kettingen stichting levenseinde

@Lariba: helemaal niet makkelijk gedacht hoor. Ik ben een leek. Iemand krijgt in mijn blikveld een hartstilstand. Ik weet niets van die persoon. Ik ben volledig verrast door de gebeurtenissen. Dan mag je op dat moment niet van mij verwachten dat ik onderscheid maak tussen meneer A, geen penning, en meneer B, wel een penning, ergens tussen zijn huid en de buitenlucht.



Ik moet daarna ook nog met mezelf verder hè.

@Suze: Zie mijn reacties op StoraHuntur hierboven. Ik heb alle begrip voor jullie twijfels, ik vond alleen de toon van jullie posts iets te 'makkelijk'.

quote:Pixiedust schreef op 29 augustus 2014 @ 21:10:

[...]Mijn situatie is op zich duidelijk en netjes binnen regelgeving maar botst soms met visie van medici door mijn leeftijd of " ja maar dit is niet direct acuut terminaal, het is maar chronisch, en nou ja wel zeer progressief". Zo heeft mijn huisarts in het begin dingen geroepen die nergens op slaan. Door de NVVE heb ik daarin veel verschil ervaren. Ik was niet uit het veld geslagen want weet welke opties er zijn in de regelgeving en kon daarmee ook nog eens het gesprek met de arts aan gaan.Wat ontzettend triest dat je met dit soort argumenten te maken krijgt, zeg. Zelfs bij een euthanasieverzoek hoeft de aandoening niet perse terminaal te zijn. (En wat nou 'maar' chronisch!?!) En hier gaat het uiteindelijk alleen maar om het weigeren van een behandeling. En dat recht heb je altijd, al ben je 25 jaar en loop je 2x per maand een marathon. Je moet alleen wel wilsbekwaam zijn en weten waar je voor kiest.

Lariba, klopt. Mijn ultieme visie is levenkwaliteit en dit onderwerp is er een onderdeel in. Een steeds lastigere balans tussen kwaliteit en kwantiteit maakt het voor mij sowieso een couranter onderwerp. En nu speelt het ook weer even extra met een ingreep en nieuwe behandeling volgende week, waarbij de insteek is om van onacceptabel lage kwaliteit naar acceptabel niveau te komen. Dus stort ik me dan graag op zo'n onderwerp enerzijds voor mezelf weer eea op een rijtje zetten en anderzijds ietwat negeren dat er weer wat op program staat.



Ik snap een deel van de "tegenwind" wel, a is de uitvoering daarvan vaak lastiger. De meeste struikelen toch erg over mijn leeftijd en niet directe terminaliteit. Er is schroom om dan open en eerlijk te praten over complicaties waar ik een hoog risico op loop die een zeer hoog overlijdensrisico met zich mee brengt. Als men bewust is van die risico's dan is het de standaard veronderstelling dat ik dus wel gereanimeerd en geopereerd zal willen worden. Men verschiet van kleur als ik heel direct ben en uitleg dat mijn visie in het medische gericht is op kwaliteit en niet kwantiteit. Mijn aandoening is behoorlijk onbekend en past niet in standaarden, wat al lastig valt. Gevolg is dat je menige medici ziet dicht klappen als ze oprecht antwoord krijgen op hun vraag hoe ik mijn levenkwaliteit nu ervaar. Onacceptabel laag, sja sorry , had het ook graag anders gezien en daarom dat ingreep zus en behandeling zo nodig is. Het is helaas nog te vaak zo'n eng onderwerp dat het zonder direct te durven zeggen men wel heel erg laat blijken dat onderwerp niet wensen te bespreken.



Het is ook geen simpel onderwerp, ook niet voor hulpverleners. Ik snap het ook wel, het is geen vak van kille materieel maar ook veel hart en hoofd als je met mensen werkt, je kunt eigen emoties niet altijd maar even uitschakelen. Het is lastig dat daar open over communiceren vaak onmogelijk lijkt, sommigen lopen liever letterlijk weg of strooien met vage uitspraken wetende dat ze daarmee X insinueren maar Y bedoelen. Dat vind ik hierin veel lastiger dan een verschil van visie. Dat respecteer ik, maar ik kan zeer moeilijk omgaan met vaak het gedraai en gedoe om een visie of mening maar niet te hoeven vertellen, als dat wel van invloed is op de zorg die je met elkaar door loopt. Geen enkele duidelijk is ooit ook maar in de verste verte zo lastig en pijnlijk als geen openheid van mening geven. Een boodschap als "wil ik niet, kan ik niet, zie ik niet zo" of wat dan ook is altijd veel beter te hanteren dan je laten bungelen tussen hoop en vrees. Communicatie doet wonderen.



