misschien heb je hier wat aan:

http://www.kopopouders.nl/site/Informat ... %20ziekte/



Ik zou het zelf wel vertellen als ik kinderen had. Vooral om ze niet het gevoel te geven dat het door hen veroorzaakt zou worden.
Als je googelt op 'depressies uitleggen aan kind' kom je best veel info tegen. Ook een oud topic hier: http://forum.viva.nl/forum/Kinderen/Je_ ... ages/65436



Ik denk dat je je kinderen juist door het niet te vertellen onnodig ongerust maakt. Het zal juist zorgen kunnen wegnemen als je kunt vertellen dat je voor je depressie wordt behandeld.
Alle reacties Link kopieren
zeker op die leeftijd vertellen. ze snappen en voelen vooral meer aan dan je denkt
En doooooor!
Alle reacties Link kopieren
Ik zou geen verstoppertje gaan spelen, want als kind voel je het aan... Ik weet dat er speciaal kinderboeken zijn voor "kinderen van ouders met psychiatrische problemen".

Als je google- ed op KOPP, kom je vast boeken tegen. Ik meen dat Werner Storms ook kinderboeken over dit thema heeft geschreven, maar dat weet ik niet zeker.



Wat het belasten betreft ed, ik denk dat juist door het bespreken is het er. Dan weten je kinderen wat er aan de hand is, dat het dus ook niet aan hen ligt etc - en hen misschien ook de mogelijkheid geven om met iemand te praten over hun zorgen over jou ( oma, opa, tante, buurvrouw). Er zijn overigens dus ook speciale KOPP- groepen voor kinderen.



Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat ik ze stap voor stap dingen zou gaan uitleggen. Niet in 1x alles, dat is misschien te veel voor ze om te snappen? Misschien kun je laten vallen dat als jij je zo voelt dat dat dan depressief heet? Dan komen vanzelf wel de vragen. Of dan de volgende keer weer wat uitleggen?



Misschien wel belangrijk om te weten dat ik zelf (nog) geen kinderen heb en dus geen verstand heb van opvoeden of geen wijsheid in pacht heb. Daarentegen ben ik zelf wel eens depressief dus ik kan me voorstellen dat dit met kinderen nogal eens vragen op kan roepen.
No worries
Alle reacties Link kopieren
Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om een kind uit te leggen wat nu precies een depressie is. Ik heb al moeite om het aan een volwassene uit te leggen.

Tuurlijk moet je met je kinderen praten, maar om ze dit nu duidelijk te maken?
Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.
Alle reacties Link kopieren
Ik zou er zeker mee aan de slag gaan. Bij voorkeur met professionele begeleiding voor de kinderen. Ik geloof heilig dat kinderen net zoveel voor hun ouders zorgen als andersom.



Mijn moeder had ook altijd al psychische problemen en ik heb herinneringen dat ik al op mijn 4de jaar mijn problemen voor haar verborgen hield, omdat ik dacht dat ze dat niet aan kon.

Daar heb ik als volwassene veel last van gehad. Voor iedereen moeten zorgen, mezelf helemaal wegcijferen. Tot ik zelf een depressie kreeg.
Alle reacties Link kopieren
Welke hulp hebben jij en je kinderen bij jouw depressies?

Want ik hoop wel dat je kinderen wel hulp krijgen, want dat is denk ik helaas wel noodzakelijk. Geen kattepis, voor jou niet en voor je kinderen ( en man uiteraard!) niet.

Op die leeftijd horen ze volgens mij wel al een tijdje te weten wat er mis is met mama.

Ze kunnen het dan iig een plek geven, ipv te raden en zorgen te maken wat er nu precies met mama aan de hand is.
Alle reacties Link kopieren
Moeilijk hoor.

Is er iemand die de kinderen opvangt als jij je niet zo lekker voelt.?

Ik zou ze vertellen dat het niet aan hun ligt als jij je niet lekker voelt en dat je ze altijd wilt helpen en naar ze luisteren, ook als je wat minder voelt.
Alle reacties Link kopieren
Als kind van een moeder die in mijn belevenis altijd depressief was, kan ik ik je 1 ding zeggen, zorg ervoor dat ze ze zich niet schuldig gaan voelen. Ik heb me op een gegeven moment afgesloten voor mijn omgeving, want ja ik mocht mijn moeder er niet mee belasten. Ook heb ik een groot stuk van vertrouwen gemist. Er was niemand die ons kon begeleiden hierin. Jij hebt die keus. Vraag anders professionele hulp. Werk aan jezelf, en ik weet dat dat zo simpel klinkt, maar probeer van alle niet depressieve momenten te genieten. Maar vooral, probeer het niet zelf op te lossen, maar vraag hulp. Aan hulpverleners, vrienden, familie, school.

Sterkte
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het eigenlijk rijkelijk laat vindt. Kinderen voelen, zien en denken van alles. Er gaat meer in ze om dan menig mens denkt.



