Psyche
alle pijlers
Intrinsieke motivatie bij opbouwen leven
zondag 21 september 2014 01:08
Hallo allemaal,
Graag zou ik willen weten hoe jullie dit aan zouden pakken.
Ik zal eerst proberen iets over mezelf te vertellen: ik zit al een hele tijd niet zo lekker in mijn vel, heb weinig energie, gevoelsmatig lukken dingen weinig en verlies ik steeds meer interesse voor van alles.
Om even een voorbeeld te noemen: al mijn vriendinnen zijn al getrouwd etc, iedereen bouwt op. Ik ben soms zo verdrietig dat t bij mij niet lijkt te willen vlotten, na jaren lang mijn best doen.
Ik ben onder behandeling bij een psycholoog (ben gediagnosticeerd een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis), maar ik merk dat het me niet echt helpt en ik toch echt zélf pro actief aan de slag moet, wil ik dingen graag veranderd hebben.
Als je je rot voelt..hoe krijg je jezelf uit deze dip?
Hoe blijven jullie vertrouwen hebben in het proces, zonder het bereiken van resultaat?
Zouden jullie gelukkig kunnen zijn zonder de liefde?Zonder een leuk sociaal leven, zonder een fijne baan?
Wat motiveert jullie van binnenuit om toch door te gaan en door te zetten?
Als vervelende omstandigheden waar je geen invloed hebt maar blijven stapelen, wat helpt je erdoorheen? (hoe houd je jezelf sterk?)
Graag zou ik willen weten hoe jullie dit aan zouden pakken.
Ik zal eerst proberen iets over mezelf te vertellen: ik zit al een hele tijd niet zo lekker in mijn vel, heb weinig energie, gevoelsmatig lukken dingen weinig en verlies ik steeds meer interesse voor van alles.
Om even een voorbeeld te noemen: al mijn vriendinnen zijn al getrouwd etc, iedereen bouwt op. Ik ben soms zo verdrietig dat t bij mij niet lijkt te willen vlotten, na jaren lang mijn best doen.
Ik ben onder behandeling bij een psycholoog (ben gediagnosticeerd een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis), maar ik merk dat het me niet echt helpt en ik toch echt zélf pro actief aan de slag moet, wil ik dingen graag veranderd hebben.
Als je je rot voelt..hoe krijg je jezelf uit deze dip?
Hoe blijven jullie vertrouwen hebben in het proces, zonder het bereiken van resultaat?
Zouden jullie gelukkig kunnen zijn zonder de liefde?Zonder een leuk sociaal leven, zonder een fijne baan?
Wat motiveert jullie van binnenuit om toch door te gaan en door te zetten?
Als vervelende omstandigheden waar je geen invloed hebt maar blijven stapelen, wat helpt je erdoorheen? (hoe houd je jezelf sterk?)
zondag 21 september 2014 01:12
Dat ik kan veranderen motiveert mij. Dat ik anders kan zijn dan ik mijn hele leven ben geweest en me heb gevoeld. Dát is mijn intrinsieke motivatie. Wat daaruit voortvloeit, dat ga ik nog merken. De insteek is dat ik wil veranderen en dat doe ik met behulp van groepstherapie gericht op het doorbreken van patronen (het is actief, intensief en je moet er voor willen gaan). Google eens op schemagerichte therapie. Het zou iets voor jou kunnen zijn.
zondag 21 september 2014 01:23
Allereerst: wat naar voor je dat je je zo down voelt! Hoe lang loop je nu bij de psycholoog? Die van mij vertelde me dat het normaal is dat je je in het begin juist slechter gaat voelen, omdat je je bewuster wordt van je problemen. Maar ja, als je inmiddels een half jaar verder bent gaat die vlag niet op.
Je stelt best veel vragen, dus ik beantwoord ze maar even stuk voor stuk:
Als je je rot voelt..hoe krijg je jezelf uit deze dip?
Dat verschilt echt helemaal per situatie. Bij langdurige 'dips' heeft therapie tot nu toe goed geholpen. Zij het dus niet direct, maar meer op lange termijn. Soms helpt het om me aan te passen aan de situatie door structurele veranderingen in mijn leven te maken. Maar alleen als de situatie daar om vraagt.
Hoe blijven jullie vertrouwen hebben in het proces, zonder het bereiken van resultaat?
Dat is voor iedereen moeilijk en blijft moeilijk. Door soms toe te geven aan je onzekerheid, je angst dat het nooit goed gaat komen en daar eens echt goed om te huilen (vaak moeilijker gezegd dan gedaan). Door verhalen van anderen te horen die uit hun dal zijn gekomen. Zijn genoeg dingen over te vinden op tv, internet etc. En door ook te benoemen wat wél goed gaat, hoe klein het misschien ook is, koester het!
Zouden jullie gelukkig kunnen zijn zonder de liefde? Zonder een leuk sociaal leven, zonder een fijne baan?
Ja, toen mijn wereld zeer klein was ivm heftige ziekte heb ik nog geluk gevoeld. Daar heb ik ontdekt dat ik heel weinig nodig heb om gelukkig te kunnen zijn. Maar ik denk dat je dit zelf ervaren moet hebben voordat je daar op kan vertrouwen. En ik denk ook dat een goede basis (veilige jeugd etc) daar aan bij heeft gedragen en dus indirect ook liefde. Maar ik zou best gelukkig kunnen zijn in een periode dat ik geen baan heb, geen of weinig vrienden en geen relatie. En ik denk dat je dat bedoelt?
Wat motiveert jullie van binnenuit om toch door te gaan en door te zetten?
Overlevingsdrang. Dat is tot nu toe vanzelf gegaan. En net als met het vertrouwen: het helpt om soms toe te geven aan je negatieve emoties, die te voelen in plaats van ze weg te willen duwen.
Als vervelende omstandigheden waar je geen invloed hebt maar blijven stapelen, wat helpt je erdoorheen? (hoe houd je jezelf sterk?)