Ook een van de redenen dat ik het bij wijze van spreken van de daken schreeuw. Het helpt mij in mijn zorg. Het is geen toverstaf maar mijn openheid trekt sommige wel over de grens. Dan stelt men wel een vraag waarvan je weet dat die speelt, onderling besproken wordt, maar waar bij mij omheen gedraaid wordt want oh je je mocht eens, sja wat? Openheid werkt helend. Voor mij, mijn omgeving maar ook voor de medici maakt het het werk iets lichter, heb ik ervaren. Die werking gun ik een ieder, in welke betrokken vorm dan ook. Dat meen ik zo oprecht dat als ik met roeptoeterij of hoe dan ook daarin een algemeen steentje kan bijdragen, dat het me een stuk levenskwantiteit waard is. Het is een passie van me, wetende hoe groot de impact is op het leven. Een passie van me en dan pas voor me.



Of neem jouw aanwezigheid hier. Die is privé, maar toch geeft het je inzicht in gedachten of gevoelens die je op het werk misschien niet altijd verteld worden om wat voor reden dan ook. Het kan jouw beïnvloeden, net zoals ik ook vaak genoeg weer iets meeneem uit dit soort discussies. Want anoniem kunnen uiten is toch makkelijker en geeft soms iets blootgesteld waar nooit eerder bewust van was. Ik heb vaak genoeg zo in dit soort discussies op fora van medici geleerd wat er voor hun in hoofd en hart speelt. Wat mij uitdaagt tot nadenken, soms herzien of concluderen dat ik ergens een plank heb mis geslaan. Elk mens is uniek in hart en hoofd, maar dat soort mogen lezen van andere visies helpt mij ook in de communicatie in de spreekkamer, ok etc. Egoïsme dus en waar mijn uitkramen een ander wellicht iets brengen, beide maken dat ik met liefde veel te veel post.



Wat er soms in de praktijk gebeurt zou niet moeten kunnen, maar niets zo weerbarstig als de praktijk soms. Dat mijn dossier een aantal keer fouten aan gaf baart me zorgen, maar zie ik als grove uitzondering. Ik vind het erger dat het bijna nooit gebeurd om over "wat als" te praten bij geplande ingrepen. Ik heb veel verschillende ziekenhuizen in Nl en daarbuiten meegemaakt maar het is uitzonderlijk als de vraag vanuit een arts of standaard vragenlijst komt. Puur kijkende naar de zwaardere ingrepen qua risico's natuurlijk. Dreunt men wel op welke risico's ik normaal loop en oh dan is dit wel helemaal opletten, maar geen vervolg vraag. Ik begin er zelf over, maar in het begin was dat een enorme drempel om te doen.

En in het grote geheel; het is gelukkig Nederland. Met al zijn verbeteringen en fouten, maar we hebben hierin tenminste gelukkig wet en regelgeving.

Lariba; heerlijk om te lezen dat je zo passioneel de regelgeving verdedigt. Ik vind het ook dieptriest, maar zaken als leeftijd en niet ter zake doende andere dingen worden door sommigen nog als maatstaf genomen. Zolang als er maar genoeg medici opstaan die zo passioneel zijn als jij komt het wel goed.



Zelf had ik dat niet verwacht als je het hebt over niet reanimeren, maar blijkt toch een puntje heb ik ervaren. Weinig onderbouwing aan, maar waren veelal medici met... ouderwetse instelling(regelmatig maar zeker niet altijd gekoppeld aan leeftijd). Zou mooi zijn als er een kern van waarheid in zit, want dan komen we er met de jaren wel met nieuwe instroom, nieuwe denkwijzen en uitstroom van oude garde.



Had het wel verwacht en ook genoeg gekregen in relatie tot mijn niet behandelverklaring en euthanasie verklaring, maar bleek dus ook op reanimatie gebied.



