Gezondheid
alle pijlers
Jong en burnout
zaterdag 9 augustus 2014 22:22
Hallo, al een jaar lees ik soms op forums omdat herkenning vaak toch soort van helpt op slechte momenten.. Nu toch eens m'n eigen verhaal in t kort, omdat ik graag wil weten of er meer jonge meiden (ik word 30 binnenkort) zijn, die niet zozeer door 60urige werkweken, maar vooral door karakter eigenschappen (onzeker, altijd aan verwachtingen willen voldoen, perfectionistisch daardoor en te groot verantwoordelijkheidsgevoel .. En kan nog wel even doorgaan;-)) een fikse burnout hebben gekregen?
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
vrijdag 29 augustus 2014 21:37
Haha nee alle berichten lezen was een beetje teveel op het moment!
Jaa echt heel knap dat je durft te gaan en inderdaad gewoon per moment bekijken. In het "ergste" geval ga je op je hotelkamer zitten, of met je kop in het zand
Dat kan eventueel ook nog.
Ik hoop dat ik de stap ook weer durf te gaan zetten. Komt vanzelf.
Grappig dat je dat zegt over het vertrouwen dat je hebt. Dat ken ik ook heel erg. Hoe rot het ook is om er middenin te zitten en hoe k*t ik me soms ook voel, ik weet ook dat het beter wordt en dat ik weer alles ga kunnen en vrolijk in het leven ga staan.
Hoe gaat jouw vriend er verder mee om? Houdt hij het nog vol? Hoe doen jullie dat samen? Ik merk dat mijn vriend erg op is. De zorg voor mij echt aan het dragen is. Heb hem ook duidelijk gezegd dat dat niet meer hoeft. Er was een tijd dat ik niet eens alleen thuis kon zijn, dat ik m'n eigen ontbijt niet kon maken laat staan het avondeten. Dat heeft ook zoveel impact op hem gehad, dat nu bij hem z'n emmer een beetje overgelopen is. Het is wat!
Jaa echt heel knap dat je durft te gaan en inderdaad gewoon per moment bekijken. In het "ergste" geval ga je op je hotelkamer zitten, of met je kop in het zand
Dat kan eventueel ook nog.Ik hoop dat ik de stap ook weer durf te gaan zetten. Komt vanzelf.
Grappig dat je dat zegt over het vertrouwen dat je hebt. Dat ken ik ook heel erg. Hoe rot het ook is om er middenin te zitten en hoe k*t ik me soms ook voel, ik weet ook dat het beter wordt en dat ik weer alles ga kunnen en vrolijk in het leven ga staan.
Hoe gaat jouw vriend er verder mee om? Houdt hij het nog vol? Hoe doen jullie dat samen? Ik merk dat mijn vriend erg op is. De zorg voor mij echt aan het dragen is. Heb hem ook duidelijk gezegd dat dat niet meer hoeft. Er was een tijd dat ik niet eens alleen thuis kon zijn, dat ik m'n eigen ontbijt niet kon maken laat staan het avondeten. Dat heeft ook zoveel impact op hem gehad, dat nu bij hem z'n emmer een beetje overgelopen is. Het is wat!
vrijdag 29 augustus 2014 22:00
Ja, herken ik wel. Al hebben we wel een balans gevonden. Hij geniet , als hij mij weer eens ziet genieten en de 'oude spontane ik' tussendoor weer terugziet. En zodra het mij weer lukt, doe ik boodschappen voor meerdere dagen, en kook ik. Gewoon alles wat simpeler houden of samen. Huishouden lekker laag pitje... Alleen wat nodig is. En niet alleen met hem praten, maar ook met anderen de zwaardere gesprekken om opgepept te worden voeren (soms lastig, is drempel). Hij is een keer op heel slecht moment mee geweest naar psycholoog, om ook zijn vragen te stellen en te beseffen dat hij niet alles hoeft te begrijpen enz.
En ook echt wel dingen voor hem zelf blijven doen. En blijven praten.
Tuurlijk is hij het ook zat dat vanalles onder voorbehoud is, ik niet altijd meega naar dingen, ons gezamenlijke sociale leven op lager pitje staat en we soms alweer snel weggaan ergens. Maar hij neemt me juist om mindere momenten op sleeptouw, even eruit, al is het 'veilig' toeren in de auto naar mooie plekjes, zo doe je toch leuke dingen samen. En het gaat wel echt beter dan in het begin, toen ik me idd ook echt te ziek voelde om eten of zelfs ontbijt te maken of er uberhaupt geen trek in had. We zijn vaak (en nu nog) samen gaan wandelen savonds om me wel in beweging te houden. Ik voel alles, maar we doen het echt soort van samen, schuldgevoel is gelukkig ook stukken minder dan in het begin.
Dn hij doet echt wel veel nog. Gaat als het nodig is mee naar die huisarts (kan ook hij evt vragen stellen of iets bv 'normaal' is oid) of naar bedrijfsarts in het begin. Erg fijn!
Maar ik blijf wel benoemen hoe goed ik het vind hoe hij ermee omgaat, het geduld en de positieve insteek. En de liefde die ik voel
, brengt dus ook iets moois! Zo'n extreem langere verzorgende kant leer je tenslotte niet altijd van je partner kennen. Weet je ook op dat gebied wat je aan elkaar hebt. Al vind k het wel lastig als ie kritisch is, maar ook dat heb ik soms nodig, als ik teveel blijf hangen in een negatieve spiraal!
Dus zorg dat je samen geniet evt als het lukt, en elkaar de ruimte geeft. En waardeert wat iemand allemaal voor je over heeft... Bij mij dus al ruim een jaar, en ook hij heeft het vertrouwen dat het allemaal goed komt. We kunnen niet wachten tot het zover is.
En ook echt wel dingen voor hem zelf blijven doen. En blijven praten.
Tuurlijk is hij het ook zat dat vanalles onder voorbehoud is, ik niet altijd meega naar dingen, ons gezamenlijke sociale leven op lager pitje staat en we soms alweer snel weggaan ergens. Maar hij neemt me juist om mindere momenten op sleeptouw, even eruit, al is het 'veilig' toeren in de auto naar mooie plekjes, zo doe je toch leuke dingen samen. En het gaat wel echt beter dan in het begin, toen ik me idd ook echt te ziek voelde om eten of zelfs ontbijt te maken of er uberhaupt geen trek in had. We zijn vaak (en nu nog) samen gaan wandelen savonds om me wel in beweging te houden. Ik voel alles, maar we doen het echt soort van samen, schuldgevoel is gelukkig ook stukken minder dan in het begin.
Dn hij doet echt wel veel nog. Gaat als het nodig is mee naar die huisarts (kan ook hij evt vragen stellen of iets bv 'normaal' is oid) of naar bedrijfsarts in het begin. Erg fijn!
Maar ik blijf wel benoemen hoe goed ik het vind hoe hij ermee omgaat, het geduld en de positieve insteek. En de liefde die ik voel
, brengt dus ook iets moois! Zo'n extreem langere verzorgende kant leer je tenslotte niet altijd van je partner kennen. Weet je ook op dat gebied wat je aan elkaar hebt. Al vind k het wel lastig als ie kritisch is, maar ook dat heb ik soms nodig, als ik teveel blijf hangen in een negatieve spiraal!Dus zorg dat je samen geniet evt als het lukt, en elkaar de ruimte geeft. En waardeert wat iemand allemaal voor je over heeft... Bij mij dus al ruim een jaar, en ook hij heeft het vertrouwen dat het allemaal goed komt. We kunnen niet wachten tot het zover is.
vrijdag 29 augustus 2014 22:25
Ik heb je OP en de 1e pagina... En het is alsof ik m'n eigen dagboek lees.
