Kinderen
alle pijlers
problemen door kinderen
zaterdag 20 september 2014 09:46
Beste allemaal,
Ik schrijf en lees hier al een hele tijd mee, dit wil ik echter liever anoniem bespreken. Ik zit ontzettend in de knoop.
Ik weet trouwens niet of ik dit niet beter had kunnen plaatsen onder 'relaties' maar goed.
De situatie is als volgt. Mijn man heeft drie kinderen uit een eerder huwelijk. Ze zijn echt lief, ik heb opzich een goede band met ze. Maar inderdaad, op zich. Door de reactie van zowel hun moeder als hun vader zijn ze erg geneigd om te liegen. Ik ken dit niet van mijn eigen kinderen. En ik heb hier grote moeite mee. Dit gaat van kleine dingen zoals 'heb je een schone onderbroek aan gedaan?' tot, wie heeft dit behang kapot gekrabd? Ze hebben, heel triest, altijd op hun kop gekregen, ontzettend, waardoor ze niet meer eerlijk durven te zijn. Helaas is de keerzijde dat ik ze niet meer vertrouw. Dat ik dan geen 'vieze' onderbroek in de was kon vinden, nog een keer navraag deed, weer jokken, ik had op een gegeven moment zoiets van: 'joh, dan niet. Ik maak me hier niet meer druk om'. Waar ik me wel druk om maak zijn dingen die echt kapot zijn, zoals het behang. Maargoed. Ik weet niet hoe daarmee om te gaan maar dat is eigenlijk niet waarom ik dit topic open.
Het begint al een lang verhaal te worden. Waar ik me het aller meest aan stoor is dat ik het gevoel heb dat de hele zorg op mij neerkomt. Vandaar mijn twijfel over, hoort dit bij kinderen of bij relaties. Vader is in mijn optiek veels te gemakzuchtig. Ik doe de boodschappen als ze komen, ik kook, ik was af. Al heel vaak discussies gehad over dat ik vind dat hij dan moet helpen. Dat doet hij niet. Ik moet hem er elke keer bij roepen, wat ik vervelend vind want ik voel me echt een zeur-vrouw. Hij hangt op de bank, niet eens met hen bezig maar op zijn ipad, onder het mom van: 'ik zie ze zo weinig'. Ik voel me een sloof. We hebben hier al heel veel woorden over gehad, de situatie verandert niet. Voor mijn gevoel blijf ik de sloof. Daarnaast is het ook nog zo dat zijn ex totaal niet toegeeft, zij is een harde tante, als ik het zo mag stellen. Maar ik begin dat ook te worden.
Ik weet niet meer goed wat te doen. Ik heb echt de neiging om te zeggen, ik wil niet meer dat je hier komt met je kinderen want ik vind je dan echt niet leuk en het levert mij enkel heel veel extra werk op (het zijn er drie) en ook nog een boel centen. Maar ik laat hem dan voor mijn gevoel ook in de steek en de kindjes ook. Dat wil ik niet. Ik wil gewoon niet meer de sloof zijn. Hij is gewoon een luie man, dat durf ik wel te stellen. Heel graag advies.
Ik schrijf en lees hier al een hele tijd mee, dit wil ik echter liever anoniem bespreken. Ik zit ontzettend in de knoop.
Ik weet trouwens niet of ik dit niet beter had kunnen plaatsen onder 'relaties' maar goed.
De situatie is als volgt. Mijn man heeft drie kinderen uit een eerder huwelijk. Ze zijn echt lief, ik heb opzich een goede band met ze. Maar inderdaad, op zich. Door de reactie van zowel hun moeder als hun vader zijn ze erg geneigd om te liegen. Ik ken dit niet van mijn eigen kinderen. En ik heb hier grote moeite mee. Dit gaat van kleine dingen zoals 'heb je een schone onderbroek aan gedaan?' tot, wie heeft dit behang kapot gekrabd? Ze hebben, heel triest, altijd op hun kop gekregen, ontzettend, waardoor ze niet meer eerlijk durven te zijn. Helaas is de keerzijde dat ik ze niet meer vertrouw. Dat ik dan geen 'vieze' onderbroek in de was kon vinden, nog een keer navraag deed, weer jokken, ik had op een gegeven moment zoiets van: 'joh, dan niet. Ik maak me hier niet meer druk om'. Waar ik me wel druk om maak zijn dingen die echt kapot zijn, zoals het behang. Maargoed. Ik weet niet hoe daarmee om te gaan maar dat is eigenlijk niet waarom ik dit topic open.
