Relaties
alle pijlers
Waarom kan ik het niet?
zondag 14 september 2014 03:20
Tjee, vlam is net zonder telefoon op zak gaan wandelen na gesprek dat het niet gaat werken tussen ons.
Hij is alles wat ik zoek in een man en ik alles wat hij wil in een vrouw. Maar ik vind het moeilijk om liefde te accepteren en geliefd te worden. Ik voel me niet waardig genoeg voor de liefde. Mannen moeten hun liefde voor mij altijd eerst bewijzen. Dat gebeurt en toch is het niet genoeg. Ik zoek grenzen op en ga tot het punt dat ze het opgeven. Dan roep ik "zie je wel, ze laten je uiteindelijk allemaal barsten". Onzin natuurlijk. Het besef is er wel maar ik blijf dit gedrag aanhouden.
Vlam(van anderhalf jaar) geeft niet op. Alles valt zo natuurlijk op zn pootjes tussen ons. Ying en Yang. Hij laat me niet los(test doorstaan) en toch vertel ik hem dat het niet werkt tussen ons.
Ik voel me zo op me hart getrapt door iets dat niks te maken heeft met zijn gevoelens voor mij. Het gaat om zijn ex en het heeft niks met jaloezie van mijn kant te maken. Ik denk dat ik bindingsangst heb door de ongezonde relatie met mijn vader/ouders(zie mijn vorige warrige topic).
Hoe kom ik hier in godsnaam van af? Ik ben zo bang dat ik zo veel liefde aan me voorbij laat gaan, en met dat besef in me achterhoofd, vind ik het toch moeilijk om me open te stellen voor de liefde.
Hij is alles wat ik zoek in een man en ik alles wat hij wil in een vrouw. Maar ik vind het moeilijk om liefde te accepteren en geliefd te worden. Ik voel me niet waardig genoeg voor de liefde. Mannen moeten hun liefde voor mij altijd eerst bewijzen. Dat gebeurt en toch is het niet genoeg. Ik zoek grenzen op en ga tot het punt dat ze het opgeven. Dan roep ik "zie je wel, ze laten je uiteindelijk allemaal barsten". Onzin natuurlijk. Het besef is er wel maar ik blijf dit gedrag aanhouden.
Vlam(van anderhalf jaar) geeft niet op. Alles valt zo natuurlijk op zn pootjes tussen ons. Ying en Yang. Hij laat me niet los(test doorstaan) en toch vertel ik hem dat het niet werkt tussen ons.
Ik voel me zo op me hart getrapt door iets dat niks te maken heeft met zijn gevoelens voor mij. Het gaat om zijn ex en het heeft niks met jaloezie van mijn kant te maken. Ik denk dat ik bindingsangst heb door de ongezonde relatie met mijn vader/ouders(zie mijn vorige warrige topic).
Hoe kom ik hier in godsnaam van af? Ik ben zo bang dat ik zo veel liefde aan me voorbij laat gaan, en met dat besef in me achterhoofd, vind ik het toch moeilijk om me open te stellen voor de liefde.
zondag 14 september 2014 13:28
zondag 14 september 2014 13:57
Wellicht helpt het boek: de kracht van kwetsbaarheid.
Vond het heel erg passend bij dit soort situaties. Onafhankelijk zijn en niet hoeven accepteren van liefde. Om dit wel te doen, moet je je namelijk kwetsbaar opstellen, moet je het je laten raken..wat zo verdomd eng kan zijn en naakt kan voelen! Het nare aan het ontvangen van liefde is namelijk dat iemand ook kan besluiten om het weer weg te nemen..en dan sta je daar..in je blootje met al je acceptatie.
Aan de andere kant durf je misschien ook wel te gaan staan voor wat jij voelt, voor wat bij jouw hoort...Trots te zijn op de liefde die jij ervaart en deze durven te omarmen met alle angsten en naaktheid die er bij komt kijken. Te accepteren dat het ook fijn kan voelen geliefd te zijn...en ja dat het realistisch is dat het niet voor altijd is...maar dat is het risico. Vertrouw er niet op dat mensen je voor altijd liefhebben..maar wel dat je aankan als dit niet meer zo is.
Vond het heel erg passend bij dit soort situaties. Onafhankelijk zijn en niet hoeven accepteren van liefde. Om dit wel te doen, moet je je namelijk kwetsbaar opstellen, moet je het je laten raken..wat zo verdomd eng kan zijn en naakt kan voelen! Het nare aan het ontvangen van liefde is namelijk dat iemand ook kan besluiten om het weer weg te nemen..en dan sta je daar..in je blootje met al je acceptatie.
