Psyche
alle pijlers
Zus wil niet meer leven
dinsdag 17 december 2013 14:05
Mijn zus heeft ernstige complexe PTSS als gevolg van ernstige emotionele verwaarlozing vroeger. Ze heeft eigenlijk nooit echt willen leven. Ze is nu 41, getrouwd en heeft drie jonge kinderen. Sinds een jaar of zo, gaat het steeds meer bergafwaarts met haar. Ze heeft voortdurend een gevecht in haar hoofd dat e niet wil leven en niet mag leven en alles haar schuld is. Ze verwond zichzelf ernstig en in het voorjaar kwam ze op een punt dat ze niet meer at en dronk. De buurvrouw heeft haar meegesleurd naar de huisarts en die heeft haar onmiddellijk laten opnemen. Ze was wel al die tijd in behandeling, één keer per week ging ze naar een peut. Maar ze doet al heel haar leven of er niks aan de hand is en denkt ook dat ze zich aanstelt. Zo lang ze nog kan rondlopen, is er niks aan de hand.
Ze is vier maanden opgenomen geweest. Na die maanden ging het een heel klein beetje beter. Een grote domper was, dat een opname in een speciaal centrum voor haar aandoening, niet door ging, omdat ze er te ernstig aan toe was.
Ze ging dus maar weer naar huis. Daar kan ze het echter helemaal niet aan en na drie weken was ze al weer 'rijp' voor een opname. Maar dat wil ze ook haar kinderen weer niet aan doen.....ze kón er niet om vragen of er ja op zeggen.
Ze wil ook euthanasie, maar dat krijgt ze weer ws niet toegewezen. Haar psychiater zei dat gister tegen haar. Ze smste naar mij dat dat haar dwong tot het maken van andere keuzes.
Die avond, gisteravond, belde mijn pa met de mededeling dat hij slecht nieuws had....ik viel bijna van mijn stoel. Ik dacht mijn zus is dood. Maar nee, ze was niet dood. Ze had pillen genomen, maar ook een vriendin gebeld en dus zichzelf gered.
Het lijkt er op of dit een soort van poging was om zichzelf te redden uit de keuze tussen thuis blijven of toch weer een opname. Nu moet ze wel opgenomen, voorlopig in het ziekenhuis.
Haar man zei dat ze nu eindelijk wel vredig slaapt. Ze wilde zooooo graag rust. Psychiater heeft alles gedaan om haar die rust te geven door medicatie, maar niks had het gewenste effect. Nu heeft ze dus wel even rust. En ze leeft nog.
Zijn hier mensen die ook zoiets hebben meegemaakt of meemaken in hun omgeving? Ik heb erg behoefte om hier met anderen, naast mijn man en vriendinnen en mijn eigen hulpverlener, over te praten.
Ze is vier maanden opgenomen geweest. Na die maanden ging het een heel klein beetje beter. Een grote domper was, dat een opname in een speciaal centrum voor haar aandoening, niet door ging, omdat ze er te ernstig aan toe was.
Ze ging dus maar weer naar huis. Daar kan ze het echter helemaal niet aan en na drie weken was ze al weer 'rijp' voor een opname. Maar dat wil ze ook haar kinderen weer niet aan doen.....ze kón er niet om vragen of er ja op zeggen.
Ze wil ook euthanasie, maar dat krijgt ze weer ws niet toegewezen. Haar psychiater zei dat gister tegen haar. Ze smste naar mij dat dat haar dwong tot het maken van andere keuzes.
Die avond, gisteravond, belde mijn pa met de mededeling dat hij slecht nieuws had....ik viel bijna van mijn stoel. Ik dacht mijn zus is dood. Maar nee, ze was niet dood. Ze had pillen genomen, maar ook een vriendin gebeld en dus zichzelf gered.
Het lijkt er op of dit een soort van poging was om zichzelf te redden uit de keuze tussen thuis blijven of toch weer een opname. Nu moet ze wel opgenomen, voorlopig in het ziekenhuis.
Haar man zei dat ze nu eindelijk wel vredig slaapt. Ze wilde zooooo graag rust. Psychiater heeft alles gedaan om haar die rust te geven door medicatie, maar niks had het gewenste effect. Nu heeft ze dus wel even rust. En ze leeft nog.
Zijn hier mensen die ook zoiets hebben meegemaakt of meemaken in hun omgeving? Ik heb erg behoefte om hier met anderen, naast mijn man en vriendinnen en mijn eigen hulpverlener, over te praten.
zondag 14 september 2014 15:27
Ik vind ook dat anderen dan zijzelf de verantwoordelijkheid moeten nemen, vooral haar man.
