Zwanger
alle pijlers
Gezocht: ervaring met abortus
donderdag 18 september 2014 17:23
Hallo allemaal!
Ik hoop hier wat antwoorden te vinden op vragen die maar door m'n hoofd blijven spoken.
Toen mijn vriend en ik erachter kwamen dat ik zwanger was, schrok ik erg. We zitten financieel behoorlijk krap nadat ik een burn-out heb gekregen en per direct moest stoppen met werken. Nog wat andere factoren spelen mee waardoor we abortus overwegen, maar daar wil ik persoonlijk niet op ingaan. Ik was/ben heel verdrietig dat ik nu deze keuze moet maken: om het kindje te houden of weg te laten halen.
Na veel te praten met mijn vriend, neig ik nu naar een abortus. Het voelt als een soort opluchting bij het idee. Maar ik hoop ook dat ik dit blijf voelen: Ik ben namelijk enorm bang voor de abortus.
De behandeling zelf (bij het ruiken van een "ziekenhuislucht" wordt ik al misselijk en bij het zien van een naald val ik flauw), hoe je emotioneel bent na zo'n behandeling (zeker met mijn burn-out ben ik erg bang dat ik in een soort van gat val van eenzaamheid en verdriet) en hoe je de dagen/weken erna door komt (ik kan en mag nu niet werken dus heb geen werk/taken of collega's voor afleiding).
Het idee dat ik dit allemaal alleen moet doen maakt me erg bang. Natuurlijk is mijn vriend er en zijn mijn ouders er om mij te steunen, maar ik ben wel degene die straks daar ligt en onder behandeling ga.
Mijn vriend en ik voelen ons erg verantwoordelijk voor het geluk van onze toekomstige kinderen en dit ongeboren kindje. Het idee dat we hem of haar op gaan voeden in zo'n onstabiele omgeving breekt mijn hart. Maar de abortus zelf maakt me zo bang..
Via deze weg wilde ik even mijn verhaal kwijt en de situatie goed schetsen zodat jullie weten waar mijn angsten en vragen vandaan komen. De meningen uit mijn omgeving maken het al best moeilijk en ik hoop dat jullie daar respect voor hebben en het begrijpen dat ik niet plat gegooid wil worden met nare opmerkingen en vragen over hoe ik zwanger heb kunnen worden in zo'n situatie. Hoe moeilijk de keuze ook zal zijn, mijn vriend en ik zullen die uiteindelijk samen maken en ik hoop dat dat met jullie hulp ook makkelijker gaat worden:)
Ik hoop hier wat antwoorden te vinden op vragen die maar door m'n hoofd blijven spoken.
Toen mijn vriend en ik erachter kwamen dat ik zwanger was, schrok ik erg. We zitten financieel behoorlijk krap nadat ik een burn-out heb gekregen en per direct moest stoppen met werken. Nog wat andere factoren spelen mee waardoor we abortus overwegen, maar daar wil ik persoonlijk niet op ingaan. Ik was/ben heel verdrietig dat ik nu deze keuze moet maken: om het kindje te houden of weg te laten halen.
Na veel te praten met mijn vriend, neig ik nu naar een abortus. Het voelt als een soort opluchting bij het idee. Maar ik hoop ook dat ik dit blijf voelen: Ik ben namelijk enorm bang voor de abortus.
De behandeling zelf (bij het ruiken van een "ziekenhuislucht" wordt ik al misselijk en bij het zien van een naald val ik flauw), hoe je emotioneel bent na zo'n behandeling (zeker met mijn burn-out ben ik erg bang dat ik in een soort van gat val van eenzaamheid en verdriet) en hoe je de dagen/weken erna door komt (ik kan en mag nu niet werken dus heb geen werk/taken of collega's voor afleiding).
Het idee dat ik dit allemaal alleen moet doen maakt me erg bang. Natuurlijk is mijn vriend er en zijn mijn ouders er om mij te steunen, maar ik ben wel degene die straks daar ligt en onder behandeling ga.
Mijn vriend en ik voelen ons erg verantwoordelijk voor het geluk van onze toekomstige kinderen en dit ongeboren kindje. Het idee dat we hem of haar op gaan voeden in zo'n onstabiele omgeving breekt mijn hart. Maar de abortus zelf maakt me zo bang..
