Relaties
alle pijlers
Samenwonen, beangstigend?
zaterdag 20 september 2014 13:03
Hallo,
Ik weet dat dit een lang verhaal is, maar ik zou het erg op prijs stellen als jullie willen reageren, ik heb wat bevestiging/input nodig van buitenaf.
Ik heb geen specifieke vraag, maar wil mijn verhaal even kwijt, denk ook dat ik op zoek ben naar de mening van een ander, en een bevestiging dat dit gevoel normaal is
Ik heb een hele lieve vriend, sinds 1,5 jaar.
Hij snapt alles, wil naar alles luisteren en wil alles doen in mijn tempo, en keuzes aanpassen op hoe ik me voel
Ik ben emotioneel best gevoelig, zo werd ik vroeger gepest, en lag ik daar jaren dag en nacht wakker van, maakte mijzelf gek, voelde mijzelf diep ongelukkig.
Zo lag ik pas ook in het ziekenhuis in turkije, helemaal vol met stress, waarbij ik mijzelf gek maakte van stress
Er zijn wat factoren die ik wil vermelden:
Mijn ex is vaak vreemdgegaan, ik had altijd ruzie met hem en hij stond nooit voor mij klaar.
Toen ik 1,5 jaar nadat het uitging mijn huidige vriend leerde kennen en het een beetje serieus werd,was ik druk bezig met bedenken wat er niet leuk aan hem was, waarom ik geen relatie zou nemen.
Ik kon niets bedenken, maar wilde mijzelf beschermen tegen een tegenslag denk ik, dit heb ik hem ook uitgelegd en hij vond dat ik de tijd moest nemen om mijn gevoel op een rijtje te zetten.
Nu is het mijn vriend, waarbij ik alles kwijt kan, waarvan ik heel veel hou, die me met alles helpt en altijd snapt. Nooit gezeur, slapen vanaf het begin al elke nacht samen.
Afgelopen jaar heb ik ontzettend veel gewerkt, half6 uit bed, 5-6 dagen per week werken, 1 dag school. In mijn schoolvakantie nog doorgewerkt met het vooruitzicht op een ontspannen vakantie.
Tussendoor een maaginfectie en darmontsteking gehad
Aangekomen in turkije, 3 dagen heerlijk genoten.
Hierna 5 dagen i het ziekenhuis gelegen met een maaginectie, darmontsteking en spastische darm.
Spiraaltje hing ook niet goed, werd eruit getrokken.
Ik lag daar, we maakte heel veel kosten, er werden veel levensgevaarlijke fouten gemaakt, ik had superveel stress.mijn vriend bleef dag en naxht bij me, de schat:$
niet wetend wat ik voelde, omdat ik zo ontzettend veel voelde duurde de dagen en nachten zo lang, ik sliep amper. Had met niemand liever dan mijn vriend dit mee willen maken, maar miste mijn moeder heel erg. Heb veel met haar gebeld.
Nou ja, terug in nederland, nog n halve week voor stage en school weer begonnen, veel dokters en ziekenhuisbezoeken.
Die lopen voorlopig ook nog wel.
Ik loop weer fulltime stage sinds 3 weken. Mijn vriend is druk bezig met het kopen van een huis.
Hiermee was hij al lang bezig,maar hij is sinds deze week het contract gaan tekenen. ik zou intrekken.ik was zo ontzettend enthousiast!
Ik kocht al vanalles, was er druk mee.
Mijn ouders kwamen kijken in het huisje, dat begin januari officieel van mijn vriend is.
Toen begon het. Ik lag savonds in bed.
Zoals ik ben, en in deze situatie van totale uitputting lag ik te denken, op mijn manier.
Ik hou van controle, kan iets niet op zijn beloop laten.
Voor mijn gevoel is twijfelen of stress not done, dan klopt er iets niet
Voor mijn gevoel kan ik ook niet rusten voprdat ik weet wat ik denk, voel en wil.
Ik zal schetsen hoe dat malen gaat:
Het is wel spannend
Of zie ik er tegenop?
Als ik ertegenop zie klopt er iets niet
Wat klopt er dan niet?
Hou ik niet genoeg van hem?