Wie weet zal kennis en ervaring ook meespelen? Nimmer een cardioloog, intensivist, traumatoloog of andere medici op bijhorende afdelingen, gehad die met dat soort onzin als leeftijd etc komen om wilsbekwaamheid niet van belang te willen achten. Of nou ja, ze worden meegenomen in de discussie zoals ook de feitelijke cijfers etc voorbij komen. Als er al een mening is, dan heb ik die juist als steunend ervaren. Heel erg de insteek "jouw leven, jouw keuze".

Het is helemaal niet 'makkelijk' om iemand voor je neus te zien sterven. Meermaals meegemaakt en dus denk ik daar ook niet makkelijk over. Net zoals jij aan jou denkt, denk ik aan mij. En ik wil niet met mezelf verder leven als ik iemand die ik had kunnen reanimeren laat doodgaan en dat kan en mag je ook niet van mij als niet professioneel hulpverlener verwachten. Iemand laten doodgaan als ik kan ingrijpen zit en komt niet in mijn systeem.



En nogmaals, in zo'n situatie (slogan; elke seconde telt) ga ik als niet professioneel hulpverlener niet alle armbanden, hangers, kettingen en portemonnees na om te zien of iemand al dan niet gereanimeerd wenst te worden. Die secondes heb ik niet. Laten we eerlijk zijn 99,9% wil wel leven. Die 99,9 ga ik niet op het spel zitten omwille van de wens van een uitzondering. Dus nee, ik ga niet op zoek naar sieraden

Moonlight; we hebben wetgeving in ons land. Dus ook voor abonnementen incl. hoe wel en niet verlengd mag worden. Of in dit geval: een lidmaatschap. Beetje organisatie, zo dus ook de nvve, communiceert dat soort zaken gewoon. Zo niet dan hebben we prachtige overheid die voorlicht over consumentenklachten op bijv de consuwijzer. Dat gezegd hebbende, ga je eerst eens inlezen wat de NVVE eigenlijk is, wat de mogelijkheden zijn, wat een ketting wel en niet kan bereiken en dan pas handelen..... en misschien zelfs wel waar je nou eigenlijk lidmaatschap voor betaalt, wat men met dat geld doet en allemaal al heeft bereikt over de jaren.



Zal wel aan mij liggen, maar als wij je hier alles moeten voorkauwen tot niveau potjes babyvoeding, vraag ik me af of de volgende vraag is of wij ook nog even de formulieren voor je in willen vullen. Dit is zo basis, zo simpel, zo binnen no time op de websites te vinden dat ik me bijna afvraag of je gewoon misschien wel lui bent of wat. Hoe moet dat met die verklaring? Vergt namelijk nog heel wat nadenken en invullen en idealiter toch op zijn minst eens even de bijhorende en bijgeleverde folders lezen zodat je de meest basic info ter beschikking hebt.



Even zelf surfen, lezen, nadenken, in laten zakken, misschien zelfs wel afwegen van voors en tegens en dan huppa doen.



Nog niet duidelijk na de site? Er staan diverse wijzen op om ze te contacteren. Waarop men je zo kan helpen.

Ik zou daar, mocht de reanimatie slagen, echt geen bos bloemen voor verwachten. Maar ook geen tirade. Maar TO, wees gerust, het gros van de bevolking komt alleen maar bij je staan en weet niets anders nuttigs te bedenken dan de boel te filmen met de mobiel en zijn vooral enorm goed in het 'in de weg staan'. Die hebben geen flauw idee hoe ze moeten reanimeren en vinden dat ook volslagen onbelangrijk tot een van hun naasten het nodig heeft...

quote:Lariba schreef op 29 augustus 2014 @ 19:52:

Suze, Stora, Adora en anderen: Ik vind wel dat jullie er nogal makkelijk over doen. Ik begrijp dat je niet de tijd hebt/neemt om een penning te zoeken, en ik begrijp ook dat het raar voelt om iemand dood te laten gaan terwijl je het idee hebt dat je dat zou kunnen voorkomen.

Maar van de andere kant: Wie zijn jullie om te besluiten dat iemand perse door moet leven (met alle mogelijke restschade na de reanimatie, bovenop de gezondheidsproblemen die hij/zij mogelijk toch al had) die dat pertinent niet wil?



Tuurlijk is het een dilemma, maar jullie 'Ik ga gewoon reanimeren hoor!' vind ik echt te kort door de bocht.



Ik vind het niet alleen kort door de bocht, ik vind het absurt.