Het begint al een lang verhaal te worden. Waar ik me het aller meest aan stoor is dat ik het gevoel heb dat de hele zorg op mij neerkomt. Vandaar mijn twijfel over, hoort dit bij kinderen of bij relaties. Vader is in mijn optiek veels te gemakzuchtig. Ik doe de boodschappen als ze komen, ik kook, ik was af. Al heel vaak discussies gehad over dat ik vind dat hij dan moet helpen. Dat doet hij niet. Ik moet hem er elke keer bij roepen, wat ik vervelend vind want ik voel me echt een zeur-vrouw. Hij hangt op de bank, niet eens met hen bezig maar op zijn ipad, onder het mom van: 'ik zie ze zo weinig'. Ik voel me een sloof. We hebben hier al heel veel woorden over gehad, de situatie verandert niet. Voor mijn gevoel blijf ik de sloof. Daarnaast is het ook nog zo dat zijn ex totaal niet toegeeft, zij is een harde tante, als ik het zo mag stellen. Maar ik begin dat ook te worden.
Ik weet niet meer goed wat te doen. Ik heb echt de neiging om te zeggen, ik wil niet meer dat je hier komt met je kinderen want ik vind je dan echt niet leuk en het levert mij enkel heel veel extra werk op (het zijn er drie) en ook nog een boel centen. Maar ik laat hem dan voor mijn gevoel ook in de steek en de kindjes ook. Dat wil ik niet. Ik wil gewoon niet meer de sloof zijn. Hij is gewoon een luie man, dat durf ik wel te stellen. Heel graag advies.
zaterdag 20 september 2014 09:50
zaterdag 20 september 2014 09:56
zaterdag 20 september 2014 09:57
Wonen jullie samen? Is me niet helemaal duidelijk omdat je het hebt over mijn man, maar ook zegt dat je liever niet meer hebt dat hij komt.
Als jullie samenwonen, ga je ook op de bank zitten met iPad of ga je een nachtje naar hotel. Ieder weekend dat ze komen tot de boodschap duidelijk is
Als jullie niet samenwonen, zorgen dat ze in weekend niet meer bij jou zijn, maar in zijn eigen huis.
Wel erg dat je dit zo moet doen en jou voor alles op laat draaien, zowel de verzorging als de extra kosten. Zijn ex is hard, maar dat zal ze door de omstandigheden wel geworden zijn.
Sterkte, heel vervelende situatie omdat je de kinderen niet de dupe wilt laten worden, maar daar rekent hij ook op.
Als jullie samenwonen, ga je ook op de bank zitten met iPad of ga je een nachtje naar hotel. Ieder weekend dat ze komen tot de boodschap duidelijk is
Als jullie niet samenwonen, zorgen dat ze in weekend niet meer bij jou zijn, maar in zijn eigen huis.
Wel erg dat je dit zo moet doen en jou voor alles op laat draaien, zowel de verzorging als de extra kosten. Zijn ex is hard, maar dat zal ze door de omstandigheden wel geworden zijn.
Sterkte, heel vervelende situatie omdat je de kinderen niet de dupe wilt laten worden, maar daar rekent hij ook op.
zaterdag 20 september 2014 09:59
Wij wonen niet op papier samen maar hij is hier wel vaak. Erg vaak. Zowel moeder als vader hebben erg vaak erg streng gereageerd. Ik begrijp echt dat de kinderen liegen, immers, een grote boosheid krijgen ze over zich heen. Ik ken dat niet. Ik heb mijn eigen kinderen altijd gewoon liefdevol toegesproken, wel altijd gezegd dat liegen me boos maakt. Eerlijkheid loont, dat idee
zaterdag 20 september 2014 10:00
Zielig voor die kindjes zeg. Reageert hun vader nog steeds zo extreem op kleine dingen, of is hun angst inmiddels onterecht? Heb je ze wel eens uitgelegd dat je niet boos wordt als ze een foutje maken, maar dat je liegen wel heel erg vindt?
Als jij daarin consequent bent, kunnen zij best leren dat dat bij jou de regels zijn, ook als papa en mama het anders doen. Maar over hun opvoeding heb jij verder weinig te zeggen, en zeker hoe de ex-vrouw van je vriend doet is iets waar je niets mee kan.
Verder vind ik het erg raar dat je vriend met kinderen bij jou komt en vervolgens niets doet. Lees ik het goed dat jullie niet samen wonen?
Want in dat geval zou ik inderdaad zeggen: kom niet meer hier met de kinderen als je vervolgens geen poot uitsteekt. Je woorden komen niet aan, hij negeert jou gewoon daarin. Nou, dan maar daden. Je zegt al: jij kookt, jij wast af. Daar kan jij dus mee stoppen.