Straks is dat het
Straks gaat het fout
Straks valt het tegen
Ik ga mama missen
Ik voel me exht naar, wat als dit zo blijft voelen de komende maanden
Ik voelde me in turkije ook zo, dat duurde zoooo lang
Maar waarom voel ik me zo
Het kan niet anders dan dat er iets fout zit
Dit gevoel is echt niet normaal, het hoort niet
Dit is al de 3e dag, dan zit er wel echt iets fout
Etc.
Nu weet ik van mezelf dat ik mezelf met een mini probleem helemaal gek kan praten
Ik ben al 3 dagen gespannen, de eerste dag het meest.
Heb met mijn vriend gepraat, gehuild, alles verteld. Mijn vriend zei samengevat: dit is spanning, en spanning mag
Hierna redelijk geslapen(half5 snachts)
Wekker ging weer vroeg
Dag 2: het viel tegen dat de spanning nog steeds een beetje aanwezig was. Savonds met mn moeder gepraat, gehuild, etc.
Moeders zei samengevat: het is stress, je maakt jezelf zo gek, en drempeltjes zijn snachts onbeklimbare bergen. Twijfel of spanning is logisch bij een grote stap. Hierna totaal uitgeput in slaap gevallen.
Dag 3:(gisteren) cardioloog afspraak in het ziekenhuis, daarna op het werk wat gespannen, ging later beter. Savonds voorgesteld om uit voorzorg met mama te praten terwijl mijn vriend op bed ging liggen, om hem zo ook wat rust te gunnen. Mama hield het op spanning, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik de afgelopen tijd misschien teveel op mijn bordje heb gehad, vermoeidheid werkt mee enz.
Ik was zo overstuur, wilde tegen mijn vriend aankruipen(goed teken toch?;$) dus moeders besloot vriend wakker te maken, deze was nog wakker en lag te wachten tot ik boven kwam. Mezelf helemaal vastklampend aan mijn vriend geluisterd naar mijn moeder en vriend die mij uitlegte dat het huis op zijn naam staat, alle opties open staan zoals nog een tijdje thuis blijven, half thuis half daar wonen enzovoort.
Ook werd mij duidelijk gemaakt dat ik nu nog niet hoefde/mocht kiezen, ik moest eerst mezelf wat rust gunnen. Ze waren zo lief, en dit deed mij echt goed.
)
Ik weet dat dit een lang verhaal is, maar ik zou het erg op prijs stellen als jullie willen reageren, ik heb wat bevestiging/input nodig van buitenaf.
Ik heb geen specifieke vraag, maar wil mijn verhaal even kwijt, denk ook dat ik op zoek ben naar de mening van een ander, en een bevestiging dat dit gevoel normaal is
Ik heb een hele lieve vriend, sinds 1,5 jaar.
Hij snapt alles, wil naar alles luisteren en wil alles doen in mijn tempo, en keuzes aanpassen op hoe ik me voel
Ik ben emotioneel best gevoelig, zo werd ik vroeger gepest, en lag ik daar jaren dag en nacht wakker van, maakte mijzelf gek, voelde mijzelf diep ongelukkig.
Zo lag ik pas ook in het ziekenhuis in turkije, helemaal vol met stress, waarbij ik mijzelf gek maakte van stress
Er zijn wat factoren die ik wil vermelden:
Mijn ex is vaak vreemdgegaan, ik had altijd ruzie met hem en hij stond nooit voor mij klaar.
Toen ik 1,5 jaar nadat het uitging mijn huidige vriend leerde kennen en het een beetje serieus werd,was ik druk bezig met bedenken wat er niet leuk aan hem was, waarom ik geen relatie zou nemen.
Ik kon niets bedenken, maar wilde mijzelf beschermen tegen een tegenslag denk ik, dit heb ik hem ook uitgelegd en hij vond dat ik de tijd moest nemen om mijn gevoel op een rijtje te zetten.
Nu is het mijn vriend, waarbij ik alles kwijt kan, waarvan ik heel veel hou, die me met alles helpt en altijd snapt. Nooit gezeur, slapen vanaf het begin al elke nacht samen.
Afgelopen jaar heb ik ontzettend veel gewerkt, half6 uit bed, 5-6 dagen per week werken, 1 dag school. In mijn schoolvakantie nog doorgewerkt met het vooruitzicht op een ontspannen vakantie.
