Niet zwanger na 6 mnd (of langer). Deel 3

Fijn dat de punctie zo meeviel Macaron!! En toch een mooi aantal al kan ik me voorstellen dat je misschien meer had gehoopt. Het zegt niet altijd wat over hoeveel bevruchtingen je uiteindelijk hebt. Uit poging 1 hadden we 3 tp's na 12 rijpe eitjes. Uit poging 2 ook 3 tp's na 6 rijpe eitjes. Heb je je tp al gehad? Hoeveel bevruchtingen waren er? Spannend hè?! Herstel je goed van de punctie? Ik vond het ook altijd spannend voor Elmieman als hij moest 'produceren'! Altijd weer blij als het gelukt was!



Hier was het gisteren weer helemaal goed bij de vlos. Mooi hartritme, mooie groei. De vlos adviseerde me wel om het rustiger aan te doen qua werk dus woensdag maar even in overleg. En maandag een afspraak maken voor de 20-wekenecho



Hoe is het met de anderen?

O en tips voor na de tp...pfff, nee denk het niet. Je gevoel volgen. Vooral met testen, kijken waar jij rustiger van wordt. En ik schreef elke dag wat ik voelde en hoe ik me voelde. Was wel fijn en ben ik blijven doen tot nu alleen niet meer elke dag. Is echt leuk voor later!! Succes!!!!!!

Hoi.

Ik dacht...mooi forum voor mij maar ik lees hier ook alleen maar zwangere berichten Leuk voor jullie hoor!

Ik ben helaas al 2,5 jaar bezig om zwanger te geraken, maar...ik houd moet!

@ Elmie: so fijn dat het bij jullie uiteindelijk gelukt is. Geeft hier ook moed! Mijn man en ik hebben idd een tijd adoptie overwogen. Voor kinderen uit het buitenland geldt alleen vaak een leeftijdsgrens. China bijvoorbeeld tot 50 en indien het een "special needs" kindje zou betreffen 55. Mijn man is ouder dan 50 helaas. Voor adoptie hier geldt formeel geen leeftijdsbeperking. We hebben 2 gesprekken gehad met het adoptie bureau en een huisintake, maar hebben zelf besloten dit niet voort te zetten.



De eisen die gesteld worden zijn naar ons idee disproportioneel. Zo zouden zij graag zien dat ik zou stoppen met werken voor een periode van minimaal een jaar. Bovendien zouden wij een support netwerk moeten hebben van minimaal 25 mensen in de leeftijdscategorie van het kindje en dienen gesprekken plaats te vinden met voormalige partners.



Ons werd meegegeven dat we ook in competitie zijn met anderen en ondanks onze financiele stabiliteit en ons huis geldt dat de leeftijd van mijn man weer een minpunt is. Voor ons geldt dat wij van mening zijn prima ouders te kunnen zijn, ondanks het feit dat mijn man ouder is dan 50. Het zou ook in het belang van het kind zijn bij ons op te kunnen groeien dachten wij. Maar het proces staat ons tegen. Bovendien zijn de beschikbare kinderen vaak kinderen uit probleemgezinnen die van alles hebben meegemaakt, hetgeen weerslag heeft op het gedrag van zo'n kindje en liefde en stabilititeit bieden lost niet altijd alles op. Voor ons was het zoiets van: we zijn in feite gelukkig. We hebben een goed huwelijk en wonen heerlijk: hoe ver moeten we gaan? Kortom, adoptie gaat het niet worden.



Hoe ver we gaan met een natuurlijke zwangerschap weet ik nog niet. Eerst maar het gesprek afwachten op de 15e. Veel zal ook afhangen van het advies en wachtlijsten. Het is niet in het belang van mijn man noch het kind als hij straks 60+ is en vader moet worden. Ik merk wel dat hij er relaxter in zit dan ik. Dat is logisch: hij heeft er 3 uit een vorig huwelijk en is bovendien ouder. Ik kan daar begrip voor opbrengen. Omgedraaid wil hij het mij niet onthouden....



Macaron: fijn dat de punctie goed is verlopen. Een van mijn beste vriendinnen is gynaecoloog en zij vertelde dat het slagingspercentage met ICSI zeer hoog is. Ik ga voor je duimen

Hi dames, ik schrijf later uitgebreider... nu wil ik eventjes met jullie delen dat er helaas geen terug plaasing is geweest... van de 7 bevruchte eitjes waren er 4 langzaam in het delen en 3 waren tot dag 3 goed maar op dag 5 uiteindelijk te gefragmenteerd... het komt echt als een klap want we hoorden dit 1 uur voordat de terugplaatsing ingepland was. We hadden nog allerlei slagen om de arm gehouden dat het niet persé tot een zwangerschap hoefde te gaan leiden maar rekenden er na bevestiging terugplaatsing en alle instructies niet meer op dat t 24 uur later helemaal afgeblazen zou worden en dus niets is terug geplaatst...

Dat is kut macaron! Wij zijn onder behandeling geweest bij Geertgen en die plaatste na 1 keer delen van embryo het embryo al terug. Ik weet niet wat beter is eerlijk gezegd want je hebt dan bijna altijd wel een terugplaatsing, maar eigenlijk kan het ook juist jezelf voor de gek houden zijn. Geertgens filosofie is dat de baarmoeder de beste plek is om een embryo te laten groeien, maarja...is dat wel zo?

Houd je taai en jouw tijd komt nog! Net als die van mij

Jeetje Macaron Dit is echt het horrorscenario van dit traject

Het zag er zo hoopvol uit. En dan 1 uur van tevoren. Pfff, heftig meis.

Ik blijf mij er ook over verbazen hoe verschillend ziekenhuizen omgaan met o.a. op welke dag ze terugplaatsen. Wat is nou beter? Ze weten het waarschijnlijk niet, denk ik dan. Maar wat heb je er nu aan..niks. Dit is wel even iets wat je moet verwerken. Ik ben er ook even teneergeslagen van. Bah! Ik denk aan je. Kom ik maar meer doen!!