Tot nu toe blijft de verantwoordelijkheid bij haar, ze is intelligent en verbaal sterk.
Vorige week kwam ze voor de zoveelste keer bij de EHBO en toen is er daar ingegrepen. Ze hebben een psych er bij geroepen en toen is ze wel een paar dagen opgenomen.
Haar man schreef: Maar nu gaat het al weer een stuk beter!
Ja duh....net als al die andere twintig keren....
Nog even vooral voor iedereen die zich in mijn zus herkent en zich geraakt of gekwetst voelt door mijn woorden waar nu wel boosheid op haar door heen sijpelt: ik realiseer me dat ze misschien compleet onmachtig is, of zoiets. Ik denk zelf wel dat ze de situatie kan keren, maar ik hou reserve.
Ik moet echter wel mijn boosheid en verontwaardiging kwijt hier.
Als iemand die zich in mijn zus herkent, wat toe te voegen heeft, waardoor ik het beter begrijp, graag!
Tot nu toe blijft de verantwoordelijkheid bij haar, ze is intelligent en verbaal sterk.
Vorige week kwam ze voor de zoveelste keer bij de EHBO en toen is er daar ingegrepen. Ze hebben een psych er bij geroepen en toen is ze wel een paar dagen opgenomen.
Haar man schreef: Maar nu gaat het al weer een stuk beter!
Ja duh....net als al die andere twintig keren....
Nog even vooral voor iedereen die zich in mijn zus herkent en zich geraakt of gekwetst voelt door mijn woorden waar nu wel boosheid op haar door heen sijpelt: ik realiseer me dat ze misschien compleet onmachtig is, of zoiets. Ik denk zelf wel dat ze de situatie kan keren, maar ik hou reserve.
Ik moet echter wel mijn boosheid en verontwaardiging kwijt hier.
Als iemand die zich in mijn zus herkent, wat toe te voegen heeft, waardoor ik het beter begrijp, graag!
zondag 14 september 2014 15:28
quote:naasteliefs schreef op 14 september 2014 @ 14:20:
@Strikjemetstippels:
Zou heel goed kunnen, dat ze hiermee onbewust toch aandacht vraagt. Hoe kom je daaruit??? Zij dus...
Hoe vind jouw zus dat je weinig contact hebt met haar?
De mijne mailde me van de week nog dat ze me mist en het contact tussen ons mist. Maar dat contact is er voor mii helemaal niet meer. Omdat ik niet tot haar door kan dringen, ik er niet meer tegen kan wat ze doet en beslist. En ze voor mij ook niet echt zus kan zijn.
Soms schrijft of zegt ze dat ze op bezoek wil komen....tja...dat kan helemaal niet....(ik woon twee uur rijden bij haar vandaan). Ook dan overschat ze zichzelf weer. En dat doet pijn.
Ik wil haar niet op bezoek, als dat eigenlijk niet kan.
mijn zus heeft last van depressie en dissociatie toestanden, ze is wel eens gediagnosticeerd met schizofrenie maar er is niet echt een sluitende conclusie. Iig hoop problematiek, en ik leef mee MAAR het gaat echt enkel en alleen om haar, altijd, over al, tot het punt waar op ik er niet meer tegen kon. Dit heb ik ook gezegd, dat het wellicht geen keuze is dat je problemen hebt, maar wel dat er geen oog is voor de ander. Nou ja, gevolg is dus dat we elkaar weinig zien.
Ik denk dat mensen zich zelf, als een toestand maar lang genoeg duurt, zich zelf als de toestand zien. Dus voor altijd depressief, problematisch, hulp behoevend, etc. ik kan daar niet in mee gaan, bij niemand niet. Heb zelf mijn eigen problemen gehad, behoorlijk erg zelfs, maar daar moest ik zelf ook iets aan doen (en heb ik gedaan). nou ja net als jij dus (en ik heb ook steun aan mijn geloof, al moet het grote deel natuurlijk altijd van uit de mens zelf komen).
Ik vind het ook chantage. Op den duur durf je niks meer te zeggen, niet over je zelf te beginnen, ga je onderwerpen vermijden, want de grote schuld wordt ook vaak bij de gene gelegd "die iets triggert" waar door die gene weer op de EHBO of iets dergelijks belandt. De aanklacht is daar altijd als jij het toevallig beter hebt, iets leuks hebt mee gemaakt, iets wel kan etc. Misschien is het bij jouw zus anders, maar mijn ervaring is zo. Altijd kan de ander iets wel, niet begrijpend dat "de ander" maar af hangt van wie het is en we allemaal "de ander" zijn. Dood moe word ik daar van, vandaar dat ik ook geen (nieuwe) vrienden wil met psychiatrische problematiek.
