Relaties
alle pijlers
Doorgaan of stoppen?
zondag 25 mei 2014 00:15
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
dinsdag 2 september 2014 18:16
quote:Doreia schreef op 02 september 2014 @ 16:54:
App vriendin terug: bedankt voor de goedbedoelde aandacht. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik waardeer het enorm, maar het benauwd mij. Waarom weet ik niet. Zullen we einde van de week samen even een kroegje doen?Dank je wel! Hoe simpel kan het zijn! Heb exact jouw tekst gebruikt.
App vriendin terug: bedankt voor de goedbedoelde aandacht. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik waardeer het enorm, maar het benauwd mij. Waarom weet ik niet. Zullen we einde van de week samen even een kroegje doen?Dank je wel! Hoe simpel kan het zijn! Heb exact jouw tekst gebruikt.
woensdag 3 september 2014 09:11
Hij begint dus te wennen aan het feit dat hij weer vrijgezel is. Fijn dat je iets aan mijn tekst hebt gehad. Beter goed gejat...
Dit proces is met vallen en opstaan. Dat geeft niet. Zo leert iedereen het. Door proefballonnetjes op te laten, kijken hoe het gaat en daarna steeds voorzichtiger opener zijn of meer kwetsbare dingen. Het komt goed, hou vol!
Dit proces is met vallen en opstaan. Dat geeft niet. Zo leert iedereen het. Door proefballonnetjes op te laten, kijken hoe het gaat en daarna steeds voorzichtiger opener zijn of meer kwetsbare dingen. Het komt goed, hou vol!
woensdag 3 september 2014 10:21
woensdag 3 september 2014 13:52
quote:Doreia schreef op 03 september 2014 @ 13:20:
Hij zoekt je dus bewust op? Omdat hij het van jou wil horen? En dat vind jij lief? Ik vind dat een 'ik moet wel op de radar blijven staan' smoes. En niet getuigen van respect. Maar goed, ik klink als een kapotte langspeelplaat inmiddels.
Ik snap wat je bedoelt. Het is ook niet netjes van hem. We hadden een afspraak. Maar hij is oprecht bezorgd en dat maakt dat ik hem zo kan vergeven en het alleen maar lief vind.
En ik zou ook heel boos moeten zijn, want in mijn hoofd een en al verwarring. Hij voelt zich gekwetst door mij, wil niet verder, maar blijft mij idd opzoeken. En ja, dat geeft mij (tegen beter weten?) hoop.
Maar het positieve is: we boeken vooruitgang. We zijn niet in bed beland! Dat heeft van 2 kanten de nodige moeite gekost, maar gelukt!
Hij zoekt je dus bewust op? Omdat hij het van jou wil horen? En dat vind jij lief? Ik vind dat een 'ik moet wel op de radar blijven staan' smoes. En niet getuigen van respect. Maar goed, ik klink als een kapotte langspeelplaat inmiddels.
Ik snap wat je bedoelt. Het is ook niet netjes van hem. We hadden een afspraak. Maar hij is oprecht bezorgd en dat maakt dat ik hem zo kan vergeven en het alleen maar lief vind.
En ik zou ook heel boos moeten zijn, want in mijn hoofd een en al verwarring. Hij voelt zich gekwetst door mij, wil niet verder, maar blijft mij idd opzoeken. En ja, dat geeft mij (tegen beter weten?) hoop.
Maar het positieve is: we boeken vooruitgang. We zijn niet in bed beland! Dat heeft van 2 kanten de nodige moeite gekost, maar gelukt!
woensdag 3 september 2014 14:03
Dat is dan tenminste iets. Maar wel weer 2 contactmomenten, waar jullie een afspraak hebben om 0 contactmomenten.
Oprecht bezorgd kun je bij hem wegnemen door te zeggen: ik vind het lief dat je bezorgd om mij bent, maar ik heb hele lieve vriendinnen die mij onder mijn hoede nemen en bij wie ik langzaam begin mij te openen. Ik heb jou momenteel niet nodig in mijn proces tot veranderen. Je bent zelfs een vertragende factor in dit verhaal. Als je me echt wilt helpen: zoek me niet op. Ik kan het af zonder jouw hulp. Bedankt!