Zelfde: juist door van jezelf zwak te mogen zijn, wanhopig, angstig, verdrietig etc, ontstaat er ook weer ruimte voor positieve gevoelens en kracht. + die overlevingsdrang. Ik houd mezelf niet sterk, ik bén sterk. Elk mens is sterk. Mensen bewonderen soms andere mensen om wat ze doorstaan hebben. Ik denk dan: jij had dat ook kunnen doorstaan, hoor, zo knap is dat niet, dat gaat vanzelf. Als nare dingen op je pad komen heb je namelijk geen keus, je zult er wel doorheen móeten. Tenzij je een einde aan je leven maakt, maar dat is weer een ander verhaal. Ik neem nu maar even aan dat je geen suïcidale gevoelens/gedachtes hebt, maar als dat anders zit moet je het aangeven, hoor!
Je stelt best veel vragen, dus ik beantwoord ze maar even stuk voor stuk:
Als je je rot voelt..hoe krijg je jezelf uit deze dip?
Dat verschilt echt helemaal per situatie. Bij langdurige 'dips' heeft therapie tot nu toe goed geholpen. Zij het dus niet direct, maar meer op lange termijn. Soms helpt het om me aan te passen aan de situatie door structurele veranderingen in mijn leven te maken. Maar alleen als de situatie daar om vraagt.
Hoe blijven jullie vertrouwen hebben in het proces, zonder het bereiken van resultaat?
Dat is voor iedereen moeilijk en blijft moeilijk. Door soms toe te geven aan je onzekerheid, je angst dat het nooit goed gaat komen en daar eens echt goed om te huilen (vaak moeilijker gezegd dan gedaan). Door verhalen van anderen te horen die uit hun dal zijn gekomen. Zijn genoeg dingen over te vinden op tv, internet etc. En door ook te benoemen wat wél goed gaat, hoe klein het misschien ook is, koester het!
Zouden jullie gelukkig kunnen zijn zonder de liefde? Zonder een leuk sociaal leven, zonder een fijne baan?
Ja, toen mijn wereld zeer klein was ivm heftige ziekte heb ik nog geluk gevoeld. Daar heb ik ontdekt dat ik heel weinig nodig heb om gelukkig te kunnen zijn. Maar ik denk dat je dit zelf ervaren moet hebben voordat je daar op kan vertrouwen. En ik denk ook dat een goede basis (veilige jeugd etc) daar aan bij heeft gedragen en dus indirect ook liefde. Maar ik zou best gelukkig kunnen zijn in een periode dat ik geen baan heb, geen of weinig vrienden en geen relatie. En ik denk dat je dat bedoelt?
Wat motiveert jullie van binnenuit om toch door te gaan en door te zetten?
Overlevingsdrang. Dat is tot nu toe vanzelf gegaan. En net als met het vertrouwen: het helpt om soms toe te geven aan je negatieve emoties, die te voelen in plaats van ze weg te willen duwen.
Als vervelende omstandigheden waar je geen invloed hebt maar blijven stapelen, wat helpt je erdoorheen? (hoe houd je jezelf sterk?)
Zelfde: juist door van jezelf zwak te mogen zijn, wanhopig, angstig, verdrietig etc, ontstaat er ook weer ruimte voor positieve gevoelens en kracht. + die overlevingsdrang. Ik houd mezelf niet sterk, ik bén sterk. Elk mens is sterk. Mensen bewonderen soms andere mensen om wat ze doorstaan hebben. Ik denk dan: jij had dat ook kunnen doorstaan, hoor, zo knap is dat niet, dat gaat vanzelf. Als nare dingen op je pad komen heb je namelijk geen keus, je zult er wel doorheen móeten. Tenzij je een einde aan je leven maakt, maar dat is weer een ander verhaal. Ik neem nu maar even aan dat je geen suïcidale gevoelens/gedachtes hebt, maar als dat anders zit moet je het aangeven, hoor!
zondag 21 september 2014 03:09
Zolang ik blijf proberen groei ik, en zolang ik groei kom ik vooruit, misschien niet op de manier waarop ik hoopte, maar vooruitgang is vooruitgang. Dat motiveert me, ook al lijk ik drie stappen terug te doen, ik ben toch vooruit gegaan. Niks doen is achteruitgang en ik wil niet achteruit, daar maak ik mezelf mee kapot. En dat is juist wat ik niet wil.
zondag 21 september 2014 06:43
Wat naar zeg, dat je je zo voelt. Ik herken het wel een beetje. Wat mij heeft geholpen is het feit, dat we het meeste lijden als dingen en omstandigheden niet zijn zoals we willen, verwachten of wensen dat ze zijn. Als je je dat realiseert, weet je namelijk dat alle macht bij jou ligt.
Ik heb mijn wensen aangepast. Niet meer groot, maar klein. Ik wens dat dingen zijn zoals ze zijn. Ik wens dat ik doe wat ik wil doen. Dat ging in het begin meer fout dan goed, maar nu gaat het steeds beter. Want als je geen beeld meer hebt van hoe iets hoort te zijn, is het altijd goed.
Zeker in het begin is het wel fijn hier hulp bij te krijgen. Maar het kan, ik heb me onder andere hiermee uit een burn-out getrokken/gedacht.
Ik heb mijn wensen aangepast. Niet meer groot, maar klein. Ik wens dat dingen zijn zoals ze zijn. Ik wens dat ik doe wat ik wil doen. Dat ging in het begin meer fout dan goed, maar nu gaat het steeds beter. Want als je geen beeld meer hebt van hoe iets hoort te zijn, is het altijd goed.
Zeker in het begin is het wel fijn hier hulp bij te krijgen. Maar het kan, ik heb me onder andere hiermee uit een burn-out getrokken/gedacht.