December 2013 ben ik thuis gekomen met een burn-out. Psychisch al een tijdlang alles niet op een rijtje hebben, maar het niet willen erkennen. Ik ben uiteindelijk met de kerst in het ziekenhuis beland, ik dacht dat ik dood zou gaan op dat moment... Klinkt misschien heel overdreven, maar op dat moment wist ik het zo zeker!! Na allerlei onderzoeken kreeg ik de diagnose 'Burn-Out'. Die dag had ik een paniekaanval gehad (wie? Ik? De pedagoog die precies weet hoe ze anderen moet helpen? Ik? Echt?) en ben ik tot op m'n enkels afgeknakt.
Ik ben 2 weken lichamelijk ziek geweest, had rustgevende medicatie en had na 2 weken mijn eerste afspraak met de psychiater. Ik accepteerde he-le-maal niets van mijzelf, en al helemaal niet dat ik een burn-out had.
'Van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan' was altijd mijn mentaliteit en dit bleef mijn mentaliteit. Ik vond dat ik niet zo moest zeuren en m'n ding blijven doen.
Na het eerste gesprek bij de psychiater knakten zelfs mijn enkels mee. Ik werkte altijd 29 uur in de week (nou, nou, daar raak je overspannen van... ) en het bleek dat mijn onzekerheid, waarvan ik dacht dat ik het zo goed kon verbloemen, mij parten heeft gespeeld. Altijd het beste willen doen, me altijd willen bewijzen, iets beter dan het aller best doen en nooit tevreden zijn met wat ik deed of had gedaan. Dit maakte mijn psychiater mij pijnlijk duidelijk die dag.
De tip die ik kreeg, in samenwerking met RETT, was dat ik niets meer 'moest' en alleen maar dingen mocht doen die ik wilde...
Mijn vriend heeft me wel ontzettend gestimuleerd om steeds te gaan hardlopen... Daar werd ik zo veel rustiger van!
Ik ben nu 3 kwart jaar verder en heb heel vaak nog een offday. Een dag dat ik verdwijn onder de dekens en de tranen uit m'n ogen kan janken. Maar heel veel dagen zijn leuk, fijn en fantastisch!
Ik heb mijn opbouw trouwens redelijk snel gedaan. 2 weken 6 uur en dan iedere twee weken 4 uur erbij. Wel heb ik 5 maanden er over gedaan om weer alleen diensten te draaien en slaapdiensten te doen (werk in de zorg). Ik heb al die maanden boventallig gestaan en ik kreeg hier gelukkig de ruimte voor van mijn manager, bedrijfsarts en collega's. Wat ik vooral veel deed was gezelligheidsgesprekjes met de cliënten en koffie drinken in de gezamenlijke ruimte. Mijn taken heb ik net pas weer opgepakt, alleen ligt de verantwoordelijkheid niet bij mij. Ik werk dus eigenlijk onder mijn collega, zodat ik nog steeds een lage drempel heb op mijn werk... Iets waarbij ik nog steeds ervaar dat ik dit heel erg prettig vind! Mijn cliënten heb ik uitgelegd wat er met me aan de hand is/was en zij hebben gelukkig, ondanks het niveau, allemaal begrip voor m'n situatie. Dit betekend ook dat ze weten dat ik niet alle zaken voor ze oppak maar daarom ook nog delegeer naar mijn collega's. Openheid en eerlijkheid maakt wel dat je herstel een stuk eenvoudiger gaat, heb ik gemerkt!
Hoop dat je een beetje herkenning vind in bovenstaande.. Als je behoefte hebt aan vragen, je mag ze altijd stellen!!
December 2013 ben ik thuis gekomen met een burn-out. Psychisch al een tijdlang alles niet op een rijtje hebben, maar het niet willen erkennen. Ik ben uiteindelijk met de kerst in het ziekenhuis beland, ik dacht dat ik dood zou gaan op dat moment... Klinkt misschien heel overdreven, maar op dat moment wist ik het zo zeker!! Na allerlei onderzoeken kreeg ik de diagnose 'Burn-Out'. Die dag had ik een paniekaanval gehad (wie? Ik? De pedagoog die precies weet hoe ze anderen moet helpen? Ik? Echt?) en ben ik tot op m'n enkels afgeknakt.
Ik ben 2 weken lichamelijk ziek geweest, had rustgevende medicatie en had na 2 weken mijn eerste afspraak met de psychiater. Ik accepteerde he-le-maal niets van mijzelf, en al helemaal niet dat ik een burn-out had.
'Van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan' was altijd mijn mentaliteit en dit bleef mijn mentaliteit. Ik vond dat ik niet zo moest zeuren en m'n ding blijven doen.
Na het eerste gesprek bij de psychiater knakten zelfs mijn enkels mee. Ik werkte altijd 29 uur in de week (nou, nou, daar raak je overspannen van... ) en het bleek dat mijn onzekerheid, waarvan ik dacht dat ik het zo goed kon verbloemen, mij parten heeft gespeeld. Altijd het beste willen doen, me altijd willen bewijzen, iets beter dan het aller best doen en nooit tevreden zijn met wat ik deed of had gedaan. Dit maakte mijn psychiater mij pijnlijk duidelijk die dag.
De tip die ik kreeg, in samenwerking met RETT, was dat ik niets meer 'moest' en alleen maar dingen mocht doen die ik wilde...
Mijn vriend heeft me wel ontzettend gestimuleerd om steeds te gaan hardlopen... Daar werd ik zo veel rustiger van!
Ik ben nu 3 kwart jaar verder en heb heel vaak nog een offday. Een dag dat ik verdwijn onder de dekens en de tranen uit m'n ogen kan janken. Maar heel veel dagen zijn leuk, fijn en fantastisch!
Ik heb mijn opbouw trouwens redelijk snel gedaan. 2 weken 6 uur en dan iedere twee weken 4 uur erbij. Wel heb ik 5 maanden er over gedaan om weer alleen diensten te draaien en slaapdiensten te doen (werk in de zorg). Ik heb al die maanden boventallig gestaan en ik kreeg hier gelukkig de ruimte voor van mijn manager, bedrijfsarts en collega's. Wat ik vooral veel deed was gezelligheidsgesprekjes met de cliënten en koffie drinken in de gezamenlijke ruimte. Mijn taken heb ik net pas weer opgepakt, alleen ligt de verantwoordelijkheid niet bij mij. Ik werk dus eigenlijk onder mijn collega, zodat ik nog steeds een lage drempel heb op mijn werk... Iets waarbij ik nog steeds ervaar dat ik dit heel erg prettig vind! Mijn cliënten heb ik uitgelegd wat er met me aan de hand is/was en zij hebben gelukkig, ondanks het niveau, allemaal begrip voor m'n situatie. Dit betekend ook dat ze weten dat ik niet alle zaken voor ze oppak maar daarom ook nog delegeer naar mijn collega's. Openheid en eerlijkheid maakt wel dat je herstel een stuk eenvoudiger gaat, heb ik gemerkt!
Hoop dat je een beetje herkenning vind in bovenstaande.. Als je behoefte hebt aan vragen, je mag ze altijd stellen!!
Vandaag is de mooiste dag.
vrijdag 29 augustus 2014 22:42
Ik was 23 (nu 32) toen ik een burn out kreeg. voornamelijk door het geen nee kunnen zeggen en vanaf zeer jonge leeftijd al de zorg voor mijn 7 jaar jongere zusje en 2 jaar jongere broertje (met downsyndroom) op mij te hebben moeten nemen.
het is heel vervelend als je niet serieus genomen wordt en zeker de woorden, "ach je bent nog jong, morgen voel jij je beter." zijn super irritant. ik heb bij een maatschappelijk werker gelopen, psycholoog en behoorlijk lang aan de oxazepam gezeten... dat laatste raad ik je niet aan, want je onderdrukt de boel en als je die te lang gebruikt kost het je ook heel lang om er weer vanaf te komen.
Na wat gesprekken bij de psycholoog ben ik een assertiviteitstraining gaan doen en ben ik yoga lessen gaan volgen. na 9 maanden ben ik langzaam aan weer gaan werken en heb in 6 maanden tijd dit weer tot fulltime op moeten bouwen.
Een les die ik hier uit getrokken heb, is om mijn grenzen aan te geven, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan want iemand die altijd ja zegt en nu ineens nee zegt... dat gaat er bij de meeste mensen niet in. ook val ik nog weleens terug in mijn oude gewoonte maar je herkent het nu in ieder geval en dan kan je er wat aan doen.
Je weet uit eindelijk wel wie je echte vrienden zijn wanneer je een keer nee zegt.
ik wens je veel sterkte en succes... het komt echt wel goed maar kost gewoon tijd
het is heel vervelend als je niet serieus genomen wordt en zeker de woorden, "ach je bent nog jong, morgen voel jij je beter." zijn super irritant. ik heb bij een maatschappelijk werker gelopen, psycholoog en behoorlijk lang aan de oxazepam gezeten... dat laatste raad ik je niet aan, want je onderdrukt de boel en als je die te lang gebruikt kost het je ook heel lang om er weer vanaf te komen.
Na wat gesprekken bij de psycholoog ben ik een assertiviteitstraining gaan doen en ben ik yoga lessen gaan volgen. na 9 maanden ben ik langzaam aan weer gaan werken en heb in 6 maanden tijd dit weer tot fulltime op moeten bouwen.
Een les die ik hier uit getrokken heb, is om mijn grenzen aan te geven, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan want iemand die altijd ja zegt en nu ineens nee zegt... dat gaat er bij de meeste mensen niet in. ook val ik nog weleens terug in mijn oude gewoonte maar je herkent het nu in ieder geval en dan kan je er wat aan doen.
Je weet uit eindelijk wel wie je echte vrienden zijn wanneer je een keer nee zegt.
ik wens je veel sterkte en succes... het komt echt wel goed maar kost gewoon tijd
zaterdag 30 augustus 2014 00:44
Hebben jullie ook zo'n moeite met om hulp vragen? Ik zit er nog altijd behoorlijk doorheen momenteel en ik heb steeds de neiging om het zelf te willen oplossen. Terwijl ik juist behoefte heb om mijn verhaal te vertellen. Al heel jong heeft zich in mij het gevoel genesteld dat ik er alleen voor sta en dat is sowieso een rotgevoel, maar dat belemmert ook ontzettend. Ik heb een psycholoog die ik altijd mag bellen en mailen, maar toch duurt het altijd een paar dagen voor ik hem daadwerkelijk bel of mail. Als ik me eenmaal zo rot voel dat ik niet anders meer kan. Ik voel me er dan heel zwak over, terwijl ik me daarna ook vaak opgelucht voel. Ik blijf mezelf daarmee in de weg zitten en dat frustreert enorm.
Ik heb vroeger nooit geleerd te praten en mijn ouders wisten niet hoe ze met emoties om moesten gaan. Niet van zichzelf en niet van hun kinderen. Ik heb me hierdoor al vroeg in mezelf gekeerd en stopte alles weg. Ik kon eigenlijk nooit op mijn ouders leunen, dus ik ben ook niet gewend dat ik altijd bij iemand terechtkan. Nou ja, wel bij mijn man (en dat heeft ook heel wat kruim gekost), maar het is voor mij echt moeilijk om te aanvaarden dat de psych er ook altijd voor me is. Het heeft maanden geduurd voordat ik er enigszins op kon vertrouwen dat ik altijd bij hem terecht kan, maar nog altijd blijft er die twijfel vanuit mij. Ik kan het me gewoon niet voorstellen, iemand die er altijd voor me is en me serieus neemt. Goh, hoe erg in de knoop zit je dan?
Sorry voor dit hele verhaal dat nogal uit de lucht komt vallen, maar het zit me hoog en ik moet het kwijt.
Ik heb vroeger nooit geleerd te praten en mijn ouders wisten niet hoe ze met emoties om moesten gaan. Niet van zichzelf en niet van hun kinderen. Ik heb me hierdoor al vroeg in mezelf gekeerd en stopte alles weg. Ik kon eigenlijk nooit op mijn ouders leunen, dus ik ben ook niet gewend dat ik altijd bij iemand terechtkan. Nou ja, wel bij mijn man (en dat heeft ook heel wat kruim gekost), maar het is voor mij echt moeilijk om te aanvaarden dat de psych er ook altijd voor me is. Het heeft maanden geduurd voordat ik er enigszins op kon vertrouwen dat ik altijd bij hem terecht kan, maar nog altijd blijft er die twijfel vanuit mij. Ik kan het me gewoon niet voorstellen, iemand die er altijd voor me is en me serieus neemt. Goh, hoe erg in de knoop zit je dan?
Sorry voor dit hele verhaal dat nogal uit de lucht komt vallen, maar het zit me hoog en ik moet het kwijt.
zaterdag 30 augustus 2014 05:21
Ah stokstaartje, wat vervelend om te horen dat t nog steeds niet echt lekker gaat!!
Echte hulp vragen als t niet goed met je gaat is ook moeilijk, zeker als t meerdere keren is of je niet zeurend/klagend over wil komen. En idd liefst alleen je verhaal kwijt wil zonder oordelen of gelijk goed bedoelde adviezen...
Ik heb dat ook moeten leren deels afgelopen tijd, maar merk dat t me steeds beter afgaat, ook om t niet allemaal bij alleen m'n vriend neer te leggen.. En dan bedoel dus ook naar familie en goede vriendinnen.. Maar koste wel tijd. Ik kon blijkbaar ook niet zomaar begrijpen dat er mensen zo onvoorwaardelijk voor je kunnen zijn, of t nu goed of slecht met je gaat! Maar als je daar open over bent en dat aangeeft bij de mensen die je vertrouwt, ga je dat stukje bij beetje merken!
Fijn dat je de psycholoog ook altijd kan bereiken, zou ik dan idd gebruik van maken. Of het opschrijven! Zoals je nu naar ons ook doet.
Ik merk dat ik het makkelijker vind om het soms schriftelijk (per mail of whats app) aan iemand te laten weten, wel kans op eigen interpretaties, maar dan kan ik me vaak beter verwoorden , nadenken over wat ik eigenlijk wil zeggen en denk, en word je niet onderbroken, en makkelijker misschien omdat je dan niet face to face gelijk meer emotie erbij hebt die t soms nog moeilijker maakt.
zo heb ik afgelopen tijd ook wel echt m'n vrienden leren kennen op wie ik echt kan bouwen, en bij mij ook familie.
Een vriendin zei laatst dat ik haar zelfs snachts mag bellen, als ik in m'n gedachten verstrikt raak en alles er even uit moet. Nog nooit snachts gedaan, maar het idee is fijn! En soms is je hart luchten, al is t 100x hetzelfde, gewoon fijn en nodig om verder te komen of om dingen te realiseren waar je keuzes in moet maken. Dat mensen dan soms een spiegel voorhouden is een kans die erin zit, maar dat kan je juist ook helpen en nieuwe inzichten geven:-).
Zet m op!
(Jaja... Kheb weer last van een slapeloze nacht door vandaag verhoogde dosis:-/)
Echte hulp vragen als t niet goed met je gaat is ook moeilijk, zeker als t meerdere keren is of je niet zeurend/klagend over wil komen. En idd liefst alleen je verhaal kwijt wil zonder oordelen of gelijk goed bedoelde adviezen...
Ik heb dat ook moeten leren deels afgelopen tijd, maar merk dat t me steeds beter afgaat, ook om t niet allemaal bij alleen m'n vriend neer te leggen.. En dan bedoel dus ook naar familie en goede vriendinnen.. Maar koste wel tijd. Ik kon blijkbaar ook niet zomaar begrijpen dat er mensen zo onvoorwaardelijk voor je kunnen zijn, of t nu goed of slecht met je gaat! Maar als je daar open over bent en dat aangeeft bij de mensen die je vertrouwt, ga je dat stukje bij beetje merken!
Fijn dat je de psycholoog ook altijd kan bereiken, zou ik dan idd gebruik van maken. Of het opschrijven! Zoals je nu naar ons ook doet.
Ik merk dat ik het makkelijker vind om het soms schriftelijk (per mail of whats app) aan iemand te laten weten, wel kans op eigen interpretaties, maar dan kan ik me vaak beter verwoorden , nadenken over wat ik eigenlijk wil zeggen en denk, en word je niet onderbroken, en makkelijker misschien omdat je dan niet face to face gelijk meer emotie erbij hebt die t soms nog moeilijker maakt.
zo heb ik afgelopen tijd ook wel echt m'n vrienden leren kennen op wie ik echt kan bouwen, en bij mij ook familie.
Een vriendin zei laatst dat ik haar zelfs snachts mag bellen, als ik in m'n gedachten verstrikt raak en alles er even uit moet. Nog nooit snachts gedaan, maar het idee is fijn! En soms is je hart luchten, al is t 100x hetzelfde, gewoon fijn en nodig om verder te komen of om dingen te realiseren waar je keuzes in moet maken. Dat mensen dan soms een spiegel voorhouden is een kans die erin zit, maar dat kan je juist ook helpen en nieuwe inzichten geven:-).
Zet m op!
(Jaja... Kheb weer last van een slapeloze nacht door vandaag verhoogde dosis:-/)
zaterdag 30 augustus 2014 10:06
Hoi Inge, dank je wel voor je reactie. Ik herken veel in wat je schrijft. Ik wil inderdaad ook soms mijn man ontlasten, het is voor hem niet makkelijk om steeds maar mijn verhalen aan te moeten horen. Ik heb het afgelopen jaar gelukkig al wel geleerd om niet altijd meer klakkeloos 'goed' te antwoorden als een vriend(in) vroeg hoe het ging. Ik zeg het nu vaker als het even niet lekker gaat en ik vertel ook meer over wat mij bezighoudt. Ook uit mezelf, niet alleen pas als iemand er naar vraagt. Ik heb gemerkt dat het best meevalt om te doen en het contact met die vriend(inn)en is zelfs beter geworden.
Maar op een moment als nu, als ik me zo rot voel en juist als ik het meest behoefte heb aan praten, dan lukt het nog niet. Ik wil het wel leren, eigenlijk moet ik nu gewoon een vriendin bellen en over die drempel heen stappen. Of beginnen met een whatsappberichtje, dat zou ook al een goede stap zijn.
Maar op een moment als nu, als ik me zo rot voel en juist als ik het meest behoefte heb aan praten, dan lukt het nog niet. Ik wil het wel leren, eigenlijk moet ik nu gewoon een vriendin bellen en over die drempel heen stappen. Of beginnen met een whatsappberichtje, dat zou ook al een goede stap zijn.
zaterdag 30 augustus 2014 11:16
Kinkt alsof je al goed bezig bent hoor, met erover praten met anderen. Niemand vindt het denk ik makkelijk als het écht slecht gaat om erover te praten, soms klinkt het dan heel heftig als je het hardop uitspreekt, maar ik merk persoonlijk ook dat het hardop uitspreken (of per whats app als dat op het moment laagdrempeliger is) weer wat relativeert!
Ik vind het soms lastig als ik dan bijv mijn zus laat weten dat echt even slecht gaat, dat ze dan gelijk langs willen komen, maar ik tegelijkertijd niet wil dat ze me zo zien... Maar als ze dan idd komt, is het erg fijn en doet het me goed en kom je sneller weer uit die spiraal.
Sochtends nog wel wat geslapen gelukkig, lekker lui weekend bewust, om de bijwerkingen lekker over me heen te laten komen. Dus kan slapen (als t lukt) wanneer ik wil overdag haha
Het is voor een goed doel, dus ik overleef het vast wel:-).
Sterkte en succes dit weekend!!
Ik vind het soms lastig als ik dan bijv mijn zus laat weten dat echt even slecht gaat, dat ze dan gelijk langs willen komen, maar ik tegelijkertijd niet wil dat ze me zo zien... Maar als ze dan idd komt, is het erg fijn en doet het me goed en kom je sneller weer uit die spiraal.
Sochtends nog wel wat geslapen gelukkig, lekker lui weekend bewust, om de bijwerkingen lekker over me heen te laten komen. Dus kan slapen (als t lukt) wanneer ik wil overdag haha
Het is voor een goed doel, dus ik overleef het vast wel:-).
Sterkte en succes dit weekend!!
zaterdag 30 augustus 2014 18:29
Poeh het gaat even helemaal niet goed. Het hier kwijt kunnen helpt gelukkig al een beetje.
Ik ben de hele dag bezig met dicht bij mezelf blijven, als ik spanning heb proberen te ontspannen door ademhaling, niet teveel in m'n gedachten te zitten maar in het moment te blijven. Maar dat kost allemaal zoveel energie. Er is een hoop gebeurd de afgelopen dagen en dat hakt er dan gelijk zo in.
Ik merk ook dat de mensen met wie ik er juist over kon praten nu aangeven ook even "rust" nodig te hebben. Het doet ook veel met mijn ouders en vriend, dat snap ik heel goed. Maar het is gewoon niet van de ene op de andere dag over en blij en goed.
Ik hoop ook vooral dat deze verwarring en vermoeidheid te maken heeft met dat de therapie aanslaat en dat ik juist daar nu veel mee bezig ben.
Oke dat was 'm! Ik pak mezelf weer bij elkaar en ga iets van avondeten in elkaar draaien.
@Ingeb84 hoe ga jij ondertussen met de medicatie? Alweer een beetje kunnen slapen?
@stokstaartje ik herken je bericht! Ik hoop dat het je stukje bij beetje gaat lukken om met je omgeving het erover te hebben. Tot die tijd in ieder geval ook gewoon hier alles neerzetten hoor. Voel je niet bezwaard!!!
Ik ben de hele dag bezig met dicht bij mezelf blijven, als ik spanning heb proberen te ontspannen door ademhaling, niet teveel in m'n gedachten te zitten maar in het moment te blijven. Maar dat kost allemaal zoveel energie. Er is een hoop gebeurd de afgelopen dagen en dat hakt er dan gelijk zo in.
Ik merk ook dat de mensen met wie ik er juist over kon praten nu aangeven ook even "rust" nodig te hebben. Het doet ook veel met mijn ouders en vriend, dat snap ik heel goed. Maar het is gewoon niet van de ene op de andere dag over en blij en goed.
Ik hoop ook vooral dat deze verwarring en vermoeidheid te maken heeft met dat de therapie aanslaat en dat ik juist daar nu veel mee bezig ben.
Oke dat was 'm! Ik pak mezelf weer bij elkaar en ga iets van avondeten in elkaar draaien.
@Ingeb84 hoe ga jij ondertussen met de medicatie? Alweer een beetje kunnen slapen?
@stokstaartje ik herken je bericht! Ik hoop dat het je stukje bij beetje gaat lukken om met je omgeving het erover te hebben. Tot die tijd in ieder geval ook gewoon hier alles neerzetten hoor. Voel je niet bezwaard!!!
zaterdag 30 augustus 2014 18:39
Dat je een burn out hebt (gehad) terwijl je zo jong bent is (helaas) helemaal niet raar meer tegenwoordig... dat komt door de grote druk die mensen de laatste tijd krijgen met vanalles en nog wat. Ik ben 20 en ik kreeg een burn out nu een jaar geleden, op mijn 19e. Er is veel gebeurd in het verleden en ik heb er nooit iets mee gedaan/ over gepraat omdat niemand het echt begreep. daarbij een opleiding van 30 uur per week met 3,5 uur reistijd per dag. Ik ben onwijs bang dat ik een terugval krijg. De enige tip die ik je tot zover kan geven is de signalen te herkennen, omdat je er nu van bewust bent ! Dus kijk uit als je merkt dat je vermoeider / misselijker of somberder wordt en doe een stap terug ! Ik heb net een mindfullness cursus achter de rug en het is lastig, maar je steekt er echt dingen van op waar je veel aan kan hebben als je er serieus mee oefent !! Veel succes en hou jezelf in de gaten..
zaterdag 30 augustus 2014 20:47
Hoi allemaal,
Ik lees ook mee met dit topic, en ben blij dat ik veel in jullie verhalen herken. Ik had zelf een topic gestart, waarin in een reactie verwezen werd naar dit topic. Ik zal ook even mijn verhaal vertellen.
Ik ben 26 jaar, en heb een heftig jaar achter de rug met als gevolg dat ik begin mei van de 1 op andere dag hyperventilatie klachten kreeg en overspannen bleek te zijn. Ik heb me een hele periode verschrikkelijk rot, eenzaam en emotioneel gevoeld, en door de hyperventilatie kreeg ik er ook nog eens allerlei vervelende lichamelijke klachten bij door het teveel aan zuurstof in mijn lichaam. Ik heb nachten gehad dat ik dacht niet meer wakker te worden de volgende ochtend, zo vreemd deed mijn lichaam. Heb tig keer bij de huisarts gezeten voordat ik eindelijk de acceptatie vond dat ik niet iets ernstigs aan mijn hart of longen had maar dat het puur te maken had met het zuurstofgehalte.
Ik heb ademhalingstherapie gehad, en ben al een heel eind op weg met herstel en weet dat alle klachten die ik had er gewoon bij horen.
Ik ben nu 4 maanden verder, ik ga nog naar school en heb daar ook 4 maanden echt een pauze gehad en afstand kunnen nemen. Het dagelijks leven gaat in principe prima, als ik me maar niet te druk maak en niet te veel dingen op 1 dag ga plannen. Alleen dingen zoals een verjaardag gaan minder goed, hoewel ik er nooit tegenop zie lig ik daarna toch weer met een onrustig lichaam in bed.
Ik ben blij dat het ondertussen zoveel beter gaat, maar heb het idee dat ik nu in een fase zit waarin ik moeilijk verder lijk te komen; ik voel me opzich goed (nog niet de oude maar mijn leven ziet er in ieder geval weer redelijk normaal uit), maar toch blijf ik momenten houden waarin ik me niet helemaal lekker voel en dat gevoel is ook lastig te omschrijven (onrust?). Voel me dan gewoon een beetje "raar" en beetje benauwd. Ook regelmatig last van een bonzend hart wat erg vervelend is. Als ik echt teveel heb gedaan, zoals vandaag en gisteren ben ik lekker naar de dorpsfeesten geweest hier, ik weet dat het eigenlijk teveel is maar ik wil er dan zo graag heen en me niet afsluiten van de rest. Ik kreeg zo'n last van kleine steken rond mijn hartstreek en mijn hart voelt dan als een soort zware klomp in mijn lichaam, heel vervelend. Op zulke momenten baal ik dan dat ik er niet zo van kan genieten als dat ik dat anders altijd deed.
Als ik andere verhalen lees begrijp ik dat 4 maanden natuurlijk opzich niets qua herstel en dat ik geduld moet hebben, maar ik denk dat ieder herstel anders is (en het verschil tussen overspannen zijn en een burnout, ik denk namelijk niet dat ik echt een burnout heb gehad maar overspannen ben), en ik ben benieuwd hoe andere mensen deze fase ervaren; het gevoel hebben dat het bijna klaar is, maar dan toch weer grote vlagen van ups en downs krijgen. Ik ervaar dit bijna nog vervelender dan toen ik me hele dagen rot voelde, dan heb je in ieder geval niet te maken met de teleurstelling die je ervaart wanneer blijkt dat het toch niet zo goed gaat.
En zijn hier meer mensen die te maken kregen met hyperventilatie? En die veel nare pijntjes hebben rond de hartstreek?
Veel sterkte gewenst aan alle mensen hier, je weet pas hoe vreselijk het is als je het zelf ervaren hebt, en ik hoop dat niemand hier dit nog een keer mee hoeft te maken!
Ik lees ook mee met dit topic, en ben blij dat ik veel in jullie verhalen herken. Ik had zelf een topic gestart, waarin in een reactie verwezen werd naar dit topic. Ik zal ook even mijn verhaal vertellen.
Ik ben 26 jaar, en heb een heftig jaar achter de rug met als gevolg dat ik begin mei van de 1 op andere dag hyperventilatie klachten kreeg en overspannen bleek te zijn. Ik heb me een hele periode verschrikkelijk rot, eenzaam en emotioneel gevoeld, en door de hyperventilatie kreeg ik er ook nog eens allerlei vervelende lichamelijke klachten bij door het teveel aan zuurstof in mijn lichaam. Ik heb nachten gehad dat ik dacht niet meer wakker te worden de volgende ochtend, zo vreemd deed mijn lichaam. Heb tig keer bij de huisarts gezeten voordat ik eindelijk de acceptatie vond dat ik niet iets ernstigs aan mijn hart of longen had maar dat het puur te maken had met het zuurstofgehalte.
Ik heb ademhalingstherapie gehad, en ben al een heel eind op weg met herstel en weet dat alle klachten die ik had er gewoon bij horen.
Ik ben nu 4 maanden verder, ik ga nog naar school en heb daar ook 4 maanden echt een pauze gehad en afstand kunnen nemen. Het dagelijks leven gaat in principe prima, als ik me maar niet te druk maak en niet te veel dingen op 1 dag ga plannen. Alleen dingen zoals een verjaardag gaan minder goed, hoewel ik er nooit tegenop zie lig ik daarna toch weer met een onrustig lichaam in bed.
Ik ben blij dat het ondertussen zoveel beter gaat, maar heb het idee dat ik nu in een fase zit waarin ik moeilijk verder lijk te komen; ik voel me opzich goed (nog niet de oude maar mijn leven ziet er in ieder geval weer redelijk normaal uit), maar toch blijf ik momenten houden waarin ik me niet helemaal lekker voel en dat gevoel is ook lastig te omschrijven (onrust?). Voel me dan gewoon een beetje "raar" en beetje benauwd. Ook regelmatig last van een bonzend hart wat erg vervelend is. Als ik echt teveel heb gedaan, zoals vandaag en gisteren ben ik lekker naar de dorpsfeesten geweest hier, ik weet dat het eigenlijk teveel is maar ik wil er dan zo graag heen en me niet afsluiten van de rest. Ik kreeg zo'n last van kleine steken rond mijn hartstreek en mijn hart voelt dan als een soort zware klomp in mijn lichaam, heel vervelend. Op zulke momenten baal ik dan dat ik er niet zo van kan genieten als dat ik dat anders altijd deed.
Als ik andere verhalen lees begrijp ik dat 4 maanden natuurlijk opzich niets qua herstel en dat ik geduld moet hebben, maar ik denk dat ieder herstel anders is (en het verschil tussen overspannen zijn en een burnout, ik denk namelijk niet dat ik echt een burnout heb gehad maar overspannen ben), en ik ben benieuwd hoe andere mensen deze fase ervaren; het gevoel hebben dat het bijna klaar is, maar dan toch weer grote vlagen van ups en downs krijgen. Ik ervaar dit bijna nog vervelender dan toen ik me hele dagen rot voelde, dan heb je in ieder geval niet te maken met de teleurstelling die je ervaart wanneer blijkt dat het toch niet zo goed gaat.
En zijn hier meer mensen die te maken kregen met hyperventilatie? En die veel nare pijntjes hebben rond de hartstreek?
Veel sterkte gewenst aan alle mensen hier, je weet pas hoe vreselijk het is als je het zelf ervaren hebt, en ik hoop dat niemand hier dit nog een keer mee hoeft te maken!
zaterdag 30 augustus 2014 21:06
quote:jooois schreef op 30 augustus 2014 @ 20:47:
Hoi allemaal,
Ik lees ook mee met dit topic, en ben blij dat ik veel in jullie verhalen herken. Ik had zelf een topic gestart, waarin in een reactie verwezen werd naar dit topic. Ik zal ook even mijn verhaal vertellen.