Oprecht bezorgd kun je bij hem wegnemen door te zeggen: ik vind het lief dat je bezorgd om mij bent, maar ik heb hele lieve vriendinnen die mij onder mijn hoede nemen en bij wie ik langzaam begin mij te openen. Ik heb jou momenteel niet nodig in mijn proces tot veranderen. Je bent zelfs een vertragende factor in dit verhaal. Als je me echt wilt helpen: zoek me niet op. Ik kan het af zonder jouw hulp. Bedankt!
woensdag 3 september 2014 15:57
Ik wil echt stoppen over denken over relatie met ex. Alles is gezegd. We weten waar we tegenaanlopen. We denken anders over een relatie. Zo'n dag als vandaag ga ik twijfelen. Wat als-vragen en zo. Met als conclusie: dat wist ik een paar weken terug ook allemaal al. Het moet gewoon over zijn.
En dan denk ik (heel slecht): wat als ik gewoon ga daten. Dan 'vergeet' ik ex, heb ik een leuke tijd en misschien wel een leuk toekomstperspectief? Maar ja, da's wel erg veel ik-ik-ik. Zo ga je niet met mensen om. Maar het lijkt me zo heerlijk zorgeloos!
En dan denk ik (heel slecht): wat als ik gewoon ga daten. Dan 'vergeet' ik ex, heb ik een leuke tijd en misschien wel een leuk toekomstperspectief? Maar ja, da's wel erg veel ik-ik-ik. Zo ga je niet met mensen om. Maar het lijkt me zo heerlijk zorgeloos!
woensdag 3 september 2014 16:27
Je mag niet nooit meer daten he? Je wil alleen eerst uitzoeken of je bindingsangst hebt of dat ex toch niet de juiste voor je was of dat je gewoon bent wie je bent en alleen wilt blijven latten. En dan geldt dat nog alleen voor nu, misschien wil je over 1 of 10 jaar wel dolgraag samenwonen.
Als je dat een beetje beter weet, ga je weer lekker daten! Zo lang de ander maar duidelijkheid heeft en jij het afkapt op het moment dat je merkt dat die ander wel meer nodig heeft.
Als je dat een beetje beter weet, ga je weer lekker daten! Zo lang de ander maar duidelijkheid heeft en jij het afkapt op het moment dat je merkt dat die ander wel meer nodig heeft.
woensdag 3 september 2014 20:58
Tja, maar ik zou juist nu lekker zorgeloos willen daten. Gezellig, positieve spanning en nieuw.
Wat ik overigens wel een beangstigde gedachte vind, is dat ik elke toekomstige date zal gaan vergelijken met ex. Ik denk nl. dat ex voor mij de ware is. Eigenlijk denk ik dat ex ook wil dat het goed komt tussen ons.
Van psych staat nog steeds de vraag open wat het verschil was tussen eerste en laatste relatie met ex. De eerste was een gewone relatie; de tweede een 'geheime' . Zelfde man, andere situatie, maar beide keren ging het fout. Als ik dit zo overdenk, voorspelt dat weinig goeds voor onze toekomst.
Stom dat ik ex heb gesproken. Was op zich heel fijn, maar ben wel in de war daardoor.
Wat ik overigens wel een beangstigde gedachte vind, is dat ik elke toekomstige date zal gaan vergelijken met ex. Ik denk nl. dat ex voor mij de ware is. Eigenlijk denk ik dat ex ook wil dat het goed komt tussen ons.
Van psych staat nog steeds de vraag open wat het verschil was tussen eerste en laatste relatie met ex. De eerste was een gewone relatie; de tweede een 'geheime' . Zelfde man, andere situatie, maar beide keren ging het fout. Als ik dit zo overdenk, voorspelt dat weinig goeds voor onze toekomst.
Stom dat ik ex heb gesproken. Was op zich heel fijn, maar ben wel in de war daardoor.
woensdag 3 september 2014 22:55
Moet ik nu werkelijk door al die pagina's gaan scrollen om mijn eigen post hier weer neer te zetten over precies waarom het ook alweer geen goed idee is om te gaan daten? Dat de ander je ziet zitten en vraagt: wil je met me samenwonen.. en dat je dan het hele riedeltje weer opnieuw mag doormaken?
En elke keer weer ben je van slag als je ex ziet. Telkens weer. Maar toch de deur opendoen, toch met hem praten, toch contact houden/zoeken/toestaan. Waarom doe je dat?
En elke keer weer ben je van slag als je ex ziet. Telkens weer. Maar toch de deur opendoen, toch met hem praten, toch contact houden/zoeken/toestaan. Waarom doe je dat?
woensdag 3 september 2014 23:04
Tja, maar ik zou juist nu lekker zorgeloos willen daten. Gezellig, positieve spanning en nieuw.