Via deze weg wilde ik even mijn verhaal kwijt en de situatie goed schetsen zodat jullie weten waar mijn angsten en vragen vandaan komen. De meningen uit mijn omgeving maken het al best moeilijk en ik hoop dat jullie daar respect voor hebben en het begrijpen dat ik niet plat gegooid wil worden met nare opmerkingen en vragen over hoe ik zwanger heb kunnen worden in zo'n situatie. Hoe moeilijk de keuze ook zal zijn, mijn vriend en ik zullen die uiteindelijk samen maken en ik hoop dat dat met jullie hulp ook makkelijker gaat worden:)
donderdag 18 september 2014 19:37
Ik heb een abortus laten doen, zon 2 jaar geleden.
Condoom gescheurd, en gelijk raak geschoten. de dag erna verloor ik wat bloed, ging uit van m'n menstruatie, gelijk aan de pil begonnen en geen map gehaald. maar dat had dus geen nut meer, had het achteraf beter andersom kunnen doen. Maarja, dat is achteraf.
Ik was er best snel bij, met 5 weken is bij mij de ingreep gedaan.
Ik heb er geen seconde over getwijfeld, ook gelijk afspraak met HA gemaakt nadat ik over dat staafje heen gepiest had. Week later is de aburtus gedaan.
Ik heb er nu nog steeds geen spijt van. ik kwam huilend uit de narcose, geen idee waarom trouwens. De verpleegkundige zei dat dat vaker gebeurde, en schoof mn gordijntje dicht voor de (valse) privacy.
qua lichamelijke ongemakken heb ik er weinig van gemerkt. Je vloeit erna, maar dat vond ik te vergelijken met een menstruatie. Psychisch heb ik er wel 'wat' last van gehad. De eerste weken sliep ik heel slecht, heb daar ook tijdelijk medicatie voor gehad. Niet dat ik bewust lag te malen of te piekeren, dat dan weer niet.
En wat ik hier al eerder las, af en toe zo'n klap met de hamer. Als er weer eens eentje zwanger is, of bevallen.
Een vriendin van mij raakte dezelfde periode zwanger, als ik. En een andere vriendin was 4 weken verder. Dat is best een confronterende periode geweest.
dan dacht ik 'dat had ik ook kunnen zijn. ik had nu ook een baby kunnen hebben' of 'anders was het nu een jaar geweest' dat soort dingen. Maar dat wordt al wat minder
Als je verder vragen hebt, stel ze gerust. Ik vind het niks om je voor te schamen. Ik heb het nooit aan de grote klok gehangen, maar heb het gerust wel aan mensen verteld. Kreeg daar nooit of te nimmer nare reacties op.
Condoom gescheurd, en gelijk raak geschoten. de dag erna verloor ik wat bloed, ging uit van m'n menstruatie, gelijk aan de pil begonnen en geen map gehaald. maar dat had dus geen nut meer, had het achteraf beter andersom kunnen doen. Maarja, dat is achteraf.
Ik was er best snel bij, met 5 weken is bij mij de ingreep gedaan.
Ik heb er geen seconde over getwijfeld, ook gelijk afspraak met HA gemaakt nadat ik over dat staafje heen gepiest had. Week later is de aburtus gedaan.
Ik heb er nu nog steeds geen spijt van. ik kwam huilend uit de narcose, geen idee waarom trouwens. De verpleegkundige zei dat dat vaker gebeurde, en schoof mn gordijntje dicht voor de (valse) privacy.
qua lichamelijke ongemakken heb ik er weinig van gemerkt. Je vloeit erna, maar dat vond ik te vergelijken met een menstruatie. Psychisch heb ik er wel 'wat' last van gehad. De eerste weken sliep ik heel slecht, heb daar ook tijdelijk medicatie voor gehad. Niet dat ik bewust lag te malen of te piekeren, dat dan weer niet.
En wat ik hier al eerder las, af en toe zo'n klap met de hamer. Als er weer eens eentje zwanger is, of bevallen.
Een vriendin van mij raakte dezelfde periode zwanger, als ik. En een andere vriendin was 4 weken verder. Dat is best een confronterende periode geweest.
dan dacht ik 'dat had ik ook kunnen zijn. ik had nu ook een baby kunnen hebben' of 'anders was het nu een jaar geweest' dat soort dingen. Maar dat wordt al wat minder
Als je verder vragen hebt, stel ze gerust. Ik vind het niks om je voor te schamen. Ik heb het nooit aan de grote klok gehangen, maar heb het gerust wel aan mensen verteld. Kreeg daar nooit of te nimmer nare reacties op.
donderdag 18 september 2014 19:42
donderdag 18 september 2014 19:44
quote:milna schreef op 18 september 2014 @ 19:13:
[...]