Belachelijke eisen inderdaad Baggal! Hopelijk maakt het niet uit omdat jullie uiteindelijk de keuze voor adoptie helemaal niet hoeven te maken!



Hier eergisteren weer bloedverlies tot de volgende morgen en 'menstruatiebuikpijn' de hele dag. Maakte me geen grote zorgen maar was er flink chagerijnig van.

Macaron: wat naar zeg - en dan druk ik het nog voorzichtig uit. Ik kan mij goed voorstellen dat je er ook naar uitkeek, en dan dit... Iedere keer die teleurstelling. Een goede vriend van mij zei een tijd terug: "life is all about bouncing back" en dat is een beetje mijn mantra geworden. Veranderen kun je nu even niets, maar probeer positief te blijven en moed te houden met Macaronman!



Elmie: blij te horen dat alles nog altijd goed gaat. Kan me voorstellen dat bloedverlies je angstig maakt. Zou ik ook hebben hoor, mocht ik ooit zwanger worden...



Overigens, en dit is voor alle dames hier, merk ik wel dat ik het heel fijn vind mee te schrijven en ervaringen te delen. Thanks! Echt - het helpt. Woensdag a.s ga ik naar de informatie avond van de fertiliteits kliniek. Ik ben benieuwd en deel mijn ervaringen met jullie. Liefs

Dank voor jullie medeleven dames! De steun en ervaringen met mensen waarbij je je hart kan luchten en die tegelijkertijd de situatie en het verdriet zo goed kennen is heel fijn aan dit topic, hoe jammer het ook is dat we hier doorheen moeten.



Spannend dat je woensdag de info dag hebt Baggal. Laat het allemaal goed op je inwerken. Wat betreft de medicijnen en de punctie is het in mijn ervaring tot nu toe wel te doen maar dat is per persoon anders. Het is misschien de emotionele achtbaan en het feit dat je geen garanties op succes krijgt die het zwaarste maken. Maar misschien gaat het wel in een keer goed! Er moeten toch mensen in die percentages zitten waarbij het in een keer lukt.



Ik snap helemaal dat jullie die adoptie procedure hebben laten zitten voor wat het is. Aan de ene kant moeten zoiets natuurlijk heel zorgvuldig gebeuren maar aan de andere kant is het ook heel sneu dat kinderen in barre omstandigheden opgroeien en er wel stellen zouden zijn die met alle liefde voor ze zouden zorgen maar er o.a. door bureaucratie en de bizarre eisen van af zien (wat je noemde valt toch niet onder normale eisen voor een gezonde jeugd en wordt toch ook niet bij "gewone aanstaande ouders" gevraagd??!!).



Wij hebben adoptie (nog) niet besproken, maar ik denk niet dat dat een optie voor ons is. Tot nu toe hebben we niet echt heel veel vooruit gedacht omdat we lang hoopten dat het zonder of met een klein beetje medische hulp wel goed zou komen. Nu zei macaronman vanochtend dat we niet moeten wanhopen en dat als het nodig zou blijken we ook zouden kunnen uitwijken naar sperma/eicel donatie. Dat had ik eigenlijk niet verwacht dat hij daar open voor zou staan. Zelf weet ik het niet zo hoe ik daar over denk. Hebben jullie (Baggal/anderen) dat besproken?



Hi Birdie! Veel deelneemsters aan dit topic zijn inderdaad zwanger geworden / geweest / opnieuw geworden maar hopelijk is dat juist een stimulans dat het ook na lang wachten nog kan. Ik snap dat je na 2,5 jaar daar behoorlijk genoeg van hebt maar houd hoop! Zijn jullie nu ook bezig met IVF?



Over na hoeveel dagen terugplaatsingen... ja ik weet ook niet wat beter is, ik denk dat Elmie gelijk heeft en dat de medici het ook nog niet weten. Voor beide - zo snel mogelijk in de natuurlijke omgeving of de sterkste proberen te selecteren - is wel iets te zeggen. Birdie ben jij tevreden geweest over GG, ik woon niet in NL maar ik zie die naam vaak voorbij komen.



Elmie, ik kan me ook voorstellen dat je je erge zorgen maakt door het bloedverlies en het menstruatie gevoel... hopelijk stopt het snel en kunnen de verloskundigen je angst snel wegnemen en vind je afleiding.



Verder... vandaag - the day after - een beetje down maar goed het gaat zoals het gaat en ik probeer maar te werken. Morgen zie ik de gyn en horen we misschien meer over het hoe en wat. Hier is het trouwens zo dat voor de verzekering een poging pas een poging is na terugplaatsing... dat is dus wel een kleine troost al moet ik er nu nog niet echt denken om dit hele proces weer opnieuw in te gaan.



Nou dikke knuffel voor jullie allen.

Lieve Macaron, het is inderdaad een schrale troost, maar heit feit dat dit niet wordt aangemerkt als een poging is natuurlijk wel fijn, want defacto is het geen gemiste kans met gevolgen. Behalve natuurlijk de emotionele gevolgen van de procedure, de oproep, de hoop, etc. Dat blijft gewoon een enorm zure appel. Ik krijg overigens de indruk dat jij en Macaronman echt heel veel steun aan elkaar hebben en dat is heel erg belangrijk! Ik merk zelf dat het af en toe goed is om de focus te leggen op dingen die wel heel erg goed gaan in ons leven en daarvoor dankbaar te zijn. Dit neemt natuurlijk niet weg dat wij nog steeds hoop houden.