Om vervolgens weer in te storten. Dat zegt een alcoholist ook na een tijdje sober te zijn geweest en zin heeft in één, ja écht, één biertje om vervolgens zich weer klem te zuipen.
Gezellig, positieve spanning en nieuw kan alleen als je hier doorheen gaat en er als nieuw uitkomt. Al het andere is wegvluchten en zal je alleen maar meer ellende brengen. De ellende waar je nu in zit daar moet je doorheen. De ellende die je op je afroept door weg te vluchten is w e r k e l i j k onnodig. Ook de ellende die je ervaart als je ex weer gezien/gesproken hebt, allemaal onnodige ellende die - zoals Doreia meerdere malen aangaf - jouw proces alleen maar vertraagt en pijnlijker maakt. Is niet nodig, dus doe jezelf dit niet aan. Je hebt al genoeg te verwerken en neem daar de tijd en ruimte voor. Gebruik je vriendinnen als je ontspanning, gezelligheid en positieve energie wilt: de rest, weg ermee tot je het wél aankan.
Wat je toen nodig had, kun je nu missen als kiespijn. Dit is een andere Sneeuwklokje met andere behoeftes. Je moet dat alleen nog gaan beseffen.
Om vervolgens weer in te storten. Dat zegt een alcoholist ook na een tijdje sober te zijn geweest en zin heeft in één, ja écht, één biertje om vervolgens zich weer klem te zuipen.
Gezellig, positieve spanning en nieuw kan alleen als je hier doorheen gaat en er als nieuw uitkomt. Al het andere is wegvluchten en zal je alleen maar meer ellende brengen. De ellende waar je nu in zit daar moet je doorheen. De ellende die je op je afroept door weg te vluchten is w e r k e l i j k onnodig. Ook de ellende die je ervaart als je ex weer gezien/gesproken hebt, allemaal onnodige ellende die - zoals Doreia meerdere malen aangaf - jouw proces alleen maar vertraagt en pijnlijker maakt. Is niet nodig, dus doe jezelf dit niet aan. Je hebt al genoeg te verwerken en neem daar de tijd en ruimte voor. Gebruik je vriendinnen als je ontspanning, gezelligheid en positieve energie wilt: de rest, weg ermee tot je het wél aankan.
Wat je toen nodig had, kun je nu missen als kiespijn. Dit is een andere Sneeuwklokje met andere behoeftes. Je moet dat alleen nog gaan beseffen.
donderdag 4 september 2014 15:35
Waarom ik contact zoek/toelaat met ex? Om de hele simpele reden dat ik gek op hem ben. Ik hou van hem. Zo simpel is het. En dan moet zo'n man uit je systeem.
En nee, ik moet idd nu niet gaan daten en afleiding in andere dingen zoeken. Dat weet ik. Doe ik ook. Maar 't is toch anders.
Zit nu gewoon slecht in mijn vel. Lichaam hapert, gedoe met het vinden van de juiste dosering van medicijnen. Mis ex. Vrienden die willen helpen, maar dan moet ik wel praten. Moe en heel onrustig.
Zou vanavond naar de film gaan, maar dat gaat geloof ik niet lukken; lichaam sputtert tegen. Ik baal hier zo van. Dat ik mij moet aanpassen aan de nukken van mijn lichaam. Stom.
En nee, ik moet idd nu niet gaan daten en afleiding in andere dingen zoeken. Dat weet ik. Doe ik ook. Maar 't is toch anders.
Zit nu gewoon slecht in mijn vel. Lichaam hapert, gedoe met het vinden van de juiste dosering van medicijnen. Mis ex. Vrienden die willen helpen, maar dan moet ik wel praten. Moe en heel onrustig.
Zou vanavond naar de film gaan, maar dat gaat geloof ik niet lukken; lichaam sputtert tegen. Ik baal hier zo van. Dat ik mij moet aanpassen aan de nukken van mijn lichaam. Stom.
donderdag 4 september 2014 17:05
Ik zie een verband tussen je lijf die nu niet meewerkt en niet meer doet zoals het altijd doet, en je gemoedsrust en psyche, dat nu overhoop ligt. Alsof je lijf nu zegt: wow! Er wordt naar me geluisterd! Laat ik nu maar eens van me horen!