Menig schrijfster hier schrijft dat ze zichzelf als kind wegcijferden om hun ouders maar niet tot 'last' te zijn, omdat ouders zelf genoeg problemen hadden. Dat vind ik erg verdrietig.



Toen mijn (ex)partner ernstige problemen bleek te hebben, ben ik daar open en eerlijk in geweest naar onze toen 5 jarige dochter. Zij had vragen en dus kreeg ze antwoorden. Nog geen jaar later overleed hij(zelfdoding). Ook daar had en heeft ze veel vragen over. Ook daar krijgt ze antwoord op, hoe rauw de waarheid ook is.



Ik denk dan ook, dat je niet alles uit de doeken hoeft te doen. Maar wat je wel kunt doen, is antwoord geven op hun vragen. Ze komen vanzelf met vragen(Heb je die niet al gehad? Waarom is mama zo vaak moe, waarom slik je een pilletje mama?)en in die antwoorden kun je ze meegeven wat je kwijt wilt.
Alle reacties Link kopieren
quote:mallebeppie schreef op 29 augustus 2014 @ 16:33:

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het eigenlijk rijkelijk laat vindt. Kinderen voelen, zien en denken van alles. Er gaat meer in ze om dan menig mens denkt.



Menig schrijfster hier schrijft dat ze zichzelf als kind wegcijferden om hun ouders maar niet tot 'last' te zijn, omdat ouders zelf genoeg problemen hadden. Dat vind ik erg verdrietig.

Het klinkt misschien wat hard, maar wat verandert het feit dat mama zo doet/zich zo voelt vanwege een depressie aan dit verdriet? Dat het verdrietig is ben ik 100% met je eens, maar een reden geven of uitleggen doet hier m.i. niets aan af.



Ik ben hier oprecht benieuwd naar hoor, waarom mensen denken dat het goed is om dit soort zaken met je kinderen te delen. (blijkbaar vinden meer mensen dat). Dacht hier zelf namelijk altijd anders over
Omdat ik denk, dat kinderen vaak denken, dat zij schuldig zijn aan hetgeen hun ouders overkomt. En daarom houden ze liever hun mond dicht.



Mijn dochter heeft hulp gehad bij het verwerken van de dood van haar vader. De psychologe vertelde, dat wanneer jij als ouder niet goed in je vel zit, ziek bent of overduidelijk andere problemen hebt, het kind de eigen zorgen niet of minder makkelijk met de ouder deelt.



En ik denk dat het in zo'n geval goed is, dat een kind weet wat er aan de hand is. En nogmaals: ik vind niet dat je er dan echt speciaal voor moet gaan zitten(zo Pietje, we gaan je nu even vertellen wat mama eigenlijk heeft etc). Maar kinderen hebben vragen. Daar kun je toch een eerlijk antwoord op geven, in Jip en Janneke taal? De kinderen van TO zullen ook vragen hebben gehad, ze zijn al 9 en 11! En de depressies zijn al meerdere jaren in meer of mindere mate aanwezig.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb mijn kind altijd uitgelegd (in passende bewoordingen behorend bij de leeftijd van dat moment. ) wat er met mij aan de hand was of is. Ze kunnen het beter weten en dat het niets met hun te maken heeft dan dat ze denken dat het door hun komt oid.
Alle reacties Link kopieren
Maar het is sowieso wel lastig om uit te leggen waar een depressie dan wél door komt, heeft een kind dan echt genoeg aan een dergelijke Jip en Janneke uitleg? Nouja, sowieso niet 'genoeg' natuurlijk in die zin, maar valt er genoeg uit te leggen om dat schuldgevoel en evt. onterecht verantwoordelijkheidsgevoel te verminderen dus?



Laat ik zeggen dat ik het in ieder geval erg knap vind als je een dergelijk gesprek kan voeren op de juiste manier. Het lijkt me lastig, maar blijkbaar ook goed om toch te doen.



En Nina, hoe reageerde jouw kind hier dan op -als dit wilt delen?
Ik denk dat je ook niet hoeft uit te leggen waar een depressie door komt. Je kunt uitleggen wat het is.



Als een kind een vraag stelt en jij geeft antwoord, dan komen er of meer vragen of het kind is tevreden met het antwoord en kan het vanaf dat punt verder.



Het lijkt soms ingewikkelder dan het is.



Ik heb ook wel eens een vraag gekregen van dochter(hoe heeft papa dan zelfmoord gepleegd), waarop ik niet direct antwoord op wist, of wilde geven zonder er over nagedacht te hebben wat ik wilde zeggen. Heb aangegeven er over na te moeten denken en dat we het er dan later over zouden hebben. Ook dat was prima. Paar weken later op terug gekomen, dochter kreeg antwoord en daarna was het gesprek 'klaar'. Zij was tevreden met het antwoord en er ontstonden geen nieuwe vragen.



