Relaties
alle pijlers
Samenwonen, beangstigend?
zaterdag 20 september 2014 13:03
Hallo,
Ik weet dat dit een lang verhaal is, maar ik zou het erg op prijs stellen als jullie willen reageren, ik heb wat bevestiging/input nodig van buitenaf.
Ik heb geen specifieke vraag, maar wil mijn verhaal even kwijt, denk ook dat ik op zoek ben naar de mening van een ander, en een bevestiging dat dit gevoel normaal is
Ik heb een hele lieve vriend, sinds 1,5 jaar.
Hij snapt alles, wil naar alles luisteren en wil alles doen in mijn tempo, en keuzes aanpassen op hoe ik me voel
Ik ben emotioneel best gevoelig, zo werd ik vroeger gepest, en lag ik daar jaren dag en nacht wakker van, maakte mijzelf gek, voelde mijzelf diep ongelukkig.
Zo lag ik pas ook in het ziekenhuis in turkije, helemaal vol met stress, waarbij ik mijzelf gek maakte van stress
Er zijn wat factoren die ik wil vermelden:
Mijn ex is vaak vreemdgegaan, ik had altijd ruzie met hem en hij stond nooit voor mij klaar.
Toen ik 1,5 jaar nadat het uitging mijn huidige vriend leerde kennen en het een beetje serieus werd,was ik druk bezig met bedenken wat er niet leuk aan hem was, waarom ik geen relatie zou nemen.
Ik kon niets bedenken, maar wilde mijzelf beschermen tegen een tegenslag denk ik, dit heb ik hem ook uitgelegd en hij vond dat ik de tijd moest nemen om mijn gevoel op een rijtje te zetten.
Nu is het mijn vriend, waarbij ik alles kwijt kan, waarvan ik heel veel hou, die me met alles helpt en altijd snapt. Nooit gezeur, slapen vanaf het begin al elke nacht samen.
Afgelopen jaar heb ik ontzettend veel gewerkt, half6 uit bed, 5-6 dagen per week werken, 1 dag school. In mijn schoolvakantie nog doorgewerkt met het vooruitzicht op een ontspannen vakantie.
Tussendoor een maaginfectie en darmontsteking gehad
Aangekomen in turkije, 3 dagen heerlijk genoten.
Hierna 5 dagen i het ziekenhuis gelegen met een maaginectie, darmontsteking en spastische darm.
Spiraaltje hing ook niet goed, werd eruit getrokken.
Ik lag daar, we maakte heel veel kosten, er werden veel levensgevaarlijke fouten gemaakt, ik had superveel stress.mijn vriend bleef dag en naxht bij me, de schat:$
niet wetend wat ik voelde, omdat ik zo ontzettend veel voelde duurde de dagen en nachten zo lang, ik sliep amper. Had met niemand liever dan mijn vriend dit mee willen maken, maar miste mijn moeder heel erg. Heb veel met haar gebeld.
Nou ja, terug in nederland, nog n halve week voor stage en school weer begonnen, veel dokters en ziekenhuisbezoeken.
Die lopen voorlopig ook nog wel.
Ik loop weer fulltime stage sinds 3 weken. Mijn vriend is druk bezig met het kopen van een huis.
Hiermee was hij al lang bezig,maar hij is sinds deze week het contract gaan tekenen. ik zou intrekken.ik was zo ontzettend enthousiast!
Ik kocht al vanalles, was er druk mee.
Mijn ouders kwamen kijken in het huisje, dat begin januari officieel van mijn vriend is.
Toen begon het. Ik lag savonds in bed.
Zoals ik ben, en in deze situatie van totale uitputting lag ik te denken, op mijn manier.
Ik hou van controle, kan iets niet op zijn beloop laten.
Voor mijn gevoel is twijfelen of stress not done, dan klopt er iets niet
Voor mijn gevoel kan ik ook niet rusten voprdat ik weet wat ik denk, voel en wil.
Ik zal schetsen hoe dat malen gaat:
Het is wel spannend
Of zie ik er tegenop?