Zonder oorzaak geen gevolg
zondag 21 september 2014 07:52
Wat naar Peony, dat je zo aan het worstelen bent met jezelf. Ik wens je kracht en hoop toe.
Als ik me rot voel krijg ik mezelf uit mijn dip door bewust te gaan bedenken waar ik ondanks alles dankbaar voor ben. En dat is dan toch altijd weer meer dan je denkt.
Vertrouwen in het proces heb ik niet altijd, soms zie ik het even niet meer zitten en denk ik dat het nooit bete zal worden. Daar huil ik dan om of wordt boos. Maar vervolgens geef ik mezelf wel een schop onder mn hol, ga naar buiten en maak al wandelend een plan.
Toegegeven ben ik gelukkig als ik wel liefde in mijn leven heb, in de vorm van familie, vrienden of partner. Maar zonder werk kan ik prima gelukkig zijn, met af en toe een baaldag er tussendoor.
Wat mij motiveert om door te zetten is dat ik de enige ben die mijn situatie kan veranderen. En dat ik trots op mezelf wil kunnen zijn.
Ik begrijp dat je op zoek bent naar manieren om je beter te voelen en gemotiveerd te blijven. En dat ansich geeft al aan dat je gemotiveerd bent om te veranderen. Die motivatie heb je dus wel degelijk. Maar het is menselijk af en toe te wanhopen of het bijltje er tijdelijk bij neer te leggen. Wees lief voor jezelf en vertrouw in jezelf. Sterkte.
Als ik me rot voel krijg ik mezelf uit mijn dip door bewust te gaan bedenken waar ik ondanks alles dankbaar voor ben. En dat is dan toch altijd weer meer dan je denkt.
Vertrouwen in het proces heb ik niet altijd, soms zie ik het even niet meer zitten en denk ik dat het nooit bete zal worden. Daar huil ik dan om of wordt boos. Maar vervolgens geef ik mezelf wel een schop onder mn hol, ga naar buiten en maak al wandelend een plan.
Toegegeven ben ik gelukkig als ik wel liefde in mijn leven heb, in de vorm van familie, vrienden of partner. Maar zonder werk kan ik prima gelukkig zijn, met af en toe een baaldag er tussendoor.
Wat mij motiveert om door te zetten is dat ik de enige ben die mijn situatie kan veranderen. En dat ik trots op mezelf wil kunnen zijn.
Ik begrijp dat je op zoek bent naar manieren om je beter te voelen en gemotiveerd te blijven. En dat ansich geeft al aan dat je gemotiveerd bent om te veranderen. Die motivatie heb je dus wel degelijk. Maar het is menselijk af en toe te wanhopen of het bijltje er tijdelijk bij neer te leggen. Wees lief voor jezelf en vertrouw in jezelf. Sterkte.
zondag 21 september 2014 09:05
quote:peony schreef op 21 september 2014 @ 01:08:Als je je rot voelt..hoe krijg je jezelf uit deze dip? Hoe blijven jullie vertrouwen hebben in het proces, zonder het bereiken van resultaat?
Zouden jullie gelukkig kunnen zijn zonder de liefde?Door te kijken naar de kleine dingen waar ik wel gelukkig mee kan zijn.
Lopend van een dampende ristretto tot een boswandeling met mijn honden.
Door mezelf te realiseren dat het geen probleem is om terug te vallen zolang ik blijf opstaan.
Door mezelf een schop onder mijn hol te geven om toch een stapje in de richting die ik wil gaan te kunnen wagen.
Door niet groots (meer) te denken om de dagelijkse realiteit in het oog te kunnen houden.
Door mezelf niet (meer) af te straffen voor alles wat anders dan verwacht loopt.
Door in de eerste plaats liefdevolle zorg aan mezelf te geven.
Door mezelf thuis te (proberen) voelen in mijn eigen vel.
Door voor de spiegel te staan om alles wat ik wel waardeer aan mezelf letterlijk op de spiegel te schrijven.
Door mezelf bewust te worden dat er andere mensen zijn (mijn ouders bv) die ook waarderen dat ik besta.
Zouden jullie gelukkig kunnen zijn zonder de liefde?Door te kijken naar de kleine dingen waar ik wel gelukkig mee kan zijn.
Lopend van een dampende ristretto tot een boswandeling met mijn honden.
Door mezelf te realiseren dat het geen probleem is om terug te vallen zolang ik blijf opstaan.
Door mezelf een schop onder mijn hol te geven om toch een stapje in de richting die ik wil gaan te kunnen wagen.
Door niet groots (meer) te denken om de dagelijkse realiteit in het oog te kunnen houden.
Door mezelf niet (meer) af te straffen voor alles wat anders dan verwacht loopt.
Door in de eerste plaats liefdevolle zorg aan mezelf te geven.
Door mezelf thuis te (proberen) voelen in mijn eigen vel.
Door voor de spiegel te staan om alles wat ik wel waardeer aan mezelf letterlijk op de spiegel te schrijven.
Door mezelf bewust te worden dat er andere mensen zijn (mijn ouders bv) die ook waarderen dat ik besta.
volg je verstand, gebruik je gevoel
zondag 21 september 2014 09:06
Wat vind je wel leuk? Ik heb een familielid met dezelfde persoonlijkheidproblematiek en die is erg veranderd na het nemen van een hond. Elke dag lopen, spelen en contact met buurtgenoten daardoor. Voor de anders is het een zeilboot of helpen in het buurthuis of een sport. Ga jezelf uiten in iets dat je leuk vindt en waarbij je andere mensen ontmoet.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 21 september 2014 09:55
Wat mij helpt, is grip nemen op de dingen waar ik invloed op heb. Dus bijv vrijwilligerswerk doen, of op een sport gaan. Of klussen/regelingen die nog zijn blijven liggen aanpakken. Regelmaat en structuur in de dag aanhouden.