@Strikjemetstippels:
Zou heel goed kunnen, dat ze hiermee onbewust toch aandacht vraagt. Hoe kom je daaruit??? Zij dus...
Hoe vind jouw zus dat je weinig contact hebt met haar?
De mijne mailde me van de week nog dat ze me mist en het contact tussen ons mist. Maar dat contact is er voor mii helemaal niet meer. Omdat ik niet tot haar door kan dringen, ik er niet meer tegen kan wat ze doet en beslist. En ze voor mij ook niet echt zus kan zijn.
Soms schrijft of zegt ze dat ze op bezoek wil komen....tja...dat kan helemaal niet....(ik woon twee uur rijden bij haar vandaan). Ook dan overschat ze zichzelf weer. En dat doet pijn.
Ik wil haar niet op bezoek, als dat eigenlijk niet kan.
mijn zus heeft last van depressie en dissociatie toestanden, ze is wel eens gediagnosticeerd met schizofrenie maar er is niet echt een sluitende conclusie. Iig hoop problematiek, en ik leef mee MAAR het gaat echt enkel en alleen om haar, altijd, over al, tot het punt waar op ik er niet meer tegen kon. Dit heb ik ook gezegd, dat het wellicht geen keuze is dat je problemen hebt, maar wel dat er geen oog is voor de ander. Nou ja, gevolg is dus dat we elkaar weinig zien.
Ik denk dat mensen zich zelf, als een toestand maar lang genoeg duurt, zich zelf als de toestand zien. Dus voor altijd depressief, problematisch, hulp behoevend, etc. ik kan daar niet in mee gaan, bij niemand niet. Heb zelf mijn eigen problemen gehad, behoorlijk erg zelfs, maar daar moest ik zelf ook iets aan doen (en heb ik gedaan). nou ja net als jij dus (en ik heb ook steun aan mijn geloof, al moet het grote deel natuurlijk altijd van uit de mens zelf komen).
Ik vind het ook chantage. Op den duur durf je niks meer te zeggen, niet over je zelf te beginnen, ga je onderwerpen vermijden, want de grote schuld wordt ook vaak bij de gene gelegd "die iets triggert" waar door die gene weer op de EHBO of iets dergelijks belandt. De aanklacht is daar altijd als jij het toevallig beter hebt, iets leuks hebt mee gemaakt, iets wel kan etc. Misschien is het bij jouw zus anders, maar mijn ervaring is zo. Altijd kan de ander iets wel, niet begrijpend dat "de ander" maar af hangt van wie het is en we allemaal "de ander" zijn. Dood moe word ik daar van, vandaar dat ik ook geen (nieuwe) vrienden wil met psychiatrische problematiek.
zondag 14 september 2014 15:39
Haar levensmotto lijkt steeds opnieuw: hoe maak ik mezelf het steeds zo moeilijk mogelijk.
Dus nog een tweede hond er bij, met gedragsmoeiljjkheden.
Nog een derde kind er bij.
Niet in een groep willen in therapie.
Niet in opname willen.
Geen extra maatregelen als kinderen thuis zijn met vakantie.
Ect.
Bedankt voor jullie reacties!
Ze respecteert trouwens mijn behoefte aan afstand.
Dat is fijn.
Soms ook: was ze maar gemeen of zoiets, dat maakt het. afstand nemen makkelijker.
Maar ze is helemaal niet opzettelijk gemeen.
Het manipuleren enzo, is heel erg tussen de regels. En tegelijk is ze ook zo wijs vaak en begrijpt veel wel. En dat maakt het verwarrend voor me.
Zoooo wijs en intelligent en lief en op bepaalde vlakken helemaal niet.
@Strikje: Ik merk een enórme achterstand in het "uitpraten" van alles wat er gebeurd is. Wat het allemaal voor mij heeft betekend, wat ik er bij heb gevoeld, mijn boosheid, delen dat ik vaak twee weken helemaal van slag ben na een actie van haar. Daar gaat het inderdaad altijd om haar: door haar kwetsbaarheid en doordat het maar duurt en duurt, is er nooit een moment waarop we daar goed over kunnen praten. En dat zorgde er al voor dat onze band minder werd, wat mij betreft, want we kunnen niet fatsoenlijk meer delen. Ze mist ons contact, ik denk dan: ik ook, want het is er al niet meer. Dus ook als we wel met elkaar praten, dan is het er niet meer, niet zoals het was. Want we deelden veel.
Dus nog een tweede hond er bij, met gedragsmoeiljjkheden.
Nog een derde kind er bij.
Niet in een groep willen in therapie.
Niet in opname willen.
Geen extra maatregelen als kinderen thuis zijn met vakantie.
Ect.
Bedankt voor jullie reacties!