Wauw... dat je zoiets uit je toetsenbord krijgt..
Waarom is dat wauw? Voor haar is dat toch zo? Bovendien is de algehele reactie een reactie waar TO iets aan heeft. Het is realistisch en kan geruststellend zijn.
Jouw reactie daarentegen is non-informatief en indirect een verwijt. Het is dus zelfs geen directe reactie op TO zelf. Daarmee help je TO niet verder. Je geeft geen enkel argument wat ze zou kunnen gebruiken om een keuze te maken in wat voor richting dan ook, maar je wenst haar ook geen sterkte. Enkel indirect verwijt en een geheven vinger.
Overigens ben je daar niet alleen in, zoals helaas wel vaker in dit soort topics.
[...]
Wauw... dat je zoiets uit je toetsenbord krijgt..
Waarom is dat wauw? Voor haar is dat toch zo? Bovendien is de algehele reactie een reactie waar TO iets aan heeft. Het is realistisch en kan geruststellend zijn.
Jouw reactie daarentegen is non-informatief en indirect een verwijt. Het is dus zelfs geen directe reactie op TO zelf. Daarmee help je TO niet verder. Je geeft geen enkel argument wat ze zou kunnen gebruiken om een keuze te maken in wat voor richting dan ook, maar je wenst haar ook geen sterkte. Enkel indirect verwijt en een geheven vinger.
Overigens ben je daar niet alleen in, zoals helaas wel vaker in dit soort topics.
donderdag 18 september 2014 20:14
eerlijk ? ik geef milna gelijk, mijn eerste reactie was ook waaw!
ik heb ook voor de keuze gestaan, ook ik had t niet breed, ook ik had de nodige ellende, eigenlijk was niemand er zo blij om, ik had in het begin ook zelf zoiets van: jezus hoe moet dit nou ? maar mijn moedergevoel overwon het van de angst maar en ik heb t uiteindelijk niet gedaan. ik ben er tot op de dag van vandaag echt zo blij om ! het is een vrolijk knulletje die mijn leven in zoveel verschillende manieren opvult. in de tussentijd staan zaken er 10x beter voor, ik heb werk en een stabiel leven. en gelukkiger dan ooit.
ik wens TO veel sterkte toe met welke keuze je ook maakt!
ik heb ook voor de keuze gestaan, ook ik had t niet breed, ook ik had de nodige ellende, eigenlijk was niemand er zo blij om, ik had in het begin ook zelf zoiets van: jezus hoe moet dit nou ? maar mijn moedergevoel overwon het van de angst maar en ik heb t uiteindelijk niet gedaan. ik ben er tot op de dag van vandaag echt zo blij om ! het is een vrolijk knulletje die mijn leven in zoveel verschillende manieren opvult. in de tussentijd staan zaken er 10x beter voor, ik heb werk en een stabiel leven. en gelukkiger dan ooit.
ik wens TO veel sterkte toe met welke keuze je ook maakt!
donderdag 18 september 2014 20:25
TO, ik heb geen ervaring met abortus en ook niet met kinderen krijgen.
Maar uit je OP valt me op dat de argumenten om op te zien tegen een abortus, te maken hebben met jezelf: je bent bang voor de eenzaamheid, voor je emotie, voor de naalden en de lucht, dat je geen afleiding hebt. Onaardig gezegd zijn dat 'egoistische' argumenten, je bent er zelf bang voor.
Maar het argument om het kindje niet te laten komen, is juist geredeneerd van het kind: je kunt het niet geven wat je nodig vindt.
Nogmaals: ik heb nooit in jouw situatie gezeten, maar als buitenstaander denk ik dat het belang van het kind voorop moet staan. Zijn er manieren om daar toch aan tegemoet te komen?
Sterkte hiermee.
Maar uit je OP valt me op dat de argumenten om op te zien tegen een abortus, te maken hebben met jezelf: je bent bang voor de eenzaamheid, voor je emotie, voor de naalden en de lucht, dat je geen afleiding hebt. Onaardig gezegd zijn dat 'egoistische' argumenten, je bent er zelf bang voor.
Maar het argument om het kindje niet te laten komen, is juist geredeneerd van het kind: je kunt het niet geven wat je nodig vindt.