Aan de andere kant durf je misschien ook wel te gaan staan voor wat jij voelt, voor wat bij jouw hoort...Trots te zijn op de liefde die jij ervaart en deze durven te omarmen met alle angsten en naaktheid die er bij komt kijken. Te accepteren dat het ook fijn kan voelen geliefd te zijn...en ja dat het realistisch is dat het niet voor altijd is...maar dat is het risico. Vertrouw er niet op dat mensen je voor altijd liefhebben..maar wel dat je aankan als dit niet meer zo is.
zondag 14 september 2014 23:13
Hmm, dit is echt alsof ik mijn eigen gedachten en gevoelens aan het lezen ben.
Ik heb deze week eindelijk een afspraak gemaakt met een psycholoog, omdat ik besef dat ik veel liefde en leuke momenten mis op deze manier. Het gaat lastig zijn om alles uit het verleden op te rakelen, maar als ik heel eerlijk ben, ben ik er sowieso nog ontzettend vaak mee bezig. Het beïnvloedt mijn leven en mijn karakter, en dat is het niet waard.
Sommige dingen zijn gewoon te groot om te verwerken door het 'weg te stoppen en negeren'.
Ik kan je nog niet vertellen of therapie mijn oplossing zal zijn, maar niets doen is ook geen oplossing. Niemand, ook jij niet, verdient het om zich zo te voelen.
Veel sterkte meid en ik hoop dat je binnenkort de moed vindt om hulp te zoeken (en aanvaarden).
Ik heb deze week eindelijk een afspraak gemaakt met een psycholoog, omdat ik besef dat ik veel liefde en leuke momenten mis op deze manier. Het gaat lastig zijn om alles uit het verleden op te rakelen, maar als ik heel eerlijk ben, ben ik er sowieso nog ontzettend vaak mee bezig. Het beïnvloedt mijn leven en mijn karakter, en dat is het niet waard.
Sommige dingen zijn gewoon te groot om te verwerken door het 'weg te stoppen en negeren'.
Ik kan je nog niet vertellen of therapie mijn oplossing zal zijn, maar niets doen is ook geen oplossing. Niemand, ook jij niet, verdient het om zich zo te voelen.
Veel sterkte meid en ik hoop dat je binnenkort de moed vindt om hulp te zoeken (en aanvaarden).
maandag 15 september 2014 07:39
maandag 15 september 2014 09:49
Oh my god. Ik heb PRECIES hetzelfde probleem en ik kan zeggen dat het inderdaad komt van een moeilijke jeugd. Ik SNAP precies wat je bedoelt, ik kan geen gezonde relaties aan met mannen meestal heb ik het gevoel dat ze zich KAPOT moeten bewijzen om mijn vertrouwen te kunnen krijgen. Hiermee heb ik aantal leuke jongens weggewaaid en daar heb ik op zich wel spijt van, maar ik heb geen idee ik dit moet aanpakken. Ik kan het gewoon niet helpen, het zit zo diep in mij.
maandag 15 september 2014 10:28
TO en Maria3442, ik weet uit ervaring dat dit soort gevoelens en het gedrag dat daaruit voortvloeit te overwinnen zijn.
Dat gaat niet van de ene op de andere dag, maar zodra je je bewust wordt van wat je doet zit je al op de goede weg (en er is geen weg terug, dat is ook mooi). Jullie zijn dat allebei.
Stap twee is eigenlijk precies hetzelfde: inzien wat je doet. Eerst is dat altijd achteraf: 'kut, wat heb ik gisteren weer gedaan?' Tot je op een gegeven moment die machteloosheid ziet op het moment dat je het ervaart. Zie het als een lampje dat aangaat. Uiteindelijk komen die gevoelens steeds minder vaak op en als ze toch weer de kop opsteken hoef je je er niet meer door te laten meeslepen.
Er zijn drie belangrijke dingen die hierbij helpen. Ten eerste: leren om jezelf niet kwalijk te nemen hoe je bent. Die pijn zit er nu eenmaal, het betekent niet dat jij een slecht mens bent, alleen dat je er nu nog niet zo goed mee om kan gaan. Vaak heb je de neiging om je ervoor te schamen of het te rechtvaardigen. Dat is allebei niet nodig: probeer het als een neutraal gegeven te zien. Dan pas kun je ermee aan de slag.