Ze respecteert trouwens mijn behoefte aan afstand.
Dat is fijn.
Soms ook: was ze maar gemeen of zoiets, dat maakt het. afstand nemen makkelijker.
Maar ze is helemaal niet opzettelijk gemeen.
Het manipuleren enzo, is heel erg tussen de regels. En tegelijk is ze ook zo wijs vaak en begrijpt veel wel. En dat maakt het verwarrend voor me.
Zoooo wijs en intelligent en lief en op bepaalde vlakken helemaal niet.
@Strikje: Ik merk een enórme achterstand in het "uitpraten" van alles wat er gebeurd is. Wat het allemaal voor mij heeft betekend, wat ik er bij heb gevoeld, mijn boosheid, delen dat ik vaak twee weken helemaal van slag ben na een actie van haar. Daar gaat het inderdaad altijd om haar: door haar kwetsbaarheid en doordat het maar duurt en duurt, is er nooit een moment waarop we daar goed over kunnen praten. En dat zorgde er al voor dat onze band minder werd, wat mij betreft, want we kunnen niet fatsoenlijk meer delen. Ze mist ons contact, ik denk dan: ik ook, want het is er al niet meer. Dus ook als we wel met elkaar praten, dan is het er niet meer, niet zoals het was. Want we deelden veel.
vrijdag 19 september 2014 17:44
quote:naasteliefs schreef op 14 september 2014 @ 15:39:
Haar levensmotto lijkt steeds opnieuw: hoe maak ik mezelf het steeds zo moeilijk mogelijk.
Dus nog een tweede hond er bij, met gedragsmoeiljjkheden.
Nog een derde kind er bij.
Niet in een groep willen in therapie.
Niet in opname willen.
Geen extra maatregelen als kinderen thuis zijn met vakantie.
Ect.
Bedankt voor jullie reacties!
Ze respecteert trouwens mijn behoefte aan afstand.
Dat is fijn.
Soms ook: was ze maar gemeen of zoiets, dat maakt het. afstand nemen makkelijker.
Maar ze is helemaal niet opzettelijk gemeen.
Het manipuleren enzo, is heel erg tussen de regels. En tegelijk is ze ook zo wijs vaak en begrijpt veel wel. En dat maakt het verwarrend voor me.
Zoooo wijs en intelligent en lief en op bepaalde vlakken helemaal niet.
@Strikje: Ik merk een enórme achterstand in het "uitpraten" van alles wat er gebeurd is. Wat het allemaal voor mij heeft betekend, wat ik er bij heb gevoeld, mijn boosheid, delen dat ik vaak twee weken helemaal van slag ben na een actie van haar. Daar gaat het inderdaad altijd om haar: door haar kwetsbaarheid en doordat het maar duurt en duurt, is er nooit een moment waarop we daar goed over kunnen praten. En dat zorgde er al voor dat onze band minder werd, wat mij betreft, want we kunnen niet fatsoenlijk meer delen. Ze mist ons contact, ik denk dan: ik ook, want het is er al niet meer. Dus ook als we wel met elkaar praten, dan is het er niet meer, niet zoals het was. Want we deelden veel.
Heel herkenbaar wat je zegt, dat "enorme achterstand in het uit praten". Er is idd altijd iets belangrijker dan jouw gevoelens, en je laatste berichtje over je woede snap ik zo goed...ik heb soms in eens ZO'N woede over me, dat egoisme, het altijd wel een excuus hebben en dan mensen die vinden dat "ze er nu een maal niets aan kan doen, heb begrip..."
Wat mij helpt is mensen zien als individu met hun eigen keuzes. Rot gezegd maar het gedrag van mijn zus (en jouw zus, vind ik dan) is ook een keuze, en dat vind zij blijkbaar goed zo. Beter iig dan echt structureel dingen veranderen. En dan voel ik mij niet meer verantwoordelijk, dan kan iemand op de maan gaan staan maar ik vind het allemaal wel prima...pas als er structureel onderzoek naar haar zelf wordt gedaan van uit haar zelf, pas als ze zich zelf op de rit zet, dan pas voel ik mij weer genoodzaakt te helpen en te luisteren. Je mag na een tijdje echt wel iets terug verwachten!
Haar levensmotto lijkt steeds opnieuw: hoe maak ik mezelf het steeds zo moeilijk mogelijk.
Dus nog een tweede hond er bij, met gedragsmoeiljjkheden.
Nog een derde kind er bij.
Niet in een groep willen in therapie.
Niet in opname willen.
Geen extra maatregelen als kinderen thuis zijn met vakantie.
Ect.
Bedankt voor jullie reacties!
Ze respecteert trouwens mijn behoefte aan afstand.