Willens en wetens het risico nemen dat iemand wellicht als een kasplantje verder door het leven zal moeten omdat een duidelijk wens genegeerd wordt, alleen om zelf maar geen schuldgevoel te krijgen.

Ik vind het wat anders wanneer je de kennisgeving niet hebt gezien en geen weet hebt van de wens van het slachtoffer.

Stala: helemaal niet absurt. Maar dat geef ik allemaal in Posts al aan. Even door lezen dus.

quote:Suze02 schreef op 29 augustus 2014 @ 23:26:

Stala: helemaal niet absurt. Maar dat geef ik allemaal in Posts al aan. Even door lezen dus.



Heb ik gedaan alvorens ik mijn reactie plaatste. Ik vind het dus absurt.

Sterker nog, ik vind dat er wetgeving moet komen waarin het zelfbeschikkingsrecht over je eigen leven moet worden geregeld, waarin iedereen (dus ook medici) die een uitdrukkelijke wens tot 'niet reanimeren' negeert met ernstig letsel en/of lijden tot gevolg zou moeten worden vervolgd voor ernstige mishandeling.

Prima joh.

Wat een onzin Stala, het overgrote merendeel van de mensen die tijdig gereanimeerd worden hebben hun keven weer terug en hoeven niet als een kasplantje door. Waar haal je die nonsens vandaan? Maar elke seconde telt. Als ik idd eerst op zoek moet naar sieraden of briefjes, de leesbril moet zoeken etc etc komt 'kasplant' met de seconde dichterbij. Voor 'kasplant' is echt dik twee minuten niks doen nodig....

Typos maar mobiel dus ik kan niks verbeteren. Excuus

Die wetgeving voor 'iedereen' zal nooit doorkomen. En dat snap je zelf ook wel. Prima als je dood wil. Maar dan niet voor mijn neus. Dan doe je dat maar ergens anders en op eigen gelegenheid, maar mij ga je niet verantwoordelijk daarvoor maken, noch me opzadelen met gevoelens en emoties die IK niet wil hebben. Dat is namelijk mijn recht.

Dan kan je hooguit hopen op enkel de groep 'selfie generatie' om je heen.



Prima dat sommige mensen dood willen en het 'lef' niet hebben dat zelf te doen. Maar onschuldige omstanders (die zijn er vaak eerder dan prof. Hulpverleners) kun je niet strafbaar stellen aan het feit dat ze je wens niet inwilligen.



Ik weiger mee te werken aan 'suicide by heart attack'

En die plicht kan en mag niemand me opleggen wettelijk gezien.

quote:moongirl2014 schreef op 29 augustus 2014 @ 23:24:

Sorry maar de laatste reacties doen me best wel een beetje pijn...



@pixiedust

Het is niet zo dat ik lui ben... Ik wist dat echt niet van dat abonementen niet automatisch verlengt worden. Want daarom vroeg ik het ook.

Ik ben niet boos of zo. Ik ben ook blij dat ik antwoord heb op de vraag van het abonement. Het voelde alleen alsof er snel conclusie getrokken wordt dat ik lui zou zijn.



Maar dan kijk je toch eens even bij de voorwaarden op de site? Of bel of mail je ze? Ik bedoel, je vraagt bij de slager ook niet of de groenteboer boerenkool verkoopt en wat het kost. Informatie haal je bij voorkeur bij een betrouwbare bron.



quote:Het voelt ook niet als een belissing om niks... Ik wilde graag mn hart luchten op het forum erover vandaar dat ik een topic start erover.



Dat mag ik toch hopen dat het geen beslissing van nop is. Serieus, bedoeld dus. Alleen, je pakt het nogal onhandig aan. Als je iets aan wilt schaffen, dan ga je naar de verkoper daarvan. Voor een niet reanimatie penning de nvve dus.



Wil je praten over en ervaringen uitwisselen, dan is bijv een forum inderdaad heel handig, maar is het wel handig om een topic te openen en te vragen naar ervaringen. Immers, anderen ruiken niet wat jouw insteek is en nu krijg je dus inderdaad te horen dat je bij de nvve moet zijn.



