Relaties
alle pijlers
Mijn vriend wil kinderen maar ik niet
maandag 7 oktober 2013 10:49
Hallo,
Gisteren kwam het hoge woord eruit waarom mijn vriend al twee weken zichzelf niet is: hij wil kinderen. Hij is 31 ik ben 26 en we zijn 5 jaar samen. Vanaf het begin van onze relatie heb ik duidelijk gemaakt dat ik geen kinderwens heb. Toen zei hij dat hij ook geen kinderwens heeft. Vrienden om ons heen hebben wel een kinderwens en daar maakten wij altijd grapjes over. Maar nu is het helemaal niet grappig meer maar om te huilen.
Zijn zus heeft na 4 IVF pogingen een gezonde tweeling van 10 maanden en zijn broer heeft een dochtertje van een jaar. Nu zijn onze buren zwanger, onze beste vrienden zijn zwanger en andere goede vrienden van ons hebben ons zojuist verteld dat ze bezig zijn met zwanger worden. Oftewel, het is een grote babyboom om ons heen. Mijn gevoel is hierdoor niet veranderd maar blijkbaar het gevoel van mijn vriend wel.
Al jaren zeg ik dat ik geen kinderen wil. Ik vind kinderen vervelend en zou er niet aan moeten denken om mijn heerlijke vrije leventje op te geven voor een kind. Mijn vriend en ik werken beiden erg hard en verdienen een aardig zakcentje waar we allemaal leuke dingen van doen, waar wij zin in hebben.. met een kind erbij gaat dat niet meer. Ik weet niet of ik ooit kinderen wil. Het is geen definitieve nee maar ook zeker geen ja. Misschien veranderd mijn gevoel wel over 5 jaar. Hierbij komt kijken dat ik mezelf nog veel te jong vind voor kinderen. Ik vroeg gisteren aan mijn vriend hoe oud hij wil zijn wanneer er een kindje komt en zijn antwoord was 35. Houdt dit dan in dat ik "nog maar 4 jaar bedenktijd heb"?
Ik zou nooit verlangen van mijn partner kinderloos bij me te blijven terwijl hij wel een kinderwens heeft. Maar is het egoistisch van mij om te denken dat ik het ondenkbaar vind dat je als persoon in een relatie degene verlaat waar je het meest van houdt in deze wereld, om iemand anders te zoeken die wel een kind met je wilt? Ik kan me daar niet in vinden, waarschijnlijk omdat ik geen kinderwens heb. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde, een kind nemen voor je partner omdat hij/zij je anders verlaat?
Het is een grote warboel in mijn hoofd en ik ben enorm verdrietig.. In mijn hoofd blijft het spoken, is dit misschien een fase van mijn vriend omdat iedereen kinderen krijgt? Hij zegt dat hij er pas twee weken mee bezig is. Een aantal weken geleden zijn we nog een week op vakantie geweest met zijn familie en op de derde dag zeiden we nog tegen elkaar "echt geen kinderen, ben er nu wel weer klaar mee".
Ik ben dankbaar dat mijn vriend zo eerlijk is tegen me maar het doet me wel pijn om te weten dat we wellicht in de toekomt onze relatie moeten verbreken omdat we alletwee een ander toekomstbeeld hebben. Ik heb hem ook gezegd dat ik het echt niet weet. Gelukkig heeft hij veel geduld en zal hij niet van me verlangen dat ik binnen nu en twee jaar een antwoord heb. Maar dit vreet me op van binnen. Straks komt mijn moedergevoel echt nooit, dan raak ik wellicht mijn vriend, beste maatje kwijt...
Hebben jullie dit meegemaakt? Ik ben erg benieuwd hoe anderen hier mee om (zijn) (ge) gaan.
Groetjes ik.
Gisteren kwam het hoge woord eruit waarom mijn vriend al twee weken zichzelf niet is: hij wil kinderen. Hij is 31 ik ben 26 en we zijn 5 jaar samen. Vanaf het begin van onze relatie heb ik duidelijk gemaakt dat ik geen kinderwens heb. Toen zei hij dat hij ook geen kinderwens heeft. Vrienden om ons heen hebben wel een kinderwens en daar maakten wij altijd grapjes over. Maar nu is het helemaal niet grappig meer maar om te huilen.
Zijn zus heeft na 4 IVF pogingen een gezonde tweeling van 10 maanden en zijn broer heeft een dochtertje van een jaar. Nu zijn onze buren zwanger, onze beste vrienden zijn zwanger en andere goede vrienden van ons hebben ons zojuist verteld dat ze bezig zijn met zwanger worden. Oftewel, het is een grote babyboom om ons heen. Mijn gevoel is hierdoor niet veranderd maar blijkbaar het gevoel van mijn vriend wel.
Al jaren zeg ik dat ik geen kinderen wil. Ik vind kinderen vervelend en zou er niet aan moeten denken om mijn heerlijke vrije leventje op te geven voor een kind. Mijn vriend en ik werken beiden erg hard en verdienen een aardig zakcentje waar we allemaal leuke dingen van doen, waar wij zin in hebben.. met een kind erbij gaat dat niet meer. Ik weet niet of ik ooit kinderen wil. Het is geen definitieve nee maar ook zeker geen ja. Misschien veranderd mijn gevoel wel over 5 jaar. Hierbij komt kijken dat ik mezelf nog veel te jong vind voor kinderen. Ik vroeg gisteren aan mijn vriend hoe oud hij wil zijn wanneer er een kindje komt en zijn antwoord was 35. Houdt dit dan in dat ik "nog maar 4 jaar bedenktijd heb"?
