Relaties
alle pijlers
Lichte angst
dinsdag 16 september 2014 00:52
Hi iedereen,
Een half jaar geleden is mijn relatie na 4 jaar verbroken. Het was mijn Eerste Grote Liefde. Na de breuk heb ik amper gehuild en ben me heel erg op mijzelf gaan richten. Waar ik mijzelf eerst volledig wegcijferde doe ik nu alleen dingen waar ik energie van krijg. Ik ben vreselijk blij met het leven wat ik heb opgebouwd en ben gelukkiger dan ooit, voor mijn gevoel, al is dat natuurlijk moeilijk te beoordelen.
In het begin waren alle mannen die in mijn buurt kwamen meteen exit. Ik had absoluut geen behoefte aan contact met mannen. Naarmate de tijd vordert ben ik steeds meer open gaan staan voor mannen. Althans, zo lijkt het.
De sociale druk vanuit mijn omgeving ervaar ik als enorm. In mijn vriendenkring heeft iedereen een relatie en is daarin gelukkig. Dat vind ik onwijs mooi om te zien! Maar de vragen beginnen steeds meer te komen hoe het nu met mij en vriendjes zit. Als ik dan antwoord dat ik daar geen behoefte aan heb word ik voor mijn gevoel lichtelijk ongelovig aangekeken. 'En seks dan?' Ook daar heb ik geen behoefte aan. Op het moment dat ik dat zeg word ik al helemaal raar aangekeken.
Aandacht krijg ik genoeg. Sterker nog, ik had nooit verwacht dat ik zo goed in de markt zou liggen, haha! Ik vind het echt bijzonder. Natuurlijk voel ik me ontzettend gevleid en er zitten ook zeker hele leuke exemplaren tussen, in het bijzonder een jongen. Echter, van het idee dat er iemand dichtbij mij komt krijg ik het Spaans benauwd. Ook kan ik me werkelijkwaar niet voorstellen dat er iemand in mijn leven zou passen. Niet dat ik het nou bijzonder druk heb, maar het is gewoon het gevoel.
Ik vraag me dus af of dit gevoel 'normaal' of herkenbaar is voor sommigen. Ergens lijkt het me wel erg leuk om in het diepe te springen, maar aan de andere kant vind ik mijn veilige, stabiele leventje nu heerlijk. Een gevoel dat ik 4 jaar lang niet had. Moet ik toch eens 'ja' zeggen op datevoorstellen en mijn lichte angst (want ja, even compleet met de billen bloot, dat is het natuurlijk wel een beetje) loslaten?
Dank voor het lezen
Liefs van Amelie
Een half jaar geleden is mijn relatie na 4 jaar verbroken. Het was mijn Eerste Grote Liefde. Na de breuk heb ik amper gehuild en ben me heel erg op mijzelf gaan richten. Waar ik mijzelf eerst volledig wegcijferde doe ik nu alleen dingen waar ik energie van krijg. Ik ben vreselijk blij met het leven wat ik heb opgebouwd en ben gelukkiger dan ooit, voor mijn gevoel, al is dat natuurlijk moeilijk te beoordelen.
In het begin waren alle mannen die in mijn buurt kwamen meteen exit. Ik had absoluut geen behoefte aan contact met mannen. Naarmate de tijd vordert ben ik steeds meer open gaan staan voor mannen. Althans, zo lijkt het.
De sociale druk vanuit mijn omgeving ervaar ik als enorm. In mijn vriendenkring heeft iedereen een relatie en is daarin gelukkig. Dat vind ik onwijs mooi om te zien! Maar de vragen beginnen steeds meer te komen hoe het nu met mij en vriendjes zit. Als ik dan antwoord dat ik daar geen behoefte aan heb word ik voor mijn gevoel lichtelijk ongelovig aangekeken. 'En seks dan?' Ook daar heb ik geen behoefte aan. Op het moment dat ik dat zeg word ik al helemaal raar aangekeken.
Aandacht krijg ik genoeg. Sterker nog, ik had nooit verwacht dat ik zo goed in de markt zou liggen, haha! Ik vind het echt bijzonder. Natuurlijk voel ik me ontzettend gevleid en er zitten ook zeker hele leuke exemplaren tussen, in het bijzonder een jongen. Echter, van het idee dat er iemand dichtbij mij komt krijg ik het Spaans benauwd. Ook kan ik me werkelijkwaar niet voorstellen dat er iemand in mijn leven zou passen. Niet dat ik het nou bijzonder druk heb, maar het is gewoon het gevoel.
Ik vraag me dus af of dit gevoel 'normaal' of herkenbaar is voor sommigen. Ergens lijkt het me wel erg leuk om in het diepe te springen, maar aan de andere kant vind ik mijn veilige, stabiele leventje nu heerlijk. Een gevoel dat ik 4 jaar lang niet had. Moet ik toch eens 'ja' zeggen op datevoorstellen en mijn lichte angst (want ja, even compleet met de billen bloot, dat is het natuurlijk wel een beetje) loslaten?
Dank voor het lezen
Liefs van Amelie
dinsdag 16 september 2014 01:15
Ik zou zeggen geniet van je leven hoe ie nu is. Je geeft zelf aan dat je gelukkiger bent dan ooit. Dat zegt genoeg toch ?
Natuurlijk is het leuk om een vriendje te hebben, maar laat het gewoon lekker op je af komen. Zodra jij voelt dat je er weer klaar voor bent ; ga ervoor. En niet eerder omdat 'mensen' vinden dat het moet of dat het raar is dat je er geen behoefte aan hebt.
Jouw leven, jouw gevoel. Blijf die vooral volgen!!
Natuurlijk is het leuk om een vriendje te hebben, maar laat het gewoon lekker op je af komen. Zodra jij voelt dat je er weer klaar voor bent ; ga ervoor. En niet eerder omdat 'mensen' vinden dat het moet of dat het raar is dat je er geen behoefte aan hebt.
Jouw leven, jouw gevoel. Blijf die vooral volgen!!
What doesn't kill you makes you stronger
dinsdag 16 september 2014 07:04
Als je geen behoefte hebt aan daten, relatie, seks, dan doe je dat toch niet? Het is echt geen verplichting en je bent ook niet raar als je lekker alleen blijft.
Die ene leuke jongen die jouw hart sneller laat kloppen komt vanzelf wel weer voorbij. Tot die tijd lekker genieten van jouw leven en je niets aantrekken van mensen die je pushen om een relatie te hebben.
Die ene leuke jongen die jouw hart sneller laat kloppen komt vanzelf wel weer voorbij. Tot die tijd lekker genieten van jouw leven en je niets aantrekken van mensen die je pushen om een relatie te hebben.