Je laat hem dan niet in de steek; hij laat jou nu in de steek. En jij accepteert dat.
Als jij daarin consequent bent, kunnen zij best leren dat dat bij jou de regels zijn, ook als papa en mama het anders doen. Maar over hun opvoeding heb jij verder weinig te zeggen, en zeker hoe de ex-vrouw van je vriend doet is iets waar je niets mee kan.
Verder vind ik het erg raar dat je vriend met kinderen bij jou komt en vervolgens niets doet. Lees ik het goed dat jullie niet samen wonen?
Want in dat geval zou ik inderdaad zeggen: kom niet meer hier met de kinderen als je vervolgens geen poot uitsteekt. Je woorden komen niet aan, hij negeert jou gewoon daarin. Nou, dan maar daden. Je zegt al: jij kookt, jij wast af. Daar kan jij dus mee stoppen.
Je laat hem dan niet in de steek; hij laat jou nu in de steek. En jij accepteert dat.
What a nuanced anxiety
zaterdag 20 september 2014 10:06
Het moet duidelijk worden dat ze niet op 'visite' zijn, maar dat kan bijna niet. het beste lijkt me dat je naar zijn huis gaat, met een tijdschrift / ipad/ boek. Gaat je eigen behang er tenminste niet aan.
En geen smoesjes van mijn huis is handiger beter schoner groter gezelliger. Al leeft hij in een caravan.
En geen smoesjes van mijn huis is handiger beter schoner groter gezelliger. Al leeft hij in een caravan.
zaterdag 20 september 2014 10:14
Blijkbaar sta je erg zwak in de onderhandelingen. Laat me raden, je weet niet wat je met je leven moet zonder deze man?
Anders: deel hem jouw beslissing mee dat je voortaan naar zijn huis komt als zijn kinderen bij hem zijn. En als hij zo lui is, is het misschien ook en idee om bij hem thuis af te spreken als zijn kinderen niet bij hem zijn.
Trouwens, wat heeft het voor zin om een bevestiging te krijgen van de kinderen dat zij het behang hebben gescheurd? Wie moet het anders hebben gedaan?
Anders: deel hem jouw beslissing mee dat je voortaan naar zijn huis komt als zijn kinderen bij hem zijn. En als hij zo lui is, is het misschien ook en idee om bij hem thuis af te spreken als zijn kinderen niet bij hem zijn.
Trouwens, wat heeft het voor zin om een bevestiging te krijgen van de kinderen dat zij het behang hebben gescheurd? Wie moet het anders hebben gedaan?
zaterdag 20 september 2014 10:16
Dat bij jou thuis ontvangen herken ik van vroeger van mijn vader.
Wij kwamen daar al behuild aan, want hoe lief ik die 'tante' ook vond, we wilden er niet steeds elke keer naartoe.
Toen het uit was werden wij daar nog gedropt, zij vond ons erg lief maar mijn vader mocht niet meer naar binnen.
Achteraf had zij zoveel geduld met ons en gelukkig heb ik als volwassene haar nog kunnen bedanken.
Wat ik wil zeggen is, dat dat wat je nu doet al meer is dan deze kinderen van hun eigen ouders (iig vader) krijgen. Het zijn niet jouw kinderen en je moet voor jezelf kiezen. Wat je nu doet en hebt gedaan is al meer dan wie dan ook van je had kunnen verwachten.
Mocht je nog een relatie met deze man willen dan zou ik ervoor kiezen om hem zijn kinderen zelf te laten entertainen in het weekend in zijn eigen huis, en door de week met hem af te spreken. In het weekend kun je dan bij hem langskomen.
Je hoeft je echt niet schuldig te voelen!
Wij kwamen daar al behuild aan, want hoe lief ik die 'tante' ook vond, we wilden er niet steeds elke keer naartoe.
Toen het uit was werden wij daar nog gedropt, zij vond ons erg lief maar mijn vader mocht niet meer naar binnen.
Achteraf had zij zoveel geduld met ons en gelukkig heb ik als volwassene haar nog kunnen bedanken.
Wat ik wil zeggen is, dat dat wat je nu doet al meer is dan deze kinderen van hun eigen ouders (iig vader) krijgen. Het zijn niet jouw kinderen en je moet voor jezelf kiezen. Wat je nu doet en hebt gedaan is al meer dan wie dan ook van je had kunnen verwachten.
Mocht je nog een relatie met deze man willen dan zou ik ervoor kiezen om hem zijn kinderen zelf te laten entertainen in het weekend in zijn eigen huis, en door de week met hem af te spreken. In het weekend kun je dan bij hem langskomen.