Twee: dit hielp mij ontzettend in de praktijk - zie in dat in principe al jouw woede, frustratie, pijn, verdriet, machteloosheid in jou zitten en niet veroorzaakt worden door de ander. Die ander vormt hooguit de aanleiding waardoor die gevoelens opkomen, nooit de oorzaak. Iedereen (niet alleen wij) heeft de neiging om vervelende gevoelens op een ander zijn bordje te schuiven (hij was niet eerlijk, hij is niet goed voor me, hij doet niet genoeg zus of zo, blablabla - dus logisch dat ik pijn heb). Doe dat niet meer. Stop met verwijten naar de ander, kijk in plaats daarvan in jezelf. Waarom raakt me dit? Wat voel ik?
Tot slot: leer los te komen van je gedachten. Meditatieve oefeningen kunnen daarbij helpen, of heel simpel: richt je aandacht op je lichaam voelen of je ademhaling. Je hersenen racen wel door, maar je merkt ineens dat die gedachtenmachine niet jouw volledige identiteit is. Daardoor schep je de nodige ruimte en leer je jezelf makkelijker te relativeren.
Als je hier eenmaal aan begint wordt het steeds beter. Iedereen kan dit uiteindelijk. Als het soms voelt alsof jij het niet kan, besef dan dat dit ook zo'n innerlijke overtuiging is waar je last van hebt (ik ben zwak, ik ben niet goed genoeg). Niet meer en niet minder. Als je dat eenmaal door hebt, ben je er in feite al van bevrijd. Succes!
Dat gaat niet van de ene op de andere dag, maar zodra je je bewust wordt van wat je doet zit je al op de goede weg (en er is geen weg terug, dat is ook mooi). Jullie zijn dat allebei.
Stap twee is eigenlijk precies hetzelfde: inzien wat je doet. Eerst is dat altijd achteraf: 'kut, wat heb ik gisteren weer gedaan?' Tot je op een gegeven moment die machteloosheid ziet op het moment dat je het ervaart. Zie het als een lampje dat aangaat. Uiteindelijk komen die gevoelens steeds minder vaak op en als ze toch weer de kop opsteken hoef je je er niet meer door te laten meeslepen.
Er zijn drie belangrijke dingen die hierbij helpen. Ten eerste: leren om jezelf niet kwalijk te nemen hoe je bent. Die pijn zit er nu eenmaal, het betekent niet dat jij een slecht mens bent, alleen dat je er nu nog niet zo goed mee om kan gaan. Vaak heb je de neiging om je ervoor te schamen of het te rechtvaardigen. Dat is allebei niet nodig: probeer het als een neutraal gegeven te zien. Dan pas kun je ermee aan de slag.
Twee: dit hielp mij ontzettend in de praktijk - zie in dat in principe al jouw woede, frustratie, pijn, verdriet, machteloosheid in jou zitten en niet veroorzaakt worden door de ander. Die ander vormt hooguit de aanleiding waardoor die gevoelens opkomen, nooit de oorzaak. Iedereen (niet alleen wij) heeft de neiging om vervelende gevoelens op een ander zijn bordje te schuiven (hij was niet eerlijk, hij is niet goed voor me, hij doet niet genoeg zus of zo, blablabla - dus logisch dat ik pijn heb). Doe dat niet meer. Stop met verwijten naar de ander, kijk in plaats daarvan in jezelf. Waarom raakt me dit? Wat voel ik?
Tot slot: leer los te komen van je gedachten. Meditatieve oefeningen kunnen daarbij helpen, of heel simpel: richt je aandacht op je lichaam voelen of je ademhaling. Je hersenen racen wel door, maar je merkt ineens dat die gedachtenmachine niet jouw volledige identiteit is. Daardoor schep je de nodige ruimte en leer je jezelf makkelijker te relativeren.
Als je hier eenmaal aan begint wordt het steeds beter. Iedereen kan dit uiteindelijk. Als het soms voelt alsof jij het niet kan, besef dan dat dit ook zo'n innerlijke overtuiging is waar je last van hebt (ik ben zwak, ik ben niet goed genoeg). Niet meer en niet minder. Als je dat eenmaal door hebt, ben je er in feite al van bevrijd. Succes!
pluk de nacht
maandag 15 september 2014 10:32
Oh ja: je hoeft dit niet helemaal alleen te kunnen. Soms helpt een coach of therapeut (moet je er wel eentje vinden waar het mee klikt). Soms helpt het om boeken over dit soort onderwerpen te lezen (bijvoorbeeld van schrijver Jan Geurtz, of over meditatie). Of misschien is er een goede vriend of vriendin die je hierbij kan helpen. Succes!
pluk de nacht