En heel simpel: ik heb aan dochter gezegd, dat het niet haar schuld is, dat papa dood wilde. Het had niets met haar te maken. Dat heeft ze heel snel geaccepteerd.
Is er ook nog een vader die veiligheid en stabiliteit kan bieden?
quote:ikeaverslaafde schreef op 29 augustus 2014 @ 14:35:

Misschien heb je hier wat aan:

http://www.kopopouders.nl/site/Informat ... %20ziekte/



Ik zou het zelf wel vertellen als ik kinderen had. Vooral om ze niet het gevoel te geven dat het door hen veroorzaakt zou worden.





Mee eens en die tip wilde ik ook geven. Ik zou kijken hoe je het op een goede manier die past bij de leeftijd kunt vertellen. Daar kun je eventueel hulp bij vragen aan je behandelaar. Ik denk dat op deze leeftijd moe, hoofdpijn, pilletjes echt te weinig informatie is. Ze weten dat er allerlei ziektes bestaan en misschien halen ze zich dan iets in hun hoofd of vertellen ze het op school en verteld er een kind dat zijn oom met *nare ziektes* dat ook had en misschien zelfs wel dood ging. Ze kunnen waarschijnlijk al zelf googlen. Ik zou echt willen voorkomen dat ze zich dingen in hun hoofd halen. Het is voor kinderen vaak juist heel angstig als ze merken dat er iets niet verteld wordt en als ze het niet mogen weten zou het wel eens heel ernstig kunnen zijn..



Sterkte met alles
Alle reacties Link kopieren
Ik vind het wel een goede tip van Mallebeppie om over moeilijke vragen wat langer na te denken, en er later op terug te komen. Dat ook te benoemen dus. Dan voorkom je ook dat je dingen zegt die je wellicht toch liever anders had willen formuleren.
Eerlijk zijn. Dat kan al vanaf jongs af aan.
Zo simpel is het Istar_



Je leert zelf ook aan je kinderen dat eerlijkheid belangrijk is en dat liegen 'not done' is.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor de reacties en sorry voor mijn late reactie....

Tja, ik blijf het moeilijk vinden en heb gemerkt dat dat voornamelijk komt omdat ik het een behoorlijke confrontatie (ook met mezelf!) vind. Het heeft me jaren gekost om aan anderen te vertellen dat ik een depressie(s) had, toch een gevoel van schaamte en de confrontatie met mezelf, wilde het zelf ook moeilijk erkennen.

Ik wil dit mijn kinderen gewoon besparen, op het woord "depressie(f)" rust een groter taboe dan als je zegt vermoeidheid...kinderen kunnen daar naar mijn idee veel meer zelf aan vasthangen, waarom is mama niet gelukkig, ik ben er toch, etc.

Daar ben ik bang voor



Ik heb het idee dat mijn kinderen mijn uitleg accepteren, er komen (bijna) nooit vragen over en het zijn blije, vrolijke kinderen die "gewoon" een mama hebben die heel snel moe is en meer rust nodig heeft dan andere mama's....

Maar, ik ga het andere topic nog eens doorlezen en de site bekijken die hier werd genoemd, bedankt daarvoor.



Oja, ik heb een relatie ( met vader vd kids) en die vangt veel op, dat scheelt ook veel.
Alle reacties Link kopieren
Mijn man heeft een burnout gehad, ik heb de kinderen gevraagd hoe zij nare gedachten omschrijven (zwarte mist in je hoofd, was het antwoord van oudste van acht, schrok ik al van, dat ze het zo goed kon omschrijven). Daarna verteld dat papa dat dus heeft, en nu geen ruimte in zijn hoofd heeft voor leuke kleurtjes. Dat dat af en toe wel lukt, maar vaak genoeg ook niet. Oudste snapte het eigenlijk direct verbazingwekkend goed, zei ook meteen dat het zwart niet van ons kwam maar dat dat echt in papa's hoofd zit. Voor jongste van 5 is het allemaal nog wat te abstract, maar als vader op de bank zat met een duidelijke 'gloom' om zich heen zei hij zelf al dat papa vandaag erg zwart in zijn hoofd was en hem met rust zou laten.

Burnout is gelukkig overwonnen, maar ik kan me voorstellen dat je een depressie op dezelfde manier zou kunnen omschrijven. De dagen dat je vermoeider bent is minder ruimte voor kleurtjes in je hoofd. En je goede dagen zijn wel gekleurd, soms alleen een beetje blauw, soms alle kleuren van de regenboog.

Mijn broer heeft zelfmoord gepleegd na eigenlijk zijn hele leven depressief geweest te zijn, en mijn dochter (die hem niet gekend heeft) wist daar ook al wat van, misschien dat zij daarom zo snel begreep wat ik bedoelde. Ze is trouwens nooit bang geweest dat mijn man zoiets zou doen.

Misschien kun je hier wat mee?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven