Relaties
alle pijlers
Moeilijke man
maandag 1 september 2014 11:47
Zo na de zomervakantie, waarin ik mijn vriend veel gezien heb (normaal werkt hij heel veel en zien we elkaar minder), ben ik vandaag alleen thuis en begin ik erg over onze relatie te piekeren. Ik wil het hier graag even van me af schrijven en misschien hebben jullie advies...
We hebben al bijna 15 jaar een relatie. In het begin wist ik al dat hij wel een dominant type was, maar ik ben niet iemand die over zich heen laat lopen, dus dat ging wel goed.
Na een tijdje kwam ik erachter dat hij regelmatig depressieve buien had; die bleek hij al van kleins af aan te hebben. Tegenwoordig heeft hij die een stuk minder, maar op de een of andere manier steken ze de kop op wanneer we bijvoorbeeld op vakantie zijn. Normaal werkt hij hard en heeft hij geen tijd om eraan toe te geven of zo. Maar als hij een tijdje thuis is of we zijn weg, dan reageert hij zich op mij af. Hij weet zelf ook niet waarom hij dat doet, maar hij wil ook geen hulp zoeken voor zijn depressieve buien. Voor mij verpest het regelmatig een leuke dag of weekend. Afgelopen vakantie ging het niet slecht en hebben we het echt wel fijn gehad, maar ik moest wel elke keer opletten wat ik zei en dat hij zich daar niet aan ging ergeren. Heel vermoeiend en niet leuk dus.
Een tijdje terug gingen we een weekendje weg naar een buitenlandse stad en de hele heenreis heeft hij geen woord gezegd. Dan slaat die stemming ook over naar mij en voel ik me echt rot. Zoiets verpest dan het hele weekend, al ging het later weer wat beter.
Hij ergert zich snel aan mensen en ook aan mij dus, al ben ik volgens hem de enige waar hij dat niet zo snel bij heeft. Hij is zelf heel intelligent en vindt al snel dat ik een domme opmerking maak, terwijl ik een universitaire opleiding heb gedaan en dus echt niet dom ben.
Hij komt heel zeker en vrij dominant over, terwijl hij (maar dat weten niet veel mensen) eigenlijk best onzeker is.
Toch (jullie voelen het cliché al aankomen ) is hij verder juist heel lief voor me en houdt hij heel veel van me. Bij mij begint dat gevoel juist steeds meer af te nemen door zijn onredelijke gedrag. Hij is ook best egocentrisch (veel over zichzelf praten en niet echt geïnteresseerd in mij, maar ook vinden dat hij altijd gelijk heeft) en dat wordt tijdens zo'n bui alleen maar erger. Ik hou echt wel van hem en we hebben samen 2 kinderen, maar ik vraag me af of ik wel zin heb om dit nog jaren vol te houden.
Herkent iemand dit en hoe moet ik hiermee omgaan?
We hebben al bijna 15 jaar een relatie. In het begin wist ik al dat hij wel een dominant type was, maar ik ben niet iemand die over zich heen laat lopen, dus dat ging wel goed.
Na een tijdje kwam ik erachter dat hij regelmatig depressieve buien had; die bleek hij al van kleins af aan te hebben. Tegenwoordig heeft hij die een stuk minder, maar op de een of andere manier steken ze de kop op wanneer we bijvoorbeeld op vakantie zijn. Normaal werkt hij hard en heeft hij geen tijd om eraan toe te geven of zo. Maar als hij een tijdje thuis is of we zijn weg, dan reageert hij zich op mij af. Hij weet zelf ook niet waarom hij dat doet, maar hij wil ook geen hulp zoeken voor zijn depressieve buien. Voor mij verpest het regelmatig een leuke dag of weekend. Afgelopen vakantie ging het niet slecht en hebben we het echt wel fijn gehad, maar ik moest wel elke keer opletten wat ik zei en dat hij zich daar niet aan ging ergeren. Heel vermoeiend en niet leuk dus.
Een tijdje terug gingen we een weekendje weg naar een buitenlandse stad en de hele heenreis heeft hij geen woord gezegd. Dan slaat die stemming ook over naar mij en voel ik me echt rot. Zoiets verpest dan het hele weekend, al ging het later weer wat beter.
Hij ergert zich snel aan mensen en ook aan mij dus, al ben ik volgens hem de enige waar hij dat niet zo snel bij heeft. Hij is zelf heel intelligent en vindt al snel dat ik een domme opmerking maak, terwijl ik een universitaire opleiding heb gedaan en dus echt niet dom ben.
Hij komt heel zeker en vrij dominant over, terwijl hij (maar dat weten niet veel mensen) eigenlijk best onzeker is.
Toch (jullie voelen het cliché al aankomen ) is hij verder juist heel lief voor me en houdt hij heel veel van me. Bij mij begint dat gevoel juist steeds meer af te nemen door zijn onredelijke gedrag. Hij is ook best egocentrisch (veel over zichzelf praten en niet echt geïnteresseerd in mij, maar ook vinden dat hij altijd gelijk heeft) en dat wordt tijdens zo'n bui alleen maar erger. Ik hou echt wel van hem en we hebben samen 2 kinderen, maar ik vraag me af of ik wel zin heb om dit nog jaren vol te houden.
Herkent iemand dit en hoe moet ik hiermee omgaan?
maandag 1 september 2014 12:36
* Nee. Dat had ik er ook bij willen zetten. Maar voor de kinderen zou het dan veel verdergaande consequenties hebben dan een normale scheiding. *
De consequenties voor de kinderen als zij in zo'n ongezonde relatie moeten blijven zitten kunnen nog veel erger zijn.
De consequenties voor de kinderen als zij in zo'n ongezonde relatie moeten blijven zitten kunnen nog veel erger zijn.
Trouwe onderdaan van Zijne Majesteiten Kater I en II
maandag 1 september 2014 12:36
Ik laat alvast een berichtje achter om te kunnen volgen. Wat jij beschrijft is precies mijn verhaal! Nou ja, we zijn 14 jaar samen, 2 jonge kinderen. Ik heb mezelf afgevraagd of dit de man is waar ik mee wil samen leven wanneer ik bejaard ben, en het antwoord daarop was (paar maanden geleden) positief, dus dan wil ik die slechte buien tussentijds ook wel 'accepteren'. Maar ik twijfel wel...
Mijn man heeft overigens wel hulp gezocht bij een psycholoog (sinds begin dit jaar) en hij vindt dat hij daar veel aan heeft, ik zie er geen verbetering in (eerder grotere pieken en dalen). Maar goed, erkenning is altijd de eerste stap toch.
Mijn man heeft overigens wel hulp gezocht bij een psycholoog (sinds begin dit jaar) en hij vindt dat hij daar veel aan heeft, ik zie er geen verbetering in (eerder grotere pieken en dalen). Maar goed, erkenning is altijd de eerste stap toch.
maandag 1 september 2014 12:37
quote:pamelacourson schreef op 01 september 2014 @ 11:47:
We hebben al bijna 15 jaar een relatie. Het lijkt me vreselijk om op deze manier al 15 jaar een relatie te hebben. Wat is er leuk voor jou aan deze relatie. 15 jaar is bijna een half leven.... Niemand heeft het recht om jouw leven zo te verpesten.
We hebben al bijna 15 jaar een relatie. Het lijkt me vreselijk om op deze manier al 15 jaar een relatie te hebben. Wat is er leuk voor jou aan deze relatie. 15 jaar is bijna een half leven.... Niemand heeft het recht om jouw leven zo te verpesten.
maandag 1 september 2014 12:41
Mijn vriend heeft ook veel woedeaanvallen enz gehad. Deze zijn veel vermindert , maar ik heb het idee ook door mijn reacties. Ik heb hem steeds laten merken hoe veel pijn mij dit deed. Elke keer als het gebeurde had hij een trigger en nu probeer ik die trigger te herkennen , maar hij weet zelf ook steeeds beter hoe hierme om te gaan.
Wil je man hier überhaupt wel iets aan veranderen? Hij moet er aan werken , maar jij moet hem de spiegel voorhouden.
Wil je man hier überhaupt wel iets aan veranderen? Hij moet er aan werken , maar jij moet hem de spiegel voorhouden.
maandag 1 september 2014 12:44
quote:BellatrixVanDetta schreef op 01 september 2014 @ 12:28:
Depressies zijn imho géén vrijbrief om je als een kutjanus te gedragen.
Van mij kwam er dus een ultimatum.
Of hulp zoeken, of houdoe&bedankt.
Zéker als er kinderen zijn.Eens!
En doe de man een echte boksbal cadeau.
Depressies zijn imho géén vrijbrief om je als een kutjanus te gedragen.
Van mij kwam er dus een ultimatum.
Of hulp zoeken, of houdoe&bedankt.
Zéker als er kinderen zijn.Eens!
En doe de man een echte boksbal cadeau.
volg je verstand, gebruik je gevoel
maandag 1 september 2014 12:45
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik eenzelfde karakter heb als jouw man. Ik ben niet depressief maar deze dingen herken ik in mijzelf wel terug.
In mijn relatie ben ik echter niet heel egoistisch. Ik wil wel vaak alles naar mijn zin hebben maar ik heb een sterke zelfkennis en weet waarom dit zo is. Op de momenten dat ik merk dat ik mijn zin wil door zetten of gewoon finaal een andere mening heb dan mijn partner, vertel ik er altijd bij waarom dat zo is en welk gevoel het mij geeft op dat moment.
Door gevoelens te uiten tijdens een woordenwisseling houd ik mijn boosheid op dat moment in toom, dit heb ik geleerd van een psychologe die ik ooit had.
Ik raak bijvoorbeeld snel in paniek als ik bij sommige situaties de touwtjes uit handen moet geven aan mijn vriend. In het begin van onze relatie maakte wij dan ruzie en kreeg ik mijn zin. Ik wist het beter en ik ben toch slimmer en hij is dom. Zulke dingen gooide ik er dan uit. Nu is dat gelukkig niet meer omdat ik heb geleerd om mijn paniek te uiten bij de woordenwisseling.
Bijvoorbeeld mijn vriend wilt niet meer dat ik ga paardrijden tijdens de zwangerschap. Ik kon daar zó kwaad om worden want ik ben degene met verstand van paarden en het is mijn buik en het kind zit in mij..... En zo verder. Nu vraag ik hem waarom hij dat niet wilt en vertel ik hem dat er ook een tussenweg is. Dat ik bv bescherming kan dragen en alleen nog een rustig tempo zal rijden. Ik zeg dan ook letterlijk ik raak benauwd hiervan... Hij geeft mij dan een kroel, zegt dat hij het begrijpt en soms krijgt hij zijn zin en soms ik..maar dan wel zonder ruzie.
Lang verhaal, sorry, maar ik bedoel te zeggen dat ik begrijp van jouw vriend dat hij begrip wilt voor zijn gedrag. Echter vergeet hij zelf om zijn gedrag te verklaren waardoor jij dat begrip zou kunnen opbrengen. Hij kan niet de klootzak uithangen zonder daarbij te vertellen het spijt me maar ik ben nu zo down... of ik ben nu zo bang... en dat komt door dit en dit...
Als hij dat wel doet kan jij begrip opbrengen voor zijn gevoel op dat moment. Niet voor de boosheid. Waardoor het voor jullie beide makkelijker wordt om te praten over de situatie.
In mijn relatie ben ik echter niet heel egoistisch. Ik wil wel vaak alles naar mijn zin hebben maar ik heb een sterke zelfkennis en weet waarom dit zo is. Op de momenten dat ik merk dat ik mijn zin wil door zetten of gewoon finaal een andere mening heb dan mijn partner, vertel ik er altijd bij waarom dat zo is en welk gevoel het mij geeft op dat moment.
Door gevoelens te uiten tijdens een woordenwisseling houd ik mijn boosheid op dat moment in toom, dit heb ik geleerd van een psychologe die ik ooit had.
Ik raak bijvoorbeeld snel in paniek als ik bij sommige situaties de touwtjes uit handen moet geven aan mijn vriend. In het begin van onze relatie maakte wij dan ruzie en kreeg ik mijn zin. Ik wist het beter en ik ben toch slimmer en hij is dom. Zulke dingen gooide ik er dan uit. Nu is dat gelukkig niet meer omdat ik heb geleerd om mijn paniek te uiten bij de woordenwisseling.
Bijvoorbeeld mijn vriend wilt niet meer dat ik ga paardrijden tijdens de zwangerschap. Ik kon daar zó kwaad om worden want ik ben degene met verstand van paarden en het is mijn buik en het kind zit in mij..... En zo verder. Nu vraag ik hem waarom hij dat niet wilt en vertel ik hem dat er ook een tussenweg is. Dat ik bv bescherming kan dragen en alleen nog een rustig tempo zal rijden. Ik zeg dan ook letterlijk ik raak benauwd hiervan... Hij geeft mij dan een kroel, zegt dat hij het begrijpt en soms krijgt hij zijn zin en soms ik..maar dan wel zonder ruzie.
Lang verhaal, sorry, maar ik bedoel te zeggen dat ik begrijp van jouw vriend dat hij begrip wilt voor zijn gedrag. Echter vergeet hij zelf om zijn gedrag te verklaren waardoor jij dat begrip zou kunnen opbrengen. Hij kan niet de klootzak uithangen zonder daarbij te vertellen het spijt me maar ik ben nu zo down... of ik ben nu zo bang... en dat komt door dit en dit...
Als hij dat wel doet kan jij begrip opbrengen voor zijn gevoel op dat moment. Niet voor de boosheid. Waardoor het voor jullie beide makkelijker wordt om te praten over de situatie.
maandag 1 september 2014 12:45
quote:pamelacourson schreef op 01 september 2014 @ 12:04:
Dat op jezelf betrekken is ook niet zo vreemd als iemand jou aanvalt over je zogenaamde tekortkomingen. Echt persoonlijke dingen.Je wordt er onzeker van en je betrekt het op jezelf omdat je toestaat dat hij zich zo misdraagt. Zolang je de relatie niet verbreekt, gaat de geestelijke mishandeling door. Hem kun je niet veranderen. Je kunt wel je eigen situatie veranderen en verbeteren door een einde te maken aan de relatie.
Dat op jezelf betrekken is ook niet zo vreemd als iemand jou aanvalt over je zogenaamde tekortkomingen. Echt persoonlijke dingen.Je wordt er onzeker van en je betrekt het op jezelf omdat je toestaat dat hij zich zo misdraagt. Zolang je de relatie niet verbreekt, gaat de geestelijke mishandeling door. Hem kun je niet veranderen. Je kunt wel je eigen situatie veranderen en verbeteren door een einde te maken aan de relatie.
maandag 1 september 2014 12:48
quote:Dana schreef op 01 september 2014 @ 12:35:
[...]
Maar waarom gaan jullie dan eigenlijk samen op vakantie?
Is het verder wel gezellig, als jullie eenmaal op de plaats van bestemming zijn?
Zoals ik het nu lees, hebben jullie heel verschillende verwachtingen van wat een leuke vakantie is. Kunnen jullie die wel vervullen? Of zou het een idee zijn dat jij voortaan gewoon gezellig met een vriendin op vakantie gaat, waar je wel mee kunt lachen. Dan kan hij lekker thuis doen waar hij zin in heeft en pakken jullie na de vakantie jullie normale leven samen weer op (want dat gaat wel goed, toch?).
Ik ken wel meer stellen die niet (meer) samen op vakantie gaan. Dat liever dan elk jaar weer er de relatie voor op het spel te zetten.
We zijn de laatste tijd een keer 4 dagen weggeweest en een keer 2 weken. Van die 4 dagen waren er 3 gewoon leuk, maar 1 dag was hij strontsjacherijnig en had ik het telkens gedaan.
Die twee weken waren best leuk, hij had niet echt dagen dat hij zo vervelend was, maar ik merkte wel dat ik steeds moest opletten wat ik zei. En dan had hij bijvoorbeeld geen zin om te verzinnen wat we gingen doen met eten, ik moest dat maar doen. Maar als ik dan 3 dingen verzon, had hij in alle 3 geen zin en zei ik dat hij het dan maar lekker zelf moest bedenken. Dat soort kleine dingetjes waren er niet heel vaak, maar wel zo nu en dan.
Nou heeft iedereen natuurlijk wel eens onenigheid op vakantie, maar ik vond het toch een rotgevoel dat ik steeds rekening moest houden met hoe hij zich voelde. En hij zondert zich dan ook vaak af. Ga ik met de kinderen naar het zwembad terwijl hij ergens gaat zitten lezen of zo. In het vliegtuig de hele reis met zijn koptelefoon op terwijl ik met de kinderen bezig was.
Het is trouwens niet alleen op vakantie, maar ook als hij thuis wat dagen vrij heeft.
[...]
Maar waarom gaan jullie dan eigenlijk samen op vakantie?
Is het verder wel gezellig, als jullie eenmaal op de plaats van bestemming zijn?
Zoals ik het nu lees, hebben jullie heel verschillende verwachtingen van wat een leuke vakantie is. Kunnen jullie die wel vervullen? Of zou het een idee zijn dat jij voortaan gewoon gezellig met een vriendin op vakantie gaat, waar je wel mee kunt lachen. Dan kan hij lekker thuis doen waar hij zin in heeft en pakken jullie na de vakantie jullie normale leven samen weer op (want dat gaat wel goed, toch?).
Ik ken wel meer stellen die niet (meer) samen op vakantie gaan. Dat liever dan elk jaar weer er de relatie voor op het spel te zetten.
We zijn de laatste tijd een keer 4 dagen weggeweest en een keer 2 weken. Van die 4 dagen waren er 3 gewoon leuk, maar 1 dag was hij strontsjacherijnig en had ik het telkens gedaan.
Die twee weken waren best leuk, hij had niet echt dagen dat hij zo vervelend was, maar ik merkte wel dat ik steeds moest opletten wat ik zei. En dan had hij bijvoorbeeld geen zin om te verzinnen wat we gingen doen met eten, ik moest dat maar doen. Maar als ik dan 3 dingen verzon, had hij in alle 3 geen zin en zei ik dat hij het dan maar lekker zelf moest bedenken. Dat soort kleine dingetjes waren er niet heel vaak, maar wel zo nu en dan.
Nou heeft iedereen natuurlijk wel eens onenigheid op vakantie, maar ik vond het toch een rotgevoel dat ik steeds rekening moest houden met hoe hij zich voelde. En hij zondert zich dan ook vaak af. Ga ik met de kinderen naar het zwembad terwijl hij ergens gaat zitten lezen of zo. In het vliegtuig de hele reis met zijn koptelefoon op terwijl ik met de kinderen bezig was.
Het is trouwens niet alleen op vakantie, maar ook als hij thuis wat dagen vrij heeft.
maandag 1 september 2014 12:50
Is jouw man niet gewoon een introvert?
Die moeten af en toe echt opladen, anders worden ze heel onaardig, daarom zeggen ze dan het liefst ook even niks.
Ik herken dit gedrag wel, behalve dan dat ik absoluut niet depressief ben.
Ik ben een heel positief en vrolijk mens, zolang ik maar genoeg opgeladen ben.
Hij moet in ieder geval inzicht krijgen in zichzelf, hoe hij in elkaar zit.
Bij mij werd alles een stuk duidelijker toen ik een paar MBTI testen had gedaan en er iedere keer hetzelfde uit kwam, INTJ, en ik op een forum gelijkgestemde vond.
Die moeten af en toe echt opladen, anders worden ze heel onaardig, daarom zeggen ze dan het liefst ook even niks.
Ik herken dit gedrag wel, behalve dan dat ik absoluut niet depressief ben.
Ik ben een heel positief en vrolijk mens, zolang ik maar genoeg opgeladen ben.
Hij moet in ieder geval inzicht krijgen in zichzelf, hoe hij in elkaar zit.
Bij mij werd alles een stuk duidelijker toen ik een paar MBTI testen had gedaan en er iedere keer hetzelfde uit kwam, INTJ, en ik op een forum gelijkgestemde vond.
maandag 1 september 2014 12:55
quote:avie schreef op 01 september 2014 @ 12:45:
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik eenzelfde karakter heb als jouw man. Ik ben niet depressief maar deze dingen herken ik in mijzelf wel terug.
In mijn relatie ben ik echter niet heel egoistisch. Ik wil wel vaak alles naar mijn zin hebben maar ik heb een sterke zelfkennis en weet waarom dit zo is. Op de momenten dat ik merk dat ik mijn zin wil door zetten of gewoon finaal een andere mening heb dan mijn partner, vertel ik er altijd bij waarom dat zo is en welk gevoel het mij geeft op dat moment.
Door gevoelens te uiten tijdens een woordenwisseling houd ik mijn boosheid op dat moment in toom, dit heb ik geleerd van een psychologe die ik ooit had.
Ik raak bijvoorbeeld snel in paniek als ik bij sommige situaties de touwtjes uit handen moet geven aan mijn vriend. In het begin van onze relatie maakte wij dan ruzie en kreeg ik mijn zin. Ik wist het beter en ik ben toch slimmer en hij is dom. Zulke dingen gooide ik er dan uit. Nu is dat gelukkig niet meer omdat ik heb geleerd om mijn paniek te uiten bij de woordenwisseling.
Bijvoorbeeld mijn vriend wilt niet meer dat ik ga paardrijden tijdens de zwangerschap. Ik kon daar zó kwaad om worden want ik ben degene met verstand van paarden en het is mijn buik en het kind zit in mij..... En zo verder. Nu vraag ik hem waarom hij dat niet wilt en vertel ik hem dat er ook een tussenweg is. Dat ik bv bescherming kan dragen en alleen nog een rustig tempo zal rijden. Ik zeg dan ook letterlijk ik raak benauwd hiervan... Hij geeft mij dan een kroel, zegt dat hij het begrijpt en soms krijgt hij zijn zin en soms ik..maar dan wel zonder ruzie.
Lang verhaal, sorry, maar ik bedoel te zeggen dat ik begrijp van jouw vriend dat hij begrip wilt voor zijn gedrag. Echter vergeet hij zelf om zijn gedrag te verklaren waardoor jij dat begrip zou kunnen opbrengen. Hij kan niet de klootzak uithangen zonder daarbij te vertellen het spijt me maar ik ben nu zo down... of ik ben nu zo bang... en dat komt door dit en dit...
Als hij dat wel doet kan jij begrip opbrengen voor zijn gevoel op dat moment. Niet voor de boosheid. Waardoor het voor jullie beide makkelijker wordt om te praten over de situatie.
Dit klinkt wel heel bekend. Ik heb ook wel aan hem gevraagd om mij op zo'n moment "gewoon" te vertellen dat hij zich rot voelt en wil vragen of ik hem met rust wil laten. Dan wil ik er echt wel rekening mee houden. Maar door zomaar supersjacherijnig te gaan zitten doen, me af te katten of helemaal niks meer tegen me te zeggen, maakt hij dat ik het op mezelf betrek en me rot ga voelen.
Ik zit ook wel eens een dagje minder lekker in mijn vel en dan zeg ik dat tegen hem, dat ik even alleen wil zijn en dan ga ik tv kijken in de slaapkamer of zo. Maar hij zegt niks, kan dat op dat moment ook niet. Terwijl het eigenlijk heel makkelijk kan zijn.
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik eenzelfde karakter heb als jouw man. Ik ben niet depressief maar deze dingen herken ik in mijzelf wel terug.
In mijn relatie ben ik echter niet heel egoistisch. Ik wil wel vaak alles naar mijn zin hebben maar ik heb een sterke zelfkennis en weet waarom dit zo is. Op de momenten dat ik merk dat ik mijn zin wil door zetten of gewoon finaal een andere mening heb dan mijn partner, vertel ik er altijd bij waarom dat zo is en welk gevoel het mij geeft op dat moment.
Door gevoelens te uiten tijdens een woordenwisseling houd ik mijn boosheid op dat moment in toom, dit heb ik geleerd van een psychologe die ik ooit had.
Ik raak bijvoorbeeld snel in paniek als ik bij sommige situaties de touwtjes uit handen moet geven aan mijn vriend. In het begin van onze relatie maakte wij dan ruzie en kreeg ik mijn zin. Ik wist het beter en ik ben toch slimmer en hij is dom. Zulke dingen gooide ik er dan uit. Nu is dat gelukkig niet meer omdat ik heb geleerd om mijn paniek te uiten bij de woordenwisseling.
Bijvoorbeeld mijn vriend wilt niet meer dat ik ga paardrijden tijdens de zwangerschap. Ik kon daar zó kwaad om worden want ik ben degene met verstand van paarden en het is mijn buik en het kind zit in mij..... En zo verder. Nu vraag ik hem waarom hij dat niet wilt en vertel ik hem dat er ook een tussenweg is. Dat ik bv bescherming kan dragen en alleen nog een rustig tempo zal rijden. Ik zeg dan ook letterlijk ik raak benauwd hiervan... Hij geeft mij dan een kroel, zegt dat hij het begrijpt en soms krijgt hij zijn zin en soms ik..maar dan wel zonder ruzie.
Lang verhaal, sorry, maar ik bedoel te zeggen dat ik begrijp van jouw vriend dat hij begrip wilt voor zijn gedrag. Echter vergeet hij zelf om zijn gedrag te verklaren waardoor jij dat begrip zou kunnen opbrengen. Hij kan niet de klootzak uithangen zonder daarbij te vertellen het spijt me maar ik ben nu zo down... of ik ben nu zo bang... en dat komt door dit en dit...
Als hij dat wel doet kan jij begrip opbrengen voor zijn gevoel op dat moment. Niet voor de boosheid. Waardoor het voor jullie beide makkelijker wordt om te praten over de situatie.
Dit klinkt wel heel bekend. Ik heb ook wel aan hem gevraagd om mij op zo'n moment "gewoon" te vertellen dat hij zich rot voelt en wil vragen of ik hem met rust wil laten. Dan wil ik er echt wel rekening mee houden. Maar door zomaar supersjacherijnig te gaan zitten doen, me af te katten of helemaal niks meer tegen me te zeggen, maakt hij dat ik het op mezelf betrek en me rot ga voelen.
Ik zit ook wel eens een dagje minder lekker in mijn vel en dan zeg ik dat tegen hem, dat ik even alleen wil zijn en dan ga ik tv kijken in de slaapkamer of zo. Maar hij zegt niks, kan dat op dat moment ook niet. Terwijl het eigenlijk heel makkelijk kan zijn.
maandag 1 september 2014 12:57
quote:Fame schreef op 01 september 2014 @ 12:52:
Op je woorden letten is dus niet jezelf kunnen zijn. Fijn.Klopt. In het begin van onze relatie kon ik bij hem juist totaal mezelf zijn, dat was heel fijn. Maar dat is nu echt niet meer zo en dat is ook wat me het meeste stoort. Bij mijn vriendinnen en familie kan ik alles uitkramen en dan wordt er naar me geluisterd en erom gelachen, maar bij hem kan dat niet.
Op je woorden letten is dus niet jezelf kunnen zijn. Fijn.Klopt. In het begin van onze relatie kon ik bij hem juist totaal mezelf zijn, dat was heel fijn. Maar dat is nu echt niet meer zo en dat is ook wat me het meeste stoort. Bij mijn vriendinnen en familie kan ik alles uitkramen en dan wordt er naar me geluisterd en erom gelachen, maar bij hem kan dat niet.
maandag 1 september 2014 12:58
quote:pamelacourson schreef op 01 september 2014 @ 12:48:
[...]
We zijn de laatste tijd een keer 4 dagen weggeweest en een keer 2 weken. Van die 4 dagen waren er 3 gewoon leuk, maar 1 dag was hij strontsjacherijnig en had ik het telkens gedaan.
Die twee weken waren best leuk, hij had niet echt dagen dat hij zo vervelend was, maar ik merkte wel dat ik steeds moest opletten wat ik zei. En dan had hij bijvoorbeeld geen zin om te verzinnen wat we gingen doen met eten, ik moest dat maar doen. Maar als ik dan 3 dingen verzon, had hij in alle 3 geen zin en zei ik dat hij het dan maar lekker zelf moest bedenken. Dat soort kleine dingetjes waren er niet heel vaak, maar wel zo nu en dan.
Nou heeft iedereen natuurlijk wel eens onenigheid op vakantie, maar ik vond het toch een rotgevoel dat ik steeds rekening moest houden met hoe hij zich voelde. En hij zondert zich dan ook vaak af. Ga ik met de kinderen naar het zwembad terwijl hij ergens gaat zitten lezen of zo. In het vliegtuig de hele reis met zijn koptelefoon op terwijl ik met de kinderen bezig was.
Het is trouwens niet alleen op vakantie, maar ook als hij thuis wat dagen vrij heeft.
Wat is er zo erg aan als hij zich afzondert? Hij valt je dan niet lastig met gesnauw e.d., toch? Is dat eigenlijk niet een vorm van rekening houden van zijn kant? (Niet beschuldigend bedoeld, is echt als vraag bedoeld aan jou waarom je dit zo erg vindt.)
En als hij geen zin heeft om te verzinnen wat te doen met eten, zou ik hem ook niet drie keer vragen 'zullen we dit doen?' Dan zou ik gewoon de knoop doorhakken en 's avonds zeggen 'We gaan dit doen, dat heb ik vanochtend besloten.'
Of werkt dat ook niet? Heb je het weleens geprobeerd?
[...]
We zijn de laatste tijd een keer 4 dagen weggeweest en een keer 2 weken. Van die 4 dagen waren er 3 gewoon leuk, maar 1 dag was hij strontsjacherijnig en had ik het telkens gedaan.
Die twee weken waren best leuk, hij had niet echt dagen dat hij zo vervelend was, maar ik merkte wel dat ik steeds moest opletten wat ik zei. En dan had hij bijvoorbeeld geen zin om te verzinnen wat we gingen doen met eten, ik moest dat maar doen. Maar als ik dan 3 dingen verzon, had hij in alle 3 geen zin en zei ik dat hij het dan maar lekker zelf moest bedenken. Dat soort kleine dingetjes waren er niet heel vaak, maar wel zo nu en dan.
Nou heeft iedereen natuurlijk wel eens onenigheid op vakantie, maar ik vond het toch een rotgevoel dat ik steeds rekening moest houden met hoe hij zich voelde. En hij zondert zich dan ook vaak af. Ga ik met de kinderen naar het zwembad terwijl hij ergens gaat zitten lezen of zo. In het vliegtuig de hele reis met zijn koptelefoon op terwijl ik met de kinderen bezig was.
Het is trouwens niet alleen op vakantie, maar ook als hij thuis wat dagen vrij heeft.
Wat is er zo erg aan als hij zich afzondert? Hij valt je dan niet lastig met gesnauw e.d., toch? Is dat eigenlijk niet een vorm van rekening houden van zijn kant? (Niet beschuldigend bedoeld, is echt als vraag bedoeld aan jou waarom je dit zo erg vindt.)
En als hij geen zin heeft om te verzinnen wat te doen met eten, zou ik hem ook niet drie keer vragen 'zullen we dit doen?' Dan zou ik gewoon de knoop doorhakken en 's avonds zeggen 'We gaan dit doen, dat heb ik vanochtend besloten.'
Of werkt dat ook niet? Heb je het weleens geprobeerd?
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
maandag 1 september 2014 13:00
Een depressieve narcist is een slechte combi met een florence nightingale complex ("Ik durf niet weg want als ik er niet meer ben dan....")
Jullie hebben kinderen. Als je het niet voor jezelf kan doe het voor hun.
If you tolerate this your children will be next.
Zij leren dat DIT nou liefde is. Ik wens ze succes in hun toekomstige relaties dan.
Jullie hebben kinderen. Als je het niet voor jezelf kan doe het voor hun.
If you tolerate this your children will be next.
Zij leren dat DIT nou liefde is. Ik wens ze succes in hun toekomstige relaties dan.
maandag 1 september 2014 13:04
quote:Dana schreef op 01 september 2014 @ 12:58:
[...]
Wat is er zo erg aan als hij zich afzondert? Hij valt je dan niet lastig met gesnauw e.d., toch? Is dat eigenlijk niet een vorm van rekening houden van zijn kant? (Niet beschuldigend bedoeld, is echt als vraag bedoeld aan jou waarom je dit zo erg vindt.)
Ik snap dat dat zo overkomt als je mijn verhaal leest. Het is meer dat hij dat heel veel doet. Dus op de heenreis de hele tijd zijn koptelefoon op, na het ontbijt een hele tijd op bed liggen lezen, op het strand ook alleen lezen en niks zeggen. Dan nog een tijd ergens anders gaan zitten om zijn mail weg te werken. Dus dan wordt het een beetje ongezellig.
