Psyche
alle pijlers
Meningen welkom!
donderdag 18 september 2014 22:53
Hi lieve mensen,
Na lang rondlurken hier heb ik toch maar besloten een account aan te maken en wat te posten. Ik zag hoe goed iedereen elkaar in de meeste gevallen steunt en dit vond ik mooi om te zien.
Ik zit nogal met een issue... Ik ben een meid van 22 jaar en zit al vanaf mijn 14e met depressie, angst en een paniekstoornis waarvoor ik volgende week vier dagen in de week in dagbehandeling ga in een Psychiatrisch afdeling op een ziekenhuis. Dit is voor mij na jarenlang ambulante zorg, verscheidene therapieën en medicatie compleet nieuw en dus best eng.
Nu heb ik al bijna 5 jaar een partner en hij heeft het best moeilijk met mij merk ik. We hebben nu al meerdere conflicten gehad over hoe ik ben, wat ik doe en hoe ik soms reageer... Ik kan namelijk best wel wat snauwen, al verontschuldig ik hier mij altijd snel voor. Ik ben lastig met eten vanwege mijn angsten om ziek te worden en hierop maakt hij vaak de opmerkingen: "Je moet echt aankomen" "Ga nou toch eens normaal eten" "Doe niet zo moeilijk". Geloof mij, ik ben echt niet vel over been... Ik ben gewoon flink wat kilo's afgevallen en was wat steviger voorheen.
Ook met sociale activiteiten is het vaak van: "Ga nou maar mee" "Doe eens gezellig" . Vaak ga ik dan voor hem mee. Nog een leuke is dat als hij "Hoi" tegen mij zegt, dat ik dan net zo vrolijk "Hoi" terug moet zeggen, anders moet er meteen wat aan de hand zijn of moet ik gewoon vrolijk "Hoi" terug zeggen. Dit klinkt waarschijnlijk best vreemd. Ha.
Het is gewoon lastig... Want als wij ergens zijn en ik voel mij erg ongemakkelijk, dan moet ik mij daar maar gewoon over heen zetten en heb ik het gevoel dat het genegeerd word...
Ik ben best wel naïef en onzeker en durf slecht boos te zijn of voor mijzelf op te komen. Als ik hier dan eens over uit mijn slof schiet dan wordt hij bozer op mij en dan ben ik de schuldige, waardoor ik mij weer ga lopen verontschuldigen. Zoals je misschien leest kan ik dit best veel druk geven... Hij kan soms ook heel zorgzaam zijn ivm wat er allemaal aan de hand is, maar het moet wel allemaal op zijn eigen strenge manier. Soms wil ik gewoon een schouder om op te huilen of een warme omarming. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat het niet nodig is om zo streng te zijn tegen mij, maar hij zal zich niet aanpassen.
Het is gewoon lastig. Ik heb tot voor kort geen contact met mijn ouders gehad voor een half jaar omdat zij niet konden erkennen wie ik ben en moest ik mijzelf bij elkaar faken en nu heb ik de druk om mijn klachten en stoornissen te verbergen voor mijn vriend.
Waarom mag iemand niet gewoon leven met zijn klachten zoals hij/zij dat wilt... De rust nemen voor zichzelf en dat iemand dat erkent?
Dit verhaal is ergens even mijn ei kwijt kunnen en aan de andere kant wil ik heel graag weten wat jullie in dit geval zouden doen.
Ik kan vast nog tig andere voorbeelden noemen, maar ik ben vrij slecht in alles in 1 keer op "papier" krijgen.
Alvast dank! ^^
Na lang rondlurken hier heb ik toch maar besloten een account aan te maken en wat te posten. Ik zag hoe goed iedereen elkaar in de meeste gevallen steunt en dit vond ik mooi om te zien.
Ik zit nogal met een issue... Ik ben een meid van 22 jaar en zit al vanaf mijn 14e met depressie, angst en een paniekstoornis waarvoor ik volgende week vier dagen in de week in dagbehandeling ga in een Psychiatrisch afdeling op een ziekenhuis. Dit is voor mij na jarenlang ambulante zorg, verscheidene therapieën en medicatie compleet nieuw en dus best eng.