En wat ik vooral belangrijk vind, is goed voor jezelf zorgen. Lees je graag boeken, geef jezelf een abonnement op de bieb cadeau. Hou je van koken, kook een uitgebreide maaltijd voor jezelf. Gun jezelf een dagje weg. Ga naar de kapper, koop een nieuw jurkje.
Zorg goed voor jezelf, dat geeft je zelfvertrouwen.
Focus op datgene waar je wel invloed op hebt en ga daar eerst mee aan de slag.
En wat ik vooral belangrijk vind, is goed voor jezelf zorgen. Lees je graag boeken, geef jezelf een abonnement op de bieb cadeau. Hou je van koken, kook een uitgebreide maaltijd voor jezelf. Gun jezelf een dagje weg. Ga naar de kapper, koop een nieuw jurkje.
Zorg goed voor jezelf, dat geeft je zelfvertrouwen.
Focus op datgene waar je wel invloed op hebt en ga daar eerst mee aan de slag.
zondag 21 september 2014 10:36
Herkenbaar. Ik word ook verdrietig als ik zie dat anderen wel relaties hebben, trouwen, kinderen hebben. Ik heb ook geen motivatie meer doordat ik mezelf te oud vind om dit allemaal nog te kunnen bereiken.
Ik doe momenteel deeltijd schematherapie. Er zijn wel dingen die verbetert zijn maar in de basis heb ik nog steeds hetzelfde probleem. En dat na jaren van therapie. Ook dat is een grote demotivator. Verder heb ik niet echt vrienden en al helemaal niemand om mee te praten.
quote:Zouden jullie gelukkig kunnen zijn zonder de liefde?Zonder een leuk sociaal leven, zonder een fijne baan?Doodongelukkig zonder liefde, ik mis dat echt heel erg.
Ik doe momenteel deeltijd schematherapie. Er zijn wel dingen die verbetert zijn maar in de basis heb ik nog steeds hetzelfde probleem. En dat na jaren van therapie. Ook dat is een grote demotivator. Verder heb ik niet echt vrienden en al helemaal niemand om mee te praten.
quote:Zouden jullie gelukkig kunnen zijn zonder de liefde?Zonder een leuk sociaal leven, zonder een fijne baan?Doodongelukkig zonder liefde, ik mis dat echt heel erg.
zondag 21 september 2014 11:01
Stekelbaars, waarom zit jij jezelf aan de hand van valse vergelijkingen met anderen naar beneden de put in te praten?
Waarom focus jij op alles wat jij niet hebt?
Kijk jij wel eens naar de kleinigheden die jij wèl hebt?
Ipv alles donker in te blijven zien kun jij ook op zoek gaan naar die lichtpuntjes.
Waarom focus jij op alles wat jij niet hebt?
Kijk jij wel eens naar de kleinigheden die jij wèl hebt?
Ipv alles donker in te blijven zien kun jij ook op zoek gaan naar die lichtpuntjes.
volg je verstand, gebruik je gevoel
zondag 21 september 2014 11:12
Er is niet veel dat ik wel heb. Een goede baan, geld, BMW voor de deur, groot appartement. Het lijkt of ik het goed voor elkaar heb, maar dat is helemaal niet zo. Die dingen zijn helemaal niet belangrijk. Ik ben enorm eenzaam.
Verder draagt het werk juist bij om de vermijding in stand te houden.
Het enige positieve is de sport die ik doe. En mijn kleine nichtje. Maar tegelijk maakt me dat ook verdrietig.
Ik ben al zo vaak op zoek gegaan naar lichtpuntjes. Ik heb al zoveel geprobeerd. Maar telkens raak ik teleurgesteld. Telkens zit ik weer alleen thuis.
Dus ja, ik herken me nogal in hetgeen peony beschrijft.
Verder draagt het werk juist bij om de vermijding in stand te houden.
Het enige positieve is de sport die ik doe. En mijn kleine nichtje. Maar tegelijk maakt me dat ook verdrietig.
Ik ben al zo vaak op zoek gegaan naar lichtpuntjes. Ik heb al zoveel geprobeerd. Maar telkens raak ik teleurgesteld. Telkens zit ik weer alleen thuis.
Dus ja, ik herken me nogal in hetgeen peony beschrijft.
zondag 21 september 2014 11:31
Het klinkt vreselijk zoetsappig en klef en brrrrr, maar: liefde. Van anderen (en dat is niet per se van een liefde als in partner) en (dit is het moeilijkst) van mezelf.
Concreter:
- elke dag 3 dingen opschrijven die goed zijn geweest die dag (aandacht voor het positieve)
- kleine stapjes en dus kleine succesjes maken en erkennen. Zo klein als dat nodig is om iets als 'goed' te kunnen bestempelen.
- Een mantra: Het is goed zo. Ik ben voldoende zoals ik ben. Ik doe het goed.
- Het huis uit gaan.
- Onder de mensen komen.
- Het delen met anderen, zeggen waar je tegenaan loopt, je gevoel delen.
Ik geloof dat je gelukkig kan zijn zonder leuke baan, relatie en sociaal leven, maar dan komt het nog op hetzelfde neer: je moet tevreden kunnen zijn met het leven dat je hebt, je moet jezelf accepteren. Dat is het begin van alles.
Wat mij motiveert is dat ik niks meer te verliezen heb en als ik mezelf niet ga accepteren ik alleen nog dieper in de ellende kom en dat trek ik niet. Dus ik moet eigenlijk verplicht lief voor mezelf zijn en wat Sensy ook schreef, dat het in mijn handen ligt. Ik voel me ongelukkig omdat IK zo negatief over mezelf denk. Dus alle macht om het te veranderen ligt bij mij, ik ben daarin niet afhankelijk van anderen, IK kan het veranderen.
Praten en mijn gevoel delen helpt wanneer vervelende omstandigheden zich opstapelen.
Die therapie die Sensy noemt is vaak effectiever dan individuele therapie bij deze problemen.