Uit ervaring? Ga morgen naar nvve.nl een ga eens rustig lezen. Laat dat inzinken. Verzamel eens wat feiten, door bijv informatie brochures aan te vragen, dan heb je wat algemene cijfers over slagingskans, mogelijke restvershijnselen etc rondom reanimeren. Wordt lid als het goed voelt. Bel eens met ze, want als het nog enorm maalt is het nog niet de tijd om zoiets belangrijks vast te leggen. Dan is het goed om de tijd te nemen, om feiten en emoties in te laten zinken. Om jezelf moeilijke vragen te stellen om zeker te zijn dat je iets doet of laat uit de juiste overweging en niet bijv omdat je onbewust een enorme angst ergens voor hebt.



Er zijn speciale spreekuren van de nvve waar je begeleiding kunt krijgen met het invullen. Want zelfs als je alleen een niet reanimatie verklaring wil (dus geen euthanasie verklaring of niet behandel verklaring), dan vergt dat eea op papier zetten en verwoorden. Deze mensen zijn hier speciaal in getraind voordat ze dit doen en dit soort services zijn vaak gratis of zeer goedkoop.



Praat er over met partner, familie of vrienden als je die behoefte hebt. Neem de tijd. Vul pas in als je weet dat je het duidelijk hebt en "juist" voor jou. Dit soort dingen vergt vaak tijd, zelfs als je de grove lijnen wel weet.



Heb je alles duidelijk opgeschreven? Maak een afspraak met de huisarts. Niet halverwege een spreekuur, maar geef aan dat dit meer tijd vergt en waar het over gaat. Vaak wordt dit dan bijv aan het eind van een spreekuur gepland zodat er meer tijd is. Dit is een hele belangrijke stap. Je kunt van alles verklaren en invullen, maar onze regelgeving is gebaseerd op bekwaamheid. Dit soort gesprekken met de arts helpt hem/haar jouw bekwaamheid beoordelen en is ook heel belangrijk in het goed communiceren van jouw wensen. Een platte tekst kan snel 501 manieren geïnterpreteerd en iets dat over leven of dood gaat wil je goed geïnterpreteerd hebben. Mogelijk levert het gesprek je nieuwe inzichten, waardoor je wijzigingen of toevoegingen wilt doorvoeren of bijv a anders verwoorden. Dit is geen eenmalig babbeltje, maar plan "onderhoud", zodat de arts weet dat de wensen nog up to dat zijn, bijv een jaarlijkse check up. Laat een kopij opnemen in het dossier.



Heb je vragen over jouw specifieke gezondheid hierin? Ga daar fan eens over praten met jouw huisarts of behandeld specialist (en). Geef ook hier vooraf het onderwerp aan, zodat er qua planning en tijd rekening mee gehouden kan worden.



Ditzelfde (gesprek, kopij verklaring) doe je ook steeds bij een nieuwe specialist, operatie etc. Dat is dan dus bijv bij een operatie dus de opererend specialist, anesthesist, tijdens het opnamegesprek op de afdeling etc. Afhankelijk van vele factoren als arts, tijd, heftigheid van ingreep etc kan dit heel kort zijn of meer vragen oproepen. Besef je dat zij niets kunnen ruiken, dus noem zelf pro-actief wat jij bekend wilt hebben. Zorg dat de omgeving op de hoogte is en waar papieren te vinden zijn als jij niet aanspreekbaar bent.



Denk na over wie jouw belangen behartigt als jij niet aanspreekbaar bent maar er moet wel besloten en gehandeld. Wil je iemand een medisch volmacht geven (die persoon mag dan medische besluiten voor je nemen)? Wie moet dat dan gaan doen, iemand in jouw omgeving of een professional zoals bijv iemand van de nvve? Die persoon zal je dan ook bij moeten praten en vertrouwen dat men in jouw geest kan en wil handelen.



Besef je dat je elke verklaring op elk moment kunt wijzigen of intrekken, echt elk moment.



Maar begin bij het begin; ga eerst eens basis informatie verzamelen via nvve en inlezen zodat je weet welke regelgeving we zoal hebben, wat dat inhoudt maar ook dat het dus bijv geen garantie is. Stap voor stap. Penning is nu nog tig stappen verder voor je als je dit nu gedegen op wilt pakken. Overhaast dit niet, neem de tijd om je goed te informeren, om informatie in te laten zinken in hoofd en hart. Om dan eens rustig te gaan bedenken wat je wilt nu je informatie rijker bent. Stap voor stap.



Lidmaatschap van de nvve komt met veel voordelen incl veel meer ondersteuningsmogelijkheden en veel kennis en kunde. Begeleiding waar gewenst, zelfs praktische Hulp als volmacht waar gewenst.