Als ik ertegenop zie klopt er iets niet
Wat klopt er dan niet?
Hou ik niet genoeg van hem?
Straks is dat het
Straks gaat het fout
Straks valt het tegen
Ik ga mama missen
Ik voel me exht naar, wat als dit zo blijft voelen de komende maanden
Ik voelde me in turkije ook zo, dat duurde zoooo lang
Maar waarom voel ik me zo
Het kan niet anders dan dat er iets fout zit
Dit gevoel is echt niet normaal, het hoort niet
Dit is al de 3e dag, dan zit er wel echt iets fout
Etc.
Nu weet ik van mezelf dat ik mezelf met een mini probleem helemaal gek kan praten
Ik ben al 3 dagen gespannen, de eerste dag het meest.
Heb met mijn vriend gepraat, gehuild, alles verteld. Mijn vriend zei samengevat: dit is spanning, en spanning mag
Hierna redelijk geslapen(half5 snachts)
Wekker ging weer vroeg
Dag 2: het viel tegen dat de spanning nog steeds een beetje aanwezig was. Savonds met mn moeder gepraat, gehuild, etc.
Moeders zei samengevat: het is stress, je maakt jezelf zo gek, en drempeltjes zijn snachts onbeklimbare bergen. Twijfel of spanning is logisch bij een grote stap. Hierna totaal uitgeput in slaap gevallen.
Dag 3:(gisteren) cardioloog afspraak in het ziekenhuis, daarna op het werk wat gespannen, ging later beter. Savonds voorgesteld om uit voorzorg met mama te praten terwijl mijn vriend op bed ging liggen, om hem zo ook wat rust te gunnen. Mama hield het op spanning, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik de afgelopen tijd misschien teveel op mijn bordje heb gehad, vermoeidheid werkt mee enz.
Ik was zo overstuur, wilde tegen mijn vriend aankruipen(goed teken toch?;$) dus moeders besloot vriend wakker te maken, deze was nog wakker en lag te wachten tot ik boven kwam. Mezelf helemaal vastklampend aan mijn vriend geluisterd naar mijn moeder en vriend die mij uitlegte dat het huis op zijn naam staat, alle opties open staan zoals nog een tijdje thuis blijven, half thuis half daar wonen enzovoort.
Ook werd mij duidelijk gemaakt dat ik nu nog niet hoefde/mocht kiezen, ik moest eerst mezelf wat rust gunnen. Ze waren zo lief, en dit deed mij echt goed.
)
Ik weet dat dit een lang verhaal is, maar ik zou het erg op prijs stellen als jullie willen reageren, ik heb wat bevestiging/input nodig van buitenaf.
Ik heb geen specifieke vraag, maar wil mijn verhaal even kwijt, denk ook dat ik op zoek ben naar de mening van een ander, en een bevestiging dat dit gevoel normaal is
Ik heb een hele lieve vriend, sinds 1,5 jaar.
Hij snapt alles, wil naar alles luisteren en wil alles doen in mijn tempo, en keuzes aanpassen op hoe ik me voel
Ik ben emotioneel best gevoelig, zo werd ik vroeger gepest, en lag ik daar jaren dag en nacht wakker van, maakte mijzelf gek, voelde mijzelf diep ongelukkig.
Zo lag ik pas ook in het ziekenhuis in turkije, helemaal vol met stress, waarbij ik mijzelf gek maakte van stress
Er zijn wat factoren die ik wil vermelden:
Mijn ex is vaak vreemdgegaan, ik had altijd ruzie met hem en hij stond nooit voor mij klaar.
Toen ik 1,5 jaar nadat het uitging mijn huidige vriend leerde kennen en het een beetje serieus werd,was ik druk bezig met bedenken wat er niet leuk aan hem was, waarom ik geen relatie zou nemen.
Ik kon niets bedenken, maar wilde mijzelf beschermen tegen een tegenslag denk ik, dit heb ik hem ook uitgelegd en hij vond dat ik de tijd moest nemen om mijn gevoel op een rijtje te zetten.
Nu is het mijn vriend, waarbij ik alles kwijt kan, waarvan ik heel veel hou, die me met alles helpt en altijd snapt. Nooit gezeur, slapen vanaf het begin al elke nacht samen.
Afgelopen jaar heb ik ontzettend veel gewerkt, half6 uit bed, 5-6 dagen per week werken, 1 dag school. In mijn schoolvakantie nog doorgewerkt met het vooruitzicht op een ontspannen vakantie.
Tussendoor een maaginfectie en darmontsteking gehad
Aangekomen in turkije, 3 dagen heerlijk genoten.
Hierna 5 dagen i het ziekenhuis gelegen met een maaginectie, darmontsteking en spastische darm.
Spiraaltje hing ook niet goed, werd eruit getrokken.
Ik lag daar, we maakte heel veel kosten, er werden veel levensgevaarlijke fouten gemaakt, ik had superveel stress.mijn vriend bleef dag en naxht bij me, de schat:$
niet wetend wat ik voelde, omdat ik zo ontzettend veel voelde duurde de dagen en nachten zo lang, ik sliep amper. Had met niemand liever dan mijn vriend dit mee willen maken, maar miste mijn moeder heel erg. Heb veel met haar gebeld.
Nou ja, terug in nederland, nog n halve week voor stage en school weer begonnen, veel dokters en ziekenhuisbezoeken.
Die lopen voorlopig ook nog wel.
Ik loop weer fulltime stage sinds 3 weken. Mijn vriend is druk bezig met het kopen van een huis.
Hiermee was hij al lang bezig,maar hij is sinds deze week het contract gaan tekenen. ik zou intrekken.ik was zo ontzettend enthousiast!
Ik kocht al vanalles, was er druk mee.
Mijn ouders kwamen kijken in het huisje, dat begin januari officieel van mijn vriend is.
Toen begon het. Ik lag savonds in bed.
Zoals ik ben, en in deze situatie van totale uitputting lag ik te denken, op mijn manier.
Ik hou van controle, kan iets niet op zijn beloop laten.
Voor mijn gevoel is twijfelen of stress not done, dan klopt er iets niet
Voor mijn gevoel kan ik ook niet rusten voprdat ik weet wat ik denk, voel en wil.
Ik zal schetsen hoe dat malen gaat:
Het is wel spannend
Of zie ik er tegenop?
Als ik ertegenop zie klopt er iets niet
Wat klopt er dan niet?
Hou ik niet genoeg van hem?
Straks is dat het
Straks gaat het fout
Straks valt het tegen
Ik ga mama missen
Ik voel me exht naar, wat als dit zo blijft voelen de komende maanden
Ik voelde me in turkije ook zo, dat duurde zoooo lang
Maar waarom voel ik me zo
Het kan niet anders dan dat er iets fout zit
Dit gevoel is echt niet normaal, het hoort niet
Dit is al de 3e dag, dan zit er wel echt iets fout
Etc.
Nu weet ik van mezelf dat ik mezelf met een mini probleem helemaal gek kan praten
Ik ben al 3 dagen gespannen, de eerste dag het meest.
Heb met mijn vriend gepraat, gehuild, alles verteld. Mijn vriend zei samengevat: dit is spanning, en spanning mag
Hierna redelijk geslapen(half5 snachts)
Wekker ging weer vroeg
Dag 2: het viel tegen dat de spanning nog steeds een beetje aanwezig was. Savonds met mn moeder gepraat, gehuild, etc.
Moeders zei samengevat: het is stress, je maakt jezelf zo gek, en drempeltjes zijn snachts onbeklimbare bergen. Twijfel of spanning is logisch bij een grote stap. Hierna totaal uitgeput in slaap gevallen.
Dag 3:(gisteren) cardioloog afspraak in het ziekenhuis, daarna op het werk wat gespannen, ging later beter. Savonds voorgesteld om uit voorzorg met mama te praten terwijl mijn vriend op bed ging liggen, om hem zo ook wat rust te gunnen. Mama hield het op spanning, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik de afgelopen tijd misschien teveel op mijn bordje heb gehad, vermoeidheid werkt mee enz.
Ik was zo overstuur, wilde tegen mijn vriend aankruipen(goed teken toch?;$) dus moeders besloot vriend wakker te maken, deze was nog wakker en lag te wachten tot ik boven kwam. Mezelf helemaal vastklampend aan mijn vriend geluisterd naar mijn moeder en vriend die mij uitlegte dat het huis op zijn naam staat, alle opties open staan zoals nog een tijdje thuis blijven, half thuis half daar wonen enzovoort.
Ook werd mij duidelijk gemaakt dat ik nu nog niet hoefde/mocht kiezen, ik moest eerst mezelf wat rust gunnen. Ze waren zo lief, en dit deed mij echt goed.
)
zaterdag 20 september 2014 13:26
Je maakt jezelf gek inderdaad. En als dat zo blijft, zal je steeds afhankelijk zijn van de geruststelling van mensen om je heen, en ook dat werkt maar tijdelijk.
Dus mijn advies is om met die spanning aan de slag te gaan. Is het een optie om minder te gaan werken? Welke dingen doe je nu om te ontspannen?
Dus mijn advies is om met die spanning aan de slag te gaan. Is het een optie om minder te gaan werken? Welke dingen doe je nu om te ontspannen?
What a nuanced anxiety
zaterdag 20 september 2014 13:33
Ik heb mijzelf voor vandaag en morgen ziekgemeld, naja gedwongen door mijn moeder en vriend. Ik heb me ook voorgenomen vroeg te slapen, proberen veel te ontspannen enzo. Werken zal ik moeten, want ik zit in mijn examenjaar
Ik blijf voor mezelf wel herhalen dat ik nog thuis kan blijven, ik nog niet hoef te kiezen enzovoort
Ik blijf voor mezelf wel herhalen dat ik nog thuis kan blijven, ik nog niet hoef te kiezen enzovoort
zaterdag 20 september 2014 13:34
Goed, my two cents als leek:
Je gaat samen wonen, dat mag spannend zijn. Dat mag ook dááágen spannend zijn, het hoeft niet in één dagje over te zijn.
Jij hebt, zo te lezen, de ervaring dat je spanning zelf oproept en dan de controle verliest, wat je gek maakt. Dus nu jij spanning voelt, associeer je direct dat je dat vast zelf hebt opgeroepen en dat je jezelf dus weer gek aan het maken bent. Terwijl het gewoon een gevoel is wat elk ander ook zou hebben.
En vervolgens, doordat er een soort paniekstandje aan wordt gezet, gebeurt ook waar jij zo bang voor bent, want je maakt jezelf vervolgens inderdaad gek, met controleverlies als gevolg en daarop wéér een paniekreactie.
Klinkt alsof je die vicieuze cirkel niet zelf kan doorbreken, dus denk eens aan professionele hulp. Die kan wellicht meteen met jou zoeken naar hoe je je leven meer in balans kan krijgen, want het klinkt haast overspannen.
Je gaat samen wonen, dat mag spannend zijn. Dat mag ook dááágen spannend zijn, het hoeft niet in één dagje over te zijn.
Jij hebt, zo te lezen, de ervaring dat je spanning zelf oproept en dan de controle verliest, wat je gek maakt. Dus nu jij spanning voelt, associeer je direct dat je dat vast zelf hebt opgeroepen en dat je jezelf dus weer gek aan het maken bent. Terwijl het gewoon een gevoel is wat elk ander ook zou hebben.
En vervolgens, doordat er een soort paniekstandje aan wordt gezet, gebeurt ook waar jij zo bang voor bent, want je maakt jezelf vervolgens inderdaad gek, met controleverlies als gevolg en daarop wéér een paniekreactie.
Klinkt alsof je die vicieuze cirkel niet zelf kan doorbreken, dus denk eens aan professionele hulp. Die kan wellicht meteen met jou zoeken naar hoe je je leven meer in balans kan krijgen, want het klinkt haast overspannen.
zaterdag 20 september 2014 13:38
zaterdag 20 september 2014 13:38
Het voelde tot 3 dagen geleden niet overspannen, ik was heel enthousiast, onbezorgd zegmaar. Maar voor mijn gevoel was alles wat ik voelde gevolg van het binnenkort samenwonen,
Terwijl anderen zeggen het kan dat je jezelf zo goed in de hand kon houden en dat bij deze grote verandering alles naar boven komt, zonder dat je merkte dat het effect op je had.
Ik ben nu ook serieus aan het nadenken over hulp van een professional, het zou mij misschien wel goed doen inderdaad
Terwijl anderen zeggen het kan dat je jezelf zo goed in de hand kon houden en dat bij deze grote verandering alles naar boven komt, zonder dat je merkte dat het effect op je had.
Ik ben nu ook serieus aan het nadenken over hulp van een professional, het zou mij misschien wel goed doen inderdaad
zaterdag 20 september 2014 13:38
zaterdag 20 september 2014 13:41
quote:applepie5829 schreef op 20 september 2014 @ 13:33:
Ik heb mijzelf voor vandaag en morgen ziekgemeld, naja gedwongen door mijn moeder en vriend. Ik heb me ook voorgenomen vroeg te slapen, proberen veel te ontspannen enzo. Werken zal ik moeten, want ik zit in mijn examenjaar
Ik blijf voor mezelf wel herhalen dat ik nog thuis kan blijven, ik nog niet hoef te kiezen enzovoort
Dat is voor nu even een goed idee, maar daar ga je je neiging om zo in de stress te schieten niet mee verhelpen. Je zult een manier moeten vinden om daar beter mee om te leren gaan, en als het kan ook de stress te vermijden.
Examenjaar klinkt als middelbare school, maar dat kan ik dan niet rijmen met werken... hoe oud ben je als ik vragen mag?
Ik heb mijzelf voor vandaag en morgen ziekgemeld, naja gedwongen door mijn moeder en vriend. Ik heb me ook voorgenomen vroeg te slapen, proberen veel te ontspannen enzo. Werken zal ik moeten, want ik zit in mijn examenjaar
Ik blijf voor mezelf wel herhalen dat ik nog thuis kan blijven, ik nog niet hoef te kiezen enzovoort
Dat is voor nu even een goed idee, maar daar ga je je neiging om zo in de stress te schieten niet mee verhelpen. Je zult een manier moeten vinden om daar beter mee om te leren gaan, en als het kan ook de stress te vermijden.
Examenjaar klinkt als middelbare school, maar dat kan ik dan niet rijmen met werken... hoe oud ben je als ik vragen mag?
What a nuanced anxiety
zaterdag 20 september 2014 13:42
zaterdag 20 september 2014 13:45
Ik ben 19, bijna 20. Examenjaar van het MBO, verpleegkunde
Vandaar dat ik ook alle fouten zag die ze in het ziekenhuis maakte, en ik gek werd van mijzelf.
Nu ben ik rustig, en ook redelijk enthousiast over het samenwonen.
Maar het bevliegt me gewoon wanneer ik mezelf gek maak, en dat kan ik op dit moment alleen doorbreken door alles eruit te huilen, en de bevestiging te hebben dat het komt door hoe ik zelf met de spanning om ga
En gek genoeg kent mn vriend me zo goed dat hij zich nergens druk om maakt en er niet bang van word, hij zegt steeds dat ik moet leren mezelf rustig te houden
Vandaar dat ik ook alle fouten zag die ze in het ziekenhuis maakte, en ik gek werd van mijzelf.
Nu ben ik rustig, en ook redelijk enthousiast over het samenwonen.
Maar het bevliegt me gewoon wanneer ik mezelf gek maak, en dat kan ik op dit moment alleen doorbreken door alles eruit te huilen, en de bevestiging te hebben dat het komt door hoe ik zelf met de spanning om ga
En gek genoeg kent mn vriend me zo goed dat hij zich nergens druk om maakt en er niet bang van word, hij zegt steeds dat ik moet leren mezelf rustig te houden
zaterdag 20 september 2014 13:46
quote:applepie5829 schreef op 20 september 2014 @ 13:40:
Ik ben 19, bijna 20.