Nogmaals: ik heb nooit in jouw situatie gezeten, maar als buitenstaander denk ik dat het belang van het kind voorop moet staan. Zijn er manieren om daar toch aan tegemoet te komen?
Sterkte hiermee.
donderdag 18 september 2014 21:09
Ik heb ook ooit een abortus gehad.
Op het moment dat ik ervoor koos stond ik 100% achter mijn beslissing (en dat heb ik ook jarenlang gedaan... nu heb ik soms spijt omdat het erop lijkt dat het mijn enige kans was...).
Dat is de enige manier om er goed mee om te kunnen gaan. Als je alle voors en tegens tegen elkaar hebt afgewogen en je voelt je enorm opgelucht als je denkt aan het niet krijgen van een kind op dit moment, is het de juiste beslissing.
En ja, tenzij je harteloos bent (wat niet het geval is) ga je regelmatig terugdenken hieraan.
Over de ingreep: ik deel totaal niet de meningen van de dames hier. Ik vond het traumatisch. Men was niet vriendelijk, maar zeer zakelijk.
Ik kwam er binnen. De betreffende verpleegkundige besprak e.e.a. met me. Ze vroeg of ik verdoving wilde. Ik vroeg haar wat voor pijn ik kon verwachten. Zij zei dat het te vergelijken was met een heftige menstruatie.
Om die reden koos ik niet voor een verdoving (behalve dan de baarmoedermond), want tja... blijkbaar niks gewend met menstruatie.
Op de behandeltafel legden ze me zakelijk uit wat de procedure was.
Alles ging nog redelijk goed, tot ze tegen me zeiden dat het een trekkerig gevoel kon geven. Ik kan je verzekeren dat ik nog nooit zoiets akeligs gevoeld heb. Op mijn opmerking dat dit toch wel pijn deed, kreeg ik doodleuk de opmerking "Dan had je maar verdoving moeten nemen" naar mijn oren.
Toen de ingreep, het was maar erg kort maar dus zeer heftig, achter de rug was vroeg de mannelijke arts (er waren er twee: een man en een vrouw) of ik naar de bijkomkamer wilde lopen of dat ik in een rolstoel wilde. Hij wierp 1 blik op mijn gezicht en hij zei dat ie me er wel naartoe reed.
Het doet me nog steeds heel veel merk ik, nu ik het opschrijf en zwart op wit zie staan.
Mijn gevoel achteraf was grote opluchting. De ingreep zelf was een hel, maar misschien dat het met die verdoving dus wel meevalt. Dat weet ik niet.
Ergens in dit topic werd de optie "adoptie" genoemd. Adoptie is voor mij geen optie. Het is voor mij een vreselijk idee dat er ergens een kind van mij rondloopt, dat ik om wat voor reden dan ook zelf niet kan/kon bieden wat het nodig had. En of die reden nu is dat ik eigenlijk geen toekomst zie met de vader, of dat de omstandigheden gewoon hartstikke slecht zijn maakt me dan niet uit.
Op het moment dat ik ervoor koos stond ik 100% achter mijn beslissing (en dat heb ik ook jarenlang gedaan... nu heb ik soms spijt omdat het erop lijkt dat het mijn enige kans was...).
Dat is de enige manier om er goed mee om te kunnen gaan. Als je alle voors en tegens tegen elkaar hebt afgewogen en je voelt je enorm opgelucht als je denkt aan het niet krijgen van een kind op dit moment, is het de juiste beslissing.
En ja, tenzij je harteloos bent (wat niet het geval is) ga je regelmatig terugdenken hieraan.
Over de ingreep: ik deel totaal niet de meningen van de dames hier. Ik vond het traumatisch. Men was niet vriendelijk, maar zeer zakelijk.
Ik kwam er binnen. De betreffende verpleegkundige besprak e.e.a. met me. Ze vroeg of ik verdoving wilde. Ik vroeg haar wat voor pijn ik kon verwachten. Zij zei dat het te vergelijken was met een heftige menstruatie.
Om die reden koos ik niet voor een verdoving (behalve dan de baarmoedermond), want tja... blijkbaar niks gewend met menstruatie.
Op de behandeltafel legden ze me zakelijk uit wat de procedure was.