Je moet erdoorheen vrouw, voor je aan de andere kant in het rustige kabbelende water terecht bent gekomen. Leuk? Nee. Herkenbaar? Voor iedereen die een muur om zich heen had die opeens werd afgebroken.
Je moet erdoorheen vrouw, voor je aan de andere kant in het rustige kabbelende water terecht bent gekomen. Leuk? Nee. Herkenbaar? Voor iedereen die een muur om zich heen had die opeens werd afgebroken.
donderdag 4 september 2014 17:28
Het is zo tegenstrijdig: niet aan een falend lichaam willen toegeven, maar ook de fut niet hebben om ertegenin te gaan. Dat laatste kan ik slecht hebben van mezelf. En ook al zegt de hele wereld dat het niet erg is om er niet tegenin te gaan, ik vind dat wel erg.
Wel film afgezegd. Ik zou met een vriendin gaan. Nu komt ze vanavond even wat drinken. Da's wel gezellig!
Wel film afgezegd. Ik zou met een vriendin gaan. Nu komt ze vanavond even wat drinken. Da's wel gezellig!
donderdag 4 september 2014 20:10
Ja, zal vast gezellig worden. Hoewel ik wel bang ben voor 'praten'. Gaat echt wel een dingetje worden. Lijkt wel of ik een soort druk op voel: alsof ik moet praten. Er 'hangt' nog iets tussen ons dat niet is uitgesproken. Want ja, vrienden onderling praten over mij (dit bedoel ik niet verkeerd hoor; niet in de vorm van negatief roddelen.) Ze maken zich zorgen.
Ik stel maar voor een dvd-tje te kijken. We zouden immers naar de film gaan.
Ik stel maar voor een dvd-tje te kijken. We zouden immers naar de film gaan.
donderdag 4 september 2014 20:14
Je kan het rustig zeggen: 'zoals je weet, lieve vriendin, vertel ik niet graag over mezelf. Ik vind dat onwijs moeilijk. Het is daarom MIJN probleem en heeft niets maar dan ook niets met jou te maken. Stel je vragen, ik probeer antwoord te geven, maar misschien klap ik dicht.'
En zo heb jij alle verwachtingen weer onder controle, maar geef je haar wel de ruimte vragen aan jou te stellen.
Laat het dvd-tje in de kast. Ga eens praten. Probeer het. Een mooie, fijne, rustige manier om te leren.
En zo heb jij alle verwachtingen weer onder controle, maar geef je haar wel de ruimte vragen aan jou te stellen.
Laat het dvd-tje in de kast. Ga eens praten. Probeer het. Een mooie, fijne, rustige manier om te leren.
vrijdag 5 september 2014 00:34
Waardevolle avond geweest. Geen dvd-tje gekeken maar gekletst en gepraat. Gewoon over leuke dingen, maar ook over minder leuke dingen. Ik wil dan maar wat graag in mijn vertrouwde rol van luisterend oor vervallen, maar mijn vriendin wilde mijn verhaal horen.
Ze stelde vragen over lb. Ze vertelde er nooit zo bij stil te staan, sterker nog, het meestal te vergeten. Het leek haar lastig/moeilijk dat ik geen rijbewijs mag halen, geen kinderen kan krijgen en altijd rekening moet houden met medicatie. Tja, dan probeer ik te vertellen, maar klap volledig dicht. Ik weet gewoon niet hoe. Waar begin ik mijn verhaal? Wat wil ik kwijt? Kan ik het goed verwoorden? Ik realiseer me steeds meer dat lb best een impact heeft over hoe ik in het leven sta. Maar hoe leg ik dat uit? Hoe leg ik uit van die verschrikkelijke boosheid, het lb moe zijn, dat ik baal van medicijnen, de onmacht, de afhankelijkheid, de drang naar 'geen regels', een keer zorgeloos en zonder ergens bij stil hoeven te staan naar het strand wil, alleen op vakantie wil, geen hulp wil maar niet zonder kan, gewoon wil doen?
Later kwamen de tranen. Geprobeerd wat te vertellen, maar lukt niet.
Ik snap niet dat praten echt een opluchting kan zijn. Ik ervaar dat meestal toch anders.