Tussendoor een maaginfectie en darmontsteking gehad
Aangekomen in turkije, 3 dagen heerlijk genoten.
Hierna 5 dagen i het ziekenhuis gelegen met een maaginectie, darmontsteking en spastische darm.
Spiraaltje hing ook niet goed, werd eruit getrokken.
Ik lag daar, we maakte heel veel kosten, er werden veel levensgevaarlijke fouten gemaakt, ik had superveel stress.mijn vriend bleef dag en naxht bij me, de schat:$
niet wetend wat ik voelde, omdat ik zo ontzettend veel voelde duurde de dagen en nachten zo lang, ik sliep amper. Had met niemand liever dan mijn vriend dit mee willen maken, maar miste mijn moeder heel erg. Heb veel met haar gebeld.
Nou ja, terug in nederland, nog n halve week voor stage en school weer begonnen, veel dokters en ziekenhuisbezoeken.
Die lopen voorlopig ook nog wel.
Ik loop weer fulltime stage sinds 3 weken. Mijn vriend is druk bezig met het kopen van een huis.
Hiermee was hij al lang bezig,maar hij is sinds deze week het contract gaan tekenen. ik zou intrekken.ik was zo ontzettend enthousiast!
Ik kocht al vanalles, was er druk mee.
Mijn ouders kwamen kijken in het huisje, dat begin januari officieel van mijn vriend is.
Toen begon het. Ik lag savonds in bed.
Zoals ik ben, en in deze situatie van totale uitputting lag ik te denken, op mijn manier.
Ik hou van controle, kan iets niet op zijn beloop laten.
Voor mijn gevoel is twijfelen of stress not done, dan klopt er iets niet
Voor mijn gevoel kan ik ook niet rusten voprdat ik weet wat ik denk, voel en wil.
Ik zal schetsen hoe dat malen gaat:
Het is wel spannend
Of zie ik er tegenop?
Als ik ertegenop zie klopt er iets niet
Wat klopt er dan niet?
Hou ik niet genoeg van hem?
Straks is dat het
Straks gaat het fout
Straks valt het tegen
Ik ga mama missen
Ik voel me exht naar, wat als dit zo blijft voelen de komende maanden
Ik voelde me in turkije ook zo, dat duurde zoooo lang
Maar waarom voel ik me zo
Het kan niet anders dan dat er iets fout zit
Dit gevoel is echt niet normaal, het hoort niet
Dit is al de 3e dag, dan zit er wel echt iets fout
Etc.
Nu weet ik van mezelf dat ik mezelf met een mini probleem helemaal gek kan praten
Ik ben al 3 dagen gespannen, de eerste dag het meest.
Heb met mijn vriend gepraat, gehuild, alles verteld. Mijn vriend zei samengevat: dit is spanning, en spanning mag
Hierna redelijk geslapen(half5 snachts)
Wekker ging weer vroeg
Dag 2: het viel tegen dat de spanning nog steeds een beetje aanwezig was. Savonds met mn moeder gepraat, gehuild, etc.
Moeders zei samengevat: het is stress, je maakt jezelf zo gek, en drempeltjes zijn snachts onbeklimbare bergen. Twijfel of spanning is logisch bij een grote stap. Hierna totaal uitgeput in slaap gevallen.
Dag 3:(gisteren) cardioloog afspraak in het ziekenhuis, daarna op het werk wat gespannen, ging later beter. Savonds voorgesteld om uit voorzorg met mama te praten terwijl mijn vriend op bed ging liggen, om hem zo ook wat rust te gunnen. Mama hield het op spanning, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik de afgelopen tijd misschien teveel op mijn bordje heb gehad, vermoeidheid werkt mee enz.
Ik was zo overstuur, wilde tegen mijn vriend aankruipen(goed teken toch?;$) dus moeders besloot vriend wakker te maken, deze was nog wakker en lag te wachten tot ik boven kwam. Mezelf helemaal vastklampend aan mijn vriend geluisterd naar mijn moeder en vriend die mij uitlegte dat het huis op zijn naam staat, alle opties open staan zoals nog een tijdje thuis blijven, half thuis half daar wonen enzovoort.
Ook werd mij duidelijk gemaakt dat ik nu nog niet hoefde/mocht kiezen, ik moest eerst mezelf wat rust gunnen. Ze waren zo lief, en dit deed mij echt goed.