Alles ging nog redelijk goed, tot ze tegen me zeiden dat het een trekkerig gevoel kon geven. Ik kan je verzekeren dat ik nog nooit zoiets akeligs gevoeld heb. Op mijn opmerking dat dit toch wel pijn deed, kreeg ik doodleuk de opmerking "Dan had je maar verdoving moeten nemen" naar mijn oren.
Toen de ingreep, het was maar erg kort maar dus zeer heftig, achter de rug was vroeg de mannelijke arts (er waren er twee: een man en een vrouw) of ik naar de bijkomkamer wilde lopen of dat ik in een rolstoel wilde. Hij wierp 1 blik op mijn gezicht en hij zei dat ie me er wel naartoe reed.
Het doet me nog steeds heel veel merk ik, nu ik het opschrijf en zwart op wit zie staan.
Mijn gevoel achteraf was grote opluchting. De ingreep zelf was een hel, maar misschien dat het met die verdoving dus wel meevalt. Dat weet ik niet.
Ergens in dit topic werd de optie "adoptie" genoemd. Adoptie is voor mij geen optie. Het is voor mij een vreselijk idee dat er ergens een kind van mij rondloopt, dat ik om wat voor reden dan ook zelf niet kan/kon bieden wat het nodig had. En of die reden nu is dat ik eigenlijk geen toekomst zie met de vader, of dat de omstandigheden gewoon hartstikke slecht zijn maakt me dan niet uit.
donderdag 18 september 2014 21:11
Lichamelijk voel je er weinig van. Ik kreeg naproxen in een flinke dosis. Maar het idee is wel raar en rottig.
En let op je menstruatie volgende maand, ga niet te ver van huis, want grote kans, dat die veel heviger (qua hoeveelheid bloed) dan je gewend bent.
Verder leek mijn kliniek nergens op een ziekenhuis, het was meer een statig herenhuis.
En let op je menstruatie volgende maand, ga niet te ver van huis, want grote kans, dat die veel heviger (qua hoeveelheid bloed) dan je gewend bent.
Verder leek mijn kliniek nergens op een ziekenhuis, het was meer een statig herenhuis.
donderdag 18 september 2014 21:20
quote:elninjoo schreef op 18 september 2014 @ 18:48:
Realiseer je dat 'n bevalling vele malen erger en ingrijpender is en je daar lichamelijk allerlei gebreken aan over kan houden (bekken naar de klote, incontinent, uitgescheurd etc. etc.)
Dat is toch geen reden om dan maar een abortus te laten plegen? Je wil het kindje laten komen of niet.
Sowieso heb ik het idee dat jij denkt dat iedere vrouw ontploft van onderen bij een bevalling. Niet echt realistisch.
Realiseer je dat 'n bevalling vele malen erger en ingrijpender is en je daar lichamelijk allerlei gebreken aan over kan houden (bekken naar de klote, incontinent, uitgescheurd etc. etc.)
Dat is toch geen reden om dan maar een abortus te laten plegen? Je wil het kindje laten komen of niet.
Sowieso heb ik het idee dat jij denkt dat iedere vrouw ontploft van onderen bij een bevalling. Niet echt realistisch.
donderdag 18 september 2014 21:20
donderdag 18 september 2014 21:35
quote:carpe_diem schreef op 18 september 2014 @ 21:20:
En je realiseert je dat je je eigen kind vermoordt hierdoor?
Sorry, ik kan hier weinig begrip voor opbrengen. Als je nou 13 bent, en na een verkrachting zwanger bent geraakt kan ik me er nog iets bij voorstellen. Maar jouw verhaal zal ik nooit snappen.carpe diem, ze geeft aan dat er ook nog andere factoren meespelen die zij liever niet wil bespreken, ook ik ben niet van abortus, maar dat neemt niet weg dat je zo kort door de bocht mag reageren. je WEET namelijk niet al haar redenen, ze vraagt hier om hulp en om steun en niet om genadeloos hard afgebekt te worden. ik neem aan dat als jij je met een problem hier meld dat je het ook zeer op prijs stelt om met respect behandeld te worden....
En je realiseert je dat je je eigen kind vermoordt hierdoor?
Sorry, ik kan hier weinig begrip voor opbrengen. Als je nou 13 bent, en na een verkrachting zwanger bent geraakt kan ik me er nog iets bij voorstellen. Maar jouw verhaal zal ik nooit snappen.carpe diem, ze geeft aan dat er ook nog andere factoren meespelen die zij liever niet wil bespreken, ook ik ben niet van abortus, maar dat neemt niet weg dat je zo kort door de bocht mag reageren. je WEET namelijk niet al haar redenen, ze vraagt hier om hulp en om steun en niet om genadeloos hard afgebekt te worden. ik neem aan dat als jij je met een problem hier meld dat je het ook zeer op prijs stelt om met respect behandeld te worden....
donderdag 18 september 2014 21:36
Ik heb een abortus gehad. De reden wil ik liever niet kwijt.