Ze stelde vragen over lb. Ze vertelde er nooit zo bij stil te staan, sterker nog, het meestal te vergeten. Het leek haar lastig/moeilijk dat ik geen rijbewijs mag halen, geen kinderen kan krijgen en altijd rekening moet houden met medicatie. Tja, dan probeer ik te vertellen, maar klap volledig dicht. Ik weet gewoon niet hoe. Waar begin ik mijn verhaal? Wat wil ik kwijt? Kan ik het goed verwoorden? Ik realiseer me steeds meer dat lb best een impact heeft over hoe ik in het leven sta. Maar hoe leg ik dat uit? Hoe leg ik uit van die verschrikkelijke boosheid, het lb moe zijn, dat ik baal van medicijnen, de onmacht, de afhankelijkheid, de drang naar 'geen regels', een keer zorgeloos en zonder ergens bij stil hoeven te staan naar het strand wil, alleen op vakantie wil, geen hulp wil maar niet zonder kan, gewoon wil doen?
Later kwamen de tranen. Geprobeerd wat te vertellen, maar lukt niet.
Ik snap niet dat praten echt een opluchting kan zijn. Ik ervaar dat meestal toch anders.
vrijdag 5 september 2014 08:52
Wat knap gedaan van je! Het geeft niet dat de woorden nu nog niet komen. Ik vind het al heel wat dat je openstond voor vragen, dat je je open hebt gesteld voor je vriendin en haar in elk geval de gelegenheid hebt gegeven jou vragen te stellen en eerlijk te zijn. Dat jij nog niet kan zeggen wat je denkt, voelt en wilt, dat komt nog wel. Eerst moet daar de vertrouwdheid zijn om in deze rol te gaan zitten. En als dat veilig genoeg voelt, dan volgen de woorden later. Maar ook dit gaat stap voor stap.
Wat een fijne vriendin heb je!
Wat een fijne vriendin heb je!
vrijdag 5 september 2014 09:05
In mijn ogen kun je toch gewoon op dezelfde voet verder gaan samen, en er niet meer geheimzinnig over doen. Je hoeft ook niet openlijke liefdesverklaringen op de socials te zetten, (vinden mannen echt vreselijk vaak). Maar blijf jullie eigen dingen doen.
Misschien heb je een gevoel van schaamte omdat het destijds niet is gelukt, (jullie zijn nu ouder en misschien wijzer) en ben je bang voor reacties uit je omgeving. Als jullie gelukkig zijn, mooi! en stoppen met doen alsof jullie een affaire hebben. Er valt vast een last van je schouders en je vriend zal het ook fijn vinden.
Good luck!
Sir Lannister
Misschien heb je een gevoel van schaamte omdat het destijds niet is gelukt, (jullie zijn nu ouder en misschien wijzer) en ben je bang voor reacties uit je omgeving. Als jullie gelukkig zijn, mooi! en stoppen met doen alsof jullie een affaire hebben. Er valt vast een last van je schouders en je vriend zal het ook fijn vinden.
Good luck!
Sir Lannister
vrijdag 5 september 2014 09:05
Je ervaart nu niet als een opluchting omdat het nu allemaal zoveel is in je hoofd. De erkenning dat lb toch je leven bepaald, je verdriet, je frustratie, je ex, alles bij elkaar is zoveel da je niet eens meer weet waar je moet beginnen en dus voel je je ook niet opgelucht maar eerder gefrustreerd.
Je ziet de doorbraak niet in je eigen leven maar ik lees het hier wel. Tot nu toe loop je hier 1 stap voor op hoe je er mee omgaat in de buitenwereld. Lees nog eens die 36 bladzijdes door van hoe je begon met het ontkennen dat het aan je lb ligt tot nu dat je gewoon erkent dat je het eigenlijk haat en er van baalt.
Langzaam maar zeker ben je die muur aan het afbreken die je hebt opgebouwd tussen je zelf en je lb, van negeren naar erkennen. Dat alleen al maakt zoveel verdriet bij je los en verwarring dat je dat toch allemaal diep weggestopt voelt.
Ik zou je zo graag even een dikke knuffel geven, niet alleen om je te troosten maar ook om je aan te moedigen om door te gaan, hoe moeilijk het ook is.
Je zit bijna op de bodem en daarna ga je een nieuwe manier vinden om er mee om te gaan samen met je psycholoog. Een manier waardoor je eindelijk een echt mens mag zijn die accepteert dat het leven je heeft opgescheept met een handicap die je niet wil maar die je wel een plek moet geven zonder dat je er om heen leeft. Je handicap wordt niet minder maar je leven wordt meer. Je geeft je zelf nieuwe kansen waar je recht op hebt.