Concreter:
- elke dag 3 dingen opschrijven die goed zijn geweest die dag (aandacht voor het positieve)
- kleine stapjes en dus kleine succesjes maken en erkennen. Zo klein als dat nodig is om iets als 'goed' te kunnen bestempelen.
- Een mantra: Het is goed zo. Ik ben voldoende zoals ik ben. Ik doe het goed.
- Het huis uit gaan.
- Onder de mensen komen.
- Het delen met anderen, zeggen waar je tegenaan loopt, je gevoel delen.
Ik geloof dat je gelukkig kan zijn zonder leuke baan, relatie en sociaal leven, maar dan komt het nog op hetzelfde neer: je moet tevreden kunnen zijn met het leven dat je hebt, je moet jezelf accepteren. Dat is het begin van alles.
Wat mij motiveert is dat ik niks meer te verliezen heb en als ik mezelf niet ga accepteren ik alleen nog dieper in de ellende kom en dat trek ik niet. Dus ik moet eigenlijk verplicht lief voor mezelf zijn en wat Sensy ook schreef, dat het in mijn handen ligt. Ik voel me ongelukkig omdat IK zo negatief over mezelf denk. Dus alle macht om het te veranderen ligt bij mij, ik ben daarin niet afhankelijk van anderen, IK kan het veranderen.
Praten en mijn gevoel delen helpt wanneer vervelende omstandigheden zich opstapelen.
Die therapie die Sensy noemt is vaak effectiever dan individuele therapie bij deze problemen.
zondag 21 september 2014 14:05
quote:stekelbaars schreef op 21 september 2014 @ 11:12:
Het enige positieve is de sport die ik doe. En mijn kleine nichtje. Maar tegelijk maakt me dat ook verdrietig.
Als jij die sport echt leuk vindt, probeer daar dan meer tijd in te steken. (ik bedoel niet dat je dubbele marathons moet lopen als je al hardloopt, maar ga anderen trainen o.i.d.)
Of ga meer dingen met jouw nichtje doen (willen de ouders ook eens een rustig weekeinde hebben?), ik denk dat zij jou dan meer blij en minder verdrietig maakt.
Het enige positieve is de sport die ik doe. En mijn kleine nichtje. Maar tegelijk maakt me dat ook verdrietig.
Als jij die sport echt leuk vindt, probeer daar dan meer tijd in te steken. (ik bedoel niet dat je dubbele marathons moet lopen als je al hardloopt, maar ga anderen trainen o.i.d.)
Of ga meer dingen met jouw nichtje doen (willen de ouders ook eens een rustig weekeinde hebben?), ik denk dat zij jou dan meer blij en minder verdrietig maakt.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zondag 21 september 2014 14:42
Ik begrijp dat dat goed bedoelde tips zijn, maar zelfs in de hulpverlening vinden ze dat geen oplossing. Want dan vermijd ik nog steeds als ik elke week met mn nichtje op stap zou gaan. Sporten doe ik al 2x per week. Nieuwe sociale contacten doe ik dan niet op. De negatieve gedachten dat niemand op me zit te wachten en dat ik toch wel alleen zal blijven zijn veel te hardnekkig. Zeker zolang er niemand is die een arm om me heen slaat als ik verdrietig ben en met wie ik kan praten. Ik sta er erg alleen voor.
Maargoed, dit is het topic van peony! Wie weet open ik zelf nog eens een topic als ik denk dat t zin heeft.
Maargoed, dit is het topic van peony! Wie weet open ik zelf nog eens een topic als ik denk dat t zin heeft.
zondag 21 september 2014 17:36
Jeetje wat een herkenning! En wat confronterend om te lezen.
Ik vind dat er al erg waardevolle reacties zijn gegeven! Ik zou zo'n beetje letterlijk alles kunnen citeren en dan: +1000!
Wat mijzelf op de been houdt is kijken naar de kleine dingen die mij toch een ietsiepietsie voldoening geven. Soms voelt dat als zoeken naar een speld in een hooiberg. Soms denk ik dat ik op de goede weg ben en krijg ik een tegenvaller en zit ik weer volledig in zak en as.
Maar zelfs op dagen dat het minder gaat en je voor je gevoel in een megadip zit, blijken er tóch positieve dingen zijn gebeurd. Er liep een tijdje terug een topic dat je 5 positieve moest opschrijven van die dag. Dat was een goede oefening om ook stil te staan bij het positieve.
Wat ik tegenwoordig ook doe is om mijn negatieve emoties (angst, woede zowel naar mezelf als naar anderen, verdriet, pijn, jaloezie etc) proberen te voelen. En mezelf er aan toe te geven in plaats van het weg te drukken. Dan zoek ik juist eventjes geen afleiding, want dan duw ik het gevoel weer weg. Ik geef me dan bijv een paar uurtjes om depressief in bed te liggen en soms ben ik na een uurtje alweer uit bed en dan kan ik weer door.
En wat hierboven ook al is gezegd: wees lief en goed voor jezelf. Trakteer/verwen jezelf. Kook voor jezelf je lievelingsmaaltijd. En neem ook de tijd om ervan te proeven en te genieten. Ga naar buiten, voel de zon op je gezicht, of juist de regen. Probeer contact te maken met mensen buiten. Al is het maar de caissière in de supermarkt, of iemand anders in de rij bij de kassa. Zoek oogcontact, lach vriendelijk. Of maak een grapje. Dat geeft een je wel ander gevoel dan eropuit gaan zónder iemand aan te kijken.
En probeer de grootse dingen van het leven voor nu even te vergeten: een relatie, een baan. Maar ga voor het kleine. En dan kun je van daaruit dmv kleine stapjes weer wat grootser gaan denken. Mócht je dat dan willen.
Sterkte!
Ik vind dat er al erg waardevolle reacties zijn gegeven! Ik zou zo'n beetje letterlijk alles kunnen citeren en dan: +1000!