)
zaterdag 20 september 2014 15:46
quote:applepie5829 schreef op 20 september 2014 @ 15:24:
Omdat ik ontzettend waardeer hoe lief hij voor me is?
Klinkt anders niet gezond hoor, hij past zich volledig aan jou aan.
Lees nou eens terug en probeer eens te doen alsof een ander het zegt:
"Hij snapt alles, wil naar alles luisteren, en wil alles doen in mijn tempo, en keuzes aanpassen op hoe ik me voel."
Waar blijft die man in dit verhaal? Hoe staat het met zijn wensen en jouw luisteren naar hem. Egodingetje hoor!
Omdat ik ontzettend waardeer hoe lief hij voor me is?
Klinkt anders niet gezond hoor, hij past zich volledig aan jou aan.
Lees nou eens terug en probeer eens te doen alsof een ander het zegt:
"Hij snapt alles, wil naar alles luisteren, en wil alles doen in mijn tempo, en keuzes aanpassen op hoe ik me voel."
Waar blijft die man in dit verhaal? Hoe staat het met zijn wensen en jouw luisteren naar hem. Egodingetje hoor!
zaterdag 20 september 2014 15:57
Kind, ik krijg de kriebels van dit verhaal. wat klink jij ontzettend afhankelijk van je moeder, van je vriend. Totaal niet als een vrouw die aan een nieuwe fase van haar leven gaat beginnen, aan het volwassen leven.
Volgens mij ben je nog lang niet aan samenwonen toe. Ga eerst met de pysch aan jezelf werken. Maak je losser van je moeder. En laat je vriend zien dat je een zelfstandige persoon bent, die eigen beslissingen kan nemen, en die haar emoties onder controle heeft.
Zonde om je tijd zo te verdoen met piekeren. Wat als?? Tja, dat weet niemand. Iedereen moet het leven nemen zoals het op hem/haar af komt, met alle problemen die om de hoek komen kijken. Met zelf problemen creeëren schiet je niets op.
Volgens mij ben je nog lang niet aan samenwonen toe. Ga eerst met de pysch aan jezelf werken. Maak je losser van je moeder. En laat je vriend zien dat je een zelfstandige persoon bent, die eigen beslissingen kan nemen, en die haar emoties onder controle heeft.
Zonde om je tijd zo te verdoen met piekeren. Wat als?? Tja, dat weet niemand. Iedereen moet het leven nemen zoals het op hem/haar af komt, met alle problemen die om de hoek komen kijken. Met zelf problemen creeëren schiet je niets op.
zaterdag 20 september 2014 16:10
Ik weet echt dar ik met iets complex ben gekomen hier, en dat het aan inlevingsvermogen ligt of iemand kan inzien hoe serieus dit kan zijn.
Ik snap ook dat mensen het niet allemaal zullen snappen, Was me er ook niet van bewust dat hier vooral volwassenen op zitten waarbij samenwonen enzo al lang geleden is.
Maar wat ik vervelend vond is dat ik reacties kreeg als verwend, prinsesje, enzovoort. Want voor mijn gevoel ben ik dat echt totaal niet, en hecht ik veel waarde aan/ben ik heel dankbaar voor alles wat ook maar enigssinds liefdevol en behulpzaam is.
Ook heb ik veel kritische reacties gehad die echt heel goed waren, die ik serieus overweeg en waar ik echt veel mee probeer te doen.
Ik realiseer me dat het kan zijn dat ik te jong, te onvolwassen etc. Kan zijn, hier komen ook twijfels uit voort, en ik wuif deze mogelijke oorzaak zeker niet weg, ook het zelfstandigwonen en hoe leerzaam het is zie ik echt als serieus, en neem ik mee in mijn keuzes.
Ik weet ook dat jullie mij niet kennen, en en oordeel uiteindelijk ook moeilijk te zeggen is, of dat verwachtingen en/of vooroordeel kunnen afwijken van de realiteit als je dit verhaal leest.
Het probleem is gewoon: ik denk veel na.En dit doe ik teveel, dat weet ik. Ik vind het moeilijk om dit stop te zetten, omdat ik ga malen, er dingen bij ga halen en dan niet meer weet wat nou twijfel en wat verzinsel is, ik maak mezelf hier gek mee, wat echt totaal fout is, dit weet ik!