Nu heb ik al bijna 5 jaar een partner en hij heeft het best moeilijk met mij merk ik. We hebben nu al meerdere conflicten gehad over hoe ik ben, wat ik doe en hoe ik soms reageer... Ik kan namelijk best wel wat snauwen, al verontschuldig ik hier mij altijd snel voor. Ik ben lastig met eten vanwege mijn angsten om ziek te worden en hierop maakt hij vaak de opmerkingen: "Je moet echt aankomen" "Ga nou toch eens normaal eten" "Doe niet zo moeilijk". Geloof mij, ik ben echt niet vel over been... Ik ben gewoon flink wat kilo's afgevallen en was wat steviger voorheen.
Ook met sociale activiteiten is het vaak van: "Ga nou maar mee" "Doe eens gezellig" . Vaak ga ik dan voor hem mee. Nog een leuke is dat als hij "Hoi" tegen mij zegt, dat ik dan net zo vrolijk "Hoi" terug moet zeggen, anders moet er meteen wat aan de hand zijn of moet ik gewoon vrolijk "Hoi" terug zeggen. Dit klinkt waarschijnlijk best vreemd. Ha.
Het is gewoon lastig... Want als wij ergens zijn en ik voel mij erg ongemakkelijk, dan moet ik mij daar maar gewoon over heen zetten en heb ik het gevoel dat het genegeerd word...
Ik ben best wel naïef en onzeker en durf slecht boos te zijn of voor mijzelf op te komen. Als ik hier dan eens over uit mijn slof schiet dan wordt hij bozer op mij en dan ben ik de schuldige, waardoor ik mij weer ga lopen verontschuldigen. Zoals je misschien leest kan ik dit best veel druk geven... Hij kan soms ook heel zorgzaam zijn ivm wat er allemaal aan de hand is, maar het moet wel allemaal op zijn eigen strenge manier. Soms wil ik gewoon een schouder om op te huilen of een warme omarming. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat het niet nodig is om zo streng te zijn tegen mij, maar hij zal zich niet aanpassen.
Het is gewoon lastig. Ik heb tot voor kort geen contact met mijn ouders gehad voor een half jaar omdat zij niet konden erkennen wie ik ben en moest ik mijzelf bij elkaar faken en nu heb ik de druk om mijn klachten en stoornissen te verbergen voor mijn vriend.
Waarom mag iemand niet gewoon leven met zijn klachten zoals hij/zij dat wilt... De rust nemen voor zichzelf en dat iemand dat erkent?
Dit verhaal is ergens even mijn ei kwijt kunnen en aan de andere kant wil ik heel graag weten wat jullie in dit geval zouden doen.
Ik kan vast nog tig andere voorbeelden noemen, maar ik ben vrij slecht in alles in 1 keer op "papier" krijgen.
Alvast dank! ^^
vrijdag 19 september 2014 03:21
Heftig zo'n angststoornis voor zo'n lange tijd.. Wat goed dat je de stap hebt genomen om met 4-daagse behandeling te beginnen.
Ik denk dat hij het heel moeilijk vind dat hij niet weet hoe hij je kan helpen en zich verantwoordelijk voelt om dat te doen. Misschien goed als hij beseft dat hij je alleen kan steunen en therapie je kan helpen en ze daar die rol innemen. Heb je hem verteld dat je behoefte hebt om soms gewoon even een arm om je heen te hebben of een steunende schouder op je stresspiek momenten en dat je daar misschien rustiger van word? Misschien weet hij geen andere manier om jou te helpen en voelt hij zich machteloos waardoor hij gefrustreerd is.
Heb je trouwens gezinstherapie in het programma van de 4-daagse behandeling? Dat helpt mensen in de nabije omgeving om jouw probleem te snappen en er beter mee om te kunnen gaan. Dat zou hem kunnen helpen om jou en de stoornis los van elkaar te zien en er beter mee om te kunnen gaan. En in het geval van je ouders om jouw probleem meer serieus te nemen (als zij mee willen doen).
Wat betreft de woonsituatie.. Is begeleidend wonen geen optie (bij DUWO foyer bijv) ipv bij zijn stiefouders? Ik denk dat het voor zowel jou als hem goed is om iets meer afstand te nemen van elkaar, zo kan hij emotioneel een beetje opladen en jij je meer focussen op herstel. En als jullie afspreken kunnen jullie leuke dingen doen die je een beetje afleiden.