Wat mijzelf op de been houdt is kijken naar de kleine dingen die mij toch een ietsiepietsie voldoening geven. Soms voelt dat als zoeken naar een speld in een hooiberg. Soms denk ik dat ik op de goede weg ben en krijg ik een tegenvaller en zit ik weer volledig in zak en as.
Maar zelfs op dagen dat het minder gaat en je voor je gevoel in een megadip zit, blijken er tóch positieve dingen zijn gebeurd. Er liep een tijdje terug een topic dat je 5 positieve moest opschrijven van die dag. Dat was een goede oefening om ook stil te staan bij het positieve.
Wat ik tegenwoordig ook doe is om mijn negatieve emoties (angst, woede zowel naar mezelf als naar anderen, verdriet, pijn, jaloezie etc) proberen te voelen. En mezelf er aan toe te geven in plaats van het weg te drukken. Dan zoek ik juist eventjes geen afleiding, want dan duw ik het gevoel weer weg. Ik geef me dan bijv een paar uurtjes om depressief in bed te liggen en soms ben ik na een uurtje alweer uit bed en dan kan ik weer door.
En wat hierboven ook al is gezegd: wees lief en goed voor jezelf. Trakteer/verwen jezelf. Kook voor jezelf je lievelingsmaaltijd. En neem ook de tijd om ervan te proeven en te genieten. Ga naar buiten, voel de zon op je gezicht, of juist de regen. Probeer contact te maken met mensen buiten. Al is het maar de caissière in de supermarkt, of iemand anders in de rij bij de kassa. Zoek oogcontact, lach vriendelijk. Of maak een grapje. Dat geeft een je wel ander gevoel dan eropuit gaan zónder iemand aan te kijken.
En probeer de grootse dingen van het leven voor nu even te vergeten: een relatie, een baan. Maar ga voor het kleine. En dan kun je van daaruit dmv kleine stapjes weer wat grootser gaan denken. Mócht je dat dan willen.
Sterkte!
maandag 22 september 2014 11:39
@stekelbaars, met welke mensen heb je in een week of een maand contact? Welke mensen zijn er in jouw leven? (even los van of het mensen zijn die een arm om je heen kunnen slaan of niet)
Ik herken jouw hardnekkige gedachten heel erg en het zijn juist deze gedachten die je situatie in stand houden (dat weet je zelf vast ook wel). Jij hunkert naar liefde, maar kan het niet ontvangen, omdat je ervan overtuigd bent dat niemand op jou zit te wachten. Je hebt dan een keuze: óf je blijft luisteren naar die nare gedachten en je laat nooit liefde toe, of je neemt een 'leap of faith' en neemt een eerste stap om meer in contact te zijn met anderen zodat ze wel een arm om jou heen kunnen slaan. Dan heb je nog enige kans dat het kan veranderen.
Ik begrijp dat dit vaak onmogelijk lijkt. Ik ben inmiddels zelf zo ver dat ik bereid ben die 'leap of faith' te nemen. Ik heb namelijk niks meer te verliezen en jij zo te lezen ook niet. Dan kan ik me gegarandeerd nog alle jaren van mijn leven zó slecht blijven voelen, of ik kan proberen om toch mogelijkheden te creëren om liefde en steun toe te laten. Ik kan het in ieder geval een kans geven. Blijkt het helemaal niks, dan kan ik altijd teruggaan naar een liefdeloos bestaan, maar de gevolgen van de stap wagen om anderen wel toe te laten kunnen nooit erger zijn dan hoe ik me nu voel. Het is voor mij dus een kans waard.
Ik herken jouw hardnekkige gedachten heel erg en het zijn juist deze gedachten die je situatie in stand houden (dat weet je zelf vast ook wel). Jij hunkert naar liefde, maar kan het niet ontvangen, omdat je ervan overtuigd bent dat niemand op jou zit te wachten. Je hebt dan een keuze: óf je blijft luisteren naar die nare gedachten en je laat nooit liefde toe, of je neemt een 'leap of faith' en neemt een eerste stap om meer in contact te zijn met anderen zodat ze wel een arm om jou heen kunnen slaan. Dan heb je nog enige kans dat het kan veranderen.
Ik begrijp dat dit vaak onmogelijk lijkt. Ik ben inmiddels zelf zo ver dat ik bereid ben die 'leap of faith' te nemen. Ik heb namelijk niks meer te verliezen en jij zo te lezen ook niet. Dan kan ik me gegarandeerd nog alle jaren van mijn leven zó slecht blijven voelen, of ik kan proberen om toch mogelijkheden te creëren om liefde en steun toe te laten. Ik kan het in ieder geval een kans geven. Blijkt het helemaal niks, dan kan ik altijd teruggaan naar een liefdeloos bestaan, maar de gevolgen van de stap wagen om anderen wel toe te laten kunnen nooit erger zijn dan hoe ik me nu voel. Het is voor mij dus een kans waard.
maandag 22 september 2014 12:08
quote:@stekelbaars, met welke mensen heb je in een week of een maand contact? Welke mensen zijn er in jouw leven? (even los van of het mensen zijn die een arm om je heen kunnen slaan of niet)
Er zijn niet veel mensen met wie ik contact heb:
- mijn ouders zie ik vrijwel elke week
- werk (minimaal 1 dag per week)
- groep deeltijdtherapie 2 dagen per week
- sport groep, woensdag avond en zondagmorgen
- sinds vorige week een ehbo cursus begonnen, maar heb er eigenlijk al geen zin meer in
- af en toe spreek ik kortstondig iemand in het complex waar ik woon (1 bejaarde man in het bijzonder)
Mensen die een arm om me heen slaan zijn er niet. Vorige week heeft een vrouwelijke groepsgenoot bij therapie me wel kortstondig aangeraakt toen ik verdrietig was. Maar ik kan dat niet echt toelaten omdat ik weet dat ik thuis weer alleen zit en eenzaam ben. Ik merk daarbij ook dat ik eigenlijk ook heel erg een vriendin mis, terwijl ik niet eens weet hoe dat zou zijn.