Lief overigens dat Macaronman ook het onderwerp donatie heeft aangesneden. Heel fijn dat jullie er samen over kunnen praten en dat het bespreekbaar is. Mijn man en ik hebben het er ook over gehad en ook hier is het bespreekbaar. Moet er wel bij aantekenen dat mijn man het juist zo fijn zou vinden als we zelf het leven zouden hebben gecreeerd en dat is natuurlijk zo. Hij staat er echter wel voor open, maar merkt op dat het hebben van kinderen niet zaligmakend is. Op dit moment willen we ook niet te veel op de zaken vooruit lopen. Per slot van rekening hebben we ons eerste gesprek nog niets eens gehad.



Wel lijkt er bij ons een duidelijke oorzaak van het niet zwanger worden. Het zaad van mijn man is gewoon minder in kwaliteit en hoeveelheid. Bovendien sijpelt het er meer uit - by all means: ik wil niet te "graphic" worden, maar het komt er kortgezegd op neer dat het moeilijker is om het bij mijn eitjes te laten komen, althans op de natuurlijke weg. Tot nu toe gaan we er daarbij vanuit dat er met mij niets aan de hand is: ik heb bij de huisarts 2 ovulatie testen gedaan en deze waren normaal. Echter, dit zou anders kunnen zijn - we hebben dit in dit stadium niet verder uitgezocht.



Adoptie is voor ons echt definitief uitgesloten. Mijn man heeft helaas een vrij nare scheiding gehad en het idee dat zij geinterviewd moet worden is geen aangename gedachte (hoewel ik daar opzich wel begrip voor kan opbrengen. Per slot van rekening weet zij veel van hem en ook van zijn kwaliteiten als vader). Ook hebben zij mij naar diverse ex-en gevraagd. Voor mijn huidige relatie had ik nog een korte relatie van 4 maanden en mij werd gevraagd of ik deze persoon wilde benaderen om eventueel over mij te verklaren. De relevantie van dit alles ontgaat mij volledig (!). Huidige vrienden en natuurlijk familie kunnen beter verklaren over ons als koppel en onze ouder-kwaliteiten. Mijn man heeft bovendien 3 kinderen die een normale opvoeding hebben gehad dus ik begrijp dit niet.

Nogmaals, net als jij Macaron begrijp ik dat het in het belang voor een kind is dat hij of zij in een stabiele leefomgeving terecht komt, maar dit lijkt onzinnig. Ook het opzetten van het netwerk van 25 mensen in de leeftijdscategorie van een eventueel kind is bizar. De realiteit is dat de meeste mensen speel vriendjes en vriendinnetjes leren kennen op het schoolplein. Bij wildvreemde mensen gaan aanbellen in de buurt en vragen of wij met het oog op een adoptie wat tijd mogen doorbrengen met hun kind is naar ons idee belachelijk en bizar. Evenmin ben ik ontvankelijk voor een verzoek om een jaar thuis te blijven voor dit proces. Mocht het ons gegeven zijn zwanger te worden dan blijf ik parttime werken. Om nu te stoppen in afwachting van een kind dat ons wellicht nooit zal worden toegewezen omdat de leeftijd van mijn man bezwaarlijk is, is een risico dat ik niet bereid ben te nemen. En in dit alles geldt (en dat geldt denk ik voor ons allemaal) dat het krijgen van kinderen niet een alles bepalende factor moet zijn in ons leven, hoe graag we het hier op het forum ook allemaal zouden willen.

Gelukkig kan ik ook genieten van de kinderen van anderen. Ik ben dit weekend in Nederland, omdat mijn neef vader is geworden van de tweede. Heel leuk en ik kan ook nog steeds heel erg blij zijn voor anderen, gelukkig.



Man en ik proberen er niet verzuurd van te worden, positief te blijven en hoop te houden. Als het lukt is dat fantastisch (geloof me - het krijgen van een kind, creeren van nieuw leven - fantastisch), maar indien het niet lukt wil ik ook genieten van de tijd met mijn man en ons leven. Leuke dingen doen, reizen maken, etc. Een kind is de kers op de taart, maar zonder die kers is de taart in dit huishouden gelukkig ook al erg lekker!



Lieve Elmie: Fijn dat alles nog altijd de goede kant op lijkt te gaan! Ik zou ook angstig zijn hoor - maar als het ziekenhuis zegt dat alles goed gaat, zou ik mij daar aan vast houden.



Welkom hier Birdie: zoals Macoron al schreef, een aantal dames zijn zwanger (of inmiddels bevallen) en sommige zoals Macaron en ik zijn nog altijd "in de race"!

Ik vond ook het mentale stuk, de onzekerheid en het wachten tussendoor en de soms heftige gesprekken met mijn man over bepaalde keuzes, het zwaarste aan het traject. De 1e punctie was niet fijn en dan druk ik mij voorzichtig uit maar het hele lichamelijke is wel te händelen. Van sommige hormonen had ik meer last dan andere maar je weet waar je het voor doet. Maar zoals Macaron al zegt, ervaart iedereen dit weer anders!



Ik vind het ook belachelijk wat iedereen moet doen om een kind te mogen adopteren. De exen interviewen. Te belachelijk voor woorden!! En dat netwerk ook. Er zijn wel belangrijkere criteria lijkt mij. Natuurlijk is het goed dat niet iedereen zomaar kan adopteren maar er zijn grenzen hoor!



Bij ons was zaaddonatie min of meer uitgesloten voor Elmieman. Natuurlijk bespreek je alle opties nog een keer mocht het uiteindelijk allemaal niet lukken maar in principe was dat een 'no go'. We hadden het wel over pleegzorg maar daar was ik nog niet uit.



Birdie, vergeet niet dat dit topic al 3,5 jaar 'loopt' en dan is het maar gelukkig dat er zoveel vroeg of laat toch een kind hebben gekregen...of meerderen.