Het is nu 9 jaar geleden.
Ik ben naar de kliniek gegaan, en ze maakte eerst nog een echo, daarna moest ik liggen en het begon eerst met het verdoven van de baarmoeder ik voelde niks hiervan. Daarna brengen ze een buisje na binnen, en word het weggezogen zogezegd. Dat deed bijna geen pijn maar ik begon wit weg te trekken blijkbaar want ik kreeg een spuitje (adrenaline) voelde me 5 minuten heel licht in mijn hoofd en was een beetje vaag alles. Daarna was het klaar, al met al duurde de behandeling een minuut of 10 of 15.
Wel wou ik zien hoe het eruit zag, wat erin mij had gezeten, in eerste instantie mocht dit niet gelukkig uiteindelijk wel en dat heeft mij het doen afsluiten.
Heel verhaal poeh. Bloeden daarna deed ik niet echt. Dat kwam pas een maand later op gang als in een gewone menstruatie.
Het is nu 9 jaar geleden.
Ik ben naar de kliniek gegaan, en ze maakte eerst nog een echo, daarna moest ik liggen en het begon eerst met het verdoven van de baarmoeder ik voelde niks hiervan. Daarna brengen ze een buisje na binnen, en word het weggezogen zogezegd. Dat deed bijna geen pijn maar ik begon wit weg te trekken blijkbaar want ik kreeg een spuitje (adrenaline) voelde me 5 minuten heel licht in mijn hoofd en was een beetje vaag alles. Daarna was het klaar, al met al duurde de behandeling een minuut of 10 of 15.
Wel wou ik zien hoe het eruit zag, wat erin mij had gezeten, in eerste instantie mocht dit niet gelukkig uiteindelijk wel en dat heeft mij het doen afsluiten.
Heel verhaal poeh. Bloeden daarna deed ik niet echt. Dat kwam pas een maand later op gang als in een gewone menstruatie.
donderdag 18 september 2014 21:37
quote:carpe_diem schreef op 18 september 2014 @ 21:20:
En je realiseert je dat je je eigen kind vermoordt hierdoor?
Sorry, ik kan hier weinig begrip voor opbrengen. Als je nou 13 bent, en na een verkrachting zwanger bent geraakt kan ik me er nog iets bij voorstellen. Maar jouw verhaal zal ik nooit snappen.Nee hoor. Want moord is illegaal en abortus legaal.
En je realiseert je dat je je eigen kind vermoordt hierdoor?
Sorry, ik kan hier weinig begrip voor opbrengen. Als je nou 13 bent, en na een verkrachting zwanger bent geraakt kan ik me er nog iets bij voorstellen. Maar jouw verhaal zal ik nooit snappen.Nee hoor. Want moord is illegaal en abortus legaal.
donderdag 18 september 2014 21:41
donderdag 18 september 2014 22:05
quote:nachtvlinder1977 schreef op donderdag 18 september 2014 21:20 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="elninjoo in "Gezocht: ervaring met abortus"" class="messagelink">elninjoo schreef op 18 september 2014 @ 18:48</a>:</b>
Realiseer je dat 'n bevalling vele malen erger en ingrijpender is en je daar lichamelijk allerlei gebreken aan over kan houden (bekken naar de klote, incontinent, uitgescheurd etc. etc.)</div></blockquote>
Dat is toch geen reden om dan maar een abortus te laten plegen? Je wil het kindje laten komen of niet.
Sowieso heb ik het idee dat jij denkt dat iedere vrouw ontploft van onderen bij een bevalling. Niet echt realistisch. Dat zegt Elninjoo toch ook helemaal niet? TO gaf aan op te zien tegen ziekenhuis en pijn bij een abortus. Elninjoo geeft aan dat een bevalling nou ook niet echt pijnloos is.
Realiseer je dat 'n bevalling vele malen erger en ingrijpender is en je daar lichamelijk allerlei gebreken aan over kan houden (bekken naar de klote, incontinent, uitgescheurd etc. etc.)</div></blockquote>
Dat is toch geen reden om dan maar een abortus te laten plegen? Je wil het kindje laten komen of niet.