Hier komt ook uiteindelijk alle twijfel uit voort.
Ik zit in de knoop met de hoeveelheid tegenslagen, hoge werkdruk, school, en mijn twijfel
Ik kan niet meer relativeren, bedenken of het allemaal zorgt voor vermoeidheid en stress, wat zorgt voor stress op prive gebied of dat de stress op privegebied los van dit alles staat en dus reël is.
ik wilde gewoon wat meningen horen, maar hadmiet in de gaten dat het leeftijdsverschil zo groot zou zijn en jullie er anders naar zouden kijken, sorry..
Ik snap ook dat mensen het niet allemaal zullen snappen, Was me er ook niet van bewust dat hier vooral volwassenen op zitten waarbij samenwonen enzo al lang geleden is.
Maar wat ik vervelend vond is dat ik reacties kreeg als verwend, prinsesje, enzovoort. Want voor mijn gevoel ben ik dat echt totaal niet, en hecht ik veel waarde aan/ben ik heel dankbaar voor alles wat ook maar enigssinds liefdevol en behulpzaam is.
Ook heb ik veel kritische reacties gehad die echt heel goed waren, die ik serieus overweeg en waar ik echt veel mee probeer te doen.
Ik realiseer me dat het kan zijn dat ik te jong, te onvolwassen etc. Kan zijn, hier komen ook twijfels uit voort, en ik wuif deze mogelijke oorzaak zeker niet weg, ook het zelfstandigwonen en hoe leerzaam het is zie ik echt als serieus, en neem ik mee in mijn keuzes.
Ik weet ook dat jullie mij niet kennen, en en oordeel uiteindelijk ook moeilijk te zeggen is, of dat verwachtingen en/of vooroordeel kunnen afwijken van de realiteit als je dit verhaal leest.
Het probleem is gewoon: ik denk veel na.En dit doe ik teveel, dat weet ik. Ik vind het moeilijk om dit stop te zetten, omdat ik ga malen, er dingen bij ga halen en dan niet meer weet wat nou twijfel en wat verzinsel is, ik maak mezelf hier gek mee, wat echt totaal fout is, dit weet ik!
Hier komt ook uiteindelijk alle twijfel uit voort.
Ik zit in de knoop met de hoeveelheid tegenslagen, hoge werkdruk, school, en mijn twijfel
Ik kan niet meer relativeren, bedenken of het allemaal zorgt voor vermoeidheid en stress, wat zorgt voor stress op prive gebied of dat de stress op privegebied los van dit alles staat en dus reël is.
ik wilde gewoon wat meningen horen, maar hadmiet in de gaten dat het leeftijdsverschil zo groot zou zijn en jullie er anders naar zouden kijken, sorry..
zaterdag 20 september 2014 16:13
Dubbeltje, Luister, ik heb het misschien verkeerd geformuleerd, maar we passen ons beiden aan aan elkaar, en dit hele verhaal is gebaseerd op mijn gevoel van de afgelopen 3 dagem en wat ermee temaken kan hebben, en dit verhaal is ook heel anders dan mijn normale karakter, gedrag, gevoel, enthousiastme enzovoort.
Normaal hang ik namelijk nooit zo aan mijn moeder, dat is echt wanneer ik er totaal doorheen zit.
Ook is het tussen mijn vriend wn mij perfect voor hem, voor mij. Alleen ny is de situatie wat anders, en steunt hij mij. Als hij zn dagen heeft steun ik hem, help ik hem..
Normaal hang ik namelijk nooit zo aan mijn moeder, dat is echt wanneer ik er totaal doorheen zit.
Ook is het tussen mijn vriend wn mij perfect voor hem, voor mij. Alleen ny is de situatie wat anders, en steunt hij mij. Als hij zn dagen heeft steun ik hem, help ik hem..
zaterdag 20 september 2014 16:14
Oudere vrouwen hebben levenservaring.
Jij laat je moeder je vriendje wakker maken om er vervolgens naar te staan kijken hou jij wegkruipt in zijn armen. Klinkt niet heel zelfstandig.
Ontwikkel jezelf en stel je minder afhankelijk op.