En als hij geen zin heeft om te verzinnen wat te doen met eten, zou ik hem ook niet drie keer vragen 'zullen we dit doen?' Dan zou ik gewoon de knoop doorhakken en 's avonds zeggen 'We gaan dit doen, dat heb ik vanochtend besloten.'
Of werkt dat ook niet? Heb je het weleens geprobeerd?
Heb ik ook wel geprobeerd, maar hij kan er al helemaal niet tegen als iemand dat voor hem beslist.
[...]
Wat is er zo erg aan als hij zich afzondert? Hij valt je dan niet lastig met gesnauw e.d., toch? Is dat eigenlijk niet een vorm van rekening houden van zijn kant? (Niet beschuldigend bedoeld, is echt als vraag bedoeld aan jou waarom je dit zo erg vindt.)
Ik snap dat dat zo overkomt als je mijn verhaal leest. Het is meer dat hij dat heel veel doet. Dus op de heenreis de hele tijd zijn koptelefoon op, na het ontbijt een hele tijd op bed liggen lezen, op het strand ook alleen lezen en niks zeggen. Dan nog een tijd ergens anders gaan zitten om zijn mail weg te werken. Dus dan wordt het een beetje ongezellig.
En als hij geen zin heeft om te verzinnen wat te doen met eten, zou ik hem ook niet drie keer vragen 'zullen we dit doen?' Dan zou ik gewoon de knoop doorhakken en 's avonds zeggen 'We gaan dit doen, dat heb ik vanochtend besloten.'
Of werkt dat ook niet? Heb je het weleens geprobeerd?
Heb ik ook wel geprobeerd, maar hij kan er al helemaal niet tegen als iemand dat voor hem beslist.
maandag 1 september 2014 13:04
maandag 1 september 2014 13:06
quote:diaa schreef op 01 september 2014 @ 13:00:
Een depressieve narcist is een slechte combi met een florence nightingale complex ("Ik durf niet weg want als ik er niet meer ben dan....")
Jullie hebben kinderen. Als je het niet voor jezelf kan doe het voor hun.
If you tolerate this your children will be next.
Zij leren dat DIT nou liefde is. Ik wens ze succes in hun toekomstige relaties dan.Ik denk dat dit wat overdreven is, ik noem hier veel negatieve dingen omdat dat het probleem is waar het topic over gaat. De kinderen zien natuurlijk wel dat papa af en toe onredelijk is, maar ze zien ook heel veel liefde tussen ons. Hij is natuurlijk ook lang niet altijd zo. Alleen op het moment dat we elkaar veel zien, speelt het meer en ga ik me eraan ergeren.
Een depressieve narcist is een slechte combi met een florence nightingale complex ("Ik durf niet weg want als ik er niet meer ben dan....")
Jullie hebben kinderen. Als je het niet voor jezelf kan doe het voor hun.
If you tolerate this your children will be next.
Zij leren dat DIT nou liefde is. Ik wens ze succes in hun toekomstige relaties dan.Ik denk dat dit wat overdreven is, ik noem hier veel negatieve dingen omdat dat het probleem is waar het topic over gaat. De kinderen zien natuurlijk wel dat papa af en toe onredelijk is, maar ze zien ook heel veel liefde tussen ons. Hij is natuurlijk ook lang niet altijd zo. Alleen op het moment dat we elkaar veel zien, speelt het meer en ga ik me eraan ergeren.
maandag 1 september 2014 13:09
Belangrijkste vraag is waarom jij zijn gedrag op jezelf betrekt. Je kunt eens met een psycholoog gaan praten, want ik denk dat daar een deel van de oplossing zit voor jou. Hoe zou je bijvoorbeeld reageren als je zijn gedrag los ziet van jou? Loop je dan nog steeds op eieren of zou je onverstoord jezelf wel uiten en daarna gewoon je gang gaan? Aan zijn buien kun je niets doen, maar aan jouw reacties op zijn buien des te meer.
Ik ken mensen die zo sterk in hun schoenen staan en zich het onredelijke gedrag van de ander niet aantrekken. Ze voelen zich niet geïntimideerd, niet klein, niet minder, niet bang, maar staan juist boven dat gedrag zonder dat ze respect en waardering voor de vervelende persoon verliezen. Wat ik dan zie is dat er juist een opening ontstaat voor een gesprek. Ik kan het niet goed uitleggen maar het komt er op neer dat 1 van jullie de wijzere moet zijn die het belang van veranderen wel inziet. En dan niet hem veranderen, maar jezelf.
Ik ken mensen die zo sterk in hun schoenen staan en zich het onredelijke gedrag van de ander niet aantrekken. Ze voelen zich niet geïntimideerd, niet klein, niet minder, niet bang, maar staan juist boven dat gedrag zonder dat ze respect en waardering voor de vervelende persoon verliezen. Wat ik dan zie is dat er juist een opening ontstaat voor een gesprek. Ik kan het niet goed uitleggen maar het komt er op neer dat 1 van jullie de wijzere moet zijn die het belang van veranderen wel inziet. En dan niet hem veranderen, maar jezelf.
maandag 1 september 2014 13:10
Ik ben er even vandoor, lees later meer. Bedankt alvast voor jullie reacties. Ik merk zelf wel dat ik door er vandaag zoveel over na te denken wel meer klaar ben met hem. Maar er is zoveel om nog wel voor te vechten. Door dit topic besef ik wel dat hij echt hulp moet zoeken. Alleen is hij zo koppig dat hij dat waarschijnlijk nooit gaat doen.
maandag 1 september 2014 13:10
Ik lees zo even de rest. Naar aanleiding van je OP:
Hij wil geen hulp, maar vind het wel best om zich op jou af te reageren. Daar zou ik acuut en subiet grenzen in trekken! Als hij dominant wil zijn en zich wil afreageren, gaat hij maar op boksen. Maar jij bent geen verbale boksbal. Als hij geen hulp wil aanvaarden, moet hij zich gedragen, te allen tijde. Want jij gaat je hier niet langer voor lenen. Dan zet je hem gewoon maar de bus of auto uit, ga je alleen verder op jullie uitje of wat dan ook, maar een dreinende kleuter is niet leuk om mee op stap te gaan!