Ik denk dat hij het heel moeilijk vind dat hij niet weet hoe hij je kan helpen en zich verantwoordelijk voelt om dat te doen. Misschien goed als hij beseft dat hij je alleen kan steunen en therapie je kan helpen en ze daar die rol innemen. Heb je hem verteld dat je behoefte hebt om soms gewoon even een arm om je heen te hebben of een steunende schouder op je stresspiek momenten en dat je daar misschien rustiger van word? Misschien weet hij geen andere manier om jou te helpen en voelt hij zich machteloos waardoor hij gefrustreerd is.
Heb je trouwens gezinstherapie in het programma van de 4-daagse behandeling? Dat helpt mensen in de nabije omgeving om jouw probleem te snappen en er beter mee om te kunnen gaan. Dat zou hem kunnen helpen om jou en de stoornis los van elkaar te zien en er beter mee om te kunnen gaan. En in het geval van je ouders om jouw probleem meer serieus te nemen (als zij mee willen doen).
Wat betreft de woonsituatie.. Is begeleidend wonen geen optie (bij DUWO foyer bijv) ipv bij zijn stiefouders? Ik denk dat het voor zowel jou als hem goed is om iets meer afstand te nemen van elkaar, zo kan hij emotioneel een beetje opladen en jij je meer focussen op herstel. En als jullie afspreken kunnen jullie leuke dingen doen die je een beetje afleiden.
vrijdag 19 september 2014 08:20
quote:Jemig... jullie laten mij helemaal schuldig voelen omdat ik voel wat ik voel. >_<
Je vroeg om meningen. En die hoeven niet altijd overeen te komen met die van jou.
Ik kan me jouw vriend wel voorstellen. Natuurlijk hoor je een partner te steunen, maar zo veel sores en problemen, op een leeftijd waarop je gewoon van het leven en elkaar zou moeten genieten, is zwaar en veel.
Je vroeg om meningen. En die hoeven niet altijd overeen te komen met die van jou.
Ik kan me jouw vriend wel voorstellen. Natuurlijk hoor je een partner te steunen, maar zo veel sores en problemen, op een leeftijd waarop je gewoon van het leven en elkaar zou moeten genieten, is zwaar en veel.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 19 september 2014 08:28
quote:lonewolff schreef op 18 september 2014 @ 22:53:
Waarom mag iemand niet gewoon leven met zijn klachten zoals hij/zij dat wilt... De rust nemen voor zichzelf en dat iemand dat erkent?
Maar ben je dan nu wel geschikt als partner? Zou voor jou alleen (LoneWolf...) door het leven gaan nu niet prettiger zijn?
Ben jij bijvoorbeeld een leuke verkering voor je vriend?
Waarom mag iemand niet gewoon leven met zijn klachten zoals hij/zij dat wilt... De rust nemen voor zichzelf en dat iemand dat erkent?
Maar ben je dan nu wel geschikt als partner? Zou voor jou alleen (LoneWolf...) door het leven gaan nu niet prettiger zijn?
Ben jij bijvoorbeeld een leuke verkering voor je vriend?
vrijdag 19 september 2014 08:36
quote:Waarom mag iemand niet gewoon leven met zijn klachten zoals hij/zij dat wilt... De rust nemen voor zichzelf en dat iemand dat erkent?
Natuurlijk mag jij leven met jouw klachten zoals jij dat wilt, maar dat betekent toch niet dat anderen alles moeten accepteren omdat jij ziek bent? Dat ze het niet vervelend mogen vinden dat je niets/niet veel eet, dat je niet mee wilt naar een feestje etc? Ze hoeven toch niet hun hele leven te richten naar jouw problemen/ziekte?
Ik ben het eens met anderen dat een plek voor jezelf (dus niet samenwonen met je vriend) een goede start zou zijn. En dan latten met je vriend, of gewoon af en toe samen zijn en dingen doen die je op dat moment aan kunt. De rest van de tijd heeft hij dan (adem)ruimte om zelf dingen te ondernemen, en kun jij je richten op je therapie. Zonder dat je schoonouders en je vriend je op je lip zitten.
Natuurlijk mag jij leven met jouw klachten zoals jij dat wilt, maar dat betekent toch niet dat anderen alles moeten accepteren omdat jij ziek bent? Dat ze het niet vervelend mogen vinden dat je niets/niet veel eet, dat je niet mee wilt naar een feestje etc? Ze hoeven toch niet hun hele leven te richten naar jouw problemen/ziekte?