Ik vind je stoer hoor Macaron. Ik denk dat ik zelf toch echt even helemaal klaar met alles was en flink kwaad en verdrietig. Dat ben je misschien zelf ook maar je relativeert volgens mij ook al en dat vind ik knap. Wat fijn dat de poging niet telt voor de verzekering!! Dat is hier wel anders. Bij ons telt het als een poging als er een punctie is gehad dus in jouw situatie was er 1 poging letterlijk verloren. Het maakt het voor nu niet minder kl*te.



Bagal, het klinkt alsof je in je gevoel wel min of meer hebt geaccepteerd als het niet lukt. Knap! Ik had dit gevoel pas langzaamaan vlak voor de 3e poging. Ik besefte opeens dat ik mijn oergevoel van willen zorgen voor kinderen al deels kwijt kon aan mijn oppaskinderen en dat dat mij heel rijk maakte. Natuurlijk wilde ik dat liever aan mijn eigen kinderen geven, dolgraag, maar ik kon al liefde geven en ontvangen en mijn zorgen. En prompt daarna werd ik weer zwanger (eerst de 2e miskraam begin dit jaar) en 3 maanden later zwanger van dit kindje. De vorige zwangerschap en miskraam was van 2 jaar terug. Toeval of niet. Toen ik begon te accepteren, lukte het opeens weer.



En verder lazen jullie mijn berichtje denk ik verkeerd want ik maakte mij juist geen grote zorgen. Ik wist waar het bloedverlies en de buikpijn door veroorzaakt werden maar ik was er wel chagerijnig van. Leuk is het niet.

Ik heb maandag trouwens al mijn 20-wekenecho

Eventjes kort:



Macaron,

Wat vreselijk balen zeg! Ben heel benieuwd wat de gyn gaat zeggen. In onze kliniek doen ze ook alleen maar tp op dag 5. Ik werd iedere dag op de hoogte gehouden van het aantal embryo's dat over was. En dat aantal ging iedere dag hard achteruit....

Maar om de dag van tp te moeten horen dat er geen meer over is, is wel heel erg wrang. Gelukkig (en terecht) dat dat deze poging niet telt!

Hier was overigens eicel donatie wel bespreekbaar (mijn zus heeft het aangeboden), maar sperma donatie ligt toch moeilijker. Man wilde daar nog niet over nadenken (maar nu leek het probleem in eerste instantie ook niet bij hem te liggen - het probleem ligt bij mijn eicellen of een combinatie van ons). Ik vond het een heel fijn idee om iets 'achter de hand te hebben'. Gaf me toch wat steun of zo.



Baggal, jeetje wat een gedoe! Ik sta ook nog steeds open voor adoptie, maar dit zou mij ook wel tegenhouden zeg. Ongelofelijk eigenlijk dat het zo moeilijk is om een kindje een liefdevol huis te geven. Er zijn volgens mij zoveel meer kindjes die in vreselijke omstandigheden opgroeien, dan dat er adopties plaatsvinden. Oneerlijk voor beide kanten.



Birdie, inderdaad moed houden! Wij waren ook bijna 3 jaar bezig, voordat ik zwanger raakte (eerste ICSI/IVF poging). Is er bij jullie een oorzaak gevonden? Bij ons in eerste instantie niet (onverklaarbaar - zo frustrerend).



Elmie, ben blij dat het zo goed gaat! Je klinkt vol zelfvertrouwen. Goed zo!



ZZ, bezig met de laatste loodjes?



Amber, jongetjes zijn leuk he?



Panda, nog nieuws?



Alle andere dames,

quote:Elmie schreef op 02 september 2014 @ 12:49:





Bagal, het klinkt alsof je in je gevoel wel min of meer hebt geaccepteerd als het niet lukt.



Het is meer bewust willen genieten van al hetgeen ik wel heb. Een van mijn beste vriendinnen uit NL is al 4,5 jaar bezig zwanger te worden en zonder resultaat. Ik zie gewoon wat een enorme wissel dit trekt op haar leven en haar relatie. Ze gaat er echt onder gebukt. Het niet meer op kraamvisite willen komen of geboortekaartjes willen ontvangen...Ik begrijp de pijn als geen ander, maar ik probeer ook gewoon te focussen op alles dat ik wel heb.



Bovendien denk ik dat ik er onbewust wellicht meer rekening mee heb gehouden dat een kindje voor ons lastiger is. Mijn man is boven de 50 en ik ben een 30-er. Toen wij na heel lang wikken en wegen besloten hebben onze relatie voort te zetten hebben we het uitgebreid over kinderen gehad. Dus wat dat betreft denk ik dat ik mij er daarom makkelijker bij zou kunnen neerleggen. En heus, natuurlijk zijn hier ook tranen en frustraties geweest en nog steeds want het zou zo ontzettend mooi zijn, maar ik wil niet in een neerwaardse spiraal komen van onvrede en frustratie.



@Linde: Misschien belangrijk om erbij te vermelden dat ik niet in Nederland woon. Ik woon wel in Europa, maar mijn ervaringen hoeven natuurlijk niet maatgevend te zijn. Ik weet niet welke eisen er in NL gesteld worden aan adoptie. Wel is er, volgens mij, een leeftijdsgrens. Voor kinderen uit Zuid-Amerika en Azie geldt die i.i.g. wel. Ons leek adoptie juist een goed idee omdat mijn man dan meer zou kunnen meemaken van het kind. Dat klinkt wellicht dramatisch, maar wij dachten dat wanneer wij een ouder kind zouden adopteren wij wat jaartjes zouden "winnen", hetgeen vooral ook leuk is voor het kind zelf want natuurlijk hou ik er rekening mee dat ons kind, indien het allemaal zou lukken, een oude(re) vader heeft.

Wow, wat leuk om jullie uitgebreid te lezen en dank voor de lieve woorden.