Hij wil geen hulp, maar vind het wel best om zich op jou af te reageren. Daar zou ik acuut en subiet grenzen in trekken! Als hij dominant wil zijn en zich wil afreageren, gaat hij maar op boksen. Maar jij bent geen verbale boksbal. Als hij geen hulp wil aanvaarden, moet hij zich gedragen, te allen tijde. Want jij gaat je hier niet langer voor lenen. Dan zet je hem gewoon maar de bus of auto uit, ga je alleen verder op jullie uitje of wat dan ook, maar een dreinende kleuter is niet leuk om mee op stap te gaan!
maandag 1 september 2014 13:11
quote:BellatrixVanDetta schreef op 01 september 2014 @ 13:04:
* If you tolerate this your children will be next.Zij leren dat DIT nou liefde is. Ik wens ze succes in hun toekomstige relaties dan. *
Dit dus.
Heb ik ook al gezegd.
Komt geen reactie op.
Ik heb te doen met die koters.
Ik heb verteld hoe een dergelijke relatie voor mij was als kind zijnde. Wordt ook niet op gereageerd. To heeft blijkbaar het idee dat de bloedjes niets meekrijgen omdat hij tegen hen niet zo "moeilijk" doet. En omdat ze zien dat er ook veel liefde is.
Mijn ouders vochten elkaar ook heus de tent niet voortdurend uit en blijkbaar is er inderdaad wel sprake van liefde, anders waren ze niet al bijna 40 jaar samen, ze zijn beide geen types die maar blijven hangen. Maar vooral de negatieve kant van hun relatie is mij zo bijgebleven.
Ik denk dat je je kinderen onderschat. Die krijgen veel meer mee dan je lief is.
* If you tolerate this your children will be next.Zij leren dat DIT nou liefde is. Ik wens ze succes in hun toekomstige relaties dan. *
Dit dus.
Heb ik ook al gezegd.
Komt geen reactie op.
Ik heb te doen met die koters.
Ik heb verteld hoe een dergelijke relatie voor mij was als kind zijnde. Wordt ook niet op gereageerd. To heeft blijkbaar het idee dat de bloedjes niets meekrijgen omdat hij tegen hen niet zo "moeilijk" doet. En omdat ze zien dat er ook veel liefde is.
Mijn ouders vochten elkaar ook heus de tent niet voortdurend uit en blijkbaar is er inderdaad wel sprake van liefde, anders waren ze niet al bijna 40 jaar samen, ze zijn beide geen types die maar blijven hangen. Maar vooral de negatieve kant van hun relatie is mij zo bijgebleven.
Ik denk dat je je kinderen onderschat. Die krijgen veel meer mee dan je lief is.
maandag 1 september 2014 13:13
quote:pamelacourson schreef op 01 september 2014 @ 12:10:
[...]
Inmiddels is hij wel een beetje van dat idee afgestapt en vindt hij het zelf ook heel oneerlijk naar mij toe, dat zei hij afgelopen weekend ook. Maar echt iets ermee doen, nee.
Hij zegt ook dat hij niet snapt wat ik met hem moet (zelfs na al die jaren), maar dat zal zijn depressie wel zijn. Alleen ik moet er ook niet aan denken wat er zal gebeuren mocht ik bij hem weggaan. Niet dat hij daar zelf mee dreigt, maar ik denk dat hij er dan op zijn minst helemaal aan onderdoor gaat.
En zo heeft hij je precies waar hij je hebben wil: hij kan zijn gang gaan en jij bent emotioneel gechanteerd, want stel je voor wat hij allemaal gaat doen als jij bij hem weg gaat. Zo niet eerlijk
Hij kan het je ook gemakkelijk maken, door wel hulp te aanvaarden. Een relatie gebaseerd op: wat zou hij zichzelf aandoen als ik bij hem weg zou gaan, is geen relatie!
[...]
Inmiddels is hij wel een beetje van dat idee afgestapt en vindt hij het zelf ook heel oneerlijk naar mij toe, dat zei hij afgelopen weekend ook. Maar echt iets ermee doen, nee.
Hij zegt ook dat hij niet snapt wat ik met hem moet (zelfs na al die jaren), maar dat zal zijn depressie wel zijn. Alleen ik moet er ook niet aan denken wat er zal gebeuren mocht ik bij hem weggaan. Niet dat hij daar zelf mee dreigt, maar ik denk dat hij er dan op zijn minst helemaal aan onderdoor gaat.
En zo heeft hij je precies waar hij je hebben wil: hij kan zijn gang gaan en jij bent emotioneel gechanteerd, want stel je voor wat hij allemaal gaat doen als jij bij hem weg gaat. Zo niet eerlijk
Hij kan het je ook gemakkelijk maken, door wel hulp te aanvaarden. Een relatie gebaseerd op: wat zou hij zichzelf aandoen als ik bij hem weg zou gaan, is geen relatie!