Ik ben 26 jaar, en heb een heftig jaar achter de rug met als gevolg dat ik begin mei van de 1 op andere dag hyperventilatie klachten kreeg en overspannen bleek te zijn. Ik heb me een hele periode verschrikkelijk rot, eenzaam en emotioneel gevoeld, en door de hyperventilatie kreeg ik er ook nog eens allerlei vervelende lichamelijke klachten bij door het teveel aan zuurstof in mijn lichaam. Ik heb nachten gehad dat ik dacht niet meer wakker te worden de volgende ochtend, zo vreemd deed mijn lichaam. Heb tig keer bij de huisarts gezeten voordat ik eindelijk de acceptatie vond dat ik niet iets ernstigs aan mijn hart of longen had maar dat het puur te maken had met het zuurstofgehalte.
Ik heb ademhalingstherapie gehad, en ben al een heel eind op weg met herstel en weet dat alle klachten die ik had er gewoon bij horen.
Ik ben nu 4 maanden verder, ik ga nog naar school en heb daar ook 4 maanden echt een pauze gehad en afstand kunnen nemen. Het dagelijks leven gaat in principe prima, als ik me maar niet te druk maak en niet te veel dingen op 1 dag ga plannen. Alleen dingen zoals een verjaardag gaan minder goed, hoewel ik er nooit tegenop zie lig ik daarna toch weer met een onrustig lichaam in bed.
Ik ben blij dat het ondertussen zoveel beter gaat, maar heb het idee dat ik nu in een fase zit waarin ik moeilijk verder lijk te komen; ik voel me opzich goed (nog niet de oude maar mijn leven ziet er in ieder geval weer redelijk normaal uit), maar toch blijf ik momenten houden waarin ik me niet helemaal lekker voel en dat gevoel is ook lastig te omschrijven (onrust?). Voel me dan gewoon een beetje "raar" en beetje benauwd. Ook regelmatig last van een bonzend hart wat erg vervelend is. Als ik echt teveel heb gedaan, zoals vandaag en gisteren ben ik lekker naar de dorpsfeesten geweest hier, ik weet dat het eigenlijk teveel is maar ik wil er dan zo graag heen en me niet afsluiten van de rest. Ik kreeg zo'n last van kleine steken rond mijn hartstreek en mijn hart voelt dan als een soort zware klomp in mijn lichaam, heel vervelend. Op zulke momenten baal ik dan dat ik er niet zo van kan genieten als dat ik dat anders altijd deed.
Als ik andere verhalen lees begrijp ik dat 4 maanden natuurlijk opzich niets qua herstel en dat ik geduld moet hebben, maar ik denk dat ieder herstel anders is (en het verschil tussen overspannen zijn en een burnout, ik denk namelijk niet dat ik echt een burnout heb gehad maar overspannen ben), en ik ben benieuwd hoe andere mensen deze fase ervaren; het gevoel hebben dat het bijna klaar is, maar dan toch weer grote vlagen van ups en downs krijgen. Ik ervaar dit bijna nog vervelender dan toen ik me hele dagen rot voelde, dan heb je in ieder geval niet te maken met de teleurstelling die je ervaart wanneer blijkt dat het toch niet zo goed gaat.
En zijn hier meer mensen die te maken kregen met hyperventilatie? En die veel nare pijntjes hebben rond de hartstreek?
Veel sterkte gewenst aan alle mensen hier, je weet pas hoe vreselijk het is als je het zelf ervaren hebt, en ik hoop dat niemand hier dit nog een keer mee hoeft te maken!Ja helaas ook ik heb last gekregen van de hyperventilatie en ben er nu pas (na een jaar) redelijk van af aan het komen.. Soms heb je dagen dat je eindelijk het gevoel hebt dat je grote sprongen maakt en soms heb je dagen dat je je weer vreselijk voelt (somber enz..) zo jammer ook dat de omgeving je niet begrijpt (heb ik in ieder geval ontzettend veel last van gehad, met mijn opleiding en mijn werk)
Hoi allemaal,
Ik lees ook mee met dit topic, en ben blij dat ik veel in jullie verhalen herken. Ik had zelf een topic gestart, waarin in een reactie verwezen werd naar dit topic. Ik zal ook even mijn verhaal vertellen.
Ik ben 26 jaar, en heb een heftig jaar achter de rug met als gevolg dat ik begin mei van de 1 op andere dag hyperventilatie klachten kreeg en overspannen bleek te zijn. Ik heb me een hele periode verschrikkelijk rot, eenzaam en emotioneel gevoeld, en door de hyperventilatie kreeg ik er ook nog eens allerlei vervelende lichamelijke klachten bij door het teveel aan zuurstof in mijn lichaam. Ik heb nachten gehad dat ik dacht niet meer wakker te worden de volgende ochtend, zo vreemd deed mijn lichaam. Heb tig keer bij de huisarts gezeten voordat ik eindelijk de acceptatie vond dat ik niet iets ernstigs aan mijn hart of longen had maar dat het puur te maken had met het zuurstofgehalte.
Ik heb ademhalingstherapie gehad, en ben al een heel eind op weg met herstel en weet dat alle klachten die ik had er gewoon bij horen.
Ik ben nu 4 maanden verder, ik ga nog naar school en heb daar ook 4 maanden echt een pauze gehad en afstand kunnen nemen. Het dagelijks leven gaat in principe prima, als ik me maar niet te druk maak en niet te veel dingen op 1 dag ga plannen. Alleen dingen zoals een verjaardag gaan minder goed, hoewel ik er nooit tegenop zie lig ik daarna toch weer met een onrustig lichaam in bed.
Ik ben blij dat het ondertussen zoveel beter gaat, maar heb het idee dat ik nu in een fase zit waarin ik moeilijk verder lijk te komen; ik voel me opzich goed (nog niet de oude maar mijn leven ziet er in ieder geval weer redelijk normaal uit), maar toch blijf ik momenten houden waarin ik me niet helemaal lekker voel en dat gevoel is ook lastig te omschrijven (onrust?). Voel me dan gewoon een beetje "raar" en beetje benauwd. Ook regelmatig last van een bonzend hart wat erg vervelend is. Als ik echt teveel heb gedaan, zoals vandaag en gisteren ben ik lekker naar de dorpsfeesten geweest hier, ik weet dat het eigenlijk teveel is maar ik wil er dan zo graag heen en me niet afsluiten van de rest. Ik kreeg zo'n last van kleine steken rond mijn hartstreek en mijn hart voelt dan als een soort zware klomp in mijn lichaam, heel vervelend. Op zulke momenten baal ik dan dat ik er niet zo van kan genieten als dat ik dat anders altijd deed.
Als ik andere verhalen lees begrijp ik dat 4 maanden natuurlijk opzich niets qua herstel en dat ik geduld moet hebben, maar ik denk dat ieder herstel anders is (en het verschil tussen overspannen zijn en een burnout, ik denk namelijk niet dat ik echt een burnout heb gehad maar overspannen ben), en ik ben benieuwd hoe andere mensen deze fase ervaren; het gevoel hebben dat het bijna klaar is, maar dan toch weer grote vlagen van ups en downs krijgen. Ik ervaar dit bijna nog vervelender dan toen ik me hele dagen rot voelde, dan heb je in ieder geval niet te maken met de teleurstelling die je ervaart wanneer blijkt dat het toch niet zo goed gaat.
En zijn hier meer mensen die te maken kregen met hyperventilatie? En die veel nare pijntjes hebben rond de hartstreek?