Toen ik van mijn sociale fobie verlost was heb ik me een langere periode heel erg goed gevoeld. Ik had er weer zin in. Heb toen heel veel dingen ondernomen met nieuwe mensen, ook gedate, ben gaan sporten in een groep. Heb zelfs een avontuur beleefd met een vrouw in het buitenland toen ik 29 was, alles was nieuw voor me. Toch kwam ik met al het bovenstaande niet verder omdat niemand echt dichtbij kwam en ik raakte alleen maar teleurgesteld. Op een gegeven moment was dat goede gevoel helemaal weg en heb ik het een soort van opgegeven.
Die leap of faith heb ik dus al eens genomen en dat heeft me niks opgeleverd.
Er zijn niet veel mensen met wie ik contact heb:
- mijn ouders zie ik vrijwel elke week
- werk (minimaal 1 dag per week)
- groep deeltijdtherapie 2 dagen per week
- sport groep, woensdag avond en zondagmorgen
- sinds vorige week een ehbo cursus begonnen, maar heb er eigenlijk al geen zin meer in
- af en toe spreek ik kortstondig iemand in het complex waar ik woon (1 bejaarde man in het bijzonder)
Mensen die een arm om me heen slaan zijn er niet. Vorige week heeft een vrouwelijke groepsgenoot bij therapie me wel kortstondig aangeraakt toen ik verdrietig was. Maar ik kan dat niet echt toelaten omdat ik weet dat ik thuis weer alleen zit en eenzaam ben. Ik merk daarbij ook dat ik eigenlijk ook heel erg een vriendin mis, terwijl ik niet eens weet hoe dat zou zijn.
Toen ik van mijn sociale fobie verlost was heb ik me een langere periode heel erg goed gevoeld. Ik had er weer zin in. Heb toen heel veel dingen ondernomen met nieuwe mensen, ook gedate, ben gaan sporten in een groep. Heb zelfs een avontuur beleefd met een vrouw in het buitenland toen ik 29 was, alles was nieuw voor me. Toch kwam ik met al het bovenstaande niet verder omdat niemand echt dichtbij kwam en ik raakte alleen maar teleurgesteld. Op een gegeven moment was dat goede gevoel helemaal weg en heb ik het een soort van opgegeven.
Die leap of faith heb ik dus al eens genomen en dat heeft me niks opgeleverd.
maandag 22 september 2014 13:51
Hoi stekelbaars,
Ik kom je op veel topics tegen nu! Maar ben zelf wat actiever hier de laatste dagen.
Er staan dus best wel wat mensen om je heen als ik het zo lees. Wat klinkt dat goed, toen je eerder wel die leap of faith nam. Geeft mij ook iets om naar uit te kijken, dat je hier dus wel (voor een tijd) vanaf kan komen, wat vrijer kan zijn. Wat heeft die keer gemaakt dat je van je sociale fobie 'verlost' was? Hoe heb je dat die keer voor elkaar gekregen? Hoe lang duurde deze periode?
Ik weet niet of die leap of faith je niks heeft opgeleverd, je hebt een mooie tijd gehad, je had er weer zin in. Nu zit je weer in een slechte periode. Het heeft je dus wel een goede periode opgeleverd, maar nu...? Na je teleurstelling, angst, verdriet, frustratie (ik vul maar wat in hoor) hoe raap je de moede bij elkaar om het weer eens te proberen? Wat is het alternatief? Als een kindje leert fietsen en 3 keer van zijn fiets dondert, zou je dan geloven dat hij het nooit zal kunnen?
Ik ben benieuwd naar je ervaringen, misschien heb ik er ook wat aan! Ik ben nu die leap of faith aan het nemen, het is geen pretje, maar ik heb niks te verliezen. Het alternatief voor mij is nog meer weken, maanden, jaren me zo voelen en dat trek ik zeker niet. Een van mijn eerste stappen is aangeven dat ik het moeilijk heb, dat het niet zo goed met me gaat.
Ik kom je op veel topics tegen nu! Maar ben zelf wat actiever hier de laatste dagen.
Er staan dus best wel wat mensen om je heen als ik het zo lees. Wat klinkt dat goed, toen je eerder wel die leap of faith nam. Geeft mij ook iets om naar uit te kijken, dat je hier dus wel (voor een tijd) vanaf kan komen, wat vrijer kan zijn. Wat heeft die keer gemaakt dat je van je sociale fobie 'verlost' was? Hoe heb je dat die keer voor elkaar gekregen? Hoe lang duurde deze periode?
Ik weet niet of die leap of faith je niks heeft opgeleverd, je hebt een mooie tijd gehad, je had er weer zin in. Nu zit je weer in een slechte periode. Het heeft je dus wel een goede periode opgeleverd, maar nu...? Na je teleurstelling, angst, verdriet, frustratie (ik vul maar wat in hoor) hoe raap je de moede bij elkaar om het weer eens te proberen? Wat is het alternatief? Als een kindje leert fietsen en 3 keer van zijn fiets dondert, zou je dan geloven dat hij het nooit zal kunnen?
Ik ben benieuwd naar je ervaringen, misschien heb ik er ook wat aan! Ik ben nu die leap of faith aan het nemen, het is geen pretje, maar ik heb niks te verliezen. Het alternatief voor mij is nog meer weken, maanden, jaren me zo voelen en dat trek ik zeker niet. Een van mijn eerste stappen is aangeven dat ik het moeilijk heb, dat het niet zo goed met me gaat.
maandag 22 september 2014 17:04
Om van de sociale fobie af te komen heb ik 1-1,5 jaar individueel cgt gedaan en dat vond ik niet zo effectief. Dit kwam ook omdat ik nogal vermijdend was. Toen ging ik een AD slikken om de angsten wat te drukken en dat werkte. Gelijktijdig daarmee heb ik 2,5 maand groepstherapie gedaan. Daarnaast kwam ik in die periode op mijn werk ineens in een belangrijke positie door vertrek van een collega. Alles bij elkaar gaf me dat enorm veel vertrouwen en zelfverzekerdheid waardoor ik enge dingen ging uittesten (mensen aanspreken op straat met gekke vragen, etc). Activiteiten via NMLK.nl. Het zat gewoon even mee allemaal.