Dat is fijn.
Soms ook: was ze maar gemeen of zoiets, dat maakt het. afstand nemen makkelijker.
Maar ze is helemaal niet opzettelijk gemeen.
Het manipuleren enzo, is heel erg tussen de regels. En tegelijk is ze ook zo wijs vaak en begrijpt veel wel. En dat maakt het verwarrend voor me.
Zoooo wijs en intelligent en lief en op bepaalde vlakken helemaal niet.
@Strikje: Ik merk een enórme achterstand in het "uitpraten" van alles wat er gebeurd is. Wat het allemaal voor mij heeft betekend, wat ik er bij heb gevoeld, mijn boosheid, delen dat ik vaak twee weken helemaal van slag ben na een actie van haar. Daar gaat het inderdaad altijd om haar: door haar kwetsbaarheid en doordat het maar duurt en duurt, is er nooit een moment waarop we daar goed over kunnen praten. En dat zorgde er al voor dat onze band minder werd, wat mij betreft, want we kunnen niet fatsoenlijk meer delen. Ze mist ons contact, ik denk dan: ik ook, want het is er al niet meer. Dus ook als we wel met elkaar praten, dan is het er niet meer, niet zoals het was. Want we deelden veel.
Heel herkenbaar wat je zegt, dat "enorme achterstand in het uit praten". Er is idd altijd iets belangrijker dan jouw gevoelens, en je laatste berichtje over je woede snap ik zo goed...ik heb soms in eens ZO'N woede over me, dat egoisme, het altijd wel een excuus hebben en dan mensen die vinden dat "ze er nu een maal niets aan kan doen, heb begrip..."
Wat mij helpt is mensen zien als individu met hun eigen keuzes. Rot gezegd maar het gedrag van mijn zus (en jouw zus, vind ik dan) is ook een keuze, en dat vind zij blijkbaar goed zo. Beter iig dan echt structureel dingen veranderen. En dan voel ik mij niet meer verantwoordelijk, dan kan iemand op de maan gaan staan maar ik vind het allemaal wel prima...pas als er structureel onderzoek naar haar zelf wordt gedaan van uit haar zelf, pas als ze zich zelf op de rit zet, dan pas voel ik mij weer genoodzaakt te helpen en te luisteren. Je mag na een tijdje echt wel iets terug verwachten!
woensdag 3 december 2014 21:03
zondag 11 januari 2015 21:24
Wat fijn dat jullie er naar vragen.
Met mijn zus is het helaas geen haar beter.
Na Kerst was er weer een opname na één of andere destructieve actie.
Ik wil nu niet meer precies weten wat en hoe, maar hoorde net van mijn vader dat het nu nog drie weken zou duren voordat ze weer lichamelijk in orde zal zijn. Er zijn ontstekingen en antibiotica en bla bla. Weer behoorlijk ernstig dus.
Volgens mij wil ze niet meer echt echt dood. Maar leven kan ze ook niet.
De opname duurt dan een paar dagen en dan gaat ze weer naar huis, springt weer in het gezinsleven totdat het niet meer gaat en dan herhaalt het zich weer.
Ik heb dus afstand nu, maar ben wel nog steeds of al weer heeeeel erg verdrietig dat ik mijn zus een soort van kwijt ben. En zo'n opname...ook al wordt het nu een soort van normaal, toch is het ook weer een knal in je gezicht of op je kop.
Mijn pa en ik...
zijn heel verdrietig...
en weten allebei niet meer hoe dit goed moet komen
of het ooit nog goed komt.
De hulpverlening weet het ook niet meer.
En het lukt haar maar niet te kiezen voor zichzelf. Ze bijft zich maar verschuilen achter: "alles voor de kinderen". En vaak wil ze niet mee in de behandelplannen en is wat zij wil niet mogelijk.
Kan ze het niet? Wil ze het niet?
We weten het niet meer...
Het is verdrietig en ik wil nog steeds dat het stopt. Ik wil niet dat ze zich steeds zooo erg kapot maakt en dat de kinderen een moeder hebben die met zoveel spanning rondloopt.
Soms ben ik kwaad, dan denk ik: doe iets!!! En als je niet beter kan worden, ga dan dood!
Blijf jezelf en ons niet steeds zo straffen en kwellen.
Maar ja...
Met mijn zus is het helaas geen haar beter.
Na Kerst was er weer een opname na één of andere destructieve actie.
Ik wil nu niet meer precies weten wat en hoe, maar hoorde net van mijn vader dat het nu nog drie weken zou duren voordat ze weer lichamelijk in orde zal zijn. Er zijn ontstekingen en antibiotica en bla bla. Weer behoorlijk ernstig dus.