Ik ben het eens met anderen dat een plek voor jezelf (dus niet samenwonen met je vriend) een goede start zou zijn. En dan latten met je vriend, of gewoon af en toe samen zijn en dingen doen die je op dat moment aan kunt. De rest van de tijd heeft hij dan (adem)ruimte om zelf dingen te ondernemen, en kun jij je richten op je therapie. Zonder dat je schoonouders en je vriend je op je lip zitten.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 19 september 2014 08:40
Tsja. Weet je zeker dat je een mening wilt?
Mijn mening is, dat iemand van 22 niet bij haar schoonouders moet wonen.
Mijn mening is ook, dat leven met iemand met depressie en paniekstoornis moeilijk is, maar dat de opmerkingen van je vriend toch niet goed klinken. Verder denk ik dat als je ouders hebt die je niet laten zijn wie je bent, de kans enorm groot is dat je een vriend uitzoekt die je niet laat zijn wie je bent. Uit wat je hier schrijft, zou ik opmaken dat je die vriend beter kwijt dan rijk bent.
De manier om uit een depressie te komen is de regie over je eigen leven nemen. Het klinkt alsof jij die niet hebt, en of je die niet gaat krijgen doordat je jezelf afhankelijk maakt van je vriend en je schoonouders.
Zo. Dat was een mening.
Mijn mening is, dat iemand van 22 niet bij haar schoonouders moet wonen.
Mijn mening is ook, dat leven met iemand met depressie en paniekstoornis moeilijk is, maar dat de opmerkingen van je vriend toch niet goed klinken. Verder denk ik dat als je ouders hebt die je niet laten zijn wie je bent, de kans enorm groot is dat je een vriend uitzoekt die je niet laat zijn wie je bent. Uit wat je hier schrijft, zou ik opmaken dat je die vriend beter kwijt dan rijk bent.
De manier om uit een depressie te komen is de regie over je eigen leven nemen. Het klinkt alsof jij die niet hebt, en of je die niet gaat krijgen doordat je jezelf afhankelijk maakt van je vriend en je schoonouders.
Zo. Dat was een mening.
zaterdag 20 september 2014 08:00
Ik snap wel wat jij wil maar snap je ook wat jouw vriend wil.
Beter worden is een actief proces en met actief bedoel in niet alleen therapie volgen maar ook dat je je best doet om met je omgeving om te gaan.
Jij en je vriend zijn nog jong en hij wil zo veel mogelijk leven als een jonge vent en dat is stappen, vrienden bezoeken, uitgaan. Elke keer dat jij zijn pret drukt baalt hij want je houd op zo'n manier zijn proces weer tegen. Iemand zei het hier al, hij is je vriend en niet je therapeut dus ook al voel je je rot je hoeft er niet altijd over te praten me hem omdat het jouw oplucht en als je mee gaat maak er dan een leuke avond van of blijf thuis en gun het hem.
Als ik sjacherijnig ben kan ik ook niet iedereen afsnauwen omdat ik me nu eenmaal zo voel, lekker zooitje wordt het op deze wereld als iedereen zich maar zou gedragen naar hoe/zij zich voelt. Jij gaat niet bij je vriend weg mar met dit gedrag moet je uitkijken dat hij die beslissing niet voor jou neemt.
Ik onderschat niet wat je allemaal hebt maar dat geeft je geen vrijbrief om je egoïstisch te gedragen.
Beter worden is een actief proces en met actief bedoel in niet alleen therapie volgen maar ook dat je je best doet om met je omgeving om te gaan.
Jij en je vriend zijn nog jong en hij wil zo veel mogelijk leven als een jonge vent en dat is stappen, vrienden bezoeken, uitgaan. Elke keer dat jij zijn pret drukt baalt hij want je houd op zo'n manier zijn proces weer tegen. Iemand zei het hier al, hij is je vriend en niet je therapeut dus ook al voel je je rot je hoeft er niet altijd over te praten me hem omdat het jouw oplucht en als je mee gaat maak er dan een leuke avond van of blijf thuis en gun het hem.
Als ik sjacherijnig ben kan ik ook niet iedereen afsnauwen omdat ik me nu eenmaal zo voel, lekker zooitje wordt het op deze wereld als iedereen zich maar zou gedragen naar hoe/zij zich voelt. Jij gaat niet bij je vriend weg mar met dit gedrag moet je uitkijken dat hij die beslissing niet voor jou neemt.
Ik onderschat niet wat je allemaal hebt maar dat geeft je geen vrijbrief om je egoïstisch te gedragen.