Ik zou nooit verlangen van mijn partner kinderloos bij me te blijven terwijl hij wel een kinderwens heeft. Maar is het egoistisch van mij om te denken dat ik het ondenkbaar vind dat je als persoon in een relatie degene verlaat waar je het meest van houdt in deze wereld, om iemand anders te zoeken die wel een kind met je wilt? Ik kan me daar niet in vinden, waarschijnlijk omdat ik geen kinderwens heb. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde, een kind nemen voor je partner omdat hij/zij je anders verlaat?
Het is een grote warboel in mijn hoofd en ik ben enorm verdrietig.. In mijn hoofd blijft het spoken, is dit misschien een fase van mijn vriend omdat iedereen kinderen krijgt? Hij zegt dat hij er pas twee weken mee bezig is. Een aantal weken geleden zijn we nog een week op vakantie geweest met zijn familie en op de derde dag zeiden we nog tegen elkaar "echt geen kinderen, ben er nu wel weer klaar mee".
Ik ben dankbaar dat mijn vriend zo eerlijk is tegen me maar het doet me wel pijn om te weten dat we wellicht in de toekomt onze relatie moeten verbreken omdat we alletwee een ander toekomstbeeld hebben. Ik heb hem ook gezegd dat ik het echt niet weet. Gelukkig heeft hij veel geduld en zal hij niet van me verlangen dat ik binnen nu en twee jaar een antwoord heb. Maar dit vreet me op van binnen. Straks komt mijn moedergevoel echt nooit, dan raak ik wellicht mijn vriend, beste maatje kwijt...
Hebben jullie dit meegemaakt? Ik ben erg benieuwd hoe anderen hier mee om (zijn) (ge) gaan.
Groetjes ik.
dinsdag 2 september 2014 17:44
quote:Capibara_ schreef op 02 september 2014 @ 11:40:
[...]
Volgens mij is dat niet te vergelijken. Als twee mensen samen graag kinderen willen, maar dat niet lukt, hebben ze een gedeeld verdriet. Dat is anders dan twee mensen van wie de een een diepgekoesterde wens moet opgeven, terwijl de ander gewoon verder leeft en nergens last van heeft.Klopt, de reden is inderdaad niet te vergelijken. Maar het resultaat/de situatie (kinderloos zijn) is precies hetzelfde...
[...]
Volgens mij is dat niet te vergelijken. Als twee mensen samen graag kinderen willen, maar dat niet lukt, hebben ze een gedeeld verdriet. Dat is anders dan twee mensen van wie de een een diepgekoesterde wens moet opgeven, terwijl de ander gewoon verder leeft en nergens last van heeft.Klopt, de reden is inderdaad niet te vergelijken. Maar het resultaat/de situatie (kinderloos zijn) is precies hetzelfde...
dinsdag 2 september 2014 17:54
Ja 3 'relaties' waarbij het kinderwens verhaal voor de breuk heeft gezorgd. Dus nee: je kunt nooit van je partner vragen de kinderwens opzij te zetten. Die is voor mij inwisselbaar voor kinderen.
Ik wil ze dus niet, voor de duidelijkheid. Maar gun iedereen kinderen en een leven met kinderen. Dus dan stopt de liefde.
Ik wil ze dus niet, voor de duidelijkheid. Maar gun iedereen kinderen en een leven met kinderen. Dus dan stopt de liefde.
dinsdag 2 september 2014 18:13
Ik ben eigenlijk wel eens benieuwd hoe dit is afgelopen? Dat voorstel.
Ik vind dit een moeilijke situatie. Wellicht is het idd omdat iedereen omhem heen hiermee bezig is. Wellicht is het juist daarom dat hij zich heeft bedacht?
Ik heb nu een tijdje gedate met een man die ABSOLUUT geen kinderen wilde. Ik dus echt wel. Uiteindelijk is het niets geworden om andere redenen, maar hoe leuk ik hem ook vond, ik besef me nu wel heel erg dat het nooit gewerkt zou hebben tussen ons. Ik heb al veel dromen opgegeven. Mijn kinderwens geef ik voor geen enkele man op. Hoe leuk hij dan wel niet is...
Ik vind dit een moeilijke situatie. Wellicht is het idd omdat iedereen omhem heen hiermee bezig is. Wellicht is het juist daarom dat hij zich heeft bedacht?
Ik heb nu een tijdje gedate met een man die ABSOLUUT geen kinderen wilde. Ik dus echt wel. Uiteindelijk is het niets geworden om andere redenen, maar hoe leuk ik hem ook vond, ik besef me nu wel heel erg dat het nooit gewerkt zou hebben tussen ons. Ik heb al veel dromen opgegeven. Mijn kinderwens geef ik voor geen enkele man op. Hoe leuk hij dan wel niet is...
Carpe Diem!