Volgens mij wil ze niet meer echt echt dood. Maar leven kan ze ook niet.
De opname duurt dan een paar dagen en dan gaat ze weer naar huis, springt weer in het gezinsleven totdat het niet meer gaat en dan herhaalt het zich weer.
Ik heb dus afstand nu, maar ben wel nog steeds of al weer heeeeel erg verdrietig dat ik mijn zus een soort van kwijt ben. En zo'n opname...ook al wordt het nu een soort van normaal, toch is het ook weer een knal in je gezicht of op je kop.
Mijn pa en ik...
zijn heel verdrietig...
en weten allebei niet meer hoe dit goed moet komen
of het ooit nog goed komt.
De hulpverlening weet het ook niet meer.
En het lukt haar maar niet te kiezen voor zichzelf. Ze bijft zich maar verschuilen achter: "alles voor de kinderen". En vaak wil ze niet mee in de behandelplannen en is wat zij wil niet mogelijk.
Kan ze het niet? Wil ze het niet?
We weten het niet meer...
Het is verdrietig en ik wil nog steeds dat het stopt. Ik wil niet dat ze zich steeds zooo erg kapot maakt en dat de kinderen een moeder hebben die met zoveel spanning rondloopt.
Soms ben ik kwaad, dan denk ik: doe iets!!! En als je niet beter kan worden, ga dan dood!
Blijf jezelf en ons niet steeds zo straffen en kwellen.
Maar ja...
zondag 11 januari 2015 21:28
Ze verschuilt zich niet achter "alles voor de kinderen" want ook zij hebben grote kans op psychische problemen en afwijkende persoonlijkheden/persoonlijkheids stoornissen door wat hun moeder zichzelf en het gezin aan doet.
Wat goed van je, dat je nog steeds afstand neemt. Wat moeilijk en dapper!
Wat goed van je, dat je nog steeds afstand neemt. Wat moeilijk en dapper!
That's a fine looking high horse, what you got in the stable!
zondag 11 januari 2015 21:42
quote:tjjjjjemig schreef op 11 januari 2015 @ 21:36:
Even een andere vraag (niet alles gelezen): is er ook hulpverlening voor de kinderen en partner van je zus? Deze strijd lijkt me ook voor hen erg moeilijk en hun leven beïnvloedend. Jij als zus ook heel veel sterkte
Ja er is hulp.
Bureau Kindermishandeling bemoeit zich er mee.
En er is een gezinscoach en ook speciale zorg voor de kinderen.
Zus mag ook niet meer alleen met de kinderen zijn.
Gelukkig wel zorg voor man en kinderen.
Even een andere vraag (niet alles gelezen): is er ook hulpverlening voor de kinderen en partner van je zus? Deze strijd lijkt me ook voor hen erg moeilijk en hun leven beïnvloedend. Jij als zus ook heel veel sterkte
Ja er is hulp.
Bureau Kindermishandeling bemoeit zich er mee.
En er is een gezinscoach en ook speciale zorg voor de kinderen.
Zus mag ook niet meer alleen met de kinderen zijn.
Gelukkig wel zorg voor man en kinderen.
zondag 11 januari 2015 21:47
Soms ben ik kwaad, dan denk ik: doe iets!!! En als je niet beter kan worden, ga dan dood!
Blijf jezelf en ons niet steeds zo straffen en kwellen.
Maar ja...
Moeilijk dit, zo begrijpelijk. Neem afstand... Ja, het is je zus, maar niet meer die je wil kennen. En ja, ze mag dood.
Waar je zelf iets aan kunt doen: ze straft en kwelt je niet. Ze heeft daar geen weet van, zo diep verzonken in haar eigen pijn. Ze heeft geen schuld, voel het dan ook niet als een aanval.
En zo'n beslissing nemen, zelfmoord? Dat duurt een wijltje. Blijf op de been, daar heb je geen invloed op.
Blijf jezelf en ons niet steeds zo straffen en kwellen.
Maar ja...
Moeilijk dit, zo begrijpelijk. Neem afstand... Ja, het is je zus, maar niet meer die je wil kennen. En ja, ze mag dood.
Waar je zelf iets aan kunt doen: ze straft en kwelt je niet. Ze heeft daar geen weet van, zo diep verzonken in haar eigen pijn. Ze heeft geen schuld, voel het dan ook niet als een aanval.