Oef Elmie... gelukkig verkeerd begrepen en dus geen zorgen over bloedverlies en buikpijn! Nog 1 weekje wachten om jullie kleine te zien dollen in je buik, kan me voorstellen dat je de dagen aftelt! Heb je al een mooi buikje? Voel je je verder fit of juist moe?



Wat betreft adoptie, inderdaad helemaal met jullie eens dat het belachelijk is wat ze vragen!



Ik had het trouwens toch verkeerd begrepen over de verzekering... het telt hier niet pas bij de terugplaatsing maar vanaf dat er embryos zijn ook al zijn die kwalitatief niet goed. Dikke pech dus maar goed, volgende keer hebben we misschien meer geluk. Baggal, jouw 'life is all about bouncing back' is mijn mantra geworden



Vandaag in ieder geval de gyn gezien en zij vertelde dat als de cellen zich de eerste 2-3 dagen niet goed delen er meestal een probleem is dat wordt gewijd aan de kwaliteit van de eicel en bij rare delingen op dag 4-5 aan de kwaliteit van de spermacel. Wij hadden dus een beetje van beide... Voor de volgende poging, begin oktober hebben we afgesproken dat ik menopur ga spuiten ipv puregon om te kijken of dat kwalitatief betere eitjes geeft en dat we een IMSI (=ICSI met een 15x sterkere microscoop) gaan doen waardoor ze de spermacellen nog iets beter kunnen selecteren.



Enneh om even op de ego toer verder te gaan... ik ben niet zo stoer hoor... ik vind het behoorlijk klote en heb echt wel gehuild. Maar goed, nu het helemaal tegenvalt moet je toch verder en ik wil ook geen vervelende zuurpruim worden. Ook heb ik de afgelopen maanden wel steeds ietsje meer vrede gekregen met het idee dat we misschien met z'n tweeën blijven en dat we dan ook nog - om met Baggal te spreken - een lekkere taart zijn. Een fijne relatie waarin je elkaar ook bij zware tegenslag niet verliest, je op elkaar kunt bouwen en elkaar respecteert is ook een zegen. Hopelijk blijft dat dus goed zitten.



Zo het is weer een hele lap geworden. Benieuwd wat jullie allemaal voor nieuwtjes hebben.

Oh ik reageer ook nog even op de laatste berichtjes.



Linde... dank voor je berichtje en het delen van jouw ervaring. Hoe is het verder met jou?



Baggal, mooi gesproken. Lijkt me heel goed om er zo in te staan. Ik duim voor jullie dat het gewoon wel (en natuurlijk snel) gaat lukken!

Hoi, ik zou graag met jullie mee gaan lezen en schrijven. Nooit gedaan, dus als ik blond overkom . Inmiddels een jaar bezig om zwanger te raken. Eerste onderzoeken in het zh gehad. Ik ben 'goedgekeurd' (32 jaar, paar kilootjes teveel, niet roken, kraamverzorgende). Manlief (26, rookt niet, sportief) had echter wat minder goede score bij de spermatest. Score van 30.1 om spontaan zwanger te raken, en op de grens om voor inseminatie in aanmerking te komen.

Ik vrees dat ik morgen weer ongesteld word, werd daar al sip van, en alleen thuis. Doet me goed om te lezen dat veel dames in dit topic gelukkig zanger zijn geworden! En ook fijn om gevoelens te lezen die zo herkenbaar zijn..

Nou, beetje warrig voorstelberichtje mss, maar vragen zijn welkom .

Even een berichtje van een oud meeschrijver. Een hele dikke knuffel voor Macaron. Wat een enorm klote nieuws. Wat heb jij al een enorm geduld moeten hebben voordat jullie eindelijk aan de behandeling mochten beginnen. Wat ik terug lees zag het er veel belovend uit en dan loopt de poging op zo'n manier ten einde. Je hoeft je niet stoerder voor te doen dan je je voelt, zoals Elmie al beschreef is het goed je gevoel niet weg te stoppen. Op welke dag zou de terugplaatsing eventueel zijn geweest. Het vreemde is dat er zo'n enorm verschil is per kliniek. Volgens mij was het ook bij Elmie na 5 dagen, maar in het ziekenhuis waar ik IVF heb gehad was de tp al 2 dagen na de punctie. Heb je binnenkort nog een evaluatie o.i.d. Ik hoop dat de IMSI succesvol gaat zijn. Hou hoop zolang er mogelijkheden zijn. Hoe zwaar dat soms ook is.



Baggal, je klinkt enorm stoer. Goed dat je die vriendin als voorbeeld hebt, ziet hoe zij er onder gebukt gaat zodat je bewust bent waar je op kan letten om zelf niet aan de behandeling ten onder te gaan. Uiteindelijk is je relatie ook het belangrijkste. Zijn er in het land waar je woont nog een leeftijdsgrens voor IVF/ICSI? Kan me goed voorstellen dat eventuele adoptie van de baan is met die absurde regels.



Sally, welkom op het forum. Wat betekend de score van 30.1? En je schrijft dat je voor inseminatie in aanmerking komt, heb je daar al een afspraak voor staan en weet je of je hormonen moet gaan gebruiken of dat het in eigen cyclus wordt gedaan? Succes met je behandeling.



Birdie, het klopt dat hier "inmiddels" veel zwangeren zijn. Maar dit is ook een topic wat al langer loopt. Zoals je kan zien sta ik ook in het tabel en daar zie je dat wij officieel augustus 2010 begonnen zijn. Wij zijn bijna 4 jaar bezig geweest om zwanger te worden.Voel je vrij om hier mee te schrijven, de oude rotten zijn juist een enorme schat aan ervaring en kunnen veel vragen beantwoorden. Vertel je verhaal als je er behoefte aan hebt, stel de vragen die je wil weten en deel je onzekerheden. Niks is ons hier vreemd.