Ondanks dat ik langere tijd therapie heb gehad voor de sociale fobie denk ik dat de effectieve periode op zichzelf maar zo'n 2-3 maanden duurde! Nadat ik een jaar later met pillen stopte bleven alle angsten weg.
De overtuiging dat het toch niet gaat lukken, dat niemand op me zit te wachten is gewoon enorm groot. Ik ben verder een normaal persoon, ben leuk, heb humor, intelligent, etc, dat is het probleem niet denk ik. De onzekerheid speelt ook mee, ik heb nog nooit een echt diep contact met iemand gehad. Hoe doe je dat? Hoe maak je echte vrienden met iemand? Om nog maar te zwijgen over een vriendin of relatie.
Er zijn mensen, bijvoorbeeld bij groepstherapie, die zeggen dat ze me leuk vinden, op me zitten te wachten etc. Maar dat soort dingen heb ik al zo vaak gehoord. Dat ik een leuke man ben is de ergste, normaal gesproken wordt zoiets tegen mij gezegd als ze verder geen contact met me willen. Ik ben gewoon veel teleurgesteld geraakt tijdens de pogingen die ik gedaan heb de afgelopen jaren. Waarom zou het nu ineens anders verlopen? Ik ben nog dezelfde persoon. En daarbij, waarom nemen mensen me niet zoals ik ben? Wat doe ik fout?
Het is klote dat je het moeilijk hebt. Om dat uit te spreken dat is een stap. Ik heb dat ook weleens gedaan. Met sommige mensen heb ik wel serieuze gesprekken gehad over mijn problemen, jeugd, seksueel misbruik, maar die arm om me heen bleef uit. In één geval was ik zo wanhopig dat ik erom gevraagd heb via een kaart die ik stuurde, maar dat hielp helaas niet en daarna ook nooit meer met haar gepraat erover.
Mijn ouders reageren ook niet zoals ik zou willen, maargoed, uiteindelijk komt mijn gemis daar ook vandaan, vanuit mijn jeugd. Ik heb enorme steun gemist nadat ik seksueel misbruikt was. Die kwam van niemand die steun. Na een paar pogingen gedaan te hebben bespreek ik dit soort dingen niet meer met hun.
En verder? tja, ik geloof niet dat er iemand is die me wel gaat steunen of een arm om me heen slaat e.d. Een vriendin daar geloof ik al helemaal niet in dat dat ooit gaat lukken. Daarom ben ik ook veel verdrietig. De grootste bron van t kwaad is denk ik de angst om weer afgewezen te worden.
Ik hoop dat het jou wel succes brengt als je mensen vertelt waar je mee zit. Dat zou fijn zijn als iemand erop in zou gaan.
Ondanks dat ik langere tijd therapie heb gehad voor de sociale fobie denk ik dat de effectieve periode op zichzelf maar zo'n 2-3 maanden duurde! Nadat ik een jaar later met pillen stopte bleven alle angsten weg.
De overtuiging dat het toch niet gaat lukken, dat niemand op me zit te wachten is gewoon enorm groot. Ik ben verder een normaal persoon, ben leuk, heb humor, intelligent, etc, dat is het probleem niet denk ik. De onzekerheid speelt ook mee, ik heb nog nooit een echt diep contact met iemand gehad. Hoe doe je dat? Hoe maak je echte vrienden met iemand? Om nog maar te zwijgen over een vriendin of relatie.
Er zijn mensen, bijvoorbeeld bij groepstherapie, die zeggen dat ze me leuk vinden, op me zitten te wachten etc. Maar dat soort dingen heb ik al zo vaak gehoord. Dat ik een leuke man ben is de ergste, normaal gesproken wordt zoiets tegen mij gezegd als ze verder geen contact met me willen. Ik ben gewoon veel teleurgesteld geraakt tijdens de pogingen die ik gedaan heb de afgelopen jaren. Waarom zou het nu ineens anders verlopen? Ik ben nog dezelfde persoon. En daarbij, waarom nemen mensen me niet zoals ik ben? Wat doe ik fout?
Het is klote dat je het moeilijk hebt. Om dat uit te spreken dat is een stap. Ik heb dat ook weleens gedaan. Met sommige mensen heb ik wel serieuze gesprekken gehad over mijn problemen, jeugd, seksueel misbruik, maar die arm om me heen bleef uit. In één geval was ik zo wanhopig dat ik erom gevraagd heb via een kaart die ik stuurde, maar dat hielp helaas niet en daarna ook nooit meer met haar gepraat erover.
Mijn ouders reageren ook niet zoals ik zou willen, maargoed, uiteindelijk komt mijn gemis daar ook vandaan, vanuit mijn jeugd. Ik heb enorme steun gemist nadat ik seksueel misbruikt was. Die kwam van niemand die steun. Na een paar pogingen gedaan te hebben bespreek ik dit soort dingen niet meer met hun.
En verder? tja, ik geloof niet dat er iemand is die me wel gaat steunen of een arm om me heen slaat e.d. Een vriendin daar geloof ik al helemaal niet in dat dat ooit gaat lukken. Daarom ben ik ook veel verdrietig. De grootste bron van t kwaad is denk ik de angst om weer afgewezen te worden.
Ik hoop dat het jou wel succes brengt als je mensen vertelt waar je mee zit. Dat zou fijn zijn als iemand erop in zou gaan.
maandag 22 september 2014 19:01