En zo'n beslissing nemen, zelfmoord? Dat duurt een wijltje. Blijf op de been, daar heb je geen invloed op.
maandag 12 januari 2015 00:51
Naasteliefs, ik lees al een tijd je topic mee en nu toch maar eens reageren. Ik heb er respect voor dat je afstand kunt nemen. Ik vraag me alleen af, kun je gevoelsmatig ook echt afstand nemen? Ikzelf heb hier namelijk grote moeite mee, of zeg maar gerust: ik kan het (nog) niet. Ik heb ook een zusje die in het psychiatrisch circuit zit en kortgezegd er ook alles aan doet om zichzelf en haar omgeving kapot te maken. Bij mijn zus is het bij lange na niet zo erg als bij jou zus moet ik er bij zeggen. Mijn zus heeft slechts 1 echte poging gedaan om zichzelf van het leven te beroven en dit is gelukkig op een haartje na niet gelukt. Wel hebben zich vele tijden afgespeeld dat we ons iedere week zorgen moesten maken, omdat zij zichzelf door drank, drugs, foute mensen kapot maakte en het ziekenhuis in belandde.
Ik kan me voorstellen hoe het moet zijn als dit voor jou de wekelijkse gang van zaken is, het lijkt mij onmogelijk om mee om te gaan. Toen ik mijn zusje aantrof op de IC was ik werkelijk gebroken, ik dacht dat ik haar voorgoed kwijt zou raken en gelukkig is dit niet gebeurd. Desalniettemin heb ik momenteel het gevoel dat ik haar voorgoed kwijt ben, ze heeft het contact verbroken, de hulpverlening ondersteund dit en ik kan hier niet mee omgaan. Ik voel me zo enorm schuldig, ookal heb ik werkelijk alles geprobeerd om haar te helpen. Zij komt geen stap verder in de hulpverlening... Daarnaast is ze niet meer de oude zus en ik kan niet meer zien wat er in haar om gaat, wat echt is en wat niet.
Wat jij schrijft over het gevoel dat zij zichzelf en jullie straft en kwelt begrijp ik heel goed, hier hetzelfde gevoel en ook de boosheid herken ik. Ik zou ook niet weten hoe je hier van af komt.
Ik wil je in ieder geval zeggen dat ik je enorm sterk vind en ik hoop dat het jou, de kinderen en man van je zus goed gaat. En natuurlijk dat er een moment komt waarop jouw zus rust krijgt, al durf ik daar geen hoop op te vestigen, evenals op mijn eigen zus haar welzijn.
Ik kan me voorstellen hoe het moet zijn als dit voor jou de wekelijkse gang van zaken is, het lijkt mij onmogelijk om mee om te gaan. Toen ik mijn zusje aantrof op de IC was ik werkelijk gebroken, ik dacht dat ik haar voorgoed kwijt zou raken en gelukkig is dit niet gebeurd. Desalniettemin heb ik momenteel het gevoel dat ik haar voorgoed kwijt ben, ze heeft het contact verbroken, de hulpverlening ondersteund dit en ik kan hier niet mee omgaan. Ik voel me zo enorm schuldig, ookal heb ik werkelijk alles geprobeerd om haar te helpen. Zij komt geen stap verder in de hulpverlening... Daarnaast is ze niet meer de oude zus en ik kan niet meer zien wat er in haar om gaat, wat echt is en wat niet.
Wat jij schrijft over het gevoel dat zij zichzelf en jullie straft en kwelt begrijp ik heel goed, hier hetzelfde gevoel en ook de boosheid herken ik. Ik zou ook niet weten hoe je hier van af komt.
Ik wil je in ieder geval zeggen dat ik je enorm sterk vind en ik hoop dat het jou, de kinderen en man van je zus goed gaat. En natuurlijk dat er een moment komt waarop jouw zus rust krijgt, al durf ik daar geen hoop op te vestigen, evenals op mijn eigen zus haar welzijn.
maandag 12 januari 2015 01:08
quote:kabinet schreef op 17 december 2013 @ 14:46:
Ik weet niet of je mijn verhaal wil horen...
Mijn grote broer was altijd al met zichzelf in gevecht. Vanaf peutertijd heeft hij met zichzelf in de knoop gezeten. Kon niet genieten van het leven. Kun je het je voorstellen, een peuter die zegt dat hij dood wil?
Hij heeft gevochten, zijn hele leven lang. Negenentwintig was hij, vrouw, kind, werk. Klinkt als een goed leven, alles op de rit. Maar hij deed altijd alsof, kon hij altijd heel goed, tot hij weer eens instortte, en wij hem weer weg konden brengen. Weer opgenomen worden, opgelapt worden, en zijn miserabele leven ingegooid worden. Therapie na therapie na therapie. Allemaal voor niks. Want wat ze ook deden, hij zou nooit kunnen genieten omdat dat niet in hem zat.
Wat heb ik het altijd erg voor hem gevonden. Hele gesprekken met hem, zijn vrouw, mijn ouders, iedereen heb ik gesproken.