Een update over mij. Ik kan eindelijk melden dat ik in het tabelletje lager hoor. Ik ben in de medische molen beland door een onregelmatige cyclus, daarna bleek er na een smenlevingstest dat ik vijandig slijm heb waardoor de zaadcellen niet overleven. Hierdoor ben ik gestart met IUI, af en toe moest ik een poging over slaan ivm met cystes. Uiteindelijk heb ik 6 mislukte IUI's achter de rug. Ik zag erg tegen IVF op, maar nog meer IUI's zouden ook niet meer gaan werken. Vorig jaar augustus zou ik eindelijk mogen starten met de voorbereiding van de IVF. Echter bij het stilzetten van de cyclus om het lange protocol op te starten kreeg ik veel last van buikpijn en bleken er opnieuw cystes te zijn die heel hard waren gegroeid terwijl dat eigenlijk niet zou kunnen door de medicatie. Het bleek endometriose te zijn. Ik ben in september 2013 geopereerd waarbij zij de cystes hebben verwijderd, ik heb veel pijn gehad en heb het emotionieel toen erg zwaar gehad. Ik moest 4 maanden herstellen. Omdat ik bang was om in een depressie te raken heb ik besloten om die 4 maanden aan te pakken om psychisch zo stabiel als mogelijk te zijn als we eindelijk zouden mogen starten. Ik ben naar een psycholoog geweest, bij een acupuncturist en een ortomolucolaire arts. Ik wilde alles doen wat binnen bereik lag. In de rustmaanden voor de eigenlijke startdatum van augustus was ik ruim 10 kilo afgevallen. Ik deed alles zodat ik achteraf nooit zou denken "had ik maar ..." In januari dit jaar heb ik de punctie gehad en ik vond het erg zwaar, erg pijnlijk en helaas was er toch weer een cyste die ook door de punctie was aangeprikt. Ik moest daardoor aan de antibiotica omdat de kans op een infectie groot was. Opgelucht was ik toen ik na 2 dagen hoorde te mogen komen voor een terugplaatsing. Helaas mislukte deze poging, waarschijnlijk door dat de cyste weer volloopt en kan lekken waardoor het embryo een soort van weggespoeld word. Gelukkig zaten er nog emmy's in de vriezer en is er in april eentje ontdooit en teruggeplaatst. Door bloedverlies vlak voor de test datum dacht ik dat de poging wederom was mislukt. Groot was de verassing toen ik voor het eerst in mijn leven 2 streepjes op de kv test zag. In de 4 jaar dat we bezig waren was ik op mijn onregelmatige cyclus na nog nooit overtijd geweest en nog nooit positief getest en was bang dat het ons niet meer zou gebeuren. In de weken na de positieve test bleef ik bloedverlies houden en was erg bang dat het mis zou gaan. De weken wachten tot we voor een echo mochten komen duurde lang, groot was de opluchting toen we met 7 weken een hartje zagen kloppen. Inmiddels ben ik 23 weken zwanger en ben me bij elke beweging die ik voel bewust hoe bijzonder het is en hoe dankbaar ik hiervoor ben. Ik wil dit verhaal met iedereen delen, ondanks dat geen enkel verhaal hetzelfde is hoop ik dat ik andere hoop kan geven in dit ongelooflijk zware en soms oneerlijke traject. Hou hoop zolang er nog mogelijkheden zijn en geef niet op zolang je het gevoel hebt door te kunnen gaan. Een hele dikke knuffel aan meeschrijvers maar ook aan meelezers.

O,ja en een dikke knuffel aan Linde en Elmie.

En ZZ ik blijf lezen op nieuws of je bevallen bent.

Welkom Sally! En Maantje, wat ontzettend fijn dat het bij jou uiteindelijk wel gelukt is. Zulke verhalen geven hier weer moed. Ook jij bent echt door de molen gegaan, maar met een fijne afloop. Over 15 weken is het gewoon zo ver - top - en is het de pijn allemaal waard geweest.



Ik ben heus niet altijd zo stoer hoor - ook hier heb ik er wel mee moeten worstelen. Maar op de een of andere manier is er ook het besef dat ik zielsveel van mijn man hou, we het huis hebben dat ik altijd al had willen hebben en er ook andere dingen zijn die mij gelukkig maken en we eigenlijk gewoon een heel goed leven hebben. Sommige mensen vinden nooit iemand om het leven mee te delen, dat hebben wij hier allemaal wel. En dan zitten onze partners ook echt samen in dit proces (ook in moeilijke tijden) en dat is ook weer ons 'geluk'. Ik blijf heel bewust die dingen herhalen.



Wat me overigens wel beangstigd is het gevoel dat als het niet lukt, ik het later toch nog weer heel erg ga missen. Maar goed - ik probeer positief te blijven. Vanavond moeten we in ieder geval naar die informatie avond. Ik ben benieuwd hoe het gaat en zal daar ook over schrijven.



Macron - hoe is het met je? Ik denk aan je!!

Maantje, gefeliciteerd! Wat een prachtig nieuws na zoveel jaar!

Macaron, jouw verhaal moet nog even doorwerken, heftig!

Baggal, wat jij schrijft probeer ik ook voor ogen te houden. Laatst zei een kraamvrouw die ook niet snel zwanger was geworden dat zij een kindje als aanvulling zag op hun relatie, samen zijn ze gelukkig, en compleet, maar een kindje zou een prachtige aanvulling zijn. Dit hou ik ook voor ogen, dat wij samen ook gelukkig blijven. En daarbij ben ik zo'n 24 dagen per maand positief dat het echt wel een x gaat lukken! Helaas deze maand niet, ben idd ongesteld (noemen jullie dat ongi?) geworden. Tranen gisteravond gehad en de frustratie er vanochtend uit gesport .