Ik weet waarop je doelt, of het niet te vroeg is.
Heb ik ook over getwijfeld, maar ik heb wel van mijzelf af kunnen zetten dat dat het niet is voor mijn idee
Nou, niet om lullig te doen, maar ik vond je heel jong overkomen in je OP. Heel lief allemaal, zo'n troostende moeder en vriend, maar het feit alleen al, dat je hen nog op zo'n manier nodig hebt, geeft mij te denken.
Is het geen beter idee om eerst eens op kamers te gaan, voordat je aan samenwonen begint?
Ik ben 19, bijna 20.
Ik weet waarop je doelt, of het niet te vroeg is.
Heb ik ook over getwijfeld, maar ik heb wel van mijzelf af kunnen zetten dat dat het niet is voor mijn idee
Nou, niet om lullig te doen, maar ik vond je heel jong overkomen in je OP. Heel lief allemaal, zo'n troostende moeder en vriend, maar het feit alleen al, dat je hen nog op zo'n manier nodig hebt, geeft mij te denken.
Is het geen beter idee om eerst eens op kamers te gaan, voordat je aan samenwonen begint?
zaterdag 20 september 2014 13:47
Oh 19, ja dat is erg jong. En meteen vanuit huis naar het huis van je vriend?
Spanning en twijfel is normaal, ook als de relatie helemaal goed zit. Maar laten we eens van het ergste uitgaan: het loopt mis. Na een aantal maanden blijkt dat jullie toch teveel verschillen, of dat jij niet kunt aarden in huis, zoiets.
En dan? Waarom is dat zo ontzettend vreselijk? Houdt je leven dan op?
Spanning en twijfel is normaal, ook als de relatie helemaal goed zit. Maar laten we eens van het ergste uitgaan: het loopt mis. Na een aantal maanden blijkt dat jullie toch teveel verschillen, of dat jij niet kunt aarden in huis, zoiets.
En dan? Waarom is dat zo ontzettend vreselijk? Houdt je leven dan op?
What a nuanced anxiety
zaterdag 20 september 2014 13:50
Is ook zo, maar het is zoveel meer dan dit
Mijn moeder heeft een ernstige vorm van crohn, heeft altijd pijn.
Mn broer is de afstandelijke puber, mn vader kan zich niet zo goed inleven.mn moeder heeft alleen mij eigenlijk.
Ik wil niet op kamers, ik wil juist samen zijn met mijn vriend, ookal wek ik in dit topic nu de indruk dat dit ng te betwijfelen valt..
Mijn moeder heeft een ernstige vorm van crohn, heeft altijd pijn.
Mn broer is de afstandelijke puber, mn vader kan zich niet zo goed inleven.mn moeder heeft alleen mij eigenlijk.
Ik wil niet op kamers, ik wil juist samen zijn met mijn vriend, ookal wek ik in dit topic nu de indruk dat dit ng te betwijfelen valt..
zaterdag 20 september 2014 13:51
zaterdag 20 september 2014 13:52
Nee dat is zo, en ik kan zo terug, al zeg ik na 3maanden i trek het niet ik woon liever thuis en kom dan gewoon op bezoek, het maakt ook allemaal niet uit, voor mijn vriend ook niet.
En ik weetnu ik rustig ben ook totaal niet wat mn probleem is en waar ik me zo druk over maak, maar zodra ik een beginnetje heb maak ik mezelf in n paar minuten compleet gek en kan ik nie reel neer denken, weet ik niet wat ik denk en voel, waarom ik dat denk en voel en of het echt is
En ik weetnu ik rustig ben ook totaal niet wat mn probleem is en waar ik me zo druk over maak, maar zodra ik een beginnetje heb maak ik mezelf in n paar minuten compleet gek en kan ik nie reel neer denken, weet ik niet wat ik denk en voel, waarom ik dat denk en voel en of het echt is