En twee dagen voor zijn dertigste verjaardag belde hij mij. Hij kon het niet, hij kon geen dertig worden. Hij kon niet uitleggen waarom, maar kon het niet. Ik heb uren met hem aan de telefoon gezeten. En op een gegeven moment heb ik tegen hem gezegd dat het goed was. Bijna dertig jaar vechten, hoe houdt een mens dat vol? Ik heb zó gehuild, en hij was me aan het troosten nota bene.
Ik heb hem een goede reis gewenst. En de hoop uitgesproken dat hij het aan de andere kant beter zou hebben.
In zijn afscheidsbrief heeft hij dat nog genoemd. Dat hij hoopte dat mijn wens uit zou komen.
Hij heeft zelfmoord gepleegd. En het was goed, hoor. Je wil niemand dat leed aandoen wat hij zijn leven lang heeft moeten doormaken.
Mijn neefje van nu tien jaar heeft wel eens gevraagd waarom zijn vader het heeft gedaan. Ik heb hem verteld dat hij het heeft gedaan voor de mensen van wie hij hield, om hun niet steeds maar pijn te doen met zijn leed. Hij kon niets aan zijn eigen leed doen, maar wel aan de pijn die hij daarmee anderen deed.
Weet je, iedereen wil degenen van wie ze houden bij zich houden, maar als iemand zo graag er mee wil stoppen, zo lang heeft geprobeerd om het toch goed te krijgen, voor zichzelf, maar ook degenen van wie ze houden, wat moet je dan? Het was bij mijn broer geen bevlieging, geen dipje, niet behandelbaar, niks, niks, niks hielp. Soms moet je loslaten...Het was voor jullie allen eigenlijk een bevrijding.Voor de familie en voor jouw broer.Broer geen pijn meer en jullie snapten dat en konden er bij neerleggen.Vrede ermee.Wat l;ief en knap.
Ik weet niet of je mijn verhaal wil horen...
Mijn grote broer was altijd al met zichzelf in gevecht. Vanaf peutertijd heeft hij met zichzelf in de knoop gezeten. Kon niet genieten van het leven. Kun je het je voorstellen, een peuter die zegt dat hij dood wil?
Hij heeft gevochten, zijn hele leven lang. Negenentwintig was hij, vrouw, kind, werk. Klinkt als een goed leven, alles op de rit. Maar hij deed altijd alsof, kon hij altijd heel goed, tot hij weer eens instortte, en wij hem weer weg konden brengen. Weer opgenomen worden, opgelapt worden, en zijn miserabele leven ingegooid worden. Therapie na therapie na therapie. Allemaal voor niks. Want wat ze ook deden, hij zou nooit kunnen genieten omdat dat niet in hem zat.
Wat heb ik het altijd erg voor hem gevonden. Hele gesprekken met hem, zijn vrouw, mijn ouders, iedereen heb ik gesproken.
En twee dagen voor zijn dertigste verjaardag belde hij mij. Hij kon het niet, hij kon geen dertig worden. Hij kon niet uitleggen waarom, maar kon het niet. Ik heb uren met hem aan de telefoon gezeten. En op een gegeven moment heb ik tegen hem gezegd dat het goed was. Bijna dertig jaar vechten, hoe houdt een mens dat vol? Ik heb zó gehuild, en hij was me aan het troosten nota bene.
Ik heb hem een goede reis gewenst. En de hoop uitgesproken dat hij het aan de andere kant beter zou hebben.
In zijn afscheidsbrief heeft hij dat nog genoemd. Dat hij hoopte dat mijn wens uit zou komen.
Hij heeft zelfmoord gepleegd. En het was goed, hoor. Je wil niemand dat leed aandoen wat hij zijn leven lang heeft moeten doormaken.
Mijn neefje van nu tien jaar heeft wel eens gevraagd waarom zijn vader het heeft gedaan. Ik heb hem verteld dat hij het heeft gedaan voor de mensen van wie hij hield, om hun niet steeds maar pijn te doen met zijn leed. Hij kon niets aan zijn eigen leed doen, maar wel aan de pijn die hij daarmee anderen deed.
Weet je, iedereen wil degenen van wie ze houden bij zich houden, maar als iemand zo graag er mee wil stoppen, zo lang heeft geprobeerd om het toch goed te krijgen, voor zichzelf, maar ook degenen van wie ze houden, wat moet je dan? Het was bij mijn broer geen bevlieging, geen dipje, niet behandelbaar, niks, niks, niks hielp. Soms moet je loslaten...Het was voor jullie allen eigenlijk een bevrijding.Voor de familie en voor jouw broer.Broer geen pijn meer en jullie snapten dat en konden er bij neerleggen.Vrede ermee.Wat l;ief en knap.