Maantje, jij vroeg wat die 30,1 inhield? Als ik het goed heb begrepen is dat het % wat wij hebben om samen zwanger te raken. Uit de spermatest kwam een 5,8. Iets met hoeveelheid, aantal cellen en snelheid ofzo.. Als je onder de 30 zit kom je in aanmerking voor inseminatie. Gelukkig hoef ik dan geen hormonen te slikken. Ik krijg een injectie om de eicellen te laten rijpen (of springen?) en het sperma wordt dan geïnsemineerd. Zaad is niet 'sterk' genoeg om zelf die weg naar de eicel af te leggen, dus dat helpen ze een handje. Maar eerst de test in oktober afwachten wat de score dan is. Zoals jullie merken is het voor mij ook allemaal nieuw.

Andere vraag; worden jullie niet 'gek' van mensen in je omgeving die roepen dat je los moet laten? (Die dan zelf ook binnen 2 maanden zwanger zijn ).

Lieve dames,



Ik ben net terug van de algemene info avond. Was raar en spannend om opeens met allerlei stellen geconfronteerd te worden die in hetzelfde schuitje zitten. Er heerste een vreemde spanning in de wachtruimte. Niemand die iets tegen elkaar zei, vragende blikken, etc. maar van elkaar wel weten wat we daar kwamen doen.



De uitleg die wij kregen was duidelijk. Daar moet ik aan toevoegen dat ik mijzelf al wel goed had ingelezen in de mogelijkheden. IUI wordt in het land waar ik woon amper toegepast, hetgeen neerkomt op IVF. Hiervan was ik al op de hoogte. Wij komen in beginsel in aanmerking voor 3 IVF behandelingen (vergoed) en de gemiddelde wachttijd is 7 maanden. Dat laatste was fijn om te weten, want dat kon ik nergens terug vinden op de website van de kliniek. Op de 15e zullen wij de intake hebben en zal er natuurlijk meer duidelijkheid zijn omtrent onze specifieke situatie. Een periode van 7 maanden is redelijk naar mijn mening.



We voldoen aan de eisen in de zin van wij beiden niet roken, geen overgewicht hebben en ik de leeftijd van 42 nog niet ben gepasseerd. Gelukkig worden er geen eisen gesteld aan de leeftijd van de man en staat het feit dat hij reeds kinderen heeft uit een vorige relatie niet in de weg aan het aanspraak kunnen maken op een behandeling die vergoed wordt. Had hij er meer dan vier gehad dan hadden wij er geen recht op gehad, ondanks het feit dat hij geen kind met mij had. Klinkt oneerlijk, maar is wel te begrijpen.



Het was verder allemaal goed te doen moet ik zeggen. Merk wel dat ik het stiekem toch ook wel moeilijk vind om naar dit soort bijeenkomsten te gaan en geconfronteerd te worden met anderen met hetzelfde "probleem". Ik vond het wachten voor aanvang van de bijeenkomst gewoon wat vervelend. Mijn man had overigens precies hetzelfde gevoel. Bij hem moet er nog aan toegevoegd worden dat hij zich niet op zijn plaats voelde, omdat hij toch een stuk ouder is. Zag overigens nog een paar stellen met een aanzienlijk leeftijdsverschil daar - een knikje en een glimlach zeggen meer dan duizend woorden...



Waar ik mij alleen echt ontzettend aan stoorde is dat een van de bezoekers het nodig had geoordeeld om met een kinderwagen (met kind!) plaats te nemen in een van de stoelen. Ik neem aan dat zij niet op de juiste plaats zat (het stel vertrok na 20 minuten). Hoewel ik best kan genieten van de kinderen van een ander had ik echt zoiets van: dit is lekker ongepast. Pfff! Nogmaals, denk dat het een foutje was, omdat ze ook weer vertrokken, maar toch... Beetje rare en vooral pijnlijke actie.



Anyway, na afloop nog lekker een hapje gegeten met mijn man, hetgeen heel gezellig was. De dag toch leuk kunnen afsluiten en morgen weer gewoon aan het werk...

quote:sallyg schreef op 03 september 2014 @ 13:38:



Andere vraag; worden jullie niet 'gek' van mensen in je omgeving die roepen dat je los moet laten? (Die dan zelf ook binnen 2 maanden zwanger zijn ).



Het is altijd een goed bedoelde actie en het is inderdaad zo dat stress niet goed is in het kader van een eventuele zwangerschap. Alleen gaat men er wel eens aan voorbij dat het zo makkelijk klinkt. Zo van: laat het los. Als je er je hele leven op ingesteld hebt dat je graag ouder wenst te worden en je hebt die partner gevonden met wie je dit graag wil en het lukt niet, althans niet meteen, is dat ontzettend frustrerend. Een "laat het los" is dat een beetje een dooddoener, hoe goed bedoeld het ook is. Te meer inderdaad wanneer de betreffende dame zelf zwanger is en binnen 9 maanden gaat werpen...



Ik heb onze omstandigheden niet met heel veel mensen gedeeld. Een paar echt goede vriendinnen weten ervan, maar ik vermoed dat velen er ook vanuit gaan dat wij niet meer aan kinderen beginnen gelet op de leeftijd van mijn man. Als mensen niet weten dat mijn man ouder is, krijg ik nog wel eens de vraag: wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen. Heel irritant - want het niet een vraag van beginnen, het is een vraag of het ons gegeven is om ze te krijgen.

Welkom Sally! Zoals voor iedereen die bij dit topic komt... hopelijk gaat het snel lukken en hopelijk vind je hier in de tussentijd wat steun. Jammer dat je ongesteld geworden bent maar vooralsnog klinken jullie onderzoeksuitslagen wel hoopgevend. Misschien lukt het toch best snel nog op natuurlijke wijze of met een klein beetje hulp. Sporten is in ieder geval een fijne uitlaatklep.