Hou vol Klok, echt, je bent nu al zoveel minder gefrustreerd en boos dan je was. Je bent nu gewoon echt verdrietig om wat je is overkomen en dat is een terecht gevoel. Je mag balen en verdriet hier om hebben. Zelfmedelijden heeft een negatieve toon gekregen omdat iedereen daar maar een beroep op doet maar ik heb van mijn man geleerd dat ik soms best mag huilen omdat ik voor de stomste dingen harder moet knokken dan anderen.
Nee, het gaat niets veranderen aan je lb maar wel aan je zelf, het kost je gewoon minder energie en al zal nooit iemand helemaal begrijpen hoe het voor je is, het is wel fijn als je zelf niet meer zo hoeft te pressen om te doen alsof er niets aan de hand is.
Je ziet de doorbraak niet in je eigen leven maar ik lees het hier wel. Tot nu toe loop je hier 1 stap voor op hoe je er mee omgaat in de buitenwereld. Lees nog eens die 36 bladzijdes door van hoe je begon met het ontkennen dat het aan je lb ligt tot nu dat je gewoon erkent dat je het eigenlijk haat en er van baalt.
Langzaam maar zeker ben je die muur aan het afbreken die je hebt opgebouwd tussen je zelf en je lb, van negeren naar erkennen. Dat alleen al maakt zoveel verdriet bij je los en verwarring dat je dat toch allemaal diep weggestopt voelt.
Ik zou je zo graag even een dikke knuffel geven, niet alleen om je te troosten maar ook om je aan te moedigen om door te gaan, hoe moeilijk het ook is.
Je zit bijna op de bodem en daarna ga je een nieuwe manier vinden om er mee om te gaan samen met je psycholoog. Een manier waardoor je eindelijk een echt mens mag zijn die accepteert dat het leven je heeft opgescheept met een handicap die je niet wil maar die je wel een plek moet geven zonder dat je er om heen leeft. Je handicap wordt niet minder maar je leven wordt meer. Je geeft je zelf nieuwe kansen waar je recht op hebt.
Hou vol Klok, echt, je bent nu al zoveel minder gefrustreerd en boos dan je was. Je bent nu gewoon echt verdrietig om wat je is overkomen en dat is een terecht gevoel. Je mag balen en verdriet hier om hebben. Zelfmedelijden heeft een negatieve toon gekregen omdat iedereen daar maar een beroep op doet maar ik heb van mijn man geleerd dat ik soms best mag huilen omdat ik voor de stomste dingen harder moet knokken dan anderen.
Nee, het gaat niets veranderen aan je lb maar wel aan je zelf, het kost je gewoon minder energie en al zal nooit iemand helemaal begrijpen hoe het voor je is, het is wel fijn als je zelf niet meer zo hoeft te pressen om te doen alsof er niets aan de hand is.
vrijdag 5 september 2014 09:06
quote:lannister schreef op 05 september 2014 @ 09:05:
In mijn ogen kun je toch gewoon op dezelfde voet verder gaan samen, en er niet meer geheimzinnig over doen. Je hoeft ook niet openlijke liefdesverklaringen op de socials te zetten, (vinden mannen echt vreselijk vaak). Maar blijf jullie eigen dingen doen.
Misschien heb je een gevoel van schaamte omdat het destijds niet is gelukt, (jullie zijn nu ouder en misschien wijzer) en ben je bang voor reacties uit je omgeving. Als jullie gelukkig zijn, mooi! en stoppen met doen alsof jullie een affaire hebben. Er valt vast een last van je schouders en je vriend zal het ook fijn vinden.
Good luck!
Sir LannisterIk denk dat je na de OP niets meer gelezen hebt.
In mijn ogen kun je toch gewoon op dezelfde voet verder gaan samen, en er niet meer geheimzinnig over doen. Je hoeft ook niet openlijke liefdesverklaringen op de socials te zetten, (vinden mannen echt vreselijk vaak). Maar blijf jullie eigen dingen doen.
Misschien heb je een gevoel van schaamte omdat het destijds niet is gelukt, (jullie zijn nu ouder en misschien wijzer) en ben je bang voor reacties uit je omgeving. Als jullie gelukkig zijn, mooi! en stoppen met doen alsof jullie een affaire hebben. Er valt vast een last van je schouders en je vriend zal het ook fijn vinden.
Good luck!
Sir LannisterIk denk dat je na de OP niets meer gelezen hebt.