Veel sterkte gewenst aan alle mensen hier, je weet pas hoe vreselijk het is als je het zelf ervaren hebt, en ik hoop dat niemand hier dit nog een keer mee hoeft te maken!Ja helaas ook ik heb last gekregen van de hyperventilatie en ben er nu pas (na een jaar) redelijk van af aan het komen.. Soms heb je dagen dat je eindelijk het gevoel hebt dat je grote sprongen maakt en soms heb je dagen dat je je weer vreselijk voelt (somber enz..) zo jammer ook dat de omgeving je niet begrijpt (heb ik in ieder geval ontzettend veel last van gehad, met mijn opleiding en mijn werk)
zaterdag 30 augustus 2014 21:33
Ik heb niet alles helemaal gelezen ( ga ik nog wel doen) maar wat ik gelezen heb is erg herkenbaar.
Ik ben 25 en afgelopen woensdag ben ik ingestort. Mijn partner heeft me naar de huisarts geschopt en daar kwam al gauw boven water: overspannen. Jarenlang van faalangstig, onzeker en perfectionistisch zijn en vooral ook die kronkel in mijn kop dat ik denk dat iedereen verwachtingen van mij heeft. En dat ik daar van mezelf aan moet voldoen. Ik moet alles altijd maar aankunnen van mijzelf.
Ik ben nu nog heel erg in de war eigenlijk. maandag ga ik voor onderzoek nog naar het ziekenhuisom enkele medische dingen te checken en woensdag as weer een dubbel consult met de huisarts.. Om te kijken wat nu.
Om het weekend even rustig te kunnen worden en bij te komen heb ik oxazepam gekregen.
Voor in de war.. Uitgeput.. En in de knoop met mezelf. Ik wilde hier toch even reageren, zodat ik het topic makkelijk terug kan vinden en wellicht dat hier steun en herkenning is
Ik ben 25 en afgelopen woensdag ben ik ingestort. Mijn partner heeft me naar de huisarts geschopt en daar kwam al gauw boven water: overspannen. Jarenlang van faalangstig, onzeker en perfectionistisch zijn en vooral ook die kronkel in mijn kop dat ik denk dat iedereen verwachtingen van mij heeft. En dat ik daar van mezelf aan moet voldoen. Ik moet alles altijd maar aankunnen van mijzelf.
Ik ben nu nog heel erg in de war eigenlijk. maandag ga ik voor onderzoek nog naar het ziekenhuisom enkele medische dingen te checken en woensdag as weer een dubbel consult met de huisarts.. Om te kijken wat nu.
Om het weekend even rustig te kunnen worden en bij te komen heb ik oxazepam gekregen.
Voor in de war.. Uitgeput.. En in de knoop met mezelf. Ik wilde hier toch even reageren, zodat ik het topic makkelijk terug kan vinden en wellicht dat hier steun en herkenning is
zaterdag 30 augustus 2014 22:18
Wat vervelend underkoffer!
Fijn dat je huisarts je meteen serieus neemt en zo te horen krijg gelijk testen, luxe;-). Heb ik niet in t ziekenhuis gehad haha
Lekker rustig aan t weekend en alles laten bezinken, hou er helaas rekening mee dat als je er nu aan toe gaat geven (wat wel moet helaas), dat t dan vaak nog even erger wordt...
Fijn voor nu dat je een kalmeringsmiddel heb gekregen, al wordt vaak afgeraden dat te snel te gebruiken .. tis nogal verslavend gevoelig! Zorg dat je lekker even helemaal niks hoeft, desnoods alleen maar slapen en onzin lezen/'kijken.... Frisse neus halen tussendoor.
Succes!! Acceptatie fase is moeilijk, maar wel belangrijk!
Je kunt het vast:-), maar zoek (samen met huisarts?) hulp die bij je past, wacht daar niet te lang mee...
Truste allemaal!
Fijn dat je huisarts je meteen serieus neemt en zo te horen krijg gelijk testen, luxe;-). Heb ik niet in t ziekenhuis gehad haha
Lekker rustig aan t weekend en alles laten bezinken, hou er helaas rekening mee dat als je er nu aan toe gaat geven (wat wel moet helaas), dat t dan vaak nog even erger wordt...
Fijn voor nu dat je een kalmeringsmiddel heb gekregen, al wordt vaak afgeraden dat te snel te gebruiken .. tis nogal verslavend gevoelig! Zorg dat je lekker even helemaal niks hoeft, desnoods alleen maar slapen en onzin lezen/'kijken.... Frisse neus halen tussendoor.
Succes!! Acceptatie fase is moeilijk, maar wel belangrijk!
Je kunt het vast:-), maar zoek (samen met huisarts?) hulp die bij je past, wacht daar niet te lang mee...
Truste allemaal!
zondag 31 augustus 2014 11:34
Bedankt Inge!
Ik heb inderdaad een hele fijne huisarts ze kent me ook al van kinds af aan.
Een paar maanden geleden kwam ik al bij haar met vermoeidheidsklachten en andere rare kleine klachtjes waardoor ze nu mi wat sneller is met iig de medische dingen uit te sluiten. Woensdag kijken we hoe verder.. Welke begeleiding ed.
Ik slaap nu door de oxazepam gelukkig wel heel goed. Maar ben zo emotioneel en in de war. Vooral het gevoel dat ik heb gefaald overheerst.. Bah!
Ik heb inderdaad een hele fijne huisarts ze kent me ook al van kinds af aan.
Een paar maanden geleden kwam ik al bij haar met vermoeidheidsklachten en andere rare kleine klachtjes waardoor ze nu mi wat sneller is met iig de medische dingen uit te sluiten. Woensdag kijken we hoe verder.. Welke begeleiding ed.
Ik slaap nu door de oxazepam gelukkig wel heel goed. Maar ben zo emotioneel en in de war. Vooral het gevoel dat ik heb gefaald overheerst.. Bah!
zondag 31 augustus 2014 13:21
De eerste periode is inderdaad een hele vervelende periode waarin je je totaal niet jezelf voelt, maar wel fijn dat je gelukkig gewoon lekker slaapt! Dat scheelt al heel veel!
Neem lekker tijd voor jezelf en doe vooral niets waar je absoluut geen zin in hebt. En wanneer je de behoefte hebt om te huilen (dit had ik heel veel) laat het lekker toe want het lucht enorm op. Lekker wandelen en je hoofd leegmaken helpt ook goed. Je leert jezelf enorm kennen nu, en je komt er sterker uit dat weet ik zeker.
Veel sterkte! Je hebt geluk met zo'n goede begeleiding van je huisarts, mogen er wel wat een voorbeeld aan nemen
Neem lekker tijd voor jezelf en doe vooral niets waar je absoluut geen zin in hebt. En wanneer je de behoefte hebt om te huilen (dit had ik heel veel) laat het lekker toe want het lucht enorm op. Lekker wandelen en je hoofd leegmaken helpt ook goed. Je leert jezelf enorm kennen nu, en je komt er sterker uit dat weet ik zeker.
Veel sterkte! Je hebt geluk met zo'n goede begeleiding van je huisarts, mogen er wel wat een voorbeeld aan nemen
maandag 1 september 2014 12:19
Ohhh ... K merk al de eerste spanning voor vakantie op in m'n lijf.. Stom is dat altijd:-(! Heb er echt ook zin in, en hou normaal enorm van vakantie en mooie gebieden zien enz , maar in m'n achterhoofd de gedachte, als t maar goed gaat... Stel dat ik me beroerd voel daar, dan ben ik gewoon liever in vertrouwde omgeving... En 'straks verpest ik weer een fijne vakantie', al weet ik dat dat allemaal wel meevalt en dat we geen verwachtingen hebben en per dag wel zien wat wel of niet gaat... Spelletjes mee, boeken/ tijdschriften en iPad mee... Prachtig uitzicht overal, wandelen doe ik hier ook, dus waarom daar niet, uiteten vind ik wel nog lastig vooraf.. Al is t afgelopen jaar ook wel soms prima gegaan! Ik zou t allemaal gewoon zo graag spontaan allemaal willen kunnen doen en genieten , zonder nadenken over hoe ik me (ga) voel(en)...