Je hoeft je echt niet schuldig te voelen!
zaterdag 20 september 2014 10:35
Hij doet niet zo streng tegen mijn kinderen, al is er veel discussie geweest over dat hij vond dat mijn kinderen maar naar hun vader moesten, zijn kinderen moesten wennen, hij wilde aanspraak maken op hun kamer. Ik vond dit idioot, hun kamer is hun kamer. Ook mijn kinderen moeten wennen aan de nieuwe situatie. Alhoewel het al ruim 2 jaar speelt. Ik voel me op. Ik voel me schuldig naar zijn kinderen en ik voel ook alsof ik het op moet lossen maar ik kan dat / wil dat niet meer.
zaterdag 20 september 2014 10:37
Jij bent de moeder niet van die kinderen en kunt ze dus ook niet redden. Je moet geen eisen van jezelf stellen waar je niet aan kunt voldoen.
Ik zou dus tegen hem zeggen dat hij in jouw huis niet meer welkom is met zijn kinderen.
Hij moet ze gewoon daar bij hem thuis ontvangen, en dan zit jij niet met de rotzooi. Ook al is het in een caravan.
Ik zou dus tegen hem zeggen dat hij in jouw huis niet meer welkom is met zijn kinderen.
Hij moet ze gewoon daar bij hem thuis ontvangen, en dan zit jij niet met de rotzooi. Ook al is het in een caravan.
zaterdag 20 september 2014 10:40
@parmondiebluemondieu
het is niet dat ik wanhopig ben, zonder deze man, verre van. Maar ik hou van hem en ik zou ook graag een steun zijn. Maar niet ten koste van alles. En ook dat klinkt heel zwaar, het zou allang prettig zijn als hij gewoon zijn taak oppakt. Ik praat al tijden tegen een muur en dat maakt dat ik het zat ben. Ik heb geen zin meer om rekening te houden met de vreemde eisen van zijn ex, ik heb geen zin meer om stiekem krom te liggen, om alles op te ruimen, om me sloof te voelen. Ik ben toe gevend geweest, dat erken ik heel erg goed. En ik wil ook dat hij een goede band met zijn kinderkopjes heeft maar niet ten koste van mij.
het is niet dat ik wanhopig ben, zonder deze man, verre van. Maar ik hou van hem en ik zou ook graag een steun zijn. Maar niet ten koste van alles. En ook dat klinkt heel zwaar, het zou allang prettig zijn als hij gewoon zijn taak oppakt. Ik praat al tijden tegen een muur en dat maakt dat ik het zat ben. Ik heb geen zin meer om rekening te houden met de vreemde eisen van zijn ex, ik heb geen zin meer om stiekem krom te liggen, om alles op te ruimen, om me sloof te voelen. Ik ben toe gevend geweest, dat erken ik heel erg goed. En ik wil ook dat hij een goede band met zijn kinderkopjes heeft maar niet ten koste van mij.
zaterdag 20 september 2014 10:41
quote:anoniem1970 schreef op 20 september 2014 @ 10:35:
Hij doet niet zo streng tegen mijn kinderen, al is er veel discussie geweest over dat hij vond dat mijn kinderen maar naar hun vader moesten, zijn kinderen moesten wennen, hij wilde aanspraak maken op hun kamer. Ik vond dit idioot, hun kamer is hun kamer. Ook mijn kinderen moeten wennen aan de nieuwe situatie. Alhoewel het al ruim 2 jaar speelt. Ik voel me op. Ik voel me schuldig naar zijn kinderen en ik voel ook alsof ik het op moet lossen maar ik kan dat / wil dat niet meer.
Jouw kinderen moesten plaats maken voor zijn kinderen?
Dit was een discussiepunt ipv een harde flikker op idioot?
TO, ga je ruggengraat zoeken en trek m weer aan, deze man is een no - go!
Hij doet niet zo streng tegen mijn kinderen, al is er veel discussie geweest over dat hij vond dat mijn kinderen maar naar hun vader moesten, zijn kinderen moesten wennen, hij wilde aanspraak maken op hun kamer. Ik vond dit idioot, hun kamer is hun kamer. Ook mijn kinderen moeten wennen aan de nieuwe situatie. Alhoewel het al ruim 2 jaar speelt. Ik voel me op. Ik voel me schuldig naar zijn kinderen en ik voel ook alsof ik het op moet lossen maar ik kan dat / wil dat niet meer.
Jouw kinderen moesten plaats maken voor zijn kinderen?
Dit was een discussiepunt ipv een harde flikker op idioot?
TO, ga je ruggengraat zoeken en trek m weer aan, deze man is een no - go!