Niet van de ene mama naar de andere mama (vriend) hoppen die alleen maar voor jou klaar staan. De pampertijd is voorbij.
Jij laat je moeder je vriendje wakker maken om er vervolgens naar te staan kijken hou jij wegkruipt in zijn armen. Klinkt niet heel zelfstandig.
Ontwikkel jezelf en stel je minder afhankelijk op.
Niet van de ene mama naar de andere mama (vriend) hoppen die alleen maar voor jou klaar staan. De pampertijd is voorbij.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
zaterdag 20 september 2014 16:14
quote:applepie5829 schreef op 20 september 2014 @ 16:10:
Ik weet echt dar ik met iets complex ben gekomen hier, en dat het aan inlevingsvermogen ligt of iemand kan inzien hoe serieus dit kan zijn.
Ik snap ook dat mensen het niet allemaal zullen snappen, Was me er ook niet van bewust dat hier vooral volwassenen op zitten waarbij samenwonen enzo al lang geleden is.
Maar wat ik vervelend vond is dat ik reacties kreeg als verwend, prinsesje, enzovoort. Want voor mijn gevoel ben ik dat echt totaal niet, en hecht ik veel waarde aan/ben ik heel dankbaar voor alles wat ook maar enigssinds liefdevol en behulpzaam is.
Ook heb ik veel kritische reacties gehad die echt heel goed waren, die ik serieus overweeg en waar ik echt veel mee probeer te doen.
Ik realiseer me dat het kan zijn dat ik te jong, te onvolwassen etc. Kan zijn, hier komen ook twijfels uit voort, en ik wuif deze mogelijke oorzaak zeker niet weg, ook het zelfstandigwonen en hoe leerzaam het is zie ik echt als serieus, en neem ik mee in mijn keuzes.
(...)
ik wilde gewoon wat meningen horen, maar hadmiet in de gaten dat het leeftijdsverschil zo groot zou zijn en jullie er anders naar zouden kijken, sorry..
Lieffie, maak je niet te druk over dit topic. Je bent nu ook over dit topic aan het malen. Niet doen.
Je hebt hier goede adviezen gekregen en dingen gehoord waar je ook iets mee kan. De rest laat je dan gewoon waar het hoort: ergens op een Viva-forum.
Volgens mij weet je wat je volgende stap gaat zijn en ga dat ook lekker doen. Geniet verder van je weekend en zet 'm op!
Ik weet echt dar ik met iets complex ben gekomen hier, en dat het aan inlevingsvermogen ligt of iemand kan inzien hoe serieus dit kan zijn.
Ik snap ook dat mensen het niet allemaal zullen snappen, Was me er ook niet van bewust dat hier vooral volwassenen op zitten waarbij samenwonen enzo al lang geleden is.
Maar wat ik vervelend vond is dat ik reacties kreeg als verwend, prinsesje, enzovoort. Want voor mijn gevoel ben ik dat echt totaal niet, en hecht ik veel waarde aan/ben ik heel dankbaar voor alles wat ook maar enigssinds liefdevol en behulpzaam is.
Ook heb ik veel kritische reacties gehad die echt heel goed waren, die ik serieus overweeg en waar ik echt veel mee probeer te doen.
Ik realiseer me dat het kan zijn dat ik te jong, te onvolwassen etc. Kan zijn, hier komen ook twijfels uit voort, en ik wuif deze mogelijke oorzaak zeker niet weg, ook het zelfstandigwonen en hoe leerzaam het is zie ik echt als serieus, en neem ik mee in mijn keuzes.
(...)
ik wilde gewoon wat meningen horen, maar hadmiet in de gaten dat het leeftijdsverschil zo groot zou zijn en jullie er anders naar zouden kijken, sorry..
Lieffie, maak je niet te druk over dit topic. Je bent nu ook over dit topic aan het malen. Niet doen.
Je hebt hier goede adviezen gekregen en dingen gehoord waar je ook iets mee kan. De rest laat je dan gewoon waar het hoort: ergens op een Viva-forum.
Volgens mij weet je wat je volgende stap gaat zijn en ga dat ook lekker doen. Geniet verder van je weekend en zet 'm op!
Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht
zaterdag 20 september 2014 16:18
quote:applepie5829 schreef op 20 september 2014 @ 16:10:
Ik weet echt dar ik met iets complex ben gekomen hier, en dat het aan inlevingsvermogen ligt of iemand kan inzien hoe serieus dit kan zijn.
ik wilde gewoon wat meningen horen, maar hadmiet in de gaten dat het leeftijdsverschil zo groot zou zijn en jullie er anders naar zouden kijken, sorry..
Aha, we zijn dus te oud en hebben geen inlevingsvermogen.
Bedankt!
Ik weet echt dar ik met iets complex ben gekomen hier, en dat het aan inlevingsvermogen ligt of iemand kan inzien hoe serieus dit kan zijn.
ik wilde gewoon wat meningen horen, maar hadmiet in de gaten dat het leeftijdsverschil zo groot zou zijn en jullie er anders naar zouden kijken, sorry..
Aha, we zijn dus te oud en hebben geen inlevingsvermogen.
Bedankt!
zaterdag 20 september 2014 16:34
quote:applepie5829 schreef op 20 september 2014 @ 16:10:
Ik weet echt dar ik met iets complex ben gekomen hier, en dat het aan inlevingsvermogen ligt of iemand kan inzien hoe serieus dit kan zijn.
Ik snap ook dat mensen het niet allemaal zullen snappen, Was me er ook niet van bewust dat hier vooral volwassenen op zitten waarbij samenwonen enzo al lang geleden is.
ik wilde gewoon wat meningen horen, maar hadmiet in de gaten dat het leeftijdsverschil zo groot zou zijn en jullie er anders naar zouden kijken, sorry..
Ik denk dat de mensen die hebben gereageerd het niet anders of verkeerd zien, maar vooral een stuk objectiever en volwassener. De meeste forummers hebben in hun leven nare en/of moeilijke dingen meegemaakt, en zijn ook ooit 19 jaar geweest. Ik denk niet dat het aan het inlevingsvermogen ligt of dat de mensen je niet zouden begrijpen.
Het is altijd moeilijk om een spiegel voorgehouden te krijgen. Je vraagt hier wat men van je verhaal vindt, en dan krijg je een eerlijk antwoord, wat soms moeilijk kan zijn om te horen.
Ik vind je verhaal ook best wel apart, omdat ik de manier waarop jij reageert - o.a. vastklampend aan je vriend, je vriend en je moeder die je als een klein meisje proberen te sussen en gerust te stellen - niet bij je leeftijd vind passen.
Probeer wat betreft de reacties die je hier krijgt niet gelijk in de verdediging te schieten, maar dieper te kijken. Je doet best iets moedigs - namelijk hier feedback vragen op je gedachten en doen en laten - en het zou jammer zijn als je dat niets zou opleveren.
Ik weet echt dar ik met iets complex ben gekomen hier, en dat het aan inlevingsvermogen ligt of iemand kan inzien hoe serieus dit kan zijn.
Ik snap ook dat mensen het niet allemaal zullen snappen, Was me er ook niet van bewust dat hier vooral volwassenen op zitten waarbij samenwonen enzo al lang geleden is.
ik wilde gewoon wat meningen horen, maar hadmiet in de gaten dat het leeftijdsverschil zo groot zou zijn en jullie er anders naar zouden kijken, sorry..
Ik denk dat de mensen die hebben gereageerd het niet anders of verkeerd zien, maar vooral een stuk objectiever en volwassener. De meeste forummers hebben in hun leven nare en/of moeilijke dingen meegemaakt, en zijn ook ooit 19 jaar geweest. Ik denk niet dat het aan het inlevingsvermogen ligt of dat de mensen je niet zouden begrijpen.
Het is altijd moeilijk om een spiegel voorgehouden te krijgen. Je vraagt hier wat men van je verhaal vindt, en dan krijg je een eerlijk antwoord, wat soms moeilijk kan zijn om te horen.
Ik vind je verhaal ook best wel apart, omdat ik de manier waarop jij reageert - o.a. vastklampend aan je vriend, je vriend en je moeder die je als een klein meisje proberen te sussen en gerust te stellen - niet bij je leeftijd vind passen.