Neem de tijd. Dit is geen een nacht vorst ijs onderwerp. Stukje bij beetje zullen de puzzeltjes op de plek vallen als je de informatie vergaard hebt en laat inzakken. En dan is het niet meer onduidelijk, onzeker, geen flauw benul of hoog emotioneel. Dan is het een rustgevend gevoel dat het goed is zo.



En in zij algemeenheid; wees zo wijs om te weten dat je niet alles kunt of zult weten. Leg geen zaken vast voor dingen waar je niet 100% zeker over bent. Dat kan ook nog als je het wel zeker weet, of misschien pas als je het ervaart. Dus bijv niet van jezelf verwachten dat je in elk mogelijk scenario weet wat je zult willen of voelen. Dat kan niet. Hoeft ook niet. Er is ook een glijdende schaal op sommige vlakken waarbij je bijv. langzaam maar zeker steeds iets zieker wordt maar het leven nog veel te leuk vindt terwijl je dat vooraf niet direct had verwacht, als je nadenkt over het invullen van een euthanasie of niet behandel verklaring. Vul dan vooral niet in, die details komen wel later of als het ooit zover komt. Vul dus geen dingen in die voor jou een grijstint zijn, maar alleen waar je onomstotelijk zwart-wit in bent. Die zekerheden zijn het vast leggen waard. De grijzen laat je beter weg tot het een zwart-wit is.



Behalve belangenbehartigers zoals nvve (groot deel van het geld gebruiken ze namelijk voor zaken als lobby, voorlichting, hulp etcetc) kun je hierover ook bomen met vele andere mogelijkheden. Voor feitelijke info is er imho alleen maar de nvve, de rest heeft een gebrekkige, gekleurde of gemankeerde info imho. Voor emotionele ondersteuning en gesprekspartner om uitte vogelen wat jouw wensen precies zijn heb je meer opties. Denk bijv aan huisarts, maatschappelijk werk, geestelijk verzorger, etc etc etc. Het is maar net wat bij je past.

Ik denk wel dat ik gereanimeerd wil worden, in de huidige fase van mijn leven.



Zo'n penning lijkt me nietszeggend, daar wordt echt niet naar gezocht. Ik zag het woord "levenskwaliteit". Dat is, denk ik, een goede omschrijving.



Misschien dat iemand op de borstkas zou moeten tatoeëren dat hij/zij gaat voor levenskwaliteit en niet gereanimeerd wilt worden ? Dat wordt minder snel over het hoofd gezien, denk ik.

quote:adorabull schreef op 29 augustus 2014 @ 23:53:

Dan kan je hooguit hopen op enkel de groep 'selfie generatie' om je heen.



Prima dat sommige mensen dood willen en het 'lef' niet hebben dat zelf te doen. Maar onschuldige omstanders (die zijn er vaak eerder dan prof. Hulpverleners) kun je niet strafbaar stellen aan het feit dat ze je wens niet inwilligen.



Ik weiger mee te werken aan 'suicide by heart attack'

En die plicht kan en mag niemand me opleggen wettelijk gezien.



Zo dan, wat een onzin zeg. Zelfmoord? Hoe lullig je een banaan zo krom zodat hij weer recht is, kennelijk zo dus. Een hartaanval overkomt je. Feit dat iemand niet gereanimeerd wil worden zegt alleen iets over hoe zij tegen die behandeling aan kijken en het herstel daarna. Het zegt helemaal niets over een zogenaamde doodswens. Pure onzin. De meeste willen gereanimeerd? Gaat meestal allemaal zo geweldig en oh zo gezond verder na reanimatie? Geen idee waar jij je op baseert, maar de cijfers van oa mijn cardioloog kan ik op Veel manieren omschrijven maar niet als merendeel overleeft zonder behoorlijke kleerscheuren.



Ik heb mijn mond gehouden, nam me voor eerder iets verkeerd te interpreteren. Tel erbij op de menselijke natuur iets te willen "doen", type medicamenten vanuit hartstochten en onmogelijke positie die het is voor een niet-medici om een penning te zoeken en op waarde te schatten.