Maantje, dank voor je steun. Wat heb jij ontzettend veel meegemaakt en wat lief dat je dat hier met ons deelt. Het klinkt of je op sommige momenten echt geen licht meer zag aan het einde van de tunnel en dan toch zulk gelukkig nieuws: van harte gefeliciteerd!! Hopelijk kom je de resterende tijd van je zwangerschap ook zorgeloos door!



Baggal, ja gekke sfeer hè, ik herken dat wel dat het bij ons ook zo was en aan het einde was iedereen super snel vertrokken Hier is geen wachtlijst maar ik kan me voorstellen dat het op zich ook wel fijn is om wat tijd tussen de voorlichting en het "echte begin" te hebben. Kan je ook nog op tijd beginnen met acupunctuur, extra gezond eten of je gewoon mentaal voorbereiden mocht je daar behoefte aan hebben.



Maantje ik lees dat jij bij een accupuncturist, een psycholoog en een orthomoluculair arts bent geweest. Heb je daar concreet (of vaag) iets aan gehad? Ik ga morgen na een osteopaat omdat ik tijdens het traject steeds met een hele gespannen nek en rug wakker werd. Hij zei ook dat het kon helpen met de emotionele verwerking van het traject/deze poging. Ik twijfel nog of ik een plan van aanpak maak, (en vooral over hoe en wat dan precies) om die lichamelijke stress bij een volgende poging te verminderen.



Baggal over dat stel met kinderen... klinkt toch een beetje pijnlijk. In de wachtkamer bij onze kliniek laatst ook een stel dat enorm naar sigarettenrook stonk met een meisje van een jaar of 5-6 (tijgerprint legging en hakken!). Ik vond dat echt geen plek om kinderen mee naar toe te nemen (niet voor het kind en ook niet voor de anderen) maar misschien kwam ze uit een eerste ivf poging of een eerdere relatie...



Ja, ik wordt ook nog wel eens gek van de "je moet het loslaten" en "wanneer gaan jullie beginnen?". Ik krijg ze niet meer zo vaak omdat de meeste goede vriendinnen wel weten dat we met ivf bezig zijn en veel anderen denken misschien dat wij er helemaal niet (meer) mee bezig zijn gezien we al heel lang samen zijn zonder dat er ooit een kindje is gekomen. Nu net bij de lunch toevallig ging het over kinderen en vroeg een van de collega's: en jij Macaron hoeveel zou jij er willen? ... Uh, rood aanlopend, stamel, stamel... nou geen compleet elftal hoor.



En ook net deze week een vriendin gezien die, hoe goed bedoeld ook, uit het niets een heel verhaal af stak over dat ik echt te veel stress had en misschien moest gaan nadenken over stoppen met werken en als alle ivf pogingen zouden mislukken het misschien wel gewoon natuurlijk zou lukken omdat ik het dan zou hebben losgelaten... Ik hanteer daarbij maar gewoon de "het ene oor in andere oor uit" strategie.



Nou, ik ga maar weer eens aan het werk.

Macaron, wat een heftig verhaal. Ik had het zo voor jullie gehoopt!! Begrijp dat je even tijd nodig hebt om dit samen te verwerken. Maar ik hoop dat jullie verder kunnen met een nieuwe poging.



Opmerkingen over loslaten, op vakantie gaan, een huisdier nemen etc etc. Heel erg dom en kwetsend. Zeker als ze komen van mensen die zelf heel makkelijk zwanger worden en/of nog nooit een medisch traject van dichtbij hebben gezien. Als je in de mm zit kan je het niet even aan de kant schuiven. Het betekend dat je er verplicht mee bezig moet zijn (of je nu wilt of niet). Je moet een strakke planning hebben voor medicatie, afspraken bij de arts, metingen, puncties etc. Daarbij komt het mentale gedeelte wat altijd in je hoofd blijft zitten (hoewel ik het graag had willen uitzetten op bepaalde momenten. Mijn zwangerschappen zijn niet ontstaan op rustige momenten maar tijdens periodes van veel stress en/of verdriet vanwege het traject of de dingen die gebeurden. Ook mijn arts heeft aangegeven dat het onzin is. Er worden volgens haar mensen in de meest vreselijke omstandigheden zwanger (denk aan oorlogen). En ze gaf aan dat iedereen die in een traject zit ermee bezig is.

Mensen die dit soort opmerkingen maakten heb ik aangegeven dat ze geen idee hadden wat een medisch traject inhield en dat het kwetsend was wat ze vertelden. Dat hielp bijna altijd. In heel veel gevallen was/is het ook onwetendheid.



Nieuwe dames welkom . Zoals jullie zien loopt het topic al even en zijn de verhalen zeer uiteenlopend maar in veel gevallen ook positief (hoewel de weg ernaar toe soms er lang en zwaar kan zijn). Ik hoop dat anderen hier ook positieve dingen uit kunnen halen.



Net zoals jouw verhaal Maantje. Wat fijn dat je het wilt delen. En wat bijzonder dat het nu toch is gelukt! Ik wens je heel veel succes de komende tijd en hoop dat je nog eens komt bijkletsen.



Linde, wat leuk om weer van je te horen. En jongens zijn heel erg leuk Hoe gaat het nu met jou?



Elmie, we gaan echt gelijk op. Ik ben op dezelfde dag aan de beurt als jij!

@maantje. Wat is er nog meer te zeggen over vijandig baarmoederslijmvlies? Ik denk nl dat ik dat ook heb. Het wordt binnenkort onderzocht. Heeft iui dan dezelfde kans als bij iemand zonder vijandig baarmoederslijmvlies? Want de innesteling in de baarmoeder lijkt mij dan ook moeilijker.



Mijn vriendin en ik hebben 2 keer icsi gedaan en toen is het embryo teruggeplaatst bij mijn vriendin. Nu ben ik bezig om proberen zwanger te geraken. Voor nu nog zonder enige hulp.