Probeer wat betreft de reacties die je hier krijgt niet gelijk in de verdediging te schieten, maar dieper te kijken. Je doet best iets moedigs - namelijk hier feedback vragen op je gedachten en doen en laten - en het zou jammer zijn als je dat niets zou opleveren.
zaterdag 20 september 2014 16:40
quote:_Branwen_ schreef op 20 september 2014 @ 16:34:
[...]
Probeer wat betreft de reacties die je hier krijgt niet gelijk in de verdediging te schieten, maar dieper te kijken. Je doet best iets moedigs - namelijk hier feedback vragen op je gedachten en doen en laten - en het zou jammer zijn als je dat niets zou opleveren.
Het klopt, dat het confronterend kan zijn om meningen te lezen die zo tegengesteld zijn aan wat je graag zou horen.
Mijn mening moet je ook niet lezen als een manier om je te pesten, maar meer als een manier om je wakker te schudden.
[...]
Probeer wat betreft de reacties die je hier krijgt niet gelijk in de verdediging te schieten, maar dieper te kijken. Je doet best iets moedigs - namelijk hier feedback vragen op je gedachten en doen en laten - en het zou jammer zijn als je dat niets zou opleveren.
Het klopt, dat het confronterend kan zijn om meningen te lezen die zo tegengesteld zijn aan wat je graag zou horen.
Mijn mening moet je ook niet lezen als een manier om je te pesten, maar meer als een manier om je wakker te schudden.
zaterdag 20 september 2014 17:05
zaterdag 20 september 2014 17:52
Je moeder en vriend pamperen je enorm en misschien ben je het niet maar je klinkt meer als een meisje dan als een jonge vrouw.
Je stage en studie zijn niet makkelijk maar moe haalbaar zijn op jouw leeftijd omdat je op je top van je energie zit. Je bent niet dood gegaan aan Turkije maar wat bleek wel dat als je dus zelf iets moet ondergaan je het dus mentaal niet redt. I.p.v. dat je je daar op richt, verdwijn je nog verder in je armen van je moeder en je vriend en dat is misschien niet zo'n goede beslissing.
De mate waaraan jij aan je moeder hangt maakt dat je zelf geen persoonlijkheid ontwikkeld. Zonder de geruststellingen van je moeder verstar je en je moeder geeft haar stokje over aan je vriend die nu voor je gaat zorgen. Daarom geeft iedereen hier je het advies om alleen te gaan wonen, niet omdat ze je het niet gunnen maar omdat je eerst moet leren om voor je zelf te leren zorgen en te beslissen voor je terug holt naar je moeder.
Als je kiest voor de makkelijke weg zal je nooit de baas worden over je zelf en je eigen leven. Als je moeder op een dag sterft en je vriend er om wat voor reden niet meer is, dan kan kom je er achter dat je niet eens weet wie je bent.
Een forum is uitermate geschikt om een objectieve mening te krijgen. Je moeder houdt van je en je vriend ook en willen je beschermen maar dat wil niet zeggen dat dat nu het beste voor je is, hoe lief ook bedoelt.
Je stage en studie zijn niet makkelijk maar moe haalbaar zijn op jouw leeftijd omdat je op je top van je energie zit. Je bent niet dood gegaan aan Turkije maar wat bleek wel dat als je dus zelf iets moet ondergaan je het dus mentaal niet redt. I.p.v. dat je je daar op richt, verdwijn je nog verder in je armen van je moeder en je vriend en dat is misschien niet zo'n goede beslissing.
De mate waaraan jij aan je moeder hangt maakt dat je zelf geen persoonlijkheid ontwikkeld. Zonder de geruststellingen van je moeder verstar je en je moeder geeft haar stokje over aan je vriend die nu voor je gaat zorgen. Daarom geeft iedereen hier je het advies om alleen te gaan wonen, niet omdat ze je het niet gunnen maar omdat je eerst moet leren om voor je zelf te leren zorgen en te beslissen voor je terug holt naar je moeder.
Als je kiest voor de makkelijke weg zal je nooit de baas worden over je zelf en je eigen leven. Als je moeder op een dag sterft en je vriend er om wat voor reden niet meer is, dan kan kom je er achter dat je niet eens weet wie je bent.
Een forum is uitermate geschikt om een objectieve mening te krijgen. Je moeder houdt van je en je vriend ook en willen je beschermen maar dat wil niet zeggen dat dat nu het beste voor je is, hoe lief ook bedoelt.