Zo, dat is eruit haha jullie begrijpen vermoedelijk m'n gedachtegang wel... Al ga ik ook zeker proberen als de spanning wat toeneemt (wat beetje spanning mag ik best van mezelf hebben), om m'n automatische gedachtes op te schrijven, uit te dagen en te relativeren:-), zoals ik geleerd heb en steeds beter gaat met m'n therapie. Maar dit is wel een stukje 'groter' dan de dingen die ik afgelopen tijd gedaan heb;-).
Morgenmiddag vliegen we, dus daarna blijf ik vermoedelijk even 2 wkn weg van hier (forum), behalve als ik echt even enorme behoefte heb om m'n hart te luchten...
Succes allemaal!
Zo, dat is eruit haha jullie begrijpen vermoedelijk m'n gedachtegang wel... Al ga ik ook zeker proberen als de spanning wat toeneemt (wat beetje spanning mag ik best van mezelf hebben), om m'n automatische gedachtes op te schrijven, uit te dagen en te relativeren:-), zoals ik geleerd heb en steeds beter gaat met m'n therapie. Maar dit is wel een stukje 'groter' dan de dingen die ik afgelopen tijd gedaan heb;-).
Morgenmiddag vliegen we, dus daarna blijf ik vermoedelijk even 2 wkn weg van hier (forum), behalve als ik echt even enorme behoefte heb om m'n hart te luchten...
Succes allemaal!
dinsdag 2 september 2014 09:38
Even een korte reactie want ik forum mobiel. Ik begrijp je spanning heel goed. Maar ik denk dat je vooral gaat genieten! Nu zie je er tegenop, eenmaal weg valt het vaak heel erg mee. En je hebt je vriend bij je? Je hebt dus iemand uit je vertrouwde omgeving bij om je eventueel gerust te stellen. En als het even niet gaat, laat dat dan ook toe, maar zoek daarna afleiding.
En kom gerust hier schrijven als dat nodig is!
Ik wens je een heel fijne vakantie toe! Het komt goed, dat denk ik echt.
En kom gerust hier schrijven als dat nodig is!
Ik wens je een heel fijne vakantie toe! Het komt goed, dat denk ik echt.
dinsdag 2 september 2014 10:23
Dankje stokstaartje:-) ik ga ook vol goede moed er nu in! Hou mezelf voor ogen, dat ik vanavond in een heerlijk hotel in Athene zit met prachtig uitzicht op de acropolis! Voordat ik t weer zitten we daar al lekker van te genieten! Tot nu toe valt de spanning mee, dit kan ik aan:-). Heb ik toch merkbaar heel wat stappen gemaakt:-).
vrijdag 5 september 2014 08:58
Lief dat je het vraagt. Hier gaat het wel. Heb inmiddels mijn eerste afspraak bij de gespecialiseerde psychologe gehad. Wordt een lange weg maar voor mijn gevoel heb ik geen keus.
Ik werk nog van huis, zowel bedrijfsarts als psycholoog snappen dat ze het niet volledig van mij af kunnen pakken omdat het houvast geeft. Tevens schrijf ik veel van mij af en ben ik terug begonnen met hardlopen. Stapje bij stapje. De ene dag wat beter als de andere.
Ik mag 1x per week paar uurtjes naar kantoor. Wel pittig en daarna moe.
Ik ga rustig door. Ben er van overtuigd dat we allen met vallen en opstaan hier sterker uitkomen!
Ik werk nog van huis, zowel bedrijfsarts als psycholoog snappen dat ze het niet volledig van mij af kunnen pakken omdat het houvast geeft. Tevens schrijf ik veel van mij af en ben ik terug begonnen met hardlopen. Stapje bij stapje. De ene dag wat beter als de andere.
Ik mag 1x per week paar uurtjes naar kantoor. Wel pittig en daarna moe.
Ik ga rustig door. Ben er van overtuigd dat we allen met vallen en opstaan hier sterker uitkomen!
vrijdag 5 september 2014 11:31
Hoi allemaal,
Ik ben - zoals verwacht- in een nog dieper gat gevallen. Dinsdag heb ik een intake bij de praktijkpsychologe die bij mijn huisarts aangesloten zit.
Mijn bloedonderzoek was gelukkig goed, op een paar vitamine tekorten na. Maar dit is logisch volgens de HA aangezien ik ook niet erg goed voor mezelf heb gezorgd de afgelopen jaren.
En nu ben ik thuis, aan het rusten, en aan het nadenken en praten met mijn omgeving. Ik vond het heel moeilijk om aan mijn dichte vrienden en familie te vertellen dat ik overspannen ben. Ik ben nog zo jong. Het gevoel van schaamte en je een 'aansteller' voelen overheerst nog een beetje.
Ik herken mijn patroon erg goed. Ben van nature wat onzeker over alles wat ik doe ende keuzes die ik maak. Hierdoor word ik perfectionistisch, faalangstig en krampachtig controleerderig. Ik stel zulke hoge verwachtingen en eisen aan mezelf ( ik zeg tegen mezelf dat ik niet moet zeuren, ik moet hard werken, ik moet dit en dit allemaal aankunnen). En het stomme is. Met een stapje harder kón ik het ook allemaal aan.
Ik praat mezelf allerlei verwachtingen aan en het ergste: ik vind het belangrijk wat anderen van mij denken. Ik ben mezelf gewoon kwijt. Ik doe alles met 'wat zal die of die daarvan vinden' in mijn achterhoofd.
Dit alles bij elkaar+ de werkdruk jarenlang: bam.
En de acceptatie is zo moeilijk.. En ik ben intelligent genoeg zegmaar om mijn patroon te herkennen. Ik heb gewoon nu niet genoeg puf en praktische handvatten om eruit te komen.. Ik ben ook echt zó moe. Ik slaap ook ontzettend veel.
Ik ben nu 100% ziek en dit geeft me wel een soort van rust dat het 'zakelijk' nu even geregeld is. Maar mén... mijn hoofd draait overuren en ik overzie het allemaal niet.
Poeh, hier van me afschrijven helpt iig al wel een beetje
Ik ben - zoals verwacht- in een nog dieper gat gevallen. Dinsdag heb ik een intake bij de praktijkpsychologe die bij mijn huisarts aangesloten zit.
Mijn bloedonderzoek was gelukkig goed, op een paar vitamine tekorten na. Maar dit is logisch volgens de HA aangezien ik ook niet erg goed voor mezelf heb gezorgd de afgelopen jaren.
En nu ben ik thuis, aan het rusten, en aan het nadenken en praten met mijn omgeving. Ik vond het heel moeilijk om aan mijn dichte vrienden en familie te vertellen dat ik overspannen ben. Ik ben nog zo jong. Het gevoel van schaamte en je een 'aansteller' voelen overheerst nog een beetje.
Ik herken mijn patroon erg goed. Ben van nature wat onzeker over alles wat ik doe ende keuzes die ik maak. Hierdoor word ik perfectionistisch, faalangstig en krampachtig controleerderig. Ik stel zulke hoge verwachtingen en eisen aan mezelf ( ik zeg tegen mezelf dat ik niet moet zeuren, ik moet hard werken, ik moet dit en dit allemaal aankunnen). En het stomme is. Met een stapje harder kón ik het ook allemaal aan.
Ik praat mezelf allerlei verwachtingen aan en het ergste: ik vind het belangrijk wat anderen van mij denken. Ik ben mezelf gewoon kwijt. Ik doe alles met 'wat zal die of die daarvan vinden' in mijn achterhoofd.
Dit alles bij elkaar+ de werkdruk jarenlang: bam.
En de acceptatie is zo moeilijk.. En ik ben intelligent genoeg zegmaar om mijn patroon te herkennen. Ik heb gewoon nu niet genoeg puf en praktische handvatten om eruit te komen.. Ik ben ook echt zó moe. Ik slaap ook ontzettend veel.
Ik ben nu 100% ziek en dit geeft me wel een soort van rust dat het 'zakelijk' nu even geregeld is. Maar mén... mijn hoofd draait overuren en ik overzie het allemaal niet.
Poeh, hier van me afschrijven helpt iig al wel een beetje