Maar nu blijft er door gezaagd worden over walgelijkheden als zelfmoord, doodswens zonder ballen en weet ik niet wat? Niet besluiten niet te reanimeren bij zien van een penning niet om vele begrijpbare redenen maar omdat ego "ik wil iemand niet dood zien gaan" belangrijker is dan iemands eigen beschikkingsrecht? Woorden schieten me zwaar tekort. Dieptriest als er zo'n totaal gebrek is aan enig inzicht in waarom men een niet reanimatie verklaring ondertekend.



Laat ik bij mezelf blijven. Doodswens? Alles behalve, zelfs een dusdanige levensvreugde dat ik met liefde zou tekenen voor enorme kwantiteit met kwaliteit. Doodswens? Neus, dan had je er allang tussenuit geknepen middelen euthanasie aangezien ik aan de criteria voldoe. Geen ballen? Neuh, ben dusdanig overtuigd van kwaliteit boven kwantiteit dat ik bij gebrek aan dergelijke regelgeving inderdaad zelf mijn leven wel beëindig als ik het moment daar acht incl een betrekken van, goedkeuring van en aanwezig zijn van diegenen die ik lief heb. Godzijdank hebben we die regelgeving in dit land en weet mijn omgeving dat het waarschijnlijk euthanasie zal worden tenzij bepaalde complicaties opduiken. Ik leef al in geleende tijd na de nodige complicaties waardoor ik de kwantiteit nog meer waardeer dan ik al deed en de kwaliteit nog weer meer.



Ik heb een enorme levenslust maar ben wel zo realistisch om te weten dat ik niet alles kan dicteren. Moeder Natuur bepaald mijn lijf, waarbij helaas mijn levenkwaliteit in het geding gaat komen. Of nee, op een moment dusdanig in het geding is gekomen dat het nimmer meer tot acceptabele levenkwaliteit zal komen. Momenteel is het geen kwaliteit en is het al te lang niet meer. En toch kies ik elke dag bewust voor het leven, omdat ik weet dat we nu nog tijdelijk die kwaliteit kunnen opkrikken. Daar ga ik dan ook volop voor. Uit gaande van het gunstige zal dat hopelijk een paar jaar opleveren. Figuurlijk sta ik te trappelen, maar ook met de instelling dat als ik aankomende week op de ok een hartstilstand oid heb dat het dan klaar is. Geen reanimatie. Niet omdat ik zo nodig dood wil. Wel omdat we weten dat de kansen te slecht zijn en als het al niet tot direct overlijden leidt, het tot een dusdanige schade zal leiden dat het woord kastplantje zeer passend is. Iets wat ik geen leven acht en met mij mijn geliefden ook niet. Het leven is iets om te koesteren, vieren, waarderen en leven. Niet om te vegeteren. En dan blijf ik liever 34 dan dat de klok door tikt voor een kapot omhulsel zonder geest.



Ik leef. Ik kies elke dag zeer bewust voor het leven. Actief, bewust. Ik kan elke dag besluiten dat het genoeg is, elke dag besluit ik te leven. Levensmoe? Zelfmoord zonder ballen?



Mijn hemeltje, dieptriest. Zo een leven wegflikkeren, het is maar goed dat we in dit land zelfbeschikking hebben.



Een mening hebben? Lekker zelf weten. Maar hemel wat hoop ik maar dat met een dergelijke visie men ook de "ballen" hebt om dit soort verkondigingen goed geplaatst te uiten en vooral eens even lekker te zwijgen. Zoals bijv richting nabestaanden van diegenen die van het leven genoten hebben of het gewoon geleefd, maar verre van levensmoe waren, maar niet meer op de wereldbol rond huppelen omdat het hart er de brui aan heeft gegeven en zij gebruik van hun goed recht om een behandeling te weigeren.

quote:IkBenIkenbenertrotsop schreef op 29 augustus 2014 @ 20:02:

[...]





Vanuit die positie snap ik het maar wat als iemand "gewoon" een hartaanval heeft of een andere reden waarvoor de reanimatie gestart moet worden en je ziet die ketting of weet van dat persoon dat hij/zij dat niet wilt?Dan zou ik denk ik toch doen wat ik kan en ik denk dat dan voortkomt uit impuls. Zo klinkt het nu natuurlijk niet, maar als zo'n situatie ineens voorvalt, is het een kwestie van snel reageren. Wat ook meespeelt: in hoeverre heeft die persoon er echt over nagedacht? Dat weet je niet. Voor hetzelfde geld is hij/zij achteraf blij dat hij nog leeft.