Sowieso heb ik het idee dat jij denkt dat iedere vrouw ontploft van onderen bij een bevalling. Niet echt realistisch. Dat zegt Elninjoo toch ook helemaal niet? TO gaf aan op te zien tegen ziekenhuis en pijn bij een abortus. Elninjoo geeft aan dat een bevalling nou ook niet echt pijnloos is.
donderdag 18 september 2014 22:11
Ik heb 8 jaar geleden een abortus ondergaan. Geen pijn gehad, plaatselijke verdoving, en ook geen spijt. Het was op dat moment de juiste beslissing. Alleen rond de uitgerekende datum had ik het even moeilijk, maar dat was ook omdat een vriendin van mij toen wel een baby kreeg. Verder nooit spijt van gehad of rot over gevoeld. Het was toen gewoon het beste.
donderdag 18 september 2014 22:40
quote:carpe_diem schreef op 18 september 2014 @ 21:20:
En je realiseert je dat je je eigen kind vermoordt hierdoor?
Sorry, ik kan hier weinig begrip voor opbrengen. Als je nou 13 bent, en na een verkrachting zwanger bent geraakt kan ik me er nog iets bij voorstellen. Maar jouw verhaal zal ik nooit snappen.
Zuchttttttt
Gelukkig kunnen er ook vele weinig begrip voor jou argument opbrengen......
Het is maar beter dat je haar verhaal en andere verhalen nooit zal snappen dan had je niet dit soort onzin uitgekraamd !
En je realiseert je dat je je eigen kind vermoordt hierdoor?
Sorry, ik kan hier weinig begrip voor opbrengen. Als je nou 13 bent, en na een verkrachting zwanger bent geraakt kan ik me er nog iets bij voorstellen. Maar jouw verhaal zal ik nooit snappen.
Zuchttttttt
Gelukkig kunnen er ook vele weinig begrip voor jou argument opbrengen......
Het is maar beter dat je haar verhaal en andere verhalen nooit zal snappen dan had je niet dit soort onzin uitgekraamd !
donderdag 18 september 2014 22:42
vrijdag 19 september 2014 01:56
Welke andere redenen er ook meespelen, niets zou in mijn ogen een abortus goedpraten.
Ze komt over als een volwassen vrouw, die zich heel bewust is van haar keuzes. Dan snap ik gewoon niet dat je hiervoor kunt kiezen.
Ik heb nog nooit, werkelijk nooit, van een moeder gehoord dat ze achteraf toch spijt had dat ze de abortus niet hadden doorgezet. Dat ze spijt hebben dat ze het kindje toch hebben laten komen. Jullie wel?
Welke omstandigheden en problemen er ook zijn, niets is niet op te lossen. Of voldoet het ff niet aan het perfecte plaatje? Balen he, net niet genoeg geld op de bank. Balen he, net niet voldoende woonruimte. Balen he, net het diploma niet binnen. Neee, laten we het kindje dan maar van het leven ontnemen, want het komt nu ff niet zo goed uit. Ik vind mensen veel te verwend, men voelt zich gewoon veel te superieur. Een baby heeft niet veel nodig in y begin, gewoon een warm dekentje en warme melk. Thats all.
[...]
Ze komt over als een volwassen vrouw, die zich heel bewust is van haar keuzes. Dan snap ik gewoon niet dat je hiervoor kunt kiezen.
Ik heb nog nooit, werkelijk nooit, van een moeder gehoord dat ze achteraf toch spijt had dat ze de abortus niet hadden doorgezet. Dat ze spijt hebben dat ze het kindje toch hebben laten komen. Jullie wel?
Welke omstandigheden en problemen er ook zijn, niets is niet op te lossen. Of voldoet het ff niet aan het perfecte plaatje? Balen he, net niet genoeg geld op de bank. Balen he, net niet voldoende woonruimte. Balen he, net het diploma niet binnen. Neee, laten we het kindje dan maar van het leven ontnemen, want het komt nu ff niet zo goed uit. Ik vind mensen veel te verwend, men voelt zich gewoon veel te superieur. Een baby heeft niet veel nodig in y begin, gewoon een warm dekentje en warme melk. Thats all.
[...]
moderatorviva wijzigde dit bericht op 19-09-2014 09:30
Reden: ongepast
Reden: ongepast
% gewijzigd