Pixie, draaf niet zo door. Mijn vriendin komt vandaag hierheen en is dolblij dat ze in april door een niet professioneel hulpverlener is gereanimeerd toen ze op haar 42ste een hartaanval kreeg. Drie achter elkaar. En zonder kleerscheuren nu. En omdat ze single is en geen naaste familie heeft ben ik dus al die keren meegegaan naar de cardioloog e.d.



Prima dat jij je zelfbeschikkingsrecht neerlegt bij professionals, maar het ging hier in mijn stuk dat ik met wel reanimatie kennis maar geen professioneel hulpverlener niet op zoek ga naar kettingen en sierraden. Iemand kwam dat het 'strafbaar' gesteld moest worden voor 'iedereen' als je zo'n persoon dan wel helpt. Daar ging het om. Het gros van de mensen wil namelijk wel gereanimeerd worden. Secondes verliezen om op zoek te gaan naar dat soort dingen geeft een veel grotere kans op kleerscheuren zoals jij dat noemt.



Je kunt niet van iemand verwachten iets niet te doen als die persoon daarna niet met zichzelf zou kunnen leven. Daar ging het om. Natuurlijk, als men in het ziekenhuis ligt en men krijgt daar een aanval moet het ziekenhuis op de hoogte zijn van het feit dat iemand niet gereanimeerd wil worden. Dat staat ook bij het bed met een grote aantekening. Helemaal eens dat het bezopen is als het ziekenhuispersoneel die wens niet respecteert. Mij ging het om het 'strafbaar stellen van iedereen, incluis professionals'. Iedereen zijn ook de mensen op straat die in een fractie van een seconde moeten reageren. Die mensen kun je echt niet strafbaar stellen voor het feit dat ze niet op zoek gaan naar dingen. Om die kreet ging het mij.

www.hersenletseluitleg.nl

Een schatting is dat bij 8 van de 10 'gelukte reanimaties' (waarbij de persoon blijft leven) de patiënt comateus raakt en hersenletsel overhoudt. Het trieste feit doet zich dan dat iemand als hartpatiënt het ziekenhuis in gaat en als hersenletselpatiënt het ziekenhuis uitkomt.



Richtlijn LESA Anticiperende besluitvorming bij kwetsbare ouderen:

Gemiddeld overleven 8 van de 100 70+ reanimatie buiten het ziekenhuis. Van die 8 hebben 4 mensen geen of lichte restklachten. De andere 4 hebben ernstige blijvende schade.



En hoe de cijfers nu ook precies liggen, het is al heel lang duidelijk dat bij reanimatie er een grote kans is op blijvend hersenletsel. En wat onder licht of zwaar hersenletsel wordt verstaan zal voor iedereen anders liggen. En niet alleen tijd telt bij reanimatie, maar ook temperatuur. Er zijn heel veel factoren die meespelen en zeker bij reanimatie buiten een ziekenhuis liggen die factoren niet gunstig. Niet door mij verzonnen, dat zijn feiten.



Luister, ik ben niet anti-reanimatie! Ik loop zelfs niet met zo'n bandje rond. Dus zou ik gereanimeerd worden en daar restschade aan overhouden dan kan ik niemand iets kwalijk nemen. Maar wanneer iemand duidelijk kenbaar maakt niet te willen worden gereanimeerd dan vind ik dat iemands recht! Dat hier gelijktrekken met een soort van meewerken aan zelfmoord is nogal een zieke gedachte.

En als er niet in het eerste moment een bandje of plaatje van niet reanimeren zichtbaar is en iemand dan toch gaat reanimeren dan kan ik dat goed begrijpen. Maar reanimeren terwijl overduidelijk is dat iemand dat niet wil, dat vind ik misdadig. Alleen maar om zelf goed te kunnen slapen? Slaap je ook nog zo lekker wanneer je weet dat iemand die aangeeft dat niet te willen de rest van zijn leven in een bed of stoel zit te vegeteren?

quote:adorabull schreef op 30 augustus 2014 @ 11:27:

Pixie, draaf niet zo door. Mijn vriendin komt vandaag hierheen en is dolblij dat ze in april door een niet professioneel hulpverlener is gereanimeerd toen ze op haar 42ste een hartaanval kreeg. Drie achter elkaar. Ik zie de relevantie niet zo, tenzij ze eerst een niet-reanimeren verklaring had en er nu op terug gekomen is.